Χαίρε, «ιδιώτη».
Σε αναγνωρίζω παντού:
Περπατάς με το βλέμμα κολλημένο στο κινητό, ρουφάς τον καφέ μιας χρήσης με το πλαστικό καλαμάκι που πετάς στα χώματα που κάποτε ήταν δάσος, γελάς με τα βίντεο «σκουπίδια» που σου προσφέρουν τζάμπα για να ξεχάσεις πως δεν έχεις πια μνήμη.
Είσαι αυτός που δέχεται την παραπληροφόρηση σαν έτοιμη τροφή, που τρως κρέας από βασανισμένα ζώα χωρίς να αναρωτηθείς ποιος πλήρωσε το τίμημα, που κοιμάσαι με το κλιματιστικό αγκαλιά ενώ έξω καίγεται το χώμα που θα έπρεπε να ποτίζει το μέλλον σου.
Είσαι ο «ιδιώτης» με την αρχαιοελληνική έννοια: ο ιδιωτευμένος, ο αδιάφορος, εκείνος που επέλεξε να ζει εκτός κοινών υποθέσεων.
Ο «idiot» στα αγγλικά, που πιστεύει πως είναι ελεύθερος επειδή έχει επιλογή ανάμεσα σε δύο μάρκες σκουπιδιών, αλλά δεν σηκώνει ποτέ το βλέμμα του να δει ποιος αποφασίζει τι τρως, τι αναπνέεις, τι σκέφτεσαι.
Δεν θες πολιτική, λες. Αλλά γίνεσαι το πιο χρήσιμο εργαλείο της χειρότερης πολιτικής:
Αυτής που σου υπόσχεται κατανάλωση και σου κλέβει το μέλλον.
Αυτής που καίει τα δάση σου για να κάνει οικόπεδα και σου ζητά να πληρώνεις ακριβά το νερό που έπινες δωρεάν.
Αυτής που μετατρέπει το μυαλό σου σε χώρο απόθεσης τοξικής παραπληροφόρησης.
Δεν θες να «πολιτικοποιηθείς» γιατί πιστεύεις πως η πολιτική είναι «βρώμικη».
Μα η ζωή σου είναι ήδη βρώμικη: από το πετρέλαιο που καίει η μηχανή που σε κουβαλά, από τα πλαστικά που κολυμπάνε στα πνευμόνια των παιδιών, από τα μικροπλαστικά στο αίμα σου, από τις οθόνες που καίνε τα μάτια σου πριν κοιμηθείς.
Είσαι δούλος χωρίς συνείδηση της αθλιότητάς σου, γιατί νομίζεις πως είσαι «ελεύθερος».
Ελεύθερος να καταναλώνεις.
Ελεύθερος να αδιαφορείς.
Ελεύθερος να καταστρέφεις και να καταστρέφεσαι.
Αν δεν ξυπνήσεις, θα γίνεις εσύ το καμένο χώμα, το άδειο βλέμμα, το ψεύτικο νέο, το πλαστικό που πνίγει τις θάλασσες.
Ξύπνα.
Δεν ζητώ να ανήκεις σε κόμμα, σε φυλή, σε ομάδα.
Ζητώ να ανήκεις ξανά στον άνθρωπο που κουβαλάς μέσα σου.
Αυτόν που γεννήθηκε για να είναι μέρος της κοινότητας της γης, που σέβεται τα δέντρα, τα ζώα, τον διπλανό του, το μέλλον.
Αυτόν που ξέρει ότι η πραγματική ελευθερία δεν είναι να καταναλώνεις, αλλά να συνδημιουργείς.
Να προστατεύεις το κοινό.
Να λες «όχι» σε ό,τι σε κρατά δούλο και «ναι» σε ό,τι κρατά τη ζωή όρθια.
Αν μπορείς, ξύπνα σήμερα.
Αλλιώς, αύριο ίσως είναι ήδη αργά.
Διοτίμα