*****

“Την προδοσίαν πολλοί ηγάπησαν, τον προδότην ουδείς”.

 

 

Είναι ή δεν είναι της ελληνικής αρχαιότητας  (Πλούταρχος)  κι αυτή  η φοβερή  ατάκα, δεν  έχει   σημασία.   Η μοίρα του προδότη και οι συνέπειες της …προδοσίας του,  πάντως  δεν άλλαξαν. Είναι  και θα είναι ίδιες στον αιώνα τον άπαντα.

Η Ιστορία  οφείλει να είναι διστακτική   όταν αποφασίζει να σφραγίσει μια σελίδα της οριστικά  και  να μην την ξανανοίξει.  Στις περισσότερες  δε βάζει «βουλοκέρι». Αν χρειαστεί, επιστρέφει.  Και κάποιες  ή τις συμπληρώνει ή τις γράφει  καινούργιες,    χωρίς ποτέ να διαγράφει τις παλιές. «Ο γέγραφε,  γέγραφε» στην επιστήμη του Θουκυδίδη. Η διαγραφή  και η μετάλλαξη είναι απόκρυψη . Και τα δύο, απάτη.  Η Ιστορία μισεί και την αυθεντία και την πλαστογραφία.

Είναι η φύση των ανθρωπίνων πραγμάτων που δεν   επιτρέπει και στον Ιστορικό να παραδίδει αμετάκλητες και οριστικές   κρίσεις.   Γιατί η αλλαγή  είναι η ισχυρότερη δύναμη που κινεί τον κόσμο. «Τα πάντα ρει» και τίποτα δε  μένει  ίδιο, μας  διαβεβαιώνει πάλι η σοφή, ελληνική αρχαιότητα. Και τέτοια αρχή ισχύει πρωτίστως για τα ανθρώπινα δρώμενα, συλλογικά και ατομικά.

Υπενθυμίζουμε  αυτές της ιστορικές αρχές για εκείνους που ως καλοθελητές ή από άγνοια  θα μας κατηγορήσουν πως  με όσα θα πούμε στη συνέχεια  με τις νέες, “σκληρές”  κρίσεις  για τον Αλέξη Τσίπρα, θυμίζουμε το… φούρνο του Χότζα. Δεν εννοούμε να σταθεροποιήσουμε, επιτέλους τις κρίσεις μας για την πολιτική του συμπεριφορά  και… να ησυχάσουμε κι εμείς κι εκείνος.

 

 

Συναπαντήσαμε ιστορικά εδώ τον  Αλέξη Τσίπρα, όταν ο Αλέκος Αλαβάνος του παράδωσε το δαχτυλίδι της λάιτ παράταξης της Αριστεράς . Τη  χαρακτηρίσαμε εμφαντικά   έτσι, για να την ξεχωρίσουμε από τη σκληρή ,σταλινική του ΚΚΕ,  τη λοιπή  «συστημική» ακροαριστερά και εκείνη της ένοπλης λαϊκής βίας .

Δε μας «γέμισε το μάτι» ο νεαρός τότε επαναστάτης με… περγαμηνές «καταληψία του Πολυκλαδικού». Παράλληλα , γιατί εκείνη την εποχή η χώρα βίωνε το έγκλημα της χρεοκοπίας της χώρας του Κώστα Καραμανλή   και ο νέος   αστέρας της πολιτικής έκτισε την κομματική του καριέρα , πάνω σε αυτήν, ακριβώς, την τραγική  συγκυρία με όλες τις παρενέργειες . Πρώτη και χειρότερη, εκείνη των «Αγανακτισμένων των πλατειών» (“κέραμοι, λίθοι, πλίνθοι  ατάκτως ερριμένα”).

Ο «πολιτικός» λόγος που άρθρωνε εκείνη την εποχή ο Αλέξης Τσίπρας , είχε όλα τα παραδοσιακά γνωρίσματα  του παλαιοκομματισμού.   Τη δημαγωγία και το λαϊκισμό.  Ανάλογες,  υπήρξαν και οι δικές μας από εδώ κριτικές επιθέσεις εναντίον του και πολλές φορές με σφοδρότητα, που σήμερα δικαιολογείται μόνο  από τη δραματική  φόρτιση της εποχής , που βίωνε κάθε ΄Ελληνας. Κι ασφαλώς, δε θα μπορούσαν  να  μείνουν  ανεπηρέαστες  οι σελίδες της ιστορικής δημοσιογραφίας .

