Οφείλουμε να είμαστε αυστηροί στην τήρηση των αρχών της αρμοδιότητας και της ευθύνης. Κι αυτό, δεν είναι μόνο πολιτική και δικαιική κατάκτηση, αλλά και αναφαίρετο δικαίωμα των θεραπόντων της επιστήμης.
΄Εγκλημα, όπως το ορίζει το ελληνικό, ποινικό δίκαιο, είναι “πράξη άδικη και καταλογιστή στο δράστη της, η οποία τιμωρείται από το νόμο”. Στα νομικά συστήματα του κόσμου από την αρχαιότητα ως σήμερα, θεσμοθετεί (διάβαζε “κατασκευάζει ” τους νόμους ) η εκάστοτε εξουσία και την εφαρμογή ,την ευθύνη της άσκησης δίωξης και τιμωρίας του παραβάτη, με βάση αυτούς τους νόμους, την αναθέτει στους «υπαλλήλους» της.
Είναι αυτός ο λόγος που το νομικό σύστημα κάθε εποχής, ως ανθρώπινο προϊόν και μάλιστα “εξουσιαστών”, δεν είναι απαραίτητα και δικαικό. «Πάσχει». Το φυσικό δίκαιο είναι διαφορετικό από το νομικό. Σε σημείο, μάλιστα, που το δεύτερο να καταστρατηγεί το πρώτο, αν δεν το κακοποιεί και το εξαφανίζει εντελώς.
Και είναι αυτός, επίσης, ο λόγος, που η Φύση δεν αναγνωρίζει τις αποφάσεις και τα έργα των ανθρώπων, όταν απάδουν με τα δικά της. Μάλιστα, η παράβαση των αρχών της, επιφέρει την αυτόματη τιμωρία του παραβάτη. Μόνο που , μια τέτοια κατάληξη δεν έχει καμιά σχέση με την «υπερβατική», τη «μεταφυσική», ερμηνεία («θεϊκή» παρέμβαση) .Οι κοινωνίες ηδύνονται και βολεύονται, βεβαίως, να αναγνωρίζουν ως τέτοιες τις φυσικές τιμωρίες. (π.χ στη διάπραξη «‘Υβρεως» στην αρχαία Ελλάδα).
Η τιμωρία της Φύσης που επιβάλει στο «δράστη» είναι μέρος του γενικότερου προγράμματος λειτουργίας και συμπεριφοράς που κατάρτισε και έθεσε σε εφαρμογή η ίδια. Είναι αυτόματη και προδιαγεγραμμένη, επομένως, η αντίδρασή της στο έγκλημα.
Με τη διαφορά πως το «αυτόματο» της Φύσης, δεν είναι και «αυτόφωρο». Είναι περισσότερο καταγραφή και διατήρηση στην ανεξίτηλη «συμπαντική μνήμη». Και δε διαγράφεται ποτέ η παράβαση, επειδή φαίνεται πως δεν τιμωρείται πάντα «εδώ και τώρα» ο ένοχος. «Αργεί, αλλά δε λησμονεί»!
Άλλωστε, η Φύση, δεν τιμωρεί ή δεν παίρνει «εκδίκηση» ,όπως οι άνθρωποι. ΄Η, τουλάχιστον, δεν είναι ορατά, απολύτως φανερά, τόσο η τιμωρία του ενόχου, όσο και ο τρόπος που επιβάλλονται.
Ουδείς γνωρίζει τη σκοπιμότητα και τη βαθύτερη αιτία μιας τέτοιας συμπεριφοράς στο φυσικό λογισμικό του δικού της αλγόριθμου . Και δεν καλύπτεται από τη γενική και ασαφή ερμηνεία, κυρίως ως φιλοσοφική επινόηση , πως μια τέτοια αντίδραση , αφορά την «αποκατάσταση της δικαιικής, έννομης τάξης στον κόσμο».
΄Ένα παράδειγμα ,πάλι από τον αρχαίο ελληνικό κόσμο, είναι η μυθική ερμηνεία της τιμωρίας του μητροκτόνου Ορέστη. Δεν «εκτελέστηκε», δεν επιβλήθηκαν οι κατανοητές με την ανθρώπινη λογική και προσμονή , ποινές. ΄Εμεινε ανθρωπίνως ατιμώρητος, διέφυγε της ανθρώπινης δικαστηριακής κρίσης. ΄Οχι, όμως, και με τη δικαιική αντίληψη της φύσης περί δίκης και τιμωρίας του ενόχου. Και μάλιστα μητροκτόνου!
Από την άλλη, οι ανθρώπινες «αποχρώσες ενδείξεις» (επαρκείς ,σοβαρές) της ενοχής δεν είναι έννοιες ίδιες ή συμβατές με τη φυσική αντίληψη. Στο νομικό σύστημα πολλές φορές κατασκευάζονται και επινοούνται αυτές οι ενδείξεις, για να εξυπηρετούν σκοπιμότητες (π.χ πρόσφατα σε μας η ποινική μεταχείριση της τραγικής μάνας Πισπιρίγκου). Η Φύση, δε διαπράττει τέτοια λάθη σκοπιμότητας, δόλου, αμέλειας ή ανικανότητας.
