50.000 Ουκρανοί έχουν μείνει ανάπηροι εξαιτίας του πολέμου
Στους 17 μήνες πολέμου στην Ουκρανία περίπου 50.000 Ουκρανοί έχουν μείνει ανάπηροι χάνοντας κάτω ή άνω άκρα, γράφει η αμερικανική εφημερίδα The Wall Street Journal , επικαλούμενη εκτιμήσεις της μεγαλύτερης εταιρείας τεχνητών μελών στον κόσμο, της εταιρείας Ottobock, και των συνεργαζόμενων μαζί της ιατρικών εταίρων της.
H εφημερίδα, στο άρθρο της με τίτλο In Ukraine, Amputations Already Evoke Scale of World War I («Στην Ουκρανία, ο αριθμός των ακρωτηριασμών φέρνει ήδη στο νού τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο») επισημαίνει ότι «δεκάδες χιλιάδες εκτιμάται ότι έχουν χάσει άκρα από την έναρξη του πολέμου, αριθμός που δεν έχει παρατηρηθεί σε πρόσφατες ένοπλες συγκρούσεις στη Δύση».
Στο δημοσίευμα της WSJ αναφέρεται ότι ο πραγματικός αριθμός των αναπήρων- ακρωτηριασθέντων ενδέχεται να είναι μεγαλύτερος, επειδή για τις προθέσεις απαιτείται χρόνος και μερικοί εκ των τραυματιών βρίσκονται σε αναμονή για να υποστούν επεμβάσεις ακρωτηριασμού για εβδομάδες ή ακόμη και για μήνες μετά τον τραυματισμό τους.
Εκτός των άλλων το κόστος των τεχνητών μελών φθάνει έως τα 50.000 ευρώ, την στιγμή που οι ουκρανικές αρχές καταβάλλουν σε κάθε στρατιωτικό που έχει τραυματισθεί το πόσο των 20.000 ευρώ, ενώ πολίτες που έχουν τραυματισθεί δεν έχουν την δυνατότητα για θεραπεία και αναγκάζονται να απευθύνονται σε φιλανθρωπικές οργανώσεις.
Σύμφωνα με την εκτίμηση μιας εκ των εν λόγω οργανώσεων, της Houp Foundation που έχει την έδρα της στο Κίεβο, ο αριθμός των Ουκρανών, που έχουν υποστεί σοβαρά τραύματα κατά την διάρκεια του πολέμου, φθάνει τις 200.000 ανθρώπους. Από αυτούς οι 20.000 πρέπει να υποστούν ακρωτηριασμούς.
Τόσο οι αρχές της Ουκρανίας, όσο και της Ρωσίας, αποκρύπτουν τα στοιχεία που αφορούν στις απώλειες των στρατιωτικών τους.
*****
Θα…διακινδυνεύσουμε σήμερα να μας χαρακτηρίσουν φαλλοκράτες οι γνωστές μαινάδες της αιδοικρατίας του ελληνικού ακροδεξιού μορφώματος ΜΕ ΤΟΟ . Χ&στήκαμε! ΄Ενοχος… ένοχον ου ποιεί .
Η μικρή αυτή ανάλυση είναι ειλικρινής πόνος και κατάθεση ψυχής για τα χιλιάδες παλικαράκια που έμειναν ανάπηρα ή έχασαν τη ζωή τους στον πρόσφατο , παρανοϊκό Ρωσο-Ουκρανικό πόλεμο. Παράλληλα, εμπεριέχει και το μήνυμα για τις γενιές που έρχονται : Μην καταντήσετε, όπως εμείς. Δε σας αξίζει. Χτίστε κοινωνίες ειρήνης παράλληλα με άφυλες κοινότητες.
50.000 Ουκρανόπουλα και προφανώς άλλα τόσα Ρωσόπουλα, την ώρα που εμείς εδώ στις πλατανοδροσιές της Εύβοιας, συντάσσουμε αυτές τις γραμμές, εκείνα σε κάποια θλιβερά αναρρωτήρια στο Κίεβο και τη Μόσχα με φαρμακερή απόγνωση και απέραντη θλίψη, προσπαθούν να μαζέψουν τα κομμάτια τους. Και αναγνωρίζουμε ,βέβαια, πως άβυσσος χωρίζει το δικό μας βαρύ ψυχισμό από εκείνον τον απερίγραπτο ενός ανάπηρου παιδιού στο νοσοκομείο με κομμένα σύριζα τα πόδια. Αρνείται να δεχτεί ότι συνέβη τέτοιο κακό σε εκείνον. ΄Οπως αρνείται επίσης πεισματικά -και γιατί όχι με φθόνο, ζήλεια και αγανάκτηση- να δεχτεί να συναντήσει τη συμμαθήτριά του από το Λύκειο που ήρθε στο «κέντρου αποκατάστασης» να επισκεφτεί και να φέρει λουλούδια στον ήρωα!
