” ΜΙΑ ΑΠΙΣΤΕΥΤΗ ΙΣΤΟΡΙΑ
Ρέθυμνο: Δίκασαν Γερμανό καθηγητή ιστορίας γιατί έγραψε για τη Μάχη της Κρήτης.
Στο σκαμνί κάθισε ο Γερμανός καθηγητής ιστορίας Χάιντς Ρίχτερ, μετά την κίνηση του εισαγγελέα Ρεθύμνου να του απαγγείλει την κατηγορία της άρνησης εγκλημάτων του ναζισμού σε βάρος των Κρητικών.
Ο δημοσιογράφος Μιχάλης Μητσός έγραψε για τη δίκη του γερμανού καθηγητή:
Έχω τον πειρασμό να ισχυριστώ κάτι. Πως το περίεργο δεν είναι ότι στην Ελλάδα του 2015 ένας Γερμανός ιστορικός δικάζεται για τις απόψεις του με βάση τον αντιρατσιστικό νόμο. Το περίεργο είναι ότι δεν έχουν ξεσηκωθεί ακόμη κι οι πέτρες γι’ αυτή τη δίκη, δεν έχουν κινητοποιηθεί οι ιστορικοί, δεν έχουν βγάλει ανακοινώσεις τα κόμματα, δεν μας έχει ξεφωνίσει ο ξένος Τύπος.
Ο ισχυρισμός μου είναι λανθασμένος. Αυτά που γίνονται τις τελευταίες ημέρες στο Μονομελές Πλημμελειοδικείο Ρεθύμνου υπερβαίνουν και την πιο άγρια φαντασία.
Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Ο Χάιντς Ρίχτερ, καθηγητής ιστορίας στο Πανεπιστήμιο του Μάνχαϊμ και επιφανής φιλέλληνας, έχει γράψει καμιά δεκαπενταριά βιβλία για τη σύγχρονη ελλαδική και κυπριακή ιστορία. Υπό την επιμέλειά του, έχουν εκδοθεί 67 τόμοι στη σειρά Πηλεύς με θέμα την ελληνική ιστορία και αρχαιολογία. Για τις «εξαίρετες πράξεις του στη δημόσια σφαίρα που αυξάνουν το διεθνές γόητρο της Ελλάδας» έχει τιμηθεί με το παράσημο του Φοίνικα από τον πρώην πρόεδρο της Δημοκρατίας Κωνσταντίνο Στεφανόπουλο. Αλλά έκανε ένα λάθος: τόλμησε να ασχοληθεί με τη Μάχη της Κρήτης, αμφισβητώντας ορισμένες πτυχές της ηρωικής εκδοχής που μαθαίνουμε στο σχολείο.
Στη μονογραφία που εξέδωσε το 2011, και που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Γκοβόστη, υποστήριξε μεταξύ άλλων ότι βάναυσες και βάρβαρες πρακτικές δεν χρησιμοποίησαν μόνο οι μονάδες εισβολής, αλλά και οι άτακτοι Κρήτες που έλαβαν τα όπλα εναντίον τους. Για την άποψη αυτή, του άσκησε αυτεπαγγέλτως ποινική δίωξη τέσσερα χρόνια αργότερα ο εισαγγελέας πλημμελειοδικών Ρεθύμνου, θεωρώντας ότι συνιστά «άρνηση εγκλημάτων του ναζισμού σε βάρος του κρητικού λαού με εξυβριστικό περιεχόμενο». Άρα εμπίπτουν στις διατάξεις του αρ. 2 Ν. 927/1979: του αντιρατσιστικού νόμου.
Με άλλα λόγια, ο πρώτος άνθρωπος που δικάζεται με βάση αυτό το επικίνδυνο άρθρο δεν είναι ένας αρνητής του Ολοκαυτώματος, αλλά ένας 76χρονος καθηγητής Ιστορίας που έχει αφιερώσει όλη του την επιστημονική πορεία στην Ελλάδα και την Κύπρο. Ο Ρίχτερ κινδυνεύει με φυλάκιση τριών μηνών έως τριών ετών και με χρηματικό πρόστιμο 5.000 ως 20.000 ευρώ. Δεν αποκλείεται μάλιστα να διαταχθεί από το δικαστήριο η βίαιη προσαγωγή του, ώστε να δώσει λογαριασμό για τις επιστημονικές του απόψεις!
