ΕΙΔΗΣΕΙΣ.ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ,ΔΗΜΟΣΙΕΥΜΑΤΑ

   “OI ΓΕΡΜΑΝΟΙ ΣΤΕΛΝΟΥΝ ΕΠΙΤΗΡΗΤΕΣ ΣTΗΝ ΕΥΡΩΠΗ

   Θέτει επίσημα ζήτημα επιτροπείας της Ελλάδας ο Ρέσλερ

Πρόκειται για τον πρώτο Γερμανό αξιωματούχο που θέτει επισήμως θέμα επιτροπείας της Ελλάδας, μετά τη θύελλα αντιδράσεων που προκάλεσε στο εσωτερικό της χώρας μας η διαρροή γερμανικού εγγράφου προς το Eurogroup για την ανάγκη ορισμού Ευρωπαίου Επιτρόπου που θα είναι υπεύθυνος για την εκτέλεση του ελληνικού προϋπολογισμού, έχοντας μάλιστα το δικαίωμα να θέτει και βέτο σε αποφάσεις της ελληνικής κυβέρνησης.

«Χρειαζόμαστε μεγαλύτερη εποπτεία όταν πρόκειται για την εφαρμογή των μεταρρυθμίσεων» δηλώνει ο κ. Ρέσλερ. «Αν οι Ελληνες δεν είναι σε θέση να τα καταφερουν, τότε πρέπει την ευθύνη αυτή να αναλαβει μια ισχυρότερη ηγεσία από το εξωτερικό, για παράδειγμα η ΕΕ» σημειώνει χαρακτηριστικά.

Σύμφωνα με την Deutsche Welle την πρόταση περί Eπιτρόπου στην Ελλάδα υποστηρίζει και ο νέος πρόεδρος του Ευρωκοινοβουλίου Μάρτιν Σουλτς, πρώην επικεφαλής της σοσιαλιστικής ομάδας στις Βρυξέλλες, ο οποίος φέρεται να έχει δηλώσει στην εφημερίδα Frankfurter Allgemeine: «Η Ελλάδα θα πρέπει να ζήσει με το γεγονός ότι εκείνοι που δίνουν πολλά χρήματα για την ανόρθωση της χώρας, πρέπει να συμμετέχουν και στις αποφάσεις για το πώς θα μοιραστούν τα χρήματα αυτά- κάτι που συνεπάγεται περιορισμό της εθνικής κυριαρχίας για συγκεκριμένο χρονικό διάστημα».

Υπενθυμίζεται ότι το γερμανικό έγγραφο που αποκάλυψαν οι Financial Times, προκάλεσε μεν θύελλα αντιδράσεων, ουσιαστικά όμως επιβεβαίωσε, δια της σχετικής τοποθέτησης της Κομισιόν, ότι ακόμη και αν το σχέδιο του «Υπέρ – Επιτρόπου» δεν υλοποιηθεί κατά τις γερμανικές επιταγές, μία εποπτεία ηυξημένης ισχύος και δικαιοδοσίας, βρίσκεται προ των πυλών και ενδέχεται να αποτελέσει έναν από τους πιο πιεστικούς όρους για τη σύναψη της νέας δανειακής σύμβασης των 130 δισ. Ευρώ.” (ΜΜΕ)

 Στα ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΔΡΩΜΕΝΑ (8/6/11), ανεβάσαμε κείμενο με τίτλο: .“ΝΑ ΠΕΡΑΣΕΙ Η ΧΩΡΑ ΣΤΗΝ ΚΥΒΕΡΝΗΤΙΚΗ ΚΗΔΕΜΟΝΙΑ ΤΗΣ Ε.Ε (παρατίθεται αυτούσιο παρακάτω). Σήμερα, αξίζει να ξαναδούμε την πρότασή μας αυτή, που στην πραγματικότητα διατυπώνεται  από την ίδια την  Ε.Ε  και δεν είναι (μόνο) πρόταση των Γερμανών . Βέβαια,  οι έχοντες στη χώρα συμφέροντα ,δηλαδή τα κόμματα,η εκλογική πελατεία και τα λοιπά “αρπακτικά”,που  διαχειρίζονται από συστάσεως ελληνικού κράτους την εξουσία ανεξέλεγκτα, αλλά και οι λογής …πατριώτες  “βγάζουν καντήλες” και μόνο στο άκουσμα τέτοιας πρότασης. Φυσικά, επικαλούνται, όπως πάντα, τη… φιλοπατρία, την ελληνικότητα της φυλής, τη δημοκρατία, την ανεξαρτησία, την αυτοδιάθεση, την υπερηφάνεια και χίλια δυο τέτοια φληναφήματα και ηχηρές λέξεις, που στην ουσία είναι κενές περιεχομένου. Οι λόγοι είναι απλοί και ιστορικά τεκμηριωμένοι:

Η εξουσία, απ΄όποιον κι αν ασκείται ,δεν έχει ούτε ηθική, ούτε ανθρώπινο πρόσωπο. Εκείνο που την ενδιαφέρει-απασχολεί  είναι η υπερίσχυσή της έναντι οποιασδήποτε άλλης αντίπαλης δύναμης, η επιβολή της δικής της θέλησης, των απόφάσεων-επιδιώξεών της (“δίκιο του ισχυρότερου”,κατά το σοφιστή ), η επικράτησή της στο διηνεκές και η εξάπλωση της ισχύος της.   Φυσικά, η εξυπηρέτηση των συμφερόντων (κυρίως οικονομικών, “ιδεολογικών” ,αναγνωρισιμότητας κ.λπ) της  ευρύτερης (πολλώ μάλλον της στενότερης) ομάδας που την ασκεί , είναι η κυρίαρχη επιδίωξη, το βασικότερο  μέλημά της.

