“STOP THE STEAL
Η κάθοδος στην Ουάσινγκτον Τραμπ: «Να είστε εκεί, θα είναι άγρια»
Εικόνες χάους και ντροπής η εισβολή στο Καπιτώλιο που σόκαρε. Εικόνες που θα μείνουν στην Ιστορία
Για εβδομάδες, ο Ντόναλντ Τραμπ και οι υποστηρικτές του είχαν διακηρύξει την 6η Ιανουαρίου ως ημέρα που θα «λογαριάζονταν». Μια μέρα όπου θα συγκεντρώνονταν στην Ουάσινγκτον για να «σώσουν την Αμερική» και να «σταματήσουν την κλοπή» των εκλογών που είχε χάσει, αλλά την οποία ο ίδιος συνέχιζε να υποστηρίζει σθεναρά – συχνά μέσω μιας τοξικής σειράς θεωριών συνωμοσίας.
Και όταν έφτασε αυτή η ημέρα, ο Αμερικανός πρόεδρος συγκέντρωσε χιλιάδες υποστηρικτές του με μία προκλητική ομιλία. Στην συνέχεια, ένας μεγάλος όγκος αυτών των υποστηρικτών, πολλοί κυματίζοντας σημαίες του Τραμπ, εισέβαλαν βίαια στο Καπιτώλιο καταλαμβάνοντας τις κυβερνητικές αίθουσες, με τους εκλεγμένους γερουσιαστές να τρέχουν να κρυφτούν, φοβούμενοι για την ασφάλειά τους.
(κείμενο από μια φυλλάδα)
***
Η χτεσινή σελίδα που άνοιξαν οι Αμερικανοί στην Ιστορία έχει πολλούς τρόπους γραφής και ανάγνωσης. Κι αποδέκτες επίσης πολλούς και διάφορους. ΄Ισως η χτεσινή ημέρα να είναι μεταίχμιο. Να έδειξε το τέλος εποχής. Και την έλευση της καινούριας
Αν, βέβαια, ό,τι συνέβη χτες στην Ουάσιγκτον γινόταν στη Μόσχα ή στην Κίνα ,θα ήταν εντελώς διαφορετικές σήμερα οι προσεγγίσεις από τα Μέσα Παραπληροφόρησης. Ειδικά από τα αμερικανικά. Συνέβησαν, όμως , όλα αυτά στην Αμερική, που θεωρείται “προπύργιο” της Δημοκρατίας και η ναυαρχίδα του δυτικού πολιτισμού. Και την ερμηνεία τους πάλι, δυστυχώς, την ανάλαβαν οι κοντυλοφόροι και τα μικρόφωνα του CNN.
Γι αυτό, “όπου ακούς πολλά κεράσια, κράτα και μικρό καλάθι”. ΄Η καλύτερα, μην κρατάς καθόλου. Ούτε να δοκιμάσεις πώς είναι τα κεράσια δε θα σε αφήσουν.΄Οχι να βάλεις και σε καλάθι .
Αν σε μια χώρα, σε ολόκληρο τον κόσμο, το κράτος λειτουργεί με αρχές δικαίου, είναι σίγουρα η Αμερική. Να επισημάνουμε μόνο πως αν είχαμε στη Μόσχα ,για παράδειγμα, διαδηλώσεις σαν τις χτεσινές στην Ουάσιγκτον, εναντίον του Πούτιν με κυρίαρχο σύνθημα STOP THE STEAL για τον πασίγνωστο τρόπο που εκλέγεται ο Ρώσος δικτάτορας επί συναπτά έτη (ψηφίζουν …δέντρα, πέτρες, μαφιόζοι και ακροδεξιοί ) και οι διαδηλωτές είχαν εισβάλει στη Δούμα, σήμερα θα ήταν δύσκολο να μετρηθούν οι νεκροί διαδηλωτές. Είναι απολύτως σίγουρο πως ο “Τσάρος” θα έδινε εντολή να χυθεί πολύ αίμα για…παραδειγματισμό. Στην Κίνα ,ίσως, ακόμα χειρότερα.
Στην Αμερική, έγινε ό,τι έγινε χτες και θα έλεγε κανείς πως “δεν άνοιξε μύτη”! Και όχι μόνο. Ο εκλεγμένος πρόεδρος της χώρα ανακηρύχτηκε και επισήμως πρόεδρος από το Κογκρέσο και σε δυο περίπου εβδομάδες θα ασκήσει τα καθήκοντά του. Και ο αποχωρών, πιστός κι αυτός στο Σύστημα, δεν προχώρησε στα άκρα. Ούτε πέρασε τα εσκαμμένα. Υποχώρησε κα μάλιστα έντρομος, θα λέγαμε και υποτακτικά. Την επίδειξη δύναμης χρειαζόταν .Μια εικόνα που άνθρωποι σαν τον Τραμπ ,έχουν από χαρακτήρα, ανάγκη να δείξουν.
