Νίκος Αδαμόπουλος, διδάκτορας Ιστορίας
1. Ο Τσίπρας μιλάει υποτιμητικά για διαδηλωτές στο συλλαλητήριο: Ηταν ακροδεξιοί λαϊκιστές και χωρίς μυαλό
Ο Έλληνας πρωθυπουργός αρχικά ακούγεται να περιγράφει τους συμμετέχοντες στο μεγάλο συλλαλητήριο της Κυριακής 20 Ιανουαρίου στο Σύνταγμα, αναφέροντάς τους ως «ακροδεξιούς λαϊκιστές»
Ο Αλέξης Τσίπρας στη συνέχεια εκφράζεται για όσους διαφωνούν με τη Συμφωνία των Πρεσπών, καθώς σε νέα ερώτηση για το «αν η πλειοψηφία των πολιτών είναι υπέρ» ακούγεται να απαντά χαμογελώντας «ναι, νομίζω. Η πλειοψηφία των ανθρώπων που μπορούν να σκέπτονται και να ασκούν κριτική με το μυαλό τους».
β. Πυρά Μητσοτάκη σε Τσίπρα για τους «ακροδεξιούς στο συλλαλητήριο»: Ανάξιος πρωθυπουργός, προσβάλλει τους Ελληνες
Ως ανάξιο πρωθυπουργό που προσβάλει τους Ελληνες χαρακτήρισε τον Αλέξη Τσίπρα, ο πρόεδρος της ΝΔ Κυριάκος Μητσοτάκης, με αφορμή τη συνομιλία που είχε ο Ελληνας πρωθυπουργός με ξένους ηγέτες, στο περιθώριο της 5ης Συνόδου των Χωρών του Νότου της Ε.Ε.
Ο κ. Μητσοτάκης δήλωσε ότι ο πρωθυπουργός «χαρακτήρισε, όχι μόνο ως ακροδεξιούς, αλλά και ως μη σκεπτόμενους όλους όσοι αντιδρούν στη Συμφωνία των Πρεσπών. Το έκανε, δε, με θράσος και ανευθυνότητα μπροστά σε ξένους ηγέτες», πρόσθεσε ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
***
Ας κανονίσουμε ως χώρα. Θέλουμε την Ιστορία να την ερμηνεύει ο εκάστοτε Αλέξης και Κυριάκος; ΄Η μήπως θέλουμε να τη γράφει και να την ερμηνεύει ένας Σαράντος Καργάκος, Κωνσταντίνος Πλεύρης και Φράγκος Φραγκούλης;
Οι δύο πρώτοι είναι πολιτικοί. Και μάλιστα ο ένας πρωθυπουργός και ο άλλος αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Και όπως διαπιστώνουμε στα παραπάνω δημοσιεύματα, οι εκπρόσωποι των κορυφαίων αυτών θεσμών, ερμηνεύουν εντελώς διαφορετικά τα ίδια ιστορικά γεγονότα και δρώμενα της ελληνικής Ιστορίας. Και εν προκειμένω, προσεγγίζουν με εντελώς διαφορετική οπτική το ζήτημα αν είναι ή όχι εθνική ταπείνωση η απώλεια η αναγνώριση του μικρού, γειτονικού κρατιδίου με την προσθήκη του τοπικού επιρρήματος Βόρεια στο όνομα Μακεδονία με το οποίο ήδη επί δεκαετίες τον αναγνωρίζουν τα υπόλοιπα κράτη. Κι είναι κατανοητό πως επειδή ακριβώς είναι κορυφαίοι θεσμοί και αυτός του πρωθυπουργού κι εκείνος του αρχηγού της αντιπολίτευσης , μια λαθεμένη ερμηνεία της Ιστορίας γενικότερα εγκυμονεί περαιτέρω κινδύνους για τη χώρα και τον ίδιο το λαό της.
