Ο Νετανιάχου “αθωώνει” τον Χίτλερ;

΄Οταν η δημαγωγία των πολιτικών (Ισαάκ Χερτζόγκ) παντρεύεται με τη βουλιμία των αρπακτικών  της βιομηχανίας παραπληροφόρησης, έχουμε την παραπάνω… σύζευξη-συνεύρεση και τερατογέννηση. ΄Οπου (και καλά) ο Νετανιάχου, αθωώνει το Χίτλερ, προσβάλει τα θύματα του Ολοκαυτώματος, ενοχοποιεί τους Παλαιστίνιους  και λοιπά  πομπώδη ,αντιφατικά και ανιστόρητα.

Η αλήθεια είναι πως τίποτα δε συμβαίνει απ΄όλα αυτά. Και αν, ίσως, ο ισραηλινός πρωθυπουργός  ήταν πιο προσεκτικός,  προχωρούσε σε ορθότερη διατύπωση των λόγων του και καλύτερη διαχείριση του θυμικού του,  να μην έδινε τα όπλα που χρειαζόταν, ειδικά η εμπορική δημοσιογραφία, για να αναπαραχθούν και να  κάνουν πάταγο οι δηλώσεις του  (ως συνήθως, να γίνει,δηλαδή, η “τρίχα, τριχιά”).

Η Ιστορική αλήθεια, λοιπόν, χωρίς φόβο και πάθος, είναι τούτη: Ο Χίτλερ είχε “σχέδιο” και “άποψη” από την αρχή   για τους Εβραίους της Γερμανίας. Οι λόγοι, φυσικά, όπως έχουμε αναπτύξει παλιότερα εδώ, δεν είχαν να κάνουν  τόσο με ρατσιστικά-εθνικιστικά κίνητρα, όσο με οικονομικά.  Υποσυνείδητα, βέβαια, μπορεί  να υπήρξε και  τέτοιου είδους προκατάληψη στα μυαλά του Χίτλερ, του ναζιστικού επιτελείου του και μεγάλου πλήθους του γερμανικού λαού,  δοθέντος πως οι Εβραίοι για αιώνες  ήταν δαχτυλοδεικτούμενοι, ο  αποδιοπομπαίος τράγος” της χριστιανικής ανθρωπότητας, λόγω της σταύρωσης του Χριστού κυρίως.

Αλλά, σε καμιά περίπτωση δεν υποσκέλιζαν τέτοια κίνητρα-νοοτροπίες την οικονομική σημασία του ζητήματος. Οι Εβραίοι είχαν συσσωρεύσει πλούτο (και κάποιοι πολύ). Σχεδόν ήλεγχαν την οικονομική ζωή της χώρας (και της αθρωπότητας). Και  ο Χίτλερ το χρειαζόταν άμεσα αυτό το χρήμα. Αφ΄ενός, για να προσφέρει  στους Γερμανούς, ό,τι τους είχε υποσχεθεί στους πύρινους λόγους του από την ημέρα που το αναθεματισμένο αυτό τέρας, αποφάσισε να ασχοληθεί και με την πολιτική. Κι αφ΄ετέρου, για να μπορέσει να διεξάγει-συνεχίσει  τον πόλεμο και να προωθήσει τα παρανοίκά σχέδιά του.  Και τέτοιος πλούτος, όχι μόνο δεν υπήρχε τα χρόνια εκείνα στην υπερ-χρεωμένη, λόγω πολεμικών αποζημιώσεων Γερμανία και της γενικότερης, παγκόσμιας οικονομικής κρίσης,αλλά   δε φαινόταν κι  άλλος τρόπος να εξασφαλιστεί.

Αν θα εξόντωνε το σύνολο των Εβραίων της Ευρώπης  ή  όχι ο Χίτλερ και με ποιους τρόπους    (“φούρνοι” ,αέρια κ.λπ ), πιθανότατα να μην ήταν από την αρχή στο μυαλό του παρανοϊκού Ναζί. Κι αυτό ούτε τον αθωώνει , ούτε ελαφρύνει στο ελάχιστο την επαίσχυντη πράξη του. Αλλά, ούτε για την ιστορία   έχει  σημασία αυτό , όσο το γεγονός πως κάποια στιγμή ο ίδιος ή οι σύμβουλοί του αποφάσισαν τη φοβερή γενοκτονία, όχι πια  μόνο των Εβραίων Γερμανών, αλλά την εξόντωση του εβραϊκού λαού.   Και θανάτωσαν τα ναζιστικά θηρία, περισσότερα από 5 εκατομμύρια στην κυριολεξία αθώα θύματα. Μοναδική τέτοιου είδους και έκτασης γενοκτονία στην ιστορία της ανθρωπότητας!