Η κριτική συμπεριφορά μας άλλαξε, όταν ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ, ως πρωθυπουργός πια, προχώρησε σε εκείνη την ιστορική επιλογή μετά το δημοψήφισμα,  να κρατήσει τη χώρα στην Ευρωπαϊκή  ΄Ενωση και να “πετάξει”  από  την κυβέρνηση και το κόμμα τα γνωστά
«εθνίκια»,   τους αντιευρωπαϊστές που, ως υπουργοί  και στελέχη της,  «ψάρευαν σε θολά νερά», ο καθένας για να προωθήσει  τις δικές του , άκρως επικίνδυνες, προσωπικές   φιλοδοξίες. Λειτούργησε ως  “εξιλέωση” εκείνη η  υπεύθυνη  στάση, αν μπορεί κανείς να το χαρακτηρίσει έτσι  για τον προηγούμενο «βίο και  την πολιτεία»  , ως τότε, στην υπηρεσία του άκρατου λαϊκισμού, του Αλέξη Τσίπρα.

Ακολούθησαν κι άλλες θετικές σελίδες στο ιστορικό βιογραφικό του Αλέξη Τσίπρα. Ξεχωρίζουμε τη  «συμφωνία των Πρεσπών» γιατί, μπορεί να μη ήταν, μεν,  του ιστορικού μεγέθους μιας παραμονής της χώρας στην Ευρώπη, αλλά απόκτησε ιδιαίτερο  νόημα σε μια χώρα  «πατριωτών» (όπως οι περισσότερες στον πλανήτη), στην οποία,  ακόμα και οι  “υπεράνω”  παραδέχονται πως δεν μπορούν να μη δακρύσουν στην ανάκρουση  του εθνικού μας ΄Υμνου!

Να ξεκαθαρίσουμε, όμως,  πως δε  λέμε «το θετικό έργο  της κυβέρνησης ή του ΣΥΡΙΖΑ» , γιατί, όπως υποστηρίζαμε  πάντα, εδώ, το κόμμα της Κουμουνδούρου και ως κυβέρνηση και ως αντιπολίτευση,  ήταν αποκλειστικά και μόνο   ο πρωθυπουργός και αρχηγός του. Όπως είναι, άλλωστε η κομματική παράδοση,  ως μια από τις πολλές  παθογένειες αυτής  της χώρας  από συστάσεως ελληνικού κράτους μέχρι σήμερα.  Από τον Καποδίστρια στον Τρικούπη και από το Βενιζέλο στον Κων. Καραμανλή και τον Ανδρέα Παπανδρέου. Κόμματα που δεν είναι αρχηγικά ,δεν επιβιώνουν σε αυτή τη χώρα. Και όσα δε διαθέτουν «χαρισματικούς»  ηγέτες  στην αντίληψη και την επιθυμία των οπαδών τους, εξαφανίζονται πιο γρήγορα από την κομματική κονίστρα. Σε αντίθεση με πολλές  «Δυτικές Δημοκρατίες» που τα κόμματα συνήθως , δεξιά, κεντρώα  ή αριστερά, έχουν παράδοση και συνέχιση της ύπαρξή τους, ξέχωρα από άξιους ή  όχι ηγέτες (π.χ Αμερική).

 

 

΄Όλα αυτά, μέχρι που έφτασε η αποφράδα ημέρα, που  τη διακυβέρνηση της χώρας την πήρε ,με τον τρόπο που την πήρε (βία και νοθεία)  ο…  υιός του αλήστου μνήμης, πατρός του,  Κυριάκος Μητσοτάκης.   Και έγινε πάλι σε αυτή τη  χώρα το… έλα να δεις!   «Τα έσχατα χείρονα των πρώτων»! Από το  υποφερτό, «ήρεμο»  διάλειμμα της κυβερνητικής  και της περιόδου  της  αξιωματικής   αντιπολιτευσης του ΣΥΡΙΖΑ, περάσαμε στον κυκλώνα, τη λαίλαπα  του Μητσοτακικού καθεστώτος.

Τα δεινά που επισώρευσε και συνεχίζουν, δεν έχουν πια  μετρημό σε ποσότητα και βάρος.   Σε καθημερινή βάση,  τα βιώνουν πια  στο πετσί  τους, όσοι δεν ανήκουν  στην  αχόρταγη πελατεία  της «γαλάζιας ακρίδας». Και τέτοιο, είναι σχεδόν το 80% του ελληνικού λαού.

Αλλά είναι καθήκον να επισημάνουμε εδώ με την ευκαιρία πως τα παρόντα δεινά  μπροστά σε εκείνα που έρχονται, είναι …αστεία. Μόνο που τότε,  θα τα  ζει στο πετσί της και όλο το αναίσχυντο  δεξιό , ακροδεξιό και νεοναζιστικό  πλήθος, που οδήγησε τη χώρα σε νέα τραγωδία.  Και τότε, όπως λέμε εδώ και χωρίς ίχνος υπερβολής , «θα φάει η μύγα σίδερο και το κουνούπι ατσάλι»

Και στο σημείο αυτό, να  κάνουμε μια στάση .   ΄Εχει μεγάλη σημασία να καταλάβουμε τί συνέβη με τη πολιτική- κομματική συμπεριφορά   του Αλέξη Τσίπρα, που άλλαξε άρδην  και κατέληξε πια ΣΕ ΠΡΟΔΟΣΙΑ . Μια «ωραία πρωία», ξαφνικά    το  «έπαιξε»  Κωνσταντίνος  Καραμανλής  και αναχώρησε   «εις Παρισίους»!

Χαρακτηρίζουμε ΠΡΟΔΟΣΙΑ   τη νέα καταλυτική   πολιτική εκτροπή του Αλέξη Τσίπρα και  την   ηθική του  καταβαράθρωση   «μετά λόγου     ιστορικής γνώσεως». Και τούτη τη φορά, όλα δείχνουν πως δεν πρόκειται  να πάρουμε πίσω τέτοιο βαρύ χαρακτηρισμό.  Ας μας διαψεύσει.  Και ας μείνει σε μας η ρετσινιά του «Χότζα και του φούρνου» του. Είναι, έτσι κι αλλιώς,  αυτή η μοίρα του ιστορικού. Αλλά  και  τα παράσημά του. ΄Όταν  δεν καταφεύγει την «πολυτέλεια» και την ευκολία της τύφλας , της εμμονής και της οίησης.

Ο π. αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ , διέπραξε έγκλημα καθοσίωσης! Πρόδωσε  εκείνο, ακριβώς, το μεγάλο κομμάτι του ελληνικού λαού, που μια ζωή και  σε όλες τις  περιόδου της σύγχρονης, πολιτικής ιστορίας της  χώρας, βρίσκεται    προδομένο από εκείνους που αφελώς πιστεύει  πως δε θα κάνουν τέτοιο ανοσιούργημα.  Από τους ίδιους, κατά καιρούς  «Τσίπρες».

Ο Αλέξης Τσίπρας λιποτάκτησε.  Αυτομόλησε στις γραμμές του εχθρού!   Και δεν έχει καμιά σχέση η προδοσία του  με τις τελευταίες  εκλογικές ήττες του, που, όπως επανειλημμένα λέμε,  δεν υπήρξαν  μόνο ως  συνέπεια    των λαθών του, αλλά κυρίως ΤΗΣ ΒΙΑΣ ΚΑΙ  ΝΟΘΕΙΑΣ  ΠΟΥ ΚΑΤΕΦΥΓΕ ΤΟ ΚΑΘΕΣΤΩΣ  ΜΕ ΟΛΑ ΤΑ ΜΕΣΑ. ΚΑΙ ΠΡΩΤΑ ΜΕ ΤΗΝ ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑ ΚΑΙ ΤΗ ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΗ ΑΛΛΟΙΩΣΗ ΤΩΝ  ΕΚΛΟΓΙΚΩΝ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΤΑΤΩΝ.

Ο Αλέξης Τσίπρας διέπραξε συνειδητή προδοσία  . Και την είχε προετοιμάσει από την αρχή της κομματικής του  παρουσίας.  Για  όλους τους  άλλους λόγους που ο ίδιος γνωρίζει.   Σίγουρα, όμως,  έχουν σχέση με  τις προσωπικές του φιλοδοξίες, τα πλάνα και τους σχεδιασμούς  κομματικής, επαγγελματικής καριέρας. Ο πλέον εμφανής είναι τούτος. Περιμένει να γίνει.. “Εθνάρχής”! Μιμείται τον  πολτικό του μέντορα Κων. Καραμανλή που και δημόσια τον αναγνωρίζει ως τέτοιο.  Ξέρει πως η “Δικτατορία”  της  δεύερης χρεοκοπίας  της χώρας, και όταν οι ΄Ελληνες απόγονοι του Γκέμπελς λάβουν  εντολή να την ανακοινώσουν ,θα χρειαστεί  ΣΩΤΗΡΕΣ. Ο  ΠΡΩΤΟΣ ΠΟΥ  ΘΑ ΔΗΛΩΣΕΙ  ΠΑΡΩΝ, θα είναι ο Αλέξης Τσίπρας!

Μια σύντομη αναδρομή  στη προδοτική του πορεία, είναι αναγκαία εδώ.   Η αρχή έγινε με την «ομερτά» . Παρείχε ατιμωρησία στον υπόδικο για την πρώτη χρεοκοπία της χώρας  Κώστα Καραμανλή, με αντάλλαγμα το δεκανίκι του Πάνου Καμένου για να γίνει πρωθυπουργός.  ΄Ηταν τα  πρώτα διαπιστευτήρια προσχώρησης  και υπακοής στο ελληνικό, παλαιοκομματικό σύστημα.  Ακόμα και το θετικό του έργο, ως πρωθυπουργός και π. αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ , δεν υπήρξε, παρά  «προπέτασμα καπνού». Κρατούσε με αυτό τον τρόπο την αριστερή ταυτότητα,  την οποία, όταν ήρθε η στιγμή, ως λήξασα, την αχρήστεψε.

Οι υπόλοιποι σταθμοί που πέρασε, για να  καταλήξει στη μεγάλη αγκαλιά του παλαιοκομματικού συστήματος της χώρας και να αναγνωρίζεται ευκρινώς από τους πάτρωνες ,  ως ένας από τους μόνιμους ενοίκους, έχουν διάφορα ονόματα. Οι πιο κεντρικοί και ως κόμβοι της νέας πορείας του,  υπήρξαν  τρεις:

• Η «βελούδινη αντιπολίτευση» που ακολούθησε τα τελευταία πέντε χρόνια για εγκλήματα του καθεστώτος που  χαρακτηρίζονται ανοσιουργήματα. Σε άλλες εποχές, ο Κυριάκος  Μητσοτάκης  δε θα μπορούσε λεπτό να σταθεί και να συνεχίσει τέτοια  λαίλαπα . Ο Αλέξης Τσίπρας όλα αυτά  τα χρόνια ΟΥΤΕ ΜΙΑ ΦΟΡΑ  (ΔΕΝ) ΚΑΤΕΒΑΣΕ ΚΟΣΜΟ ΣΤΑ ΠΕΖΟΔΡΟΜΙΑ ΚΑΙ ΤΙΣ ΠΛΑΤΕΙΕΣ. ΟΤΑΝ  Η ΕΛΛΑΔΑ  ΗΔΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΝΑΡΞΗ ΤΗΣ ΕΠΙΔΗΜΙΑΣ  ΕΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ  ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ, ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΧΩΡΙΣ…ΜΑΣΚΕΣ!
•  Συνταξιδεύει  με τους  π. αντιπάλους  του  στο ίδιο όχημα τώρα πια, αφού  χαρακτήρισε το μεγάλο σκάνδαλο της Νovartis  ΣΚΕΥΩΡΙΑ! Μπορεί να μη χρησιμοποίησε αυτή τη λέξη, γιατί  θα καιγόταν  και «ποινικά», αλλά η ουσία είναι η ίδια.
• Εξαπάτησε το νέο αρχηγό του ΣΥΡΙΖΑ και τον παράδωσε  βορά στις δικές του ύαινες του παλαιοκομματισμού, για να ξεσκίσουν τις σάρκες του. Ο αφελής «Αμερικανός» Στέφανος Κασσελάκης, μέχρι να το πάρει είδηση ,τον είχαν ήδη κατασπαράξει!

 

 

Συμπέρασμα:

Πολλοί κατά καιρούς  “πούλησαν”  τη μεγάλη, λαϊκή παράταξη της Αριστεράς στην Ελλάδα.  Ο Αλέξης Τσιπρας  είναι ένας  απ αυτούς.  Συνέχισε  την άτιμη παράδοση.   Αλλά τούτος  έκλεισε και την πόρτα πίσω του οριστικά,  μια και δεν υπάρχει πια   η παλιά Αριστερά  στην Ελλάδα, όπως την ξέραμε.

΄Ομως, κάτι ΝΕΟ γεννιέται!  Ας το βοηθήσουμε να “ανδρωθεί”!