Ακόμα, βρισκόμαστε στον αστερισμό των ηγεμόνων και των αρχηγών. Επί αιώνες στον πλανήτη. Η «αρχή του ενός ανδρός». Και μάλιστα στην κυριολεξία. (Γυναίκα επικεφαλής δε νοείται).
Η Ελλάδα κατ ΄εξοχήν. Καποδίστριας, Τρικούπης, Βενιζέλος, Καραμανλής, Παπανδρέου για να θυμίσουμε τους μείζονες. Τη νεότερη και σύγχρονη ελληνική ιστορία την « έγραψαν» ονόματα ξεχωριστά, χαρισματικά ,λαμπρά για τους οπαδούς τους. Κι ας μην ήταν κάποιοι , ούτε καν μετριότητες.
Το μεγάλο πρόβλημα, που το πέρασαν ξώφαλτσα και επιδερμικά ακόμα και φωτισμένα πνεύματα στους αιώνες είναι η μελέτη του «οπαδού». Δε θα υπήρχαν ράτσες, θρησκείες, έθνη, δούλοι, «γυναίκες», χωρίς μυαλά με λοβοτομή. ΄Ολο το δράμα της ανθρωπότητας, ως θύτης και θύμα, ανήκει στον πιστό, τον ακόλουθο, το ζηλωτή των βασιλέων, των ισχυρών και των μεσσιών. Τότε και σήμερα.
Ας μη χανόμαστε, όμως, αυτή την ώρα σε τέτοιες αναλύσεις ,γιατί έτσι, αν βλέπουμε στο δάσος, χάνουμε την ξεχωριστή αναγνώριση και θέα του δέντρου. Και σήμερα το «δέντρο» στο δικό μας άγονο και πετρώδες έδαφος , είναι ο Στέφανος Κασσελάκης. Αυτό πετροβολούν πανταχόθεν οι οπαδοί όλων των κομματικών κατηγοριών, συνταγματικού και μη τόξου. Δεν ξέρουν και δεν τους νοιάζει, αν έχει καρπούς. Του ρίχνουν στο «δόξα πατρί» από χαλίκια ως κοτρόνες. Σαν να πρόκειται για σπορ, να έχει πέσει ομαδική υστερία στη χώρα.
Είναι περίεργο σε πρώτη ματιά. Ουδέποτε παρατηρήθηκε τέτοιου είδους και αυτής της έκτασης συσπείρωση ανόμοιων φατριών και όχι μόνο κομματικών. Σε αγαστή σύμπλευση δεξιοί και αριστεροί. Λαϊκοί και ιερωμένοι. Βόρειοι και νότιοι. Κρητικοί και Μωραϊτες. Πλούσιοι και φτωχοί.
Ακόμα και στο περίφημο Γκεμπελιστάν που είναι συνηθισμένοι οι «στιγματισμένοι» ένοικοί του να συμμαχούν και να στηρίζουν όποιον πληρώνει καλύτερα, τούτη τη φορά, μοιάζουν να τα έχουν χαμένα. Με όλα τα “Μέσα” τους εκπέμπουν στο ίδιο μήκος κύματος. Είδατε εσείς ποτέ επαγγελματίες που…σέβονται τη δουλειά τους σαν το Καρτερό και το Πορτοσάλτε, ας πούμε , να σφάζονται στην ποδιά της Γεροβασίλη; Ούτε η Μαρία η Πενταγιώτισσα να ήταν η Αρτινή βουλευτίνα.
Και δε σταματά εδώ το ιστορικό περίεργο. Ανατρέπονται ακόμα και λαϊκές, σοφές ατάκες. Σχεδόν «εφετμές» που δύσκολα μπορεί ο χρόνος και η εξέλιξη να τις αποδυναμώσουν. Σαν εκείνη την περίφημη ,ως δοκιμασμένη η αλήθεια της πως «το δέντρο που έχει καρπούς πετροβολούν». Αλλιώς, γιατί να ραβδίζεις το καταχείμωνο την ελιά, αν δεν είσαι ανόητος ή παλαβός ;
Στα κουτουρού βαράει σύμπασα η κομματική Ελλάδα. Με εξαίρεση εκείνους (και είναι κάποια εκατομμύρια Ελλήνων), όσοι αρνούμενοι τον κομματισμό, την τύφλα και το οπαδιλίκι κάθε είδους, «ιδιωτεύουν». Με την τεράστια διαφορά πως σήμερα παρακολουθούν πια «ψυλλιασμένοι». ΄Όχι σαν κάθε φορά που γνώριζαν πως «παίζεται το ίδιο έργο με τη σούπα να σερβίρεται ξαναζεσταμένη».
Τί έχει, λοιπόν, ξεχωριστό ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ και τραβάει σαν το αλεξικέραυνο την αστραπή; Χιλιάδες «Κασσελάκηδες» κυκλοφορούν στους δρόμους και τις ρούγες της χώρας. Και μορφωμένοι και όμορφοι και δημιουργημένοι, κι αν θέλετε , με σεξουαλικές επιλογές ίδιες με τον ορίτζιναλ. Γιατί τέτοια υστερία, όμοιος πανικός και χαλασμός στο κομματικό κουρμπέτι με επιθέσεις πρωτοφανείς , λιβέλους και λεκτικούς οχετούς ; Με τέτοιες λέξεις, μάλιστα ,να αγκομαχούν και οι ίδιες να σηκώσουν το βάρος της έννοιας ;
Να ήταν «αστέρας» της βιομηχανίας θεάματος ακροάματος, να το καταλαβαίναμε. Το Στέφανο Κασσελάκη ,όμως, δεν τον έφτιαξε η τέχνη ενός σπουδαίου ίματζ μέικερ. Μήτε τα λεφτά μιας εταιρίας. Ούτε, όπως απλοϊκά, απλουστευτικά πολλοί τον θέλουν, ως προϊόν του διαδικτύου. Αν ήταν έτσι ο κάθε Τιk Toker στην Ελλάδα , θα μπορούσε να γίνει Κασσελάκης.
Για να αντιληφθούμε το λόγο, πρέπει να (επι)μείνουμε σε αυτό που λέμε στην αρχή. Στην Ελλάδα το κομματικό σύστημα χρειάζεται πάντα ένα «χαρισματικό» ηγέτη. Δεξιά και Αριστερά. Έναν Κωνσταντίνο Καραμανλή . Έναν Ανδρέα Παπανδρέου.
΄Εστω και μικρότερης λάμψης. Κι αν δεν την έχει από μόνος του ,τον κατασκευάζουν. Συνήθως ως ετερόφωτο. Δανείζονται την αίγλη από οικόσημα, θυρεούς και οι θρόνους. Κι ας μην τραβάει ο «γόνος». ΄Ενας Γιώργιος Παπανδρέου, ένας Κώστας Καραμανλής ή Κυριάκος Μητσοτάκης για παράδειγμα. Οι συγκεκριμένοι (το γνωρίζουν, άλλωστε και οι ίδιοι) δεν υπήρξαν ποτέ αυτόφωτοι και λαμπεροί.
Ο Στέφανος Κασσελάκης δεν είναι ούτε ο ένας ούτε ο άλλος, μήτε και ο …παρ΄ άλλος στη σειρά που δοκιμάστηκαν ως ηγέτες, αρχηγοί ,πρόεδροι και πρωθυπουργοί σε αυτή τη χώρα. Είναι, απλώς, αυτός που είναι. Και όπως το διακήρυξε από την αρχή. «Είμαι ο Στέφανος Κασσελάκης ,είμαι ομοφυλόφιλος και βάζω για πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ»!
Αν είχε ειπωθεί κάτι τέτοιο λίγα χρόνια πριν, δεν θα ήταν απλά σκάνδαλο. Θα επρόκειτο για σεισμό πολλών ρίχτερ. Αδιανόητο, ως λίαν προσβλητικό κι ανήκουστο για το κομματικό σύστημα και τη χώρα . Κι εξ αρχής, απορριπτέος όποιος τολμούσε να ξεστομίσει τέτοιο ασεβή λόγο.
