΄
Ο κοινοβουλευτισμός, ως τρόπος άσκησης της κρατικής εξουσίας, έχει αποτύχει. Και αυτή ακριβώς η αποτυχία σηματοδοτεί, την ανάγκη κατάκτησης μιας καινούργιας μορφής της.
Το συγκεκριμένο Σύστημα βρίσκεται πια στη «Δύση της ζωής» του. Δεν πνέει, μεν, τα λοίσθια, αυτή την ώρα, αλλά ,αργά ή γρήγορα, θα συμβεί κι αυτό. Αν, μάλιστα ,οι συγκυρίες , απρόβλεπτοι και αστάθμητοι παράγοντες, άλλες «ασύμμετρες απειλές» ευνοήσουν, τότε το τέλος του είναι πιο εγγύς απ΄ όσο δεν εύχονται οι φορείς και οι φαν αυτού του τρόπου διακυβέρνησης των κοινωνιών.
Με επανάσταση, πάντως το Σύστημα δε φαίνεται να καταρρέει. Πρώτα, γιατί όπως ιστορικά γνωρίζουμε όλες οι προηγούμενες λαϊκές εξεγέρσεις έχουν αποτύχει και δεύτερο γιατί το νέο μοντέλο εξουσίας στο οποίο όπως όλα δείχνουν θα περάσει στο επόμενο στάδιο η διακυβέρνηση των κοινωνιών, η «Μηχανή», δεν έχει ακόμα ωριμάσει στη σκέψη και τη βούληση των κοινωνιών. Δεν έχει ακόμα πείσει ούτε περάσει η ανάγκη του στο συλλογικό ασυνείδητο, κυρίως επειδή το «Ρομπότ» («τεχνητή νοημοσύνη») βρίσκεται ακόμα στα σπάργανα των επαναστατικών δυνατοτήτων που εμπερικλείει η τεχνολογική του εξέλιξη.
Βρισκόμαστε, ως πανανθρώπινη κοινωνία σε αυτό το μεταβατικό στάδιο . Πόσο θα κρατήσει, όπως είπαμε, ουδείς μπορεί με ακρίβεια να υπολογίσει. Ειδικά ,αν δεν υπάρξουν, για να προσδιοριστεί ο χρόνος, έστω κατά προσέγγιση , «έξωθεν» ωθήσεις («καταστάσεις ανάγκης») προς την κατεύθυνση της αλλαγής. Μιας ανατροπής εκ βάθρων του Συστήματος, ως καθολική απαίτηση, που σήμερα, μόνο ως σφοδρή επιθυμία συναντιέται στον ψυχισμό, όσων «μονάζουν» πολιτικά, συνειδητά ή όχι στο κίνημα του μεταμοντερνισμού.
Στη χώρα μας , είναι πιο φανερή αυτή η επιτακτική ανάγκη ανατροπής . Ακόμα και στους μη ανήκοντες στην παραπάνω κατηγορία του πολιτικού «μοναχισμού» , της οποίας, ένα από τα βασικά χαρακτηριστικά είναι ο αυτό-απομονωτισμός ,ως ένδειξη του μεγέθους της σιχασιάς και της αποστροφής στο εντελώς σάπιο ελληνικό, κομματικό μοντέλο διαχείρισης της κρατικής εξουσίας.
Το ανύπαρκτο επί δυο σχεδόν αιώνες , «κράτος δικαίου» στον τόπο μας, επέσπευσε σε σχέσεις με άλλους λαούς, την ένταξη των μισών σχεδόν Ελλήνων σε ένα ισχυρό , αντικομματικό μέτωπο. Και αυτή η πραγματικότητα σήμερα ,γίνεται απολύτως φανερή από τη σταδιακή έκρηξη στις εκλογικές αναμετρήσεις της ΑΠΟΧΗΣ των ψηφοφόρων από αυτό το κοινοβουλευτικό θέατρο.
