Μέσα από τις σελίδες της Ιστορίας μαθαίνουμε πως η εξουσία έχει συγκεκριμένους τρόπους (κατά)-(ανά)ληψης από έναν ή περισσότερους μνηστήρες για να την ασκήσουν. Οι πιο γνωστοί ,δοκιμασμένοι και προσφιλείς ,είναι τα όπλα, και η προπαγάνδα (πλύση εγκεφάλου).
Το μεγάλο πρόβλημα, όμως, είναι τούτο. Δεν έχουμε …Ιστορία! Ουδείς είναι σε θέση να γνωρίζει, ακόμα ούτε και να υποθέτει με καλές πιθανότητες προσέγγισης της πραγματικότητας, αν υπήρχε και τί οριζόταν ως εξουσία (ανάληψη-νομή –άσκηση) στη “χαραυγή” της ύπαρξης των ανθρώπινων κοινωνιών.
Αν καταφύγουμε σε μια εύκολη και παραστατική προσομοίωση, θεωρώντας μια κινηματογραφική ταινία διάρκειας 130 λ. τον κύκλο ζωής της ανθρώπινης ύπαρξης στη γη, που άρχισε ένα «χάραμα» και δεν έκλεισε , δεν παράδωσε ακόμα στο άπλετο φως της ημέρας , σε αυτή την ταινία από τις σελίδες τις ιστορίας που (κατα)-(περι)-γράφουν τις μορφές εξουσίες και τους τρόπους άσκησή της σε όλο αυτό το διάστημα, μόνο για ένα…εκατομμυριοστό του δευτερολέπτου (αυθαίρετος και μόνο ενδεικτικός υπολογισμός) θα έχουμε μια σχετική γνώση από το μεγάλο κεφάλαιο της ανθρώπινης κοινωνίας υπό εξουσία! Πριν, υπάρχει μόνο μια απόλυτη και άγνωστης έκτασης ευθεία γραμμή.
Μπορεί να ήταν, όπως τις περιγράφουν ανθρωπολόγοι, κοινωνιολόγοι, ιστορικοί, φιλόσοφοι, όπως ο Μάρξ, ο ΄Ενγκελς, ο Μόργκαν, άλλοι ,πριν απ΄αυτούς. Αντιεξουσιαστικές και αταξικές. Μπορεί και όχι. Να μην υπήρχαν καν κοινωνίες. Να έχουν πέσει, μάλιστα και εντελώς έξω. Σε αναλήθειες και εξωπραγματικές θεωρίες , που σημαίνει μια ολοκληρωτική, συνολική αποτυχία της προσπάθειας συλλογής, ερμηνείας και προσδιορισμού ιστορικών στοιχείων σε εκείνες τις απώτερες εποχές.
Κι αν συνεχίσουμε να κάνουμε προσπάθειες προσδιορισμού και περιγραφής του χαρακτήρα των πρώτων κοινωνιών, ΤΟ ΜΟΝΟ ΣΙΓΟΥΡΟ είναι πως θα ακροβατούμε, για να καταλήξουμε ,εν τέλει, πάλι σε αδιέξοδο. Κι αυτό σημαίνει πως θα κατασκευάζουμε θεωρίες, ξανά και ξανά, αναπόδεικτες και επισφαλείς, σχεδόν μυθεύματα, όπως εκείνες-(α) για την προέλευση, τη δημιουργία ή την τυχαία ύπαρξη του Σύμπαντος.
Διαθέτουμε, όμως, ένα άλλο, σίγουρο ,ως ατού, παρήγορο τούτη τη φορά. Το «αρχείο», η data δεν έχει σβηστεί. Όλο το υλικό από εκείνη τη “χαραυγή” που λέγαμε, της ανθρωπότητας, υπάρχει καταγραμμένο. Και συνεχιζεται η καταγραφή. ΄Αγνωστο πού αποθηκευμένο στο απέραντο Σύμπαν. Τίποτα δεν έχει χαθεί (καθόλου Μετα-Φυσικής αντίληψης , αντίθετα , ορισμός και αποδοχή της Φυσικής).
΄Όταν μια ημέρα, «ανοίξει» αυτό το «αρχείο» , θα μάθουν οι άνθρωποι όχι μόνο την Ιστορία της…προϊστορίας, αλλά θα δοκιμαστεί και μάλλον δεινά, η φερεγγυότητα και η αξιοπιστία της καταγραμμένης Ιστορίας. Και είναι τότε, που πολλοί θα…φρίξουν. Ακόμα καλύτερα για εκείνες τις κοινωνίες, αυθεντίες, μεσσίες, σαμάνοι δάσκαλοι και προφεσόροι θα πάνε κατευθείαν στον κάδο απορ/των (spam).
Από τη μικροσκοπική, μέχρι… ανυπαρξίας αυτή καταγραφή στην Ιστορία της ανθρώπινης εξουσίας , δε βγαίνει κανένα σταθερό και αξιοποιήσιμο γενικό συμπέρασμα. Αν δούμε το μοντέλο της στη αρχαία Ελλάδα και μάλιστα της Αθήνας και πάλι τα πολιτεύματα της δεν είναι ούτε ο κανόνας ούτε πολύ περισσότερο παγκόσμιου χαρακτήρα και αποδοχής.
Η βασιλεία, η αριστοκρατία, η ολιγαρχία, η τυραννία και η δημοκρατία μπορεί να είναι ενδεικτικές μορφές απόκτησης και άσκησης κυβερνητικής εξουσίας, αλλά δεν πρέπει να είναι οι μοναδικές. Και ό,τι κι αν υποθέσουμε, θα πρόκειται για μυθική προσέγγιση της αλήθειας.