Οι τρεις άλλοι που μνημονεύσαμε είναι χαρακτηριστικοί (κάποιοι και γραφικοί) τύποι μιας πλειάδας ατόμων που αυτοαναγορεύονται σε ιστορικούς και συγγράφουν ….ιστορικά πονήματα, δίκην μυθιστορήματος ή επιδίδονται σε ερασιτεχνική ιστοριοδιφία ,που την αποκαλούν έρευνα, χωρίς να είναι οι ίδιοι ιστορικοί, αφού στερούνται της επίσημης αναγνώρισης ιστορικών σπουδών από την πολιτεία, όπως συμβάινει με όλες τις επιστήμες. Μάλιστα, τα τελευταία χρόνια το φαινόμενο έχει λάβει διαστάσεις επιδημίας σε σημείο που πολλοί από τους λαθρεπιβάτες αυτούς στο ιστορικό σκάφος, να έχουν ιδρύσει και…. σύλλογο Ιστορικών συγγραφέων (!),χωρίς ποτέ οι περισσότεροι από δαύτους, αν όχι όλοι, να έχουν περάσει ούτε και ως επισκέπτες από αίθουσα διδασκαλίας της συγκεκριμένης επιστήμης.
Γράφαμε σε παλιότερο κείμενό μας:
Σημερα,στις συντεταγμενες πολιτειες και στις πολιτισμενες κοινωνιες, που οι ρολοι ειναι (ή πρεπει να ειναι) βιωματικοι και διακριτοι και δεν επιτηδευονται ουτε υποδυονται,πλην εκεινων στα θεατρικα δρωμενα, η αντιποιηση δεν ειναι μονο πραξη λοιδωρη, αλλα σε πολλες μορφες της και ποινικα κολασιμη. Το ερασιτεχνικο και το αμεθοδο δεν ειναι απλως αστεια, αλλα και επικινδυνα. Ιδιαιτερα στην Επιστημη.
Στη συστηματοποιημενη γνωση,οι κανονες κατακτησης της ειναι αυστηρα προσδιορισμενοι και οι οροι επιτηδευσης της δεσμευτικοι για τους φορεις της. Η λαθρεπιβαση σε επαγγελματικη συντεχνια, εξειδικευμενης γνωσης, ειναι απαγορευμενη. »Ελευθερη εισοδος επισκεπτων» και καταληψη γνωστικου χωρου, που » de jure et ipso jure» ανηκει σε αλλους , δεν επιτρεπεται. Γιατι ο κομπογιανιτισμος, ο πιθηκισμος, το δηθεν, δεν ειναι απλως κωμικες μεταμφιεσεις. Εχουν πρωτιστως και επικινδυνες παρενεργειες.
Αυτα ειναι αυτονοητα για ολες τις αλλες επιστημες, οχι, ομως, και για την επιστημη της Ιστοριας. Καλως η κακως ο καθενας εχει το δικαιωμα να πιανει και να γραφει «ιστορια». Ειδικα στη χωρα μας. Απομαχοι, πολιτικοι, αποστρατοι, στρατιωτικοι, συνταξιουχοι, δημοσιοι υπαλληλοι, αν δεν γραφουν λογοτεχνια, ασχολουνται συνηθως, με τη συγγραφη ιστορικων κειμενων. Ακομα και αυτοβιογραφικες διηγησεις, μεταπλαθονται και μεταμορφωνονται σε ιστορια. Προσωπικα περιστατικα, αναμνησεις, ονοματα, χρονολογιες, διανθισμενα με αφηγηματικο λογο, αναδεικνυονται σε «ιστορικα γεγονοτα».
Η σημασια της ερευνας των αρχειακων πηγων, η αναγκη της κριτικης τους, η διαπιστωση και κατανοηση των ιστορικων γεγονοτων και η διακριση τους απο τα γεγονοτα (κορυφαιες ενασχολησεις της επιστημης της ιστοριας), για να περιοριστουμε μονο σε αυτα , που απαιτουν εξειδικευμενη γνωση και επιστημοσυνη, ειναι, οχι μονο αδιαφορα, αλλα και οροι αγνωστοι στους »ιστορικους» αυτου του ειδους.
Το κείμενο αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Παραμένει, όμως, επίκαιρο και μάλιστα ενισχυμένα, αφού ζήσαμε πρόσφατα ως χώρα, ως λαός τις τραγικές επιπτώσεις αυτής ακριβώς της σύγχυσης , του αλαλούμ που επικρατεί ως προς το ποια είναι η εθνική Ιστορία και ποιος έχει αρμοδιότητα ,δικαίωμα και υποχρέωση να συγγράφει ,να κρίνει και να ερμηνεύει τα ιστορικά δρώμενα των εποχών.
Υποστηρίζουμε πως αν υπήρχε στο Σύνταγμα της χώρας, ρητή και κατηγορηματική αναφορά στην επιστήμη της Ιστορίας ,άρθρο ξεχωριστό που θα καθόριζε και θα καθιστούσε απολύτως κατανοητό τί είναι εθνική Ιστορία , ποιος και με ποια ουσιαστικά και τυπικά προσόντα δικαιούται και υποχρεούται , τόσο να καταγράφει και να κρίνει τα ιστορικά δρώμενα ,όσο και να τα ερμηνεύει στην έκταση του χρόνου που επισυνέβησαν, σήμερα ουδείς πρωθυπουργός και κανένας αρχηγός αξιωματικής αντιπολίτευσης θα τολμούσε χωρίς συνέπειες (και όχι μόνο πολιτικές) να παίζει «εν ου παικτοίς» και εν προκειμένω ,να επιχειρεί παραχάραξη της Ιστορίας ατιμωρητί.
Με μια τέτοια συνταγματική κατοχύρωση και αυστηρή διακήρυξη της πολιτείας πως η πλαστογράφηση της Ιστορίας είναι έγκλημα καθοσίωσης και εσχάτης προδοσίας ούτε ο πρωθυπουργός θα χαρακτήριζε, αν δεν είχε το ιστορικό δικαίωμα τους «Μακεδονομάχους» ως «άτομα χωρίς μυαλό», ούτε ο αρχηγός της Ν.Δ εκ διαμέτρου αντίθετα από τον πρωθυπουργό, «υπερήφανους και αξιοπρεπείς» όσους συμμετείχαν στα συλλαλητήρια για το «όνοματολογικό». Μιλάμε για την ίδια Ιστορία, του ίδιου τόπου και αφορά τον ίδιο λαό. Πώς μπορούν να δικαιολογηθούν τέτοιες αβυσσαλέες αντιφωνίες; Το μικροκομματικό όφελος ,ακόμα και ο φονταμενταλισμός όλων των ειδών, δεν είναι ικανά εργαλεία από μόνα τους να εξηγήσουν επακριβώς μια τόσο χαώδη αντιφρόνηση.
Κι ακόμα, αν ήταν συνταγματικά απαγορευμένο, δεν θα γινόμαστε καθημερινά μάρτυρες του παρανοϊκού φαινομένου στα «παράθυρα» των καναλιών, στα μικρόφωνα των ραδιοφώνων στους ιστότοπους και στα έντυπα να σουλατσάρουν λογής μορφές και γραφίδες «Μακεδονομάχων» ή «Αντι», που με θράσος, ανευθυνότητα και υστερικό φανατισμό να αυτοαναγορεύονται σε ιστορικούς, να ομιλούν αφρόνως επί παντός επιστητού και να ερμηνεύουν τις σελίδες της ιστορίας, σαν να πρόκειται για την…Αποκάλυψη του Ιωάννη!