Όπως γράφει στο μπλογκ του ο ένας από τους δύο συνηγόρους υπεράσπισης, ο Αθ. Αναγνωστόπουλος, το πρώτο πράγμα που προσέχει κανείς μπαίνοντας στο Πρωτοδικείο Ρεθύμνου είναι η αφίσα που έχει αναρτηθεί σε μια από τις εισόδους του δικαστηρίου. Η αφίσα εικονίζει τον Ρίχτερ να κρατά από το πόδι έναν αετό, που στο άλλο του πόδι κρατά το Πανεπιστήμιο Κρήτης (το οποίο τόλμησε να τον ανακηρύξει πέρυσι επίτιμο διδάκτορα). Μιλά για το «Γ΄ Ράιχ στο Πανεπιστήμιο Κρήτης». Και απειλεί με εκτέλεση τους «προδότες, δωσίλογους και ταγματασφαλίτες που τίμησαν και τιμούν τον Ρίχτερ». Ο Ρεθυμνιώτης εκδότης που υπογράφει την αφίσα απολαμβάνει άραγε του δικαιώματος στην ελευθερία της έκφρασης το οποίο δεν αναγνωρίζεται στον Ρίχτερ;
Ως μάρτυρας κατηγορίας κατέθεσε ήδη ο βουλευτής ΝΔ Λευτέρης Αυγενάκης, που αξιώνει χρηματική αποζημίωση από τον «επιστήμονα με εισαγωγικά Ρίχτερ» λόγω ηθικής βλάβης. [Σε τηλεφωνική του επικοινωνία μαζί μου μετά τη δημοσίευση του άρθρου, ο κ. Αυγενάκης διευκρίνισε ότι δεν αξιώνει χρηματική αποζημίωση από τον Ρίχτερ. Πάλι καλά. Ο βουλευτής της ΝΔ είπε επίσης ότι δεν κατέθεσε ως μάρτυρας κατηγορίας, παρά ως απλός μάρτυρας, προσθέτοντας ότι σε κάθε περίπτωση επιθυμεί την καταδίκη του Ρίχτερ. Α, και τόνισε κατηγορηματικά ότι είναι «φιλελεύθερος». Ευτυχώς, γιατί τον είχα παρεξηγήσει.]
Και, πάνω στη σύγχυση, βάζει και το ζήτημα των γερμανικών πολεμικών αποζημιώσεων, θεωρώντας ότι ο λόγος που γράφτηκε το βιβλίο ήταν ακριβώς να μην καταβληθούν αυτές οι αποζημιώσεις.
Ακολούθησε ο πρώην αρχηγός ΓΕΕΘΑ Μανούσος Παραγιουδάκης, που κατηγόρησε τον Ρίχτερ ότι δεν έλαβε επαρκώς υπόψη του τις απόψεις της Διεύθυνσης Ιστορίας Στρατού του ΓΕΣ, και αποκάλυψε ότι επί αρχηγίας του ίδρυσε στρατιωτικό μουσείο στο χωριό του. Και έπεται συνέχεια. Το κακό είναι ότι η εισαγγελία απέρριψε το αίτημα μαγνητοσκόπησης της δίκης. Και στέρησε έτσι από τις επόμενες γενιές να βλέπουν πώς ήταν κάποτε η Ελλάδα».
Ο τίτλος του θέματος φαντάζει ….λογοπαίγνιο, αλλά δεν είναι. Αντίθετα, εκεί στον ΄Αρειο Πάγο θα έπρεπε να έχει σημάνει συναγερμός μετά την άσκηση δίωξης του εθνικιστή-τοπικιστή εισαγγελέα Ρεθύμνου κατά του ιστορικού. Να έχουν “τραβήξει το αυτί” του αμετροεπή εισαγγελέα και να του το έχουν “βγάλει” κιόλας.
Με το Χάιντς Ρίχτερ έχουμε διαφορετικές απόψεις σε ιστορικά θέματα, αλλά και διαφορετικό τρόπο προσέγγισης της ιστορικής, επιστημονικής αλήθειας. Είναι κι αυτός ένας καθεστωτικός ιστορικός. Αλλά, άλλο το ένα και άλλο το άλλο.
