Κώστας Σημίτης
Το συγκινητικό «αντίο» από τον οδηγό-σωματοφύλακά του -«Δεν είπες ούτε γεια»
Με το θάνατο χτες του Κώστα Σημίτη, ο «ιστορικός του μέλλοντος» και η περίφημη μυθιστορία του, προφανέστατα προϊόν της αχαλίνωτης ή στερημένης φαντασίας του (υποκαθιστούν την αλήθεια) , έχουν πάλι την τιμητική τους. Γκέμπελς, πολιτικοί, άλλοι φίλοι και εχθροί του εκλιπόντος π. πρωθυπουργού, έδωσαν για άλλη μια φορά τα «ρέστα» τους για τον ταλαίπωρο αυτό τύπο, ιστορικό ή ιστοριοδίφη , που κάποια ημέρα (Κύριος οίδε πότε και πάντως στο απώτερο (!) μέλλον) θα αναλάβει να κρίνει τον εκλιπόντα, μια και εμείς, οι σύγχρονοι με το Κ. Σημίτη, συνάδελφοί του, είμαστε ανίκανοι ή …αναρμόδιοι να γράψουμε .Και θα μας αντικαταστήσει ο μελλοντικός, για να εκφέρει πιο ασφαλή και αντικειμενική ιστορική κρίση για την προσωπικότητα και το έργο του π. πρωθυπουργού, όπως και των άλλων ιστορούμενων της εποχής μας από τη δική του τότε πένα! Και ας μην τους είδε ούτε γνώρισε ποτέ τους ίδιους και τα έργα τους.
Ελόγου του ,λοιπόν, είναι αρμόδιος να μιλήσει . ΄Οχι, όμως , κι εμείς , οι χωρίς φαντασιώσεις και επινοήσεις, που τους γνωρίσαμε και «ζήσαμε» από πρώτο χέρι τα « καλά και τα άσχημά» τους και πορευτήκαμε μαζί τους στο μάταιο τούτο κόσμο, που ο Κώστας Σημίτης εγκατέλειψε αυτή την ώρα.
Εν πάση περιπτώσει, να μη χάνουμε πάλι τα λόγια και το χρόνο μας να επαναλαμβάνουμε το χιλιοειπωμένο εδώ (και αυτονόητο ως ορθό, ακόμα και χωρίς επεξηγήσεις), πως αρμόδιοι να γράψουν για το θανόντα π. πρωθυπουργό , είναι οι σημερινοί ιστορικοί . Όπως , ομοίως , αναρμόδιος είναι ο γράφων ,ας πούμε , (ή έστω με επιφυλάξεις για επικίνδυνες αποκλίσεις από την πραγματικότητα) , να μιλήσει για τον… Κύρο και τον Αρταξέρξη, που απέχουν, παρασάγγες από τη δική μας εποχή . Αυτό το έργο ήταν αρμοδιότητα του Ξενοφώντα να ασχοληθεί. Τώρα, αν έκανε καλά ή όχι αυτή τη δουλειά, είναι άλλη «ιστορία» και πάντως όχι της παρούσης.” Επί το έργον ” του Κώστα Σημίτη, τώρα.
Πριν να (υπεν)θυμίσουμε πως η προσωπικότητα και το έργο ενός πολιτικού, δεν μπορούν ποτέ ,όσο τουλάχιστον έχουμε ιστορικές πληροφορίες ή βιωμένα γεγονότα, να χαρακτηριστούν (αποτιμηθούν) με τα παραθετικά , ούτε καν στο θετικό, του επιθέτου καλός. Η άσκηση όλων των ειδών εξουσίας, στερεί από τον κρινόμενο αυτή την πολυτέλεια. ΄Ετσι, αρκούμαστε σε συγκρίσεις μεταξύ του ενός και του άλλου. Και… τούμπαλιν. «Αυτός έχει παρουσιάσει θετικότερο έργο από εκείνον ,αλλά λιγότερο σημαντικό από τον άλλο, κοκ». Και μια κι ο ασκών εξουσία είναι «κακός» πάντα , ο ιστορικός στις κρίσεις του είναι προτιμότερο να «καταφεύγει» στην ασφάλεια που του παρέχουν τα παραθετικά του…κακός. «Αυτός είναι χειρότερος από τον προηγούμενο. Αλλά, ο άλλος ,συγκρινόμενος με αυτούς, υπήρξε χειρότερος».
Για επίρρωση των παραπάνω, να μείνουμε σε ένα παράδειγμα σχετικό με τον Κώστα Σημίτη. Αντιστασιακός ο ίδιος, έβαζε μπόμπες στη διάρκεια της δικτατορίας του ’67,μαζί με το συνάδελφό του καθηγητή Καράγιωργα, ο οποίος, μάλιστα, έχασε το χέρι του σε μια τέτοια τοποθέτηση εκρηκτικών. ΄Ηταν, όμως , ο ίδιος ο βομβιστής της δικτατορίας Κώστας Σημίτης επί της πρωθυπουργίας του οποίου συνελήφθησαν οι επίσης βομβιστές (και εκτελεστές) της Οργάνωσης 17 Ν. Και τούτοι, το καθεστώς του Σημίτη πολεμούσαν, όπως και ο αντιστασιακός σοσιαλιστής, τον Παπαδόπουλο. Η διαφορά είναι πως η Δικτατορία, ως εξουσία, είναι όντως χειρότερη από τη Δημοκρατία. Αλλά και τούτη δεν είναι καλύτερη, παρά μόνο για το λόγο που ο Τσόρτσιλ «πέταξε» εκείνο το αμίμητο, έστω και ως εξυπνακισμό « η Δημοκρατία είναι το χειρότερο πολίτευμα, αν δεν υπήρχαν τα άλλα»! Τα λέει όλα η ατάκα του πανούργου φλεγματικού Εγγλέζου !
Ο Κώστας Σημίτης, ως πρωθυπουργός, υπήρξε πιο «λίγος», συγκρινόμενος με τον Ανδρέα Παπανδρέου. Και όχι μόνο στην παραγωγή έργου και μάλιστα με κοινωνική σφραγίδα, αλλά και ως αρχηγός του ΠΑΣΟΚ, το κοινοβουλευτικό κόμμα που γεννήθηκε από το επαναστατικό- αντιστασιακό ΠΑΚ με αρχηγό τον Ανδρέα Παπανδρέου.
Και μπορεί, να μην υπήρξε , μεν, «χαρισματικός» σαν τον «Ανδρέα», όπως θέλουν οι λαοί τους αρχηγούς τους (κανείς για παράδειγμα δεν τον αποκαλούσε Κώστα ή Κωστή, δικό του, δηλαδή, άνθρωπο, όπως τον «Ανδρέα», που σπάνια ,τον ανέφερε ο φανατικός Πασόκος ως Παπανδρέου), αλλά ο Σημίτης υπήρξε πιο συστηματικός, οργανωμένος, «σοβαρός» . Ελάχιστα θυμικός, χωρίς τις γνωστές «ανδρεϊκές» εξάρσεις δημαγωγίας και λαϊκισμού. Περισσότερο ευρωπαϊστής (θετική η συμβολή του στην είσοδο της χώρας στην ΟΝΕ) και λιγότερο εθνικιστής-«στρατόκαυλος» από πολλούς “Ελληνάρες” πρωθυπουργούς, ακόμα και από τον Ανδρέα Παπανδρέου. Παράδειγμα, η συνετή στάση του στο «στημένο», πιθανότατα από τον ΄Ακη Τσοχατζόπουλο, περιστατικό στα ΄Ιμια.
Εδώ, να σταθούμε λίγο στο μεγάλο λάθος του Κώστα Σημίτη, που όπως είπαμε δεν τα πήγαινε και πολύ καλά με τις «στολές», ειδικά με τις στρατιωτικές, όπως ο Ανδρέας Παπανδρέου. Είναι και αυτός ο λόγος που δεν μπόρεσε να προφυλάξει την πρωθυπουργία του από το σκάνδαλο του “εξοπλισμού του αιώνα” , αρνούμενος την τοποθέτηση στο υπουργείο ΄Αμυνας του κολλητού του Ανδρέα Παπανδρέου, ΄Ακη Τσοχατζόπουλου . Ο τότε υπουργός ΄Αμυνας εκμεταλλεύτηκε εκείνο, ακριβώς, το επεισόδιο στα ΄Ιμια ,για να αποσπάσει το «οκ» του πρωθυπουργού του, να προχωρήσει στις αγορές των περίφημων γερμανικών «υποβρυχιων που έγερναν», με τεράστιες μίζες που εισέπραξε ο ίδιος ο ΄Ακης και η παρέα του.
Βεβαίως, να τονίσουμε σε αυτό το σημείο, πως ο Τσοχατζόπουλος δεν ήταν ο μόνος. Είναι ο κανόνας από συστάσεως ελληνικού κράτους και ΕΙΔΙΚΑ ΣΗΜΕΡΑ, οι περισσότεροι, υπουργοί ΄Αμυνας, αλλά και πρωθυπουργοί που τους τοποθετούν με αυτό το στόχο στο συγκεκριμένο υπουργείο, να χρηματίζονται από τις εταιρίες με υψηλές μίζες για να τις προτιμούν στις τεράστιες και καταστροφικές εξοπλιστικές αγορές της εκάστοτε ελληνικής κυβέρνησης.
Τώρα, τα γνωστά δημόσια έργα του Σημίτη στην πρωθυπουργία του (γέφυρα Ρίου, αεροδρόμιο, μετρό κ.α) υπήρξαν όντως αξιόλογα και απαραίτητες υποδομές για τη χώρα. Με εξαίρεση τους Ολυμπιακούς αγώνες του 2004 στη χώρα μας που δεν έπρεπε να διεξαχθούν. Αλλά και αυτό, να σημειώσουμε , υπήρξε έργο πονηρό του Κων. Μητσοτάκη, που «κίνησε γη και ουρανό» για να τους διεκδικήσει η πάμπτωχη χώρα μας, ήδη από το 1991. ΄Ηταν πραγματικά μια απόφαση «τρελή», ακατανόητη. μια τεράστια οικονομική καταστροφή για την καταχρεωμένη τότε και σήμερα, Ελλάδα.
Το «σκάνδαλο του Χρηματιστηρίου», με τις περίφημες «φούσκες» ,δε χρεώνεται ούτε αυτό στον τότε πρωθυπουργό. Ο ίδιος υπήρξε αδιάφθορος, όπως απέδειξε η περιουσιακή του κατάσταση ως αυτή τη στιγμή, αλλά και η άρνησή του να καταστεί και ο ίδιος απαρχή κομματικής «δυναστείας» και «τζάκι». Υπεύθυνοι για το σκάνδαλο υπήρξαν πρώτα οι στενοί συνεργάτες τους, που δεν είχε την πρόνοια να τους αποπέμψει νωρίς. Αλλά να μη ξεχνάμε πως οφείλεται εν πολλοίς και στο τζογαδόρικο , εθνικό σπορ , πολλών συμπατριωτών μας για εύκολο πλουτισμό . Από τα μεγάλα «κουσούρια» και αυτό μιας ουκ ευάριθμης μερίδας του πληθυσμού, που ονειρεύεται να πλουτίσει από τη μια στιγμή στην άλλη, με “ρουλέτες και χαρτιά”, ληστεία, κλοπή, κομπίνα, απάτη και διασυνδέσεις με άτομα «ισχυρά».
Για να συμπληρώσουμε το «προφίλ» του Κώστα Σημίτη, στις πρωθυπουργικές του θητείες ((18 Ιανουαρίου 1996 – 10 Μαρτίου 2004), και επίσης πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ (30 Ιουνίου 1996 – 8 Φεβρουαρίου 2004), παραθέτουμε δύο κείμενά μας, από τις πολλές, παλιότερα, αναφορές μας εδώ στο ιστορικό αυτό πρόσωπο .
1. ΚΑΙ Ο Κ. ΣΗΜΙΤΗΣ ΔΕΙΧΝΕΙ ΤΟΝ ΥΠΕΥΘΥΝΟ ΤΗΣ ΧΡΕΟΚΟΠΙΑΣ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ Κ.ΚΑΡΑΜΑΝΛΗ.
ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ Κ. ΣΗΜΙΤΗ ΣΤΟΝ ΧΡ. ΧΩΜΕΝΙΔΗ
– Κύριε Πρόεδρε, πότε πήραμε την κάτω βόλτα;
Το ερώτημα αυτό δημιουργεί την εντύπωση ότι κάποτε ήταν όλα καλά και μετά ξαφνικά, πήγαν όλα στραβά. Δεν ήταν κάποτε όλα καλά. Απλώς η Ελλάδα είχε κάνει -πάρα την υστέρηση της- θέλω να το υπογραμμίσω αυτό- ένα σημαντικό βήμα κατά τη δεκαετία 1994-2004. Αυτή βελτίωση της επέτρεψε να γίνει μέλος της Ευρωπαϊκής Οικονομικής και Νομισματικής Ένωσης, την 01/01/2001 και να εισαγάγει το ευρώ ως νόμισμα, τον Ιανουάριο του 2002.
Αναφέρω ενδεικτικά, ότι ο μέσος ρυθμός ανάπτυξης του ΑΕΠ, ήταν την τετραετία 1996 – 1999, 3,2% όταν στην Ευρωπαϊκή Ένωση, ήταν 2,5%. Τη δεύτερη τετραετία 2000 – 2003, ο ρυθμός της ανάπτυξης της Ελλάδος αυξήθηκε στο 4,2%, ενώ στην Ε.Ε. των 15 ήταν μόνο 1,6%.
Εκείνη η οχταετία αποτελούσε μία πρωτόγνωρη εξέλιξη στην Ελλάδα. Ποτέ άλλοτε στην Ελλάδα, δεν υπήρχε επί τόσο καιρό, ένας τόσο θετικός υψηλός ρυθμός ανάπτυξης.
Τι συνέβη μετά; Τι έγινε το 2004; Το 2004, η κυβέρνηση που ανέλαβε θεώρησε ότι θα πρέπει να ακολουθήσει μία διαφορετική πολιτική για να κερδίσει το εκλογικό σώμα. Να δίνει συνεχώς παροχές, να προβαίνει σε διορισμούς, να σπαταλά και να προχωρεί ακόμη και σε μέτρα τα οποία ήταν πρωτοφανή για την Ε.Ε.. Παραδείγματος χάρη, στην Ελλάδα καταργήθηκε τότε ο φόρος κληρονομίας. Αυτό δεν έγινε πουθενά αλλού.
Το αποτέλεσμα ποιο ήταν; Θυμόμαστε όλοι ότι το 2009, η Ελλάδα παρουσίασε ένα έλλειμμα γύρω στο 15,4% του ΑΕΠ, δηλαδή ένα πρωτόγνωρο έλλειμμα, το μεγαλύτερο έλλειμμα που είχε παρουσιάσει ποτέ. Και το δημόσιο χρέος αυξήθηκε σε πρωτόγνωρα ύψη. Με αποτέλεσμα να συμφωνηθεί, για τη διάσωση της Ελλάδος, το μνημόνιο του 2010.