Τα ξημερώματα της 18ης Σεπτέμβρη δολοφονείται στο Κερατσίνι ο αντιφασίστας Παύλος Φύσσας από τον χρυσαυγίτη Ρουπακιά, στοχοποιημένος για την αντιφασιστική του δράση. Για την υπόθεση προφυλακίζονται χρυσαυγίτες, αναμεσά τους και βουλευτές (η δίκη συνεχίζεται μέχρι σήμερα) ενώ αναλαμβάνει επίσημα την ευθύνη για τη δολοφονία του Φύσσα ο αρχηγός της χ.α. Νίκος Μιχαλολιάκος. Η λίστα από τις φασιστικές επιθέσεις είναι μεγάλη (δολοφονία Σαχτζάτ Λουκμάν, ξυλοδαρμός αιγύπτιων ψαράδων, επιθέσεις σε καταλήψεις, αυτοδιαχειριζόμενους χώρους και σε αναρχικούς/αντιφασίστες), να μην αφήσουμε τίποτα αναπάντητο.
Η άτυπη σύνοδος κορυφής της Μπρατισλάβας απέτυχε να αλλάξει τη μεταναστευτική πολιτική που ακολουθούν οι Βρυξέλλες, δήλωσε ο πρωθυπουργός της Ουγγαρίας Βίκτορ Όρμπαν.
Ο Ούγγρος πρωθυπουργός ανακοίνωσε ότι οι ηγέτες των βαλκανικών χωρών και της ΕΕ θα συναντηθούν στις 24 Σεπτεμβρίου στη Βιέννη και ότι ο ίδιος έχει ως στόχο να αλλάξει την «αυτοκαταστροφική και αφελή» μεταναστευτική πολιτική της Ευρώπης.
Η θεωρία της αδυναμίας συμπόρευσης-συνένωσης των λαών με αρμονικές και ουσιώδεις σχέσεις, αποπνέει στράτευση εθνικιστικής, ναζιστικής και αντικομμουνιστικής υστερίας πως στα έθνη προέχει η παγιωμένη, ως θεοκρατική εφετμή,αντίληψη της μοναδικότητας του ΄Εθνους-Κράτους. Το αφελές καπιταλιστικό ευφυολόγημα “όλα τα δάχτυλα δεν είναι ίσα”, βρίσκει κι εδώ καταπληκτική εφαρμογή.
Επομένως, είναι φυσική η διαίρεση του κόσμου . ΄Οσα χωρίζουν τους ανθρώπους (κυρίως φυλή, γλώσσα, θρησκεία,νοοτροπία) είναι περισσότερα απ΄όσα τους ενώνουν. Ως εκ τούτου, οποιαδήποτε προσπάθεια συνύπαρξης των λαών και διατήρησης μιας πραγματικής και εξακολουθητικής ειρήνης σε ευρωπαϊκό ή παγκόσμιο επίπεδο (“παγκοσμιότητα”,ως αντώνυμο της “παγκοσμιοποίησης”) αποτύγχανε και θα αποτυγχάνει. Ουδέν ιστορικά αναληθέστερο.
Από την εποχή του Αλέξανδρου του Μακεδόνα ήδη, φάνηκε πως ο τότε κόσμος θα μπορούσε να συνυπάρξει σε ένα απέραντη “παγκοσμιότητα”. Οι Πέρσες, αλλά και άλλα βασίλεια ανατολικών λαών, είχαν και πριν τον Αλέξανδρο επιτύχει να συγκεράσουν σοβαρές διαφορές νοοτροπιών, γλωσσών, θρησκειών, αλλα και οικονομικών συμφερόντων και να αναδείξουν ισχυρές και απέραντες, ομαλοποιημένες κοινότητες .
