ΕΙΔΗΣΕΙΣ,ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ,ΔΗΜΟΣΙΕΥΜΑΤΑ

 “ΕΡΩΤΑΣ-ΑΓΑΠΗ: ΠΡΟΪΟΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ “ΠΛΥΣΗΣ ΕΓΚΕΦΑΛΟΥ” ΚΑΙ ΟΧΙ ΦΥΣΙΚΟ ΕΝΣΤΙΚΤΟ.

                   26.12.2011

1. “Στυγερή δολοφονία 22χρονης φοιτήτριας στην Καστοριά

 σε αγάπησα… σε αγαπάω και θα συνεχίσω να σε αγαπάω Μάου μου!!!. Έναν ολόκληρο χρόνο  μαζί και από εδώ και πέρα για  πάντα ως την αιωνιότητα μαζί! Καλό ταξίδι και έρχομαι και εγώ  μαζί σου! Άλλωστε ένα χρόνο τώρα ποτέ δεν άφησε ο ένας τον άλλο μόνο του… Έρχομαι (Νιέχ-Νιέχ μου)”.

2 “Αγχόνη αντί λιθοβολισμού σε Ιρανή «μοιχαλίδα»

Την ποινή του απαγχονισμού αντί αυτής του λιθοβολισμού εξετάζουν να εφαρμόσουν οι ιρανικές αρχές ως μέσο θανάτωσης μίας γυναίκας που προ πενταετίας καταδικάστηκε στην εσχάτη των ποινών κατηγοηθείσα για μοιχεία.

 Βάσει του κορανικού νόμου που εφαρμόζεται στο Ιράν μετά την Ισλαμική επανάσταση του 1979, η μοιχεία τιμωρείται με θάνατο δια λιθοβολισμού ενώ εγκλήματα όπως οι ανθρωποκτονίες, οι βιασμοί, οι ένοπλες ληστείες, η αποστασία και το λαθρεμπόριο ναρκωτικών επισύρουν την ποινή του θανάτου δι’ απαγχονισμού.

  Οι αρχές του Ιράν απορρίπτουν τις επικρίσεις περί παραβίασης δικαιωμάτων στην υπόθεση αντιτείνοντας ότι εφαρμόζουν τη σαρία, τον ισλαμικό νόμο. (ΜΜΕ).

Αν μπορούσε κανείς σε οποιαδήποτε χώρα της γης να “καθαρίσει” (με “υπέρβαση”) το μυαλό του εντελώς από στερετότυπα-πρότυπα,διδασκαλίες ,συνήθειες και τρόπο ζωής που το επέβαλαν παιδιόθεν,έκπληκτος θα ανακάλυπτε πως η ζωή του είναι εντελώς α-φύσικη. Δεν υπάρχει τομέας δραστηριότητας ή συμπεριφοράς στη ζωή του ατόμου στον οποίο να μην παραβιάζονται-καταστρατηγούνται, άλλοτε εντελώς,άλλοτε μερικώς, οι νόμοι της φύσης. Ο “πολιτισμός”,η εξέλιξη δεν κατάφεραν να επανατοποθετήσουν το εκτροχιασμένο τρένο του ανθρώπου στις “φυσικές” του ράγες. Ούτε φυσικά και η, μέσω των συνταγμάτων – “καταστατικών χαρτών” και ανθρωπινότερων πολιτευμάτων, κατοχύρωση των ατομικών- βασικών δικαιωμάτων ανέτρεψε αυτή την πραγματικότητα.Βελτίωσαν κάποιους τομείς,αλλά δεν τη θεράπευσαν. Να περιοριστούμε με αφορμή τα παραπάνω περιστατικά της καταδίκης από τους Ιρανούς μουλάδες σε θάνατο μιας…μοιχαλίδας και την αποτρόπαιη  δολοφονία μιας γυναίκας στην Καστοριά από τον…ερωτευμένο “παρτενέρ” της, σε ζητήματα “ηθικής” που σχετίζονται με την “ερωτική” ζωή του ατόμου.