Η διαφορά του «πολιτικού» από τον ομόλογο του, πολύ ΄περισσότερο στην Ελλάδα, είναι το περίφημο χαρακτηριστικό του «χείρονος» και του μη. Η λαϊκή απαίτηση, όταν ασκούν την εξουσία είναι , περιέργως ανεκτική και σχεδόν εξαντλείται στην προσμονή οι εκάστοτε κυβερνήσεις να παράγουν έργο, το οποίο να μην είναι, τουλάχιστον, χειρότερο από εκείνο της προηγούμενης που αντικατέστησαν («μη χείρον»)
Να δολοφονείς ανθρώπους στην Πύλο και τα Τέμπη και να λες…χ#στηκα! Να χρεοκοπείς μέσα σε λίγα χρόνια για δεύτερη φορά τη χώρα και να τα ρίχνεις στον Ανδρέα Παπανδρέου πριν σχεδόν μισό αιώνα. Να έχεις φτωχοποιήσει την πλειοψηφία των νοικοκυριών και να φέρνεις ως παράδειγμα πετυχημένου κυβερνητικού έργου πως ο μισθός του ΄Ελληνα, δεν είναι κατώτερος από του Βούλγαρου. Να έχεις εξωθήσει τη διαφθορά σε όλες της τις μορφές στα άκρα και αντί κατηγορούμενος, να παριστάνεις τον κατήγορο όποιου σε ξεβρακώνει και να απειλείς κιόλας πως θα τον παραπέμψεις στην… Αδειλίνη, που διόρισες για να καλύπτει τα εγκλήματά σου.
Να είσαι δηλαδή, έστω και στα στοιχειώδη , διαφορετικός, ως καλύτερος, από ένα… Κυριάκο Μητσοτάκη! ΄Όπως , σίγουρα υπήρξε ο Αλέξης Τσίπρας, ως πρωθυπουργός της χώρας. Πέτυχε, δηλαδή, εκείνο, ακριβώς, που έχει τη δυνατότητα να παρουσιάσει ως έργο ένας ΄Ελληνας πολιτικός. ΤΟ ΜΗ ΧΕΙΡΟΝ.
Θαύματα σε ένα τέτοιο κομματικό, σύστημα σαν το δικό μας δεν περίμενε κανείς συνετός. Η αντιλαϊκή πολιτική είναι σύμφυτη με τις ελληνικές κομματικές και κρατικές γενικότερα παθογένειες. Οπότε, κι εδώ καταξιώνεται για άλλη μια φορά η λαϊκή αγχίνοια πως «στου τυφλούς. ο μονόφθαλμος βασιλεύει». Τέτοιος ήταν και ο Αλέξης Τσίπρας, ως πρωθυπουργός. Τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο, αφού περί Ελάδας, της χώρας της «φαιδρής πορτοκαλιάς» μιλάμε.
Η ανεύθυνη παραίτηση του π. αρχηγού του ΣΥΡΙΖΑ από το κόμμα, υπήρξε η χαριστική βολή. Τόσο στη διάλυση του , αφού η ψυχή του παλιού ΣΥΡΙΖΑ υπήρξε ο Αλέξης Τσίπρας και ουδείς άλλος, όσο και στην ελπίδα να ξαναδεί ο ΄Ελληνας το «μη χείρον» με μια νέα διακυβέρνηση ,που θα ανέκοπτε την πορεία της χώρας στον όλεθρο. Εκεί ακριβώς που οδηγήθηκε σήμερα.
΄Ο,τι σήμερα βλέπουμε να συμβαίνει στο ΣΥΡΙΖΑ ήταν νομοτελειακό επακόλουθο αυτής της κάκιστης κομματικής απόφασης του π. αρχηγού του . ΄Οπως και το σημερινό κατάντημα του Αλέξη Τσίπρα, που, τουλάχιστον, ένας αριστερός πολιτικός, όφειλε να μην επιφυλάξει στον εαυτό του.
Ο Στέφανος Κασσελάκης, ως νέος αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ έχει τα κατά και τα υπέρ του σε σύγκριση με τους παλιούς ή τους νέους, επίδοξους διεκδικητές της εξουσίας:
- Τα μειονεκτήματα ,όπως πριν ένα χρόνο γράφαμε (29 και 31 Αυγούστου 2023) , ήταν πως εξέλαβε την πολιτική ως… πασαρέλα. Ο Στέφανος Κασσελάκης δεν εκλέχτηκε αρχηγός για κανέναν από εκείνου τους λόγους που οι παλιότεροι και οι σημερινοί εκλέγονται στα ελληνικά κόμματα. Η «απολίτικη» παρουσία ( ως παιδί κομματικού σωλήνα) και η ηχηρή αποκάλυψη από τον ίδιο της σεξουαλικής του ταυτότητας, υπήρξαν στο κομματικό προσκήνιο μια κίνηση …ματ , που στρίμωξε ασφυκτικά τους συμπαίχτες του και τους πήρε την παρτίδα.