΄Οντως. Η Αμερική ακόμα και χτες, έδειξε τις αντοχές της ,ως κράτος με πολιτικό πολιτισμό. Δεν έχουμε άδικο που σε σχέση με τα άλλα καθεστώτα, το αμερικάνικο, όπως λειτουργεί και ασκεί την εξουσία ,το βαθμολογούμε με 7 στα 10. Και η απόδειξη δόθηκε χτες.
Οι Ρεπουμπλικάνοι οπαδοί διαδήλωσαν, μπήκαν στο Καπιτώλιο δια της βίας (που στο κάτω- κάτω δεν είναι και…εκκλησία), έκαναν για ώρες το χαβαλέ τους και αποχώρησαν χωρίς να συμβεί εκείνο που περίμενε ευχόταν και προανάγγελλε το CNN και τα λοιπά μικρά και μεγάλα “καταστήματα” της εμπορικής δημοσιογραφίας σε όλο τον κόσμο και όχι μόνο στην Αμερική. Το μπάχαλο, το δημιούργησαν τούτοι με όσα διέδιδαν και τον τρόπο που το παρουσίαζαν. ΄Οχι οι διαδηλωτές.
Αν χτες, όμως, αποδείχτηκε κάτι στην Αμερική, τόσο σοβαρό, όσο το μέλλον των κοινωνιών, είναι τούτο. Το αμερικάνικο πολιτικό σύστημα, η Δημοκρατία, όπως το λένε, έδειξε τις αντοχές του. Και ναι, μεν, άντεξε, αλλά …μέχρι εκεί. Για παραπάνω δεν μπορούσε. Τα ‘εδωσε όλα. Τόσα έπιανε το…κοντέρ της.
Η περίφημη κοινοβουλευτική Δημοκρατία! Που δεν είναι σε καμιά περίπτωση “΄Αμεση”, αλλά ασκείται με…εκπροσώπους των πολλών. Σαν οι “πολλοί”, βέβαια, να είναι ανίκανοι να εκπροσωπηθούν αυτοπροσώπως ,ανά πάσα στιγμή και έχουν ανάγκη του … “προστάτη”. Η παρουσία τους απαιτείται μόνο στις κάλπες ή στις διαδηλώσεις.
Χτες η Δημοκρατία στην ιδανικότερη της μορφή, που παρουσιάζεται σε λίγες χώρες, με πρώτη την Αμερική, πιστεύουμε πως άντεξε. ΄Εδειξε τον καλύτερο εαυτό της. Περισσότερα δεν είχε, οπότε, ούτε θα μπορούσε να δώσει κάτι άλλο.
Τραυματίες σωρό , εκατόμβες νεκρών , καταστροφές , χάος, όπως θα είχε η ρώσικη “Δημοκρατία” ή το…κομμουνιστικό (θου, Κύριε!) καθεστώς της Κίνας, δεν υπήρξαν. Ούτε ο απερχόμενος πρόεδρος έκανε “επανάσταση”. Κινήθηκε μέσα στις γραμμές που επέτρεπαν οι κανόνες του καθεστώτος και όταν η ένταση κορυφώθηκε, “ανέκρουσε πρύμναν”, υποχώρησε . Το σύστημα νίκησε. Κι εκεί, ακριβώς, δοκιμάστηκε η αντοχή του και άντεξε.
Ανάδειξε ,όμως και το τεράστιο πρόβλημα της αδυναμίας της Δημοκρατίας, όσο καλή κι αν είναι , όπως η αμερικάνικη, να προχωρήσει στο ΄Αριστα (10), όπως θα βαθμολογούνται οι κοινωνίες του Μέλλοντος. Παρέμεινε στάσιμη με ελάχιστη ή και καθόλου πρόοδο. ΄Ο,τι είχε να δώσει το έδωσε. Παραπέρα δεν πάει. Τα “άλογα” της μηχανής της έχουν συγκεκριμένη απόδοση ισχύος. Και χτες , την εξάντλησε.
Αυτή η Δημοκρατία, (τονίζουμε της Αμερικής και της Σουηδίας) δεν μπόρεσε, όσο και καλή διάθεση να έχει, να δώσει λύση σε σοβαρά, ανυπέρβλητα προβλήματα, της ουσίας . Κι όχι στα τυπικά ,τα επουσιώδη και φαινομενικά όπως είναι τα ακόλουθα :
- Οι μισοί Αμερικανοί είναι Δημοκρατικοί και οι άλλοι μισοί Ρεπουμπλικάνοι. Οι διαφορές τους ελάχιστες. Τα κόμματα μεγαλοποιούν το τάχα μου χάσμα τους για να κρατούν και να “ντοπάρουν” του οπαδούς τους. Να το πούμε πιο απλά και καταληπτικά. Είναι σαν τους Χριστιανούς. ..Καθολικούς και Ορθόδοξους. Οι διαφορές τους εξαντλούνται στο Filioque και την ostia. Κατά τα άλλα.. ένα πράμα!