Οι κοινωνίες και τα διάφορα “συστήματα” ,που τη συντηρούν- συγκροτούν (εξουσία, θρησκεία, νόμοι, εκπαίδευση), τουλάχιστον στις ιστορικές περιόδους,που γνωρίζουμε, τις περισσότερες φορές καταδίωξαν αμείλικτα τη φυσική ανάγκη του ανθρώπου για σεξ ή την περιόρισαν σε ασφυκτικά όρια. Οι εξαιρέσεις είναι ελάχιστες (μινωικός πολιτισμός, σπαρτιατική “πολιτεία”, δυο παραδείγματα από τη “δική” μας ιστορία) και έχουν να κάνουν περισσότερο με τις επιλογές της εκάστοτε εξουσίας ,που ανέμενε κάτι συγκεκριμένο (ωφελιμιστικό) από την ημι-ανατροπή αυτού του γενικού κανόνα, που αναφέραμε. Στις πηγές των διαφόρων ιστορικών περιόδων από τις οποίες “ταξίδεψε” η ανθρωπότητα, είναι απόλυτα εμφανές ακόμα και με μια πρόχειρη ματιά πως οι περιορισμοί της γενετήσιας ανάγκης του ανθρώπου, που επέβαλαν τα λογής “συστήματα”,περισσότερο ή λιγότερο, θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν “βάρβαροι” ,σκληροί, ανελαστικοί, αφύσικοι με μια λέξη.

Η φύση όπλισε τον άνθρωπο με δύο πανίσχυρα όπλα για την επβιωσή του. Το ένστικτο της αυτοσυντήρησης και εκείνο της διαιώνισης του είδους.Και τα δύο,ως εξαιρετικώς-πρωταρχικώς απαραίτητα ,για να καθίστανται επιθυμητά και ανά πάσα στιγμή δραστήρια,τα συνόδευσε με “δολώματα”:Γεύση-οσμή για την τροφή, ηδονή για τη γενετήσια πράξη. Η επιδίωξη συνεύρεσης των δύο φύλων δεν όρισε η φύση να “θηρεύεται” και να πραγματοποιείται μόνο για τη διαιώνιση του είδους,αλλά είναι φανερό πως την έχει καταστήσει αυτόνομη και αποκλειστική λειτουργία,ανεξάρτητη από την τεκνογονία.Η επίτευξη της ηδονής είναι αυτοσκοπός και για τα δύο φύλα. Οι φύση δεν όρισε αυστηρούς κανόνες, όπως η κοινωνία για την επίτευξη-πραγματοποίηση της συνεύρεσης ούτε και έθεσε “ηθικούς” περιορισμούς,όσον αφορά τουλάχιστον την επιλογή εκείνου ή του άλλου προσώπου και της συχνόητας συνεύρεσης με το ίδιο ή με διαφορετικά πρόσωπα .Οι μόνοι “περιορισμοί” έχουν να κάνουν με την “επιθυμία” (διάθεση ) και τη “ερωτική χημεία” των …υποψηφίων προς συνεύρεση προσώπων. Αν υπάρχει ή προκαλείται (ερεθίζεται) η επιθυμία και υφίσταται η κατάλληλη “χημεία” για σεξ, τίποτα από τη μεριά της φύσης δεν εμποδίζει τα άτομα να συνευρεθούν. Επομένως,η ίδια η φύση έχει καθορίσει ως κανόνα την πολυγαμία και των δύο φύλων και αποκλείει ή απορρίπτει τη μονογαμία,αρκεί να εξασφαλίζονται, όπως είπαμε ,οι προϋποθέσεις που απαιτεί η συνεύρεση.

Οι κοινωνίες,από τη στιγμή που εξολίσθησαν από φυσικές και ελεύθερες,ευρείες ομάδες ατόμων ,σε αφύσικες και ανελεύθερες, απέκτησαν ιδιοκτησιακές καταβολές-νοοτροπίες και θεσμοθέτησαν διατάξεις (νόμους) που επέβαλαν-εξασφάλιζαν την “κτήση”,την ιδιοκτησία . Φρόντισαν,λοιπόν, για να εξασφαλίζουν την ανεμπόδιστη και “εξ αίματος” μεταβίβασή αυτής της ιδιοκτησίας σε απογόνους ,να διδάξουν και επιβάλουν με το πέρασμα του χρόνου τη μονογαμία, η οποία όντως εξασφαλίζει τη αυθεντική “κληρονομικότητα” και είναι εχέγγυο της μεταβίβασης της “κτήσης” από τον πρόγονο στο γνήσιο από-γονό του. Γι΄αυτό, με μοχλό της θρησκεία περισσότερο,τα συστήματα εξουσίας κυνήγησαν αμείλικτα την πολυγαμία και σε κάποιες περιπτώσεις τη εξόρισαν εντελώς από τη ζωή του ατόμου.΄Οπου και όποτε την επέτρεψαν, έγινε όχι επειδή αναγνωρίστηκε το δικαίωμά τους να επιλέγουν οι “υπήκοοί” τους ελεύθερα διαφορετικούς (λίγους ή πολλούς) σεξουαλικούς συντρόφους, αλλά λόγω σκοπιμοτήτων που εξυπηρετούσαν ανάγκες του ίδιου του συστήματος ΄Ετσι, το αφύσικο της μονογαμίας ανεδείχθη- κατέστη …φυσικό και το “ανήθικο”, ηθικό! (Στη ηθική της φύσης, ό,τι είναι φυσικό είναι και ηθικό).

