Η δολοφονία του 19χρονου Άλκη
“Με πολλές μαχαιριές δολοφονήθηκε ο 29χρονος φίλος της ΑΕΚ Το χρονικό της επίθεσης από τους Κροάτες χούλιγκαν Συνελήφθησαν 98 άτομα
Η άγρια συμπλοκή που κατέληξε σε τραγωδία
Σύμφωνα με τα πρώτα στοιχεία, πάνω από 100 οργανωμένοι οπαδοί της Ντιναμό, παρά το γεγονός ότι έχει απαγορευτεί η μετακίνηση φιλάθλων από την Κροατία ενόψει του σημερινού ποδοσφαιρικού αγώνα μεταξύ των δύο ομάδων στην OPAP Arena, έφτασαν οδικώς στην Ελλάδα και κατευθύνθηκαν προς την Αθήνα σε αυτοκινητοπομπή.
Στην εθνική οδό οι Κροάτες εντοπίστηκαν από την Ασφάλεια και τέθηκαν υπό διακριτική παρακολούθηση, όμως, σύμφωνα με αστυνομικές πηγές, φαίνεται πως έδρασαν βάσει οργανωμένου σχεδίου, γιατί φτάνοντας στην Αττική Οδό τα αυτοκίνητα σκορπίστηκαν και μεγάλος αριθμός κατευθύνθηκε στον σταθμό του ΗΣΑΠ «Ειρήνη».
Εκεί οι Κροάτες συναντήθηκαν με οπαδούς του ΠΑΟ και μαζί επιβιβάστηκαν στο τρένο και κατέβηκαν στον σταθμό «Πευκάκια», από όπου κινήθηκαν με τα πόδια προς τη Νέα Φιλαδέλφεια.
Στο μεταξύ, στο γήπεδο της ΑΕΚ είχε τελειώσει η προπόνηση των δύο ομάδων, η αποστολή της Ντιναμό μετέβη με αστυνομική συνοδεία στο ξενοδοχείο, ενώ οι υπεύθυνοι της ΑΕΚ κλείδωσαν το γήπεδο, αλλά πολλοί φίλαθλοι κατέληξαν στις καφετέριες της περιοχής.
Οι οργανωμένοι της Ντιναμό έφθασαν γρήγορα έξω από το γήπεδο και γύρω στις 23:00 επιτέθηκαν σε φιλάθλους της ΑΕΚ. Ξέσπασε άγρια συμπλοκή, με βόμβες μολότοφ, ρόπαλα και άλλα αντικείμενα.”
****
Στα δικά μας χρόνια, αν δεν είχες ομάδα και ειδικά αν δεν ήσουν Ολυμπιακός ,δεν είχες, σου λέγανε …αρχίδι@! Συνομήλικοι και μεγάλοι, σε πρώτη συνάντηση και γνωριμία , μετά από το “πώς σε λένε;” η δεύτερη ερώτηση ήταν “τί ομάδα είσαι;”
Οπότε, για να ξεμπερδεύω, παιδί και έφηβος, ήμουνα Ολυμπιακός κι εγώ. Αλλά, ποτέ δεν κατάλαβα γιατί διάλεξα να είμαι …γαύρος. Δοθέντος, μάλιστα πως τον Πειραιά , λόγω ψευτομαγκιάς των ενδημούντων , δεν το πήγαινα και πολύ το λιμάνι. Πιθανότατα , να δήλωνα Ολυμπιακός, γιατί ανέκαθεν μου άρεσαν το κόκκινο, το χρώμα στο φουστάνι της Κρινιώς. (΄Αβυσσος η ψυχή του παιδιού!).
Εκεί κάπου στα 18 ,μπορεί και νωρίτερα, τον έκοψα τον Ολυμπιακό. Και όταν με ρωτούσαν “τί ομάδα είσαι, αγόρι μου;”, τους απαντούσα δεόντως -Δεν είμαι . Και γιατί, να είμαι, δηλαδή; Σου μοιάζω για κρετίνος; Και τους άφηνα σύξυλους και οργισμένους, να καταπίνουν τη γλώσσα τους, αφού όλοι εισέπρατταν την απάντηση ως ύβρη. Τους αποκαλούσα ,εμμέσως πλην σαφώς, κρετίνους, αλλά … δια του στρίβειν πλαγίως και πονηρώς.