Εν τέλει, να επιτρέπεται σε κάθε παρανοϊκό να ασελγεί ανερυθρίαστα και ατιμωρητί πάνω στην επιστήμη του Θουκυδίδη με ένα, πέρα από επικίνδυνο, και αντιεπιστημονικό παραλήρημα ,το οποίο μάλιστα εκλαμβάνει ο ίδιος ως φωνή και προσταγή της πατρίδας! Και είναι αυτή, ακριβώς, η ιστορική άγνοια, που γεννά φανατισμό και μίσος, ώστε αυτοπροσδιοριζόμενοι τούτοι ως εκλεκτοί ΄Ελληνες, έμπλεοι … δικαίας οργής και γνήσιου πατριωτισμού , να χαρακτηρίζουν χωρίς τσίπα τους άλλους προδότες και και ανθέλληνες.
Αν η Ελλάδα στο παρελθόν έζησε δυο μεγάλες εθνικές τραγωδίες η μια στον ολέθριο ελληνοτουρικό πόλεμο του 1897 και η άλλη στη Μικρασία το 1922, και οι δύο εν πολλοίς προκλήθηκαν από τις ίδιες αιτίες. ‘Οπως και ο πρόσφατος εσωτερικός ,διχαστικός πόλεμος με αφορμή το «Μακεδονικό» ,που όλοι γνωρίζουμε πως άφησε πια βαθιές πληγές καθόλου εύκολο να επουλωθούν σύντομα και οριστικά.
Ίδιες «πένες» και τότε, δημοσιογραφικές, που υποδύονταν τις ιστορικές και ιστορίζοντες, οι οποίοι πέρα από την εθνικιστική τους υστερία, ούτε καν τυπικά (πόσο μάλλον ουσιαστικά) προσόντα διέθεταν για να υπηρετήσουν μια από τις κορυφαίες επιστήμες, όπως είναι η δημοσιογραφία και η Ιστορία. ΄Ηταν αυτοί που με τους…διαπρύσιους «εθνικούς» τους λόγους, δίχασαν ολόκληρο λαό και τον εξώθησαν σε παρανοϊκά εγχειρήματα, οι συνέπειες των οποίων, όπως όλοι γνωρίζουν , απέβησαν τραγικές για τη χώρα.
Δεν ήταν, όμως, οι τότε και οι νυν κυβερνώντες οι μόνοι που φέρουν την ευθύνη των παλιών και των τωρινών τραγωδιών. Οι κυβερνήσεις και οι πολιτικοί εκλέγονται, αλλά και τις περισσότερες φορές χειραγωγούνται από τις μάζες και την περιρρέουσα λαϊκή φόρτιση .Τέτοιος συρφετός, ειδικά αν είναι εθνικιστικά και θρησκευτικά φανατισμένος, μόνο ιστορική συνείδηση δε διαθέτει. Πολλώ μάλλον, τα εχέγγυα μιας σωστής ερμηνείας της Ιστορίας για τη λήψη ορθών και προς το συμφέρον της χώρας αποφάσεων.
Σήμερα, χωρίς τις φανατικές κραυγές μιας μεγάλης πληθυσμιακής ομάδας «πατριωτών» με συγκεκριμένο δεξιό- ακροδεξιό και ναζιστικό προσανατολισμό, ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης δε θα έσπευδε να υιοθετήσει τέτοιες ακρότητες και διχαστικές μεθόδους. Ούτε να τεθεί επικεφαλής και εκφραστής μια στρεβλής και επικίνδυνης εθνικά άποψης πως με το να δοθεί ο προσδιορισμός “Βόρεια” στην ήδη παλιά ονομασία της γείτονος “Μακεδονία” ,έχει διαπραχτεί έγκλημα εσχάτης προδοσίας ή έχουμε υποστεί εθνική πανωλεθρία , ταπείνωση και καταστροφή!
Για να μην «κρούομε ανοιχτές θύρες» υποστηρίζουμε πως όλοι,» εχθροί» και «φίλοι» ,αντιλαμβανόμαστε και συνειδητοποιούμε πια μια αναγκαία και επιτακτική αλήθεια: ΄Ηρθε η ώρα ,οι έχοντες αρμοδιότητα και ευθύνη σε μια πολιτεία και πρωτίστως η κυβέρνηση, με αφορμή όσα πρόσφατα βιώσαμε ως χώρα, να αναλάβει καθένας το βάρος της ευθύνης που του αναλογεί, για να τεθεί τέρμα σε αυτή την ιστορική σύγχυση που επικρατεί στη χώρα ως προς το τί είναι ή όχι εθνικό και πατριωτικό .
Και είναι ηλίου φαεινότερο πως αν δεν αποκατασταθεί σήμερα η ιστορική τάξη, αύριο τα πράγματα θα γίνουν χειρότερα. Δεν αποκλείεται και να σφαγούν κάποιοι μεταξύ τους σε μια άλλη …πατριωτική ευκαιρία, για γεγονότα που έλαβαν ή δεν έλαβαν χώρα, χιλιάδες χρόνια πριν, ή ακόμα, για φαντασιώσεις εθνικές και οράματα αλυτρωτικά, που ταλανίζουν στις μέρες μας ,όπως δε θα έπρεπε, όχι μόνο τους δικούς μας συμπατριώτες ,αλλά και άλλες, καθόλου ευάριθμες, πληθυσμιακές ομάδες.
Περαίνοντες, θα στοχοποιήσουμε ευκρινέστερα τις προτάσεις μας για τις οποίες άλλωστε και επιχειρήσαμε να κάνουμε μια συνοπτική καταγραφή της παρατηρούμενης σήμερα στον τόπος μας ιστορικής σύγχυσης, ταραχής και αταξίας και των οδυνηρών συνεπειών που μπορεί να υπάρξουν πάλι στο μέλλον για τη χώρα.
ΠΡΟΤΕΙΝΟΥΜΕ:
-
α. Αναφορά σε άρθρο του Συντάγματος στο σαφή (καθ) ορισμό για το τί και ποια είναι η εθνική, ελληνική ιστορία . β. ΄Ιδρυση Ανεξάρτητου Κέντρου Εθνικής Ιστορίας. Στους στόχους του εν λόγω ιδρύματος θα συμπεριλαμβάνονται κυρίως: 1. Συγγραφική «ανασύσταση» της ελληνικής ιστορίας από των αρχαιοτάτων χρόνων μέχρι σήμερα, απαλλαγμένης από τις γνωστές παθογένειες του εθνικισμού ,όπως ακριβώς τις επισημαίνουμε και τις περιγράφουμε σε παλιότερο κείμενό μας με τίτλο «ΟΙ ΜΥΘΟΙ ΤΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ «ΙΣΤΟΡΙΑΣ»*2. Αναπροσαρμογή των σχολικών εγχειριδίων Ιστορίας στο πνεύμα των νέων ιστορικών δεδομένων , όπως θα έχουν ανθολογηθεί και ερμηνευτεί από την «ομάδα των σοφών» του ΑΚΕΪ . 3. Συνεχής παρουσία των μελών του Ιδρύματος στα ΜΜΕ και ενημέρωση σε εκλαϊκευμένο λόγο για τις νέες αναπροσαρμογές και επικαιροποιήσεις του σώματος της ελληνικής ιστορίας. 4. Ανταλλαγές επιτροπών «σοφών» και συζητήσεις σε επίπεδο διακρατικό, κυρίως μεταξύ των όμορων κρατών και επέκταση με το χρόνο σε όλη τη Βαλκανική ή και την Ευρώπη, για την επισήμανση, γόνιμη συζήτηση και εξάλειψη των όποιων ιστορικών διαφορών και διαφωνιών υφίστανται ακόμα μεταξύ των διαλεγομένων.5. Επισκέψεις των μελών του ΑΚΕΪ για τη διεξαγωγή διδασκαλιών, σεμιναρίων, ενημερώσεων και άλλων συναφών εκδηλώσεων σε πανεπιστημιακές ιστορικές σχολές ,αλλά και σε στρατιωτικές, αστυνομικές και άλλων τέτοιων «ευαίσθητων» υπηρεσιών.
