Να μη με βρει εδώ η  πρωτοχρονιά!

26 Δεκεμβρίου 2024 

4 Νοεμβρίου 2021

Γράφαμε στις 2 Μαρτίου 2017:

Ο υπήκοος (δε λέμε πολίτης γιατί δεν είναι) ενός κράτος σήμερα, είναι χειροπόδαρα δεμένος. Του απαγορεύουν ακόμα και  να δια-χειριστεί το θάνατό του με την ευθανασία ή τον πόνο του με καταπραϋντικά φάρμακα, σαν έχει φτάσει στο επώδυνο τέλος.

Δεν είναι πολύς καιρός που ζήσαμε την περιπέτεια του ηρωικού δημοσιογράφου Α.Βέλιου,(*) όταν προετοιμαζόταν να φύγει  αξιοπρεπώς με ευθανασία.  Στήριξε με γενναιότητα και θάρρος την άποψή τους πως όλοι έχουν δικαίωμα στο θάνατο, όταν η κατάσταση ενός ασθενή έχει φτάσει στο απροχώρητο.  Και δεν τα έλεγε   μόνο για να τα ακούσουν οι άλλοι, όπως συμβαίνει συνήθως με όσους κάνουν κηρύγματα.΄Εδωσε μάθημα ζωής και θανάτου ο ίδιος.  Επισφράγισε όσα έλεγε και με τη δική του απόφαση να φύγει από τη ζωή  αυτοκτονώντας.

Δε θα έκανα αίτηση στην κλινική ευθανασίας ,να μου κλείσουν σειρά, αν ήθελα να πεθάνω. Οι λόγοι πολλοί. ΄Ενας απ΄αυτούς, αλλά όχι ο σοβαρότερος, δεν έχω τόσα λεφτά , ομοίως και ένα σωρό άλλοι,  που θα στοίχιζε η θανάτωσή μας να μεταβούμε  στην Ελβετία και να πιάσουμε κρεβάτι θανάτου στο  ομώνυμο ίδρυμα .  Φαντάζομαι  δεν  είναι   αυτές οι  πολυτέλειες για το βαλάντιο του…καθενού.  (Πώς το έλεγε και  ο  Μ. Καραγάτσης;  “Δεν είναι του ενού και τ΄αλλουνού. Είναι του κανενού).

Αλλά κι αν  ήμουν φραγκάτος,  πάλι δε θα πήγαινα. Είναι παράκρουση και ταπείνωση να ζητάς άδεια (!) ,για να τερματίσεις τη ζωή σου.

Βάλαμε το κράτος ,τους θεσμούς και προπαντός την εκκλησία μπάστακα στο κεφάλι μας. Ούτε να πεθάνεις δε σου επιτρέπουν. Η ανελευθερία του ατόμου  είναι το κυρίαρχο γνώρισμα της κρατικής ισχύος και επιβολής.

΄Εχουν λόγο σε όλα. Ακόμα και στην κορυφαία για σένα στιγμή του θανάτου σου. Σε ταλαιπωρούν στη ζωή, σε θέλουν, επίσης και στο θάνατο υπάκουο…υπήκοο. Κανονικός δούλος.

Αλλά, αυτή τη χάρη δε θα τους την κάνω. Δε θα  υποβάλω αίτηση  με  αριθμό πρωτοκόλλου σε όποια αρμόδια κρατική ή ιδιωτική υπηρεσία ή επιχείρηση,  για να με σκοτώσουν. Αποκλείεται.

Αρμόδιος καθ΄όλα να (δια)χειριστώ τη ζωή μου  είμαι ο ίδιος. Ουδείς άλλος.

΄Οπως και ελόγου μου, όμως,  δεν έχω κανένα δικαίωμα να υπαγορεύω στους άλλους πώς θα ζουν και πώς θα πεθάνουν. Ειδικά το  δικαίωμα στη ζωή και το θάνατο είναι φυσικό,  αναφαίρετο και ΠΡΟΣΩΠΙΚΟ.  Και αν οι εξουσίες το καταχρώνται και τούτο προκλητικά και ανερυθρίαστα, ας μην τους  επιτρέπουμε, τουλάχιστον, να μας υποδεικνύουν  τον τρόπο που θα πεθάνουμε. Μια και πώς θα ζούμε, δεν είναι πάντα στο χέρι μας. Δε μας αφήνουν να είναι.

Αυτονόητα όλα τούτα.  ΄Ομως, οφείλουμε να κάνουμε κάποιες διευκρινίσεις απαραίτητες, για να είναι πλήρης ο σκοπός της ανάλυσης σήμερα  του συγκεκριμένου  θέματος.