Με μια διαφορά από σήμερα. Εκείνες τις εποχές δεν υπήρξε “μισή Ελλάδα”, όπως τώρα, να φτύνει κατάμουτρα με χίλιους τρόπους (και με κυρίαρχο γνώρισμα την Αποχή από τις κάλπες ως πολιτική στάση) ολόκληρο τον κομματικό κόσμο της χώρας. Αυτή την ώρα πάνω από 4,5 εκατομμύρια ΄Ελληνες από το (άγνωστο σε αριθμό) εκλογικό σώμα, θέλουν, να δουν το Στέφανο Κασσελάκη, πρωθυπουργό για ένα λόγο. Ο απλός… θνητός πολίτης που δεν είναι «διάδοχος», δεν είναι Μητσοτάκης, γόνος δυναστείας , ούτε Τσίπρας παιδί κομματικού σωλήνα, να ανατρέπει αυτό το διεφθαρμένο Σύστημα που εκτρέφει και συντηρεί όλα τούτα τα κομματικά αποβράσματα.
Γι αυτό φρύαξαν στο… έθνος το κομματικό! Ανεξάρτητα από το πού κοιτάζουν. Δεξιά ή Αριστερά. Είναι έξω από τα νερά τους και σπαρταρούν σαν το ψάρι στην άμμο. Δεν μπορούν ακόμα, αρχηγοί, όργανα και οπαδοί να το χωνέψουν. Να διανοηθούν πώς τους ξέφυγε τόσο εύκολα ένας αμύητος στα «μυστάρια», ένα ξένος και έποικος. Διαφορετικός από εκείνους. Γι αυτό και …απολίτικος!
«Πού πας, ρε Καραμήτρο» Αμερικανάκι από τα Χανιά; Γιατί και ο Κυριάκος μπορεί να είναι Κρητικός , απόφοιτος του Χάρβαρντ με τα καλά τα αγγλικά στο βιογραφικό , όπως και ελόγου σου, αλλά με μια τεράστια διαφορά. Εκείνος είναι γιος Κωνσταντίνου Μητσοτάκη. Εσύ ποιος είσαι; Ποιανού πατέρα, γιος και ποιας μάνας , τέκνο;
Το Στέφανο Κασσελάκη τον ψήφισαν για αρχηγό του κόμματος εκείνοι, ακριβώς που δε γουστάρουν κόμματα και αρχηγούς. Οι «άλλοι», οι διαφορετικοί, της από κει , της μη οπαδικής, βάσης. Η «ελπίδα», εν ολίγοις πως τουλάχιστον η μισή Ελλάδα δεν έχει υποστεί μη αναστρέψιμη, ως αθεράπευτη λοβοτομή . Δέχονται αυτή τη ώρα έναν πολιτικό που δε μοιάζει με «πολιτικό». Και ως τέτοιο τον θέλουν, όσοι έπαψαν προ πολλού να πιστεύουν και να περιμένουν «άσπρη ημέρα» από τους επαγγελματίες της κομματικής πολιτικής.
Είναι αυτό ,ακριβώς ( δυστυχώς), που δεν το κατάλαβε ακόμα ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ. Και είναι επίσης ο λόγος που συμπεριφέρεται ως αρχηγός κόμματος. Που απευθύνεται σε οπαδούς . ΄Οχι σε πολίτες, σε κείνους που έχουν απορρίψει πια τα αρχηγιλίκια και τα κομματιλίκια.
Η “μοίρα” του Στέφανου Κασσελάκη ,είναι προδιαγεγραμμένη. ΄Η θα είναι πολιτικός ,χωρίς εισαγωγικά, ή θα συνεχίζει να παρουσιάζεται ως … μία από τα ίδια. Και ως τέτοιος, θα απορρφθεί. Είναι στο χέρι του να διαλέξει πλευρά. Όπως διάλεξαν και εκείνοι που τον ψήφισαν την πρηγούμενη φορά και περιμένουν να ξέρουν, αν πρέπει να το ξανακάνουν ή να μείνουν με την πίκρα για άλλη μια φορά, του γελασμένου.