Ο «Τύπος»(εφημερίδες, περιοδικά, ραδιοτηλεοράσεις, ιστότοποι κ.α) σε ολόκληρο τον κόσμο, δεν είναι τίποτα περισσότερο από επιχείρηση, βιομηχανία παραπληροφόρησης (εμπορική δημοσιογραφία). Η ενημέρωση, που είναι δικαίωμα και υποχρέωση του συνειδητοποιημένου Πολίτη, δέχεται και σήμερα, όπως και παλιότερα, ισχυρότατα πλήγματα από εκείνους που εκμεταλλεύονται αυτήν ακριβώς την ανάγκη και την υποχρέωση του ατόμου να γνωρίζει όχι μόνο τα γεγονότα, τα δρώμενα σε παγκόσμιο και τοπικό επίπεδο, αλλά, το κυριότερο, να καθίσταται αποδέκτης της σωστής ερμηνείας τους μέσω μιας αξιόπιστης και αντικειμενικής κριτικής.
Τα μόνα που δε θέλουν και δεν μπορούν να εξυπηρετήσουν οι ιδιοκτήτες των Μέσων παραπληροφόρησης, είναι η παράθεση της σωστής είδησης και η αξιόπιστη, η αντικειμενική αξιολόγησή της. Κι αυτό είναι απολύτως κατανοητό, αφού τα οικονομικά ή τα προπαγανδιστικά τους συμφέροντα, εξυπηρετούνται μόνο από τη διαστρέβλωση, την παραποίηση, τη χάλκευση της είδησης ,που αυτό με τη σειρά του σημαίνει αναξιόπιστη, υπονομευμένη και απαξιωμένη κριτική της.
Αλλά δεν είναι μόνο η εμπορική δημοσιογραφία, η οποία, βέβαια έχει ως βασικό στόχο την οικονομική εκμετάλλευση της είδησης. Υπάρχουν και ένα σωρό άλλα «βήματα ενημέρωσης», που μπορεί, μεν, να μην εξυπηρετούν αποκλειστικά τα οικονομικά συμφέροντά τους, αλλά προσφέρονται για τον προπαγανδισμό ποικίλων ιδεοληψιών, ιδεολογημάτων και αντιλήψεων. Καμιά φορά, αυτή και μόνο η διαφοροποίηση του συγκεκριμένου «Τύπου», γνώρισμα του οποίου δεν είναι το οικονομικό «διάφορο», αποτελεί παγίδα για τον ανυποψίαστο αναγνώστη, ακροατή, επισκέπτη.
΄Ομως, σε καμιά περίπτωση ο αποχαρακτηρισμός της δημοσιογραφίας από οποιαδήποτε οικονομική συναλλαγή, δεν την καταξιώνει ή δεν την καθιστά αυτόματα και εξ ορισμού αθώα .Για παράδειγμα. Οι Νεο-Ναζί στη χώρα μας έχουν μια δυνατή παρουσία στο διαδίκτυο, πέρα από τη συχνή τους επισκεψιμότητα-φιλοξενία και στην εμπορική δημοσιογραφία. Αλλά, αυτή η οικονομικά «αφιλοκερδής» παρουσία τους στο διαδίκτυο , δεν αποκαθαίρει σε καμιά περίπτωση την πρώτιστη και βασική τους ιδιότητα, που είναι προπαγανδιστική -ναζιστική. Με ό,τι σημαίνει αυτό ιστορικά .
Είτε, λοιπόν, η δημοσιογραφία είναι καθαρά εμπορική, είτε μόνο προπαγανδιστική, το σίγουρο γνώρισμα και των δύο κατηγοριών είναι εκείνο της παραπληροφόρησης. Ανεξάρτητα από το στόχο. Και όσο για το ζήτημα της αποτίμησης της ζημιάς που κάθε μια προξενεί στην είδηση ,την πληροφορία και τον κριτικό σχολιασμό της, δεν έχει και τόση σημασία, αφού το μέγιστο είναι αυτός καθ΄αυτός ο βιασμός της γνήσιας πληροφορίας και της αντικειμενικής κριτικής της.