Λοιπόν:

Ξεκινάμε από τη φυσική αρχή πως δε μπορούμε να  “κατα(παρα)σκευάσουμε” ζωή. Ούτε τη δική μας.   Δεν έχουμε τέτοιες δημιουργικές ικανότητες.  Η ζωή είναι κάτι σαν “δανεικό” περισσότερο, παρά χάρισμα που μπορείς να το κάνει κανείς   ό,τι θέλει.

Λογικό ακούγεται .Και μάλλον είναι. Κι αν είναι λογικό, είναι και φυσικό. Και όπου η φύση βάζει την υπογραφή της,  είναι ΝΟΜΟΣ απαράγραπτος, διαχρονικός και αναφαίρετος.

Είναι  αυτός ο λόγος πρώτα που δεν έχω για οποιαδήποτε λόγο δικαίωμα να αφαιρέσω ζωή άλλου (πλην της αυταπόδεικτης άμυνας). Αλλά, ούτε τη δική μου μπορώ (δεν έχω δικαίωμα) , ούτε να την αφαιρέσω, ούτε να τη θέτω σε προκλητικό  και   “ενδεχόμενο” ,εξαιρετικό κίνδυνο.

Αυτός είναι ο λόγος που το   παραδομένο σε εξαρτήσεις  και πάθη άτομο, είναι αφύσικο.  Ναρκωτικές ουσίες, αλκοόλ, τσιγάρα, παχυσαρκία  από την ανεξέλεγκτη κατανάλωση τροφής και μάλιστα ανθυγιεινής,  οι πλέον γνωστοί και συνηθισμένοι κίνδυνοι, είναι εντελώς απαγορευτικές επιλογές  από την γκάμα (υποτιθέμενων) απολαύσεων και συνηθειών του φυσικού και λογικού ανθρώπου.

Φυσικά, ακόμα χειρότερα,  αν ο άνθρωπος αποφασίζει κάποια στιγμή να βάλει ο ίδιος τέλος στη ζωή τους  για λόγους που εκείνος κρίνει πως είναι ανυπέρβλητοι και  η καταστροφή   μη αναστρέψιμη. Ειδικά, η αυτοκτονία για λόγους οικονομικούς και συναισθηματικούς είναι μια παρανοϊκή και άκρως  απαξιωτική και ατιμωτική της σημασίας της ζωής , πράξη.  ΄Οταν, δηλαδή,   ο αυτόχειρας θεωρεί πως η αξία του χρήματος ή  ένα άλλο πρόσωπο είναι ανώτερα , πλέον υπολογίσιμα εκείνα  από την αξία της  δικής τους ζωής, που όπως είπαμε δεν είναι χάρισμα ,αλλά δανεική.

Ακόμα κι αν ο αυτόχειρας με την οικονομική του καταστροφή θα έχει  να αντιμετωπίσει συνέπειες  τέτοιες που είναι  προτιμότερη η απώλεια της ζωής του από το  να τις διαχειριστεί εν ζωή και πάλι βρίσκεται σε πλάνη, αφού ο μοναδικός σκοπός του χρήματος είναι ΕΝΑΣ.  Οι περισσότεροι λόγοι που επικαλούνται  οι άνθρωποι πως θέλουν το χρήμα είναι λάθος.

Για ένα λόγο χρειάζομαι τα λεφτά ( όχι τον πλούτο). Για να έχω   ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ. Να μπορώ πάντα να λέω ΝΑΙ ή ΟΧΙ, χωρίς να είμαι υποχρεωμένος  λόγω της έλλειψής τους,  να μην έχω επιλογή.

Αλλά η μεγαλύτερη αξιοπρέπεια στη ζωή είναι να τη σέβομαι. Να μην την εξευτελίζω, να μην την απαξιώνω και την περιφρονώ.  Κι αν  “σέβομαι” και υπολογίζω περισσότερο τα πράγματα που χάνω με την απώλεια του χρήματος από την ίδια τη ζωή , τότε είμαι άξιος του θανάτου μου.΄Οντως.

Μοναδικός λόγος που ΔΙΚΑΙΟΥΤΑΙ  να αφαιρεί  κανείς τη ζωή του και ουδείς  μπορεί  να του στερήσει  αυτό το δικαίωμα , είναι  όταν η ίδια  η ζωή έχει καταντήσει πια  “άχθος αρούρης”. ΄Οταν παύει πια να   είναι  ζωή, αφού  σου  στερεί τη δυνατότητα  να της  ζεις  με αξιοπρέπεια και με τα συστατικά εκείνα που συνθέτουν την έννοιά της.

