ΝΕΑ ΚΑΙ ΠΑΛΙΑ

Το χτεσινό κείμενο -αφιέρωμα στη μνήμη του σταλινικού “Ολοκαυτώματος” στην Ουκρανία , που αναδημοσιεύτηκε σε διάφορα  μπλογκ και σάιτ, ξεσήκωσε από τη μεριά του σταλινικού ΚΚΕ θύελλα διαμαρτυριών με αναρτήσεις  χρηστών στους ιστότοπους που ανέβηκε το άρθρο και με την αποστολή  πολλών υβριστικών  μέηλ στο δικό μας σάιτ. Οι περισσότεροι μας κατηγορούν πως δεν παραθέτουμε πηγές και πως το συγκεκριμένο “ΟΛΟΚΑΥΤΩΜΑ” είναι μια …αμερικάνικη, αντικομμουνιστική προπαγάνδα!

Να εξηγηθούμε λοιπόν:

1. Ο γράφων, αποδεδειγμένα  από τα κείμενά του, αλλά και από τη σταθερή  ιδεολογική του πορεία, δεν υπήρξε ούτε είναι αντικομμουνστής. Πολλώ μάλλον… αμερικανόφιλος. ΄Οπως πάμπολλες φορές έχουμε  διαβεβαιώσει εδώ, δεν ανήκουμε σε κανένα κομματικό χώρο . Αντίθετα, είμαστε οι πρώτοι στο διαδίκτυο,  εδώ και οκτώ χρόνια, με εκατοντάδες αναρτήσεις μας,  που κάνουμε αγώνα για την ενίσχυση της “ΑΠΟΧΗΣ”  των Ελεύθερων, Συνειδητοποιημένων Πολιτών από το θέατρο των  εθνικών  και λοιπών εκλογών. Και δε μείναμε μόνο σ΄αυτό.   Επί σειρά ετών στα μεγαλύτερα  αστικά κέντρα της χώρας, παραμονές εθνικών εκλογών, πραγματοποιήσαμε με μέλη του σάιτ εξορμήσεις και πικετοφορίες στους δρόμους, καλώντας τους πολίτες να απέχουν από τις “κάλπες”.

    ΄Αποψή μας είναι  πως το υπάρχον σύστημα της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας “εξεμέτρησε το ζην” και πως στο μέλλον οι γενιές θα πρέπει να αναζητήσουν νέο σύστημα διακυβέρνησης.  Και το καινούριο αυτό σύστημα θα πρέπει να στηριχτεί κυρίως, ίσως και αποκλειστικά, στην τεχνολογία και στα επιτεύγματα που υπόσχεται η τεχνητή νοημοσύνη. Ο παλιός και ο σημερινός άνθρωπος δεν κατάφεραν να αποβάλουν τη ζωώδη υπόστασή τους και να “εξανθρωπιστούν”. Ο πολιτισμός τους, σε όλες σχεδόν τις μορφές του, είναι από υποτυπώδης έως “βάρβαρος”. Κράτος, δικαιοσύνη, παιδεία, άλλοι κυρίαρχοι θεσμοί αδυνατούν να σηκώσουν το βάρος της αποστολής τους και αντί να εξυπηρετήσουν τις κοινωνίες των ανθρώπων, συντελούν με τον τρόπο λειτουργίας τους στη διαιώνιση των ανισοτήτων της αδικίας, της καταπάτησης βασικών ατομικών ελευθεριών. Στον εκβαρβαρισμό εν ολίγοις των ανθρώπινων κοινωνιών.

   Για το λόγο αυτό, είναι  ώρα πιστεύουμε να αναλάβει η τεχνολογία να επιτύχει εκεί που  απέτυχε ο άνθρωπος.  Αν  τελικά η  “Μηχανή” τα καταφέρει στους τομείς που θα της ανατεθούν, χρόνο με το χρόνο, θα εκλείψει και η ανάγκη ύπαρξης οργανωμένου κράτους και φυσικά εξουσίας. Οι αταξικές κοινωνίες θα είναι τότε μια παγκόσμια πραγματικότητα. Ο Πολίτης θα αυτονομηθεί, θα εξελιχθεί σε Φυσικό ΄Ανθρωπο (Homo Naturalis). Θα έχει  πια αναπτύξει στη συνείδησή τους όλους τους ισχυρούς εκείνους μηχανισμούς  που θα τον καθιστούν “ανίκανο-ανίσχυρο-απρόσφορο” να διαπράττει “βαρβαρότητα”  κάθε μορφής και είδους. Υποταγή και υπακοή θα είναι υποχρεωμένος να δείχνει μόνο  σε ό,τι οι νόμοι και η ηθική της Φύσης ορίζουν. Κυρίαρχο όργανο επιλογής δράσης και απόφαση εκτέλεσης,  θα είναι ο κυρίαρχος ΝΟΥΣ,  το  πολυτιμότερο δώρο της Φύσης.

   Αυτός είναι περιεκτικά ο ιδεολογικός  μας προσανατολισμός και με την προσαρμογή σ΄εκείνον λειτουργούμε με την ιδιότητα του Πολίτη.  Για το λόγο αυτό, δε συμμετέχουμε σε κανένα μηχανισμό ή διαδικασία που δεν προωθεί  το συγκεκριμένο στόχο.

2.  ΄Εχουμε παράλληλα  και την ιδιότητα του Ιστορικού (διδάκτορας Ιστορίας) και επί συναπτά έτη προσφορά διδακτικού και ερευνητικού έργου. Με την επιστημονική μας αυτή  ιδιότητα , αναλύουμε  ιστορικά θέματα και καλλιεργούμε ιδιαίτερα μέσω το ιστορικού μας σάιτ τον   τομέα της  Ιστορίας, που αποκαλέσαμε ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΙΑ. Μ΄αυτόν ασχολούμαστε κατ΄εξοχήν και  ευκαιριακά με τα άλλα πεδία της ιστορίας.  Πιστεύουμε πως η Ιστορική Δημοσιογραφία είναι σήμερα η σημαντικότερη, η δυναμικότερη παρουσία της επιστήμης της Ιστορίας στην καταγραφή και την κριτική του ιστορικού γίγνεσθαι  για τους λόγους που αναλύσαμε σε παλιότερα κείμενά μας. Επιλέγουμε κάποια απ΄αυτά:

          Α.ΙΣΤΟΡΙΑ ΚΑΙ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΙΑ

H Ιστορία και η Δημοσιογραφία είναι συγγενείς επιστήμες και μάλιστα “εξ αίματος”,όπως για παράδειγμα η Ιατρική με τη Βιολογία, τα Μαθηματικά με τη Φυσική κ.ο.κ.  Αν θέλαμε να αποσαφηνίσουμε ακόμα περισσότερο αυτή τη σχέση, θα λέγαμε πως Ιστορία και Δημοσιογραφία είναι όπως οι “διάλεκτοι” μιας γλώσσας ή ακόμα πιο περιγραφικά δύο δίδυμοι “κλάδοι” στο μεγάλο δέντρο της Επιστήμης .Ας υπενθυμίσουμε μόνο ότι οι  αρχαίοι κλασικοί ιστορικοί (Ξενοφών, Αρριανός κ.α) και σχεδόν οι περισσότεροι από τους Βυζαντινούς, θύμιζαν μάλλον τους σημερινούς δημοσιογράφους ,ειδικά στην ιστοριογραφία (είδος που προσομοιάζει με το σημερινού ρεπορτάζ) και λιγότερο τους νεότερους ιστορικούς. Είναι, επομένως, απολύτως κατανοητό για ποιο λόγο  μια σχολή Ιστορίας στο διαδίκτυο,ένα ιστορικό site, ασχoλείται με τη δημοσιογραφία και διαθέτει μάλιστα και ειδική κατηγορία στο μενού. (ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΙΚΕΣ ΣΕΛΙΔΕΣ).

Αυτή η ταύτιση και η στενή συγγένεια δε σημαίνει ,όμως, πως η καθεμιά  δεν έχει  έχει τα δικά της κύρια χαρακτηριστικά γνωρίσματα, που τη διαφοροποιούν (αισθητά μάλιστα) από την άλλη. Επιγραμματικά θα πούμε  πως η Δημοσιογραφία εμπεριέχει    το σύνολο  των άλλων ειδών της Ιστορίας (ιστοριογραφία, κριτική ιστορία, ιστορική έρευνα πηγών, βιωματική ιστορία, απομνημονεύματα κ.λπ), αλλά στην απλή, την “ελαφριά” μορφή τους. Ως εκ τούτου,  είναι πιο  “πρόχειρη” στην ανάλυση των θεμάτων της (ειδικά στα ρεπορτάζ) και είναι ερευνητικά  πιο “γρήγορη” (με την έννοια του ευέλικτου), στοιχεία,όμως, που δεν είναι καθόλου υποτιμητικά ή ελλειμματικά σε μια επιστήμη .

Αλλά, αν θέλαμε να δώσουμε μια καθοριστική διευκρίνιση της διαφορετικότητας των δύο “συγγενών”, θα λέγαμε πως η Δημοσιογραφία και στην έντυπη κι στην ηλεκτρονική μορφή της στοχεύει περισσότερο στο συναίσθημα, σε αντίθεση με την Ιστορία,που απευθύνεται κυρίως στο νου και κατά κανόνα ο συναισθηματισμός στο ιστορικό κείμενο  είναι περιορισμένος ή και απουσιάζει εντελώς.

