Στους λόφους της Καλαμάτας, παράγονται κάποιες από τις καλύτερες ελιές στον κόσμο. Αυτές δίνουν ένα λάδι τόσο λαμπερά πράσινο, που κάποιες φορές περιγράφεται ως «υγρός χρυσός».
Δεν είναι η πρώτη φορά που ο διεθνής τύπος υμνεί το ελληνικό ελαιόλαδο. Αυτή τη φορά όμως η Washington Post το χρησιμοποιεί για να δείξει πώς εξηγούνται τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η Ελλάδα.
«Ομως, όταν βγει αυτό το λάδι στις εγκαταστάσεις επεξεργασίας, το μεγαλύτερο μέρος του ”καταλήγει” στη θάλασσα. Το 2012, το 60% της ελληνικής ελαιοπαραγωγής μεταφέρθηκε με πλοία στην Ιταλία. Εκεί, συσκευάστηκε σε ιταλικά μπουκάλια, με ιταλικές ετικέτες και στάλθηκε σε όλο τον κόσμο. Και τα περισσότερα από τα κέρδη καταλήγουν στην Ιταλία. Σύμφωνα με την εταιρεία McKinsey, η Ιταλία παίρνει ένα επιπλέον 50% της τιμής του ελληνικού ελαιολάδου», γράφει η αμερικανική εφημερίδα.
Γιατί συμβαίνει αυτό; Οι Ελληνες επιχειρηματίες αντιμετωπίζουν συγκεκριμένα ζητήματα όταν επιχειρούν να εξάγουν το ελαιόλαδο της χώρας τους, απαντά η Washington Post. Πρώτα από όλα, δεν μπορούν να βρουν κάποιον στην Ελλάδα που φτιάχνει μπουκάλια, οπότε πρέπει να τα κατασκευάσουν στην Ιταλία. Εχουν δυσκολίες στη λήψη δανείων για να πληρώσουν τα μπουκάλια και στη συνέχεια τους «χτυπούν» οι φόροι. Εξαιτίας των οικονομικών ζητημάτων, η ελληνική κυβέρνηση ζήτησε από τους επιχειρηματίες να εκτιμήσουν και να καταβάλουν το φόρο που θα πρέπει να πληρώσουν το 2016 προκαταβολικά, το 2015, εξηγεί η εφημερίδα.
Η ιστορία δείχνει ένα από τα πιο επίμονα προβλήματα της ελληνικής οικονομίας, πέρα από τη σύγκρουση με τους Ευρωπαίους δανειστές. Η οικονομική εξαθλίωση της Ελλάδας έχει σε ένα μεγάλο βαθμό αυτό-επιβληθεί. Πέρα από την Ευρώπη, υπάρχουν πράγματα που η Ελλάδα θα μπορούσε να κάνει για να βελτιώσει την οικονομία της που πασχίζει, προωθώντας την ντόπια βιομηχανία και χαλαρώνοντας τους επαχθείς περιορισμούς. Το γεγονός ότι η Ελλάδα κατέχει μόνο ένα μερίδιο 28% στην παγκόσμια αγορά για τη φέτα και ένα 30% στην αγορά των ΗΠΑ για το ελληνικό γιαούρτι, δείχνει μία σαφή εμπορική ευκαιρία, αναφέρει η McKinsey στην αναφορά της.
Ο γεωργικός τομέας της Ελλάδας έχει πολλές δυνατότητες. Η χώρα είναι η τρίτη μεγαλύτερη σε παραγωγή ελαιολάδου στον κόσμο, σχεδόν ισάξια της Ιταλίας που είναι στη δεύτερη θέση πίσω από την Ισπανία. Το ελαιόλαδο αντιπροσωπεύει σχεδόν το 1/10 της ελληνικής γεωργικής παραγωγής, σύμφωνα με την Eurostat. Η χώρα εξάγει επίσης μέλι, κρασί, φρούτα και λαχανικά σε όλο τον κόσμο και θα μπορούσε να κάνει πολλά περισσότερα. Πέρα από το γεωργικό τομέα, κάποιους από τους πιο πολλά υποσχόμενους τομείς στην Ελλάδα είναι εκείνοι των γενόσημων φαρμάκων, της υδατοκαλλιέργειας, της φροντίδας ηλικιωμένων, των μεταφορών, της διαχείρισης αποβλήτων και του τουρισμού, σύμφωνα με την McKinsey. Μόνο ο τουρισμός αποτέλεσε το 17% της οικονομίας το 2014.