Τέτοιες περιπτώσεις είναι συγκεκριμένες.  Η βαριά και μη ιάσιμη αρρώστια , η οποία μάλιστα συνοδεύεται από αβάσταχτους πόνους, η  καταλυτική  αναπηρία, η αναξιοπρεπής   και ανεξέλεγκτη συμπεριφορά, η αδυναμία και η ανικανότητα  εξυπηρέτησης   στοιχειωδών αναγκών και τα παρεμφερή.  ΄Ομοιος   λόγος  αυτοκτονίας  είναι η αιχμαλωσίας ,η ομηρία,  όταν συνοδεύεται από βασανιστήρια και ταπείνωση της έννοιας ΄Ανθρωπος.

Κι εδώ, θα θέλαμε με την ευκαιρία, να θυμίσουμε κάτι που το είχαμε και παλιότερα μνημονεύσει.  Είναι απορίας άξιο πως στα στρατόπεδα συγκέντρωσης  ,στα κρεματόρια και τους θαλάμους  αερίων των Ναζί,  οι αιχμάλωτοι παραδίδονταν  αμαχητί. Μια  τεράστια σειρά ομήρων  περίμενε με… υπομονή   να τους  κάνουν σαπούνι!  Και   υπό την επιτήρηση 10 και 20, συνήθως,  ένοπλων,  οδηγούνταν  στους φούρνους  αδιαμαρτύρητα ,  χωρίς καμιά αντίδραση. Το λογικό και αυθόρμητο  σε τέτοιες περιπτώσεις είναι η   ομαδική επίθεση. Και όσοι επιζούσαν. Αρπαγή  των όπλων και  εκτέλεση των εκτελεστών τους.  Δεν ξέρω, έτσι θα έκανα εγώ ,τουλάχιστον.

Το πρόβλημα εντοπίζεται, όμως,  στις περιπτώσεις που κάποιος πληροί όλα τα δεδομένα για την αφαίρεση της ζωής του, αλλά δεν μπορεί. Δεν έχει τη δύναμη, τη λογική, την επαφή με το περιβάλλον να το κάνει.

Σε τέτοιες  περιπτώσεις η ευθανασία, είναι απαραίτητη.  Η συμμετοχή άλλων στη διακοπή της ζωής  με την έγκριση  του Νόμου ή  με την απόφαση και   των  “οικείων”, των κοντινών ανθρώπων του ασθενή.

Κι επειδή ουδείς γνωρίζει ποια θα είναι και η δική του μοίρα, είναι φρόνιμο και λογικό από υγιής ακόμα , ο καθένας να φροντίζει για την ευθανασία του, αν χρειαστεί.  Να μη φορτωθούν δολοφονία οι δικοί του άνθρωποι. ΄Ενα γράμμα από τις “καλές ημέρες”, λύνει το πρόβλημα.  Απαλλάσσει τους άλλους από την ευθύνη,  αφού υπάρχει έγγραφη  παραδοχή αυτοκτονίας , χωρίς συμμετοχή  άλλου.

(*)Ο δημοσιογράφος Αλέξανδρος Βέλιος πριν από μερικούς μήνες είχε σοκάρει το πανελλήνιο ανακοινώνοντας την πρόθεσή του να υποβληθεί σε ευθανασία, καθώς πάσχει από σοβαρή ασθένεια.

Με συνέντευξή του στη Freddo και τον Νίκο Νικόλιζα σοκάρει ξανά, λέγοντας πως μέχρι τέλος Σεπτεμβρίου θα έχει πεθάνει και πως θα γράψει εκείνος το τέλος του.

Ο ίδιος δίνει νέα τροπή στην υπόθεση της ευθανασίας του, αποφασίζοντας να μη φύγει στο εξωτερικό για προσωπικούς του λόγους, αλλά το τέλος του να έρθει στην Ελλάδα. Τα λόγια του είναι πλέον βαριά, μιας και η ασθένειά του τον έχει καταβάλει. Το βήμα του μέσα στο σπίτι αργό, όπως και ο ίδιος. Και εκείνος μετράει αντίστροφα τις μέρες για να φύγει όσο το δυνατόν πιο σύντομα.

«Για μένα από την 1η Σεπτεμβρίου ο χρόνος θα κυλάει αντίστροφα. Δεν θα φτάσει τέλος του Σεπτέμβρη για να “φύγω”, αλλά αυτό θα γίνει πολύ νωρίτερα», εκμυστηρεύεται προετοιμάζοντας για το δυσάρεστο γεγονός.