Αλλά, η χειρότερη μορφή εκτροπής της πολυγαμίας και η μετάλλαξή της σε μονογαμία, επετεύχθη με την επινόηση της ύπαρξης τάχα μιας άλλης, ανώτερης μορφής και ποιοτικής “συνεύρεσης”,που στηρίζεται περισσότερο,αν όχι αποκλειστικά, στο συναίσθημα,στη ψυχή και όχι στη “σαρκική” επιθυμία και αποκαλείται έρωτας, αγάπη και τα οποία καταιγιστικά και σε βάθος χρόνου προπαγανδίστηκαν με τη μορφή “πλύσης εγκεφάλου” πως έχουν,τάχα, φυσκή προέλευση ή είναι νόμος και εντολή του θεού. Γι΄αυτό και τον αποκαλούμε “κοινωνικό” έρωτα,επειδή δεν έχει τις επιταγές και τις προδιαγραφές της φυσικής ικανοποίησης του γενετήσιου ενστίκτου.

Το έργο της ανατροπής της φυσικής ισορροπίας, της μετάλαξης-διαστρέβλωσης, δηλαδή, της φυσικής ανάγκης για πολυγαμία, το ανέθεσαν τα “συστήματα” σε δύο “φορείς”: Στους “ιερείς” και στους οπαδούς-υμνητές του έρωτα , συγγραφείς και “φιλοσόφους”.Οι πρώτοι (για να περιοριστούμε στις δύο μεγαλύτερς θρησκείες) είτε ως Γιαχβεδιστές ή Χριστιανοί (Μωυσής, προφήτες, απόστολοι,πατέρες,κλήρος) μέσω της Βίβλου και ειδικά των επιστολών του Παύλου, είτε ως Μουσουλμάνοι (Μωμάμεθ,μουλάδες-ταλιμπάν) με το Κοράνι και τη “σαρία”, όχι μόνο διαμόρφωσαν και επέβαλαν συγκεκριμένους “ηθικούς” κανόνες συμπεριφοράς,αλλά ανέδειξαν αυτή την αφύσικη κατάσταση της μονογαμίας σε υπέρτατη αρετή και όρισαν για τους παραβάτες πολυγαμικούς (με θύματα κυρίως τίς γυναίκες) ποινές…μεταφυσικής κόλασης ή κρεμάλας. Ποιητές,μουσικοί ,“Φιλόσοφοι” από τη Σαπφώ (ο΄Ομηρος έχει μια ιδιόμορφη άποψη για τον έρωτα-αγάπη-σεξ),τον Πλάτωνα,το Σοφοκλή,μέχρι τον Σαίξπηρ και τους σύγχρονους… ροζ “νουβελογράφους”-μυθυιστοριογράφους και τραγουδοποιούς ,ομνύουν στην κυριολεξία, θεοποιούν και εξαίρουν τον έρωτα ως το …υψηλότερο συναίσθημα του ανθρώπου. Η “Ουράνιος Αφροδίτη” κατά Πλάτωνα, ως ..ποιοτική, είναι απείρως ανώτερη και προτιμότερη από την “Πάνδημον Αφροδίτη”. Μάλιστα, δε θα ήταν υπερβολή να ειπωθεί πως, σύμφωνα με τις επιταγές και τις παραινέσεις της ροζ “βιβλιογραφίας” και της βιομηχανίας του θεάματος-μουσικής”, γι΄αυτό το θείο ιδανικό του έρωτα , αξίζει κανείς ακόμα και να πεθάνει!.