Παράδειγμα. Για να προσδιορίσουμε αν ο βασιλιάς ήταν κοσμικός, θρησκευτικός ηγέτης-αρχηγός ή και τα δυο μαζί, και τί περισσότερο, σκοντάφτουμε στην απάντηση γιατί δε γνωρίζουμε (και προηγείται η ανάγκη αυτής της πληροφορίας), αν ο άνθρωπος σε αυτή τη «χαραυγή», υπήρξε αθώος, αγνός, άκακος, ή φοβισμένος ,βίαιος, εξουσιαστικός ,με ιδιοκτησιακά χαρακτηριστικά κ.ο.κ Μπαίνουμε, δηλαδή, σε ένα φαύλο κύκλο και είναι καλύτερα να μην περιμένουμε ιστορική απάντηση. Ας αφήσουμε να «λύσουν» (και αυτό) το μυστήριο, οι μυθολογίες των λαών. ΄Οπως οι πλούσεις των Ανατολικών λαών και της αρχαίας ελληνικής στα μέρη μας.
Στη σημερινή ελληνική, πολιτική πραγματικότητα και με αφορμή τους εορτασμούς για τα 50 χρόνια της «αποκατάστασης» της Δημοκρατίας, αν σκεφτεί κανείς πως στο χτεσινό πανηγύρι, ούτε συμμετείχε, ούτε μπορούσε, άλλωστε, να συμμετέχει , το μισό εκλογικό σώμα ,που ψηφίζει, παρά μόνο οι πολιτικοί που το εκπροσωπούν, ορθώνεται ένα κρίσιμο ερώτημα από την ειλικρινή απάντηση του οποίου προκύπτει και η “ποιότητα” της δημοκρατίας μας σήμερα.
Οι συνταγματάρχες κατέλυσαν με τα τανκς την προηγούμενη δημοκρατία (μέθοδος κατάληψης εξουσίας με «όπλα», όπως λέγαμε στην αρχή). Αλλά στη 7ετή σχεδόν διάρκειά της Δικτατορίας τους, κατάφεραν με τον άλλο τρόπο της άσκησή της (προπαγάνδα) να κερδίσουν ένα μεγάλο τμήμα του ελληνικού λαού. Μπορεί και παραπάνω από το μισό.
Οι Γκεμπελίσκοι στα 50 αυτά χρόνια της …Μεταπολίτευσης (όρος και τούτος…φρου-φρου και αρώματα!) συνέχισαν να καλλιεργούν το μύθο της …παλλαϊκής αντίστασης ,μόνο και μόνο γιατί έτσι έβρισκε δικαίωση η κατάργησή της και λόγο ύπαρξης η δική τους εξουσία. Η δικτατορία, όμως, είναι γνωστό πως δεν κατέρρευσε από τη λαϊκή αντίσταση, που ούτε καν στο Πολυτεχνείο δεν εκδηλώθηκε τέτοια ισχυρή, λαϊκή συμμετοχή , αλλά ΜΟΝΟ και ΛΟΓΩ του εγκλήματος του δεύτερου δικτάτορα Ιωαννίδη , να επιχειρήσει την ένωση της… θυγατέρας Κύπρου και της… μάνας Ελλάδας με…αίμα!
΄Άλλο, όμως, είναι το ερώτημα. Και τότε στη στρατιωτική δικτατορία, η άσκηση της εξουσίας συνεχιζόταν με τη μισή Ελλάδα απούσα, ως πολιτική απάντηση στο καθεστώς, και την άλλη μισή παρούσα, ως απάντηση στην επιλογή της πρώτης.
Σήμερα ,50 χρόνια μετά που δεν έχουμε πια στρατιωτική δικτατορία, η εξουσία πάλι ασκείται στο όνομα της κομματικής Ελλάδας . Από το ΚΚΕ μέχρι τους…Σπαρτιάτες. Κι αυτή είναι η μισή Ελλάδα.
Η άλλη μισή ,όμως, όπως και τότε …”φτύνει” τη σημερινή εξουσία με την ΑΠΟΧΗ, ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΙΤΚΗ ΑΠΑΝΤΗΣΗ. ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΠΡΑΞΗ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑΣ ΚΑΙ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ.
Ποια είναι η διαφορά τους; Μία. Τα πρόσωπα. .΄Οσοι χτες προσκλήθηκαν στη γιορτή της πτώσης της δικτατορίας και της αποκατάστασης της δημοκρατίας , στα δικά της, όμοια πανηγύρια , η Χούντα δε θα τους είχε καλέσει.
Η εξουσία, όμως δεν έλειψε, ούτε τότε, ούτε σήμερα. Ο μισός ελληνικός λαός, πάντως και τότε και τώρα , ήταν και είναι απών.
Οπότε, δε μιλάμε πια για πολίτευμα δικτατορίας ή δημοκρατίας. Η «ποιότητα» της άσκησης της εξουσίας είναι απολύτως ίδια. Και σε καμιά περίπτωση δε στηρίζεται στους πολλούς ή τους περισσότερους. Πολλώ μάλλον σε όλους.
Στηρίζεται στους …ημέτερους. Τους δικούς τους. Τους κομματικούς οπαδούς και τους ελεύθερους πολίτες. Οι μεν, εναντίον των δε. Και πάντα τα καθεστώτα όλων των μορφών, θα βρίσκονται σε αδυναμία, αλλά πρωτίστως σε απροθυμία, να γεφυρώσουν αυτό το χάσμα.
Τους συμφέρει και τους εξυπηρετεί τέτοιος διχασμός. Για να έχουν πραιτωριανούς-στρατιώτες και μισθοφόρους. .Χωρίς αυτούς, ΕΞΟΥΣΙΑ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ!