“Δημήτρης Σούρας για Πισπιρίγκου: «Είναι ψυχοπαθητική προσωπικότητα. Δεν έχει ενοχές. Δικαιώθηκα, αλλά το μυαλό μου είναι σε αυτά τα παιδιά», σημείωσε ο γνωστός ψυχίατρος”.
“Ο σκηνοθέτης Μανούσος Μανουσάκης ξεκινούσε μια σειρά από σίριαλ βασισμένα ακριβώς σε αυτή την διαφορά κουλτούρας και πολιτισμών που σημείωσαν τεράστια επιτυχία έκτοτε. Οι «Ψίθυροι Καρδιάς» βέβαια, καθότι και το πρώτο εγχείρημα, αποτέλεσαν μια από τις πιο σαρωτικές επιτυχίες στην ιδιωτική τηλεόραση”.
ΨΙΘΥΡΟΙ ΚΑΡΔΙΑΣ
https://www.megatv.com/2021/10/27/anna-maria-papaxaralampous-i-skini-apo-tous-psithyrous-kardias-pou-prokalese-i-apagogi-pou-eixe-aisio-telos/
*****
Να είναι …καλά οι άνθρωποι εκεί που πάνε. (Αν, φυσικά, πάνε κάπου και σε ποιες διαστάσεις ή τί επίπεδα. Ουδείς γνωρίζει). Για το μόνο που είμαστε σίγουροι οι «ζώντες και περιλειπόμενοι» είναι πως όλοι θα “φύγουμε” μια ημέρα. ΄Αλλος πρώτα, άλλος μετά. Και δε λες, όπως οι αφιλοσόφητοι και υπερόπτες … «ΑΝ πεθάνω», αλλά, «ΟΤΑΝ πεθάνω»! Αλαζονεία να βάζεις πρόταση υποθετική στην αναφορά του θανάτου σου και όχι χρονική, που συνάδει με την απλή τη λογική.
Για να μην παρεξηγηθεί ο τίτλος της σημερινής μας ανάλυσης και να προφτάσουμε, μη μας χαρακτηρίσουν κάποιοι ασεβείς και σκληρούς, θα πούμε ευθύς αμέσως πως, απλώς , αφορμή πήραμε, από τη συγκυρία των δύο αυτών θανάτων, για να επισημάνουμε ένα κοινωνικό φαινόμενο άκρως ενδιαφέρον, αλλά και συνάμα επικίνδυνο. Γιατί, τη θέση των δυο πρόσφατα «αναχωρησάντων», του ψυχίατρου και του σκηνοθέτη, θα μπορούσαν να είναι κάποιοι άλλοι με τα ιδιαίτερα γνωρίσματα των παραπάνω. Και πάντως, όχι «κοινοί», καθημερινοί άνθρωποι. ΄Οσοι , τουλάχιστον, ως πράξη ζωής, επέλεξαν το περίφημο « λάθε βιώσας», του αρχαίου Επίκουρου.
Η δημοσιότητα- αναγνωρισιμότητα, η διάκριση που επέλεξαν ή πέτυχαν ο ψυχίατρος Σούρας και ο σκηνοθέτης Μανουσάκης και από τον τρόπο που τις διαχειρίστηκαν ως «ειδικοί», είναι το επικίνδυνο κοινωνικό φαινόμενο-πρόβλημα, που αναφέραμε. Κι ασφαλώς, δεν αφορά μόνο τους συγκεκριμένους, αλλά ένα πλήθος από τέτοιους «ειδικούς» και επαγγελματίες. Κυρίως, όσοι βρίσκονται στο ίδιο ύψος αναγνωρισιμότητας του Σούρα και του Μανουσάκη.
Τα Μέσα Μαζικής Κοινωνικής Αποβλάκωσης ,όπως κατάντησα οι έμποροι της παραπληροφόρησης και της βιομηχανίας θεάματος ακροάματος τον Τύπο και την Τέχνη για τα δικά τους συμφέροντα, ανάδειξαν ανάμεσα στους πολλούς κι αυτούς του δύο επαγγελματίες του είδους. ΄Έναν ψυχίατρο και ένα σκηνοθέτη, που πιστεύουμε πως ξεχώρισαν, όχι επειδή υπήρξαν οι καλύτεροι. Αν σε κάτι πρώτευαν αμφότεροι, ήταν η ικανότητα του «κράχτη» που χρειάζονται τέτοιοι χώροι, για να μαυλίζει η παρουσία τους το πλήθος της πελατείας. Και μοιράστηκαν οι δυο συνέταιροι το «διάφορό» τους το κέρδος, ένας έκαστος.
Και ως εδώ, πλην ημών και των ομοίως φρονούντων, δε θα υπήρχε ψόγος από τους φαν της οικονομίας της Αγοράς, αφού έτσι λειτουργεί το σύστημα. Όμως, το πράγμα διαφέρει στην περίπτωση των δύο παραδειγμάτων που μας πρόσφερε αυτή η συγκυρία των θανάτων, για να επισημάνουμε ένα τεράστιο κόστος που εισέπραξε, τόσο η ελληνική κοινωνία στο σύνολό της , όσο και συγκεκριμένα άτομα ως θύματα ανθρωποφαγίας αυτής την αγοραπωλησίας και των συμφερόντων των εμπόρων και από τις δυο μεριές.΄
Πιο αναλυτικά.
Ο Σούρας, με την επαγγελματική ιδιότητα του ψυχιάτρου, «κατακρεούργησε» στην κυριολεξία τον τελευταίο καιρό τη δύστυχη Πισπιρίγκου. («Είναι ψυχοπαθητική προσωπικότητα. Δεν έχει ενοχές”, αποφάνθηκε μετά περισσής βεβαιότητας, αυτός ο… μέγας γνώστης της ψυχής και του μυαλού)!
