ΚΩΛΟΕΛΛΗΝΕΣ
Στίχοι-μουσική Διονύσης Σαββόπουλος
https://www.youtube.com/watch?v=jbz5TRzEEKg
…
Σειλινοί του κράτους
που ξερνάει και να `τους,
τσιφτετέλληνες
με γονείς ληστές
των συντρόφων τους θύτες
για ανμηστία αλήτες
τώρα διοικητές.
Κράτος ασυστόλων
και πεσμένων κώλων
κωλοέλληνες.
Πώς ο Σαββόπουλος πέρασε στη Δεξιά από την Αριστερά -«Φτηνιάρικος προοδευτισμός, πολύς φανατισμός»
Το δεύτερο μεγάλο ορόσημο αυτής της διαδρομής δεν είναι μουσικό, αλλά ο καθαρά δημόσιος λόγος του. Το 2011, μέσα στο ναρκοπέδιο της κρίσης και στις μεγάλες συγκεντρώσεις/επεισόδια στο κέντρο της Αθήνας, ο Σαββόπουλος παρεμβαίνει ζητώντας να κηρυχθεί η πρωτεύουσα σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης, να «καθαρίσουν» κτίρια από τοξικοεξαρτημένους και μετανάστες και να μεταφερθούν οι δεύτεροι σε αραιοκατοικημένα νησιά υπό διεθνή εποπτεία. Η παρέμβαση αυτή προκάλεσε σφοδρές αντιδράσεις, τροφοδότησε άρθρα και συζητήσεις και, για πολλούς, σήμανε μια καθαρή ιδεολογική μετατόπιση προς έναν αυστηρό «νόμος και τάξη» λόγο, ξένο προς την παλιά εικόνα του. Το αποτύπωμα εκείνων των δηλώσεων παραμένει έως σήμερα μέρος του δημόσιου φακέλου του δημιουργού.
Η τελική «συμπλήρωση» του παζλ έρχεται τον Μάιο του 2023, λίγο πριν τις εκλογές. Σε ραδιοφωνική συνέντευξη στον Παύλο Τσίμα (ΣΚΑΪ 100,3), ο Σαββόπουλος δηλώνει χωρίς περιστροφές «Ελπίζω σε μια αυτοδυναμία της Νέας Δημοκρατίας», προσθέτοντας ότι «οι εποχές έχουν αλλάξει» και «μας χρειάζεται μια ωριμότητα» και ικανότητα «διαχείρισης» που -κατά τη γνώμη του- ο Κυριάκος Μητσοτάκης μπορεί να υπηρετήσει καλύτερα. Η δήλωση γίνεται viral, αναπαράγεται από μεγάλα Μέσα και προκαλεί έντονες αντιδράσεις.
…Το «γιατί» της μετατόπισης αυτής δεν το αφήνει στην εικασία των κριτικών. Ο ίδιος, μέσω της αυτοβιογραφίας του «Γιατί τα χρόνια τρέχουν χύμα», από τις Εκδόσεις Πατάκη, που κυκλοφόρησε στις αρχές του 2025, έδωσε τη δική του απάντηση για το αν είναι αριστερός ή δεξιός και τι πιστεύουν για αυτόν.
Στην αυτοβιογραφία του εξηγεί λοιπόν ότι «με το Κούρεμα έκανα στροφή προς τη Δεξιά… μπαϊλντισμένος με τον ψευτοπροοδευτισμό της εποχής και την αλαζονεία του. Ήταν ένας προοδευτισμός νεφελώδης, αντιπαραγωγικός, πολύ κουλτουριάρης κι εντελώς αντιπνευματικός. Δυστυχώς η Αριστερά αφέθηκε να παρασυρθεί από εκείνον τον φτηνιάρικο προοδευτισμό. Παλιοί αριστεροί που, δικαιολογημένα, μισούσαν τη Δεξιά, επειδή κάποτε τους ταπείνωσε και τους ανάγκασε να υπογράψουν δηλώσεις μετανοίας, αλλά και δεν τους έφυγε ποτέ και ο ανομολόγητος θυμός για την ίδια τους την Αριστερά που τους έμπλεξε τότε, μόλις ξεπετάχθηκε το ΠΑΣΟΚ, μετακόμισαν σύσσωμοι. Το ΠΑΣΟΚ έγινε το καταφύγιο κάθε πληγωμένου εγωισμού. Άσε δε τον λαϊκισμό του. Ήταν τόσο ακαταμάχητος που επηρέασε βλαπτικά όλο το πολιτικό σύστημα, όλα τα κόμματα σχεδόν. Πολύς φανατισμός», συμπληρώνει εμφατικά ο ίδιος.
