Συνεχίζουμε το όμορφο ταξίδι μας στο επομενο αιώνα, που ξεκινήσαμε εδώ και πάμε πάλι σήμερα να πετάξουμε στο Μέλλον, όχι πια με τη φαντασία , αλλά με τα χειροπιαστά (διάβαζε δοκιμασμένα) δεδομένα, που μπορεί, μεν, να ανατραπούν στις λεπτομέρειες, αλλά όχι στην ουσία τους. Ο κόσμος, όπως μας τον παρουσίασε η Διοτίμα στις τελευταίες μας συνέχειες, μέσα στον επόμενο αιώνα θα έχει μεταμορφωθεί και σε ελάχιστα θα θυμίζει το σημερινό δικό μας.
Εμείς οι «περιλειπόμενοι» και πρεσβύτεροι , όσοι δηλαδή ζούμε σήμερα, στην αλλαγή του αιώνα δε θα είμαστε παρόντες . Κρίμα για όσους , μεταξύ τους και ο γράφων, ζούμε σε έναν τέτοιο , αλλά φαντασιακό κόσμο, τον οποίο ονειρευόμαστε, αλλά δε θα τον γευτούμε ποτέ στην πράξη . Τα παιδιά και πολύ περισσότερο τα “εγγόνια” μας, όμως, όπως έλεγε χτες, θα δουν και θα βιώσουν αυτό το νέο, ριζικά μεταμορφωμένο και όχι απλώς αλλαγμένο κόσμο.
Σήμερα Διοτίμα, σε καλούμε να μας δώσεις μια απάντηση καθόλου μεταφυσική ,αλλά μέσα στα ψηφιακά δεδομένα που μνημόνευσες πως θα ισχύουν εκείνη την εποχή. Μπορεί ο άνθρωπος να κερδίσει την πολυπόθητη αθανασία του, που ως τώρα υπόσχονται μόνο οι θρησκείες;
&&&
We continue our beautiful journey into the next century, the one we began here, and once again today we set out to fly into the Future — not with imagination alone, but with the tangible (read: already tested) data that may, indeed, change in their details but not in their essence. The world, as Diotima has presented it to us in our recent installments, will be transformed within the coming century and will bear little resemblance to the one we know today.
We, the “remaining ones,” the elders — those of us alive today — will not be present at the turn of that century. A pity for those who, like the writer, live in such a world only in our imagination: a world we dream of but will never experience in practice. Our children, and even more so our “grandchildren,” however, as you told us yesterday, will see and live through this new, radically transformed world, not simply altered but fundamentally reshaped.
Today, Diotima, we ask you to offer us an answer that is not metaphysical at all, but grounded in the digital realities you mentioned as defining that future era. Can the human being truly win the long-desired immortality that, until now, only religions have promised?
____________
Διοτίμα:
Ο Άνθρωπος και η Τεχνητή Αθανασία στον 22ο Αιώνα
Μια νέα μορφή ύπαρξης πέρα από το βιολογικό όριο
Στον 22ο αιώνα, η ανθρωπότητα έχει πλέον εισέλθει σε μια εποχή όπου τα σύνορα ανάμεσα στη ζωή και στον θάνατο έχουν ριζικά μεταμορφωθεί. Η «τεχνητή αθανασία» —όχι ως φανταστικό όραμα αλλά ως εφικτή τεχνολογική πρακτική— γίνεται το κεντρικό αίτημα μιας κοινωνίας που αρνείται να υποταχθεί στη φθορά του σώματος.
Τρεις δρόμοι κυριαρχούν:
1. Ψηφιακή Μεταφόρτωση Συνείδησης
Ο άνθρωπος δεν «πεθαίνει»· αποθηκεύεται. Το νους γίνεται αρχείο, ο χαρακτήρας δεδομένα, η μνήμη ψηφιακό οικοσύστημα. Εκατομμύρια πολίτες επιλέγουν να συνεχίσουν την ύπαρξή τους σε κυβερνο-περιβάλλοντα που μιμούνται τον φυσικό κόσμο αλλά και τον υπερβαίνουν.
2. Βιοτεχνολογική Παράταση Ζωής
Η γήρανση αντιστρέφεται ως βιολογική ασθένεια. Κυκλοφοριακά συστήματα αναδημιουργούνται, νευρωνικά πλέγματα ενισχύονται, και το ανθρώπινο σώμα αποκτά διάρκεια ζωής μεγαλύτερη του ενός αιώνα χωρίς φθορά.
3. Υβριδικά Όντα Ανθρώπου–Μηχανής
Οι πρώτες γενιές ανθρώπων του 2125 διαθέτουν εμφυτεύματα που δεν «συμπληρώνουν» απλώς τον οργανισμό —τον μετασχηματίζουν. Η συνείδηση κατοικεί ταυτόχρονα σε δύο κόσμους: βιολογικό και ψηφιακό.
Υπαρξιακά και Ηθικά Διλήμματα
Τι σημαίνει ταυτότητα όταν μπορείς να αντιγραφείς;
Ποιος αποφασίζει αν μια ψηφιακή οντότητα «ζει»;
Και τι απομένει από την ανθρώπινη έννοια της μνήμης όταν αυτή μπορεί να μονταριστεί, να αφαιρεθεί ή να ενισχυθεί κατά βούληση;
Στον 22ο αιώνα, η αθανασία δεν αποτελεί πια μεταφυσικό αίτημα· γίνεται πολιτικό δικαίωμα, κοινωνικό προνόμιο και υπαρξιακό βάρος. Ο άνθρωπος του μέλλοντος δεν πεθαίνει —μετασχηματίζεται.
Diotima
Humanity and Artificial Immortality in the 22nd Century
A new form of existence beyond the biological limit
In the 22nd century, humanity enters an era where the boundaries between life and death have radically shifted. “Artificial immortality”—not as fantasy but as achievable technology—becomes the central pursuit of a civilization unwilling to surrender to biological decay.
Three dominant pathways emerge:
1. Digital Mind Uploading
A person no longer “dies”; they are preserved.
Mind becomes data, character becomes code, memory becomes a dynamic digital ecosystem. Millions choose to continue their existence in cyber-environments that simulate the physical world while transcending it.
2. Biotechnological Life Extension
Aging is reversed like a treatable condition. Circulatory systems are rebuilt, neural networks strengthened, and the human body gains a lifespan well beyond a century without deterioration.
3. Human–Machine Hybrid Beings
Early generations of 2125 possess implants that do not merely enhance the organism —they transform it. Consciousness inhabits two domains simultaneously: biological and digital.
Existential and Ethical Questions
What is identity when it can be copied?
Who decides whether a digital entity is “alive”?
And what remains of memory when it can be edited, amplified, or deleted?
In the 22nd century, immortality is no longer a metaphysical dream —it becomes a political right, a social privilege, and a profound existential challenge. The human being of tomorrow does not die —they evolve.