Αλλά, εύλογα θα αναρωτηθεί κανείς. Υπάρχουν και αν ναι, ποια είναι τα εχέγγυα, η «Λυδία λίθος» να το πούμε έτσι, που δοκιμάζεται η γνησιότητα της είδησης και η ακεραιότητα του σχολιασμού-κριτικής της; Κι από την άλλη, με βάση την ορθή αντίληψη πως ουδείς δικαιούται να διεκδικεί αποκλειστικά το «αλάθητο», και όχι μόνο στη δημοσιογραφία, γιατί θα πρέπει να δεχόμαστε μια και μόνη πηγή από την οποία αναβλύζει η γνήσια είδηση και η αντικειμενική κριτική της;
Αν θεωρήσουμε (και είναι) σωστή την πεποίθηση πως στη ζωή δεν υπάρχουν μονοδιάστατες αλήθειες, στην περίπτωση όμως του «Τύπου» ισχύει μια και μόνη πραγματικότητα. Αυτό, δηλαδή, που αποκαλούμε «άσπρο-μαύρο». ΄Η είναι ή δεν είναι ορθός ο τρόπος που διαχειρίζονται και κρίνουν την πληροφορία τα «Μέσα» που συνθέτουν την έννοια του Τύπου.
Κι αυτή η «Λυδία λίθος» της δοκιμής του κίβδηλου από το γνήσιο, είναι, όπως και στα περισσότερα πράγματα , η Φύση. Οι νόμοι και οι αρχές της έχουν προκαθορίσει τη συμπεριφορά των «έμψυχων» και «άψυχων» συστατικών του «κόσμου» (κόσμος =κόσμημα). Και μάλιστα ,πολλές φορές αυστηρά θα λέγαμε. Κάποιες τέτοιες αρχές είναι αδιαπραγμάτευτες και η ίδια η Φύση τις αναγνωρίζει ως αξίες. Και σε ό,τι αφορά τον ΄Ανθρωπο, η ιδιότητά του αυτή από μόνη της, θεωρείται και είναι η σημαντικότερη από τις αξίες που καθόρισε η ίδια.
Επομένως, εύκολα και αποτελεσματικά μπορεί κανείς να αποφασίσει χωρίς τον κίνδυνο να λαθέψει ,αν αυτή ή εκείνη η κρίση, η συμπεριφορά, η στάση απέναντι στα συστατικά του «κόσμου» είναι φυσική ,πρέπουσα ,ενδεδειγμένη και επομένως ηθική, αφού ό,τι είναι φυσικό είναι ηθικό και αντίστροφα.
Η αποδοχή είναι μονόδρομος. Δε γίνεται, δηλαδή, σε καμιά περίπτωση να δεχτεί κανείς ως λογικό, επομένως φυσικό, πως οι άνθρωποι διαχωρίζονται μεταξύ τους, από το χρώμα του δέρματός τους, την καταγωγή τους, τη μόρφωσή τους. Το μαύρο ή το άσπρο χρώμα του δέρματος, το «αίμα», το μορφωτικό μπαγκράουντ του καθενός, μπορεί να επηρεάζουν άλλους και ίσως πολλούς τομείς, δεν επηρεάζουν, όμως, στο ελάχιστο τη φυσική ιδιότητα του ανθρώπου. ΄Ασπρος, μαύρος, «αριστοκράτης», ταπεινός, αγράμματος, γραμματιζούμενος, πρωτίστως και αποκλειστικά είναι ΑΝΘΡΩΠΟΣ.
Αυτή είναι η αναφαίρετη, απαρασάλευτη αδιαπραγμάτευτη, διαχρονική επιταγή της Φύσης και μάλιστα καθορισμένη από την ίδια ως ύψιστη αξία. ΄Οποιος, επομένως, αντιμάχεται, αμφισβητεί, απαξιώνει με οποιοδήποτε τρόπο, τέτοιους βάρους αξία, είναι αφύσικος, επομένως ανήθικος. Κανένα άλλο επιχείρημα ούτε χρειάζεται να επιστρατευτεί, ούτε υπάρχει άλλωστε, για να αποδείξει την ορθότητα τέτοιας, σαν την παραπάνω , συλλογιστικής.