Για να επιτύχει τους στόχους της κάθε εξουσία ,που…σέβεται τον εαυτό της (ειδικά ,όταν ασκεί διακυβέρνηση χώρας), δεν ορρωδεί  μπροστά σε τίποτα. “Βαπτίζοντας” το συμφέρον της , ως “υπέρτατο δίκαιο” (και μάλιστα όχι  δικό της, αλλά της…πατρίδας και των άλλων, που την έχουν εξουσιοδοτήσει να τους παρέχει “προστασία”, έναντι διαφόρων ανταλλαγμάτων) ,εξαπολύει κάθε φορά πραγματικό πόλεμο εναντίον των αντιπάλων της, όταν αισθάνεται ότι απειλείται. Επιτίθεται και δείχνει το πιο σκληρό και απαίσιο  πρόσωπό της, ενάντια σε οποιονδήποτε χαρακτηρίσει επικίνδυνο αντίπαλο και εχθρό. Τα  “όπλα” που διαθέτει είναι πολλά. Πρωτίστως  έχει ασκηθεί στην υποκρισία, την οποία έχει ανάγει σε..επιστήμη, γι΄αυτό και τη χειρίζεται με εξαιρετική  μαεστρία. Αλλά,δυνατές, επίσης, “πλάτες” για τη στήριξή της, βάζουν   η στρατευμένη πληροφόρηση (“βιομηχανία ενημέρωσης”), ο καθεστωτικός ιστορικός, ο δάσκαλος, ο δικαστής, ο αστυνομικός, εν ολίγοις, ΟΛΟΙ εκείνοι στους οποίους καταβάλει μισθό για τις υπηρεσίες τους ή τους παρέχει δυνατότητα άσκησης κάποιας μορφής άλλης εξουσίας έναντι (πάντα) κάποιου “διάφορου”, που δεν είναι πάντα απαραίτητα οικονομικό. Για να είναι μάλιστα αποδοτικότερη η “βία” που ασκούν αυτοί  οι υπάλληλοι της εξουσίας, τους καλλιεργεί η ίδια την αυταπάτη  πως το έργο (διάβαζε “βία” ) που επιτελούν και η στήριξη που παρέχουν σε εκείνη, δε “γίνεται για τα λεφτά”,(μισθό “βρέχει -χιονίσει”), αλλά από…ιδεολογία. Ο δάσκαλος ,έτσι, (αυτο)αναγορεύεται σε “πατριώτη”, ανθρωπιστή, στυλοβάτη της κοινωνίας, που ελάχιστα (ως καθόλου) ενδιαφέρεται για…υλικά πράγματα! Επιτελεί…λειτούργημα,  διδάσκοντας τον πολίτη “εξ απαλών ονύχων” πώς να είναι “καλός”  άνθρωπος και “ωφέλιμος” στην κοινωνία. Μόνο που τέτοιος (“καλός”) είναι εκείνος ο οποίος συμμορφώνεται με τις επιταγές και τις υποδείξεις της εκάστοτε εξουσίας και δε βγαίνει έξω από την “κόκινη γραμμή” που εκείνη έχει χαράξει  για όλους τους υπηκόους της. Το ίδιο και ο δικαστής ,ο “αστυνόμος” και όσοι  βρίσκονται στην πρώτη γραμμή προάσπισης των συμφερόντων της .Βεβαίως, οι ίδιοι αυτοί υπηρέτες της εξουσίας, “λέξη” δεν πιστεύουν από τις αρετές που τους επιδαψιλεύει ,ούτε   από τους ύμνους της  και τις τιμές  για το…υψηλό έργο που επιτελούν, αφού γνωρίζουν πολύ καλά ποιοί είναι και τί έργο  προσφέρουν. (Για παράδειγμα ,ο “μπάτσος” ξέρει πολύ καλά πως, όταν “πέφτει και λιανίζει” διαδηλωτές, μεταξύ των οποίων μπορεί να είναι και ο αδελφός του, το κάνει όχι για να προασπίσει την ασαφή στο “μυαλουδάκι” του και νεφελώδη έννοια της δημοκρατίας ,αλλά γιατί πρέπει να …ζήσει. Κι αυτό, έστω  σακατεύοντας το διπλανό του, που τυχαίνει να είναι και “ανάδελφος συνέλληνας”, ο οποίος, όμως, πια έχει απολέσει αυτές τις ιδιότητες, αφού έχει χαρακτηριστεί- ανακηρυχθεί από το “Σύστημα” κι από τον ίδιο τον “μπάτσο” ως ο “κακός της ιστορίας”. Τώρα, τα κριτήρια του χαρακτηρισμού και της υπαγωγής στην κατηγορία του “κακού” ενός αντιπάλου ή αμφισβητία της εξουσίας, είναι καθαρά υποκειμενικά και ασφαλώς συμφεροντολογικά, αλλά καθόλου  ελλιπή  ή ανεπαρκή, για να αποφασίσει  κάποιος εχέφρων  ποιος… πραγματικά είναι ο κακός.

Βέβαια,αν θέλουμε να είμαστε αντικειμενικοί στην ανάλυσή μας αυτή για την εξουσία,θα πρέπει να παραδεχτούμε πως δεν είναι καλύτεροι και οι εξουσιαζόμενοι. Και αυτωνών τη ζητάει ο …οργανισμός τους την εξουσία. Είναι μαζί της και τη στηρίζουν, αλλά μόνο, όταν εκείνη τους παρέχει εξυπηρετήσεις και κυρίως ασφάλεια, “άρτον και θεάματα”. Οι εξουσιαζόμενοι δεν επιθμούν την κατάργηση ,την ανατροπή του “Συστήματος”, όταν αυτό τηρεί τις υποσχέσεις του και  καταφέρνει  να τους εξασφαλίζει “τα πολλά ή τα λίγα”, ανάλογα με τις εποχές και τις συγκυρίες . Αν ,όμως,αποτύχει να εκπληρώσει τις υποχρεώσεις του, τότε η ανθρωπόμαζα των εξουσιαζομένων μετατρέπεται  σε “ύαινες” (“Αγανακτισμένους”, Λυμπερόπουλους, Φωτόπουλους, φαρμακοποιούς, δικηγόρους, μηχανικούς) , έτοιμες να  κατασπαράξουν εκείνους που το εκπροσωπούν, το συντηρούν και το προασπίζουν .

 Το καθόλου περίεργο είναι πως ,όλες οι εξουσίες τους κόσμου  και όλοι οι εξουσιαζόμενοι, έχουν σε όλα τα πλάτη και τα μήκη της γης την ίδια συμπριφορά, η οποία διέπεται από τους κοινούς κανόνες και τις αρχές που μνημονεύσαμε. Χρώμα, εθνικότητα, πατρίδα, θρησκεία δεν έχουν οι εξουσίες. Γι΄αυτό και λειτουργούν παντού και πάντα πανομοιότυπα και στερεοτυπικά. Δεν προδίδουν ποτέ τα..πιστεύω τους  και “κρατούν το λόγο” τους. Αν, δηλαδή, η ανθρωπόμαζα υποτάσσεται, δεν έχει  κανένα λόγο να φοβάται πως  θα την “πειράξουν”.΄Οσο  είναι ήσυχη και ταυτισμένη με το ρόλο της, έχει εξασφαλίσει την ανοχή  και την υποστήριξη των “αρχόντων” , έστω και  αν  η σύνθεση της ανθρωπόμαζας  δεν είναι “ομοιόμορφη”. Πιο συγκεκριμένα ,αν τα μέλη της εξουσιαζόμενης “κοινωνίας” είναι διαφορετικής εθνικότητας, θρησκείας, φυλής και γένους, από τους εξουσιαστές της, όσο δε δημιουργούν  πρόβλημα, αλλά τους αναγνωρίζουν και  δέχονται την εξουσία τους ως “νόμιμη” και συνετή,  είναι με όλους “καλοί” και ανεκτικοί. Μια “περιήγηση” στους ιστορικό παρελθόν θα μας διαβεβαιώσει για την ορθότητα αυτών των απόψεων.

 Ρωμαική Αυτοκρατορία: Οι υποταγμένοι υπήκοοι σε όλοι την απέραντη επικράτεια ήταν Ρωμαίοι πολίτες και είχαν όλα τα δικαιώματα που είχε και ο γνήσιος Ρωμαίος πολίτης στη Ρώμη. Κλασικό παράδειγμα είναι η Δακία στο Δούναβη (σημερινή Ρουμανία). Επί εκατό και περισσότερα χρόνια, οι Ρωμαίοι μάχονταν σε φονικότατες μάχες να κατακτήσουν τη χώρα. Οι Δάκες, πολεμικότατος λαός, αντιστέκονταν σθεναρά.΄Οταν τελικά οι λεγεώνες κατάφεραν να κάμψουν τη δύναμη του βασιλιά Δεκέβαλου (Decebal) ,οι Ρωμαίοι έχτισαν στη χώρα μια “Νέα Ρώμη” (“Nova Roma”) με ειρηνικά έργα και με τον απόλυτο και χωρίς πιέσεις εκλατινισμό-εκρωμαϊσμό των κατοίκων. To  αποτέλεσμα ήταν να εκτιναχθεί στα ύψη η ποιότητα της ζωής των ταλαιπωρημένων από τους πολέμους παραδουνάβιων αυτών  πληθυσμών.  Από κει και ύστερα, η εξουσία της Ρώμης εύκολα στερεώθηκε με το χρόνο, σε σημείο που, οι πάλαι ποτέ ορκισμένοι εχθροί τους Δάκες, να …σεμνύνονται πως είναι πια Ρωμαίοι και μάλιστα γνήσιοι απόγονοι των λεγεώνων, που κατάκτησαν την πατρίδα τους. (Μέχρι σήμερα έχουν αυτή την πίστη οι Ρουμάνοι, και όχι μόνο οι εθνικιστές.  Η γλώσσα τους είναι καθαρά λατινογενής, αλλά και τα ονόματα σκόπιμα ενδεικτικά της διττής καταγωγής τους, π.χ  Decebal Traian).

Εκατοντάδες όμοια παραδείγματα θα μπορούσαμε να επικαλεστούμε από την παγκόσμια ιστορία, για να δείξουμε πως  η εξουσία, είτε ντόπια είτε ξενόφερτη, λειτουργεί με τους ίδιους κανόνες: Είναι επιεικής-προστατευτική στους ήσυχους υπηκόους και εκδικητική στους ανυπάκοους και τους εχθρούς της. Να  μείνουμε σε ένα παράδειγμα της  Ιστορίας της σύγχρονης Ελλάδας.

 Οι ελληνικές κυβερνήσεις, ήδη από το 1975 που πρωτοεμφανίστηκε η “Οργάνωση” 17 Νοέμβρη, μέχρι και την ημέρα της εξάρθρωσής της, είχαν κηρύξει αμείλικτο πόλεμο κατά των “τρομοκρατών”. Μια λογική και αναμενόμενη για το “Σύστημα” αντίδραση, αφού η οργάνωση,όπως διακήρυσσε ,όχι απλά διέκειτο εχθρικά προς την εξουσία,αλλά  αγωνιζόταν με κάθε τρόπο  να την καταργήσει. ΄Οταν  τελικά η εξουσία κατάφερε να  “καθίσει στο σκαμνί” τα μέλη της, με μοχλό και συνεργάτη την (πολύπαθη) ελληνική δικαιοσύνη, από τη μια  εξάντλησε την αυστηροτητά της στα μέλη της οργάνωσης, και από την άλλη (το χειρότερο για την ίδια και τη δημοκρατία που υποστηρίζει πως υπηρετεί), δεν τήρησε, όχι μόνο την “ουσία”, αλλά ούτε καν τα νομικά και πολιτικά προσχήματα που η ίδια είχε καθιερώσει και διακήρυσσε πως σεβόταν με το Σύνταγμα, τους νόμους και τους θεσμούς της.΄Ετσι, την παραμονή της δίκης ,“ισοπέδωσε” εν μια νυκτί το υφιστάμενη νομικό σύστημα, ψήφισε ειδικό νόμο για τη διεξαγωγή της (π.χ κατάργηση ενόρκων!), διαπράττοντας, για τους αντικειμενικούς και αμερόληπτους  ανθρώπους του νόμου,   ένα πραγματικά δικαιικό-νομικό πραξικόπημα. Παράλληλα, χωρίς και πάλι να τηρήσουν προσχήματα,  οι ίδιοι οι πολιτικοί και οι δικαστές, δε χαρακτήρισαν τη δίκη πολιτική, όπως στην πραγματικότητα ήταν ( “ηλίου φαεινότερον” πως ήταν), αλλά…ποινική! Η εξουσία έδειξε με αυτό τον τρόπο το πραγματικό της πρόσωπο, που είναι  σκληρό ,όπως αναφέραμε, και όταν αποφασίσει είναι  αδίστακτη και εκδικητική με τους αντιπάλους της.

Τα δύο αυτά παραδείγματα που επιστρατεύσαμε είνα αρκούντως ικανά να εξηγήσουν με τον καλύτερο τρόπο τα ακόλουθα: Ο ευπειθής υπήκοος, ως “συστατική ίνα” της ανθρωπόμαζας, δεν έχει να φοβηθεί ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΤΙΠΟΤΑ από την εξουσία ,η οποία μπορεί να είναι ακόμα και διαφορετική από εκείνον, ως προς την εθνικότητα, τη φυλή-γένος, τη γλώσσα, τη θρησκεία και τα άλλα στοιχεία που συνθέτουν την έννοια του έθνους ή της πατρίδας. Αν  συμβαίνει να είναι ελληνική η κυβέρνηση στην Ελλάδα, που σημαίνει πως τα μέλη της είναι ιθαγενείς ΄Ελληνες, όπως και η συντριπτική πλειοψηφία των κατοίκων αυτής της χώρας, η ειρηνική ή η πολεμική  εξουσία που θα ασκήσει είναι συνάρτηση της συμπεριφοράς των κυβερνωμένων. ΄Ησυχοι ψηφοφόροι ,“νοικοκυραίοι” απολαύουν μιας φιλικής και σταθερής εσωτερικής ειρήνης. Αντίθετα, εξεγερμένα και  εχθρικά προς  εκείνη άτομα-ομάδες-μεγάλα σύνολα (“Αγανακτισμένοι”, συντεχνίες, “μπαχαλάκηδες”, τρομοκράτες, ακτιβιστές) πληρώνονται με το ίδιο “νόμισμα”. Αυτό, ακριβώς, που θα έκανε και η οποιαδήποτε ΜΗ ελληνική εξουσία στην Ελλάδα, π.χ μια “διορισμένη” από την Ευρωπαϊκή ΄Ενωση κυβέρνηση,  με μέλη ΜΗ ΄Ελληνες, που λόγω της έκρυθμης κατάστασης που αντιμετωπίζει η χώρα σήμερα, θα “διοριζόταν” να κυβερνήσει, για να αναστρέψει-ανακόψει την πορεία της προς την καταστροφή. Πιο καθαρά: “Αύριο”, ο Γερμανός “Παπουτσής” (για να το πούμε έτσι), δεν πρόκειτο ΠΟΤΕ να βγάλει στους δρόμους τα ΜΑΤ του, για να ξυλοφορτώσουν ανύποπτους -ειρηνικούς διαβάτες, που ανηφορίζουν  την Ακαδημίας, μόνο και μόνο, γιατί είναι…΄Ελληνες. Αντίθετα,αν την ανηφόριζαν “μπαχαλάκηδες” με μολότωφ στα χέρια, όπως κάνει κάθε φορά και ο ΄Ελληνας “Παπουτσής”, θα κάνει το ίδιο και ο Γερμανός. Θα τους τσακίσει. (Ελπίζουμε τούτος και να τους συλλάβει, για να αποδειχτεί πως από τους 100 κουκουλοφόρους  κάθε φορά που τα “κάνουν λίμπα” οι μισοί είναι αντιεξουσιαστές και οι υπόλοιποι χούλιγκανς, Ματατζήδες και Χρυσαυγίτες).

Υπ΄αυτή την έννοια και την εξήγηση, λοιπόν, υποστηρίζουμε πως είναι εντελώς υποκριτικές και ανυπόστατες οι  κραυγές  (ειδικά οι παραληρηματικές τύπου Γ. Δημαρά), εκείνων που έχουν σκομιμότητες,  συμφέροντα ή “τρικυμία εν τω κρανίω” να  αντιμάχονται την προοπτική να αλλάξει η εξουσία στην Ελλάδα “χέρια”  και από τα …ημεδαπά να περάσει σε αλλοδαπά.  Είναι και δίκαιο και ηθικό και λογικό και σωτήριο και …φιλελληνικό, όχι απλά να τοποθετηθεί  επίτροπος η επόπτης, αλλά να ανατεθεί  ΟΛΟΚΛΗΡΗ η διακυβέρνηση της χώρας  από την Ε. Ε σε Ευρωπαίους και όχι σε ΄Ελληνες.

     (ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΜΑΣ, ΟΠΩΣ ΔΗΜΟΣΙΕΥΤΗΚΕ ΕΔΩ ,ΣΤΙΣ 8 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ  2011)

 ΝΑ ΠΕΡΑΣΕΙ Η ΧΩΡΑ ΣΤΗΝ ΚΥΒΕΡΝΗΤΙΚΗ ΚΗΔΕΜΟΝΙΑ ΤΗΣ Ε.Ε

                                                           08.06.11

 « Σε ρόλο γενικού διαχειριστή της ελληνικής οικονομίας επιθυμούν να αναγορευτούν οι υπόλοιπες κυβερνήσεις της ευρωζώνης, προκειμένου να προχωρήσουν σε νέo δανεισμό της Ελλάδας», υποστηρίζουν τα ευρωπαϊκά ΜΜΕ. Την αρχή έκαναν οι Financial Times σε πρόσφατο δημοσίευμά τους και την είδηση αναπαρήγαγαν στο σύνολό τους τα ξένα και τα ελληνικά ΜΜΕ.

Είναι κοινό μυστικό πως στους κύκλους της  Ε.Ε από καιρό συζητείται πράγματι η άποψη ότι οι «Βρυξέλες»  θα έπρεπε να έχουν προτείνει (και επιβάλει) όχι μόνο γενικό διαχειριστή της ελληνικής οικονομίας, αλλά   και τη δυνατότητα να αναλάβει ειδική επιτροπή Ευρωπαίων την εποπτεία ΟΛΩΝ των νευραλγικών τομέων  των κρατικών υπηρεσιών, ακόμα και των πιο “ευαίσθητων”, όπως είναι η δικαιοσύνη, η υγεία, η εκπαίδευση, η τοπική αυτοδιοίκηση κ.λπ. Εκείνων, δηλαδή, που στη γλώσσα της ελληνικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας καλούνται θεσμοί.  Και για να το πούμε ξάστερα και «έξω από τα δόντια», οι «Ευρωπαίοι»  προτείνουν να τεθεί η χώρα υπό κηδεμονία για όσο διάστημα χρειαστεί να «συνέλθει» και να αλλάξει.

Βεβαίως, αυτή η πρόταση  φαντάζει αδύνατη, αφού δεν   υφίσταται σήμερα στο συνταγματικό χάρτη της χώρας ,αλλά ούτε και της Κοινότητας τέτοιου είδους πρόβλεψη ή διαδικασία (θα επρόκειτο για πραξικόπημα, δηλαδή, αν συνέβαινε) και  μόνο ως  φαντασιακή –ευχετική εκείνων που τη διατύπωσαν  θα μπορούσε να χαρακτηριστεί .Το σκεπτικό (επιχείρημα) εκείνων που άνοιξαν αυτό το θέμα και συντηρούν ένα τέτοιο ενδεχόμενο είναι το ακόλουθο: Αν οι ΄Ελληνες απαιτούν και επαιτούν πλέον τη βοήθεια της Ευρώπης και των “αγορών”, για να επιβιώσουν ,αφού έπιασαν στην κυριολεξία “πάτο”, γιατί να μην παραδεχτούν πως από μόνοι τους  δεν έχουν πια τη δυνατότητα να “σωθούν” και να αφήσουν τους άλλους να προσπαθήσουν γι΄αυτό; Ας προχωρήσουν σε συνταγματική κατοχύρωση αυτής της δυνατότητας και θα ησυχάσουν  και οι Ευρωπαίοι  και οι ίδιοι οι ΄Ελληνες,  που  από πολύ καιρό είναι το κατ΄εξοχήν «μαύρο πρόβατο» της Ε.Ε .

Είναι γεγονός πως η Ελλάδα στη νεότερη ιστορία της, δυστυχώς, έχει αποτύχει ως χώρα να διοικεί τα του  οίκου της.  Σε όλη τη διάρκεια που υφίσταται ως κράτος-έθνος, αντιμετωπίζει πάντα το ίδιο ακριβώς πρόβλημα: Από τη μια την έλλειψη ικανών και αδιάφθορων  πολιτικών  για τη σωστή διακυβέρνησή της, την αυτονόητη, δηλαδή, σε πολλά άλλα ευρωπαϊκά κράτη λογική και  αποδοτική άσκηση-διαχείριση της εξουσίας και από την άλλη τη νοοτροπία ενός λαού, που εκτός των άλλων ελαττωμάτων του (ατομικισμός, ανικανότητα αυτοκριτικής, πελατειακή σχέση με το κράτος, διαφθορά, κουτοπονηριά, τεμπελιά, τάση για εύκολο πλουτισμό κ.α ), αντιμετωπίζει και σοβαρή κρίση ταυτότητας (βρίσκεται με το ένα πόδι στην “Ανατολή” και το άλλο στη Δύση).

Η χώρα, ως συντεταγμένη πολιτεία, γνωρίζουμε όλοι πως  είναι “άρρωστη” συγκρινόμενη με τις περισσότερες χώρες της Ευρωπαϊκής ΄Ενωσης . Μπορεί, ο ΄Ελληνας να διαθέτει αρετές (μέχρι σήμερα τουλάχιστον), που δύσκολα  συναντάς σε άλλους (ανθρωπισμός,  αισιοδοξία-διάθεση για ζωή, έντονο αίσθημα ελευθερίας),όμως τα βασικά  εκείνα ελαττώματα που αναφέραμε πως τον διακρίνουν και τον ταλαιπωρούν στον εθνικό του βίο, τον καθιστούν ανίκανο να “συμμορφωθεί” με τις απαιτήσεις των σύγχρονων οργανωμένων κρατών από τους υπηκόους-“πολίτες” τους . Το κράτος για τον ΄Ελληνα είναι πρωτίστως αντίπαλος, αλλά   και “πατερούλης”, που υποχρεούται να του παρέχει σχεδόν τα πάντα, χωρίς εκείνος να έχει καμιά υποχρέωση απέναντί του. 

 Αν δούμε αντικειμενικά και χωρίς εθνικιστικές – φυλετικές («ανάδελφες») αγκυλώσεις τη νεότερη ιστορική πορεία του ελληνικού κράτους, θα διαπιστώσουμε πως οι παραπάνω «θέσεις» δεν είναι απλές και αμφισβητούμενες απόψεις «κάποιου», έστω και ιστορικού, αλλά η οδυνηρή πραγματικότητα. Προς επίρρωση των όσων υποστηρίζουμε, να αναφέρουμε επιγραμματικά και ενδεικτικά πως ακόμα και η ίδια η ελληνική επανάσταση του ΄21,  κινδύνευσε να «τιναχτεί στον αέρα»(και ουσιαστικά απέτυχε) από τις ίδιες ακριβώς αιτίες και τα ίδια ελαττώματα, που μνημονεύσαμε, πως ανέκαθεν κατατρύχουν τον ΄Ελληνα ως «άρχοντα» και «αρχόμενο». Και αν τότε (1827) ο ενωμένος στόλος της Ευρώπης  δεν έδινε τη «λύση» στο Ναυαρίνο, η εξέλιξη εκείνης της επανάστασης θα ήταν εντελώς διαφορετική .

 Το ίδιο και αργότερα, ως ελεύθερο κράτος πια  (ειδικά τις εποχές Καποδίστρια, ΄Οθωνα, Τρικούπη, πολέμου 1897,συνθήκες Βενιζέλου) ,χρειαζόταν πάντα στήριγμα την Ευρώπη, η οποία, όντως, ήταν πάντα παρούσα για να βοηθήσει (με το “αζημίωτο”, βέβαια,που τις περισσότερες  φορές ήταν από δυσβάστακτο ως εξοντωτικό). ΄Απειρες  φορές  στάθηκε «αρωγός» μιας χώρας, που δεν  «ορθοπόδησε» ποτέ, αφού δεν κατάφερε  να  ελέγξει και να εξαλείψει τις αιτίες  της κακοδαιμονίας της.

 Και αυτό είναι το χειρότερο ίσως  κακό, πως ουδέποτε, δηλαδή,  τα «μαθήματα έγιναν παθήματα» για τους ΄Ελληνες. Το ίδιο «έργο» παίζεται εδώ και σχεδόν 2 αιώνες, αλλά ούτε το κράτος, ως συντεταγμένη πολιτεία αλλάζει, ούτε  ο ΄Ελληνας αποβάλλει ή έστω βελτιώνει τη  νοοτροπία του. ΄Εμαθε -και τον βολεύει- να ρίχνει πάντα τα βάρη στην «κακιά του μοίρα», αλλά  κυρίως στους άλλους.  «Εξ απαλών ονύχων» του μαθαίνουν στην εθνικιστική του εκπαίδευση πως για όλα φταίνε οι «ξένοι» και πως παντού  καραδοκεί ο «αλλότριος δάχτυλος», για να εξολοθρεύει τη χώρα. Οι «οικονομικοί δολοφόνοι» του Τζων Πέρκινς για παράδειγμα, έχουν μόνιμα εγκατασταθεί ση χώρα από εποχής…Κολοκοτρώνη και τη μαχαιρώνουν πισώπλατα. Ως οι ξένοι, ας πούμε, να του επιβάλουν τα «δάνεια» με τα υψηλά επιτόκια, που μια ζωή «μαζί τα τρώνε» πολιτικοί και οπαδοί, σαν εκείνοι να τον υποκινούν να ξεκινάει καταστροφικούς πολέμους, όπως  εκείνον  το 1897 και  παράλογες εκστρατείες, όπως εκείνη στη Μ.Ασία τις συνέπειες των οποίων υφιστάμεθα ακόμα και στις ημέρες μας. 

Με τέτοια, επομένως νοοτροπία του λαού σε συνδυασμό  με το “βίο και την πολιτεία” των πολιτικών του, αλλά και των υπόλοιπων «θεσμικών»  οργάνων του ( ας μην ξεχνάμε πως κάθε λαός έχει τους πολιτικούς, τους δασκάλους, τους δικαστές ,τους δημοσιογράφους κ.λπ, που του αξίζουν), εύκολα ένας ουδέτερος παρατηρητής αντιλαμβάνεται, γιατί η χώρα βρέθηκε στα “τάρταρα” και όχι μόνο όσον αφορά την οικονομία της. Και όπως δείχνουν τα πράγματα, καμιά ουσιαστική «λύση» δε διαφαίνεται στον ορίζοντα για να αντεπεξέλθει  στα  τραγικά της αδιέξοδα.  Από δω και πέρα, ανεξάρτητα από ποια κομματική κυβέρνηση ασκεί την εξουσία, αν δε γίνει κάτι «επαναστατικό», η κατάσταση θα καρκινοβατεί.  Θα διαιωνίζεται  η τραγική (ατελέσφορη)  τακτική του δανεισμού με τα γνωστά υπέρογκα επιτόκια και το ξεπούλημα της «δημόσιας» περιουσίας ,που και την ανέχεια των σημερινών Ελλήνων δε θα ανακουφίζει (αντίθετα όσο περνάει ο καιρός θα γίνεται περισσότερο οδυνηρή ),αλλά και το μέλλον των γενεών, που έρχονται θα  υποθηκεύει κατά τρόπο παράλογο και ανήθικο για εκείνες.

  Γι΄αυτό, η δεινή  πραγματικότητα μας οδηγεί να πιστεύουμε ότι δεν έχουν άδικο εκεί στην «Ευρώπη», όταν συζητούν πως ΜΙΑ ΕΙΝΑΙ Η  ΜΟΝΑΔΙΚΗ ΛΥΣΗ, για να βγει η χώρα αποφασιστικά από την κρίση σε όλα τα επίπεδα:  Η ανάληψη της διακυβέρνησής της από επιτροπή της Ε.Ε .

 Βεβαίως, αν ποτέ (και για να) συμβεί αυτό, υπάρχουν  τρεις,“sine qua non”, προϋποθέσεις: α. Να αντιληφθούν οι ίδιοι οι ΄Ελληνες, πως  αυτή η λύση είναι μονόδρομος («αδήριτη» ανάγκη) και να την αποφασίσουν οι ίδιοι, έστω και οριακά πλειοψηφικά. β. Να προωθηθεί ομαλά, ψύχραιμα  χωρίς ευρωπαϊκούς «τσαμπουκάδες» και απειλές, αλλά ούτε και υπό το καθεστώς της δικής μας ηττοπάθειας και της αντίληψης»  πως ο «πνιγμένος από τα μαλλιά του πιάνεται». γ. ΝΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΚΑΘΑΡΕΣ (ΓΡΑΠΤΕΣ) ΕΓΓΥΗΣΕΙΣ ΠΩΣ ΟΙ «ΕΥΡΩΠΑΙΟΙ» γνωρίζουν ότι αναλαμβάνουν το κυβερνητικό έργο της χώρας  πρόσκαιρα , «λόγω ανωτέρας βίας» και δε θα λειτουργήσουν αποκλειστικά ως «εισπράκτορες» και τοποτηρητές των δανειστών μας, αλλά ως έντιμη και ανεξάρτητη αρχή  αλληλεγγύης για τη θεραπεία ενός “άρρωστου”, αλλά αναπόσπαστου μέλους του κορμού της Ε.Ε. Σε αντίθετη περίπτωση, αν  αποδειχτεί στην πορεία πως η “ευρωπαϊκή κυβέρνηση” παρεκκλίνει από αυτή τη βασική αρχή, θα κληθεί από ελληνική εξωκοινοβουλευτική κυβέρνηση να παραιτηθεί.

Υπό τις παρούσες συνταγματικές «δεσμεύσεις», όμως, για να “περπατήσει” μια τέτοια «επαναστατική» και απάδουσα στην έννοια και τα δεδομένα ενός  κυρίαρχου κράτους αντίληψη, την κύρια ευθύνη την έχουν ο πρόεδρος της Δημοκρατίας και τα κόμματα. Επομένως, αν υπάρχει, όπως ακούγεται, τέτοια μυστική «πίεση» από τη μεριά της Ε.Ε στην πολιτική ηγεσία της χώρας, έστω και κομψά εκφρασμένη προς το παρόν, τα ελληνικά κόμματα οφείλουν, αν διαθέτουν ίχνη «πατριωτισμού» και αξιοπρέπειας (προσωπικά  πιστεύουμε πως δε διαθέτουν, αφού έχουν υποστεί  αθεράπευτο «αβδηριτισμό» και προέχει πάντα το κομματικό τους κέρδος) να συμφωνήσουν πάνω σε ένα πλάνο κοινής δράσης και να ενημερώσουν με ειλικρίνεια και θάρρος τους ΄Ελληνες για την ανάγκη να περάσει η χώρα προσωρινά υπό ευρωπαϊκή κηδεμονία. Η τελική απόφαση, όμως, πρέπει  ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΑ να είναι αποτέλεσμα δημοψηφίσματος, που θα διεξαχθεί νηφάλια και υπεύθυνα, αφού προηγηθεί μια σε βάθος και απόλυτα ειλικρινής ενημέρωση-αυτοκριτική και από τους ΄Ελληνες πολιτικούς και από την ίδια την Ε.Ε (από τα υποψήφια μέλη του κυβερνητικού της επιτελείου) .

Βεβαίως, θα ήταν ευχής έργον, αν τα ίδια τα κόμματα του ελληνικού κοινοβουλίου προχωρούσαν σε συμφωνία για την τροποποίηση του Συντάγματος προς στην κατεύθυνση που είπαμε και το σχηματισμό εξωκομματικής κυβέρνησης (θα περιγράψουμε τη σύστασή της σε ξεχωριστό κείμενο) με “έκτακτες” εξουσίες και εντολή να προχωρήσει   στις όποιες άλλες διαδικασίες απαιτούνται, για να  εξασφαλιστεί η απόλυτη νομιμότητα, ώστε να περάσει η χώρα στην κυβερνητική «κηδεμονία» της Ε.Ε. Πέρα από  αυτή τη δραστηριότητα και την ευθύνη , καμιά άλλη αρμοδιότητα να μην έχει η εξωκοινοβουλευτική κυβέρνηση, αλλά, όσο πιο γρήγορα γίνεται να παραδώσει την εξουσία στην επιτροπή που θα ορίσει η Ε.Ε ,για να ξεκινήσει η «νέα εποχή» για τη χώρα.

Το μοναδικό έργο  της ελληνικής εξωκοινοβουλευτικής αυτής «ομάδας» από δω και ύστερα θα είναι να παρακολουθεί με άγρυπνο μάτι την πορεία της ευρωπαϊκής κυβέρνησης και αν διαπιστώσει πλειοψηφικά πως η κυβέρνηση  των Ευρωπαίων παρεξέκλινε αισθητά του σκοπού της, να την απαλλάσσει ΑΜΕΣΑ από τα καθήκοντά της, σύμφωνα με την αρμοδιότητα, που θα της παραχωρεί το νέο σύνταγμα, όπως περιγράψαμε παραπάνω.

Η  «θητεία» τώρα αυτή της ευρωπαϊκής «άνοιξης» για την Ελλάδα  θα πρέπει να διαρκέσει τόσο, όσο χρειάζεται για να φανούν ουσιαστικά τα αποτελέσματα της προσπάθειας. Η βασική προτεραιότητα ασφαλώς θα πρέπει να αφορά την οικονομία της χώρας. Συγκεκριμένα η ευρωπαϊκή κυβέρνηση  να προχωρήσει: 1.Σε ουσιαστικό «κούρεμα» χρεών και «απόσβεση» εκείνων των δανείων που έχουν συναφθεί τελευταία υπό το κράτος απειλών και τρόμου με παράλληλη χορήγηση πενταετούς περιόδου χάριτος στη χώρα για την έναρξη της αποπληρωμής των οφειλών που απομένουν προς «τρίτους». 2.Σε δυναμική εκμετάλλευση των πλουτοπαραγωγικών πηγών της χώρας, ειδικά  του τουρισμού ,αλλά και των ορυκτών της ( χρυσό και πετρέλαιο ιδιαίτερα). 3. Στην αξιοποίηση και προώθηση με ευνοϊκότερους όρους έναντι των λοιπών εταίρων στις διεθνείς αγορές των «εθνικών» προϊόντων,  πολλά από τα οποία είναι και  «μοναδικά» στο είδος τους.

Στη συνέχεια,το προβάδισμα να εστιαστεί στην  πάταξη της διαφθοράς και ειδικά της φοροδιαφυγής, αλλά  και στο  βαρύ  έργο της «εκπαίδευσης» του ΄Ελληνα. Να αποβάλει πια αυτή την καταραμένη νοοτροπία που περιγράψαμε. Να  αποκτήσει μια «ταυτότητα», την ευρωπαϊκή και να «εθιστεί» στην αξιοκρατία, την εργατικότητα, την αυτογνωσία, στην αρχή πως «τίποτα δεν του χαρίζεται» και τις άλλες αρετές των ευρωπαϊκών λαών, διατηρώντας πάντα, ως «κόρη οφθαλμού» τις αρετές του, ειδικά τον ανθρωπισμό του, το «ελεύθερο» της ιδιοσυγκρασίας του και τον αυθορμητισμό του. ΄Ισως, αυτό αποδειχτεί και το δυσκολότερο  κεφάλαιο της «θητείας» της ευρωπαϊκής κυβέρνησης της χώρας, μια και η ελληνική νοοτροπία είναι σχεδόν μια “sui generis” συμπεριφορά λαού, που  έχει καταντήσει αρρώστημα πια  και καταγραφεί ανεξίτηλα στο συλλογικό, εθνικό του DNA.

