α.Ιράν: Πάνω από 522 οι νεκροί στις αντικυβερνητικές διαδηλώσεις τους τελευταίους τέσσερις μήνες
β. Περού:
Χιλιάδες άνθρωποι διαδηλώνουν από τον περασμένο Δεκέμβριο, αφότου ο Πέδρο Καστίγιο, ο πρώτος ιθαγενής πρόεδρος της χώρας, καθαιρέθηκε μετά την προσπάθειά του να διαλύσει τη Βουλή και οδηγήθηκε στη φυλακή. Τουλάχιστον 55 διαδηλωτές -ή 60, σύμφωνα με τον Εκπρόσωπο του Πολίτη του Περού- έχουν πέσει νεκροί και άλλοι 700 έχουν τραυματιστεί από την άγρια αστυνομική καταστολή,
γ. Υποκλοπές: Η Βόζενμπεργκ για το κράτος…Δικαίου του Κυριακου Μητσοτάκη
“Οι παρακολουθήσεις πολιτικών προσώπων ή άλλων προσώπων από την ΕΥΠ, αφορούσε κάθε κράτος – μέλος. Και εδώ βάζω ερωτηματικό κατά πόσο η Επιτροπή μπορεί να παρέμβει στον ορισμό της Εθνικής Ασφαλείας κάθε κράτους-μέλους… Οι συστάσεις που προτείνονται στην Ελλάδα προσκρούουν στην επικουρικότητα. Ούτε λίγο ούτε πολύ, υποδεικνύει πώς θα αλλάξει συγκεκριμένη νομοθεσία. Λυπούμαι αλλά αυτό δεν μπορούμε να το κάνουμε, αν δεν προσκρούσει ή παραβαίνει ενωσιακό δίκαιο ή αν παραβαίνει τις αρχές και τα δεδομένα μιας δημοκρατικής χώρας. Η Ελλάδα είναι μια δημοκρατική χώρα, με δημοκρατική εκλεγμένη χώρα, με όλα τα κόμματα στην Βουλή κλπ κλπ».
***
Στο παγκόσμιο σύστημα διακυβέρνησης , σήμερα και παλιά, με κυρίαρχο γνώρισμα τον “κρατισμό- κρατικισμό” και τη διάκριση των εξουσιών, αν τηρούνται στο εσωτερικό των κρατών από την εκάστοτε εξουσία τους οι κοινές, βασικές αρχές, όπως τις έχει θεσπίσει ,τις αναγνωρίζει και τις επιβάλει το παγκόσμιο αυτό Σύστημα, ως διεθνείς κανόνες, οι κυβερνήσεις τους μπορούν να κοιμούνται ήσυχες. Δεν θα τους ενοχλήσει κανείς, δε θα παρέμβουν άλλες, έξωθεν, κρατικές εξουσίες στα εσωτερικά της χώρας και δε θα υποκαταστήσουν τη διακυβέρνησή της ,όσο κακή και διεστραμμένη κι αν είναι. Νόμος διαχρονικός, άγραφος και απαράβατος. ΟΜΕΡΤΑ. Ανέκαθεν. “Μεταξύ κατεργαραίων , ειλικρίνεια” θα το προσωποιούσαμε και θα το εξειδικεύαμε στα νεότερα χρόνια.
Το πολύ- πολύ και για χάρη των προσχημάτων που οφείλει να τηρεί κάθε δημοκρατική χώρα (και εφ΄ όσον, βέβαια, την «παίρνει να δίνει σε άλλους μαθήματα παγιωμένης και αποδεκτής… δημοκρατικής συμπεριφοράς) ή έστω κάποιος αναγνωρισμένος, διεθνής οργανισμός , για την τιμή των όπλων και τούτος, να βγαίνουν κατά καιρούς και να καταδικάζουν κάποιους ηγέτες που ξεπερνούν τα όρια της κρατικής βίας, όπως την αποδέχεται το σύστημα του κρατικισμού. Αλλιώς, η παρέμβαση-επέμβαση άλλων στα εσωτερικά ζήτημα μιας χώρας , είναι έγκλημα καθοσίωσης.