Το σιχαίνομαι το ποδόσφαιρο. Και το μπάσκετ. Ειδικά, εκείνο το βάρβαρο, το αμερικάνικο (ποδο)- χερόσφαιρο που σπρώχνονται τα κολεγιόπαιδα σαν τα βουβάλια στο βούρκο. Περισσότερο, όμως, μου τη δίνουν οι οπαδοί που παρακολουθούν, υπνωτισμένοι, αποχαυνωμένοι, φανατικοί και ανεγκέφαλοι τις ομάδες τους να χάνουν ή να κερδίζουν και ορύονται , μαίνονται και, ουκ ολίγες φορές, τα κάνουν λίμπα ή σφάζονται μεταξύ τους. (Καληώρα οι Κροάτες εθνικιστές, που έσφαξαν χτες σαν αρνί τον οπαδό της ΑΕΚ).
Φυσικά, δε χωνεύω και όλα μαζί τα Ολυμπιακά αθλήματα, που τα αποκαλούν τέτοια από την ελληνική αρχαιότητα, ενώ στην ουσία πρόκειται για μαζεμένη την…κόπρο του Αυγείου. ΄Ολες οι παθογένειες πακέτο. Πρωταθλιτισμός, άκρατος εγωισμός, ατομικισμός εξοντωτικός ανταγωνισμό, επίδειξη κατακτητικής δύναμης, βία, κερδοσκοπία. Αλλά το χειρότερο όλων, άκρατος εθνικισμός και ρατσιμός. Μια πολύ καλή μελέτη του ιστοριοδίφη Κυριάκου Σιμόπουλου για το πόσο βρώμικοι και αποστεωμένοι ιδεολογικά υπήρξαν οι αρχαίοι Ολυμπιακοί αγώνες (και ας λένε το αντίθετο οι άγνοιαν έχοντες ή υπηρετούντες τα καλά και συμφέροντα), είναι και το βιβλίο του “Μύθος, απάτη και βαρβαρότητα οι Ολυμπιάδες» (εκδόσεις Στάχυ).
Οι οπαδοί είναι και στρατιώτες. ΄Ετοιμοι να διεξάγουν εθνικούς πολέμους , αν χρειαστεί και σε πεδία αληθινών μαχών, αφού ασκούνται ήδη εξ απαλών ονύχων στη βία στα γήπεδα και τα ολυμπιακά στάδια. Με εντολή, μάλιστα και όχι ανοχή των εξουσιών. Τρίβουν τα χέρια τους οι ηγεμόνες όλων των ειδών. Ο οπαδός είναι πρώτα πατριώτης και τα εθνικά του χρώματα ιερά. Στην ίδια του τη χώρα, είναι το ίδιο φανατικός , αλλά ως τοπικιστής τώρα με την ομάδα του χωριού και της επαρχιακής του πόλης.
΄Εχουμε ξαναγράψει πως οι γυναίκες είναι πιο σοβαρές, ως προσωπικότητες ,από τους άντρες .΄Ενας λόγος και απόδειξη είναι πως οι περισσότερες, δεν ηδύνονται στο κλωτσοσκούφι, ούτε παθιάζονται με ομάδες και αθλητικά. ΄Ολα αυτά είναι…αρετές για φαλλοκράτη άντρα, που ως ισχυρό φύλο, αυτοαναγορεύεται σε δυνατό, σκληρό και βίαιο (διάβαζε τραμπούκος). Ειδικά, αν του… ξενοπηδηχτεί η γυναίκα, μπορεί και να τη σφάξει στο κότσι, άμα λάχει! Πέφτει και στα μαλακά , αν αποφασίσουν ένορκοι σαν κι εκείνον , πως πρόκειται έγκλημα τιμής και “εν βρασμώ ψυχής” του, τελεσθέν !