Εδώ σήμερα με τη δίωξή του, διαπράχτηκε ένα έγκλημα, ακολουθήθηκε μια αποτρόπαιη μεσαιωνική, ιεροεξεταστική μέθοδος. ΄Ενας σύγχρονος “Γαλιλαίος” σύρεται στο εδώλιο του κατηγορουμένου, γιατί εξέφρασε επιστημονική, ιστορική άποψη για τη μάχη της Κρήτης (και συμφωνούμε απόλυτα με όσα γράφει για το συγκεκριμένο θέμα ο Ρίχτερ).
΄Ενας εθνικιστής εισαγγελέας που δεν έχει καμιά αρμοδιότητα να εμπλέκεται σε τέτοιους είδους ενέργειες, ασκεί δίωξη σε ένα επιστήμονα, γιατί εξέφρασε την ερευνητική ,ιστορική του άποψη! Το κατηγορητήριο είναι έωλο και εντελώς αστήρικτο βέβαια. Και φυσικά δε θα τολμήσουν εκεί στην Κρήτη να δικαιώσουν έναν εισαγγελέα με εθνικιστικές ιδεοληψίες- ιδεολογήματα και να καταδικάσουν τον επιστημονικό λόγο. Μπορεί να είμαστε η “Ελλάς της φαιδράς πορτοκαλέας”,αλλά δε νομίζω πως θα φτάσουμε εκεί,να τολμήσουν οι ΄Ελληνες δικαστές να τα βάλουν τώρα και με την επιστήμη.
Αρκετές βαριές αμαρτίες κουβαλάει στην πλάτη της η ελληνική δικαιοσύνη.΄Εχουμε άπειρες φορές αναφερθεί σ΄αυτές. Το τελευταίο της βαρύτατο έγκλημα είναι η αναγνώριση των Ναζί ως κόμμα και η νομιμοποίησή τους από τον ΄Αρειο Πάγο, που τους άνοιξε το δρόμο, για να μπουν και στη Βουλή των Ελλήνων. Φρίττουν χώρες και λαοί με νομικό πολιτισμό!
Και όχι μόνο αυτό. Χρειάστηκαν 60 δολοφονίες και 3.500 επιθέσεις των μελών της εγκληματικής οργάνωσης του Μιχαλολιάκου ,για να αναγκαστεί η ελληνική δικαιοσύνη να ασκήσει δίωξη εναντίον της. Και αυτή την ώρα, που δικάζεται ο φονιάς του Παύλου Φύσσα στον Κορυδαλλό, τα θρασίμια του Ναζισμού συνεχίζουν να προκαλούν στην αίθουσα, να υβρίζουν, να ασελγούν στη μνήμη του παλικαριού που δολοφόνησαν και να προπηλακίζουν τους χαροκαμένους γονείς .Και όχι! Δε έχει συλληφθεί κανείς Ναζί στην αίθουσα. Η δίκη συνεχίζεται σα να μη συμβαίνει τίποτα. Ως να δικάζουν μια ποινική υπόθεση και όχι ένα καθαρά πολιτικό έγκλημα.
“Σημεία των καιρών” και η δίκη στο Ρέθυμνο! Δεν έστειλαν στο εδώλιο τους Μιχαλολιάκους, τους Πλεύρηδες, τους υπόλοιπους ανιστόρητους αρνητές τους Ολοκαυτώματος και έστειλαν στο σκαμνί τον Αντι-Ναζί ιστορικό με κατηγορητήριο πως αρνήθηκε να καταθέσει ιστορικά ψεύδη. Αυτή είναι η ελληνική δικαιοσύνη. Απαιτεί τώρα να γράφουμε και να κρίνουμε το ιστορικό γίγνεσθαι με δικαστικές αποφάσεις. Ω θεοί!
Και δεν έχουν ξεσηκωθεί οι πέτρες, όπως γράφει ο Μ. Μητσός παραπάνω. Ούτε τα ελληνικά κόμματα, εκτός από το “ΠΟΤΑΜΙ”. Καλά, οι καθεστωτικοί πανεπιστημιακοί ΄Ελληνες καθηγητές, ειδικά στη σχολή Ιστορίας-Αρχαιολογίας , έχουν “χεσμένη τη φωλιά τους”. Τί να πουν εκεί στα “κουκοβαγεία”, όπως τους έκραζε και ο “τζαναμπέτης” Γιάννης Σκαρίμπας; ΄Ετσι και μιλούσαν τώρα, θα τους έβγαζαν στη φόρα τις δικές τους “πομπές”. Και είναι πολλές. Της αναξιοκρατίας, του νεποτισμού, της αγραμματοσύνης και της λαμογιάς των περισσοτέρων απ΄αυτούς. Οπότε, ξέρουν αυτοί. “Η σιωπή είναι χρυσός”.
