Αθώωση για τις παράνομες προσλήψεις, αντίθετα με την εισαγγελική πρόταση ενοχής των μελών της «παρέας του ΚΕΕΛΠΝΟ» , Ο Παύλος Πολάκης απευθυνόμενος προς τον Άδωνη Γεωργιάδη και τον Σταμάτη Πουλή, σχολιάζει:
«Ξέρω και ξέρετε πως είστε βαθιά διεφθαρμένοι και για αυτά που έκανε ο πρώτος στη Novartis και για τα αλλά που κάνατε μαζί στο ΚΕΕΛΠΝΟ».
Ο πρώτος την έχει γλυτώσει προσωρινά με μια αρχειοθέτηση με τον πρωτοφανή όρο “αδιευκρίνιστα”» και ο δεύτερος «στη συγκεκριμένη δική που επιχαίρει με μια «αθώωση» ενώ ο εισαγγελέας είχε προτείνει ενοχή.
«Γιατί άραγε;» «Είμαι εδώ. Σας περιμένω. Δεν καταλαβαίνω ούτε από απειλές ούτε από τις γελοιότητες που ξεστομίζετε. Σε ένα πράγμα συμφωνώ: ΤΏΡΑ ΞΕΚΙΝΆΜΕ! ΕΛΆΤΕ!»
Και στις επόμενες δίκες σας, θα είμαι εκεί και σε όσες προκαλέσετε για μένα πάλι εκεί θα είμαι (όπως και στις 20 μέχρι τώρα!!) ΓΙΑΤΊ ΤΕΛΙΚΆ ΘΑ ΥΠΆΡΞΟΥΝ ΔΙΚΑΣΤΕΣ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ…» καταλήγει ο πρώην αναπληρωτής υπουργός Υγείας.
***
Η γενίκευση, πέρα από ανέντιμο, ανήθικο και κατακριτέο στην προσωπική ζωή χαρακτηριστικό, είναι ωσαύτως δύσκολο στις μάζες περισσότερο , να διαθέτουν την πολυτέλεια να μην υιοθετούν στις συμπεριφορές τους, τέτοιας μορφής…διευκόλυνση της ακρισίας τους. Αδύνατον να διαθέτει την ικανότητα το πλήθος να μη λειτουργεί θυμικά και ισοπεδωτικά κάθε φορά , να διαχειρίζεται το δίκιο και το φυσικό-λογικό χωρίς αγκυλώσεις και χειραγώγηση από τα διάφορα κέντρα, που το κατευθύνουν.
Στο δικαστικό θεσμό, κυρίως λόγος της ευαίσθητης ιδιότητάς του στις οργανωμένες κοινωνίες, είχαν και έχουν πάντα οι φορείς του τις μεγαλύτερες πιθανότητες να πέσουν θύματα γενικευμένης κατακραυγής. Και κάποτε, μάλιστα σε περιόδους ιδεολογικής σύγχυσης και έντονης προπαγάνδας , μπορεί να παίρνει η γενικευμένη κατάκριση και χαρακτηριστικά κοινωνικού «πογκρόμ», στιγματισμού και αποκλεισμού των δικαστών.
Σε «πολιτικές» δίκες, ασφαλώς, υπάρχει μεγαλύτερος κίνδυνος ο δικαστής, αν δε βρίσκεται σε φανερή …διατεταγμένη υπηρεσία και εξάρτηση από τα κομματικά κέντρα , να πέσει ο ίδιος θύμα είτε των ιδεασμών του, είτε τις τυφλής υποταγής στο γράμμα και όχι στο πνεύμα του νόμου, όταν αρνείται να δεχθεί την ανωτερότητα και την προτεραιότητα του άγραφου και φυσικού δίκαιου. Κι ας χρησιμοποιεί ως άλλοθι το γνωστό “ρεφρέν” της “΄Ενωσης δικαστών και εισαγγελένων” πως δικάζει με βάση τη συνείδησή του. ΄Ο,τι ο καθένας θεωρεί συνείδηση με την απαίτηση να εκλαμβάνεται από τους άλλους και ως ηθικό, φυσικό, δίκαιο, δε σημαίνει πως είναι τέτοιο.
Στην ελληνική πραγματικότητα η δικαιική εμπειρία της χώρας από συστάσεως ελληνικού κράτους σε τέτοιες δίκες είναι όντως οδυνηρή. Δεν υπάρχουν πολλοί Πολυζωίδηδες και Τερτσέτηδες στην ελληνικές δικαστικές έδρες. Είναι ιστορική διαπίστωση.
Και είναι αυτός ο λόγος πάντα που η γενίκευση πως «όλοι ίδιοι είναι», δεν περιορίζεται μόνο σε τέτοιου είδους χειρισμούς υποθέσεων με πολιτικό χαρακτήρα , αλλά περνάει η καταδίκη και στις «καθημερινές» δίκες. «Τα παίρνουν οι δικαστές», «είναι μιλημένοι», «έχουν ανεπάρκεια» είναι, ειδικά στην Ελλάδα, οι προσφιλείς εκφράσεις στις χαμένες δίκες, όχι μόνο όσων ζημιώνονται από την απόφαση του δικαστή, αλλά και από τους συνηγόρους του, που θέλουν να πετάξουν από πάνω τους την ευθύνη της απώλειας της υπόθεσης.
Στην παραπάνω δίκη με την αθώωση των εμπλεκομένων στη υπόθεση “ΚΕΕΛΠΝΟ», πρωτίστως πολιτική και ως τέτοια ευαίσθητη , εμείς τουλάχιστον εδώ δε θα προτρέξουμε να καταδικάσουμε την κρίση των δικαστών. ΄Ενας από τους λόγους είναι και η έλλειψη , τουλάχιστον, ως την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, της “ταυτότητας” των δικαστών που εξέδωσαν αθωωτική απόφαση, παρά την αντίθετη εισήγηση του εισαγγελέα της έδρας.
Και, όπως καλώς το διατυπώνει ο Παύλος Πολάκης στην ανακοίνωσή του, θα περιμένουμε. Πάντα υπάρχουν δικαστές στο “βασίλειο της Δανιμαρκίας”. Γιατί, όχι στην…Αθήνα;