- Τα πλεονεκτήματα αυτή τη στιγμή, έτσι όπως δεν έδειχναν, τουλάχιστον από την πρώτη στιγμή της ξαφνικής αυτής παρουσίας του στην κονίστρα, φαίνεται να είναι περισσότερα:
α. Είναι ,μεν, κομματικά άφθαρτος ,αλλά κοινωνικά θεωρείται σοκαριστική για πολλούς η «διαφορετικότητά» του. Είναι αυτός ο λόγος που το κομματικό σύστημα «από άκρα δεξιά ως άκρα αριστερά» …φρύαξε! Στην Ελλάδα μπορείς να είσαι ακόμα και διεφθαρμένος πρωθυπουργός ,αλλά όχι και αποκλίνων από τα σεξουαλικά πρότυπα του ΄Ελληνα, ο οποίος σεμνύνεται για τις αρετές των αρχαίων προγόνων του, αλλά δε θέλει με τίποτα να ακούσει για τον ερωτικό τους προσανατολισμό, ούτε για τους ερωτικούς «Αρκαδισμούς» τους.
.β Οι προθέσεις του (ΠΑΝΤΑ ΜΕ ΤΗΝ ΥΠΕΝΘΥΜΙΣΗ ΠΩΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΑΝΑΖΗΤΕΙΤΑΙ Ο «ΜΗ ΧΕΙΡΩΝ» ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΧΕΙΡΟΝΕΣ ΟΜΟΛΟΓΟΥΣ ΤΟΥ ), δείχνουν πιο αγνές, ως… «πρωτόγονες» κομματικά. Και οι προσωπικές «φιλοδοξίες» του, δεν έχουν τουλάχιστον τον άρρωστο επαγγελματισμό και το πάθος των εκπροσώπων του λεγόμενου « κομματικού συνταγματικού τόξου».
γ.Η «απολίτικη» ανάδειξή του , αταίριαστη με την κομματική εκδοχή του όρου, φαίνεται αυτή την ώρα να είναι από τα μεγάλα “ατού” του Στέφανου Κασσελάκη, αφού σχεδόν η μισή Ελλάδα, έχει πια αποστασιοποιηθεί από το μοντέλο-καρκίνωμα του κομματικού κράτους που εκτρέφει τις «γαλάζιες ακρίδες» και παλιότερα τους πρασινοφρουρούς. Το δίλημμα είναι εδώ απλό και καταλυτικά υπέρ του αρχηγού του ΣΥΡΙΖΑ για τον αντιδεξιό πολίτη. ΄Ένας «πολιτικοποιημένος» (όπως η κομματική αφρόκρεμα εννοεί την «πολιτική» στην Ελλάδα) Παύλος Πολάκης (αλλά παιδί κομματικού σωλήνα και τούτος) είναι καταλληλότερος για την άσκηση κρατικής εξουσίας από έναν “απολίτικο”…πολιτικό (διάβαζε «ελεύθερος βαρών» της ελληνικής, κομματικής παθογένειας); Ασφαλώς, στο μυαλό του έντιμου, του μη βολεμένου, του απογοητευμένου, του μη κομπλεξικού (κυρίως ομοφοβικά) ΄Ελληνα, η εικόνα του Στέφανου Κασσελάκη δείχνει απείρως πιο καθαρή και ακηλίδωτη απ΄όλων εκείνων που τους δοκίμασε στην άσκηση της κρατικής εξουσίας και δεν κατάφεραν να ξεπεράσουν το πήχη. Ακόμα και στις πιο χαμηλές , μετρικές του ενδείξεις. Και το ζητούμενο ενός αντίδεξιού πολιτικού τούτη τη φορά, είναι να κερδίσει όχι μόνο αντιδεξιούς, κομματικούς ψήφους , αλλά πρώτα και κυρίως , να καταφέρει να “πιεί νερό” από τη μεγάλη και καθαρή δεξαμενή της ΑΠΟΧΗΣ ΤΩΝ ΣΧΕΔΟΝ 4 ΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ!