Ο Ζιν επιμένει: Γιατί η Ελλάδα πρέπει να φύγει από το ευρώ
Αμετακίνητος στην άποψη ότι η Ελλάδα πρέπει να αποχωρήσει από το ευρώ παραμένει ο Χανς Βέρνερ Ζιν.
Ο Γερμανός οικονομολόγος, επικεφαλής του Ινστιτούτου Ifo, σε άρθρο του στους New York Times αναλύει γιατί αυτό θα ήταν καλύτερο για την Ελλάδα και χαρτογραφεί βήμα- βήμα το γιατί.
«Δεν υπάρχουν πολλά θέματα στα οποία συμφωνώ με τον Πολ Κρούγκμαν, τον Τζόσεφ Στίγκλιτς και τον Γιάνη Βαρουφάκη. Ενα από αυτά όμως είναι η άποψη ότι μία έξοδος από την ευρωζώνη θα ήταν σκόπιμη για την Ελλάδα.
Μέχρι η Ευρώπη να γίνει ομοσπονδιακό κράτος- όπως θα έπρεπε να γίνει, κάποια στιγμή- δεν μπορεί να έχει ένα νόμισμα όπως το δολάριο. Μέχρι τότε, αυτό που χρειάζεται είναι μία νομισματική ένωση που ”αναπνέει”, με επιλογές ομαλής εισόδου και εξόδου, μαζί με έναν κανονισμό χρεοκοπίας για τα μέλη. Αυτό θα ήταν ο καλύτερος συμβιβασμός ανάμεσα στους στόχους αποφυγής των κερδοσκοπικών επιθέσεων και την υπερβολική συσσώρευση χρέους από ότι η τρέχουσα υπόσχεση της αιώνιας παραμονής».
Είναι γνωστό πως οι οικονομολόγοι Πολ Κρούγκμαν, Τζόσεφ Στίγκλιτς και Γιάννης Βαρουφάκη δεν ανήκουν στην ίδια σχολή της…Μπαρουφολογίας με τον Χανς Βέρνερ Ζιν. Οι τρεις πρώτοι όλο αυτό το διάστημα της οικονομικής κρίσης στην Ευρώπη είπαν τόσα πολλά και τόσο άστοχα, που δεν ξέρω αν υπάρχει άλλη επιστήμη την οποίας οι θεράποντες να έχουν εντελώς κατα-εξευτελίσει με τις…επιστημονικές μπουρδολογίες που διατύπωναν κατά καιρούς. Ο Χανς Βέρνερ Ζιν αν και διατύπωνε ευθαρσώς και επίμονα μέχρι και σήμερα την άποψή του για έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ, δεν έμενε μόνο σ΄αυτή τη λύση -μονόδρομο, αλλά προχωρούσε σε προτάσεις συνδυαστικές, που θα έδιναν την οριστική λύση στο πρόβλημα της Ελλάδας και της Ε.Ε.
Γράφει ο Γερμανός οικονομολόγος:
“Μέχρι η Ευρώπη να γίνει ομοσπονδιακό κράτος- όπως θα έπρεπε να γίνει, κάποια στιγμή- δεν μπορεί να έχει ένα νόμισμα όπως το δολάριο”
Ο Χανς Βέρνερ Ζιν φαίνεται πως από την αρχή της οικονομικής κρίσης της Ευρώπης έχει “πιάσει το σφυγμό” και μπήκε στην καρδιά του προβλήματος, αλλά χωρίς να μένει μόνο εκεί. Προχώρησε σε προτάσεις- λύσεις εφικτές και πραγματοποιήσιμες, όπως η κορυφαία παραπάνω: ΜΟΝΟ Η ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑΚΟΥ ΕΥΡΩΠΑΪΚΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ, ΤΩΝ ΗΝΩΜΕΝΩΝ ΠΟΛΙΤΕΙΩΝ ΕΥΡΩΠΗΣ (ΗΠΕ) θα θεραπεύσει τις περισσότερες παθογένειες που παρατηρούμε σήμερα στη λειτουργία της Ε.Ε, υποστηρίζει. Και είναι τοις πάσι ορατά αυτά τα αρρωστήματα.
Το ευρώ,όσο κι αν λειτούργησε συσπειρωτικά και λυτρωτικά για πολλές χειμαζόμενες οικονομίες χωρών-μελών της Ε.Ε όλο αυτό το διάστημα, από την άλλη δημιούργησε εμφανείς και χαώδεις ανισότητες, αλλά και άφησε να αναφανούν εγγενή, περιφερειακά προβλήματα, καλά κρυμμένα σε χώρες με εθνικά νομίσματα. ΄Ενα από τα βασικότερα προβλήματα (ίσως το πρώτο) είναι η διαπίστωση πως τα μεν πλούσια κράτη, ωφελήθηκαν από την παγκόσμια επικράτησή του ευρώ, οι ασθενέστερες οικονομίες όμως, ναι, μεν έλυσαν κι αυτές σοβαρά προβλήματα που χωρίς την είσοδό τους στην ΟΝΕ δε θα μπορούσαν να τα καταφέρουν, εξαρτήθηκαν όμως σχεδόν αποκλειστικά και κυριολεκτικά από τις οικονομικά ισχυρότερες και βιομηχανικά εξοπλισμένες χώρες.