Με αυτές τις διευκρινίσεις και τις θέσεις, εξηγούνται καλώς και επαρκώς, γιατί η ελληνική δικαιοσύνη στις ημέρες μας με τις δικαιικές κατακτήσεις του πολιτισμού, δεν αρκεί να έχει «υπαλλήλους» του κράτους με ευθύνη απόδοσης λόγου ΜΟΝΟ σε αυτό και τους θεσμούς του. Ασφαλώς, ισχύει και τούτο ,ως κατανοητό στην «επαγγελματική», και «κατ΄ εντολή» απόδοση της δικαιοσύνης μιας συντεταγμένης Πολιτείας ,όταν πρόκειται περί κράτους δικαίου .
΄Όμως, δε φτάνει μια τέτοια συμμόρφωση. Ο «δικαστής» με τη φυσική, όχι με τη θεσμική του ιδιότητα, είναι (έπρεπε να είναι) πρωτίστως η «συνείδηση» της Φύσης, ο «άγραφος νόμος» , το «μάτι» της, που βλέπει καθαρά, αρνούμενος να φορέσει το μαντήλι της εξουσίας στο κούτελο στην οξύμωρη, μεταφορική του σημασία.
Η συμμόρφωση μόνο στα «κρατικά καθήκοντά» του ,είναι έγκλημα καθοσίωσης» με βάση τους αρχέγονους, απαράγραπτους, διαχρονικούς νόμους της Φύσης. Η ενοχή και η τιμωρία του είναι αυτονόητες, αυτόνομες συνέπειες και ας μη μοιάζουν με αυτόφωρες. Είναι στη Data της , στη λίστα των δεδομένων της , το όνομά του καταγραμμένο, ως ένοχος: «Δικαστής επιλήσμων των φυσικών του καθηκόντων». Γι΄αυτό και η τιμωρία του είναι βέβαιη και αμετάκλητη.
Πώς και πότε μόνο δε γνωρίζουμε. Κι ασφαλώς, ούτε ο ίδιος το ξέρει . ΄Όμως, αν έχει, έστω και υπολείμματα φυσικής συνειδησιακής αντίδρασης, αν δεν είναι σε κώμα ή ήδη «νεκρός», το αντιλαμβάνεται και το περιμένει. ΄Όπως ο παραβάτης του ανθρώπινου νόμου, που ξέρει πως δεν υπάρχει τέλειο έγκλημα, ούτε εσαεί μπορεί να μένει ατιμώρητος.
Αυτό το μέγα κενό της συστημικής δικαιοσύνης, η άρνησή της, δηλαδή, να ασκήσει διώξεις σε ενόχους με «αποχρώσες ενδείξεις» ενοχής και να τους δικάσει, ,έρχεται να καλύψει ένας άλλος, αρμόδιος, υπεύθυνος θεσμός, απαρέγκλιτα ΦΥΣΙΚΟΣ πρώτα. ΤΟ ΑΔΕΚΑΣΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ!
Ο ιστορικός δικαστής, όμως, πέρα από φυσικό καθήκον, χρωστά και την υποχρέωση να (κατ)έχει και να αναγνωρίζεται με συστημική ιδιότητα, όπως και ο κρατικός. Αλλιώς, ή δεν έχει αρμοδιότητα, ή ,αν στερείται της μιας, βρίσκεται σε κατάσταση και καθεστώς αναπηρίας.
Γράφαμε στα πρώτα κείμενά μας εδώ:
“Στη συστηματοποιημενη γνωση,οι κανονες κατακτησης της ειναι αυστηρα προσδιορισμενοι και οι οροι επιτηδευσης της δεσμευτικοι για τους φορεις της. Η λαθρεπιβαση σε επαγγελματικη συντεχνια, εξειδικευμενης γνωσης, ειναι απαγορευμενη. ”Ελευθερη εισοδος επισκεπτων” και καταληψη γνωστικου χωρου, που ” de jure et ipso jure” ανηκει σε αλλους , δεν επιτρεπεται. Γιατι ο κομπογιανιτισμος, ο πιθηκισμος, το δηθεν, δεν ειναι απλως κωμικες μεταμφιεσεις. Εχουν πρωτιστως και επικινδυνες παρενεργειες.
“Αυτα ειναι αυτονοητα για ολες τις αλλες επιστημες, οχι, ομως, και για την επιστημη της Ιστοριας. Καλως η κακως ο καθενας εχει το δικαιωμα να πιανει και να γραφει “ιστορια”. Ειδικα στη χωρα μας. Απομαχοι, πολιτικοι, αποστρατοι στρατιωτικοι, συνταξιουχοι, δημοσιοι υπαλληλοι, αν δεν γραφουν λογοτεχνια, ασχολουνται συνηθως, με τη συγγραφη ιστορικων κειμενων. Ακομα και αυτοβιογραφικες διηγησεις, μεταπλαθονται και μεταμορφωνονται σε ιστορια. Προσωπικα περιστατικα, αναμνησεις, ονοματα, χρονολογιες, διανθισμενα με αφηγηματικο λογο, αναδεικνυονται σε”ιστορικα γεγονοτα”.
Σήμερα, 17 ολόκληρα χρόνια μετά, ούτε ένα «ιώτα» δεν αλλάζουμε σε αυτό τον ορισμό του ιστορικού. Και είναι αυτός ο λόγος που τους λαθρεπιβάτες, ιδιαίτερα τους Γκεμπελίσκους της δημοσιογραφικής ιστορίας, αλλά και τους «στρατευμένους» ιστορικούς, δεν τους θεωρούμε ούτε σώμα δικό μας, αλλά ούτε και αρμόδιους να κρίνουν με ιστορική, δικαστική εξουσία.
Με αυτές τις δύο ιδιότητες ,φυσική και συστημική, δεν έχουμε μόνο δικαίωμα ,αλλά και υποχρέωση, καθήκον και αρμοδιότητα να επισημάνουμε και να καταγγείλουμε πως η ελληνική δικαιοσύνη , χρόνια τώρα, δε λειτουργεί στη χώρα μας όπως όφειλε σε κράτος δικαίου, σεβόμενη το άγραφο και γραπτό δίκαιο . Στις ημέρες μας, σε καταλυτικό μαρασμό της έννοιας “Πολιτεία”, το έλλειμμα δικαιοσύνης έχει αποκτήσει πια τα χαρακτηριστικά δεινής κρίσης. ΠΡΟΚΛΗΣΗΣ ΚΑΙ ΕΓΚΛΗΜΑΤΟΣ για τέτοιο θεσμό!
Είναι αυτός ο λόγος πού , είτε δε έχει ποτέ ασκηθεί δίωξη, είτε δεν έχουν δικαστεί και τιμωρηθεί οι ένοχοι. Ακόμα χειρότερα, αφού οι περισσότεροι από τους «δράστες» έχουν διαπράξει, όπως είπαμε εγκλήματα με όλα τα συστατικά που δίνουν τον πλήρη ορισμό της «καθοσίωσης» και της «εσχάτης προδοσίας»!
Τα έχουμε αναλύσει επανειλημμένα εδώ όλα αυτά τα εγκλήματα . Δε θα τα επαναλάβουμε. Θα θυμίσουμε, όμως, πως:
- Τέτοια εγκλήματα σε ένα κράτος με στοιχειώδη δικαιικό πολιτισμό, δε θα μπορούσαν ποτέ να συμβούν και να παραμείνουν ατιμώρητα.
- Καμιά περίπτωση δεν υπάρχει, η χώρα μας να ξεφύγει από τη σημερινή της παρουσία στη λίστα των σύγχρονων κρατών, αναγραφόμενη ως … «Μπανανία», ανάμεσα σε άλλες χώρες που, έστω και στοιχειωδώς ,τηρούν (ή αναγκάζονται) τις βασικές προϋποθέσεις των ιδιοτήτων του κράτους δικαίου.
- Κυοφορείται σύντομα μια ΝΕΑ,ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΑΛΛΑΓΗ στη χώρα. ΄Όλα δείχνουν πως το καθεστώς δεν αντέχει να φορά άλλο τη μάσκα της δημοκρατικής υποκρισίας. Δεν είναι Δημοκρατία το πολίτευμα που έχει σήμερα η Ελλάδα. Είναι η δυσώδης οσμή των «οργουελικών καθεστώτων». Αυτών που ήδη υπάρχουν και σύντομα θα προστίθενται και άλλα.
- ΟΙ ΦΟΡΕΙΣ ΤΗ ΝΕΑΣ ΑΛΛΑΓΗΣ, ΑΣ ΠΡΟΣΕΞΟΥΝ. «ΑΠΟ ΘΕΟΥ ΑΡΧΕΣΘΑΙ». ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΜΕΙΛΙΚΤΗ ΤΙΜΩΡΙΑ ΤΩΝ ΕΝΟΧΩΝ ΣΤΑ «ΕΓΚΛΗΜΑΤΑ ΚΑΘΟΣΙΩΣΗΣ ΚΑΙ ΕΣΧΑΤΗΣ ΠΡΟΔΟΣΙΑΣ», ΑΣ ΞΕΚΙΝΗΣΟΥΝ. ΑΛΛΙΩΣ, ΘΑ ΑΠΟΤΥΧΟΥΝ. ΟΠΩΣ ΟΛΟΙ ΟΙ ΠΡΟΚΑΤΟΧΟΙ ΤΟΥΣ. ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ “ΚΡΙΜΑ” ΠΑΛΙ, ΕΠΕΙΔΗ, Η “ΕΠΟΜΕΝΗ ΦΟΡΑ”, ΔΕ ΘΑ ΕΧΕΙ ΤΑ ΚΛΑΣΣΙΚΑ ΓΝΩΡΙΣΜΑΤΑ ΜΙΑΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗΣ, ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΑΛΛΑΓΗΣ!