1. Κι όμως ο διαγωνισμός ήταν πάντα πολιτικός

 

 

 

 

2.Έτοιμος να ανοίξει σαμπάνιες για τη νίκη του στην Ουκρανία είναι ο Ρώσος πρόεδρος, Vladimir Putin,

 

Σύμφωνα με το δημοσίευμα, η σύγκρουση μεταξύ Γερμανίας και Γαλλίας όσον αφορά τη στήριξη στην Ουκρανία αποδεικνύεται ευεργετικό για τον Ρώσο πρόεδρο, Vladimir Putin.
«Ο Putin αυτή τη στιγμή… ανοίγει τη σαμπάνια.

****

Παιδί, μαθητής.  O  θείο(ς) μου (όπως το λέμε κάτω) στο χωριό,   που είχε  πάει ένα φεγγάρι στην Αθήνα  με προορισμό  να   εγκατασταθεί   μονίμως και δια βίου στην πρωτεύουσα (΄όπως όλη η επαρχία την εποχή της αστυφιλίας), φρίκαρε κάποια στιγμή από τον τρόπο ζωής της μεγαλούπολης και ένα πρωί…μπονόρα, μπήκε στο φορτηγό του Χειμώνα, που ήρθε Αθήνα από Ανδρίτσαινα  να ξεφορτώσει ρίγανη  και  την έκανε  πάλι  για  τα πάτρια.  Και όταν  τον ρώταγαν στην Αγορά –γιατί γύρισες Νιόνιο;  Δε σου άρεσε η  Αθήνα; η απάντησή του ίδια   και  οργισμένη:   «κει πάνου, μάτι μου,    γίνεται  της πουτάνας το κάγκελο»!

Την ίδια φράση ,αλλά… μεταλλαγμένη,  την έλεγε και ο δάσκαλός μας  στο χωριό.  Μετά  που γύρισε ο  Νιόνιος  από την Αθήνα ή  την ήξερε από  πριν  , δεν  το θυμάμαι να  σας το διαβεβαιώσω.    Εκείνο, όμως, που το έχω στα αυτιά μου σαν να ήταν χτες ειπωμένο ,ήταν το άλλο,    ΄Οταν  πολυτσαντίζαμε τον «Κύριο», συνήθως με την πολύβουη  φασαρία,    κατακόκκινος και οργίλος ξέσπαγε και μες στην τάξη. Αλλά, βέβαια, ως δάσκαλος , δεν  ταίριαζε έτσι  χυδαία που ήταν να  ακουστεί  και μάλιστα μπροστά σε μαθητές του η …πουτάνα  και την αλάφρυνε στη φράση.   Την προτιμούσε στη  γνωστή καθαρευουσιάνικη μετάφρασή της:  «Εδώ μέσα, ρεμάλια,    γίνεται της εκδιδομένης γυναικός το κιγκλίδωμα. Βγάλτε το σκασμό!»

Πολυλόγησα, αλλά όχι  χωρίς λόγο.  Θυμήθηκα και ανάφερα την ιστορία από τα μικράτα μου,    πρώτα  για να εισπράξουμε  λίγη χαλάρωση που την έχουμε όλη ανάγκη και ύστερα… δια τας άλλας  ανάγκας της γραφής του σημερινού μας κειμένου.

Δεν ξέρω, αλλά όταν  κάνω κλικ στο «Μακελειό» του Χίου (σπάνια ,μπαίνω γιατί εύκολα μου ανεβαίνει τελευταία η πίεση) μου ΄ ρχεται αυτοματικά και παραχρήμα στο μυαλό ο μπάρμπα(ς) μου ο Νιόνιος  με τον συχνά  διανθισμένο με μπινελίκια λόγο του, κυρίως στις αναφορές του στα πολιτικά και τα πατριωτικά .

Από την άλλη, όταν ανοίγω την Εφημερίδα Συντακτών του…Παππά και Σία (κι εδώ  σπάνια πια), ξεπετάγεται μπροστά μου ο δάσκαλος των παιδικών μου χρόνων. Οργισμένος, μεν, αλλά όλα κι όλα.  Μακριά από  χυδαίους …πολακισμούς  , απάδοντας στο ήθος και το ύφος του σοβαρού γκεμπελισμού  (με βασικό εκπρόσωπο το Νίκο Χατζηνικολάου).  « Πιπέρι στο στόμα» του Χίου.  ΄Αλλο να μιλάς για  πουτάνες και κάγκελα κι άλλο  για το κιγκλίδωμα  γυναικός, ασκούσης το αρχαιότερο επάγγελμα. ΄Ισια και όμοια είναι;

Και   για να μην πολυλογούμε περισσότερο, για εκείνους από τους φίλους εδώ,  που δε δίνετε κλικ ,ούτε στο Χίο ούτε στον Παππά (και είναι οι περισσότεροι).  θα σας προτείναμε  να  κάνετε μια περατζάδα από εκείνες τις χωματερές.  Και μια να είναι , θα το διαπιστώσετε ιδίοις όμμασι.

Η Εφ συν δεν είναι, για να το πούμε διαφορετικά, παρά  μια λάιτ εκδοχή-έκδοση της φυλλάδας «Μακελειό». Αν διαφέρουν σε κάτι,  δεν είναι το ΗΘΟΣ, αλλά το  ΥΦΟΣ.  Του καθωσπρεπισμού, που δε διαθέτει ο Χίος,  αλλά  το πλασάρει  πλούσιο ο Ζαφειρόπουλος. Όπως παραπάνω, με το κουβέντα, που τόλμησε να ξεστομίσει (φίσκα τέτοια στην εφσυν) :

Εν τάξει. Ο άκρατος πουτινισμός  ,ένας από τους πολλούς, κοινούς ιδεασμούς αμφότερων και ας υποδύονται τους «ιδεολογικούς αντιπάλους»  , είναι ,εκτός των άλλων   και το «καύσιμο», που σπρώχνει και κινεί της πεπαλαιωμένης τεχνολογίας αυτούς «Μουτζούρηδες». Και πώς να συνεχίζεις να υπάρχεις και να…εκδίδεσαι (σαν την “πουτάνα” που λέμε παραπάνω), αν λείψει ο Πούτιν και τα…πουτινικά του όπλα;    (Αλλά, ως εδώ. Και… Θου Κύριε, φυλακήν   τω στόματί μου και θύραν περιοχής  περί  την  δικαίαν οργήν μας).

 

Υ.Γ  Κύρε,   Ζαφειρόπουλε, διέπραξες   ΄Υβρη.  Χαρακτήρισες φιλονατοϊκό  τον  Βίκτορ Γιούσενκο.Με ό,τι σημαίνει αυτό.  Και…ξεμπέρδεψες.  ΄Εναν από τους σημαντικότερους στην εποχή του «ηγέτες»  (καμιά σχέση με το κατοπινό ξεφούσκωμά του) , την «ψυχή»  του λαϊκού  ξεσηκωμού στην  αποκαλούμενη «πορτοκαλί επανάσταση.

Ευτύχησα  να είμαι παρών σε εκείνο το «πολύχρωμο» ιδεολογικά ,  λαϊκό, ουκρανικό ξεσηκωμό  με χιλιάδες απ΄ όλο τον κόσμο ακτιβιστές παρόντες.  Και ουκ ολίγες φορές,  βρέθηκα δίπλα στον ίδιο το Γιούσενκο.  Μάλιστα, συμπτωματικά  και την ημέρα που  ο δικτάτορας   της Ρωσίας τον δηλητηρίασε , μέσα σε λίγες στιγμές  ,το λαμπερό,  υγιέστατο πρόσωπό του , έγινε …χάλκινο  σαν μούμια.

Γι΄αυτό και η δική  μας  συμβουλή εδώ, μετά από  τις προσωπικές αυτές εμπειρίες  στον αμετροεπή  Ζαφειρόπουλο είναι αυτή:  Κάτω  οι γκεμπελικές πένες και  από την καταξιωμένη πια ιστορική μορφή του  Βίκτορ Γιούσενκο  ,που κατάφερε  σε δύσκολους καιρούς να ηγηθεί μιας  «βελούδινης επανάστασης» (καμιά σχέση με τη Τσέχικη) χωρίς αίμα και βία. Ανεξάρτητα από την κατοπινή του πορεία, που ασφαλώς,  μόνο επαναστατική  δεν υπήρξε.

΄Ένα τεράστιο και σε καμιά περίπτωση φιλο-Νατοϊκό κίνημα .  Θα φρίττουν στο άκουσμα αναρχικοί, αντικρατιστές, «πράσινοι», σοσιαλιστές και  μαρξιστές, που πάλεψαν εκείνους τους μήνες σαν μια ψυχή .   Μια εξέγερση, η  οποίο  για λίγο έστω καιρό, υπήρξε ο πόθος και  η ελπίδα  εκατομμυρίων  πολιτών σε όλο τον κόσμο. Και όχι μόνο στην Ουκρανία, που  άνθισε.

