Η ανάρτηση της Μαρίας Καρυστιανού
Βουλή 22/7/25 …..
Όπως ακριβώς το είχε πει ο κ. Γεωργιάδης στο ντελίριο της αλαζονείας του..
«Εμείς, η Κυβέρνηση, έχουμε την πλειοψηφία, και άρα εμείς αποφασίζουμε ποιος είναι ένοχος και ποιος όχι.»
Και έτσι, κάνοντας ΚΑΤΑΧΡΗΣΗ της ιδιότητας τους ως Βουλευτών, σήμερα τα μέλη της ΝΔ σε ένα ΚΕΝΟ, κυριολεκτικά και μεταφορικά Κοινοβούλιο, αποφάσισαν και διέταξαν!
Ο Κώστας Καραμανλής!
Ο “άνθρωπος που ήξερε πολύ καλά απο γραπτές διαμαρτυρίες στελεχών και εργαζόμενων ότι το δυστύχημα ήταν προ των πυλών!
Ο “άνθρωπος” που λίγες μέρες πριν από το βήμα της Βουλής επιτέθηκε με απόλυτη αλαζονεία, λέγοντας ότι κανείς δεν δικαιούται να αμφισβητεί την ασφάλεια των τρένων!
Ο “άνθρωπος” που μοίρασε τα εκατομμύρια της ΕΕ όχι για τα συστήματα ασφαλείας, για τα οποία είχαν δοθεί αλλά αλλού….
Ο “άνθρωπος” που όχι μόνο δεν έδειξε καμία μεταμέλεια, αλλά καταχειροκροτήθηκε από τους μπλε συναδέλφους του! Αντί να έχει το κεφάλι σκυφτό, χαμογελούσε αυτάρεσκα από τα έδρανα της βουλής, τη στιγμή που 57 σπίτια είχαν κλείσει εξαιτίας του.
Ο “άνθρωπος”, για τον οποίο η Ευρωπαϊκή Εισαγγελία ζήτησε την άρση της ασυλίας του για τη δίωξή του για κακουργηματική απιστία σε βάρος των συμφερόντων της Ευρωπαϊκής
Αυτός ο “άνθρωπος”, σήμερα ξεπλύθηκε από 157 αδίστακτους Βουλευτές, οι οποίοι εν γνώσει τους τον συγκάλυψαν λέγοντας ότι θα πρέπει να ελεγχθεί για ένα απλό πλημμέλημα
Παράβαση καθήκοντος για τα οικονομικά του ΟΣΕ…. και για τον μαρτυρικό θάνατο 57 ανθρώπων …. τίποτα…..57 ανθρώπων …
Τέτοια σήψη και δυσωδία δεν υπήρξε ποτέ στον τόπο.
Είχαν πολλές ευκαιρίες για συγγνώμη. Για μεταμέλεια. Για ανθρωπιά. Για φιλότιμο.
Δεν πήραν όμως καμία.
Για αυτό και όλοι θα μείνουν στην πιο μελανή σελίδα της ιστορίας του τόπου, βυθισμένοι στον βούρκο τους!
Εκεί ακριβώς που οι ίδιοι απέδειξαν ότι τους αξίζει!
*****
Η Μαρία Καρυστιανού, μάνα που έχασε παιδί στα Τέμπη, στάθηκε ξανά χθες στο βήμα της Ιστορίας, φωνάζοντας για τον εμπαιγμό, την αλαζονεία και τη συγκάλυψη ενός κράτους που φυγαδεύει ενόχους με ασυλίες, χειροκροτήματα και κοινοβουλευτικά «κουκούλώματα». Δεν υπάρχει άνθρωπος με καρδιά που να μη συνταράσσεται διαβάζοντας την κραυγή της.
Όμως, όσο άδικος κι αν είναι ο πόνος, όσο αβάσταχτος κι αν γίνεται ο χαμός, γεννιέται ένα ερώτημα που δεν μπορούμε να παραβλέψουμε:
Έχουν οι νεκροί ταμπέλες;
Μέσα σε εκείνη τη σπαρακτική ανακοίνωση, σε εκείνη την αγωνία για δικαιοσύνη, για τιμωρία των ενόχων, για κάθαρση, δεν βρέθηκε ούτε μια φράση συμπαράστασης σε εκείνες τις μάνες που έθαψαν τα παιδιά τους στη θάλασσα της Πύλου, αγκαλιά με τα αδέρφια τους, χωρίς όνομα, χωρίς πατρίδα, χωρίς τάφο. Εκείνες οι μάνες που έκλαψαν με το ίδιο αίμα στα μάτια, αλλά το κλάμα τους πέρασε σαν σιωπή, γιατί το χρώμα τους δεν ήταν το ίδιο με το δικό μας.
Είναι ο θάνατος ελληνικό προνόμιο;
Γιατί η αγανάκτησή μας, η αλληλεγγύη μας, η φωνή μας υψώνεται όταν πρόκειται για τους 57 στα Τέμπη, αλλά μένει μουγγή για τους 600 και παραπάνω στην Πύλο; Δεν πέθαναν και αυτοί από την ίδια εγκληματική αδιαφορία; Δεν δολοφονήθηκαν κι αυτοί από την ίδια πολιτική που θυσιάζει ζωές για ψηφοθηρία, που εξαργυρώνει ευρωπαϊκά κονδύλια με ψήφους, που θεωρεί τους αδύναμους αναλώσιμους;
Πόσο εύκολα δίνουμε εθνικότητα στο πένθος, πόσο εύκολα βαφτίζουμε «δικούς μας» αυτούς που πενθούμε, πόσο εύκολα κλείνουμε τα μάτια στο ότι τα παιδιά που χάθηκαν στην Πύλο είχαν κι αυτά όνειρα, μανάδες που θα περίμεναν ένα μήνυμα ζωής και τώρα δεν θα το πάρουν ποτέ.
Αν τα παιδιά στα Τέμπη τα σκότωσε η κυβερνητική διαφθορά, τα παιδιά της Πύλου τα σκότωσε η κυβερνητική σκληρότητα και η ρατσιστική απανθρωπιά. Το χέρι που τα έσπρωξε στον θάνατο είναι το ίδιο.
Κι αν ο ελληνικός λαός έχει λόγο να διαμαρτύρεται, να βγαίνει στους δρόμους, να διαδηλώνει για τους νεκρούς στα Τέμπη, έχει την ίδια υποχρέωση να διαδηλώσει και για εκείνους που πνίγηκαν στην Πύλο, γιατί δεν είναι απλώς θέμα ανθρωπισμού – είναι θέμα δικαιοσύνης.
Κυρία Καρυστιανού, σέβομαι βαθιά τον πόνο σας, την αγωνία σας για δικαίωση, το θάρρος σας να σταθείτε απέναντι σε μια κυβέρνηση που δολοφονεί και καλύπτει τους δολοφόνους της. Σας παρακαλώ, όμως, με την ίδια δύναμη που μιλάτε για το παιδί σας, να μιλήσετε και για εκείνα τα παιδιά που έμειναν άταφα και ανώνυμα, γιατί πέθαναν με το λάθος χρώμα, στο λάθος μέρος, τη λάθος ώρα.
Μόνο έτσι θα γίνουμε κοινωνία ανθρώπων, όχι απλώς Ελλήνων.
Γιατί οι νεκροί δεν έχουν ταμπέλες.
Μόνο οι ζωντανοί τους βάζουν.
Διοτίμα