Εκεί που τα παίρνω όμως εντελώς ,είναι όταν ακούω επιστήμονα,να δηλώνει οπαδός και μάλιστα να τρέχει με τους χούλιγκαν στα γήπεδα για να στηρίξει την ομάδα του! Μαχαίρι στην καρδιά. Για τους πολιτικούς δε σκάω βέβαια.΄Ετσι κι αλλιώς, ασόβαροι είναι. Γιατί να μη δηλώνουν δηλαδή και βαμμένοι οπαδοί ομάδων;
Ο πρωταθλητισμός και το οπαδιλίκι είναι από τις χειρότερες μάστιγες στις ημέρες μας. Αν προάγει κάτι, δεν είναι η άμιλλα , όπως λένε οι έχοντες συμφέροντα να παραπλανούν, αλλά ο αισχρός ανταγωνισμός, η τύφλα και ο εθνικισμός-τοπικισμός. Ούτε υπάρχει διάκριση χούλιγκαν και φιλήσυχου οπαδού, που, ναι, μεν, δεν ανέβασε τα βλαστάρια του (τα αγόρια πάντα, φορτωμένα άλλον ένα ρόλο) ποτέ στην Ακρόπολη, αλλά τις Κυριακές, ως καλός πατέρας, τα τραβολογάει μαζί του στα γήπεδα να βλέπουν τους χρυσοπληρωμένους παίκτες της αγαπημένης τους ομάδας, να τους… δουλεύουν ψιλό γαζί κλωτσώντας την μπάλα…θεά! Η διαφορά τους είναι στην τήρηση των προσχημάτων. Κατά τα άλλα, ισχύει κι εδώ το μήνυμα του μύθου με το δαχτυλίδι του Γύγη στην Πολιτεία του Πλάτωνα.
Γράφαμε πριν χρόνια εδώ:
ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ: ΑΘΛΗΜΑ ΄Η ΦΑΣΙΣΜΟΣ;
9 Ιουλίου 2014:
Θλίψη, δάκρυα, οργή για την ταπείνωση της Βραζιλίας – Μια χώρα σε εθνικό “πένθος” για τον αποκλεισμό από το Μουντιάλ – Όλα τα πρόσωπα της τραγωδίας
– “Πονάω για όλους μας” είπε η απούσα από τον ημιτελικό πρόεδρος της Βραζιλίας, Ντίλμα Ρούσεφ – Συγκλονιστικές εικόνες με τους Νταβίντ Λουίς και Όσκαρ να πλαντάζουν στο κλάμα για τον αποκλεισμό από τη Γερμανία – Σοκαρισμένοι οι οπαδοί της σελεσάο εντός κι εκτός γηπέδου από το 7-1 των Γερμανών στον ημιτελικό του Μουντιάλ – Επεισόδια στο Σάο Πάολο με σχεδόν 30 καμένα λεωφορεία
Μια χώρα, ένα έθνος, ένας αποκλεισμός που δεν περίμενε κανείς, που δε μπορεί να χωνέψει κανείς, ιδίως με τον τρόπο που ήρθε. Οι Βραζιλιάνοι ζουν και αναπνέουν για το ποδόσφαιρο. Όλοι, είτε μένουν στις φαβέλες είτε όχι. Και όλοι ήθελαν να δουν τη σελεσάο να μην ζει ξανά τον εφιάλτη του 1950.
Τότε, ήταν η πρώτη φορά που η Βραζιλία φιλοξενούσε ένα Παγκόσμιο Κύπελλο. Και τότε, όπως και τώρα, ήθελε όσο τίποτα να κατακτήσει τον τίτλο. Τότε, όπως και τώρα, έζησε τον εφιάλτη.
Οργή και πίκρα για τον διασυρμό “έπνιξαν” τη Βραζιλία – Καμμένα λεωφορεία και συγκρούσεις μετά τον αποκλεισμό από τη Γερμανία“
****