Δεν ήθελε να είναι ήρωας. Τα πόδια του ήθελε. Και να τα είχε φτιάξει με τη Οξάνα, που τώρα πια είναι σίγουρο πως στην επίσκεψή της μόνο οίκτο είναι σε θέση να νιώσει για εκείνον, πόθο για έρωτα, ποτέ πια.
Γυρίζω χρόνια πίσω. Φαντάρος ,το 1974, 72Δ ΕΣΣΟ . Πολλά παιδιά από της «σειρά μου» (104) που υπηρετούσαμε μαζί στο 502 τάγμα εκστρατείας στη Νάουσα, δε γύρισαν ποτέ από το μακελειό στην εισβολή της Κύπρου. Θυμάμαι ένα -ένα τα ονόματά τους στο 2ο Λόχο του Κουτουλογένη και τον 1ο του Μάμαλη. Τα πρόσωπά τους, τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά τους, τον τρόπο που μιλούσαν και περπατούσαν.
Τυφεκιοφόροι, σκαπανείς, ανιχνευτές-επισημαντές ΑΡαΒοΧιΠι (Ατομικο-Ραδιο-Βιοχημικός πόλεμος). Τέτοιες σκατένιες και μειωτικές ειδικότητες μας είχαν δώσει στους περισσότερους. Χωριατόπουλα πολλοί.΄Αλλοι Τουρκάκια από τη Θράκη (Μουσουλμάνους τους κατέγραφε ο Κωστόπουλος στο 2ο γραφείο και μας έριχνε κράτηση ή απαγόρευση εξόδου, έτσι και μας άκουγε να τραγουδάμε μαζί το Τούρκος εγω κι εσύ Ρωμιός κι εγώ λαός κι εσύ λαός εσύ Χριστό κι εγώ Αλλάχ ,ομως κι οι δυο μας αχ και βαχ. ) . ΄Αλλοι, «χαρακτηρισμένοι» ως «Ψ», επικίνδυνοι κομμουνιστές ή, ως «Χ» , αγνώστων φρονημάτων! (Για όνομα του θεού! Τί φρονήματα και τί ιδεολογία να έχει ένα 20χρονο παιδί, που αν κυριαρχεί κάτι στο μυαλό του είναι πότε θα πάρει έξοδο, να ανταμώσει στον Κοπανό και τα Λευκάδια την κοπελιά που “χτύπησε” στο νυφοπάζαρο της Νάουσας, να δώσει και να πάρει κανένα καυτό φιλί, δεκάδες υποσχέσεις που ξέρανε και οι δυο πως δεν υπήρχε περίπτωση να τηρηθούν, και τίποτα άλλο παραπάνω; ) .
Πολλά, μπορεί και τα μισά απ΄ αυτά τα παιδιά της σειράς μου , δεν πήραν ποτέ απολυτήριο ( Διαρκές φύλλο πορείας το λέγανε επίσημα). Δηλώθηκαν είτε νεκροί, είτε αγνοούμενοι . Τους έφτιαξαν και κενοτάφιο. Εγώ είχα τύχη, απολύθηκα μήνες μετά την εισβολή, αφού συμπλήρωσα στο στράτευμα 2μιση ολόκληρα χρόνα, μαζί και οι φυλακές.
Κι όταν βγήκα στην πολιτική ζωή από την πρώτη κιόλας ημέρα, κυνηγητό για μεροκάματο. Μετά, πάλι αγαθή τύχη, ξεκίνησα εξοντωτικά 10ωρα καθημερινά σε κεντρικά φροντιστήρια και μπήκα σε μια σειρά.
Οι συμφοιτήτριες από τη σχολή, πέντε-έξη κολλητές, που τις έπαιρνα τηλέφωνο, δεν απαντούσαν. Είχαν τελειώσει μεταπτυχιακά και είχαν αρχίσει και διδακτορικά στο εξωτερικό. ΄Αλλες , είχαν διοριστεί αναπληρώτριες και μόνιμες σε Αθήνα και επαρχία. Άλλαξαν σπίτια, ζωή, παρέες. Να λείπεις 2μιση χρόνια από την παρέα, είναι πολύς καιρός. Μπορεί ούτε και το όνομά σου να μη θυμούνται πια.