-
Τ ίδιο συνταγματικό άρθρο θα προβλέπει και θα προσδιορίζει τα προσόντα , την επαγγελματική και άλλη κατάρτιση και επάρκεια των μελών της παραπάνω ομάδας των σοφών του ΑΚΕΪ. Υποχρεωτική, όμως, θα καθίσταται η επιλογή των υποψηφίων από επιτροπή συγκροτούμενη στη Ευρωπαϊκή ΄Ενωση και στην οποία δε θα είναι μέλος ΄Ελληνας πολίτης. Σημειώνουμε με την ευκαιρία πως το εν λόγω Ίδρυμα θα μπορούσε να αποτελέσει τον «πιλότο» για την αντίστοιχη δημιουργία Κέντρων Εθνικής Ιστορίας και άλλων κρατών, ειδικά της Ε.Ε.
3. Νομική περαιτέρω θωράκιση τη επιστημονικής και επαγγελματικής ιδιότητας του ιστορικού. ΄Οπως σε όλες τις επιστήμες, έτσι και στην ιστορική οικογένεια ουδείς μπορεί να εισβάλει λάθρα και ατιμωρητί. ΄Οπως δεν αντιποιείται κανείς την ιδιότητα του γιατρού, του δικηγόρου, του ….παππά, χωρίς ανάλογες ποινικές συνέπειες, έτσι δεν μπορούν οι όποιες εθνικιστικές, άλλες κομματικές ή ιδεοληπτικές φαντασιώσεις να υπογράφονται ως γνήσια ιστορικά πονήματα και έρευνες από άτομο υποδυόμενο τον ιστορικό.
4. Ως συνέπεια των παραπάνω επισημάνσεων και σύμφωνα με το νόμο, ουδείς εκδοτικός οίκος ή άλλο φυσικό πρόσωπο μπορεί να χαρακτηρίσει, να διαφημίσει και να κυκλοφορήσει ως ιστορικό έργο και υλικό υπογραφόμενο με την ιδιότητα του ιστορικού, αν δεν υπάρχει πτυχιακή πιστοποίηση κατόχου, πανεπιστημιακών ιστορικών σπουδών. Κι επειδή, ως γνωστό η αγορά, οι βιτρίνες και οι πάγκοι των βιβλιοπωλείων και λοιπών καταστημάτων είναι ασφυκτικά γεμάτοι από ψευδεπίγραφες ιστορίες και «μαϊμού» ιστορικούς, η πολιτεία έχει υποχρέωση να ενεργοποιήσει τους κατάλληλους μηχανισμούς της ,που θα υποχρεώνουν τέτοια «πέτσινα» ιστορικά προϊόντα να αποσύρονται, αν, ρητά, κατηγορηματικά και σε εμφανές σημείο, δεν αναγράφεται πως πρόκειται για προϊόν ιστορικής απομίμησης και όχι για ιστορία.
05.11.09
Οι εθνικές «ιστορίες» στο σύνολό τους είναι περισσότερο μια (στην υπερβολή τoυς) παραληρηματική αφήγηση φαντασιακών ηρωισμών και αρετών της φυλής και των «προγόνων», που έχει ως σκοπό την έξαρση του εθνικού φρονήματος των ιθαγενών-απογόνων, παρά ιστόρηση και μάλιστα κριτική των πραγματικών γεγονότων του «εθνικού βίου». Υπ΄αυτή την έποψη, οι συγγραφείς τέτοιων κειμένων υπηρετούν το είδος του λόγου, που ονομάζεται λογοτεχνία μάλλον και σε καμιά περίπτωση την Ιστορία. Από την απώτατη αρχαιότητα, το έπος Γιλγαμές των Σουμερίων, η Παλαιά Διαθήκη των Εβραίων, τα Ομηρικά έπη, ανήκουν σε αυτό ακριβώς το λογοτεχνικό είδος, που αναφέραμε και υπήρξαν για αιώνες οι βασικές «ιστορικές πηγές» για πολλούς αρχαίους ιστορικούς , όπως για παράδειγμα ο ΄Ομηρος για τον «πατέρα της επιστημονικής Ιστορίας» Θουκυδίδη.