Υπ΄αυτή την έννοια και γι΄αυτό το λόγο, όπως είπαμε, μια σχολή Ιστορίας και ένα ιστορικό site, εκτός των άλλων αρμοδιοτήτων τους,  έχουν και αυτονόητο δικαίωμα και καθήκον να “δημοσιογραφούν”, να παρατηρούν και να κρίνουν, δηλαδή, την επικαιρότητα.Σε αυτό το σημείο συμπίπτει το έργο της Ιστορίας και της Δημοσιογραφίας. Εκείνο,όμως,που προέχει σε όλη αυτή τη διαδικασία  αναφοράς του ιστορικού στην επικαιρότητα, είναι τούτο: Η επιλογή και η χρησιμότητα των θεμάτων του “καθημερινού γίγνεσθαι” να υπηρετεί τον καθοριστικό στόχο της επιστήμη της Ιστορίας,που δεν είναι η απλή ενημέρωση, όπως της Δημοσοιγραφίας, αλλά η “μόρφωση” του νου και η δια-μόρφωση της εν γένει προσωπικότητας του ατόμου.

Ο Δημοσιογράφος, όπως είπαμε, χρησιμοποιεί το συμβάν, το γεγονός της “ημέρας”,συνήθως υπό την εφήμερη μορφή του. Αν όχι αύριο, πιθανότατα μεθαύριο, θα είναι “μπαγιάτικο”,αφού άλλη επικαιρότητα περιμένει στη σειρά, για να ικανοποιήσει την ακόρεστη  πείνα  του πελάτη ή του οπαδού για  συγκεκριμένη “ενημέρωση”.Κι αυτή,ακριβώς, είναι που θα τον κάνει να αγοράσει αυτό και όχι το άλλο  έντυπο ή θα γυρίσει το τηλεκοντρόλ  στο τάδε και όχι στο δείνα κανάλι. Αυτή είναι κυρίως η  χρηστικότητα της δημοσιογραφικής  επικαιρότητας.

Ο Ιστορικός από την άλλη, χρησιμοποιεί κι αυτός το ίδιο υλικό της επικαιρότητας,αλλά υπό άλλους όρους και για διαφορετικά ζητούμενα. Το συμβάν, το γεγονός, το “καθημερνό γίγνεσθαι” επιλέγεται από τον ιστορικό με εντελώς αλλιώτικα κριτήρια από εκείνα του δημοσιογράφου. Δηλαδή, αναρωτιέται: Είναι ένα γεγονός, εν δυνάμει, “ιστορικό γεγονός” (ανεξάρτητα από το μέγεθος και την ποιότητά του) του ή όχι; ΄Εχει τη δυναμική να εξελιχθεί σε τέτοιο, σύντομα ή αργότερα; Μπορούν, μεμονωμένα ή σε σύνολα, αυτά τα συμβάντα-γεγονότα να καταστούν αργότερα ιστορικό υλικό; Αυτά είναι τα βασικά ερωτήματα στην επιλογή, την καταγραφή και την κριτική ή άλλη επεξεργασία του  καθημερινού γεγονότος που απασχολούν τον Ιστορικό.

Ο Ιστορικός αναζητεί συγκεκριμένη επικαιρότητα και τη διαπραγματεύεται. Δοθέντος, μάλιστα, ότι το όποιο γεγονός δε δείχνει από την αρχή την “ουσία” και το περιεχόμενό του, αν, δηλαδή, είναι ή θα γίνει ιστορικό ή έστω ιστορικό υλικό προς χρήση τωρινή ή κατοπινή, χρειάζεται ιδιαίτερη προσοχή στο ζύγισμα και την ποιότητά του. ΄Ολα τα συμβάντα και τα γεγονότα δεν “κάνουν” για τον Ιστορικό, ο οποίος στην επιλογή τους, δεν μπορεί να λειτουργήσει με το άλλοθι του εντυπωσιασμού και της γνωστής δημοσιογραφικής αντίληψης  πως “είδηση δεν είναι αν ένας σκύλος δάγκωσε έναν άνθρωπο,αλλά αν ένας άνθρωπος δάγκωσε ένα… σκύλο”.

Αυτές τις προδιαγραφές και τέτοια “καθαρότητα”πρέπει να έχει το υλικό της επικαιρότητας που επιλέγει να διαχειριστεί ο ιστορικός. Η ανάδειξή του, όμως, (η έκθεσή του στη δημοσιότητα, η γνωστοποίησή του), δε διαφοροποιείται από  τα μέσα και τις μεθόδους που χρησιμοποιεί και η Δημοσιογραφία για τον ίδιο σκοπό (ειδικά στο ύφος) και δεν πρέπει να διαφέρει απ΄ αυτά. Ο Ιστορικός, όταν  “γράφει” δημοσιογραφικά, δε “γράφει” ιστορικά, έστω και αν τα “scripta manet” του, μπορεί κάποια στιγμή να αποτελέσουν για τον ίδιο ή για μεταγενέστερο, υλικό Ιστορίας, ή κάποια, μη ευδιάκριτη σήμερα επικαιρότητα,  να εξελιχθεί ακόμα και σε ιστορικό γεγονός μικρής ή μεγάλης εμβέλειας.

 Υπάρχουν,ασφαλώς, και άλλες ειδοποιοί διαφορές ,ειδικά μεταξύ Ιστορικού και Δημοσιογράφου . Να επισημάνουμε τη  σπουδαιότερη: Ο Δημοσιογράφος  εξουσιάζεται στο έργο του. Ο Ιστορικός εξουσιάζει το δικό του. Κι αυτό είναι φυσικό, αφού ο πρώτος κάνει ένα επάγγελμα με σχέση εξαρτημένης εργασίας. Πληρώνεται, δηλαδή, γι΄αυτό που γράφει ή λέει. Σε αντίθεση με τον Ιστορικό, που  αυτή η ίδια η ιδιότητά του είναι απαγορευτική για τέτοιου είδους εξαρτήσεις, ειδικά οικονομικές και ιδεολογικές. Ο Δημοσιογράφος έχει “αφεντικό”,που νοιάζεται για την επιχείρησή του και απαιτεί να ικανοποιεί τις αγοραστικές ανάγκες του πελάτη του, όπως κάνουν όλες οι αγορές.

Γι αυτό ακολουθεί “γραμμή”, η οποία έχει χαραχτεί εκ των προτέρων από την εργοδοσία της επιχείρησης και σε καμιά περίπτωση δεν μπορεί να παρεκκλίνει από αυτή χωρίς συνέπειες, που είναι ανάλογες  με την έκταση και τη μορφή της  παρέκκλισης. Και ο Ιστορικός, βέβαια, ακολουθεί  “γραμμή”, την οποία, όμως, δεν του την καθορίζει κάποιος εργοδότης (εκτός αν είναι καθεστωτικός “ιστορικός” στο σχολείο, στη σχολή ή στην αγορά) ,αλλά  ο ίδιος. Το είδος, η ποιότητα και τα λοιπά χαρακτηριστικά της “γραμμής” αυτής, καθορίζονται από τα αντίστοιχα (είδος-ποιότητα) του Ιστορικού.

 Αυτός είναι και ένας λόγος που ο Ιστορικός τις περισσότερες φορές ,σε αντίθεση με το Δημοσιογράφο, όχι μόνο δεν είναι ευχάριστος με όσα υποστηρίζει, αλλά κάποτε γίνεται από αντιπαθής μέχρι και μισητός, είτε γιατί αρνείται να ταυτιστεί με τα “ιδεώδη” του πλήθους-λαϊκής μάζας, είτε γιατί πιστεύουν πως κατατρύχεται από το σύνδρομο της “Κασσάνδρας” και του “αγγέλου  κακών ειδήσεων”. Οι καθεστωτικοί “ιστορικοί”, βέβαια, δεν αντιμετωπίζουν τέτοιου είδους πρόβλημα, γιατί, όντας ιδεολογικά εξαρτημένοι-στρατευμένοι ή μισθωτοί, δίνουν στο κοινό τους, όποια τροφή τού είναι πιο εύπεπτη. Από την άλλη,  ας μας επιτραπεί η φράση, οι ίδιοι κρύβονται πίσω από τα “φουστάνια” της Ιστορίας και  δεν τολμούν να  δουν με τα μάτια της το αύριο μέσα  από το σήμερα. Για το λόγο αυτό, περιορίζονται να ασχολούνται μόνο με την “πεθαμένη” μυθ-ιστορία ή με την ιστοριογραφία-ρεπορτάζ και σπάνια ή ποτέ με τη ζωντανή Ιστορία.

H Ιστορία, όπως πάμπολλες φορές έχουμε τονίσει εδώ ,έχει  ΝΟΜΟΥΣ, όπως ακριβώς και η ΦΥΣΗ. Νόμους αναλλοίωτους και απαρασάλευτους. Γι ΄αυτό και δεν υποδύεται ρόλους προφήτη και μελλοντολόγου. Ως εκ τούτου, και  ο Ιστορικός, ως  φορέας και εκφραστής της, δεν προβλέπει, δε μαντεύει, δεν προφητεύει, αλλά εντοπίζει και ξεδιπλώνει  τα αποτελέσματα των ιστορικών νόμων, που του είναι απολύτως ευδιάκριτα, γιατί τους μελετάει και καταγράφει τις συνέπειές τους ανά τους αιώνες.

Εύκολο έργο δεν είναι βέβαια, γιατί δεν αρκεί μόνο η μελέτη-αποστήθιση. Η Ιστορία δεν είναι “διάβασμα”,είναι πρωτίστως ικανότητα διάκρισης και υπογράμμισης της ουσίας έναντι της λεπτομέρειας, του περιττού. Για να το πούμε πιο απλά, ο επαγγελματίας Ιστορικός οφείλει να γνωρίζει και να ξεχωρίζει την “ήρα από το σιτάρι”. Επομένως, δεν έχει λόγους να φοβάται ή να διστάζει να κοινοποιεί τα γεγονότα, πριν εκείνα συμβούν, αφού, όπως είπαμε, με τον ιστορικό του εξοπλισμό τού είναι απολύτως ευδιάκριτα.