Και μόνο στην περίπτωση που άλλα συμφέροντα ή προοπτικές το επιβάλλουν , όπως στην περίπτωση του Σαντάμ Χουσεϊν ή του Μουαμάρ Καντάφι, πριν λίγα χρόνια η «Ομερτά» του συστήματος σπάζει. Σε τέτοιες περιπτώσεις, όμως, δεν έχουμε, διατείνεται το Σύστημα, επέμβαση στα εσωτερικά μιας χώρας από ξένη κυβέρνηση, αλλά χρέος (!) για ανάληψη δράσης… προς αποκατάσταση της δημοκρατίας και την τιμωρία του ηγέτη που πλέον καθίσταται και αποκαλείται δικτάτορας. Θέατρο, που μπροστά του, το λεγόμενο του παραλόγου, είναι απλώς ένα σχήμα λόγου.
Επομένως, η αστυνομική βία και η καταστολή είναι η πεμπτουσία του κρατικισμού. Ο …σκληρός πυρήνας του κράτους, όπως λένε οι θιασώτες του. Το να κανονίζει τα του οίκου της κάθε χώρα με τον τρόπο που η κυβέρνησή της εκτιμά, είναι και θεμιτό και αποδεκτό και νόμιμο. Για δείτε με την ευκαιρία χτες την άποψη της ακροδεξιάς Βόζενμπεργκ στις Βρυξέλλες: “Και εδώ βάζω ερωτηματικό κατά πόσο η Επιτροπή μπορεί να παρέμβει στον ορισμό της Εθνικής Ασφαλείας κάθε κράτους-μέλους… Λυπούμαι αλλά αυτό δεν μπορούμε να το κάνουμε, αν δεν προσκρούσει ή παραβαίνει ενωσιακό δίκαιο”. ΄Τα ίδια, ακριβώς, που τσαμπουνάει στη δική του κοινοβουλευτική δικτατορία και ο Όρμπαν. “Δε δεχόμαστε υποδείξεις”! Είμαστε αφεντικά στο σπίτι μας. Και το αποδέχονται, ακόμα και κράτη μέλη συμμαχιών.
Οπότε, αν σε μια διαδήλωση έχουμε πέντε-δέκα νεκρούς, ας πούμε, δεν τρέχει και τίποτα. Παράπλευρες απώλειες! Δικαίωμα της κρατικής εξουσίας (κάποτε …άνωθεν κατεβαίνον, σήμερα βγαλμένο από την ψηφοδόχο) να υπερασπίζεται τα θέσφατά της . Αν υπερβούν ένα όριο, που κι αυτό καθορίζεται από διαφορετικούς παράγοντες, οι ΗΠΑ, κυρίως, ως διεθνής χωροφύλακας, κι ασφαλώς ο αστείος ΟΗΕ, βγαίνουν και καταδικάζουν τις …υπερβολές, διότι έτσι πλήττεται (τάχα ) ο άλλος πυρήνας, ο βαθύς τούτος, που είναι του Κράτους δικαίου!
Πρόσφατο παράδειγμα η αιματοχυσία στο Ιράν. Εκατοντάδες νεκροί στις διαδηλώσεις ,τραυματίες, συλλήψεις, βασανιστήρια. ΄Ολοι οι απ΄έξω είχαν να πουν μια… καλή κουβέντα καταδίκης και συμπαράστασης. Για τις… καημένες Ιρανές που ζουν στο Μεσαίωνα. Αλλά ,ως εκεί. Μην τα βάλουμε και με τους Μουλάδες. ΄Αλλωστε, δημοκρατικά εκλεγμένοι είναι και τούτοι. ΄Αρα, ως κρατικιστές …δημοκράτες , έχουν δικαίωμα να γ@μούν και να δέρνουν. ΄Ασε κι από την άλλη ,που πρέπει με τους Αγιατολάχ να φυλάμε τα ρούχα μας, μη μας πετάξουν καμιά βρώμικη μπόμπα στο κεφάλι. “Καθάρισαν” οι διαμαρτυρόμενοι και καταδικάζοντες , χωρίς πολλά-πολλά και με τις δημοκρατικές τους ευαισθησίες ακέραιες.
