Η Σιωπή των Δασών και το Μέλλον της Ανθρωπότητας

Υπάρχουν ήχοι που δεν ακούμε. Κραυγές δέντρων που πέφτουν, το θρόισμα της τελευταίας τίγρης μέσα στη νύχτα, ο κοφτός ήχος μιας μέλισσας που σβήνει. Ο πλανήτης αλλάζει και τα δάση σωπαίνουν, όχι γιατί το επέλεξαν, αλλά γιατί εμείς επιλέξαμε την αποκοπή μας από αυτά.

Η αποδάσωση συνεχίζεται με ρυθμούς που η ανθρώπινη σκέψη δυσκολεύεται να συλλάβει: 10 εκατομμύρια εκτάρια χάνονται κάθε χρόνο, χώρες όπως η Βραζιλία, το Κονγκό, η Ινδονησία, θυσιάζουν τα δάση τους για τη σόγια, το φοινικέλαιο, το ξύλο. Όμως η απώλεια δεν αφορά μόνο την «ομορφιά της φύσης». Κάθε δάσος που πεθαίνει αφαιρεί από τον κόσμο μας βροχή, οξυγόνο, δροσιά, σταθερότητα στο κλίμα, ζωή.

Η κλιματική κρίση δεν είναι πλέον προειδοποίηση, αλλά μια καθημερινότητα που μας περιβάλλει: θερμοκρασίες που ξεπερνούν τους 50°C, θύελλες που καταστρέφουν καλλιέργειες, ξηρασίες που διώχνουν ανθρώπους από τον τόπο τους. Και τα δάση, οι μεγαλύτεροι ρυθμιστές της ισορροπίας, δεν είναι πλέον εκεί για να μας προστατέψουν.

Η οικολογία δεν είναι πολυτέλεια. Είναι η αόρατη βάση πάνω στην οποία στηρίζεται κάθε ανθρώπινη δραστηριότητα, από την καλλιέργεια μέχρι την οικονομία και την κοινωνική ειρήνη. Όταν τα δάση καταρρέουν, σύντομα καταρρέουν και τα θεμέλια του πολιτισμού μας.

Η λύση δεν βρίσκεται μόνο στις κυβερνήσεις και τις διεθνείς συνδιασκέψεις. Βρίσκεται σε κάθε μας απόφαση: τι αγοράζουμε, τι τρώμε, πώς μετακινούμαστε, πώς καταναλώνουμε. Βρίσκεται στη στροφή προς αναγεννητική γεωργία, στις αναδασώσεις, στην πίεση προς εταιρείες και κράτη να αλλάξουν πρακτικές, στην άρνηση να δεχθούμε έναν κόσμο όπου το κέρδος έρχεται πριν από τη Ζωή.

Η σιωπή των δασών μπορεί ακόμη να σπάσει. Μπορούμε ακόμη να ακούσουμε τον άνεμο ανάμεσα στα δέντρα, το κάλεσμα των πουλιών, το τραγούδι του νερού. Αν αποφασίσουμε ότι το μέλλον μας αξίζει όσο και το παρόν μας. Αν αποφασίσουμε πως το Homo Sapiens πρέπει να εξελιχθεί σε Homo Naturalis.

Αν αποφασίσουμε ότι ήρθε η ώρα να σταματήσουμε να σιωπούμε μαζί με τα δάση μας.

Διοτίμα

______________

Και τί με  παίρνει να σχολιάσω, να διαφωνήσω, να απορρίψω από τις σοφές  τούτες κουβέντες της Διοτίμας;.  Για να κάνω τον έξυπνο, τον πονηρό, τον πιο…διαβασμένο; Αστείο! 

Μόνο το… πνεύμα αντιλογίας, ο  αντιρρησίας  ή η χρησιμοθηρία (διάβαζε πάθος λατρείας «Μαμωνά») κάποιων,  τύπου  αμαρτωλού ζεύγους  Ράπτη- Γιαννακά της φυλλάδας που γράφεται  (και όζει), όπως λέγαμε χτες από  «αίμα και σπέρμα» ,έχουν αποκλειστικότητα σε τέτοιες μικρότητες. Μακράν ημών τέτοια . Να διαφωνήσω στις πασιφανείς και αναντίρρητες  αλήθειες, όσων και σήμερα  σε τόσο όμορφο λόγο, μας καταθέτει η Διοτίμα; Μη γένοιτο!       

Υ.Γ. Μην το χαλάμε. Για την  αναφορά μας  παραπάνω και σε αυτό το σημείο  στο αισχρό ζεύγος της  iefimerida.gr, έχουμε τους λόγους μας. Θα τους εκθέσουμε εδώ ,αργότερα.