Αυτή τη στιγμή, όπως όλοι μπορούν να μαντέψουν, μιλάμε πια για μια Ε.Ε “πολλών ταχυτήτων”. Μια Ευρώπη που αλλιώς συμπεριφέρεται στους πλούσιους και αλλιώς στους φτωχούς. Βεβαίως, δεν παραβλέπουμε το γεγονός πως πολλά από τα δεινά που υφίστανται σήμερα οι φτωχότερες αυτές χώρες, είναι απότοκα της δικιάς τους ευθύνης, των δικών τους παθογενειών και αρρωστημάτων.
Για παράδειγμα: Δε φταίνε οι ισχυρές οικονομίες που το πελατειακό, ελληνικό κράτος διόριζε με τη “σέσουλα” οπαδούς στο δημόσιο, που μικροί και μεγάλοι επιχειρηματίες στη χώρα έκλεβαν την εφορία σκαναλωδώς και ούτε καν το ΦΠΑ που εισέπρατταν απέδιδαν, που το ρουσφέτι, η διαφθορά και η διαπλοκή είχαν εξελιχθεί σε αιμοβόρα τέρατα και ρούφαγαν αχόρταγα δεκαετίες ολόκληρες τις αιμάσσουσες πληγές της ελληνικής οικονομίας. Γνωστά όλα αυτά.
Και αν το ίδιο δε συμβαίνει ακριβώς (δεν έχει δηλαδή τις ίδιες διαστάσεις, όπως στην Ελλάδα) στην Ιταλία την Ισπανία ,την Προρτογαλία (εκεί τα προβλήματα έχουν και διαφορετικά ονόματα),σε άλλες χώρες που ανήκουν στην Ε.Ε ,όπως πχ. η Ρουμανία και η Βουλγαρία, κι ας μην είναι στο ευρώ, σ΄αυτές τις χώρες παρατηρούνται σχεδόν σε ταυτόσημη, στερεοτυπική εκδοχή οι ίδιες παθογένειες, όπως και σε μας, τόσο στην οικονομία, όσο και στην πολιτική και την κοινωνική ζωή τους. Να είναι, άραγε, τυχαίο που όλες αυτές οι χώρες είναι Βαλκανικές;
Επομένως, οφείλουμε να παραδεχτούμε πως αυτή τη στιγμή η Ε.Ε είναι μια σχηματική, περισσότερο, χαλαρή (πολιτική, οικονομική και κοινωνική) ένωση, ένα οίκημα που δεν εδράζεται σε ισχυρούς πυλώνες με αποτέλεσμα ακόμα και από έναν ασθενή σεισμό ολίγων ρίχτερ να κινδυνεύει να καταρρεύσει. Οι χώρες της Ε.Ε που αντιμετωπίζουν σοβαρά προβλήματα σε πολλούς τομείς της εθνικής τους ζωής, και όχι μόνο οι υπάρχουσες αλλά και όσες μελλοντικά ενταχθούν σ΄αυτή (Αλβανία, Σερβία,Ουκρανία κ.α) απο μόνες τους δεν είναι ικανές να λύσουν αυτά τα προβλήματα και να απαλλαγούν από τα τα εθνικά τους σύνδρομα-νοσήματα.
Ποια κυβέρνηση εκλεγμένη, έστω και με ισχυρή πλεοψηφία να υποθέσουμε στην Ελλάδα θα “έβαζε το μαχαίρι στο κόκαλο” και δε θα έπεφτε την επομένη; Ποιος “Τσίπρας” θα τολμήσει στην Ελλάδα να προχωρήσει στην ενεδεδειγμένη πέραν πάσης αμφιβολίας μείωση μισθών και συντάξεων; Ποιος θα κυνηγήσει αποτελεσματικά τη φοροδιαφυγή και δε θα σταυρωθεί την ίδια εβδομάδα; Ποιος θα ανασύρει τους φακέλους των εξοπλιστικών,των άλλων αγορών και συναλλαγών, τις αποφάσεις δικαστηρίων , γενικώς της διαφθοράς ,της αδιαφάνειας ,της αναξιοκρατίας και δε θα φάει την ίδια στιγμή “τα μούτρα” του; Ποια εξουσία θα τολμήσει να απολύσει τους εκατοντάδες επίορκους δικαστές και τους χιλιάδες αναξιοκρατικά διορισμένους δημοσίους υπαλλήλους ή ρουσφετολογικά εκλεγμένους πανεπιστημιακούς και δε θα τίναζαν στον αέρα οι ίδιοι οι διαπλεκόμενοι και τη διαδικασία και την αρχή που θα την διεξήγαγε;
Με ελληνική κυβέρνηση,έστω και εθνικής σωτηρίας, υπερκομματική ή όπως αλλιώς την ονομάσουν, δε σώζεται η χώρα. Δεν τολμάει ουδείς να προχωρήσει σε σοβαρό βήματα προς τη σωστή και ριζική μεταρρύθμιση . ΄Εχει περάσει στον DNA του ΄Ελληνα η διαφθορά , η ,κομματική-πελατειακή σχέση με το κράτος .Ξεχάστε επομένως πως ο συγκεκριμένος Τσίπρας , όσο κι αν έχει (και φάνηκε πως έχει) καλή διάθεση, θα μπορέσει να βάλει μια χώρα μπάχαλο στον ίσιο δρόμο.
