Ο “Μέγας Εσπερινός” μας γράφει και διατυπώνει τις εξής απορίες :
“…Διέκρινα στο χτεσινή ανάλυσή σου, στοιχεία συμπάθειας και συμπόρευσης με τον υποψήφιο του ΣΥΡΙΖΑ Στεφ. Κασσελάκη. Κατάλαβα καλώς ή λάθος; Κι αυτή θα είναι εφεξής η στάση σου, αν εκλεγεί πρόεδρος ο εκλεκτός του Παύλου Πολάκη;»
Κατάλαβες λάθος και ως προς τα δύο σκέλη . Συμπάθειες εδώ δεν έχουμε. Ο Κασσελάκης, η Αχτσιόγλου ,ο Πολάκης ο Μητσοτάκης, μας είναι το ίδιο συμπαθείς και οι τέσερρεις , αλλά και οι άλλοι…χίλιοι δεκατέσσερεις, αν τηρούν τις προδιαγραφές που βάζει η Ιστορία, για να κριθεί θετικά το έργο τους. Αν όχι, τους περιμένει ο ιστορικός “Καιάδας”, με όποιο ονοματεπώνυμο και τίτλο αν έχουν.
Ασφαλώς, συμπόρευση δεν υφίσταται, ούτως ή άλλως, με κανέναν από αυτούς ή εκείνους. Αλλιώς, θα είμαστε οπαδοί και υπηρέτες κόμματος ή αχυράνθρωποι προσώπων . Και όπως βλέπεις, αφού μας επισκέπτεσαι, όπως λες συχνά, μόνο τέτοιες εξαρτήσεις δεν έχουμε.
Αν, τώρα, η κρίση μας θα είναι θετική ή αρνητική για τον Στέφανο Κασσελάκη, σε περίπτωση που ηγηθεί του ΣΥΡΙΖΑ , αυτό πάλι θα εξαρτηθεί από τη δική του στάση. Και κάτι ΄τέτοιο, σημαίνει δοκιμή του έργο του στη Λυδία Λίθο που εμπεριέχει τις προϋποθέσεις , για να χαρακτηριστεί ανθρωποκεντρικό και σύμφωνα με τις απαράγραπτες και διαχρονικές αξίες, η πολιτική συμπεριφορά εκάστου με τα κοινά ασχολούμενου.
Στο χτεσινό μας κείμενο, διαπιστώσεις κάναμε, όχι κριτική. Είπαμε πως στη σημερινή συγκυρία και με τα νέα δεδομένα που έχουν προκύψει και διαμορφωθεί στην ελληνική, κομματική κονίστρα, οι όροι δεξιά ή αριστερή πολιτική μετράνε αλλιώς πια.
Αυτό σημαίνει πως, αν ένας Κυριάκος Μητσοτάκης, παραδείγματος χάριν (κατα)κρίνεται από αριστερά, ως μηδέποτε εργασθείς στη ζωή του και πως σπούδασε στα Χάρβαρντ με τις “χορηγίες” του πατέρα του , αυτή την ώρα δε φαίνεται να έχει το ίδιο βάρος τέτοια κρίση στην επιλογή των αριστερών ψηφοφόρων . Περισσότερο φαίνεται να μετράει αν ο “πολιτικός” έχει… αμερικάνικες προδιαγραφές πολιτικής συμπεριφοράς . Αν είναι νέος, εμφανισιακά και ενδυματολογικά ωραίος και σοβαροφανής, ακμαίος, αν μιλάει καλύτερα τα …αγγλικά από τον αντίπαλό του κι αν ο ένας σπούδασε σε εκείνο ή το άλλο αμερικάνικο πανεπιστήμιο, για τις σπουδές των οποίων, ως γνωστό , καταβάλλονται υπέρογκα δίδακτρα.
΄Ολα δείχνουν πως αυτοί είναι οι όροι του κομματικού παιχνιδιού απο δώ και πέρα. Κι αυτό με τη σειρά του σημαίνει για την Αριστερά, όπως την ξέραμε , πως δεν απαιτείται πια να έχεις κοινωνικούς αγώνες, να συμμετείχες σε “Πολυτεχνεία”, να διαθέτεις άλλα πιστοποιητικά όμοιων κοινωνικών φρονημάτων και αριστερής συνέπειας. Ομως, η έλλειψη τέτοιων περγαμηνών, αντισταθμίζεται από τη διακήρυξη του πολιτικού ,ο οποίος αυτοαναγορεύεται σε αριστερό πως σέβεται και τιμά τους αγώνες της ιστορικής παράταξης, και ως απόδειξη , ας πούμε, πραγματοποιεί ένα προσκύνημα στους τόπους εξορίας που μαρτύρησαν οι αριστεροί αγωνιστές.
Υπ΄ αυτές τις συνθήκες , αφού έτσι έχουν πια τα πράγματα, και δεν αλλάζουν, και αν:
α.Το ζητούμενο είναι πώς, πότε και ποιος θα σταματήσει αυτή την αντιλαϊκή λαίλαπα , την αγριότητα της οποίας έζησε και ζει η χώρα με τη διακυβέρνησή της από τον Κυριάκο Μητσοτάκη
β.Το αντίπαλο δέος από την αντιπολίτευση δεν μπορεί να είναι άλλος από το alter ego του Κυριάκου Μητοστάκη , όπως το διαμόρφωσαν και στην Ελλάδα τα τελυαταία χρόνια οι ίματζ μέικερ
ΤΟΤΕ, ναι, γιατί όχι να μην ηγηθεί ο Στέφανος Κασσελάκης του κόμματος της Κουμουνδούρου, αν μπορεί και έχει την ικανότητα να εξουδετερώσει αυτό τον Αρμαγεδώνα που ενέσκηψε στη χώρα πάνω από τέσερα χρόνια τώρα;
Κι αν αυτό διαπιστώνουμε, δε σημαίνει πως αποδεχόμαστε τη νέα (α)πολιτική κατάσταση που διαμορφώθηκε, με την επικράτηση ΚΑΙ του κομματικού μοντέλου της Αμερικής, σύμφωνα με το οποίο χρόνια τώρα εναλλάσσονται οι επικεφαλής των δύο μεγάλων κομμάτων στην εξουσία. Από τον Αϊζενχάουερ στον Κένεντι από το Νίξον και τους Μπους στον Κλίντον και τον Ομπάμα κι απο τον Τραμπ στον Μπάιντεν.
Η κουλτούρα,ο πολιτισμός εν γένει, της Αμερικής ,εισβαλλει παντού και παγκοσμίως. ΄Ολα φαίνεται να αποκτούν Χολιγουντιανή σφαγίδα. Κι αν αυτό σίγουρα δεν είναι το καλύτερο για τις κοινωνίες των ανθρώπων, είναι ,πάντως, απείρως καλύτερο από το να σφαγίζονται από τις κουλτούρες ολοκληρωτισμού του Πεκίνου, της Μόσχας και της Πιονγιάνγκ.