Μετάβαση σε περιεχόμενο
Θρήνος για κείνους, που «δε σκοτώθηκαν νωρίς».
(28/10/2024)
(Από τη συλλογή “Μάνα μ΄ σγουρός βασιλικός”, του Νίκου Πασχαλίνου)
Δε θρηνούμε, μέρα που είναι
το χαμένο ανθυπολοχαγό της Αλβανίας.
Τον κλάψαν στην ώρα πού΄ πρεπε
τα «νεραντζοκόριτσά» του
στους «Στρυμόνες».
Ευτύχησε το χαμό του
ο Ποιητής να τον υμνήσει.
Στεφάνι από λέξεις
«τσιγγάνες ανεμώνες»
τού ΄ πλεξε
στη μνήμη του να καταθέσει.
Τέτοια τιμή!
Όπως χρόνια μετά
μέρα 17 Νοέμβρη
ούτε του ΄ Αγγελου
«Νεκρός. Αγνώστων λοιπών στοιχείων»
του ταίριαζαν μοιρολόγια.
Ευτύχησε και τούτος
με δάφνη και θυμάρι
τα σχολιαρόπαιδα
να στολίζουν τη μνήμη του.
Θρηνώ για τη δικιά μας μοίρα
τη δολερή και άραχνη.
΄Οσοι «δε σκοτωθήκαμε νωρίς»
αργοπεθαίνουμε.
Εκείνα που δεν προδώσαμε
τύραννοι με λογιών κουκούλες
να σκοτώνουν
μπρος στα μάτια μας !
Ο θάνατος είναι λύτρωση
κι ας λένε, ζόφος.
Δε βλέπεις το σαρδόνιο χαμόγελο
όσων δολοφονούν
τα όνειρα και τις ελπίδες.
«Και εκδίκηση της αδικίας»
αδέξιος πια να παίρνεις.