 Β. H ΑΔΗΡΙΤΗ ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΑΝΑΓΚΑΙΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΚΑΘΙΕΡΩΣΗΣ, ΑΝΑΠΤΥΞΗΣ ΚΑΙ ΚΑΤΙΣΧΥΣΗΣ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΚΗΣ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΙΑΣ, ΕΝΑΝΤΙ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΑΛΛΩΝ ΚΛΑΔΩΝ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΚΑΙ ΤΩΝ ΕΙΔΩΝ ΤΗΣ  ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΙΑΣ.

Θα πρέπει να παραδεχτούμε ότι η δικτατορία των ΜΜΕ είναι μια θλιβερή πραγματικότητα στην Ελλάδα και  αποτελεί πλέον ιστορικός γεγονός, όπως αναλύσαμε παλιότερα στις ΠΑΡΑΔΟΣΕΙΣ ΜΑΘΗΜΑΤΩΝ.  Είδηση πλέον για ανεπίτρεπτα πολύ καιρό τώρα, είναι μόνο εκείνη που «περνάει-παίζεται» στα ΜΜΕ και ειδικά στο «γυαλί», αλλά και ό,τι ο κάθε «Χατζηνικολάου»* επιλέγει για τέτοια. Αν το γεγονός – είδηση δεν έχει τις προδιαγραφές,  για να επικυρωθεί ως έγκυρο (διάβαζε «επικερδές») από την ΤV  ή από τα «σεντόνια» των εφημερίδων, στην ουσία δεν υπάρχει και δε συνέβη.

Με αυτό τον τρόπο, ο εκάστοτε «νονός»  δημοσιογράφος, για να αναφερθούμε κυρίως στη ΤV,  που έχει επωμιστεί τα τελευταία χρόνια σχεδόν αποκλειστικά το κύριο βάρος της ενημέρωσης, βαπτίζει και ονοματίζει είδηση ό,τι  εξυπηρετεί τις τηλεθηρευτικές του  ανάγκες. ΄Ετσι, βέβαια ,όπως αντιλαμβάνεται κανείς, η είδηση από τη μια είναι τεχνητή, κατασκευασμένη και από την άλλη , υπακούουσα σε γκεμπελικούς νόμους, αφού εξυπηρετεί συγκεκριμένους στόχους και χρησιμοποιεί τις ίδιες μεθόδους  του γνωστού «μάγου» ναζιστή της προπαγάνδας. Μια τέτοια όμως είδηση, είναι πασιφανές πως αγγίζει το φασισμό, αν δεν ταυτίζεται μαζί του .

…………………………………………………………………………………………………………………

Για όλους τους παραπάνω λόγους, η  ιστορική δημοσιογραφία είναι σήμερα πολύ περισσότερο απαραίτητη από όσο παλιότερα, όχι μόνο γιατί, όπως είπαμε, τα ΜΜΕ φιλτράρουν «άγρια» τα γεγονότα και τις ειδήσεις, κυρίως για  οικονομικούς λόγους (αυξημένη τηλεθέαση  ενός δελτίου, ως γνωστόν, σημαίνει και αύξηση των διαφημίσεων κ.λπ), αλλά και για ένα άλλο επίσης σοβαρό λόγο: Σήμερα ο εμπορικός ανταγωνισμός επιβάλει στις περισσότερες εφημερίδες, ας πούμε, να μετριέται η αξία τους  στην αγορά από το βάρος και τις «προσφορές» τους και καθόλου ή ελάχιστα από την ποιότητα και την εγκυρότητά τους. ΄Αλλωστε, οι ίδιοι οι αναγνώστες επιβεβαιώνουν αυτό τον κανόνα, αφού συνήθως αποφαίνονται εντελώς απαξιωτικά γι΄αυτές .(γνωστή η φράση: «εφημερίδες είναι, ό,τι θέλουν γράφουν»).

 Πέρα από το δέλεαρ των προσφορών , όμως (κυρίως σε CD και βιβλία) , παίζει ρόλο και η ποικιλία των θεμάτων του εντύπου που αγοράζουν. Πολιτική και γενικότερη σκανδαλολογία, ποδόσφαιρο,  ειδήσεις «αίματος και σπέρματος», «ξεκατινιάσματα», έξαρση των αρετών της φυλής  και τα συναφή, που παρουσιάζονται  μάλιστα με πηχυαίους τίτλους, πολύχρωμα γράμματα και πολλά σημεία στίξης, επισκιάζουν τα πραγματικά γεγονότα και τις ειδήσεις. ΄Ο,τι  θα μπορούσε να χαρακτηριστεί αντικειμενικά ως υλικό ποιότητας , για μια εφημερίδα -περιοδικό, για ένα δελτίο ειδήσεων ,για μια τηλεοπτική εκπομπή  είναι  κατά κανόνα   αποσυνάγωγο, εξοβελιστέο και  ανύπαρκτο.

Γίνεται ,επομένως, απολύτως ορατή η αναγκαιότητα ύπαρξης και  καλλιέργειας της  ιστορικής δημοσιογραφίας, που  έρχεται να καλύψει αυτό ακριβώς το κενό. Συγκεκριμένα: Ο ιστορικός που ασχολείται με αυτό τον κλάδο της Ιστορίας,όπως αναπτύξαμε και στα προηγούμενα μαθήματα, πρέπει πρώτα να εντοπίσει και να ξεδιαλέξει το υλικό «ποιότητας» των ειδήσεων και των γεγονότων, τα οποία δεν είναι απαραίτητο να αποτελούν πάντα υλικό της ιστορίας, αλλά εμπεριέχουν τη δυναμική, είτε μόνα είτε σε συνδυασμό με άλλα, να καταστούν και υλικό της  Ιστορίας. Μια άλλη, το ίδιο υπεύθυνη (γι αυτό και δύσκολη δουλειά) για την ιστορική δημοσιογραφία είναι να σχολιάσει με το αρμόζον «ήθος» και την επιβεβλημένη δεοντολογία το υλικό αυτό που επιλέγει για να αποτελέσει αντικείμενο παρουσίασης και κριτικής**. Υπ΄αυτές  τις συνθήκες , εύκολα αντιλαμβάνεται κανείς, γιατί η συμβολή της ιστορικής δημοσιογραφίας είναι  κεφαλαιώδους σημασίας και στην ποιοτική ενημέρωση του αναγνώστη  αλλά και στην ίδια την επιστήμη της Ιστορίας, η οποία μέσα από το υλικό της ιστορικής δημοσιογραφίας ,θα «γράψει» τις σελίδες της.

…………………………………………………………………………………………………………..

Τα σύγχρονα, όμως, αυτά  μέσα ενημέρωσης, έχουν να αντιμετωπίσουν πολύπλοκες αντιξοότητες  και είναι από «χαρακτήρα» και ιδιότητα πολυσυλλεκτικά   σοβαρών προβλημάτων.  Πρώτα-πρώτα, έχουν να αντιμετωπίσουν τη γνωστή παθογένεια  που είπαμε πως επικρατεί στο περιβάλλον των ΜΜΕ. Τηλεόραση, ραδιόφωνο,  εφημερίδα και λοιπά έντυπα αντιμετωπίζουν ανταγωνιστικά τη σύγχρονη αντίληψη της ενημέρωσης και της δημοσιογραφίας γενικότερα και ασκούν πολεμική εναντίον της, που πολλές φορές αγγίζει τα όρια του φανατισμού. Από την άλλη, το ίδιο το κράτος και οι θεσμοί του, επειδή συνήθως δέχονται τις περισσότερες κριτικές  πιέσεις από την ιστορική δημοσιογραφία, συμμαχούν ασμένως με τα ΜΜΕ και συναγωνίζονται ποιο πρώτο και καλύτερα θα καταφέρει το ισχυρότερο πλήγματα στο νέο θεσμό της σοβαρής διαδικτυακής δημοσιογραφίας***.

 ΄Ετσι εξηγείται και το γεγονός  πως ούτε καν στοιχειώδες νομικό πλαίσιο υπάρχει στη χώρα μας, που να  προστατεύει και να  παρέχει τον απαραίτητο νομικό «μπούσουλα»-εξοπλισμό σε όλους τους μπλόγκερ και όχι μόνο της ιστορικής δημοσιογραφίας , για να λειτουργούν χωρίς τον κίνδυνο να βρεθούν αντιμέτωποι με την καθεστωτική νομοθεσία. Στα παραπάνω, αν προστεθούν και τα άλλα δεινά, όπως η   έλλειψη οικονομικών πόρων των φορέων της  , που αυτό σημαίνει αυτόματα αδυναμία χρήσης-εκμετάλλευσης  του διαφημιστικού μονόδρομου που έχουν επιβάλει τα ΜΜΕ, αντιλαμβάνεται κανείς πόσο δύσκολο είναι σήμερα  με τέτοιος άνισους όρους, να λειτουργήσουν με συνέπεια και επαγγελματισμό τα  μέσα της ιστορικής δημοσιογραφίας .

Παρ’ όλα αυτά, όσο και αν σήμερα οι συνθήκες είναι τόσο αντίξοες  και το «κλίμα», όπως το διαμορφώνουν κράτος και παραδοσιακά-καθεστωτικά ΜΜΕ, εντελώς εχθρικό, η επανάσταση στην πληροφορία, την είδηση και την αντικειμενική ενημέρωση δεν πρόκειται να υποστείλει  τη σημαία. Ο  ζευγολάτης που έπιασε το αλέτρι , δεν πρόκειται να σταματήσει, αν δε δει να τελειώνει και η τελευταία αυλακιά στο χωράφι του. «Το ποτάμι δε γυρίζει πίσω». ΄Οσο νωρίτερα το αντιληφθούν αυτό οι παρωχημένοι φορείς των ΜΜΕ, τόσο το καλύτερο για τους ίδιους και για τη δημοσιογραφία.  Ο «Χατζηνικολάου» θα πρέπει να το πάρει απόφαση  πως είναι πια ο τελευταίος πρωταγωνιστής στα απλοϊκά και παρακαιρισμένα σελιλόιντ αυτής της ανήθικης και εγκληματικής δημοσιογραφίας- μύθου που υπηρετεί.