Αλλά και ο ίδιος ο Χάιντς Ρίχτερ γιατί δεν αντέδρασε; Γιατί δεν ξάπλωσε έξω από την αίθουσα του δικαστηρίου που τον δικάζουν και να προχωρήσεις σε συμβολική απεργία πείνας; Γιατί άφησε να περάσει στα “κουφά” αυτή η εγκληματική δίωξη; Την επιστήμη διώκουν, όχι αυτόν. Δεν αφορά μόνο τον ίδιο και σε προσωπικό επίπεδο αυτή η δίωξη. Πώς άφησε να περάσει έτσι αυτό το ανοσιούργημα;
Εμείς αυτό θα κάναμε στην περίπτωση που είχαμε την αντιμετώπιση του Χάιντς. Στην πόρτα του Αρείου Πάγου θα κατασκηνώναμε. Και την ίδια ώρα θα ζητούσαμε πολιτικό-επιστημονικό άσυλο από την πρεσβεία μιας χώρας που έχει νομικό πολιτισμό και σέβεται την επιστήμη και την ελευθερία του λόγου. Δε φάγαμε τη ζωή μας στην επιστήμη, για να έρθει ένας ανιστόρητος και εθνικιστής εισαγγελέας να μας κλείσει το στόμα με απειλές και διώξεις. Πού θέλετε, κύριοι,να πάμε; Φυλακή; Στείλτε μας, αλλά κι από εκεί μπορούμε (και ίσως καλύτερα) να σας πολεμήσουμε. Τολμήστε.
“Πλανώνται πλάνην οικτράν”, όσοι νομίζουν πως θα υποστείλουμε με διώξεις τη σημαία της ιστορικής αλήθειας. Δε γεννήθηκαν ακόμα τέτοιοι εισαγγελείς και δικαστές. Ας το γνωρίζουν εκεί στη δικαστική εξουσία.
Γράφαμε παλιότερα:
1. ΟΙ ΜΥΘΟΙ ΤΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ «ΙΣΤΟΡΙΑΣ» |
05.11.09 |
|
Οι εθνικές «ιστορίες» στο σύνολό τους είναι περισσότερο μια (στην υπερβολή τoυς) παραληρηματική αφήγηση φαντασιακών ηρωισμών και αρετών της φυλής και των «προγόνων», που έχει ως σκοπό την έξαρση του εθνικού φρονήματος των ιθαγενών-απογόνων, παρά ιστόρηση και μάλιστα κριτική των πραγματικών γεγονότων του «εθνικού βίου». Υπ΄αυτή την έποψη, οι συγγραφείς τέτοιων κειμένων υπηρετούν το είδος του λόγου, που ονομάζεται λογοτεχνία μάλλον και σε καμιά περίπτωση την Ιστορία. Από την απώτατη αρχαιότητα, το έπος Γιλγαμές των Σουμερίων, η Παλαιά Διαθήκη των Εβραίων, τα Ομηρικά έπη, ανήκουν σε αυτό ακριβώς το λογοτεχνικό είδος, που αναφέραμε και υπήρξαν για αιώνες οι βασικές «ιστορικές πηγές» για πολλούς αρχαίους ιστορικούς , όπως για παράδειγμα ο ΄Ομηρος για τον «πατέρα της επιστημονικής Ιστορίας» Θουκυδίδη.Η απόπειρα αφάνισης αυτού του ιστορικού μορφώματος είναι από τα δυσκολότερα εγχειρήματα του ιστορικού απανταχού της γης .Ο «αστράτευτος» ιστορικός, στην προσπάθειά του αυτή, δεν έχει να αντιπαλέψει μόνο με μια κυρίαρχη και μάλιστα εθνικιστική ιδεολογία, την οποία η εκάστοτε «εθνική εξουσία» συντηρεί με «νύχια και δόντια» ως θεσμό, αλλά και με τη στερεότυπη και εδραία αντίληψη της «μάζας» περί της εθνικής της υπεροχής έναντι των άλλων εθνών και επομένως και περί της υπεροχής της εθνικής της «ιστορίας» έναντι των άλλων.*Αυτά τα εθνικά «ευαγγέλια» δεν επιδέχονται ουδεμιάς μεταβολής ούτε καν στα τυπικά τους κεφάλαια. Το κοινό των εθνών ηδύνεται και μεγαλύνεται από την ανάμνηση των «ιστορικών» του μύθων και έχει διδαχθεί πως αυτός ακριβώς είναι και ο σκοπός της Ιστορίας: Η υπόμνηση και η έξαρση των αρετών και των ηρωισμών των προγόνων Η αληθινή ιστορία του έθνους δεν ενδιαφέρει το πλήθος-εθνική αγέλη και δεν το αφορά. Χωρίς αυτή τη χλιδάτη διακόσμηση της εθνικής μυθιστοριογραφίας ,η Ιστορία που λειτουργεί ως εθνικός καθρέφτης για κάθε λαό, είναι μια απαίσια, τιμωρητική μνήμη, Και όποιοι επιχειρούν να εκριζώσουν το ιστορικό αυτό εξάμβλωμα, αυτόματα στο εθνικό ασυνείδητο κωδικοποιούνται ως προδότες ,εθνικοί μειοδότες και συνήθως υποκινούμενοι από ξένους…δαχτύλους.Η ελληνική εθνική «ιστορία» δεν εξαιρείται από τον παραπάνω κανόνα. Πολύ περισσότερο, γιατί ευτύχησε να θεωρείται «΄Ελληνας» και ο ποιητής των ποιητών, ο πολύς ΄Ομηρος. Χωρίς να είναι περισσότερο ή λιγότερο εθνικιστική από τις άλλες, πρωτοστατεί κι αυτή στην εκδοχή που θέλει την ιστορία αφηγηματική τέχνη εθνικών μύθων-θρύλων, οι οποίοι τρέφουν το φρόνημα των νέο-Ελλήνων από συστάσεως ελληνικού κράτους –έθνους μέχρι σήμερα.Οι μύθοι της εθνικής ελληνικής «ιστορίας» είναι πολλοί. Παραθέτουμε ενδεικτικά μερικούς: Αυτή η ίδια η καταγωγή των νέο-Ελλήνων που σεμνύνονται ότι είναι απευθείας απόγονοι των αρχαίων Λεωνίδων, Περικλέων και Αλέξανδρων. Η μονοπώληση του αρχαίου ελληνικού πνεύματος, όπως εκφράστηκε στην επιστήμη και στην τέχνη. Το διηνεκές και αδιάλειπτο της ελληνικής γλώσσας από την απώτερη αρχαιότητα μέχρι σήμερα και μάλιστα σε όλο το έδαφος που σήμερα ορίζουμε ως ελληνική επικράτεια. Το ιστορικό τερατογέννημα του λεγόμενου ελληνοχριστιανικού και μάλιστα ελληνο-ορθόδοξου πολιτισμού, με γονέα τον «ιστορικό του ελληνικού έθνους» Κων. Παπαρρηγόπουλο. Η ανιστόρητη ταύτιση της ελληνικής ιστορίας με τη βυζαντινή και η σύγχυση μεταξύ ελλαδικού και βυζαντινού, ελληνικότητας και βυζαντινής ελληνοφάνειας. Η ταύτιση της ορθοδοξίας με το έθνος και η ισοπεδωτική αντίληψη πως ανέκαθεν οι κάτοικοί της μεταχριστιανικής Ελλάδας, υπήρξαν ορθόδοξοι. Τα κρυφά σχολειά της τουρκοκρατίας. Η γενοκτονία των Ελλήνων στη Σμύρνη. Η αναγωγή σε μείζον εθνικό ζήτημα της μονοπωλιακής τουριστικής εκμετάλλευσης των αρχαίων μνημείων από την ελληνική τουριστική «αγορά» και άλλοι πολλοί.Οι νέο-΄Ελληνες, όχι μόνο θεωρούν τους παραπάνω μύθους ως γρανιτένιο πυλώνα της εθνικής τους «ιστορίας», αλλά και υπερθεματίζουν για την…αυταπόδεικτη ιστορικότητά τους. ΄Οσοι τους αμφισβητούν, θεωρούνται πάραυτα εχθροί της φυλής και τους έθνους και απειλούνται με ατιμωτική λογοδοσία στο φανταστικό δικαστήριο της εθνικής τους «ιστορίας».Για τους περισσότερο εθνικιστές, δεν αποκλείεται, μάλιστα, οι ιστορικοί αυτού του είδους, να… συνεργαζόμαστε και «επ΄αμοιβή» με τον… «ξένο παράγοντα» που επιβουλεύεται από προκαταβολής κόσμου την εξαφάνιση της φυλής και του ανάδελφου έθνους.Εδώ και κάμποσα χρόνια προσπαθούμε να «αποκαθάρουμε» στο μέτρο του δυνατού την ελληνική ιστορία είτε διδάσκοντας είτε συγγράφοντας την αληθινή Ιστορία και συνεχίζουμε ως τα σήμερα την όντως κοπιώδη αυτή προσπάθεια. Είναι κοπιώδης όχι μόνο στην πορεία της αναζήτησης και εξακρίβωσης των ιστορικών εκείνων πηγών, που βοηθούν προς αυτή την κατεύθυνση. Περισσότερο κουράζει η ανάγκη απολογίας γι αυτό το εγχείρημα και συνήθως σε εντελώς αναρμόδιους και άσχετους. Οι συνέλληνες δεν εννοούν, ούτε και στη χαραυγή του 21 ου αιώνα, να απαλλαγούν από τα «φονταμενταλιστικά», εθνικιστικά τους σύνδρομα .Πολύ περισσότερο, να συγχωρήσουν προσπάθειες κατεδάφισης του εθνικού «ιστορικού» τους οικοδομήματος. Αυτό, όμως, δεν είναι λόγος ούτε να σταματήσουμε τις προσπάθειες ούτε να υποστείλουμε τη σημαία της αναζήτησης και παράθεσης της ιστορικής αλήθειας. ΄Ετσι κι αλλιώς, το οικοδόμημα αυτό αποδείχτηκε πλινθόκτισμα και η οριστική του κατεδάφιση είναι ζήτημα χρόνου πια.*Οι Γάλλοι (ποσοστό 89%!) αισθάνονται υπερήφανοι για την καταγωγή τους.Οι αριστεροί,μάλιστα,σε ποσοστό 85%. Η Ανιές Πουαριέ,μια από τις πιο γνωστές Γαλλλίδες συγγραφείς,σε ένα “ντελίριο” εθνικισμού, δήλωσε μεταξύ των άλλων: “…Και μη μου θυμίσει κανείς τη Μασσαλιώτιδα,γιατί θα ξεσπάσω σε κλάματα”.(πηγή, ΜΜΕ)2. Στις 4/7/2014, γράφαμε στα ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΙΣΤΟΡΙΑΣ στο θέμα μας με τίτλο :«ΝΑΒΙΣ ΒΑΣΙΛΕΥΣ ΛΑΚΕΔΑΙΜΟΝΙΩΝ ΑΝΗΡ ΑΓΑΘΟΣ»………………………………………………………………………………………………………………. Αυτός είναι και ο κυρίαρχος λόγος που η δημοσιογραφία δεν έχει ούτε το κύρος ούτε την αντιμετώπιση, τόσο από τις άλλες εξουσίες,όσο και από την κοινωνία, της Ιστορίας. Ο δημοσιογράφος, αφού εξυπηρετεί «γραμμή» για οποιονδήποτε λόγο, μπορεί να υποκύψει εύκολα στον πειρασμό της διάπραξης του αδικήματος της συκοφαντίας (συκοφαντική δυσφήμιση). Ο ιστορικός όχι. Γι΄αυτό δεν μπορεί σε καμιά περίπτωση να αντιμετωπιστεί από τη δικαστική εξουσία, ως δημοσιογράφος, αφού υπηρετεί την επιστήμη, οι κρίσεις του είναι επιστημονικές και οι απόψεις για πρόσωπα και γεγονότα δε στοιχειοθετούν λόγους συκοφαντικής δυσφήμισης.Ο ιστορικός μπορεί να διατυπώσει εσφαλμένη επιστημονική, ιστορική κρίση-άποψη. Σε καμιά περίπτωση, όμως, συκοφαντική. Η δίωξη ενός ιστορικού είναι δίωξη της επιστήμης, φίμωση, εκφοβισμός, λογοκρισία, επιστροφή στο Μεσαίωνα. Σε τέτοια περίπτωση, εισαγγελέας που θα ασκήσει δίωξη ή δικαστής που θα καταδικάσει ιστορικό για όσα γράφει , ας δώσει εντολή την ίδια ώρα να κάψουν και τα βιβλία του Πολύβιου του Μεγαλοπολίτη, του Αρριανού, του Προκόπιου, του Κεκαυμένου και πολλών άλλων που στα έργα τους διατυπώνουν εσφαλμένες ιστορικές κρίσεις για πρόσωπα και γεγονότα.Αν σε μια αγόρευση εισαγγελέα ή σε μια δικαστική απόφαση σκιαγραφείται αρνητικά η εικόνα (έστω και λαθεμένα) ή εμπεριέχονται βαρείς χαρακτηρισμοί για έναν κατηγορούμενο -κατάδικο, δε διώκεται ο ο δημόσιος κατήγορος ούτε ο δικαστής για τέτοιες κρίσεις. Αυτή είναι η δουλειά τους, το ορίζει η επιστήμη τους. Πόσο μάλλον οι κρίσεις του «δικαστή» που υπηρετεί στο υπέρτερο και αδέκαστο δικαστήριο της Ιστορίας. Σε καμιά περίπτωση δεν υπόκειται σε διαδικασίες ποινικής μεταχείρισης.Ο ιστορικός ερευνά την αλήθεια του παρελθόντος και του παρόντος με επιστημονικά μέσα. Τα δημόσια πρόσωπα και το έργο τους που κρίνονται ιστορικά είναι συνεχώς και αδιαλείπτως υπό έρευνα και εξέταση. Δε θίγεται η υπόληψή τους, αν ο ιστορικός (εσφαλμένα ή ορθά) διατυπώνει αρνητικές και υποτιμητικές κρίσεις γι΄αυτά και τους χειρισμούς τους. Για την Ιστορία δεν υπάρχει τίποτα δεδομένο. Το ψευδές και το αναληθές αποδεικνύονται με τα εργαλεία της επιστήμης της Ιστορίας. Αν ο χειριστής-ιστορικός κάνει λάθη στη χρήση τους, είναι κακός επαγγελματίας, όχι συκοφάντης. Εκείνο που τον δικαιώνει ηθικά και του παραχωρεί αρμοδιότητα να προχωρήσει σε διατύπωση κρίσεων είναι η εξουσιοδότηση από την ίδια την επιστήμη να αγρεύεται πάση θυσία η αναζήτηση της αλήθειας. Η ιδιότητά του η ίδια, αναιρεί την ιδότητα του συκοφάντη. Δεν μπορούν να συνυπάρχουν και οι δυο στο «θεράποντα» της επιστήμης του Θουκυδίδη .3. Στις 15/6/2014 σε κείμενο μας με τίτλο «Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΩΣ ΤΕΤΑΡΤΗ ΕΞΟΥΣΙΑ» γράφαμε:Η Ιστορία, ως επιστήμη, είναι η πραγματική «τέταρτη εξουσία», αφού η Ιστορία για πολλούς αιώνες (και σήμερα) λειτουργούσε-λειτουργεί ως δημοσιογραφία- «Τύπος” . Στις μέρες μας, στις συντεταγμένες Πολιτείες, η ανάγκη να είναι η Ιστορία η “τέταρτη εξουσία» επισημάνθηκε και φάνηκε καθαρά μετά τις οδυνηρές συνέπειες που είχε για τις κοινωνίες των ανθρώπων η αποτυχία του παραδοσιακού, λεγόμενου, “Τύπου”, να σταθεί στο ύψος της αποστολής του.Η εμπορική δημοσιογραφία στις ημέρες μας, όπως είπαμε, έχει υποβιβαστεί πλέον σε αδίστακτη βιομηχανία παραπληροφόρησης με στόχο (κυρίως) το κέρδος .