Η απόπειρα αφάνισης αυτού του ιστορικού μορφώματος είναι από τα δυσκολότερα εγχειρήματα του ιστορικού απανταχού της γης .Ο «αστράτευτος» ιστορικός, στην προσπάθειά του αυτή, δεν έχει να αντιπαλέψει μόνο με μια κυρίαρχη και μάλιστα εθνικιστική ιδεολογία, την οποία η εκάστοτε «εθνική εξουσία» συντηρεί με «νύχια και δόντια» ως θεσμό, αλλά και με τη στερεότυπη και εδραία αντίληψη της «μάζας» περί της εθνικής της υπεροχής έναντι των άλλων εθνών και επομένως και περί της υπεροχής της εθνικής της «ιστορίας» έναντι των άλλων.*
Αυτά τα εθνικά «ευαγγέλια» δεν επιδέχονται ουδεμιάς μεταβολής ούτε καν στα τυπικά τους κεφάλαια. Το κοινό των εθνών ηδύνεται και μεγαλύνεται από την ανάμνηση των «ιστορικών» του μύθων και έχει διδαχθεί πως αυτός ακριβώς είναι και ο σκοπός της Ιστορίας: Η υπόμνηση και η έξαρση των αρετών και των ηρωισμών των προγόνων Η αληθινή ιστορία του έθνους δεν ενδιαφέρει το πλήθος-εθνική αγέλη και δεν το αφορά. Χωρίς αυτή τη χλιδάτη διακόσμηση της εθνικής μυθιστοριογραφίας ,η Ιστορία που λειτουργεί ως εθνικός καθρέφτης για κάθε λαό, είναι μια απαίσια, τιμωρητική μνήμη, Και όποιοι επιχειρούν να εκριζώσουν το ιστορικό αυτό εξάμβλωμα, αυτόματα στο εθνικό ασυνείδητο κωδικοποιούνται ως προδότες ,εθνικοί μειοδότες και συνήθως υποκινούμενοι από ξένους…δαχτύλους.
Η ελληνική εθνική «ιστορία» δεν εξαιρείται από τον παραπάνω κανόνα. Πολύ περισσότερο, γιατί ευτύχησε να θεωρείται «΄Ελληνας» και ο ποιητής των ποιητών, ο πολύς ΄Ομηρος. Χωρίς να είναι περισσότερο ή λιγότερο εθνικιστική από τις άλλες, πρωτοστατεί κι αυτή στην εκδοχή που θέλει την ιστορία αφηγηματική τέχνη εθνικών μύθων-θρύλων, οι οποίοι τρέφουν το φρόνημα των νέο-Ελλήνων από συστάσεως ελληνικού κράτους –έθνους μέχρι σήμερα.
Οι μύθοι της εθνικής ελληνικής «ιστορίας» είναι πολλοί. Παραθέτουμε ενδεικτικά μερικούς: Αυτή η ίδια η καταγωγή των νέο-Ελλήνων που σεμνύνονται ότι είναι απευθείας απόγονοι των αρχαίων Λεωνιδών, Περικλέων και Αλέξανδρων. Η μονοπώληση του αρχαίου ελληνικού πνεύματος, όπως εκφράστηκε στην επιστήμη και στην τέχνη. Το διηνεκές και αδιάλειπτο της ελληνικής γλώσσας από την απώτερη αρχαιότητα μέχρι σήμερα και μάλιστα σε όλο το έδαφος που σήμερα ορίζουμε ως ελληνική επικράτεια. Το ιστορικό τερατογέννημα του λεγόμενου ελληνοχριστιανικού και μάλιστα ελληνο-ορθόδοξου πολιτισμού, με γονέα τον «ιστορικό του ελληνικού έθνους» Κων. Παπαρρηγόπουλο. Η ανιστόρητη ταύτιση της ελληνικής ιστορίας με τη βυζαντινή και η σύγχυση μεταξύ ελλαδικού και βυζαντινού, ελληνικότητας και βυζαντινής ελληνοφάνειας. Η ταύτιση της ορθοδοξίας με το έθνος και η ισοπεδωτική αντίληψη πως ανέκαθεν οι κάτοικοί της μεταχριστιανικής Ελλάδας, υπήρξαν ορθόδοξοι. Τα κρυφά σχολειά της τουρκοκρατίας. Η γενοκτονία των Ελλήνων στη Σμύρνη. Η αναγωγή σε μείζον εθνικό ζήτημα της μονοπωλιακής τουριστικής εκμετάλλευσης των αρχαίων μνημείων από την ελληνική τουριστική «αγορά» και άλλοι πολλοί.