Και είχα από τότε τα ερωτήματα –παράπονα, που δεν έγιναν ποτέ θυμός και αγανάκτηση, γιατί δεν μου πήγαιναν τέτοια, από ιδεολογία και χαρακτήρα. Για ποιο λόγο έχασα στο στράτευμα όλα αυτά τα χρόνια; Και γιατί θα έπρεπε να πληρώσω ,επειδή γεννήθηκα άντρας και όχι γυναίκα; Κι αν λέω πως παλεύω ιδεολογικά για δικαιοσύνη και ισότητα, τί σόι ισότητα είναι αυτή; Το… ένα καλό παιδί , τ΄ άλλο γ@μώ τη μάνα του;
Και ας μη φανεί παράξενο ή απίστευτο. Δε με έτρωγε που οι παλιές συμφοιτήτριες μου, μου έριχναν στο κεφάλι από όλες τις μεριές. Σκεφτόμουν τα παλικαράκια της σειράς μου που άφησαν τα κοκαλάκια τους στα κατεχόμενα. Σίγουρα θα είχαν κι αυτοί φιλενάδες, συμμαθήτριες συμφοιτήτριες. Ηλίου φαεινότερη η αδικία, το παράλογο και το ανήθικο. Καλά στην καριέρα, τη δουλειά, την εξέλιξη, Αλλά, να πληρώνεις ,με τη ζωή σου, μόνο και μόνο γιατί γεννήθηκες άντρας;
Μόλις ξεκίνησε η εισβολή του παρανοϊκού Νέου Χίτλερ στην Ουκρανία, πολλοί νέοι άντρες, Ρώσσοι και Ουκρανοί, προσπάθησαν να εγκαταλείψουν τις δύο εμπόλεμες χώρες. Και καλά κάνανε. Δεν έχει νόημα να πολεμήσεις για την τρέλα ενός παρανοϊκού με τσαρικά οράματα. Πολλοί, δεν πρόφτασαν να βγουν από τα σύνορα, τους γύρισαν πίσω ,τους επιστράτευσαν και τους έστειλαν στο σφαγείο.
Την ίδια εποχή χιλιάδες Ουκρανές και Ρωσίδες, ανεμπόδιστα εγκατέλειψαν τις χώρες τους. Είναι σίγουρο πως πολλές θα μαθαίνουν αυτή την ώρα τα μαντάτα από την πατρίδα για το γειτονόπουλο που έχασε τα πόδια του στην πρόσφατη Ουκρανική επίθεση για την ανακατάληψη εδαφών στην Κριμαία, ξαπλωμένες στην παραλία της Αμμουδάρας στον ΄Αγιο Νικόλαου Λασιθίου. Δεν είναι κρίμα κι άδικο ;
Στους αιώνες που πέρασαν, η γυναίκα πλήρωσε βαρύ τίμημα για την αδυναμία της, να μην μπορεί να κόβει κεφάλια ή να της παίρνουν το δικό της στα πεδία των μαχών. Αυτό ήταν…αντρική δουλειά. Και η …αμοιβή του άντρα για αυτή του την προσφορά , ήταν η αίσθηση ,που τα ίδια τα συστήματα του καλλιεργούσαν ,του ισχυρού φύλλου έναντι του ασθενούς. Με ό,τι σήμαινε αυτό.
Αν συνέβαινε το αντίθετο, αν η γυναίκα αναλάμβανε να γίνεται κιμάς στον πόλεμο και ερείπιο στην ειρήνη με τη σκληρή δουλειά, θα είχαμε αντιστροφή των ρόλων. Αυτονόητα, αλλά παράλληλα και ακατανόητα για όσους αντί μυαλό κουβαλούν τύφλα.
Σήμερα, κι ας μην είναι πια ολόκληρος ο κόσμος πεδία μαχών, όπως παλιά, η μεγάλη αδικία συνεχίζεται. Πάλι πληρώνει το τίμημα του ρόλου που του φόρτωσαν , ο άντρας.
Σε κάποια χρόνια στις παρελάσεις στην πλατεία Μεϊντάν στο Κίεβο για τις εθνικές επετείους, θα παρελαύνουν χιλιάδες μεσήλικες στα αναπηρικά αμαξίδιά τους. Και θα τους χειροκροτούν , όσες συνομήλικες Ουκρανές θα έχουν επιστρέψει από τις παραλίες της Γαύδου και του Μύρτου.
΄Ιδια ιστορία. ΄Εφηβος, θυμάμαι μια Αθήνα τίγκα στα αυτοκίνητα με πινακίδες Α.Π (Ανάπηρος Πολέμου). Ο 20χρονος «Λοχίας ο Σταμούλης» του ’40, οδηγός , “με το κεφάλι του σταχτί”, σκυθρωπός στο φανάρια , κοιτάζει με ζήλεια τους πεζούς. Φανταζόμουν, θα γαμοσταύριζε την τύχη την πουτάνα, που στο Τεπελένι, δεν τον πήρε η χειροβομβίδα στο κεφάλι, αλλά στα κάτω άκρα και τον άφησε σακάτη.
Να μάθουμε να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους. Και προπαντός χωρίς φόβο και πάθος. Αλλιώς, θα αργήσει η ημέρα που οι κοινωνίες δε θα έχουν πια άντρες και γυναίκες με μοιρασμένους ρόλους, αλλά ανθρώπους.
Και όσες Μαινάδες, ανισόρροπες και παρανοϊκές τρέφουν τα συμπλέγματά τους με έμφυλο ρατσιμό και διαβάζουν αυτές τις γραμμές με το αίμα ανεβασμένο στο κεφάλι, ας μην κάνουν τον κόπο να μου στείλουν μηνύματα με τσιρίδες. Πρώτα, ας πάνε να ρωτήσουν τις μανάδες και τις αδερφές , που σπρώχνουν, αιώνες τώρα, τα καροτσάκια με το ανάπηρο πολέμου, γιο και αδερφό. Θα λάβουν την καλύτερη απάντηση.