Και μπορεί μεν να ξεκίνησε το μέγα εγχείρημα της ένωσης του κόσμου από τον Αλέξανδρο, έναν μισοπάλαβο νεαρό, παραδομένο σε κτηνώδη πάθη και άκρατες φιλοδοξίες, όμως ,αν και ανέτοιμος ο κόσμος να αγκαλιάσει τέτοιο παγκόσμιο για την εποχή ιδεώδες, εν τούτοις οι λαοί ( σφυρηλατημένοι κυρίως στο αμόνι της περσικής,άθρησκης φιλοσοφίας ), αποδείχτηκαν πιο ώριμοι από τον Αλέξανδρο και κατάφεραν με εργαλεία κυρίως την κοινή οικονομία και τη γλώσσα, να συνυπάρξουν για ένα, έστω και μικρό, διάστημα. Και αν οι φιλοδοξίες των “επιγόνων” με το θάνατο του Αλέξανδρου, που κατακερμάτισαν την απέραντη εκείνη αυτοκρατορία, δεν κατέστρεφαν αυτή την καθόλου επιφανειακή,-χαλαρή ένωση λαών, πολιτισμών οικονομιών, ουδείς μορεί να γνωρίζει ποια θα ήταν η εξέλιξη του ιστορικού γίγνεσθαι από τότε ως σήμερα.
΄Εστω ,όμως, κι αν αδυνατούν κάποιοι να το συλλάβουν, εύκολα μπορούν να συνθλιβούν στερεότυπα και παγιωμένες κοινωνικές αντιλήψεις, παραδόσεις και συνήθειες αιώνων, μπροστά στην ισχυρή δύναμη της φύσης, που πρώτη αυτή (και κυρίως αυτή) επιβάλει την ενότητα και την ισότητα μεταξύ των ανθρώπων. Η γλώσσα για παράδειγμα δεν είναι …παίξε γέλασε. Είναι ισχυρός κρίκος διατήρησης μιας φυλετικής- εθνικής παράδοσης. Και εν τούτοις, παλιές, παραδοσιακές γλώσσες αιώνων την εποχή της μεγάλης εκστρατείας του Αλέξανδρου, παραδόθηκαν σχεδόν αμαχητί στην ελληνική γλώσσα, που μετεξελίχθηκε σε ελληνιστική.
Και αν στη θέση του Αλέξανδρου, ο οποίος δε διακατείχετο από κανένα ενωτικό ιδεώδες, σε αντίθεση με εκείνα που ισχυρίζονται οι ΄Ελληνες εθνικιστές, αλλά μόνο από ιμπεριαλιστική και κατακτητική ορμή, υπήρχε ένας ρέκτης, οραματιστής ηγέτης, προπαντός σοβαρός και χωρίς αβυσσαλέα πάθη ,εκείνη η “ελληνιστική” αυτοκρατορία μπορεί και να αποτελούσε την απαρχή της ένωσης του τότε γνωστού κόσμου.
Εκεί, όμως, που φάνηκε ιστορικά πως όχι μόνο δεν είναι αδύνατη η συνένωση των λαών ,το σμίξιμο του κόσμου ολόκληρου υπό μια κεντρική εξουσία, κοινή οικονομία και διαμοιρασμένα-δανεισμέναν στοιχεία πολιτισμού, ήταν η εποχή της ακμής της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. Ο μύθος της μοναδικότητας των βασιλείων και των εθνών κατέρρευσε παταγωδώς και ολοσχερώς από τη φιλοσοφία της “παγκοσμιότητας” των αυτοκρατόρων της Ρώμης.
Βεβαίως, ρομαντικές εξουσίες δεν υπάρχουν, άρα ουδείς αρνείται πως και η ρωμαϊκή εξουσία ανά τους αιώνες επιχείρησε την ένωση του τότε γνωστού κόσμου με κριτήρια ιμπεριαλιστικά-κατακτητικά. ΄Ομως, “ουδεν κακόν αμιγές καλού και τανάπαλιν” Οι εξουσίες κάνουν την (αφύσικη) δουλειά τους και η φύση την (αυθεντική) δικιά της .
Από τη Μ Βρατανία, ως κατω την Ισπανία κι ακόμα πιο κάτω στη Β.Αφρική και πέρα στην Ασία, έστω και παροδικά, παρουσιάστηκε μοναδική φορά στην ιστορική πορεία του ανθρώπινου πολιτισμού η ευκαιρία για ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΕΝΩΣΗ, υπό μια “αρχή”. Αλλά, το σημαντικότερο υπήρξε άλλο. Η μεγάλη, αλλά πρόσκαιρη αυτή “πατρίδα” με υλικό ένα μωσαϊκό λαών, αποτέλεσε για τους ανθρώπους-υπηκόυς της εποχής μια μεγάλη και φιλόξενη φωλιά, που κούρνιασαν αδερφωμένα μέσα γηγενείς, ημεδαποί,αλλοδαποί,πρόσφυγες και μετανάστες από όπου γης και φυλής. Όπου, το δικαίωμα του Ρωμαίου πολίτη το αποκτούσε κανείς ανεξάρτητα από “αίμα” και “γένος”. Ακόμα και οι αρχαιολάτρεις κάτοικοι της Ελλάδας, προτιμούσαν με τον καιρό να τους αποκαλούν Ρωμιούς και όχι ΄Ελληνες.