Γράφαμε     στα Indymedia    (29/05/2016):

΄Εζησα στην Ουκρανία (Κίεβο) τη μεγαλειώδη «πορτοκαλί επανάσταση»  του Βίκτορ Γιούσενκο το 2004-2005. Κατεβαίναμε στην πλατεία Μεϊντάν κατά εκατοντάδες από πανεπιστήμια, σχολεία, υπηρεσίες, προάστια και διαδηλώναμε χιλιάδες, πολλές φορές όλη τη νύχτα, υπό θερμοκρασία -25 βαθμούς στο κέντρο της πόλης κατά του μακελλάρη (τότε και πρόσφατα) Ρωσόφιλου Βίκτορ Γιανουκόβιτς. Οι διαδηλώσεις μας ήταν ειρηνικές, απόλυτα αυτο-ελεγχόμενες, «μύτη δεν άνοιξε» τόσους μήνες που κατέβαινε ο κόσμος στους δρόμου.

 Σ΄όλα αυτά τα δρώμενα συμμετείχαν εκατοντάδες χιλιάδες  πολίτες Ουκρανοί και ποτέ δεν ξεχώριζες εθνικότητα. Ούτε κάποια άλλη εμφανή διαφορά διαπίστωνες. ΄Ολοι ήταν μια «γροθιά» εναντίον του δικτάτορα Γιανουκόβιτς, ο οποίος, όπως τώρα δείχνουν τα πράγματα, προετοίμαζε τα σημερινά γεγονότα και είχε δρομολογήσει τις εξελίξεις από τότε με τις υποδείξεις της «ρώσικης αρκούδας» . Κανείς δεν υπερηφανευόταν σε κείνες τις κινητοποιήσεις το Φθινόπωρο το 2004 για την εθνικότητά του, την περιοχή καταγωγής του, τη γλώσσα του. ΄Ολοι μιλούσαν την ουκρανική («εκδοχή» -διάλεκτος της ρώσικης γλώσσας), ίδιας «κοπής» τα πρόσωπα  (παράστημα, χρώματα). Καμιά διαφορά, κανείς δεν επέτρεπε να φανεί κάποια αντίθεση.  ΄Οσοι ένιωθαν,αν ένιωθαν διαφορετικοί , το πιθανότερο δε συμμετείχαν στις κινητοποιήσεις  εκείνο τον καιρό.

 Και σε 10 χρόνια μετά, ήρθαν τα… πάνω κάτω! Εκεί που όλοι οι Ουκρανοί ενωμένοι αγωνίζονταν τόσα χρόνια για κοινωνικές κατακτήσεις για την καλυτέρευση της ζωής τους, για ένα καλύτερο αύριο για τους ίδιους  και τα παιδιά τους, ξαφνικά ξεχάστηκαν όλα αυτά και οι πολίτες άρχισαν να εξοντώνονται μεταξύ τους, χωρισμένοι σε εθνότητες, φυλές , φάρες, φατρίες, σε έναν πρωτοφανή για την Ευρώπη εμφύλιο πόλεμο με χιλιάδες νεκρούς. Απίστευτη εξέλιξη, απρόσμενη, αδιανόητη  για την εποχή που οργανώναμε στην Ουκρανία την «πορτοκαλί επανάσταση».

 Υπήρχε και τότε η ναυτική βάση της Σεβαστούπολης στην Κριμαία και τη χρησιμοποιούσαν οι Ρώσοι, καταβάλλοντας το συμφωνημένο ενοίκιο στο Κίεβο.΄Ολα ήταν ομαλά, όμως. Οι σχέσεις των δύο χωρών ήταν καλές. Ο Πούτιν, θυμάμαι, είχε επισκεφτεί το Κίεβο στην εθνική εορτή της χώρας, τα σύνορα ήταν ανοιχτά, μπαινόβγαινε κόσμος.

 Τί συνέβη ,λοιπόν, και ξαφνικά έγιναν ορκισμένοι εχθροί οι πολίτες της ίδιας χώρας, που δεν είχαν στην ουσία άλλες διαφορές πέρα από τον (αυθαίρετο) αυτο-προσδιορισμό τους   σε Ρώσους, Κοζάκους, ΄Ελληνες κ.ά; Πώς σε μια ειρηνική και πολιτισμένη χώρα σαν την Ουκρανία ,υπερχείλισε ο εθνικισμός και σήμερα έφτασαν να σφάζονται μεταξύ τους  ομοεθνείς και «αδέλφια» στην ίδια τους τη χώρα;

Βέβαια, διαπιστώναμε και τότε στις ανατολικές περιοχές της επικράτειας (εκεί που σήμερα διεξάγονται οι συγκρούσεις ανάμεσα σε Ρωσόφιλους και ουκρανικό στρατό), πως υπερτερούσε το ρώσικο στοιχείο, πως αυτο-χαρακτηρίζονταν οι κάτοικοι ως Ρωσόφιλοι-Ρώσοι, πως είχαν επαφές στενότερες με τη Ρωσία, αλλά μέχρι εκεί. Δε φανταζόταν, όμως, κανείς πως θα έφτανε η ημέρα να σκοτώνονται μεταξύ τους για… «σημαίες» και σύνορα οι  κάτοικοι της ίδιας χώρας.

 Και όμως.΄Ο,τι η λογική, η σύνεση, η εποχή θεωρεί απίθανο να συμβεί , η αφροσύνη, η αλαζονεία, η φιλοδοξία και φυσικά η ψυχοπάθεια ενός και μόνο δικτάτορα μπορούν να ανατρέψουν παγιωμένες καταστάσεις και να εξωθήσουν τα πράγματα σε άκρα, σε ταραχές και αιματηρές συγκρούσεις σαν αυτές που ζούμε σήμερα στην Ουκρανία με τους περισσότερους από 2.500 νεκρούς στον εμφύλιο, μέσα σε 4 μόνο μήνες!  Αδιανόητο!

Ο δικτάτορας της Ρωσίας (κουραστήκαμε και κουράσαμε να το λέμε) είναι ο μοναδικός υπεύθυνος γι΄αυτό το μεγάλο έγκλημα που διαπράττεται αυτή την ώρα στην Ουκρανία. Παράφρων και φιλόδοξος, όπως είναι, καλλιέργησε όλα τα εθνικιστικά σύνδρομα των Ρώσων μέσα και έξω από τη χώρα (ακόμα και των οικονομικών  μεταναστών στα δυτικά κράτη). Προπαγάνδισε επί χρόνια την… ανωτερότητα και τα ξεχωριστά χαρακτηριστικά της ρώσικης φυλής (πολλοί Ρώσοι θεωρούν πως ανήκουν στην Αρία φυλή!). Υποσχέθηκε στους φανατικούς (μαφιόζοι, ακροδεξιοί και Ναζί, κατά κανόνα) οπαδούς του, αλλά και στους «αδελφούς» Ρώσους της Ουκρανίας, της Γεωργίας και των γύρω χωρών που ζουν Ρώσοι ή Ρωσόφιλοι, μια «Μεγάλη, μητέρα Ρωσία», με πλούσια και ανεξάρτητη οικονομία, μια υπερδύναμη, όπως την ονειρεύτηκε και την έστησε η Αικατερίνη η Β΄, αλλά και ο «πατερούλης» Στάλιν .

Με αυτό τον τρόπο  ο άρρωστος δικτάτορας «υπερέβη τα εσκαμμένα» και οδήγησε την κατάσταση στο «μη παρέκει «. Η Ρωσία από την εποχή του Μ. Πέτρου και της Αικατερίνης της Β΄, αντιμετώπιζε το μεγάλο πρόβλημα της ελεύθερης  πρόσβασης (ναυσιπλοϊα) στις νότιες θάλασσες («Ανατολικό Ζήτημα», μέρος του οποίου είναι και η ελληνική επανάσταση» του ΄21). Χωρίς την έξοδο από τη ναυτική βάση της Σεβαστούπολης στην Κριμαία, η Ρωσία είναι μια ηπειρωτική χώρα με ό,τι συνεπάγεται αυτό για την ασφάλεια ,το εμπόριο και την οικονομία της.

Πολλά χρόνια η Ρωσία προσπάθησε να λύσει το συγκεκριμένο ζήτημα (να θέσει υπό την κυριαρχία της την Κριμαία και άλλες περιοχές στη Μαύρη θάλασσα) ακόμα και με πολέμους. Αλλά, ποτέ δεν κατάφερε ,όσο υπήρχαν αυτοκρατορίες και έθνη, να πετύχει μια μόνιμη προσάρτηση των  περιοχών αυτών. Μόνο επί Σοβιετικής ΄Ενωσης φάνηκε πως το «Ανατολικό Ζήτημα» βρήκε επί τέλους τη λύση του, αφού όχι μόνο η Κριμαία, αλλά και ολόκληρη η Ουκρανία ήταν αναπόσπαστο τμήμα της μεγάλης Σοβιετικής ΄Ενωσης.

Η διάλυση της Σοβιετικής «αυτοκρατορίας» και η ανεξαρτητοποίηση των εθνικών κρατών, ανάδειξε, ανάμεσα στα άλλα προβλήματα, και τις εθνικιστικές, θρησκευτικές,  φυλετικές, γλωσσικές, οικονομικές και λοιπές  διαφορές των υπηκόων της μεγάλης «Σοβιετίας» ,οι οποίοι μέχρι τότε ζούσαν μονιασμένοι (θελητά ή αθέλητα) υπό τον ισχυρό «βραχίονα» της Μόσχας.

 Στην Ουκρανία έγινε το ίδιο. Μόνο που εδώ άργησαν να αναφανούν οι διαφορές, αφού τα συμφέροντα των δύο χωρών (ειδικά σε ό,τι αφορά τη ναυτική βάση στην Κριμαία και τους αγωγούς του φυσικού αερίου που διέρχονται από το ουκρανικό έδαφος), ήταν απαγορευτικά για εθνοτικές και φυλετικές-γλωσσικές διενέξεις.

 Και έτσι πορεύτηκαν ομαλά οι σχέσεις των δύο χωρών από το 1989  και μέχρι τουλάχιστον το 2005, όταν ο Δυτικόφιλος Γιούσενκο, επικεφαλής της «πορτοκαλί επανάστασης»,  κέρδισε τις εκλογές (με δικαστική σύναρση)   και έγινε πρόεδρος της Ουκρανίας. ΄Ηταν η εποχή που ο Πούτιν   συνέλαβε την ιδέα της διάσπασης της Οκρανίας, αφού ήταν φανερό πως η Δύση καιροφυλακτούσε να «βάλει πόδι» στη χώρα και να την εντάξει  στο ΝΑΤΟ ,στην πολιτισμική-οικονομική οικογένεια της Δύσης γενικότερα. Αυτό σήμαινε για τη Μόσχα πως η επαμφοτερίζουσα πολιτισμικά-πολιτικά-στρατιωτικά-οικονομικά  Ουκρανία,  αν εντασσόταν ποτέ στη Δύση, το ΝΑΤΟ θα ήταν στην ουσία εκείνο που θα αποφάσιζε για τη τύχη της ναυτικής βάσης της Σεβαστούπολης. Αυτό σήμαινε πως ανά πάσα στιγμή η Δύση καθιστούσε τη Ρωσία «ανάπηρη», αν το ήθελε, μια ηπειρωτική χώρα, χωρίς εύκολη και ανέξοδη διέξοδο στη θάλασσα.

 Αυτό ακριβώς θέλησε ο Πούτιν να αποφύγει. Κι αφού ξόδεψε εκατομμύρια ρούβλια, για να ανεβάσει πάλι στην εξουσία το Ρωσόφιλο Γιανουκόβιτς (πράγμα που έγινε πάλι με δικαστική σύναρση το 2010) ,με απόφαση αυτού του «υπηρέτη της Μόσχας», του  δικτάτορα  Γιανουκόβιτς, μετατέθηκε  η χρονολογία λήξης του συμφωνητικού ενοικίασης της ναυτικής βάσης της Σεβαστούπολης από το 2017,που έληγε κανονικά, στο 2045!

Με τον καιρό,  όμως, ο Πούτιν διαπίστωσε πως δεν «τραβούσε» πια το συγκεκριμένο «υποζύγιο»  της Μόσχας (ο Γιανουκόβιτς) στην εξουσία και αποφάσισε να λύσει μια κι έξω το «Ανατολικό ζήτημα» με τον τρόπο που είδαμε. Συγκεκριμένα: Εκμεταλλεύτηκε την αποτυχία του Γιούσενκο και της Τιμοσένκο να κάνουν πράξη το όραμα της «πορτοκαλί επανάστασης» και αν δεν προκάλεσε ό ίδιος τη νέα λαϊκή εξέγερση στη Μεϊντάν (τέλος 2013 αρχές 2014), που αρχικά είχε καθαρά κοινωνικά αιτήματα, στην πορεία κατάφερε να περάσει στις τάξεις των επαναστατών της Μεϊντάν  Ρώσους εγκάθετους και Ουκρανούς Ναζί, που δημιούργησαν σοβαρά επεισόδια με βιαιότητες, καταστροφές και αργότερα και  με δολοφονίες .

 Με λίγα λόγια, έκανε ό,τι περνούσε από το χέρι του να διχάσει τον ουκρανικό λαό ειδικά στις ανατολικές περιοχές της χώρας και να «εξαναγκάσει» σε παραίτηση τον άνθρωπό του στο Κίεβο, τον ανεκδιήγητο  Γιανουκόβιτς,για να φανεί η σοβαρότητα και το έκρυθμο της κατάστασης και να δικαιολογηθούν, όσα ακολούθησαν. ΄Οταν τα πέτυχε και τα δύο ,κήρυξε την ανεξαρτησία της Κριμαίας και την προσάρτησή της στη Ρωσία μέσω…δημοψηφίσματος.

Η προκλητική αυτή, όμως,  καταστρατήγηση των διεθνών κανόνων δικαίων και η ανατροπή της διεθνούς νομιμότητας, τα συναπτά και αλλεπάλληλα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας που διέπραξε ο δικτάτορας της Ρωσίας, ο διαμελισμός μιας ανεξάρτητης και εδαφικά κυρίαρχης χώρας, φαίνεται πως δεν ήταν αρκετά να κινητοποιήσουν το ΝΑΤΟ και οι ηγέτες της Δύσης, προεξάρχοντος του προέδρου της Αμερικής, για την… «τιμή των όπλων» περισσότερο, παρά βάσει ενός οργανωμένου σχεδίου, επέβαλαν κάποια οικονομικά μέτρα τιμωρίας στον υπερφίαλο και πονηρό  δικτάτορα (οικονομικά στο σύνολό τους) και εκεί έληξε το θέμα, αφού, σύμφωνα με την πρόσφατη ανακοίνωση του Λευού Οίκου, η Ουκρανία δεν ανήκει στο ΝΑΤΟ και δε θεμελιωνόταν το δικαίωμα άμεσης στρατιωτικής  επέμβασης στην αρχή της κρίσης. (Λες και το Ιράκ, η Αίγυπτος, η Λιβύη, η Συρία ήταν χώρες του ΝΑΤΟ γι΄  αυτό και ο στρατιωτικός αυτός οργανισμός επενέβη στο εμφύλιο των συγκεκριμένων  χωρών, άλλοτε προκλητικά  φανερά και άλλοτε από τα παρασκήνια,  κρέμασε ένα δικτάτορα στο Ιράκ, φυλάκισε άλλον έναν στην Αίγυπτο και έναν τρίτο στη Λιβύη  τον παρέδωσε βορά στις ξιφολόγχες των φανατικών ισλαμιστών που τον ανασκολόπισαν. Κανένας απ΄αυτούς δεν ήταν χειρότερος από τον Πούτιν).