Σύμφωνα με τη θεωρία της “θείας” προέλευσης και της ανωτερότητας του συναισθήματος του έρωτα και της αγάπης,δύο άτομα,κυρίως διαφορετικού φύλου, επιθυμούν διακαώς να συνυπάρχουν, ως ζευγάρι στη ζωή, αποκλειστικά εκείνα και να συνευρίσκονται πάλι…αποκλειστικά μόνο εκείνα και μεταξύ τους.Η παρέκκλιση, ειδικά από το δεύτερο κανόνα, συνεπάγεται προδοσία-απάτη-“ανηθικότητα” που αποκαλείται απιστία-μοιχεία, χαρακτηρίζεται από τις χειρότερες ηθικές παρεκτροπές και επισύρει ακόμα και… ποινικές ευθύνες. Τιμωρείται, μάλιστα, με σκληρές ποινές και σε προσωπικό επίπεδο (χωρισμός, διαπόμπευση) ή με φυλακίσεις, χρηματικά πρόστιμα και στην περιπτωση της σαρίας με…θάνατο. Βέβαια,εύκολα κανείς αντιλαμβάνεται, αν απεκδυθεί τον τεχνητό εαυτό που του διαμόρφωσαν τα αφύσικα πρότυπα και στερεότυπα, πως το υψηλό αυτό …ιδανικό, δεν είναι είναι καθόλου τέτοιο. Αντίθετα, είναι η υλοποίηση-έκφραση της ζωώδους συμεριφοράς του ανθρώπου και η αποσφράγιση του “βόθρου” εκείνου που ο Φρόυντ αποκάλεσε “Id”(υποσυνείδητο). Η απελευθέρωσή του αποκλείει εντελώς τη φυσική λειτουργία της λογικής (ΝΟΥΣ-ΕΓΩ),δημιουργεί μια ψευδή,ανυπόστατη και φανταστική εικόνα για τα πρόσωπα και τα πράγματα και υπό την επήρεια αυτής της υποβολής-ύπνωσης (“νευρωτική” κατάσταση) θεοποιείται-εξιδανικεύεται ο “εραστής” ,ο οποίος αποτελεί πλέον το “κέντρο” του κόσμου.  Οι ερωτευμένοι έχουν την αφύσικη  …πολυτέλεια να πιστεύουν ότι ανήκει ο ένας στον άλλο και πως μπορούν ,κατ΄επέκταση του διαιώματος ιδιοκτησίας στα “πράγματα”, να την αποδεχτούν-επιβάλουν και στα έμψυχα.

Ο “ εραστής”, ως εκ της ιδιότητος του ερωτευμένου ,αποκτά το δικαίωμα να θεωρεί και να πιστεύει ότι ο έτερος “εραστής” αποτελεί ιδιοκτησιακό – “περιουσιακό” στοιχείο του. Μάλιστα, εκμηδενίζει στη συνείδησή του ή υποβαθμίζει την αξία των άλλων “αγαθών” που κατέχει γι΄αυτό είναι έτοιμος ακόμα και να τα θυσιάσει χάριν του “έρωτά” του. Η μεταμόρφωσή του όμως αυτή για το νουνεχή,τον έχοντα σώας τας φρένας ,δεν είναι τίποτα παραπάνω από μια νευρωτική, θα έλεγαν οι ειδικοί ,κατάσταση,η οποία τον εξωθεί και τον παροτρύνει να επιδιώκει την ικανοποίηση σκοτεινών και βάρβαρων πτυχών του “Εγώ”,όπου προεξέχουν τα ατομικιστικά-εγωιστικά ένστικτα. Η α-φύσικη αυτή μετάλλαξή του ,όντως μπορεί να τον οδηγήσει να θυσιάσει και τη ζωή του για τον “εραστή”,την ίδια ώρα,που δε διανοείται,όμως, όχι να θυσιάσει τη ζωή του,αλλά ούτε να ασχοληθεί, έστω και στοιχειωδώς, με τις ανάγκες του συνανθρώπου του. Εκείνος δίνει ΜΟΝΟ και τα ΠΑΝΤΑ σε συγκεκριμένο πρόσωπο και για συγκεκριμένο σκοπό.Οι άλλοι δεν “υπάρχουν” ή είναι ήσσονος σημασίας η ύπαρξή τους. Το “σκοτεινό αντικείμενο του πόθου” καθίσταται μανία,τρέλα,απόλυτος σκοπός και τον απομονώνει από το κοινωνικό περιβάλλον και από τα κοινά κοινωνικά-πολιτικά προβλήματα. Ακόμα και η φυσική ανάγκη για πολυγαμία και αλλαγή “συντρόφου” στραγαλίζεται και το γενετήσιο ένστικτό του ασκείται για να ικανοποιείται μόνο μέσω του “κτήματος”. Διακατέχεται από απόλυτο πάθος και καθοδηγείται μόνο από εκείνο . Δεν ησυχάζει αν δεν είναι σίγουρος πως δεν κινδυνεύει να “δραπετεύσει” ο συν-αιχμάλωτος .  Οι ψυχολόγοι θα έλεγαν πως σ΄αυτή την περίπτωση έχουμε  αφύσικη υπερ-ανάπτυξη του “ΕΓΩ”.