Τι πρέπει να κάνει η Ελλάδα για να εκμεταλλευθεί αυτές τις ευκαιρίες; Πρώτα από όλα να διασφαλίσει την οικονομική σταθερότητα. Επιπλέον, η χώρα χρειάζεται υποδομές, για μεγαλύτερη και πιο σύγχρονη παραγωγή και εγκαταστάσεις συσκευασίας για να εκμεταλλευθεί τη γεωργική παραγωγή, όπως σημειώνει η ίδια αναφορά.
Επί χρόνια έχουμε κάνει “σημαία” μας κι αυτό το θέμα εδώ. Στην Ελλάδα, τα τελευταία 25 χρόνια τουλάχιστον, δεν υπάρχουν πραγματικοί άνεργοι. ΄Εχουμε κυρίως ΑΕΡΓΟΥΣ , ανθρώπους που δε θέλουν να δουλέψουν , αποφεύγουν όπως “ο διάβολος το λιβάνι “την εργασία, ειδικά τη λεγόμενη “πακιστανική” .
Στη δεκαετία του ΄70 ,που ανδρώθηκε η γενιά μου ήταν αλλιώς. Πολύ περισσότερο παλιά. Από παιδιά κάναμε όλες τις δουλειές. Σκληρές δουλειές, όχι παίξε γέλασε.΄Οσοι γεννηθήκαμε σε επαρχία, πηγαίναμε σε αγροτικές δουλειές, ήδη από έφηβοι . Βαριές, χειρωνακτικές δουλειές που μόνο γεροδεμένοι άντρες τις δούλευαν. Στην Ανδρίτσαινα και τα χωριά της, για παράδειγμα, παιδιά από τα 10-12 χρόνια τους και μετά, φύλαγαν κοπάδια, καλ- λιεργούσαν χωράφια, κήπους, θέριζαν, αλώνιζαν, μάζευαν καρπούς, ειδικά καρύδια κα κάστανα, άφθονα στα χωριά μας, έκοβαν και κουβάλαγαν ξύλα για το χειμώνα. Αν δεν υπήρχε νοικοκυρά στο σπίτι (ή μάνα συνήθως δούλευε στα χωράφια ) δεν έλεγαν όχι και στις δουλειές του σπιτιού (μαγείρεμα, ζύμωμα, πλύσιμο ρούχων ,κουβάλημα νερού από μακρινές βρύσες και πηγές).
Προσωπικά, αν και είχα την τύχη να υπάρχει στο σπίτι μας ένα καλό πατρικό εισόδημα, εν τούτοις, δεν απέφευγα καμιά σκληρή δουλειά. Περισσότερο, για να μαθαίνω τί θα πει χειρωνακτική εργασία, παρά από ανάγκη, με αφήνανε οι δικοί μου να πηγαίνω σε μεροκάματο. Για να μην ντρέπομαι κιόλας τα άλλα παιδιά, που δουλεύανε σαν τους μεγάλους. ΄Εφηβος πήγα και δούλεψα στο υδραγωγείο της Ανδρίτσαινας , που “έσκαβε” ο Κατσιέρης (μέχρι και τα κομπροσέρ χειρίστηκα). “Πανηγυριτζής” τα καλοκαίρια με το βιολί σε τρεις γειτονικούς νομούς. Στην Αθήνα, που μετακομίσαμε, όταν δεν είχα μαθήματα, δούλευα όπου έβρισκα. Από μεταφορές επίπλων και γκαρσόνι μέχρι πλασιέ βιβλίων και τηλεοράσεων. Αλλά και ασφαλιστής στην “Αδριατική” και την “Ιντεραμέρικαν”. Φοιτητής όργωνα την Αττική,για να βοηθάω μαθητές στα μαθήματά τους με ένα 50αρικο (δραχμές) την ώρα. Από Πειραιά στη Γλυφάδα και από Θρακομακεδόνες στην Κηφισιά και την Αγ.Παρασκευή. Και με το λεωφορείο της γραμής, τον αργοκίνητο ηλεκτρικό . Πολύ αργότερα ήρθε η γιαμάχα. Μιλάμε ατέλειωτες ώρες εργασίας, με λιγότερο από 6 ώρες ύπνο και σχεδόν καθόλου ελεύθερο χρόνο. Και οι ίδιοι ρυθμοί για πολλά χρόνια μετά, μέχρι σήμερα ακόμα, χωρίς σταματημό.
Τα έγραψα όλα αυτά, για να δείξω πως δε φοβόμαστε οι παλιότεροι τη σκληρή δουλειά και πως σήμερα μια μεγάλη μερίδα Ελλήνων είναι τεμπέληδες. Και μάλιστα αρχι-τεμπέληδες (πέρα από κλέφτες της εφορίας και των κονδυλίων της Ε.Ε). Είναι απίστευτο πως σε μια κτηνοτροφική, κατ΄έξοχήν, χώρα, γεωργική και τουριστική ,ελάχιστοι ασχολούνται μ ΄αυτούς τους τομείς. Βγάζουν τα παιδιά ένα ΤΕΙ της πλάκας από την τεράστια βιομηχανία ίδρυσής τους που έστησε το ΠΑΣΟΚ στα… Κεφαλό-βρυσα της χώρας ,για να νοικάζουν οι χωρικοί τα σπίτια και να κινείται η ντόπια αγορά, δώσανε χιλιάδες πτυχία χωρίς κανένα αντίκρυσμα, δίχως σύνδεση σπουδών και παραγωγής. Και όλοι αυτοί, αντί να κάψουν τα “πέτσινα” χαρτιά τους και να πάνε να δουλέψουν σε χιλιάδες αγροτικές, κτηνοτροφικές, τουριστικές δουλειές, “την κάνουν” για έξω ή μένουν και το παίζουν… άνεργοι. Στην ουσία περνάνε μια χαρά, αφού δε δουλεύουν,αλλά ξεκοκαλίζουν τη σύνανταξη του παππού και τα επιδόματα του ΟΑΕΔ, απο τις κομμένες συντάξεις του ΙΚΑ, του ΤΕΒΕ ,του ΤΣΑ, λόγω οικονομικής κρίσης. Τα έκοψαν απ΄αυτούς που πλήρωναν τα ταμεία 40 χρόνια, για να τα κάνουν χάρισμα στους χαραμοφάηδες .Σκοπός να μαυλίζουν κομματικούς πελάτες, που σκοτώνουν την ώρα τους στα μπιτσόμπαρα, πλακωμένοι στα μπυρόνια και τα τάβλια.(Ρωτήστε έναν απ΄αυτούς αν δεν είναι με την…τσουλήθρα-πλατφόρμα του Λαφαζάνη ή τη “θυγατέρα” Κωνσταντοπούλου).
Δεν κάνουν, λέει η αγαθή εφημερίδα παραπάνω, μπουκάλια(!) στην Ελλάδα και… γι΄αυτό στέλνουν το λάδι από την Καλαμάτα στην Ιταλία να το συσκευάσουν και να τα κονομήσουν οι Ιταλοί. “Παραμύθια της Χαλιμάς”. Είναι τεμπέληδες. Θέλουν οι παραγωγοί το χρήμα εδώ και τώρα, ζεστό, “εν τη παλάμη και ούτω βοήσομεν”. Σιγά, που δεν μπορούν να φτιάξουν μπουκάλια.
Και τους καρπούς στην ΄Εδεσσα, τη Βέροα, το Βόλο, την Αργολίδα, την Ηλεία,την Καλαμάτα,γιατί τους μαζεύουν, ΜΟΝΟ Πακιστανοί και Βούλγαροι; Γιατί δεν καταδέχονται οι …άνεργοι ΄Ελληνες να τους μαζέψουν; Η μισή παραγωγή καρπών στη χώρα σαπίζει στα δέντρα ή την πετάνε στη θάλασσα και τις χωματερές. Εκατομμύρια στρέμματα μένουν ακαλλιέργητα! Ας αφήσουν,λοιπόν, το μύθο της ανεργίας να τον πιπιλάνε όσοι έχουν συμφέρον ή να τον αναπαράγουν οι ανίδεοι, όπως η εφημερίδα παραπάνω.
