Τα “παιδιά του Πολυτεχνείου”, αν λογαριάσουμε τα 15αρικα, μαθητές του Λυκείου τότε και προχωρήσουμε ηλικιακά προς τα πάνω, στους φοιτητές, σπουδαστές, εργάτες εκείνης της εποχής, Νοέμβρης 1973, σήμερα διανύουν τις ηλικίες από 65 χρόνων και πάνω. Που σημαίνει με τα σημερινά δεδομένα, δεν είναι γέροι, αλλά ούτε και νέοι.
Εκείνη η νιότη που μεγάλωνε μέσα στη δικτατορία των στρατιωτικών, δεν είχε άλλες επιλογές. Η βίαιη, ιδεολογική αντίδραση ήταν σχεδόν μονόδρομος. Και η ίδια η Χούντα την περίμενε. Κι ας λένε πως δεν είχε προετοιμαστεί το καθεστώς να την καταστείλει εν τη γενέσει της.
Αν είσαι 20 χρόνων παλικαράκι, που σήμαινε (τότε τουλάχιστον) πως βράζει “κινηματικά” το αίμα σου (δια)τρέφεσαι μουσικά κυρίως με ροκάδικα ακούσματα , ακούς και διαβάζεις (κρυφά) για Μάη του ΄68 στη Γαλλία, Ερυθρές Ταξιαρχίες και Φράξια Κόκκινο στρατό στην Ιταλία και τη Γερμανία, στην οικογένεια, τουλάχιστον ένας θείος σου κοντινός ή μακρινός . είχε περάσει από Μακρόνησο ή βρισκόταν πολιτικός πρόσφυγας στην Τασκένδη, δεν είχες και πολλά περιθώρια να “ησυχάσεις”.
Πολύ περισσότερο, όταν τελείωνες τις παραδόσεις των χουντικών καθηγητών στο αμφιθέατρο στη «Σόλωνος» και έφευγες σβουριχτός για τον «Κοραή» ή την πανεπιστημιακή Λέσχη , Ιπποκράτους 33 και 15, αντίστοιχα. Τα στέκια που περίμενε η παρέα για φραπόγαλο, δυνατή μουσική ,νέο κύμα , να καλύπτει τη χαμηλόφωνη κουβεντούλα για “το παληκάρι τον Αλέκο Παναγούλη που το τόλμησε, ρε πούστη μου”! ΄Αντε και κανένα μισάωρο τσακωμό, για το πέναλτι- κεραυνός του Γιώργου Σιδέρη, που δεν πιανόταν με τίποτα ,αλλά το γράπωσε στη γωνία το αίλουρος τερματοφύλακας Τάκης Οικονομόπουλος.
Και ως την ώρα που ξεκινούσανε οι βραδινές προβολές στα σινεμά του κέντρου , η μισή καφετέρια ήταν φίσκα από κουρεμένους Εσατζήδες με …ζιβάγκο, καρφιά συμφοιτητές (λίγοι πάντα) και άλλους ρουφιάνους εξωπανεπιστημιακούς ή μπάτσους στην ηλικία μας. ΄Ενιωθες στη μύτη σου την ποδαρίλα της στρατιωτικής αρβύλας και έπιανες στον αέρα τις κλεφτές ματιές που κάνανε συνεννόηση τα θρασίμια ΄Εσύ, εκεί. Σιγά που θα φοβόσουν. Αλλά…λούφα και παραλαγή. Δε σε έπαιρνε να κάνεις και μαγκιές. Παρίστανες τη Οσία Μαρία πως δεν καταλάβαινες από άλλα. ΄Η τό παιζες γκομενιάρης πρώτης, Και πού χρόνος και διάθεση για “αλλιώτικες” επιλογές.
.Στα «Επίκαιρα», προτού να αρχίσει η ταινία, εκεί να δεις. Να παθαίνει το στομάχι σπασμούς και να μην έχεις στην αίθουσα μεριά για να ξεράσεις. Παπαδόπουλος, Πατακός, Λαδάς χοροπηδηκτούληδες σε … λεβέντικο τσάμικο, να αναγουλιάζεις και μόνο από το κιτσαριό της παρουσίας τους και την… καλλιτεχνική ευήθεια του σκηνοθέτη της ΥΕΝΕΔ . Στολίδια τεράστιες ελληνικές σημαίες αγκαλιά με το πουλί της 21ης Απριλίου 1967 .Να τα βλέπεις , να τα ακούς και να είσαι λίγο πριν το εγκεφαλικό στα νιάτα σου επάνω!
Με τέτοια πρότυπα πώς να μην γίνεις ,λες, “επαναστάτης και κομουνιστής”; Να μην είσαι από τους πρώτους που μπήκαν μέσα στο κτίριο της Πατησίων και έδωσες όρκο στα 22 σου χρόνια , μπροστά στη συντρόφισσα και αγαπημένη : “΄Η τώρα ή ποτέ, Μυρτώ. Καλύτερα μιας ώρας ελεύθερη ζωή, παρά σαράντα χρόνια σκλαβιά και φυλακή.” Και τήρησες τις υποσχέσεις σου μέχρι κεραίας. Το “έβγαλες πέρα” το Πολυτεχνείο. Λεβέντικα και τίμια, ως σήμερα, Λίγοι ξεστράτρισαν μετά από εκείνες τις γενιές. Οι εξαιρέσεις ,δεν καταργούνε τον κανόνα.