Και ασφαλώς επηρέασε και τούτος την κρίση των ενόρκων περί της ενοχής και καταδίκης της. Είναι πλέον «ηλίου φαεινότερο» πως στις ημέρες μας τις δικαστικές αποφάσεις , τις βγάζουν πια οι…ειδικοί δικαστές στα πάνελ και τα παράθυρα των καναλιών. Κι απλώς οι άλλοι στις αίθουσες των δικαστηρίων, τις επικυρώνουν με τις επίσημες σφραγίδες τους.
Εκείνο που τρομάζει με άτομα σαν το Σούρα είναι η απολυτότητα της κρίσης τους. Ούτε για εφετμές (εντολές θεού) να επρόκειτο . Και δεν αποκλείουμε καθόλου να ένιωθε “θεός” και τούτος. Αφιλοσόφητοι, αλλά και καιροσκόποι αυτού του είδους, πάσχουν συνήθως και από τέτοια σύνδρομα.
Κι έφυγε αμετανόητος ο ψυχίατρος , θύτης της τραγικής μάνας. Ούτε μια στιγμή δεν μπόρεσε να αφήσει χώρο στο μυαλό και τη συνείδησή του, να μιλήσει ως «άνθρωπος» . Ο «θνητός», ο πεπερασμένος, ο «μικρός» που μόνο θεός, δεν είναι. Με κύριο γνώρισμά του να μην μπορεί ποτέ και κανείς να διεκδικήσει αυθεντία, απολυτότητα, σιγουριά. Σχεδόν για τίποτα. Αν έχει μια και μοναδική βεβαιότητα κάθε άτομο, είναι ο θάνατος του. ΄Ολα τα άλλα, πολλώ μάλλον οι κρίσεις μας , είναι υπό αμφισβήτηση ή , έστω , διαπραγμάτευση. Ποτέ σίγουρες, μοναδικές και “θεόπνευστες”.
Ποτέ δεν απόκτησε τέτοιο ανθρώπινο γνώρισμα ήθους ο Σούρας , για να βγει να πει, «μπορεί ,ρε παιδιά να έκανα και λάθος στους χαρακτηρισμούς μου για μια μάνα που έχασε τρία παιδιά. Δεν ήμουνα, δα και μπροστά. Υποθέσεις έκανα,πιθανότητες πρόβαλα. Μην πάρω στο λαιμό μου έναν αθώο άνθρωπο». Δεν ξεστόμισε ποτέ το αυτονόητο. Αλλά, θα πεις, ως…θεός, πώς θα μπορούσε να αρθρώσει τέτοιου είδους λογικό και ταπεινό, πρωτίστως ανθρώπινο λόγο;
Ο αποθανών σκηνοθέτης, διέπραξε κι αυτός έγκλημα. Συλλογικό τούτος. Ευρύτερες οι συνέπειες της εξαγοράς του από τη βιομηχανία ακροαματικότητας- θεάματος. Με πρόφαση την Τέχνη ,επιδόθηκε σε ένα έργο ύπουλης υπονόμευσης των φυσικών αξιών και των αρχών με τις οποίες οφείλει να πορεύεται το άτομο, για να λογαριάζεται στους συνετούς, τους σώφρονες και τους έντιμους.
Αν εξαιρέσει κανείς ελάχιστες κινηματογραφικές και τηλεοπτικές παραγωγές του, ως σκηνοθέτης, οι υπόλοιπες ήταν για τα σκουπίδια. Δίδαξαν, για να μην πούμε επέβαλαν σε γενιές ένα τρόπο ζωής , βρίθουσας από κοινωνικές παθογένειες του αισχίστου είδους. Η γνωστή σε τέοια υποπροϊόντα «τέχνης», πλούσια συνταγή με υλικά (ανα)παραγωγής το «σπέρμα», τη θεοποίηση του έρωτα, τα αχαλίνωτα πάθη, το αίμα, τη βία, την αποβλάκωση και την περιθωριοποίηση.
Δεν ψάχνουμε να βρούμε ποιος από τους δύο έκανε μεγαλύτερο κακό. Δεν μετριέται ποσοτικά το έγκλημα. Το ζητούμενο, σε όσα είπαμε ,είναι, με την ανάδειξη τέτοιων εγκλημάτων, να αποδώσουμε «τα του Καίσαρος τω Καίσαρι».
Κοντά στους επικήδειους διθυράμβους για τους δυο εκλιπόντες από τα Μέσα Κοινωνικής Αποχαύνωσης για το…τεράστιο και σημαντικό έργο που πρόσφεραν σε αυτές τις βιομηχανίες οι δύο «ειδικοί, ως αυθεντίες (διάβαζε ακριβοπληρωμένη διαφήμιση, που φέρνει πακτωλό κέρδους) , ας ακουστεί και μια άλλη , διαφορετική φωνή. Όχι πως μπορεί να αλλάξει τη ρότα της ζωής. Ο κοινωνικός ιστός , χτυπημένος βαριά από τέτοιες γάγγραινες, έχει διαρραγεί πια .
Και σίγουρα ,δεν αλλάζει ο κόσμος με… μολύβι και χαρτί διαμαρτυρίας . Αν δε συγκλονιστούν οι κοινωνίες από “τράνταγμα” ισχυρό, άγνωστου ακόμα είδους και ποιας έντασης, δε θα είναι ανα(στ)ρέψιμη για δεκαετίες αυτή η χαύνη. Η παράλυση είναι γενική. Σε όλο το σώμα της παγκόσμιας κοινωνίας. “Κλιματική καταστροφή, άλλους είδους τούτη, αλλά όμοιου “Αρμαγεδώνα”.