Το τελευταίο «αντίο» στον αγαπητό «Νιόνιο», που έφυγε από τη ζωή την Τρίτη 21/10, θα το πουν συγγενείς, φίλοι και πολίτες το Σάββατο, στο Α’ Νεκροταφείο Αθηνών
iefimerida.gr
****
Να το ξεκαθαρίσουμε άλλη μια φορά από την αρχή. Ο Δεξιός είναι…επάγγελμα! Κονόμα. Και μάλιστα λωποδύτη. Οι λοιποί ιδεασμοί που επινοούν, όπως το περίφημο τρίπτυχο “πατρίς, θρησκεία ,οικογένεια”, είναι κάλυψη, ξεκάρφωμα, προπέτασμα καπνού. Μάσκα που αφήνει τη μούρη να δείχνει αχνά την παραμόρφωσή της. Αν την τραβήξει, θα φρίξει ο έντιμος και ο ιδεολόγος. Θα τρέχει και θα τινάζει τη σκόνη των υποδημάτων του (κατά το ευαγγελικό).
Τέτοιος είναι ο Κωλοέλληνας. Και όχι, ασφαλώς συλλήβδην οι ΄Ελληνες, όπως θα ήθελε ο «Νιόνιος», των στίχων και τις μουσικής τους.
Μέγας μπαγαπόντης ο Σαββόπουλος. Ξεκίνησε την πορεία του στην απάτη και τον αυτοεξευτελισμό με την πρώτη πονηρή κίνηση να ακολουθήσει το κλίμα της εποχής της νιότης του, που αν δεν το έπαιζες αριστερός, δεν έβλεπες “θεού πρόσωπο” στην τέχνη, με ή χωρίς εισαγωγικά.
Δήλωνε μάλιστα και αναρχικός μια και ως τέτοιος είχε πολλές απολαβές και διευκολύνσεις. ΄Όπως, για παράδειγμα, να αρνείται να πάει κωλοφάνταρο. Και την έβγαλε καθαρή εφ΄ όλης της παλιανθρωπίστικης ζωής του με το περίφημο τρελόχαρτο . Μιλάμε για εποχή που οι συνηλικιώτες του υπηρετούσαν δύο και δυόμιση χρόνια (έξω οι απαραίτητες φυλακές που πέφτανε βροχή στο ελληνικό στράτευμα εκείνων των καιρών).
Οφείλουμε να παραδεχτούμε πως ο Νιόνιος πέτυχε διάνα με τους Κωλοέλληνές του. Περιγράφει επακριβώς τον εαυτό του . Με πρώτη την… αρετή του γλείφτη και του “κισσού”. Ο ίδιος έγλειψε ουκ ολίγες “κατουρημένες ποδιές”, για να φτάσει εκεί που έφτασε. Ως μετριότητα, πάντα. Στη τέχνη πρώτα.
Για να είμαστε ιστορικά δίκαιοι και συνεπείς στα “του Καίσαρος τω Καίσαρι”, ανεξάρτητα από την… περίοπτη θέση που του επιφύλαξαν οι λοιποί συγκωλοέλληνές του, οι ικανότητες του Νιόνου, καλλιτεχνικές και διανοητικές, εξανλτούνται στα πεδία της αντιγραφής και μετάλλαξης ξένης δουλειάς και της αναγωγής του εξυπνακισμού σε εξυπνάδα και θέσφατο. Τίποτα περισσότερο τίποτα λιγότερο.
Ιδεολογικά, δε συζητάμε. Δεν είχε καμιά ιδεολογία ο Νιόνιος. ΄Αδεια λινάτσα. Ο γνωστός δεξιός καιροσκοπισμός. Το συμφέρον πρώτα, η ανέλιξη, η ανάδειξη με όλα τα πρόσφορα των ιδεασμών μέσα.