Αλλά,βέβαια, βασική προϋπόθεση όχι μόνο να πετύχουν όσα αναφέραμε αλλά και να παγιωθούν στη συνείδηση του νεοέλληνα και των γενεών που έρχονται είναι να συνειδητοποιήσει πως πρέπει πια ξεκόψει εντελώς από το παρελθόν του. Κι αυτό δε θα συμβεί από τη μια στιγμή στην άλλη. Η διαδικασία θα είναι επώδυνη και θα έχει μεγάλη διάρκεια. Στο ξεκίνημά της όμως είναι ανάγκη να προτάξει δύο ενέργειες:

1.Να προχωρήσει στην απομυθοποίηση της εθνικής μας ιστορίας και την εμπέδωση της πραγματικής , που έχει και λαμπρές αλλά και κατάμαυρες σελίδες.

 2 Να υπάρξει   συμβολική, αλλά αυστηρή τιμωρία ΟΛΩΝ εκείνων που συνήργησαν, ώστε να έχουμε οδηγηθεί σήμερα στο «μη παρέκει».΄Οπως επανειλημμένα έχουμε γράψει, εκείνοι που έχουν τη μεγαλύτερη ευθύνη για το σημερινό κατάντημα της χώρας, είναι οι ΟΠΑΔΟΙ. Αυτοί, που για το μικροσυμφέρον τους , χρόνια και χρόνια και σε ποσοστό 80 και 85% ,έστελναν με εξουσιοδότηση τους χειρότερους των Ελλήνων  στις κυβερνήσεις για να «τα τρώνε μαζί» . Οι ίδιοι, όταν αντιλήφθηκαν πως το “πανηγύρι” τελείωσε πια, “εν μια νυχτί” από οπαδοί μετατράπηκαν σε…Αγανακτισμενους και άρχισαν να πετροβολούν τους πάλαι ποτέ “εκλεκτούς”- προστάτες τους.

Μια και δε γίνεται, όμως, να υπάρξει «συλλογική» τιμωρία ενός ολόκληρου λαού, αλλά ούτε φυσικά και «δεκατισμός»,να τιμωρηθούν συμβολικά συγκεκριμένοι φορείς αυτής της  άρρωστης νοοτροπίας του ελληνικού μοντέλου διακυβέρνησης της χώρας και άλλων θεσμικών παραγόντων, που βαρύνονται με «εγκλήματα καθοσίωσης». Όπως έχουμε επισημάνει και σε άλλο κείμενο που ανεβάσαμε παλιότερα,αυτοί ΟΛΟΙ έχουν ονοματεπώνυμα και σύντομα θα τα αναγράψουμε εδώ, γιατί αυτό είναι το χρέος ενός πολίτη ,που συμβαίνει να έχει και  την ιδιότητα του ιστορικού.

2.Να ελεγχθούν εξονυχιστικά και αμερόληπτα, σε βάθους χρόνου  ΟΛΕΣ οι φορολογικές δηλώσεις των Ελλήνων τα τελευταία χρόνια, για να διαπιστωθεί   αν  ανταποκρίνονται τα περιουσιακά τους στοιχεία και ο τρόπος ζωής τους γενικότερα, με όσα δήλωναν ως εισόδημα. Να εφαρμοστεί εν ολίγοις ένα αυστηρό «πόθεν και πώς έσχες»,σε ΟΛΟΥΣ ,ΟΣΟΙ διέθεταν (και μεταβίβασαν) ή διαθέτουν περιουσιακά στοιχεία ή έχουν υψηλές καταθέσεις σε τράπεζες του εξωτερικού. Ο έλεγχος να είναι αυστηρός και ουσιαστικός  και όχι επιλεκτικός προς συγκεκριμένες πληθυσμιακές ομάδες-συντεχνίες ή δειγματοληπτικός. Τα εισοδήματα ΟΛΩΝ των Ελλήνων, παλιότερα και σήμερα,  να περάσουν από «κόσκινο»΄Οπου εντοπιστεί  ) «μαύρο» χρήμα , αδυναμία δικαιολόγησης πλουτισμού  και φορολογική απάτη στις δηλώσεις εισοδήματος τουλάχιστον δεκαετίας, θα γίνεται ΑΜΕΣΗ δήμευση της περιουσίας. Στις βαρύτερες των περοιπτώσεις να επιβάλονται και πολύχρονες φυλακίσεις .

“Κάθαρση» δεν θα υπάρξει ούτε με μια συμβολική τιμωρία των θεσμικών παραγόντων ούτε με την αύξηση της παραγωγικότητας της χώρας και την οικονομική της καλυτέρευση. Για να κοπεί μια και έξω ο «ομφάλιος λώρος» της φυλής με τη νοσηρή νοοτροπία της, πρέπει να περάσουν  ΟΙ ΚΑΘΕ ΜΟΡΦΗΣ ΕΝΟΧΟΙ  από την επώδυνη διαδικασία της τιμωρίας . Η τιμωρία αυτή είναι επιβεβλημένη, πρώτα για το ηθικό περιεχόμενο που περικλείει  και το μήνυμα που εκπέμπει και ύστερα, όσον αφορά τους “διεφθαρμένους”, γιατί είναι και ένας βασικός πυλώνας της οικονομικής ανάκαμψης της χώρας, αφού θα κληθούν να  «φέρουν πίσω τα λεφτά» εκείνοι που τα έκλεψαν-έφαγαν ,ώστε να μη πληρώνουν συλλήβδην και συνέχεια εκείνοι που δεν παρανόμησαν ,αλλά ήταν συνεπείς, τουλάχιστον στις φορολογικές υποχρεώσεις τους.