“Η επανεμφάνιση του Αλέξη Τσίπρα μετά από καιρό ήρθε σε μια στιγμή που οι εξελίξεις στην Κεντροαριστερά πυκνώνουν.
Ήταν μια πρόβα τζενεράλε ώστε να διεκδικήσει την ολική επαναφορά του σε έναν ευρύτερο ρόλο; Οι φήμες τρέχουν, αλλά ο χρόνος θα δείξει.
«Σε ένα βράδυ ξεχάστηκε ο Κασσελάκης» έλεγαν μετά την ομιλία Τσίπρα κάποιοι «αμετανόητοι» θιασώτες του πρώην πρωθυπουργού. Σε ένα πυκνό σε εξελίξεις χρονικό ορίζοντα, ο κ. Τσίπρας δηλώνει με τον τρόπο του «παρών» στο χώρο της Κεντροαριστεράς”.
iefimerida.gr
****
«Ειδικότης αποκτηθείσα εν τω στρατεύματι» λέγανε οι παλιοί. Στο κομματικό βασίλειο της Ελλάδας, ομοίως, υπάρχουν ειδικότητες που αποκτήθηκαν στην άσκηση του, πλην των άλλων , κερδοφόρου επαγγέλματος της «πολιτικής». Κυρίως με επιδόσεις εξαιρετικές στην άλλη μπίζνα ,άκρως προσοδοφόρα και τούτη, της εθνικοφροσύνης και της πατριδοκαπηλίας.
Ο Κων. Καραμανλής για παράδειγμα, λόγω της μακροχρόνιας παρουσίας του στην πολιτική, ως…ειδικός στα εθνικά ζητήματα, που τα χειριζόταν πάντα κατά το δοκούν, κομματικώς συμφέροντα, αλλά και την υστεροφημία του (εξ)υπηρετούντα, έλαβε από το Σύστημα (που φροντίζει στα «δύσκολα» να υποκαταστήσει ακόμα και την Ιστορία) τον τίτλο του «Εθνάρχη»(!) .(Από τις σπάνιες και αποκλειστικές ειδικότητες). Ο ακροδεξιός Ηπειρώτης Ευάγγελος Αβέρωφ, το «αυτί και το μάτι» του αυτοεξόριστου Σερραίου, ενδημούντος τούτου εν χουντική Ελλάδι , όσο ο άλλος απολάμβανε το μονήρη βίο στο Παρίσι, απόκτησε την ειδικότητα του «γεφυροποιού». Η δικιά του δουλειά υπήρξε η συγκόλληση και η συμφιλίωση της χουντικής Ελλάδας με εκείνη της Καραμανλικής ,νέας εποχής, ( αδόκιμα) αποκαλούμενης «Μεταπολίτευσης.
Να σημειώσουμε, επί τροχάδην μόνο, πως κάτι αντίστοιχο επιχείρησε να κάνει το Σύστημα και παλιότερα, αμέσως μετά τη λήξη και την ήττα του λαϊκού ξεσηκωμού (επανάσταση) της τότε αριστερής-κομμουνιστικής Ελλάδας. Η Δεξιά (αργότερα την ακολούθησε και η άκαπνη ή η συστημική «Αριστερά») μιλούσε για εμφύλιο (!) για αδέρφια όμαιμα και αγαπημένα που κάποια στιγμή μισήθηκαν και σφάζονταν αναμεταξύ τους….χάριν γούστου! Αλλά «το αίμα» το ελληνικό, άχρουν, άοσμο και άγευστο, «νερό, δε γίνεται», ως γνωστό. Γι΄αυτό, άπειροι καλοθελητάδες και καιροσκόποι, επιδόθηκαν σε εθνοσωτήριες κορώνες, κυρίως γκεμπελικές και “καλλιτεχνικές”, να πείσουν πως «δεν έχουμε να χωρίσουμε και τίποτα, ρε παιδιά. Τέκνα ΜΙΑΣ ΜΑΝΑΣ-ΕΛΛΑΔΑΣ είμαστε όλοι». Εμ. πώς δεν είμαστε! «Στον αγώνα ενωμένοι και στη μάσα χώρια.» (Ας είναι, άλλη μεγάλη ιστορία τούτη. Ασφυκτιά αν επιχειρηθεί να στριμωχτεί σε λίγες γραμμές ).
Ο Αλέξης Τσίπρας για να έρθουμε στα σύγχρονα τεκταινόμενα στον αγγελικά πλασμένο , συστημικό-κομματικο-παραταξιακό μας κόσμο, έχει τις δικές του άριστες επιδόσεις στο άθλημα του «γεφυροποιού» επίσης. Συνενώνει τα ανόμοιο ή έστω ετεροθαλές υλικό στη βάση της πυραμίδας . Φαινομενικά, τέτοιες διαφορές δείχνουν να υπάρχουν και στην κορυφή της. Στην πραγματικότητα, όμως, είναι ανύπαρκτες, αφού, πρόλαβε κι αυτό να το διατυπώσει εύστοχα και ευφυώς η λαϊκή σοφία, «κόρακας κοράκου μάτι δε βγάζει».
Στην κορυφή ,λοιπόν, τα βρίσκουν και μάλιστα εύκολα και… μια χαρά. Δεν είχε να χωρίσει τίποτα ο Αλέξης Τσίσπρας ,όταν συμφωνούσε με τον Κώστα Καραμανλή (η περίφημη «ομερτά») να ανταλλάξουν χάρες και ακριβά δώρα.
Ο Αλέξης να κρατήσει μακριά το σβέρκο του Κωστάκη από τον πέλεκυ της δικαιοσύνης για το μέγα έγκλημα της « εσχάτης προδοσίας», αυτό της πρώτης χρεοκοπίας της χώρας ,που διέπραξε ο «ανιψιός» στα χρόνια της ευημερίας των δανείων .Τότε , όταν πάλι έτρωγαν με χρυσά κουτάλια η “γαλάζια ακρίδα”, με τους “κουμπάρους, τους εργολάβους και τους νταβατζήδες» (έτσι, τους αποκαλούσε ο ίδιος ο..λαϊκός Κωστάκης). Σε αντάλλαγμα, ο υπόδικος π. πρωθυπουργός παραχωρούσε τον καλύτερό του καραμανλικό παίχτη, το «Ναζί χωρίς στολή» Πάνο Καμένο, για να στήσει ο Αλέξης Τσίπρας εκείνη την ανεκδιήγητη συγκατοίκηση ακροδεξιών και αριστερών ενοίκων στη ίδια κυβερνητική παράγκα.
Να μνημονεύσουμε ενδεικτικά για το μέγεθος της φρίκης – ΄Υβρεως ένα μόνο ζεύγος! Μανώλης Γλέζος, ο υποστείλας την ναζιστική σημαία από την Ακρόπολη , δίπλα στον αρνητή του Ολοκαυτώματος Δημήτρη Καμένο! Για τέτοιο ανοσιούργημα μιλάμε, για το οποίο ο λαλίστατος σε θέματα Ινστιτούτων επίδειξης ακαδημαϊσμού (κουκουβαγεία τα έλεγε ο υπέροχος «τζαναμπέτης» Γιάννης Σκαρίμπας) π. πρωθυπουργός , δεν ένιωσε την ανάγκη να απολογηθεί στην Ιστορία.
«Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα» στο μακιαβελλικό ,κομματικό (υπό)κοσμο. Ανέκαθεν. Ο Χαρ. Φλωράκης για παράδειγμα, Γ. Γραμματέας του ,κατά τα άλλα, «μη μου άπτου» συστημικού ΚΚΕ, δήλωνε υπερηφάνως στο «βρώμικο 89» πως θα συνεργαζόταν και με το διάβολο (και το έκανε στο πρόσωπο του αρχιερέα της Αποστασίας), αρκεί να εξόντωνε πολιτικά τον Ανδρέα Παπανδρέου , για να αλλαξοπιστήσουν οι οπαδοί του. Δεν τα κατάφερε και η εκδίκηση της Ιστορίας ήταν, ένα τεράστιο λαϊκό κίνημα να το ευνουχίσουν ,ως συστημικό πια κόμμα στα γραφεία του Περισσού και να το καταντήσουν (από)κομμα του.. 5%! (Κι αν δεν είναι και τούτο ΄Υβρις!)
Αυτή τη ώρα, ο Αλέξης Τσίπρας είναι έτοιμος να επαναλάβει το έγκλημα της «ομερτά». Αφού εγκατέλειψε το κόμμα του, μετά την ήττα του, χωρίς να εξετάσει σε βάθος τις αιτίες και ιδιαίτερα την πιθανότητα ( μέρα με τη μέρα καθίσταται πια βεβαιότητα) της «βίας και της νοθείας», τουλάχιστον στις δύο εκλογικές αναμετρήσει, όπως όλα δείχνουν σήμερα, από καιροσκοπισμό, υπολογισμό και προσωπικές φιλοδοξίες , δε δίστασε να κρεμάσει ένα ολόκληρο ΑΝΤΙΔΕΞΙΟ , λαϊκό κίνημα που τον εμπιστεύτηκε.
΄Επαιξε άτιμο παιχνίδι! Τώρα βγαίνουν όλα στη φόρα. Δεν ήταν θυμική, αυθόρμητη, έντιμη εν τέλει , η αντίδρασή του με τη φυγή μετά την ήττα. Υπήρξε μελετημένη, προσχεδιασμένη σε όλες τις λεπτομέρειες. ΄Ατιμη!
Πρώτα έδωσε το «δαχτυλίδι» σε έναν ανύποπτο και έξω από την κομματική κόπρο , Στέφανο Κασσελάκη και ως… Αμεριακανάκι, τον χρησιμοποίησε ξεδιάντροπα , τον υπονόμευσε με τη «δημόσια αφωνία» του και όταν ήρθε ή ώρα ,έδωσε εντολή στις ύαινες –αχυρανθρώπους του να τον κατασπαράξουν. ΄Ο, τι βλέπουμε να συμβαίνει σήμερα στο ΣΥΡΙΖΑ, η τρικυμία που έχει ξεσπάσει, είναι ΕΡΓΟ ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΟ ΤΟΥ ΑΛΕΞΗ ΤΣΙΠΡΑ . ΑΤΙΜΟ ΚΑΙ ΑΠΟΛΙΤΙΚΟ.
Στόχος; Θέλει να επιστρέψει ως ΣΩΤΗΡΑΣ, αφού η Αριστερά χρειάζεται… πολιτικοποιημένο ηγέτη ( διάβαζε κλώνο κομματικού σωλήνα) μόνου και ικανού να σώσει την παράταξη από τον αφανισμό! Ο Κασσελάκης όλο αυτό τον καιρό, ως αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ , κρατούσε το ρόλο στη θεατρική παράσταση , δευτεραγωνιστή. Τον πρωταγωνιστικό ρόλο στο θίασο του ΣΥΡΙΖΑ τον είχε εξ αρχής ο Τσίπρας από τα παρασκήνια. Και όταν έκρινε πως ήρθε η ώρα να βγει και στη σκηνή, υποβίβασε και επίσημα το «στρατηγό» στις τάξεις του στρατιώτη –κομπάρσου (όπως αφελώς ο ίδιος ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ διάλεξε για τον εαυτό του να αυτοχαρακτηρίζεται στην Κουμουνδούρου!) .
Κατάληξη; Θα τον στύψει σαν λεμονόκουπα ακόμα περισσότερο , αν δεν υπάρξει, άμεση και δυναμική αντίδραση από κάτω και θα τον πετάξει στη χωματερή του “αμερικάνικου ονείρου”. Ο Στέφανος Κασσελάκης δε δείχνει ικανός να ποφύγει την αυτοχειρία. Εκτός, αν τον προφτάσει να μην προχωρήσει στο “απονενοημένο βήμα, η λαϊκή βάση και τον σώσουν τελαυταία στιγμή. (Συνεχίζεται)