΄Οταν,όμως, το όνειρο γίνει πραγματικότητα και έρθει η ευλογημένη ώρα (και θα έρθει σύντομα, είναι μονόδρομος η λύση αυτή), που η Ελλάδα θα είναι μια από τις πολιτείες των ΗΠΕ, δεν έχει λόγο πια στη χώρα να αναρωτιέται ο νομιμόφρων και συνεπής πολίτης, αν άξιζε τον κόπο που αυτός τόσα χρόνια ανελλιπώς και αγογγύστως κατέβαλε τον οβολό του για την εξόφληση των φορολογικών του υποχρεώσεων. Ούτε ,φυσικά, ο μπαταχτσής, ο φοροφυγάς, ο άεργος,ο αεριτζής, ο συντεχνιάκιας, ο απατεώνας θα απειλεί πως από…ιδεολογική υποχρέωση και κοινωνική ευαισθησία(!) θα κατέβη στους δρόμους να τα κάνει λίμπα, για να διεκδικήσει τα…δικαιά του με αγώνα.
Δε θα μπορεί, όσο κι αν θέλει, να χαρεί την αναμπουμπούλα, γιατί θα βρίσκεται απο καιρό στη “στενή”, αφού το αυτόφωρο, ας πούμε, και κακουργηματικής μορφής έγκλημα της κλοπής φόρων, θα τον είχε στείλει το ίδιο 24ωρο “πίσω από τα κάγκελα” (Συμβαίνει αυτό στην Αμερική,τη Σουηδία,την Αγγλία και αλλού).
Ούτε όμως και ο οποισδήποτε Σόιμπλε θα κούναγε κι αυτός με τη σειρά του το δάχτυλο, για να μας απειλήσει πως, αν δε γουστάρουμε, θα μας “χώσει στη μούρη” 50 δισ και θα μας πετάξει από ευρώ.Δε θα αποφασίζει γι΄αυτά ο κάθε Σόιμπλε.
Μια ισχυρή κυβέρνηση στις Βρυξέλλες,δεν μπορεί και δε θα της επιτρέπεται να ξε- διακρίνει την πολιτεία της Έλλάδας από την Πολιτεία της Φινλανδίας. ΄Οπως, ακριβώς, η Ουάσιγκτων ,που σπεύδει “σήμερα” να συμπαρασταθεί στη χρεοκοπία της Καλιφόρνιας κααι το ίδιο θα κάνει “αύριο”, αν αντιεμτωπίσει το ίδιο προβλημα η Νεμπράσκα . Απλά,κατανοητά, αυτονόητα πράγματα.
Από κει και ύστερα, αν πολιτικά και οικονομικά μπουν σε τάξη οι πολιτείες των ΗΠΕ, το επόμενο κυρίαρχο πρόβλημα, που είναι οι νοοτροπίες, τα στερεότυπα,οι εθνικσμοί, οι κοινωνικές και άλλες αγκυλώσεις που κουβαλάνε ΟΛΟΙ οι λαοί της Ευρώπης και εδικά των Βαλκανίων, με το χρόνο θα καούν κι αυτά στο μεγάλο καμίνι, τη χοάνη της Ενωμένης Ευρώπης,όπως έγινε στην Αμερική λίγους αιώνες πριν. Κι εκεί κουβαλούσαν (και κουβαλούν) οι άνθρωποι τα έθνη τους, τις θρησκείες τους, τις γλώσσες τους, τις παραδόσεις τους. Αν ρωτήσεις, όμως, σήμερα έναν΄Ελληνα τρίτης γενιάς ,θα σου πει στα αγγλικά πως πρώτα είναι Αμερικανός και σημειολογικά, μπορεί και ως αστείο, θα σου πει σε σπασμένα ελληνικά πως είναι και ΄Ελληνας.
“Η ανάγκη είναι η μαμή της ιστορίας”.΄Οχι η βία,όπως πιστεύουν μερικοί. Ας μην ξεχνάμε ούτε τη μνήμη ούτε τη σωφροσύνη της Ιστορίας.