Τώρα, στο επίμαχο θέμα, αν ο μουφτής της Ιερουσαλήμ, Αλ-Χουσεϊνί, έπεισε ή όχι το Χίτλερ το 1941 να θανατώσει συλλήβδην τους Εβραίους   κι  αυτό ακόμα δεν  έχει την ελάχιση ιστορική σημασία για ένα και μοναδικό λόγο. Ουδέποτε ο Χίτλερ θα υιοθετούσε απόψεις, που δεν ήταν απολύτως  σύμφωνες με τα γερμανικά συμφέροντα, όπως τα εξέφραζε τότε η κυβέρνηση των ναζιστών.  

Θα είναι αφελές να υποστηρίζουμε πως  ο αρχηγός των Ναζί, δεν είχε συμβούλους δίπλα του ή ο ίδιος απόψεις  και ιδέες και περίμενε να έρθει ο…Χουσεϊν από την Ιερουσαλήμ να του ασκήσει πίεση ή να του δώσει ιδέες!   ΄Ο,τι  σχεδίαζε και αποφάσιζε να εκτελέσει  ο Χίτλερ ήταν απολύτως  σύμφωνο με εκείνο που  εξυπηρετούσε το σκοπό του, τον απώτερο  στόχη του: Την  κατάκτηση της Ευρώπης αρχικά.  Χαρακτηρίζονται  ως ιστορικές απλουστεύσεις και αφέλειες τέτοιες θεωρίες περί επηρεασμού ή πίεσης του ανθρωπόμορφου τέρατος από άτομα έξω από το  σκληρό πυρήνα του επιτελείου του    και ειδικά από έναν ασήμαντο μουφτή.

Εντελώς άλλο πράγμα, βέβαια,  η παρακάτω πραγματικότητα:  Η στάση των Αράβων απέναντι στους Εβραίους,   είναι ιστορικά δεδομένη και διαπιστωμένη .Οι Παλαιστίνιοι κατείχαν γη που ιστορικά-εθνικά (όπως και να το πούμε για να μιλήσουμε με όρους της σύγχρονης εθνολογίας) ανήκε στους  Εβραίους. Πρώτα υπήρξαν οι Εβραίοι στην ιστορία των “Ανατολικών” λαών και μάλιστα ως ένας από τους αρχαιότερους,  και μετά οι ΄Αραβες.

Οι “ανατολικοί” λαοί και οι πολιτισμοί τους ήταν προγενέστεροι και απείρως σημαντικότεροι ακόμα και αυτού  του ελληνικού. Οι ΄Ελληνες στην πραγματικότητα προώθησαν -τελειοποίησαν, όσα οι “Ανατολικοί’ λαοί είχαν επινοήσει. Ακόμα και η μυθολογία των Ελλήνων αντιγράφει την Π. Διαθήκη και το έπος Γιλγαμές και μάλιστα κατά λέξη, με αλλαγή μόνο των ονομάτων  και των τοποθεσιών.

Αν, επομένως, οι Αιγύπτιοι ή οι Πέρσες,  σήμερα   διατείνονται πως δικαιούνται να είναι απόγονοι, να κατέχουν τη γη  και να φέρου το όνομα  των ομώνυμων “Ανατολικών” λαών της αρχαιότητας,  γιατί όχι και  οι Εβραίοι, που έζησαν στα “χώματα” που κατέχουν σήμερα, χιλιάδες χρόνια και είναι  άγνωστο πότε εγκαταστάθηκαν εκεί;  Συνυπήρχαν για αιώνες  με τους Χετταίους, τους Σουμέριους, τους Ασύριους, τους Αιγύπτιους, τους Βαβυλώνιους  τους Φοίνικες.