- Δεν είναι δίκαιο αυτό που έγινε στις πρόσφατες εκλογές. ΄Οντως, το νήμα κόπηκε σχεδόν την ίδια στιγμή κι από τα δύο κόμματα. Με “διαφορά στήθους”, κάτι πόντοι λείπανε στον Τραμπ. Κι αν δεν ήταν η πανδημία, το σίγουρο είναι πως θα είχε κερδίσει ο Τραμπ. Δε λέμε με αυτό πως έκλεψε ο Μπάιντεν. Απλώς, τον βοήθησαν οι συνθήκες και μάζεψε κάτι “κουκιά” παραπάνω.
- Το πρόβλημα παραμένει. Στο μυαλό των οπαδών μόνο. Τον οποίο όπως είπαμε τον “ντοπάρουν”. Στην ουσία, όλοι οι Αμερικανοί είναι ίδιοι, ως προ το εξής: Αμφότεροι, το αμερικάνικο όνειρο κυνηγάνε. Γιατί, δηλαδή, ο δημοκρατικός Ντε Νίρο είναι λιγότερο… Χολιγουντιανός από τον πρόσφατα αποβιώσαντα ρεπουμπλικάνο Κλιντ ΄Ιστγουντ ;
- Νιώθει αδικημένος ο οπαδός του Τραμπ σήμερα .Και είναι. Υποχρεωμένος να… φάει στη μάπα τον Μπάιντεν. ΄Οπως τέσσερα ολόκληρα χρόνια οι Δημοκρατικοί, επίσης και τούτοι στην “ντόπα” του οπαδού , λουζόντουσαν τον ακροδεξιό Τραμπ.
Αυτά, όμως, δεν είναι τα προβλήματα ουσίας. Και δε χάνει σε αυτά πάνω η Δημοκρατία. Ειδικά της Αμερικής. Τα προβλήματα που δεν έλυσε, ούτε μπορεί ποτέ να λύσει, είναι άλλα. Και έχουν σχέση με τις κοινωνίες το Μέλλοντος, όταν θα φτάσουν τα μέλη τους να ζουν ως συνειδητοποιημένοι πολίτες, χωρίς τα βαρίδια που καθηλώνουν τις σημερινές και τις παλιότερες κοινωνίες στο έδαφος.
Με τέτοια συστήματα, Δημοκρατικά ή Ρεπουμπλικανικά, Δεξιά και Αριστερά δε θα εξελιχθούν ποτέ οι κοινωνίες στο ζητούμενο. Στις ανώτερες, τις κοινωνίες των πολιτών .΄Οχι της μάζας και των οπαδών, όπως είναι σήμερα. Και τέτοιες είναι οι αταξικές, αντιεξουσιαστικές, αντικαπιταλιστικές, άθρησκες και άφυλες κοινωνίες. Και θα φτάσουν εκεί οι άνθρωποι μια μέρα. Γιατί κι αυτή η εξέλιξη είναι επιταγής της Φύσης. Και είναι ταυτόσημη της δαρβινικής “εξέλιξης των ειδών”.
Αν προτιμάμε οι λογικοί και συνετοί τον Μπάιντεν από τον “τρελούτσικο”, γραφικό και “ψωνισμένο” Τραμπ, ή για να έρθουμε στα δικά μας, τον Τσίπρα από τον Μητσοτάκη, δεν είναι γιατί μέγα…ιδεολογικό χάσμα τους (δια)χωρίζει. Απλώς οι Αριστεροί και ο Δημοκρατικοί, μας αφήνουν περισσότερο οξυγόνο να αναπνεύσουμε. Κι αν δεν μας βγάζουν, μεν, ούτε τούτοι τις χειροπέδες, όμως, δεν τις νιώθουμε τόσο σφικτές . Που σημαίνει πως δεν πονάμε κιόλας.
Και το σημαντικότερο, υπάρχει κάποια στιγμή η ελπίδα να καταφέρουμε να τις ανοίξουμε κρυφά, με την άνεση που μας δίνουν. Να ελευθερωθούν τα “χέρια” μας. Και τότε …”ποιος είδε το θεό και δε φοβήθηκε”!
Το ερώτημα, λοιπόν, παραμένει και έγινε πιο φορτικό από χτες με όσα συνέβησαν στην Αμερική. Εν τάξει. Η Δημοκρατία, ναι, μεν άντεξε, αλλά έδειξε κιόλας πως δεν προχωράει παραπάνω. Το όχημα δε διαθέτει περισσότερα καύσιμα”.
Κι αυτή η Δημοκρατία, όπως συνέβη και με τα άλλα πολιτεύματα με ιστορική ακρίβεια, έχει ημερομηνία λήξης. “Εξεμέτρησε το ζην”.
Οπότε, μετά απ΄αυτή, τί έρχεται; Τι περιμένουμε; Οργουελικές “νύχτες” 1984, ή ημέρες ξάστερες, καθαρές και ηλιόλουστες; Και αν ναι, πώς; Με ποια μέσα και τι τρόπο;
Θα επιχειρήσουμε σε άλλη στιγμή να απαντήσουμε. Και δεν θα είναι, φυσικά, μια προσωπική άποψη ή θεωρία. Είναι η απάντηση -εμπειρία της Ιστορίας. Του μεγάλου των κοινωνιών Δασκάλου.