Οι νέο-΄Ελληνες, όχι μόνο θεωρούν τους παραπάνω μύθους ως γρανιτένιο πυλώνα της εθνικής τους «ιστορίας», αλλά και υπερθεματίζουν για την…αυταπόδεικτη ιστορικότητά τους. ΄Οσοι τους αμφισβητούν, θεωρούνται πάραυτα εχθροί της φυλής και τους έθνους και απειλούνται με ατιμωτική λογοδοσία στο φανταστικό δικαστήριο της εθνικής τους «ιστορίας».Για τους περισσότερο εθνικιστές, δεν αποκλείεται, μάλιστα, οι ιστορικοί αυτού του είδους, να… συνεργαζόμαστε και «επ΄αμοιβή» με τον… «ξένο παράγοντα» που επιβουλεύεται από προκαταβολής κόσμου την εξαφάνιση της φυλής και του ανάδελφου έθνους.
Εδώ και κάμποσα χρόνια προσπαθούμε να «αποκαθάρουμε» στο μέτρο του δυνατού την ελληνική ιστορία είτε διδάσκοντας είτε συγγράφοντας την αληθινή Ιστορία και συνεχίζουμε ως τα σήμερα την όντως κοπιώδη αυτή προσπάθεια. Είναι κοπιώδης όχι μόνο στην πορεία της αναζήτησης και εξακρίβωσης των ιστορικών εκείνων πηγών, που βοηθούν προς αυτή την κατεύθυνση. Περισσότερο κουράζει η ανάγκη απολογίας γι αυτό το εγχείρημα και συνήθως σε εντελώς αναρμόδιους και άσχετους. Οι συνέλληνες δεν εννοούν, ούτε και στη χαραυγή του 21 ου αιώνα, να απαλλαγούν από τα «φονταμενταλιστικά», εθνικιστικά τους σύνδρομα .Πολύ περισσότερο, να συγχωρήσουν προσπάθειες κατεδάφισης του εθνικού «ιστορικού» τους οικοδομήματος. Αυτό, όμως, δεν είναι λόγος ούτε να σταματήσουμε τις προσπάθειες ούτε να υποστείλουμε τη σημαία της αναζήτησης και παράθεσης της ιστορικής αλήθειας. ΄Ετσι κι αλλιώς, το οικοδόμημα αυτό αποδείχτηκε πλινθόκτισμα και η οριστική του κατεδάφιση είναι ζήτημα χρόνου πια.
*Οι Γάλλοι (ποσοστό 89%!) αισθάνονται υπερήφανοι για την καταγωγή τους.Οι αριστεροί,μάλιστα,σε ποσοστό 85%. Η Ανιές Πουαριέ,μια από τις πιο γνωστές Γαλλλίδες συγγραφείες,σε ένα «ντελίριο» εθνικισμού, δήλωσε μεταξύ των άλλων: «…Και μη μου θυμίσει κανείς τη Μασσαλιώτιδα,γιατί θα ξεσπάσω σε κλάματα».(πηγή, ΜΜΕ)