Φίλοι και παράλληλα εχθροί δηλώνουν οι “σερίφηδες” Αμερικής, Ρωσίας και πάσης υφηλίου  

Οι συνομιλίες Τραμπ  με  Πούτιν,   ερήμην της Ευρώπης και  μετά  την αήθη επίθεση στη γηραιά ήπειρο του αντιπροέδρου των ΗΠΑ   Τζέι Ντι Βανς  στη  Διάσκεψη του Μονάχου, κάνουν τους Ευρωπαίους ηγέτες να …τρέχουν και να μη φτάνουν.Και  σπεύδουν να συνεδριάσουν στο Παρίσι , για  να  συζητήσουν τη στάση  της Ευρώπης  μετά απ΄ αυτές τις καταιγιστικές  εξελίξεις ,  τη συμπεριφορά   του Τραμπ  απέναντι στην Ευρώπη, αλλά και με τις μεθοδεύσεις του  προέδρου των ΗΠΑ   να προσφέρει στο “πιάτο” την Ουκρανία στο φίλο του Πούτιν . Αλλά, ας δούμε τα πράγματα με τη σειρά και στις πραγματικές τους διαστάσεις. ΄Ετσι, όπως δε δείχνουν  από μόνα τους.

Κατ΄ αρχή ,    Τραμπ και Πούτιν, οφείλουμε να κατανοήσουμε,  διαπνέονται και εμπνέονται  από τον ίδιο  μέντορα. Το   Χίτλερ. Και μπορεί, μεν,  να τον εξορκίζουν, αλλά  ως αποτυχόντα ηγέτη.  Η κοσμοθεωρία του παρανοϊκού Ναζί, ως γνωστό,  έχει να κάνει με  εκείνο που ενσαρκώνει  ο «υπεράνθρωπος». Και τέτοιος  είναι μόνο  ο  ΔΥΝΑΤΟΣ, ως ξεχωριστός και μοναδικός. Είναι  ο Μακιαβελικός ηγέτης.  Τώρα, αν τούτος λέγεται Αλέξανδρος ο Μακεδών,  Ναπολέων ή Χίτλερ, λίγο ενδιαφέρει.    Ο δυνατός τα παίρνει όλα, αν νικά. Αν όχι, είναι…λούζερ και  η θέση του είναι στο σκουπιδοτενεκέ της δικής τους ιστορίας.

Κι εδώ, ακριβώς, βρίσκεται η  ταύτιση.  Παρανοϊκά και αφύσικα άτομα σαν τον Πούτιν και τον Τραμπ, αν συναντιούνται κάπου και δείχνουν αμοιβαία εκτίμηση μεταξύ τους, δεν είναι πια οι κλασικοί στη φιλελεύθερη  και  μη  παράταξη,  διαχωρισμοί  (δεξιός, ακροδεξιός, αριστερός ακροαριστερός).  Αλέξανδρος, Ναπολέων ,Χίτλερ, Στάλιν, Πούτιν, Τραμπ, μπορεί να αυτοπροσδιορίζονται, όπως θέλουν  και τους συμφέρει, όμως η πυξίδα τέτοιων «υπερανθρώπων» δείχνει πάντα  «Βορρά». Κι αυτό σημαίνει Δύναμη-Εξουσία-Συμφέρον. Με οποιοδήποτε κόστος σε ανθρώπινες ζωές και αξίες.       

Αν επιχειρήσεις να ερμηνεύσεις τις συμπεριφορές των δύο άσπονδων εχθρών και ταυτόχρονα φίλων, Πούτιν και Τραμπ  με τις παλιές ιδεοληψίες  και τους κλασικούς ιδεασμούς, χωρίς τη συγκεριμένη «πυξίδα»  (Δύναμη-Συμφέρον), δε θα μπορέσεις να  εξηγήσεις πώς ο Παλαιστινιοφάγος Τραμπ και ο Εβραιοφάγος Πούτιν, τα βρίσκουν μεν  στο παζάρι της Ουκρανίας, αλλά όχι και της Γάζας. Ούτε πώς γίνεται  να είναι το Ιράν  ο μεγάλος τρομοκράτης για των Τραμπ και ο δίκαιος και καλός φίλος για τον Πούτιν. Κι έτσι, σιγά- σιγά πάει το πράγμα …κορδόνι και βρίσκεις άκρη.

Τηρουμένων των αναλογιών, θα  μπορέσεις  να  ερμηνεύσεις  και τις συμπεριφορές  των οπαδών επίσης , των Τραμπιστών και  των Πουτινσιτών,  Να το απλουστεύσουμε στα δικά μας εδώ δεδομένα.   Πώς οι  καλλιτέχνες Νταλάρας και Μποφίλιου , ας πούμε ,αν και Πουτινστές,  δηλώνουν, όμως  σε όλους τους τόνους πως είναι αμείλικτοι  εχθροί ,κάθε είδους τραμπισμού.   ΄Η,  η Παλαιστινιοφάγα Λατινοπούλου  δηλώνει λάτρις του «νέου σερίφη» Αμερικής και πάσης υφηλίου  Τραμπ του Μέγα.

Μην  καταλήξεις στο  “παρ΄  τ αυγό και κούρευτο”.  Ούτε να προσεγγίσεις  το ζήτημα  από την  ψυχιατρική του πλευρά, ως σύνδρομο   διπολισμού. Δε βρίσκεις άκρη, ξαναλέμε, αν δεν πεις νερό από στην πηγή. Αν δεν καταλήξεις  στη διαπίστωση πως  τους  ομνύοντας στη  ΔΥΝΑΜΗ ΚΑΙ το ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΟΝ  δεν  τους χωρίζουν  σύνορα, χρώματα,  ιδεασμοί,  επί μέρους  διαφορές . Στο τέλος τα βρίσκουν πάντα.  Ως  φίλοι. Αλλά,  μαζί και… εχθροί!