Και δεν είναι το μόνο. Θριαμβεύουσα ως γλώσσα, καθιερώθη απανταχού σχεδόν της αυτοκρατορίας η λατινική, η οποία παραμένει κυρίαρχη μέχρι σήμερα από εκείνη την εποχή σε μια μεγάλη γκάμα λαών και πέρα από την Ευρώπη. Η οικονομία από την άλλη στο μεγαλύτερο κομμάτι της δεν υπήρξε “δανειστική”, όπως στην αρχαία Ελλάδα,αλλά στηρίχτηκε εν πολλοίς στα γερά πόδια των τοπικιών οικονομιών και στο πρωτογενή πλούτο τους .
΄Ενα απέραντο καμίνι κατέκαιε στη διάρκεια του ρωμαϊκού ιμπέριουμ ό,τι φαινόταν να είναι απαγορευτικό-ανασταλτικό στην παγκόσμια συνένωση. Οι φυλές, οι γλώσσες και οι θρησκείες που αποτελούσαν τους κυριότερυς πυλώνες ανύψωσης και συγκράτησης του “Πύργου της Βαβέλ” των ανθρώπινων κοινωνιών, υποχώρησαν με τα χρόνια και χωνεύτηκαν στο πύρινο πάτο της.
Να μνημονεύσουμε το αξεπέραστο ιστορικό παράδειγμα της αρχαίς Δακίας. Ο ορκισμένος εχθρός της Ρώμης ο λαός του περίφημου βασιλιά Δεκέβαλου (Decebal) που πολέμησε με λύσσα τις ρωμαϊκες λεγεώνες, όχι μόνο ενέδωσε στην κουλτούρα τους (λατινική γλώσσα, θρησκεία,παραδόσεις),αλλά και θριάμβευσε οικονομικά, αφού η ίδια η κεντρική διοίκηση,με σέβας στην τοπική παράδοση, χωρίς τη χρήση βίας,πέρα από την κουλτούρα της, δίδαξε τους κατοίκους της “Νέας Ρώμης” (Νova Roma) πώς οικονομικά θα καταστούν αυτάρκεις και με ποιο τρόπο θα καταλήξουν μια “Roma Felix”,,όπως τελικά η παλιά Δακία χαρακτηρίστηκε.
Πέρασαν αιώνες από τότε και ακόμα σήμερα η πραγματική “καρδιά” της Ρώμης δεν χτυπά στην ιταλική χερσόνησο, οι κάτοικοι της οποίας ελάχιστη φυλετική σχέση έχουν με τους “Λατίνους”, αλλά και η γλώσσα τους είναι τεχνητή λατινική. Σ΄αντίθεση με τους σημερινούς Ρουμάνους που όχι μονο σεμνύνονται πως είναι (και είναι) Ρωμαίοι, αλλά και η γλώσσα τους είναι η πραγματική, λαϊκή λατινική των λεγεώνων, άγραφη ως και τις αρχές του 17 αιώνα, που παραδόθηκε από τους “Βλάχους” κατοίκους της αρχαίας Δακίας (Βλαχ=λατινόφωνος) ατόφια και μόνο προφορικά από γενιά σε γενιά στους σημερινούς Ρουμάνους. Τέτοια καταλυτική επίδραση.
Αλλά και η νομοθεσία, τα “γράμματα και οι τέχνες”, τα άλλα επιμέρους στοιχεία του ρωμαϊκού πολτισμού, υπήρξαν πέρα από δόλωμα και δέλαρ για φυλές και έθνη, που ζούσαν υπό καθεστώς πολιτισμικής βαρβαρότητας. Η Ρώμη υπήρξε το καλύτερο και ιστορικότερο παράδειγμα της εύκολης, αβίαστης και αποτελεσματικής ένωσης των λαών μεταξύ τους.Η φιλοσοφία της Ρώμης υπήρξε τούτη: Ό,τι τεχνητό και αφύσικο στον άνθρωπο,υποχωρεί μπροστά στη δύναμη της φύσης με τα κατάλληλα εργαλεία και χωρίς πάντα τη θεωρούμενη ως “μαία της Ιστορίας”, βία.
Η πρόοδος των λαών και όχι μόνο η οικονομική ανάπτυξη, που ανήκαν στην απέραντη αυτοκρατορία, υπήρξε το υψηλότερο κίνητρο να ζητούν την ένταξή τους στη μεγάλη παγκόσμια-ρωμαϊκή οικογένεια άσχετες και “ξένες” μεταξύ τους κοινωνίες. Και μόνο οι φυλές των Γερμανών, ανυπότακτες, πολεμικές, με ρατσιστική και απάνθρωπη συμπεριφορά, μίσησαν και πολέμησαν αυτή την ένωση,που ορματίστηκε και πέτυχε εν πολλοίς η Ρώμη .
Στην πρόσφατη Ιστορία, ο (κακός κομμουνιστής) Τίτο στη Γιουγκοσλαβία και ο (σκληρός) Μάο Τσετούνκ στην Κίνα, απέδειξαν σε πολλές περιπτώσεις πως θα μπορούσε εύκολα, με τους κατάλληλους χειρισμούς και με μοναδικό εργαλείο τον “ιεραποστολικό ζήλο” και όχι απαραίτητα με “αίμα”, να υποχωρήσει η όποια διαφορετικότητα χωρίζει τις φυλές και τα έθνη και το όραμα της συνύπαρξης ανόμοιων και διαφορετικών νοοτροπιών να εξελιχθεί σε πραγματικότητα. Σ΄αντίθεση με το σταλινισιμό,που προπσπάθησε ΜΟΝΟ με τη βία, τις γενοκτονίες, την εξόντωση να ξεριζώσει ό,τι αντισταλινικό ή αντισοβιετικό υπήρχε ή υποπτευόταν πως υπήρχει, με αποτέλεσμα ουδέποτε να καταφέρει η απέραντη Σοβιετική ΄Ενωση να αποκτήσει ομοιομορφία-συνοχή, πρωτίστως ιδεολογική.
Ο ακροδεξιός κυνηγός των προσφύγων και σφόδρα αντιευρωπαϊστής Ούγγρος πρωθυπουργός Βίκτορ ΄Ορμπαν , μετά το τέλος της συνόδου στην Μπρατισλάβα, δήλωσε θριαμβευτικά πως απέτυχε η σύνοδος! Φυσικά. Αφού, οι μόνοι που δεν επιθμούν την πραγματική ΄Ενωση της Ευρώπης ή επιδιώκουν να παραμείνει η σημερινή ανάπηρη Ε.Ε, υποταγμένη στη βούληση του ισχυρού Βορά και της Γερμανίας, είναι όσοι ακριβώς διακατέχονται από εθνικιστικά και συναφή ιδεοληπτικά σύνδρομα.
Η πραγματική ΄Ενωση της Ευρώπης, που δε θα έχει καμιά σχέση με το σημερινό, ευρωπαϊκό “σαραβαλάκι” της Ε.Ε, κατασκευής μιας παλιάς ευρωπαϊκίστικης ιδεοληψίας-“τεχνολογίας”, που σήμερα κατάντησε να διαθέτει μόνο… φρένα, όπως εύστοχα δηλώθηκε, βρίσκεται επί θύραις. Μια ευρωπαϊκή οικογένεια, που δε θα κάνουν κουμάντο οι ισχυρές οικονομίες,αλλά η θέληση για ειρηνική συνύπαρξη των λαών και τη δημιουργία μιας μεγάλης αγκαλιάς -πατρίδας, που χωράει και ΄Ελληνες και Αλβανούς,αλλά και Σουηδούς και Ρώσους, ετοιμάζεται. Θέλουν δε θέλουν. ΟΙ ΗΠΕ θα αποτελέσουν το εφαλτήριο απ΄όπου θα εκτοξευτούν τα οράματα των ιδεαλιστών και των πολιτικών ακτιβιστών για την ένωση των λαών της γης.
ΟΛΟΣ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΜΙΑ ΠΑΤΡΙΔΑ. Να είμαστε ΟΛΟΙ εκεί στο μεγάλο πανηγύρι των λαών.