Μάθανε οι ΄Ελληνες να τρώνε τα κλεμμένα κονδύλια της Ε.Ε και τα δανεικά (που τα θέλου τώρα και αγύριστα!). Χωρίς κόπο, χωρίς συμμετοχή στην ντόπια παραγωγή. Αεριτζίδικο χρήμα.
Καμιά κυβέρνηση δεν ενδιαφέρθηκε για την ντόπια οικονομία και πού θα στηριχτεί. Από εποχής “Τσοβόλα δώστα όλα” μέχρι σήμερα, βρήκαν και αρμέγουν την αγελάδα του φτηνού δανεισμού. Και με αυτά τα αδούλευτα, ξένα λεφτά, παριστάνουν οι ΄Ελληνες τους … Γερμανούς με τη βαριά βιομηχανία και απαιτούν μάλιστα οι δανειοτρεφόμενοι να παίρνουν τα ίδια λεφτά μ΄αυτούς ή να τα κλέβουν από τους δανειστές, που τους κατηγορούν κιόλας ως… τοκογλύφους. Δεν ξανακούστηκε ,βέβαια, τοκογλύφοι να δίνουν λεφτά με το εξευτελιστικό επιτόκιο που δανείζονταν οι Παπανδρέου και οι Καραμανλήδες το ζεστό χρήμα,για να ταϊζουν τους αχόρταγους οπαδούς-πελάτες τους. Τους πρασινοφρουρούς και τη γαλάζια ακρίδα. Τί φάρα,θεέ μου!
Αρνούνται , είπαμε, πολιτικοί και οπαδοί ελληνική οικονομία στηριγμένη σταδικά της πόδια. Σε ό,τι παράγει η χώρα. ” Παράγουμε”…μάρμαρα-πέτρες, θάλασσα-ουρανό. Ελιές πορτοκαλολέμονα, ροδάκινα, φέτα, βότανα (ρίγανη περιζήτητη ας πούμε) και ένα σωρό άλλα. ΄Ομως, όλοι θέλουν να γίνουν…επιστήμονες, γραφιάδες, δημόσιοι υπάλληλοι, λαμόγια στην τοπική αυτοδιοίκηση.
“΄Αξιος ο μισθός” μας. Ας αναλάβει η Ευρώπη να βάλει τους ΄Ελληνες σε τάξη. Με το “μαστίγιο”. Το πανηλίθιο, απολίτικο “μπλα-μπλα-μπλα” του Λαφαζάνη που νόμιζε πως θα χορέψει πεντοζάλι τους Ευρωπαίους, δεν πείθει κανένα πια. Ούτε καν τους Ισπανούς “Ποντέμος”. Γελάνε άπαντες. Και στα απολίτικα επιχειρήματα περί σκληρού καπιταλισμού και ανερυθρίαστων τοκογλύφων ,μας απαντούν: ΔΟΥΛΕΨΤΕ. Καταναλώστε όσα παράγετε .”Απλώστε”, επιτέλους, “τα πόδια σας, όσο φτάνει το στρώμα σας”.
Θα βάλουν τάξη οι Ευρωπαίοι. Θα δείτε. Ειδικά όσο η Ε.Ε εξελίσσεται και θα καταλήξει (με ιστορική ακρίβεια) στις ΗΝΩΜΕΝΕΣ ΠΟΛΙΤΕΙΕΣ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ (ΗΠΕ). Οι… παλτφόρμες και οι τσουλήθρες θα είναι σε λίγο μουσειακό είδος. ΄Ενα ανέκδοτο. Ακόμα και ο Αλέξης Τσίπρας που ξεκίνησε ανώριμα και στραβά (τον παρέσυραν πιστεύουμε), κατάλαβε την “πατάτα”, που έκανε. Και είναι “καυτή”. Αλλά, αντί να την πετάξει, όπως έκαναν κάποιοι προηγούμενοι, την κράτησε. Και αποφάσισε να κάψει ο ίδιος τα χέρια του.
Του το αναγνωρίζει η Ιστορία. Ας προχωρήσει έτσι.΄ ΄Εχει τους συνετούς ΄Έλληνες συμπαραστάτες.Και είμαστε πολλοί.