* Χρησιμοποιούμε (συμβολικά ) το συγκεκριμένο δημοσιογράφο, τηλεοπτικό αστέρα –θεσμό των ελληνικών δελτίων ειδήσεων, ως τον αντιπροσωπευτικότερο  φορέα  της παθογένειας της ελληνικής,εμπορικής  δημοσιογραφίας.

3. Επί του θέματος τώρα του σταλινικού “Ολοκαυτώματος” που μας έδωσε την αφορμή να επισημάνουμε τα παραπάνω και ως απάντηση σε εκείνους που μας κατηγορούν πως δεν παραθέσαμε ιστορικά στοιχεία, θυμίζουμε πως η συνοπτική ανάπτυξη του θέματος έγινε επ΄ αφορμή της έκδοσης του βιβλίου

και  κάναμε ένα μικρό αφιέρωμα στη μνήμη και όχι στις πηγές εκείνου του σταλινικού δράματος.  Για όσους είναι καλόπιστοι, αλλά όχι ενημερωμένοι  και δεν κουβαλάνε στα σκοτισμένα  μυαλά τους τον “τζιχαντισμό” των οπαδών του ΚΚΕ, ελπίζαμε πως θα αναζητούσαν περισσότερες πηγές για το θέμα, αφού δεν ήταν στις προθέσεις μας η παράθεση πηγών για την τεκμηρίωση του σταλινικού ιστορικών πηγών του συγκεκριμένου εγκλήματος.

 Για εκείνους, λοιπόν, που δεν προχώρησαν στην αναζήτηση τέτοιων  πηγών και θα  επιθυμούσαν  να παραθέσουμε περισσότερα ιστορικά στοιχεία για το λεγόμενο «Holodomor» (Γολοντομόρ από το «holod»= πείνα και το ρήμα «moryty»= σκοτώνω) κάναμε μια σύντομη “συρραφή”  τεκμηρίων από πηγές και  τις παραθέτουμε :

     “Ο μεγάλος λιμός (Σοβιετική Ένωση, 1932-1933)

” Παρ’όλα αυτά, κάποιοι υψηλά ιστάμενοι πολιτικοί, ιδιαίτερα Γερμανοί και Ιταλοί, γνώριζαν και μάλιστα με αρκετές λεπτομέρειες τα σχετικά με τον λιμό του 1932-1933. Οι αναφορές των Ιταλών διπλωματών που ήταν διαπιστευμένοι στο Χαρκόφ, στην Οδησσό ή στο Νοβοροσίσκ και οι οποίες αποκαλύφθηκαν πρόσφατα και δημοσιεύτηκαν από τον Ιταλό ιστορικό Αντρέα Γκρατσιόζι [3] αποδεικνύουν ότι ο Μουσολίνι ήταν απολύτως εν γνώσει της καταστάσεως, ωστόσο δεν την χρησιμοποίησε για την αντικομμουνιστική του προπαγάνδα. Αντιθέτως, το καλοκαίρι του 1933 σημαδεύτηκε από την υπογραφή μιας ιταλοσοβιετικής εμπορικής συμφωνίας, που την ακολούθησε η υπογραφή ενός συμφώνου ειρήνης και μη επιθέσεως. Αποσιωπημένη ή θυσιασμένη στο βωμό του συμφέροντος του κράτους, η αλήθεια για τον μεγάλο λιμό, για την οποία γινόταν λόγος σε ουκρανικές εκδόσεις χαμηλής κυκλοφορίας στο εξωτερικό, άρχισε να επιβάλλεται μόνο μετά το δεύτερο ήμισυ της δεκαετίας του ’80, αφού πρώτα δημοσιεύτηκε μια σειρά από εργασίες και έρευνες, τόσο από δυτικούς ιστορικούς όσο και από ερευνητές από την πρώην Σοβιετική Ένωση.

Το 1930, το κράτος συνέλεξε το 30% της αγροτικής παραγωγής στην Ουκρανία, 38% στις πλούσιες πεδιάδες του Κουμπάν στον βόρειο Καύκασο, 33% της σοδειάς στο Καζακστάν.

Το 1931, μολονότι η συγκομιδή ήταν αρκετά κατώτερη, τα αντίστοιχα ποσοστά έφτασαν στο 41,5%, 47% και 39.5%. Τέτοιας έκτασης παρακράτηση από την πλευρά του κράτους δεν γινόταν παρά για να αποδιοργανώσει πλήρως τον παραγωγικό κύκλο. Στο σημείο αυτό αρκεί να θυμηθούμε ότι με το καθεστώς της ΝΕΠ [4] οι αγρότες δεν παραχωρούσαν περισσότερο από το 15-20% της σοδειάς τους, κρατώντας το 12-15% για την επόμενη σπορά, το 25-30% για ζωοτροφές και το υπόλοιπο για την ιδιωτική τους κατανάλωση.

Έτσι, η σύγκρουση ήταν αναπόφευκτη ανάμεσα στους αγρότες, που ήταν αποφασισμένοι να χρησιμοποιήσουν κάθε μορφής στρατήγημα προκειμένου να διατηρήσουν ένα τμήμα της σοδειάς τους, και τις τοπικές αρχές που ήταν υποχρεωμένες να εκπληρώσουν με κάθε τίμημα ένα ολοένα και πιο εξωπραγματικό πλάνο (το 1932, το πλάνο της παρακράτησης ήταν κατά 32% ανώτερο από το αντίστοιχο του 1931) [5].
Η εκστρατεία συλλογής αγροτικών προϊόντων του 1932 άρχισε με πολύ βραδείς ρυθμούς. Από τη στιγμή που άρχισε ο θερισμός, οι αγρότες-μέλη των κολχόζ προσπαθούσαν να κρύψουν ή να «κλέψουν» στη διάρκεια της νύχτας ένα μέρος της σοδειάς. Παρά τα δρακόντεια μέτρα που πάρθηκαν [6], το σιτάρι δεν «απέδιδε». Στα μέσα Οκτωβρίου του 1932, το πλάνο συλλογής για τις βασικές σιτοπαραγωγικές περιοχές της χώρας δεν είχε εκπληρωθεί παρά στο 15-20%. Στις 22/10/1932, το Πολιτικό Γραφείο αποφάσισε να στείλει στην Ουκρανία και στον βόρειο Καύκασο δύο έκτακτες επιτροπές, με σκοπό «την επιτάχυνση της συλλογής των εισφορών» [7].

Στις 2 Νοεμβρίου 1932, η επιτροπή του Λάζαρ Καγκάνοβιτς, έφτασε στο Ροστόφ-Ντον. Συγκάλεσε αμέσως συνέλευση όλων των περιφερειακών γραμματέων του Κόμματος της περιοχής του βορείου Καυκάσου, η οποία υιοθέτησε την παρακάτω απόφαση:

«Σε συνέχεια της ιδιαιτέρως ντροπιαστικής αποτυχίας του πλάνου συλλογής των σιτηρών, να υποχρεώσετε τις τοπικές οργανώσεις του Κόμματος να τσακίσουν το οργανωμένο από αντεπαναστατικά στοιχεία και κουλάκους σαμποτάζ και να εκμηδενίσουν την αντίσταση των αγροτοκομμουνιστών και των προέδρων των κολχόζ που τέθηκαν επικεφαλής αυτού του σαμποτάζ».

Για έναν ορισμένο αριθμό περιφερειών που είχαν περιληφθεί στον «μαυροπίνακα» (σύμφωνα με την επίσημη ορολογία) πάρθηκαν τα ακόλουθα μέτρα: απόσυρση όλων των προϊόντων από τα καταστήματα, ολοκληρωτική παύση του εμπορίου, άμεση εξόφληση των τρεχόντων δανείων, επιβολή έκτακτης εισφοράς, σύλληψη όλων των «δολιοφθορέων», των «αλλοτριωμένων στοιχείων» και των «αντεπαναστατών», σύμφωνα με μια επιταχυνόμενη διαδικασία, υπό την αιγίδα της Γκεπεού. Σε περίπτωση εξακολούθησης του «σαμποτάζ», ο πληθυσμός υπόκειτο σε ομαδική εκτόπιση. Τον Δεκέμβριο, άρχισαν οι ομαδικές εκτοπίσεις όχι μονάχα των κουλάκων αλλά και ολόκληρων χωριών, ιδιαιτέρως των Κοζάκων stanitsy, που είχαν ήδη πληγεί το 1920 από παρόμοια μέτρα [8].

Ο αριθμός των ειδικών εποίκων εκτοξεύτηκε ραγδαία στα ύψη. Αν για το 1932 τα στοιχεία της διοίκησης του Γκουλάγκ έκαναν λόγο για άφιξη 71.236 εκτοπισμένων, το 1933 καταγράφηκε μια πλημμυρίδα 268.091 νέων ειδικών εποίκων [9].

Μπορούσαν αυτά τα κατασταλτικά μέτρα να επιτρέψουν στο κράτος να κερδίσει τον πόλεμο κατά των αγροτών;

Όχι, υπογράμμιζε σε μια ιδιαιτέρως οξυδερκή αναφορά ο Ιταλός πρόξενος του Νοβοροσίσκ:

«ο σοβιετικός κρατικός μηχανισμός, υπερβολικά εξοπλισμένος και ισχυρός, βρίσκεται πράγματι σε αδυναμία να νικήσει σε μία ή περισσότερες μάχες εν παρατάξει. Ο εχθρός δεν παρουσιάζεται μαζικός, είναι διάσπαρτος και οι σοβιετικοί εξαντλούνται σε μια ατελείωτη σειρά ατελείωτων επιχειρήσεων […] Τον εχθρό πρέπει να τον γυρεύεις από σπίτι σε σπίτι, από χωριό σε χωριό. Είναι σαν να κουβαλάς νερό με έναν τρύπιο κάδο!» [10].
Συνεπώς, για να νικηθεί ο «εχθρός» δεν έμενε παρά μονάχα μια λύση: η πείνα.

Τον Αύγουστο του 1932, ο Μολότοφ ανέφερε στο Πολιτικό Γραφείο ότι υφίστατο «πραγματική απειλή λιμού ακόμη και στις περιοχές όπου η συγκομιδή ήταν εξαιρετική». Ωστόσο, πρότεινε να εκπληρωθεί με κάθε τίμημα το πλάνο της συλλογής των εισφορών. Ακόμα και σκληροί σταλινικοί [11] ζήτησαν από τον Στάλιν και τον Μολότοφ να ελαφρύνουν το πλάνο συλλογής εισφορών [12].

«Η άποψή σας», αποκρίθηκε ο Μολότοφ, «είναι βαθύτατα λαθεμένη και διόλου μπολσεβίκικη. Εμείς οι μπολσεβίκοι δεν μπορούμε να βάζουμε τις ανάγκες του κράτους-ανάγκες που καθορίζονται επακριβώς με κομματικές αποφάσεις- στη δέκατη, ακόμη και στη δεύτερη θέση»[13].
Μερικές ημέρες αργότερα, το Πολιτικό Γραφείο έστειλε στις τοπικές αρχές μια εγκύκλιο που διέταζε ότι, από τα κολχόζ τα οποία δεν είχαν ακόμη εκπληρώσει το πλάνο τους, έπρεπε αμέσως να αφαιρεθούν «όλα τα σιτηρά που είχαν στη διάθεσή τους, ακόμη και οι σπόροι που συνιστούν απόθεμα για την σπορά!».

Υποχρεωμένοι να παραδώσουν κάτω από τις απειλές, ακόμη και τα βασανιστήρια, όλα τα ισχνά τους αποθέματα, μην έχοντας ούτε τα μέσα ούτε τη δυνατότητα να αγοράσουν οτιδήποτε, εκατομμύρια αγρότες των πιο πλούσιων αγροτικών περιοχών της Σοβιετικής Ένωσης αφέθηκαν έτσι στο έλεος του λιμού και δεν είχαν άλλη σωτηρία από το να φύγουν, με προορισμό τα μεγάλα αστικά κέντρα. Όμως, στις 27 Δεκεμβρίου 1932, η κυβέρνηση καθιέρωσε το εσωτερικό διαβατήριο και την υποχρεωτική απογραφή των κατοίκων των πόλεων, με στόχο να περιορίσει την έξοδο των αγροτών, να «εξολοθρεύσει τον κοινωνικό παρασιτισμό» και να «καταπολεμήσει τη διείσδυση των κουλάκων στις πόλεις».

Μπροστά σε αυτή τη φυγή των αγροτών που προσπαθούσαν να επιβιώσουν, στις 22 Ιανουαρίου 1933, η κυβέρνηση δημοσίευσε μια εγκύκλιο που καταδίκαζε σε προγραμματισμένο θάνατο εκατομμύρια πεινασμένους.

Με τις υπογραφές του Στάλιν και του Μολότοφ, διέταζε τις τοπικές αρχές, και ειδικότερα την Γκεπεού, να απαγορεύσουν «με κάθε μέσον τις ομαδικές αναχωρήσεις των αγροτών της Ουκρανίας και του βόρειου Καυκάσου προς τις πόλεις.

Μετά τη σύλληψη των αντεπαναστατικών στοιχείων, οι υπόλοιποι φυγάδες θα επιστρέφουν δια της βίας στους τόπους διαμονής τους».

Η εγκύκλιος ερμήνευε ως εξής την κατάσταση: «Η Κεντρική Επιτροπή και η κυβέρνηση έχουν αποδείξεις πως αυτή η μαζική έξοδος των αγροτών είναι οργανωμένη από τους εχθρούς της σοβιετικής εξουσίας, τους αντεπαναστάτες και τους Πολωνούς πράκτορες, με στόχο την προπαγάνδα κατά του συστήματος των κολχόζ ειδικότερα και της σοβιετικής εξουσίας γενικότερα» [14].
Σε όλες τις περιοχές που επλήγησαν από τον λιμό, ανεστάλη πάραυτα η πώληση εισιτηρίων για τα τρένα. Οδοφράγματα ελεγχόμενα από τις ειδικές μονάδες της Γκεπεού στήθηκαν στους δρόμους για να εμποδίζονται οι αγρότες να εγκαταλείψουν την περιφέρειά τους.
Στο σημείο αυτό παραθέτουμε την μαρτυρία του Ιταλού πρόξενου του Χαρκόφ, ο οποίος βρισκόταν στην καρδιά μας περιοχής που είχε πληγεί βαρύτατα από τον λιμό: «[…] Εκτός από τους αγρότες που συρρέουν στην πόλη, αφού δεν έχουν καμιά πιθανότητα επιβίωσης στην ύπαιθρο χώρα, υπάρχουν παιδιά που τα φέρνουν εδώ οι γονείς τους και στη συνέχεια τα εγκαταλείπουν, για να επιστρέψουν οι ίδιοι στα χωριά τους και να πεθάνουν εκεί. […] Τα άτομα που έχουν ήδη πρηστεί, μεταφέρονται με εμπορικές αμαξοστοιχίες στην ύπαιθρο και εγκαταλείπονται 50-60 χιλιόμετρα μακριά από την πόλη, ώστε να πεθάνουν απαρατήρητοι […] Όταν φτάνουν στους τόπους εκφόρτωσης, σκάβουν μεγάλους τάφρους και ρίχνουν μέσα τους νεκρούς από τα βαγόνια» [15].

.
Στην ύπαιθρο, η θνησιμότητα φτάνει στα ύψη την άνοιξη του 1933. Στην πείνα προστίθεται ο τύφος. Σε κωμοπόλεις με αρκετές χιλιάδες κατοίκους, οι ζωντανοί μετριούνται σε μερικές δεκάδες. Περιπτώσεις κανιβαλισμού επισημαίνονται στις αναφορές της Γκεπεού, όπως και στις αντίστοιχες των Ιταλών διπλωματών που είναι διαπιστευμένοι στο Χαρκόφ:

«Στο Χαρκόφ, κάθε βράδυ μαζεύουν 250 πτώματα ανθρώπων που πέθαναν από την πείνα ή από τον τύφο. Διαπιστώθηκε ότι ένας μεγάλος αριθμός πτωμάτων δεν είχε πια συκώτι: φαινόταν σαν να είχε αφαιρεθεί με μια μεγάλη τομή. Η αστυνομία τελικά συνέλαβε μερικούς από τους μυστηριώδεις «ακρωτηριαστές» που ομολόγησαν ότι με το κρέας αυτό κατασκεύαζαν τη γέμιση των πιροσκί, τα οποία πουλούσαν στη συνέχεια στην αγορά» [16].
Τον Απρίλιο του 1933, ο συγγραφέας Μιχαήλ Σολόχοφ, που ήταν περαστικός από μια κωμόπολη στο Κουμπάν, έγραψε δύο γράμματα στον Στάλιν εκθέτοντας λεπτομερώς τον τρόπο με τον οποίο οι τοπικές αρχές είχαν αποσπάσει, με βασανιστήρια, όλα τα αποθέματα των κολχόζ, υποχρεώνοντας τους αγρότες να πεινάσουν. Ζητούσε από τον πρώτο γραμματέα να στείλει βοήθεια και τρόφιμα.

Στην απάντησή του στον συγγραφέα, ο Στάλιν αποκάλυπτε χωρίς περιστροφές τη θέση του: οι αγρότες είχαν τιμωρηθεί δίκαια επειδή είχαν «απεργήσει» και είχαν «διαπράξει σαμποτάζ», επειδή είχαν «διεξαγάγει έναν υπονομευτικό πόλεμο κατά της σοβιετικής εξουσίας, έναν πόλεμο μέχρι θανάτου» [17].

Την ώρα που, το 1933, εκατομμύρια αγρότες πέθαιναν από την πείνα, η σοβιετική κυβέρνηση συνέχιζε τις εξαγωγές στο εξωτερικό 18.000.000 κανταριών (εκατόκιλων) σιτηρών για «τις ανάγκες της βιομηχανοποίησης».

Τα δημογραφικά στοιχεία και οι απογραφές του 1937 και του 1939, που είχαν κρατηθεί μυστικές μέχρι πρόσφατα, επιτρέπουν την εκτίμηση της έκτασης του λιμού του 1933. Γεωγραφικά, η «ζώνη της πείνας» κάλυπτε ολόκληρη την Ουκρανία, ένα τμήμα της ζώνης των μαύρων γαιών, τις εύφορες πεδιάδες του Ντον, του Κουμπάν και του βόρειου Καυκάσου κι ένα μεγάλο μέρος του Καζακστάν. Ο λιμός και η σιτοδεία έπληξαν περίπου 40.000.000 άτομα.

Στις περιοχές που επλήγησαν περισσότερο, όπως οι αγροτικές ζώνες γύρω από το Χαρκόφ, η θνησιμότητα μεταξύ Ιανουαρίου και Ιουνίου δεκαπλασιάστηκε σε σχέση με τον μέσο όρο των προηγούμενων ετών [18].