 Τί συνέβη λοιπόν και η Δύση αρνείται να δώσει ένα «καλό μάθημα» στο δικτάτορα της Ρωσίας για την απίστευτη αυτή πρόκληση της ανατροπής  της διεθνούς νομιμότητας, όταν σε άλλες περιπτώσεις δε «δέχεται μύγα στο σπαθί» της;  Και δεν είναι αυτό μόνο, λόγοι, δηλαδή, εθνικού ή πολιτισμικού εγωισμού. Η στάση ηττοπάθειας που κρατάει η Δύση ως αυτή τη στιγμή, αποθρασύνει  και ενισχύει την αλαζονεία του δικτάτορα ,ώστε να έχει ήδη προ πολλού δημιουργηθεί  η περιρρέουσα ατμόσφαιρα, ανάλογη στις παραμονές του 2ου παγκοσμίου πολέμου. Οι λόγοι είναι πολλοί.  Επισημαίνουμε τους σπουδαιότερους: 1. Η Δύση φοβάται το πυρηνικό οπλοστάσιο του Πούτιν. ΄Ολοι πια γνωρίζουν πως ο ψυχασθενής δικτάτορας είναι ικανός να ισοπεδώσει,  αν νιώσει εγκλωβισμένο θηρίο, τη Ν. Υόρκη ή το Παρίσι, ας πούμε. 2. α. Η στρατιωτική-πολεμική μηχανή της Αμερικής φαίνεται πως «πνέει τα λοίσθια» (ή, τουλάχιστον, δεν έχει την ισχύ που προπαγανδίζουν οι Αμερικανοί πως διαθέτει) β. Ο πρόεδρος Ομπάμα απεδείχθη ηγέτης κατώτερος των ιστορικών περιστάσεων που διέρχεται ο πλανήτης σήμερα. γ. Πιστεύουν στη Δύση πως ο Πούτιν αποτελεί το «ανάχωμα» κατά της εγκληματικής δραστηριότητας και της τρομοκρατίας των φονταμενταλιστών στην Τσετσενία και τις άλλες ισλαμικές περιοχές γύρω. δ. Οι υπόλοιπες  χώρες της Δύσης  (σύμμαχοι στο ΝΑΤΟ) από μόνες τους δεν έχουν φυσικά καμιά ελπίδα σε μια πολεμική αναμέτρηση με τον δικτάτορα. 3. Η Δύση ήλπιζε σε μια εσωτερική αναταραχή στη Ρωσία, σε μια κοινωνική επανάσταση, που θα οδηγούσε στην ανατροπή του  Ρώσου δικτάτορα. Αυτό όμως δεν έγινε ποτέ. Ούτε η ίδια η Δύση εργάστηκε  σοβαρά προς αυτή την κατεύθυνση. ΄Ετσι ο Πούτιν κατάφερε να συσπειρώσει το λαό και να τον εξωθήσει σε εθνικιστικές ακρότητες. Αυτή την ώρα, ένα πρωτοφανές, εθνικιστικό-πατριωτικό «ντελίριο έχει καταλάβει τους Ρώσους  από τη μια ως την άλλη άκρη της χώρας.

 Σήμερα είναι πια αργά να ανακοπεί αυτό το εθνικιστικό ρεύμα, μια τέτοια «πατριωτική» υστερία. Μια στρατιωτική, μάλιστα, επέμβαση του ΝΑΤΟ ,θα συσπείρωνε ακόμα περισσότερο τους Ρώσους και δε θα είχε κανένα αποτέλεσμα, αν δε συνδυαζόταν με την καλλιέργεια μιας ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΗΣ (SINE QUA NON) κοινωνικής αναταραχής στο εσωτερικό της χώρας. Μια κατάρρευση της ρώσικης οικονομίας, μια πραγματική έλλειψη αγαθών από τη μεγάλη μάζα του ρώσικου λαού επί μακρόν , θα «γονάτιζαν» τον Πούτιν οριστικά και βέβαια. Η χρήση της πολεμικής μηχανής του ΝΑΤΟ ,αν γινόταν στην αρχή της κρίσης σε συνδυασμό με την επιτυχή σύλληψη του δικτάτορα, θα είχαν δώσει τα καλύτερα αποτελέσματα. Σήμερα, εδώ που οδηγήθηκε η κατάσταση και τα δύο θα ήταν άκρως επικίνδυνα.

 Μόνο ο συνδυασμός μιας ένοπλης επέμβασης ,ενώ θα βρισκόταν σε εξέλιξη μια κοινωνική εξέγερση στο εσωτερικό της χώρας και  μιας  «άτακτης χρεοκοπίας» της ρώσικης οικονομίας, θα ήταν αρχή του τέλους της «βασιλείας» του δικτάτορα. Αν δε συμβεί αυτό, ο Πούτιν θα αποθρασυνθεί. (΄Οπως έγινε  στη Γεωργία με την Αμπχαζία  και την Οσετία) .

 Και τότε, οι χώρες της Βαλτικής και ως κάτω η Υπερδνειστερία- Μολδαβία, μέχρι  τα σύνορα της Ρουμανίας θα είναι τα καινούρια «θέατρα» της εγκληματικής δράσης του δικτάτορα με επεμβάσεις και  ανακηρύξεις ανεξαρτησίας περιοχών.  Ο χάρτης που έχει σχεδιάσει ο νέος «Τσάρος» της Ρωσιας επεκτείνει τα σύνορα της  χώρας του, ως τη Μαύρη θάλασσα! Κι αυτό, όπως κάθε ιστορικά ενημερωμένος γνωρίζει, σημαίνει έναρξη του 3ου παγκοσμίου πολέμου.