Αν ,τώρα. ο άλλος δεν ανταποκρίνεται σ΄αυτές τις απαιτήσεις ,είτε επειδή κάποια στιγμή αμβλύνεται και εξαφανίζεται το πάθος, κυρίως λόγω της συνήθειας-καθημερινότητας, είτε λόγω της “ανάγκης” για αναζήτηση νέου,ερωτικού …θηράματος (ο επιρρεπής στις “ροζ” εκδοχές της ερωτικής ζωής είναι ένας “Σίσυφος”, ένα τραγικά ανικανοποίητο άτομο,που στην ουσία κυνηγάει “χίμαιρες”, ψάχνοντας τον “πρίγκιπα”,ο οποίος φυσικά δε θα φανεί ποτέ,ούτε είναι όπως τον θέλει εκείνο), τότε το “ζεύγος” βιώνει αβυσσαλέες ανατροπές. Κι ενώ ο ένας εραστής “εξανθρωπίζεται”, αφού “έρχεται εις εαυτόν”, ο εναπομένων στο παλαιό πάθος ,αναγορεύεται από τον ίδιο και τον περίγυρό του σε “απατημένο”  και εκδικητή, καταλαμβάνεται από αμόκ, κατατρύχεται από απόλυτη “ζήλεια” και φθόνο,που μπορεί να τον οδηγήσει στην αυτοκτονία ακόμα και στη δολοφονία του “προδότη” .Δεν υπάρχει εγωιστικότερο συναίσθημα από τον έρωτα, αφού απαιτεί απόλυτη υποταγή ελεύθερου προσώπου, δίκην δούλου, και καταφέρνει με την “εκπνοή” του να προκαλέσει-διεγείρει τα χειρότερα, αρνητικά συναισθήματα στον άνθρωπο.

Το γεγονός και μόνο πως ο έρωτας δεν είναι “ένστικτο”, αλλά επίκτητη και διεστραμμένη κοινωνική επιβολή και αντίληψη ,φαίνεται καθαρά από το γεγονός πως δεν έχει διάρκεια,σε αντίθεση με τα αυθεντικά ένστικτα, τα οποία, ως στη στιγμή του θανάτου, δεν καταργούνται και μάλιστα είναι κυρίαρχα.(Η ανάγκη για σεξουαλική ικανοποίηση για παράδειγμα ,έστω και φαντασιακά, είναι παρούσα και καμιά φορά έντονη και σε μεγάλες, γεροντικές ηλικίες).Ο έρωτας ,αντίθετα, ως μη φυσικό,αλλά επινοημένο συναίσθημα,ως προϊόν κοινωνικής προπαγάνδας-επιβολής (“πλύση εγκεφάλου”),αλλά και κακής ερμηνείας και αντίληψης της φυσικής, ερωτικής ορμής του ανθρώπου, είνα πρόσκαιρος, παρωδικός, έχει ημερομηνία λήξης, και όταν συμβεί αυτό, οι ερώμενοι, δεν έχουν την ευαισθησία και το σεβασμό να διαθέτουν ούτε το ελάχιστο θετικό συναίσθημα ο ένας για τον άλλο.Αν νιώθουν κάτι, συνήθως είναι μίσος. οίκτος ή σιχασιά.