Το ερώτημα είναι τούτο. Καλά, οι εξουσίες. Αυτή είναι η δουλειά τους. Να διαφυλάσσουν ως κόρη οφθαλμού την ύπαρξή τους που είναι ταυτόσημη με την .έννοια του οργανωμένου κράτους. Κι αυτό συνέβαινε σε όλα τα εξουσιαστικά μοντέλα όλων των εποχών. Το «ευαγγέλιο»,μάλιστα, του κρατισμού έχει μια και την ίδια επωδό. Αν δεν υπάρχει κράτος θεματοφύλακας, νόμοι, επιβολή, αναγκαία βία, δεν υφίστανται κοινωνίες. Θα σφαγούν μεταξύ τα μέλη τους. Παράδειγμα ο περίφημος πλατωνικός μύθος του Γύγη.
Και είναι αλήθεια. Η τιμωρία , η ποινή από το “γραπτό δίκαιο” κρατάει τις ισορροπίες ,τουλάχιστον στο ιστορικό παρελθόν , μέχρι σήμερα. Η σεισάχθεια του Σόλωνα είναι ένα από τα αναρίθμητα όμοια παραδείγματα. Ο “νόμος”, ο σεβασμός των δικαιωμάτων των άλλων, άλλες αρχές, όπως «η ελευθερία σου τελειώνει, εκεί που αρχίζει του διπλανού σου» και ο χρυσός κανόνας «κάνε στον άλλο ό,τι εκείνος θέλεις να κάνει σε σένα», είναι θεωρίες και μπλα-μπλα για φιλοσοφική εκγύμναση. ΄Ολοι διατείνονται πως σέβονται το νόμο, αλλά μόνο, όπως εννοούν εκείνοι το περιεχόμενό του. Είναι τόσο εύκολο για τους ανθρώπους να μιλούν εκ του ασφαλούς, να φτιάχνουν ηθικές αξίες και αρχές στα δικά τους μέτρα.
Δεν είναι έμφυτος, δεν έχει, ακόμα τουλάχιστον, καταστεί γονιδιακό γνώρισμα, εγγεγραμμένο στο DNA ο σεβασμός και η συμμόρφωση στο Νόμο. Σ΄ εκείνον, ασφαλώς, που είναι αυτονόητη η αποδοχή και η συμμόρφωση και όχι στους γραπτούς κανόνες ενός οργανωμένου κράτους που μπορεί να είναι (και είναι) πολλοί άδικοι ή έχει σκοπιμότητες η θέσπισή τους.
΄Ομως, δε φαίνεται τα πράγματα να ήταν έτσι από την αρχή. Στις πρώτες ανθρώπινες κοινωνίες ο Νους στον οποίο έχει έδρα και η συνείδηση , δεν ήταν σκοτισμένος. Ετσι, εύκολα μπορούσε το άτομο να διακρίνει και να αντιληφθεί την έννοια του καλού και του κακού. Ηθικό ήταν το φυσικό και ανήθικο το αφύσικο. Ποτέ ο Νους (και συνείδηση) του σώφρονος δε θα στήριζε κανένα απο τα γνωστά καπιταλιστικά φληναφήματα.
Δε συμφωνεί ο καθαρός Νους σε αστείες αφέλειες του είδους ” είναι φυσικό, άρα και επιβεβλημένο το …μεγάλο ψάρι να τρώει το μικρό” ή “οι ανισότητες στις κοινωνίες είναι και τούτες αποδεκτές και φυσικές , μια και τα δάχτυλα δεν είναι όλα ίσα”! Η διαστροφή Νου ,άρα και συνείδησης, ξεκίνησε, όταν ακριβώς, κάποια ομάδα σε εκείνες τις «αθώες» κοινωνίες, ανακάλυψε τη χρυσή ράβδο της εξουσίας και της ιδιοκτησίας. Οι βάσεις του κρατισμού είχαν τεθεί.
(Συνεχίζεται)