Για το 1933 και για το σύνολο της χώρας, διαπιστώνεται αύξηση των θανάτων μεγαλύτερη από 6 εκατομμύρια. Αφού η τεράστια πλειονότητα αυτού του αριθμού οφειλόταν στο λιμό, μπορούμε να εκτιμήσουμε με ακρίβεια σε 6.000.000 περίπου τα θύματα αυτής της τραγωδίας. Η αγροτιά της Ουκρανίας πλήρωσε το βαρύτερο τίμημα, με τουλάχιστον 4.000.000 νεκρούς. Στο Καζακστάν, 1.000.000 νεκροί περίπου, ιδιαιτέρως μεταξύ των νομαδικών πληθυσμών που μετά την κολεκτιβοποίηση είχαν στερηθεί όλα τους τα κοπάδια κι είχαν εγκατασταθεί σε μόνιμους οικισμούς διά της βίας. Στον βόρειο Καύκασο και στην περιοχή των μαύρων γαιών, 1.000.000 νεκροί [19].

_________________________________
[1] A.Blum, Naître, vivre et mourir en URSS, 1917-1991, Παρίσι, Plon, σ.99. Αυτή η καταστροφή δεν υπήρξε, ωστόσο, παρόμοια με τις άλλες, στη σειρά των λιμών που αντιμετώπιζε, σε τακτικά διαστήματα, η τσαρική Ρωσία. Υπήρξε άμεση συνέπεια του καινούργιου συστήματος της «στρατιωτικο-φεουδαρχικής εκμετάλλευσης» της αγροτιάς –κατά την έκφραση του αντισταλινικού ηγέτη των μπολσεβίκων Νικολάι Μπουχάριν-, που συστάθηκε στη διάρκεια της αναγκαστικής κολεκτιβοποίησης και αποτέλεσε την τραγική απεικόνιση της τρομακτικής κοινωνικής καταπίεσης που συνόδευσε την έφοδο της σοβιετικής εξουσίας κατά της υπαίθρου, στα τέλη της δεκαετίας του ’20.
[2] Μια προπαγάνδα που βοηθήθηκε τα μέγιστα από «μαρτυρίες» όπως αυτή του Γάλλου βουλευτή και αρχηγού του ριζοσπαστικού κόμματος Εντουάρ Ερριό, ο οποίος ταξιδεύοντας στην Ουκρανία το καλοκαίρι του 1933, διατυμπάνιζε πως δεν είδε παρά μονάχα «θαυμαστά αρδευόμενους και καλλιεργούμενους λαχανόκηπους» και «αληθινά αξιοθαύμαστες σοδειές», πριν καταλήξει κατηγορηματικά: «Διέσχισα την Ουκρανία και σας βεβαιώνω πως είναι ένας κήπος σε πλήρη άνθηση» (F.Kupferman, Au paus des Soviets. Le Voyage français en Union soviétique , 1917-1939, Παρίσι, Gallimard, 1979, σ.88). Αυτή η τύφλωση ήταν καταρχάς το αποτέλεσμα μιας θαυμαστής σκηνοθεσίας, οργανωμένης από την Γκεπεού για χάρη των ξένων προσκεκλημένων, των οποίων η διαδρομή ήταν σημαδεμένη από υποδειγματικά κολχόζ και παιδικές χαρές. Μια τύφλωση που ολοφάνερα ενισχυόταν από πολιτικές σκοπιμότητες, ιδιαιτέρως από την πλευρά των Γάλλων ιθυνόντων που εκείνη την εποχή βρισκόταν στην εξουσία, και οι οποίοι φρόντιζαν να μην διαταραχθεί η διαδικασία της σχεδιαζόμενης προσέγγισης με τη Σοβιετική ένωση, απέναντι σε μια Γερμανία που γινόταν ολοένα και πιο απειλητική μετά την πρόσφατη ανάρρηση στην εξουσία του Αδόλφου Χίτλερ.
[3] A.Graziosi, “Letters de Kharkov. La famine en Ukraine et dans le Caucase du Nord a travers les rapports des diplomats italiens, 1932-1934”, Cahiers du Monde russe et soviétique , XXX (1-2), Ιανουάριος-Ιούνιος 1989, σσ.5-106.
[4] Το 1919 ο Λένιν ίδρυσε την Τρίτη (ή Κομμουνιστική) Διεθνή, μέσω της οποίας, τα χρόνια που ακολούθησαν, το σοβιετικό κομμουνιστικό κόμμα, το μόνο που είχε κατακτήσει την εξουσία, επιβλήθηκε ως ιδεολογικό και πολιτικό πρότυπο στα άλλα κομμουνιστικά κόμματα.
Ο εμφύλιος πόλεμος έληξε νικηφόρα για τον Κόκκινο Στρατό των Εργατών και των Αγροτών τον οποίο είχε δημιουργήσει ο Λένιν και διοικούσε ο Λέον Τρότσκι. H χώρα όμως βρισκόταν σε απελπιστική κατάσταση. Για να αντιμετωπίσει τις τεράστιες οικονομικές δυσκολίες και τη διογκούμενη δυσαρέσκεια του λαού, και ιδίως των αγροτών, που αυτές προκαλούσαν και που άρχιζε να γίνεται επικίνδυνη για το σοβιετικό καθεστώς, τον Μάρτιο του 1921 ο Λένιν εισήγαγε τη Νέα Οικονομική Πολιτική. H ΝΕΠ αποτελούσε ως έναν βαθμό παραχώρηση προς το καπιταλιστικό σύστημα καθ’ ότι επέτρεπε, αν και σε περιορισμένη κλίμακα, την ιδιωτική οικονομική δραστηριότητα. Πρόσφερε όμως ανακούφιση στους αγρότες και βελτίωσε τον μηχανισμό διακίνησης των ειδών διατροφής.

Το Βήμα, Κυριακή 4 Απριλίου 2004.
[5] M.Lewin, La formation du systeme sovietique, Παρίσι, Gallimard, 1987, σσ.206-237.
[6] Στο οπλοστάσιο της καταστολής, ένας περίφημος νόμος που δημοσιεύτηκε στις 7 Αυγούστου 1932, στο αποκορύφωμα του πολέμου ανάμεσα στην αγροτιά και στο καθεστώς, προέβλεπε καταδίκη 10χρονου εγκλεισμού σε στρατόπεδο ή την θανατική ποινή για «κάθε κλοπή ή κατασπατάληση της σοσιαλιστικής ιδιοκτησίας». Ο νόμος έγινε γνωστός με το προσωνύμιο «ο νόμος των σταχυών», γιατί οι περισσότεροι από όσους καταδικάζονταν βάσει αυτού είχαν κλέψει μερικά στάχυα σιταριού ή σίκαλης από τα κολχόζ. Αυτός ο άθλιος νόμος επέτρεψε από τον Αύγουστο του 1932 μέχρι τον Δεκέμβριο του 1933, την καταδίκη περισσότερων από 125.000 άτομα, εκ των οποίων 5.400 στην εσχάτη των ποινών (GARF- Κρατικά Αρχεία της Ομοσπονδίας της Ρωσίας, 3316/1254/4-7).
[7] Ν.Α. Invitski, Κολεκτιβοποίηση και αποκουλακοποίηση (Kollektivizatsia i raskoulacivanie), Μόσχα, 1994, σσ.192-3.
[8] Invitski, ό.π., σσ.198-206.
[9] V.N. Zemskov, «Η εκτόπιση των κουλάκων την δεκαετία του 1930» (“Kulackaia ssylka v 30-ye gody”), Sotsiologiceskie issledovania, 1991, σσ.4-5.
[10] Α.Graziosi, ό.π. σ.51.
[11] Όπως ο Στανισλάς Κόσσιορ,πρώτος γραμματέας του κομμουνιστικού κόμματος της Ουκρανίας και ο Μιχαήλ Χαταγιέβιτς, πρώτος γραμματέας του κόμματος στην περιοχή του Ντιεπροπετρόφσκ.
[12] «Για να μπορέσει στο μέλλον να αυξάνεται σύμφωνα με τις ανάγκες του προλεταριακού κράτους», έγραφε ο Χατάγιεβιτς στον Μολότοφ τον Νοέμβριο του 1932, «πρέπει να λάβουμε υπόψη μας τις ελάχιστες ανάγκες των μελών των κολχόζ, γιατί αλλιώς σε λίγο δεν θα υπάρχει κανένας για να σπείρει και να εξασφαλίσει την παραγωγή».
[13] Invitski, ό.π., σσ.198-9.
[14] στο ίδιο, σ.204.
[15] Α. Graziozi, ό.π., σσ. 59-60.
[16] στο ίδιο,σ.79. R.Conquest, Sanglantes moissons, Παρίσι, R.Laffont, σ.267-96.
[17] Προεδρικά Αρχεία της Ομοσπονδίας της Ρωσίας, 45/1/827/7-22.
[18] 100.000 θάνατοι τον Ιούνιο του 1933 στην περιοχή του Χαρκόφ έναντι 9.000 θανάτων τον Ιούνιο του 1932. Πρέπει επίσης να επισημάνουμε ότι πολλοί θάνατοι, δεν καταγράφονταν. Οι αγροτικές ζώνες φυσικά επλήγησαν πιο σκληρά από τις πόλεις, αλλά ούτε κι αυτές οι τελευταίες δεν γλίτωσαν. Το Χαρκόφ έχασε μέσα σε ένα χρόνο περισσότερους από 120.000 κατοίκους, το Κρασνοντάρ 40.000 και η Σταβροπόλ 20.000.
[19] Ν.Aravoletz,”Poteri naselenia v 30-ye gody” («οι δημογραφικές απώλειες τα χρόνια του ‘30»), Οtecestvennaia Istoria, 1995, αρ.1, σσ.135-145. Ν.Ossokina, “Jertvy goloda 1933. Skol’ko ix?” (« ο αριθμός των θυμάτων του λιμού του 1933.Πόσα;»), Otecestvennaia Istoria, 1995, αρ.5, σ.18-26. V.Tsaplin, “Statistika jertv stalinisma” («Στατιστική των θυμάτων του σταλινισμού»), Voprosy Istorii, 1989, αρ.4, σσ.175-181.
[20] Τίτλος πρωτοτύπου: Le livre noir du communisme, Συγγραφείς: Stephane Courtois, Nicolas Werth, Jean-Louis Panne, Andrzej Paczkowski, Karel Bartosed,Jean-Louis Margolin
Εκδόσεις: Editions Poberf Laffont, S.A., 1η έκδοση: 1997.