Βέβαια, η “ροζ” (ρομαντική) αντίληψη του έρωτα ,ειδικά μέσα από τα υποπροϊόντα της λογοτεχνίας και της “βιομηχανίας” του κινηματογράφου-θεάτρου-τηλεόρασης,μουσικής προσπαθεί να αντιδιαστείλει τον έρωτα του αλόγιστου πάθους (“καψούρα”) από την ήρεμη “αγάπη”,που έχει διάρκεια,ποιότητα, ανθρωπιά και ελεγχόμενη ένταση. Αλλά ,κι αυτό δεν είναι αλήθεια.Δεν υπάρχει τέτοιο συναίσθημα σε μια ερωτική σχέση,έστω και με τη μορφή της αγάπης, όπως την εννοοούν οι “οπαδοί” της ,αφού διατηρεί πολλά (τα περισσότερα) από τα αφύσικα- αρνητικά χαρακτριστικά στοιχεία του έρωτα (“καψούρα”. Πχ,τη ζήλεια, την αποκλειστικότητα, τη μονογαμία,την καταδίκη και την τιμωρία της “παρεκτροπής”-απάτης και το δικαίωμα από τον απατημένο για απαίτηση εξήγησης και επανόρθωσης).

Αλλά,θα αναρωτηθει κανείς,δεν μπορεί να υπάρξει μιας άλλης μορφής, “υγιής” ερωτική σχέση; Τέτοια μορφή σχέσης μπορεί ,βέβαια,να υπάρξει,αλλά όχι στον “καθένα”. Μόνο σε άτομα, που έχουν κατακτήσει ανώτερες “σφαίρες ζωής” που έχουν απαλλαγεί ή περιορίσει τη ζωώδη πλευρά τους, που έχουν καταφέρει αυτό που λέμε “υπέρβαση” και  κατάκτηση της απέναντι “όχθης” είναι δοσμένη μια τέτοια σχέση ως “βραβείο” και καρπός αγώνα. Αυτή η ένωση λέγεται Συντροφικότητα και δε διαθέτει, παρά ελάχιστα στοιχεία από εκείνα που μνημονεύσαμε πως συνυπάρχουν με τον έρωτα ή την αγάπη (π.χ η ύπαρξη “σεξουαλικής χημείας” με το σύντροφο).Η Συντροφικότητα είναι η κορυφαία κατάκτηση-εξέλιξη του ενστίκτου της διαιώνισης του είδους. Δε διακατέχεται από παραλογισμούς και μανίες, δεν έχει νευρώσεις,ούτε “σκοτεινά αντικείμενα πόθου”.Το σπουδαιότερο, έχει μονιμότητα και διάρκεια, μπορεί και “μιας ζωής”. Διέπεται από αλληλο-σεβασμό-εκτίμηση, ανιδιοτέλεια ,ουσιαστικό ενδιαφέρον, ειλικρίνεια, επικοινωνία, τρυφερότητα για τον άλλον, τον οποίο δεν αντιμετώπίζει ως “κτήμα” σε ιδιοκτησιακό καθεστώς, αλλά ως ανεξάρτητη προσωπικότητα που έχει και το δικαίωμα και την υποχρέωση να διαθέτει τον εαυτό του ως βούλεται και αισθάνετα. Ακόμα και η μονογαμία (η “αιχμή του δόρατος” , το “ευαίσθητο σημείο” της ερωτικής σχέσης ) δεν επιβάλεται σε κανέναν από τους συντρόφους, αν δεν είναι αρεστή ή επιθυμητή .Οι μόνοι περιορισμοί που επιβάλει η Συντροφικότητα είναι εκείνοι που υπαγορεύονται από τη λογική (για παράδειγμα, η αυτονόητη ελευθερία μου δε θέτει σε κίνδυνο ή δοκιμασία και περιορισμό την ελευθερία του συντρόφου μου). Είναι όντως μια υψηλή κατάκτηση του ανθρώπινου πνεύματος, που καθοδηγείται από τις επιταγές του Νου, επομένως της Φύσης και απαιτεί καλλιέργεια και κατάκτηση των ποιοτικών ιδιοτήτων του ανθρώπου, όπως πάταξη και εξουθένωση του ατομικισμού-εγωκεντρισμού, χαλιναγώγηση σκοτεινών πόθων και ανάδειξη της ανθρωπιστικής πλευράς του ατόμου (αλληλεγύη, κατανόηση, συμμετοχή στη θεραπεία της ανάγκης του “πλησίον”) .Αλλά μια τέτοια “υπέρβαση” συνεπάγεται και απαιτεί μελέτη -κατανόηση των ιδιοτήτων του ανθρώπου και των νόμων της Φύσης.΄Ο,τι αποκαλείται προσωπική ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ και απεγκλωβισμός του ανθρώπου από τα δεσμά της ζωώδους υπόστασής του,είναι η κατάκτηση και η βίωση αυτής της ερωτικής σχέσης που αποκαλείται ΣΥΝΤΡΟΦΙΚΟΤΗΤΑ .