Οι γεννημένοι στην 7ετία της Χούντας και μετά , είναι από 55αρηδες και κάτω. Στρατιωτική Δικτατορία δε ζήσανε, αλλά τη ζούνε σήμερα… χωρίς στολή. Κρατάει τα κοινοβουλευτικά προσχήματα μια και στις ημέρες μας, τέτοιες πια χούντες, δε γίνονται.΄ Ομως , τηρουμένων των κάποιων αναλογιών, δεν έχει και μεγάλες διαφορές μια παλιότερη δικτατορία με στολή και μια σύγχρονη με…τήβεννο.
Αντί για παράδειγμα να αποφασίζεις και διατάσσεις ή να επιβάλεις λογοκρισία δια ροπάλου, λογοκρίνεις τα πάντα αλλιώς. Με Αλαφούζο, Μαρινάκη, Κυριακού , Ράπτη και τα τσιράκια τους Γκεμπελίσκους , που αγόρασες με χρήμα κρατικό και δανεικό και κάνεις απείρως καλύτερα τη δουλειά σου. Περνάς την πιο δυνατή (διάβαζε επαίσχυντη) προπαγάνδα σου και δε σε λένε χούντα. “Την πίτα σωστή και το σκύλο χορτάτο”. Και δικτατορία και κοινοβουλευτισμός. Σιαμαία ή Ιανός οι απαίσιες μούρες τους.
Το Μητσοτακικό καθεστώς, ως κράχτης ,έχει απήχηση συνταρακτική στη νεολαία. ΄Οση απέχθεια προξενούσε σε μας το Χουντικό, τόση και περισσότερη αποδοχή έχει ο Κυριάκος, ο εμπνευστής και συντηρητής του. Είναι από τα καλύτερα παραδείγματα μίμησης στους νέους ανθρώπους. Πρότυπο και υπόδειγμα ζωής τους.
Ποιος είναι ο Κυριάκος Μητσοτάκης; Γιος του αλήστου μνήμης πατέρα του, Κων. Μητσοτάκη, που κληροδότησε στα παιδιά του μια τεράστια περιουσία (μόνο ο Κυριάκος διαθέτει 30τοσα διαμερίσματα και σπίτια ) με μέσο την πολιτική στο γνωστό στην Ελλάδα εκφυλισμό της «κάτω από το τραπέζι». ΄Εβγαλε ένα Χάρβαρντ “αβρόχοις ποσί”, με δίδακτρα και χορηγίες, ομοίως του μπαμπά. Δε δούλεψε ποτέ με ωράριο και μισθό. Δε χρειάστηκε καμιά προσπάθεια να ανοίξει πόρτες, ήταν ανοιχτές από μόνες τους. Μέχρι και αρχηγός να γίνει κόμματος εξουσίας και λίγο μετά πρωθυπουργός , ήταν στρωμένος ο δρόμος.
Τί δεν έχει για να μη ζηλεύει έναν Κυριάκο ο 18αρης, 30αρης. 45άρης σήμερα; Ποιος δε θα ήθελε να είχε την τύχη του; Πρότυπο και ιδανικό η ζωή του Κυριάκου Γιατί όχι και τούτος;
Αλλά, αφού δεν γίνεται να είναι όλοι “Μητσοτάκης”, γιατί να μην τον κυβερνήσει ο…άριστος ως πετυχημένος στο καπιταλισμό μια και ” όλα τα δάχτυλα δεν είναι ίσα” ; Τέτοιο ζόμπι που τον έχει καταντήσει το διαδίκτυο με την πλαστική ζωή που του πρόσφεραν, τί άλλο θα μπορούσε να λαχταρά να γίνει στη ζωή παρά κόπια του Κυριάκου , αυτός και τα παιδιά του;
Ο καλύτερος φαν και ψηφοφόρος του σημερινού καθεστώτος γεννήθηκε μέσα στη Χούντα και μετά. Πώς λέτε μια κυβέρνηση που λίαν επιεικώς θα τη χαρακτηρίζαμε εγκληματική , παίρνει τέτοια τρελά ποσοστά στις εκλογές;
Ψήφους από τις γενιές του Πολυτεχνείου ούτε ζωγραφιστές δεν τις βλέπει ο Κυριάκος. Μόνο από κάποιους (ελάχιστους) συνηλικιώτες τότε, που κάθονταν στα τραπέζια στην απέναντι μεριά από τα δικά μας. Δίπλα σε εκείνα με τους Εσατζήδες στα πολιτικά που κάνε την καφετέρια στη Λέσχη , Ιπποκράτους 15 να ζέχνει βρώμα και αποφορά.
΄Σε ‘ Υβρη εκείνες οι γενιές, όπως και οι παλιότερες στο Αντάρτικο ,δεν πρόκειται να πέσουν. Μέχρι να φύγουν για το μεγάλο ταξίδι, έντιμοι, ωραίοι και…μαθοί πως
Η Ιθάκη σ’ έδωσε τ’ ωραίο ταξίδι.
Χωρίς αυτήν δεν θα ’βγαινες στον δρόμο.
Άλλα δεν έχει να σε δώσει πια.
Κι αν πτωχική την βρεις, η Ιθάκη δεν σε γέλασε.
Έτσι σοφός που έγινες, με τόση πείρα,
ήδη θα το κατάλαβες η Ιθάκες τί σημαίνουν.