΄Ιδια ακριβώς είναι η «εμμονή» της Φύσης και σε άλλες , όμοιες με την παραπάνω ,αξίες ,που δεν επιδέχονται αμφισβήτηση, διαπραγμάτευση, έκπτωση. Αρρωστήματα, που κατά κανόνα καλλιεργεί ο «Τύπος» ανέκαθεν, όπως ο ρατσισμός, ο εθνικισμός, ο εθνικιστικός ιστορισμός, ο σεξισμός, ο φανατισμός και άλλα τέτοια συναφή, επ΄ ουδενί η Φύση τα αποδέχεται. Αντίθετα, τα καταπολεμεί με όλα τα όπλα και τη δύναμη που κατέχει.
Το καλύτερο «βιβλίο», ευανάγνωστο, απολύτως καταληπτό, προσιτό στον καθένα είναι αποκλειστικής και …σπάνιας «έκδοσης και κυκλοφορίας» , αυτό της Φύσης. Κανείς δεν μπορεί ούτε να το αμφισβητήσει, πολύ περισσότερο να το πλαστογραφήσει. Τί είναι λογικό-παράλογο, ηθικό-ανήθικο, δίκαιο-άδικο είναι (δια)τυπωμένα στις σελίδες του συγκεκριμένου «βιβλίου» .Και όποιος αρνείται, είτε ως δάσκαλος να τις διδάξει, είτε ως σπουδαστής να τις αποστηθίσει, επιδεικνύει διαστροφική, επομένως ,αφύσικη, συμπεριφορά και στάση.
΄Αν, τώρα, ο ρόλος του «Τύπου» δεν είναι απλά ενημερωτικός, ασχολίαστη παράθεση των «δρώμενων», αλλά πρωτίστως σχολιαστικός-κριτικός, επομένως διδακτικός, εύκολα αντιλαμβάνεται κανείς, γιατί η εμπορική δημοσιογραφία με τον επαγγελματικό χαρακτήρα της, ως επιχείρηση-βιομηχανία κέρδους, αντιμάχεται τους παραπάνω , απαράγραπτους κανόνες της Φύσης. Το ίδιο και η δημοσιογραφία, που δεν είναι εμπορική, δεν αποβλέπει σε οικονομικό όφελος, αλλά έχει προπαγανδιστικό στόχο, γιατί και οι δυο ανήκουν στην αφύσικη βιομηχανία παραπληροφόρησης.
Την ευθύνη της κυριαρχίας και μάλιστα καταλυτικής σήμερα στην υφήλιο, αυτών των ειδών δημοσιογραφίας, δεν τη φέρουν αποκλειστικά οι φορείς της. Την ίδια, αν όχι μεγαλύτερη, ευθύνη, έχουν όσοι τρέφονται από τα «σκουπίδια» της απέραντης και βρωμερής αυτής «χωματερής», που αποκαλείται Τύπος. Επιχείρηση και πελάτες είναι οι δυο όψεις του ίδιου νομίσματος.
Μόνο με την αντι-πληροφόρηση και τη συνεχή αποκάλυψη του βρώμικου ρόλου του Τύπου στην καταστρατήγηση των αρχών της Φύσης και τη συντήρηση του αφύσικου Συστήματος, μπορεί κάποια στιγμή αυτό το τερατώδες και, εκτός των άλλων, και «ακαλαίσθητο» οικοδόμημα, να καταρρεύσει. Κι είναι αυτή η ισοπέδωση πρωτίστως, που θα σηματοδοτήσει την απαρχή των «Νέων Καιρών». ΄Οσο αυτή την επικίνδυνη «γκρεμίλα», δεν μπορούμε να την κατεδαφίσουμε, θα αργούν οι εποχές που περιμένουμε.
Επομένως, καλός και απαραίτητος ο αγώνας να αλλάξει επιτέλους αυτός ο παράλογος-αφύσικος κόσμος. Αλλά, όσοι αγωνίζονται για το «καινούριο», οφείλουν να θέτουν προτεραιότητες στον αγώνα τους. Και πρώτη είναι το ανηλεές σφυροκόπημα του «Τύπου», μέχρι την ολοσχερή και μη αναστρέψιμη πλέον πτώση του.