Για να τον πετύχει , δεν έχει δισταγμό ακόμα και να διαπλέκεται (φανερά ή όχι) και με τις άλλες εξουσίες , που υποτίθεται πως έχει καθήκον να ελέγχει. Στην Ελλάδα οι βρώμικες μέθοδοι και οι συμπεριφορές των «συγκροτημάτων» τύπου, των εκδοτικών επιχειρήσεων και των «βαρόνων» της δημοσιογραφίας είναι η χειροπιαστή απόδειξη του ξεπεσμού και της απεμπόλησης των βασικών αρχών της «τέταρτης εξουσίας» από αυτές τις βιομηχανίες.—————————————————————————Η Ιστορία,εκτός των άλλων, έχει επιστημονικό καθήκον (με ό,τι συνεπάγεται αυτή της η ιδιότητα) να ερευνά, να αναδεικνύει ,να καταγράφει, να κρίνει,να επικρίνει,να επιβραβεύει τις πράξεις των ανθρώπων και ειδικά εκείνων που ασκούν εξουσία και οι ενέργειές τους έχουν άμεσες επιπτώσεις επί της ζωής των ατόμων και της Φύσης. Ως “ τέτρατη εξουσία”,ειδικά μέσα από τον κλάδο της ιστορικής δημοσιογραφίας, οφείλει άμεσα να ΚΡΙΝΕΙ το έργο και τη συμπεριφορά των υπολοίπων εξουσιών. Ο σκοπός της Ιστορίας δεν είναι…αφηγηματικός, έτσι όπως τον ήθελαν και τον θέλουν οι καθεστωτικοί ιστορικοί. Ούτε είναι μια μορφή «σοβαρής» δημοσιογραφίας, πολύ περισσότερο μυθ-ιστορία . Ο βασικός της σκοπός είναι να στηρίζει τον ΄Ανθρωπο στο παρόν και να του προετοιμάζει ένα καλύτερο μέλλον μέσα από την εμπειρία του παρελθόντος και του παρόντος. Είναι, επομένως, ανθρωπιστική επιστήμη στην υπηρεσία της ζωής, όπως η Φύση την προγραμμάτισε και την αφήνει να εξελίσσεται με βάση τους απαρασάλευτους νόμους ,που όρισε εκείνη.…………………………………………………………………………………………………………………….. Αν η πληροφόρηση ,η είδηση,το γεγονός αφεθούν στα χέρια (διάβαζε στα συμφέροντα) των εμπόρων της δημοσιογραφίας, υπάρχει βέβαιος και μέγας κίνδυνος να υποστεί ο κόσμος μας τις ολέθριες συνέπειες από την εγκληματική τακτική των κέντρων παραπληροφόρησης. Η Ιστορική δημοσιογραφία, που δεν υπακούει στους εμπορικούς (και άλλους) νόμους της δημοσιογραφίας, έχει τη δυνατότητα και να ξεσκεπάζει αυτές τις ανήθικες μεθόδους των ανθρώπων της παραπληροφόρησης και παράλληλα να διασώζει την είδηση, το συμβάν, το γεγονός (ιστορικό ή όχι) και να το παρουσιάζει-κρίνει στις πραγματικές του διαστάσεις. Να αναφέρουμε συγκεκριμένα παραδείγματα.…………………………………………………………………………………………………………………… Μνημονεύσαμε αυτά τα δύο κορυφαία παραδείγματα για να δείξουμε την ανάγκη που υπάρχει σήμερα η Ιστορία, ειδικά με τον κλάδο της Ιστορικής δημοσιογραφίας, ως η πραγματική “τέταρτη εξουσία”, να έχει καλύτερη (δυναμικότερη) και άμεση πρόσβαση στην ελληνική κοινωνία. Από την άλλη, αποτελεί επίσης καθήκον της να ξεσκεπάζει την ανήθικη τακτική της εμπορικής δημοσιογραφίας να μεταμορφώνεται σε βιομηχανία παραπληροφόρησης και μάλιστα σε εξαιρετική διαπλοκή με τις άλλες τρεις εξουσίες. Κι αυτό,δυστυχώς, μπορεί να συμβαίνει ακόμα και στις «καλές» δημοκρατίες. Πόσω μάλλον σε εκείνες (όπως στην ελληνική) που ακόμα είναι «ανάπηρες». |