Ο ίδιος δήλωνε υπερηφάνως τα τελευταία χρόνια, Δεξιός. Και μάλιστα όψιμος φαν του Μητσοτακισμού της διαφθράς, των εξοπλισμών της μίζας , της κοινοβολευτικής δικτατορίας, των αισχρών επιδόσεων της γαλάζιας ακρίδας και πάνω απ΄ όλα των ηθικών αυτουργών στα εγκλήματα της Πύλου και των Τεμπών . Με επίκληση, μάλιστα του πλέον, ανήθικου προσχήματος ως επιχείρημα. Υπήρξε, λέει στα νιάτα του αριστερός. Αλλά ,κατάλαβε νωρίς τον…«φτηνιάρικο προοδευτισμό και το φανατισμό” (!), που έδερνε την Αριστερά, είδε ξαφνικά το … φως το ανέσπερο της προοδευτικότητας και της εντιμότητας της Δέξιάς, μπήκε στο ανάκτορο και άραξε.
Σε ποιους τα λες αυτά τα βρε, λωποδύτη Νιόνιο; Αν όλοι οι αριστεροί, που φάγαμε χρόνια στη μούρη τις πατσαβούρες κάποιων (πολλών, έστω) πέτσινων “συντρόφων” , καταλήγαμε σαν εσένα, θα είχαμε αυτοκτονήσει προ πολλού. Αυτά τα ηρωικά του…κώλου να τα λες στη βιογραφία σου για χαχόλους και ακροδεξιούς φαν της αισχρής πορείας σου. Ουδείς σοβαρός , έντιμος και αξιοπρεπής σε υπολήπτεται.
Και πού είσαι; Σου απαγορεύουμε, όχι ως ΄Ελληνες, ως συνειδητοποιημένοι πολίτες, που δεν ανεμίζουμε πια παραταξιακές ταυτότητες και εντελώς αλλιώτικοι από σένα , να μας αποκαλείς Κωλοέλληνες. Τέτοιος… είσαι και φαίνεσαι.
Γράφαμε κατά καιρούς πολλά γι αυτούς τους αμετροεπείς τύπους . Ειδικά τους οπορτουνιστές, τους αδίστακτους καιροσκόπους που χρησιμοποίησαν τις πλάτες της Αριστεράς για να αποκτήσουν μπόι.
΄Ενα απο αυτά τα κείμενα, πρόσφατο, μάλιστα στη συνέχεια:
Θεοδωράκης, Σαββόπουλος, Καραμπελιάς , Ψαριανός. Οι νέοι δωσίλογοι. “Να μη σoυ το φυλάει η μοίρα σου” να καταντήσεις έτσι! ( )
Οι ποιητικές ριπές του Βάρναλη σωριάζουν σε πτώματα «δωσίλογους» «Που΄ σαι νιότη πού δειχνες που θα γινόμουν άλλος». Κι … έγινα παλιάνθρωπος ,συμπληρώνουμε το στίχο του ποιητή για τις ανάγκες της σημερινής ανάπτυξης.
Το ερώτημα είναι πώς και γιατί ο άνθρωπος καταντάει ένας Μίκης Θεοδωράκης, Διονύσης Σαββόπουλος, Γιώργος Καραμπελιάς , Γρηγόρης Ψαριανός. Ενδεικτικά αναφερθήκαμε στην τετράδα. Λίστα ολόκληρη φτιάχνουν οι ριψάσπιδες ανθρωποκεντρικών ιδεολογιών που ξεκίνησαν με οράματα ,πίστη στις βασικές, διαχρονικές και αναλλοίωτες αξίες και καταλήγουν να κάνουν “χαρακίρι”, να φτύνουν την ίδια , την πριν ζωή τους . Για να καταλήξουν «άχθος αρούρης», σε μόρια έσχατης αποσύνθεσης και εξαθλίωσης.
΄Εχουνε επανειλημμένα εδώ αναφερθεί σε φαινόμενα ιδεολογικής εξαθλίωσης ,όπως η περίπτωση του Μίκη Θεοδωράκη. Ο παλιός ιδεολόγος κομμουνιστής, ο αρχηγός το Λαμπράκηδων να καταλήγει να προσφωνεί στο Σύνταγμα τους Χρυσαυγίτες «αδέρφια μου, Ναζί»!
Και να ήταν το μόνο του ανοσιούργημα; Μακεδονομάχος, Τουρκοφάγος , Εβραιοφάγος, ένα θερμοκέφαλο “εθνίκιο” σαν το Μιχαλολιάκο! Κι ας το τον λογάριαζε για αντίπαλο . ΄Εφτασε να αγκαλιάσει τον Κωνσταντίνο στο Τόκιο και χωρίς ίχνος τσίπας ενώπιον του αρχιαποστάτη και πρωθυπουργού τότε, Κων. Μητσοτάκη, να δηλώνει προκλητικά και ανερυθρίαστα πως «σήμερα κάψαμε τους φακέλους μας με το βασιλιά». Τα έχουμε ξαναπεί, μην τα επαναλαμβάνουμε και “ανεβαίνει το αίμα στο κεφάλι».
΄Ιδια και οι υπόλοιποι εκπρόσωποι στη σημερινή μας ανάρτησης του δωσιλογισμού των ιδεολογιών. Ο Διονύσης Σαββόπουλος, τάχα μου στα νιάτα του αναρχικός και εκτός συστήματος, να τυλίγεται σε στρατόπεδα με την ελληνική σημαία και να ομνύει σήμερα στο όνομα του γιου του πατριάρχη της δυναστείας. Από κοντά και ο Γιώργος Καραμπελιάς, παλιός «συνήθης ύποπτος» ,ακόμα και ως αρχηγός της 17 Νοέμβρη. Να υπογράφει φαρδιά –πλατιά, ως Μακεδονομάχος και πρόσφατα να αποκαλεί αλήτες τους διαμαρτυρόμενους για την ΄Υβρη που διέπραξε στους νεκρούς των Τεμπών. Και ο …πολύς, παλιός σοσιαλιστής και ινστρούχτορας Γρηγόρης Ψαριανός σε κοινή αγανάκτηση και πόνο ψυχής με τον Πορτοσάλτε ,γιατί «δεν μπορεί ένα κωλοτρένο ,γαμώτο, να ρίξει την κυβέρηνση». ΄Ενα αίσχος, μια ανείπωτη για συνετούς εξαθλίωση.
Στην καλή ταινία «ο κύκλος των χαμένων ποιητών» ο «Κάπτεν»- δάσκαλος κάποια στιγμή συμβουλεύει τους μαθητές του να προσέξουν να μην έχουν την τύχη του «ανθρωπάκου» που, πεθαίνοντας, ανακαλύπτει πως δεν έζησε. Εμπειρίες, προφανώς, εννοούσε . Αλλά και συνέπεια, αξιοπρέπεια, «ανεπαίσχυντα τα τέλη της ζωής» του να πετύχει ο σώφρων άνθρωπος . Το «πακέτο» της ζωής εμπεριέχει κι αυτά, πρωτίστως αυτά. Είναι το παν .
Στα μέρη μας, στην Ανδρίτσαινα της Ολυμπίας και στα χωριά τριγύρω, είχαμε δυνατό αντάρτικο. Δυο πρωταγωνιστές από τη μια και την άλλη μεριά. Ο Αντώνης Τσιγουρής από τους πρώτους αντάρτες και στη συνέχεια βαθμοφόρος, επικεφαλής στο «Δημοκρατικό στρατό». Φοιτητής Νομικής με πατέρα που είχε κάνει περιουσία στην Αμερική, τα παράτησε όλα και «βγήκε στο βουνό». Μαζί του και ο θείος μου ο Νιόνιος, αδερφός της μάνας μου, παλικαράκι κι αυτός τότε από την οικογένεια των Μαλλιαίων, νοικοκυραίοι με κτήματα, ελαιώνες στον κάμπο και κοπάδια στους λόγγους του Κουφόπουλου. ΄Εκανε κάτι μήνες μαζί με τον ξάδερφό του τον Αντώνη αντάρτης, τα βρήκε μπαστούνια, του έλειπε και η ιδεολογική υποδομή και ένα πρωί “την έκανε” , γύρισε στο χωριό.
Από την άλλη παράταξη, ο Γιώργος Ζάρας από το Βρεστό. Μόλις είχαν τελειώσει με τον πατέρα μου το Γυμνάσιο και ψάχνανε για… πρόοδο και προκοπή. «Να γίνουμε παπάδες», ρε Γιάννη, του πιπίλαγε το μυαλό καθημερινά ο Ζάρας του πατέρα μου. Τούτος από τα μικράτα του είχε στο βιολί το όνειρό του, σιγά που θα γινότανε παπάς. Τελικά ο Ζάρας πήγε χωροφύλακας, ανθυπασπιστής αρχικά και ο πατέρας μου έμεινε βιολιτζής και ιδεολογικά αδιάφορος.
Στη πορεία, από τους δυο πρωταγωνιστές , ο Αντώνης Τσιγουρής σκοτώθηκε, αφού για ώρες έδωσε μάχη στο καμπαναριό του Μελιγαλά με ολόκληρο απόσπασμα χωροφυλακής . Ούτε το πτώμα του δε βρήκαν η μάνα του και η γιαγιά μου ,που πήγαν μετά να ψάξουν. Ο Γιώργος Ζάρας εξελίχτηκε σε ανώτατο αξιωματικό της Ελληνικής Βασιλικής Χωροφυλακής με το βαθμό του Αντιστρατήγου ε.α. Διετέλεσε, μάλιστα και βουλευτής του νομού Μεσσηνίας.
Γιατί τα μνημονεύω τα ξαναγραμμένα σήμερα; Για ένα λόγο. Βγαίνει από τις κουβέντες που χρόνια μετά τα άκουσα από το θείο μου το Νιόνιο. Το έφερε βαρέως που «λιποτάκτησε» από τους Αντάρτες. Δεν υπήρξε, βέβαια, ποτέ Δεξιός. Αλλά στα καφενεία της Ανδρίτσαινας, δεν του λέγανε να καθίσει στο τραπέζι τους να τον κεράσουν καφέ οι παλιοί σύντροφοι του Αντώνη και δικοί του στο “βουνό”. ΄Εφυγε με αυτό το παράπονο! Ο μπάρμπα Γιάννης, ο πατέρας μου, καθόταν άνετα όπου έβρισκε παρέα. Με Κουκουέδες και Δεξιούς!
Κανείς δε μένει χωρίς ρυτίδες στην ψυχή. Είναι αλήθεια . Και θέλει προσοχή, όσο μεγαλώνεις να μην καταντήσεις με τέτοια αναπηρία στο μυαλό.
Μεγαλώνω. ΄Οσο πλησιάζω στο τέλος της ζωής, « ευχή και κατάρα» να μην καταλήξω όνειδος σαν τους τέσσερεις επώνυμους ριψάσπιδες που μνημονεύσαμε σήμερα, για να έχουν μόνιμα τη θέση τους στις μαύρες σελίδες της ιστορίας . Ούτε «τέλος» σαν τους δικούς μου «επώνυμους» θα ευχόμουνα. Το παράπονο του θείου μου του Νιόνιου με στοιχειώνει και με καθοδηγεί. Τον μπάρμα Γιάννη τον πατέρα μου ,δεν το ξεσυνερίζομαι. “Ποιητική αδεία”!
Ας μην κλείσουμε με Διοτίμα σήμερα. Αλλά με τους παρακάτω στίχους. Τους ανεβάσαμε στην περασμένη επέτειο του Πολυτεχνείου:
Στο κορίτσι του Πολυτεχνείου με τα χρυσάνθεμα!
Σε αναγνώρισα από το σκαμμένο σημάδι στα χείλη
την ώρα που πετούσες τον τριαντάφυλλο
στο μπρούτζινο κεφάλι της αυλής.
Εσύ, από τη φλόγα που σιγόκαιγε, είπες,
ακόμα στα μάτια μου.
Εκείνη τη νύχτα της ντροπής και της δόξας
σε θυμάμαι σκαρφαλωμένη στα κάγκελα
με μια αγκαλιά χρυσάνθεμα
να ραίνεις απ΄ έξω τους φαντάρους .
Η φωνή σου, τραγούδι, όχι ικεσία
«αδέρφια μας, στρατιώτες, αδέρφια μας, στρατιώτες,
δε θα σκοτώσετε τα αδέρφια σας»
κόπηκε απότομα.
Το καπνογόνο έσκασε πάνω στο φιλντισένιο στόμα.
Εσύ τι κάνεις; Με ρώτησες.
Από τα ξεσκλίδια των ονείρων της νιότης μας
φτιάχνω τους εφιάλτες των πεταμένων χρόνων,
μουρμούρισα.
Και μετά, σιωπήσαμε και οι δυο.
Δίπλα στα σκαλιά ο “άκαπνος” έφηβος
με τις γοτθικές γραμμώσεις του τατουάζ στο μπράτσο
χάζευε το ανεξίτηλο σημάδι σου
της δικιάς μας ιστορίας.
Αχ κορίτσι, του Πολυτεχνείου με τα χρυσάνθεμα!
΄Αλλο χρόνο ανήμερα δε θα ξανάρθω προσκυνητής.
Πονάω, που εγώ έχω τώρα πια ουλές μόνο στην ψυχή.