Υπήρξαν  λογικοί, επομένως, οι αιώνιοι φόβοι των Αράβων, των Παλαιστινίων που κατείχαν την  ξένη γη με κατάκτηση, να φοβούνται πως κάποια μέρα θα τους την ζητούσαν πίσω, γιατί ήταν γη δανεική. ΄Οπως, ακριβώς,  έγινε με χιλιάδες εδάφη, που επεστράφησαν με πολέμους ή συνθήκες στους δικαιούχους τους στα νεότερα και σύγχονα ιστορικά χρόνια. Και για τους Εβραίους, άργησε  αυτή στιγμή, αφού  κατοίκησαν ξανά στα εδάφη τους, εκατονταετίες μετά,  το 1948, ότα ιδρύθηκε το κράτος του Ισραήλ.

Αλλά, βέβαια, το σχέδιο ίδρυσης  δε συνέπεσε χρονικά με την ίδια την  ίδρυση του κράτους των Εβραίων. Χρόνια, αιώνες πριν το συζητούσαν και το δούλευαν οι διασκορπισμένοι στα πέρατα της οικομένης  ,οι  “αποσυνάγωγοι” Εβραίοι . ΄Ηταν ιερός στόχος, χρέος στο Γιαχβέ, εθνικό καθήκον. Και ήταν γνωστό στους Παλιστίνιους πως εποφθαλμιούσαν οι δικαούχοι  τη γη τους.

Ούτως εχόντων των πραγμάτων, ο μουφτής της Ιερουσαλήμ  καθόλου δεν αποκλείεται να ζήτησε από το Χίτλερ την ολοσχερή εξαφάνιση των εχθρών του ΄Εθνους του. Πού θα ήταν το περίεργο; Ζούσαν τόσα χρόνια οι Παλαιστίνιοι με  το φόβο πως κάποτε θα γύριζαν οι κληρονόμοι να διεκδικήσουν την “περιουσία” τους, όπως οι διεθνείς τότε και τώρα κανόνες ορίζουν. Θα άφηνε ο μουφτής τέτοια μεγάλη ευκαιρία εξαφάνισης των εχθρών του έθνους του ανεκμετάλλευτη; Και φυσικά, δεν την άφησε.΄Αλλιώς, τί ζητούσε  η… “αλεπού στο παζάρι”; ΄Εκανε επίσκεψη …αβροφροσύνης στους Ναζί; Γιατί πήγε   να συναντήσει το Χίτλερ το Νοέμβρη του 1941, αν όχι για να  τον εξωθήσει νωρίτερα με το δικό του τρόπο και τα δικά του επιχειρήματα στην ανίερη γενοκτονία;

Τεράστια ΚΑΙ  η ηθική  ευθύνη των Παλαιστινίων (τότε) στη γενοκτονία των Εβραίων. Ασυζητητί. Τώρα,αν ο Χίτλερ είχε πριν την επίσκεψη του μουφτή στο μυαλό του, όλο το σχέδιο της εξόντωσης των  Εβραίων, όπως το είδαμε αργότερα ή το ολοκλήρωσε  μετά την επίσκεψη  του απάνθρωπου  θρησκευτικού και πολιτικού αυτού ηγέτη,  αυτό δε θα το μάθουμε ποτέ. Δεν υπάρχουν “πρακτικά” της συνάντησης, δεν έχουμε καμιά επίσημη ιστορική μαρτυρία για το τί διημείφθη μεταξύ των δύο εγκληματιών. Ούτε, φυσικά, γνωρίζουμε αν έγινε ποτέ ο διάλογος μεταξύ τους , όπως ο Νετανιάχου  τον διασώζει, σαν να ήταν… παρών στην κουβέντα εκείνη. Εντελώς άστοχη ένέργεια  και θυμικός ο  λόγος του.

 Καλύτερα, λοιπόν,  οι πολιτικοί, οι δημοσιογράφοι, όλοι οι επίδοξοι “ιστορικοί” ,οι λαθρεπιβάτες της Ιστορίας να αφήνουν τους επαγγελματίες και αστράτευτους ιστορικούς να κάνουν τη δουλειά  τους και να μπαίνουν  τα πράγματα στη θέση τους. Δε μιλάμε στη Ιστορία με το συναίσθημα αλλά με τη λογική και τα ντοκουμέντα. Είναι ένας από τους κορυφαίους κανόνες της επιστήμης της Ιστορίας.