[21] «Η Μαύρη βίβλος του Κομμουνισμού», σ.31. Όλη την εισαγωγή στην ελληνική έκδοση μπορείτε να την διαβάσετε εδώ: http://www.in.gr/books/kourtoua/default.htm

[22] Βλ. J.F.Revel (1976) La tentation totalitaire. Παρίσι, Robert Laffont και (2000) La grande parade. Παρίσι, Plon,σ.11. «Τόσο το χειρότερο για τα αντικειμενικά δεδομένα!». Αυτή είναι η φόρμουλα του G.Lukacs για την αντιμετώπιση της αντινομίας μεταξύ πραγματικότητας και προγράμματος δράσης υπαγορευμένης από την ιδεολογία, Βλ. L.Kowalowski (1978) Main Currents in Marxism. Νέα Υόρκη, Oxford University Press, τ.3, σ.265.
[23] «Η Μαύρη βίβλος του Κομμουνισμού», Εισαγωγή στην ελληνική έκδοση, Δημ.Δημητράκος, σ.31.
[24] στο ίδιο, σ.32.

______________________________________________________________________

1.  ΠΟΕ-ΟΤΑ. ΘΡΑΣΟΣ… ΜΕΓΑΤΟΝΩΝ!

2.  ΔΕΝ ΞΕΧΝΑΜΕ!

 3.  ΤΡΑΚΤΕΡΑΔΕΣ : “Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΣΟΥ “… ΤΟ   ΠΑΝΕΡΙ ΜΕ ΤΟ ΛΕΛΟΥΔΙΚΟ ΣΤΟ ΣΚΥΛΑΔΙΚΟ.

4. ΧΡ. ΣΠΙΡΤΖΗΣ, ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ!  ΓΕΛΟΙΩΔΕΣΤΕΡΟΣ ΚΑΙ …ΛΑΜΟΓΙΟΔΕΣΤΕΡΟΣ!

 ΦΙΝΤΕΛ ΚΑΣΤΡΟ. ΚΑΙ  ΚΟΜΑΝΤΑΝΤΕ  ΚΑΙ …ΕΡΩΤΙΑΡΗΣ.

1. Η ΠΟΕ-ΟΤΑ σκίζει και καίει μνημόνια έξω από τα γραφεία του ΣΥΡΙΖΑ

Συγκέντρωση έξω από τα γραφεία του ΣΥΡΙΖΑ, στην πλατεία Κουμουνδούρου, πραγματοποιεί η ΠΟΕ-ΟΤΑ, με αφορμή τη συμπλήρωση ενός έτους από τη νίκη του κόμματος στις εκλογές και τη συγκυβέρνηση με τους Ανεξάρτητους Έλληνες.

«Έναν χρόνο μετά τις εκλογές και η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ ακόμα να σκίσει τα μνημόνια. Τα σκίζει η ΠΟΕ-ΟΤΑ στις 12:00 έξω από τα γραφεία του ΣΥΡΙΖΑ» ανέφερε η ΠΟΕ-ΟΤΑ στο sms που έστειλε πριν από λίγη ώρα και οι εκπρόσωποί της που βρίσκονται στην Κουμουνδούρου όντως σκίζουν και καίνε μνημόνια έξω από τα γραφεία του ΣΥΡΙΖΑ!

“Πάρτε τα μνημόνια σας και ξεκουμπιστείτε”, λοιπόν, απαιτούν τα  αρχιλαμόγια, οι  διαπλεκόμενοι ως τα μπούνια “τοπικοί άρχοντες”. Τώρα, με το κοντρόλ, τον έλεγχο των δανειστών δεν μπορούν να κλέψουν με την άνεση που τσέπωναν εκατομμύρια παλιότερα.΄Οχι πως σταμάτησαν εντελώς  να ροκανίζουν το  δανεικό χρήμα. Δεν πρόκειται ποτέ να  απαλλαγούν από παθογένειες δεκαετιών, τέτοια διεφθαρμένα παράσιτα, παρά μόνο αν πάνε φυλακή κάποιοι από αυτούς. Απλώς, τώρα  δυσκολεύονται κάπως, πρέπει να φυλάγονται  περισσότερο. Να κρατούν προσχήματα.

Από τα χειρότερα αρπακτικά  του δημόσιου χρήματος οι τοπικές αυτοδιοικήσεις. Η διαπλοκή και η διαφθορά σύννεφο.΄Ολοι τα γνωρίζουν. Γι΄αυτό λέμε καμιά φορά “ουδέν κακόν αμιγές καλού”. Ευτυχώς, που γίνεται ο έλεγχος, η αξιολόγηση από τους Ευρωπαίους και κόπηκε λίγο η  άγρια μάσα των δημάρχων , των αχυρανθρώπων και των βολεμένων ψηφοφόρων τους.

Γιατί να μην έχει γίνε αυτό 10 χρόνια νωρίτερα; Ειδικά για της ΠΟΕ-ΟΤΑ. Δεκαετίες ολόκληρες ήταν ένα βαρέλι χωρίς πάτο οι δημαρχίες και οι κοινότητες. Ρουσφέτι, διαφθορά, αναξιοκρατία, βόλεμα. Και κανείς από δαύτους δεν πήγε μέσα. Ξέρουμε δήμαρχο που για να ικανοποιήσει τους ψηφοφόρους του, άλλαξε τα σχέδια δημόσιου δρόμου (!)  και τον άνοιξε εντελώς αντίθετα και σε λίαν επικίνδυνο έδαφος, παρά τις αντίθετες γνωματεύσεις των ειδικών, για να πάρουν αξία τα κτήματα τους (μεταξύ αυτών και τα δικά του) . Λίγο καιρό μετά, η άσφαλτος με το δρόμο μαζί εξαφανίστηκα στο ποτάμι. Τον ξανάφτιαξε με νέα κονδύλια και επιδοτήσεις. “Πανηγύρι” μιλάμε, λεφτά με τη σέσουλα. Το καταγγείλαμε την ίδια εποχή,αλλά ουδενός  “το αυτί ίδρωσε”.

   Δε θα είχαμε φτάσει εδώ στον πάτο που είμαστε τώρα, αν τουλάχιστον δούλευε ο θεσμός της δικαιοσύνης. Κατάντησε χειρότερος απ΄όλους. Οπότε…”μπάτε χίλιοι αλέστε και αλεστικά μη δώστε”!

3. α. Ρέγκλινγκ: Κίνδυνος για τη ρευστότητα όσο καθυστερεί η αξιολόγηση

Τον κώδωνα του κινδύνου για την ελληνική οικονομία κρούει ξανά ο πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Σταθερότητας, Κλάους Ρέγκλινγκ.

Σε συνέντευξή του στην γαλλική Le Figaro, ο Ρέγκλινγκ τόνισε ότι αν καθυστερήσει η αξιολόγηση, η Ελλάδα θα βρεθεί στον κίνδυνο να μείνει χωρίς χρήματα. Αναφορικά με το Ασφαλιστικό, σημείωσε ότι εάν δεν γίνει κάτι, σε πέντε χρόνια η Ελλάδα δεν θα μπορεί να πληρώσει τις συντάξεις.

Εκτός της αναγκαιότητας για τη βιωσιμότητα του Ασφαλιστικού, ο Ρέγκλινγκ έθεσε και το ζήτημα των δημοσιονομικών στόχων και «τις προσαρμογές που θα πρέπει η Ελλάδα να κάνει για να τους επιτύχει το 2016 και το 2017, κάτι που δεν θα είναι εύκολο».

Αναφορικά με το θέμα της ολοκλήρωσης της αξιολόγησης, εξέφρασε την ελπίδα ότι θα μπορέσει να ολοκληρωθεί στα τέλη Μαρτίου.

Ο κ. Ρέγκλινγκ σημείωσε, ωστόσο, ότι σήμερα «η ατμόσφαιρα είναι εντελώς διαφορετική. Οι πρώτοι έξι μήνες του περασμένου έτους ήταν μια καταστροφή».

Όπως εξήγησε ο πρόεδρος του ESM, «ο Έλληνας υπουργός Οικονομικών εκείνη την εποχή δεν συνεργάστηκε καθόλου με τα ευρωπαϊκά θεσμικά όργανα», αναφερόμενος στον Γιάνη Βαρουφάκη.

Ωστόσο, ξεχώρισε τον Ευκλείδη Τσακαλώτο, στον οποίο απέδωσε την επίτευξη συμφωνίας για την Ελλάδα με τους διεθνείς πιστωτές της.

β. Την ώρα που οι αγροτικές κινητοποιήσεις κλιμακώνονται ο υπουργός Αγροτικής Ανάπτυξης κάνει λόγο για φοροδιαφυγή στους αγρότες.

Μιλώντας στην πρωινή εκπομπή της τηλεόρασης του Σκάι ο κ. Β. Αποτόλου υποστήριξε ότι η αξία της αγροτικής παραγωγής της χώρας υπολογίζεται στα 10 δισ. ευρώ, ενώ δηλώνονται περίπου τα μισά.

Ο υπουργός απέρριψε τις προτάσεις των αγροτών για αφορολόγητο στα 30.000 ευρώ και διευκρίνισε ότι σε μια τέτοια περίπτωση, θα φορολογούνταν μόνο 5.700 από τους συνολικά 530.000 αγρότες, καθώς μόνο τόσοι δηλώνουν από αυτό το εισόδημα και πάνω.

Με τη διαμόρφωση του αφορολόγητου ορίου στα 12.000 ευρώ, οι αγρότες που θα κληθούν τελικά να πληρώσουν φόρο ανέρχονται σε 25.000.

 3. “Αναφορικά με το Ασφαλιστικό, σημείωσε ότι εάν δεν γίνει κάτι, σε πέντε χρόνια η Ελλάδα δεν θα μπορεί να πληρώσει τις συντάξεις”.

Οι τρακτεράδες, όμως,  κι από κοντά οι…νέοι επιστήμονες (γιατροί, δικηγόροι, μηχανικοί κ.α) κοιτάνε μόνο την πάρτη τους. Δε θέλουν να πληρώνουν αυτοί.  “Γαία πυρί μιχθήτω”.

 Τα κορόιδα,  οι παλιοί,  καλά να πάθουν. Αλλά και οι έντιμοι, οι συνεπείς, όσοι αρνούνται να κλέψουν, να φοροδιαφύγουν,  να διαφθαρούν.     Υπεράνω όλων  τούτοι.

Και όσοι “έφτυσαν αίμα” 40 χρόνια, για να πάρουν μια συνταξούλα 800 ευρώ στα γεράματά τους, να τους την αρπάξουν κι αυτή.  Ας μείνουν ψιχία. ΄Ετσι κι αλλιώς, με ένα γιαούρτι καλά τη βγάζουν οι γέροι. Ξαναλέμε. “Σκοτώνουν τα άλογα όταν γεράσουν” στην Ελλάδα.

Τί χώρα! Την πρωτιά σε κάθε αρνητικό και εξεφτελιστικό την έχουμε στο χέρι. Με την πρώτη.

“΄Οποια πέτρα κι αν σηκώσεις, από κάτω θα βρεις”… Σπίρτζη τελικά. Μέγα διαπλεκόμενο λαμόγιο ο  παλιάνθρωπος αυτός.

5. ΤΗΝ ΠΡΟΔΩΣΕ Ο ΚΟΜΑΝΤΑΝΤΕ

Νάτι, η ερωμένη του Φιντέλ Κάστρο που πλήρωσε ακριβά τον κομμουνισμό

Γνώρισε τον κομαντάντε πριν από την κομμουνιστική επανάσταση της Κούβας, του χάρισε τη μοναδική του κόρη Αλίνα και δεν έπαψε ποτέ να τον θαυμάζει.

Η Νάτι Ρεβουάλτα γνώρισε τον Φιντέλ Κάστρο στις αρχές του 1950, όταν εκείνος ήταν στη φυλακή. Η Νάτι προερχόταν από πλούσια οικογένεια εμπόρων και είχε βρει τον δρόμο της στην υψηλή κοινωνία της Κούβας. «Δεν ξέρω τι μας περιμένει, αλλά πρέπει να γνωρίζεις ότι σε προορίζω για τη μεγαλύτερη θέση στην καρδιά μου», της είχε γράψει ο Φιντέλ Κάστρο.

Το 1952 η Nάτι άνοιξε το σπίτι της στον νεαρό τότε επαναστάτη προκειμένου να σχεδιάσει εκεί μια επίθεση κατά του καθεστώτος. Αυτή η επίθεση θεωρείται και η αρχή της επανάστασης που κατέληξε στην ανάληψη της εξουσίας λίγα χρόνια μετά. Εκείνη την εποχή ο Κάστρο ήταν παντρεμένος με τη Μίρτα Ντιάζ-Μπάλαρτ και γνωρίστηκε με την Ρεβουέλτα μέσω ενός κοινού γνωστού.

Ο Φιντέλ φυλακίστηκε για σύντομο χρονικό διάστημα με την κατηγορία της ηγεσίας κίνησης κατά του καθεστώτος και δεν είχε επαφές μαζί της. Το σπίτι της όμως έγινε και πάλι το κέντρο κατάστρωσης της επανάστασης για την επίθεση στην Μονκάδα. Τότε ήταν που η Ναταλία σήκωσε τις αποταμιεύσεις της από την τράπεζα και τις παρέδωσε με όλα του τα κοσμήματα για να υποστηρίξει την επανάσταση. Έραβε ρούχα για τους επαναστάτες και ήταν ο μεσάζοντας που έδινε το μανιφέστο των επαναστατών στις κουβανικές εφημερίδες.
Ο παπούς της Νάτι ήταν μηχανικός στο ναυτικό. Καταγόταν από το Staffordshire της Αγγλίας και είχε φτάσει στην Κούβα τον 19ο αιώνα. Γνώρισε την κουβανο-ισπανίδα γυναίκα του και το 1940 γεννήθηκε και η Νάτι, η οποία σε ηλικία 20 ετών είχε μια πρωτόγνωρη ομορφιά.
Η Αβάνα μετά τον πόλεμο, όπως το Παρίσι ή το Μπουένος Αϊρες, ήταν ένα μέρος ομορφιάς και διασκέδασης. Ο βασιλιάς του Βελγίου Λεοπόλδος ερχόταν να παίξει εκεί γκολφ με τον κόμη της Βαρκελώνης. Η δούκισσα της Αλμπα χόρευε στο Gomez-Menas και οι τουαλέτες και τα κοστούμια γέμιζαν το χλιδάτο Club de Yacht της Αβάνας.
Η Νάτι κυκλοφορούσε ανάμεσα σε αυτόν τον κομψό κόσμο και παντρεύτηκε έναν χειρουργό 20 χρόνια μεγαλύτερό της. Αργότερα ερωτεύτηκε τρελά τον Φιντέλ Κάστρο. Εθεωρείτο η πιο ωραία γυναίκα της Αβάνας, με στιλ ντίβας ή μεγάλης σταρ του Χόλιγουντ και βαθύπλουτη.

Η μητέρα της Νάτι δεν βλέπει με καλό μάτι τους έρωτες της κόρης της. Αυτό που κυρίως την κάνει να επαναστατεί είναι ο Φιντέλ Κάστρο δεν ήξερε να χορεύει. Ωστόσο ο έρωτας του εγωκεντρικού επαναστάτη και της νεαρής γυναίκας της υψηλής κοινωνίας δεν γνωρίζει φραγμό.
Του έστελνε γράμματα στη φυλακή, έγραφε για τα κλασικά μυθιστορήματα της ρωσικής και γαλλικής λογοτεχνίας, του αντέγραφε ποιήματα του Κίπλινγκ. «Φρόντισε καλά τα δόντια σου για να έχεις ωραίο χαμόγελο όταν θα διαβάζεις τα γράμματά μου» του έγραφε.

Οταν ο Φιντέλ Κάστρο βγήκε από τη φυλακή η σχέση τους έγινε πολύ στενή, ως τη γέννηση της κόρης τους Αλίνα, to 1956. Ο σύζυγος της Νάτι είχε εγκαταλείψει το σπίτι με την κόρη τους και είχε εγκατασταθεί στην Αμερική. Ο Κάστρο αρνήθηκε να δώσει στην κόρη τους το όνομά του: λεγόταν Αλίνα Φερνάντεζ Ρεβουέλτα.

Μετά την κομμουνιστική επανάσταση του 1959, ο Κάστρο δεν γύρισε ποτέ ξανά κοντά της. Η κόρη της Αλίνα είναι η μόνη από τα έξι παιδιά του Κάστρο (τα οποία προέρχονται από δύο διαφορετικούς γάμους και τρεις διαφορετικές ερωτικές σχέσεις) η οποία τόλμησε να αμφισβητήσει τον πατέρα της. Το 1993 προκάλεσε σκάνδαλο φεύγοντας στις ΗΠΑ και καταγγέλοντας την έλλειψη ελευθερίας και τις συνθήκες δικτατορίας στην Κούβα. Από τότε ζει στο Μαϊάμι.

Ο Φιντέλ αποφάσισε να αναγνωρίσει την κόρη του Αλίνα, όταν εκείνη ήταν πλέον 12 ετών, αλλά η  μικρή Αλίνα αρνήθηκε να πάρει το όνομα Κάστρο. Η Ρεβουέλτα προετοιμαζόταν να επιστρέψει στην Αβάνα ως η Πρώτη Κυρία, μετά την εδραίωση της επανάστασης, όμως ο Φιντέλ την κράτησε σε απόσταση. Χώρισε από τον πρώτο της άντρα και μετέβη στην Αμερική, χωρίς να ξαναπαντρευτεί ποτέ.
Το 2008 η Νάτι είχε αναφέρει στην ισπανική εφημερίδα La Vanguardia πως δεν κράτησε ποτέ πικρία στο Φιντέλ “που έβαλε την επανάσταση πάνω από την προσωπική του ζωή ΄΄ ενώ αμέσως μετά ισχυρίστηκε  “ότι χρειάστηκαν πολλά χρόνια για να τον βγάλει από την καρδιά της”.

Η Νάτι σε μεγάλη ηλικία, πάντα καλονή:

Οσο για την Νάτι Ρεβουέλτα πέθανε τον Φεβρουάριο του 2015, πανέμορφη και μόνη, σε ηλικία 89 ετών. Ο Φιντέλ Κάστρο, όπως γράφει και ο βιογράφος του και πρώην σωματοφύλακάς του Juan Reinaldo Sanchez, ο Κομαντάντε έψαχνε πάντα ωραίες και ξανθές γυναίκες, με ανοιχτόχρωμο δέρμα και με σώμα χορεύτριας μπαλέτου. Ετσι ήταν και οι γυναίκες που αγάπησε και πρόδωσε, όπως η Νάτι, η Μίρτα και η Ντάλια.

Για την…Ιστορία.