-
ΔΙΚΑΣΤΙΚΕΣ ΑΠΟΦΑΣΕΣ ΚΑΤΑΡΓΟΥΝ ΤΟ ΦΥΣΙΚΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΓΟΝΙΟΣ
-
ΕΚΤΕΛΕΣΗ ΖΑΦΕΙΡΟΠΟΥΛΟΥ. ΕΔΩ ΟΙ ΔΡΑΣΤΕΣ ΕΚΕΙ ΟΙ ΔΡΑΣΤΕΣ, ΠΟΙΟΙ ΕΙΝΑΙ ΤΕΛΙΚΑ ΟΙ ΔΡΑΣΤΕΣ;
-
Ε, ΟΧΙ ΚΑΙ ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΟ ΒΑΡΟΥΦΑΚΗ!
-
ΚΑΙ ΟΜΟΦΟΒΙΚΟΣ Ο …ΛΕΒΕΝΤΗΣ ΜΑΣ
1. Η ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΕΥΧΑΡΙΣΤΗΣΕ ΟΣΟΥΣ ΒΟΗΘΗΣΑΝ
Αίσιο τέλος είχε η περιπέτεια της 4χρονης Μαρί-Ελένης -Επέστρεψε στην Κύπρο με τη μητέρα της
Καλά στην υγεία της η 4χρονη Μαριέ-Ελένη, καθ’ οδόν για να την παραλάβει η μητέρα της
Παραδόθηκε στις νορβηγικές Αρχές ο πατέρας της Μαριέ-Ελένης, Τόρκελ Γκρίμσρουντ, ο οποίος είχε απαγάγει τον περασμένο Απρίλιο την 4χρονη κόρη του έξω από νηπιαγωγείο, στη Λευκωσία, ενώ η οικογένεια της μικρής μεταβαίνει στη Νορβηγία για να την παραλάβει.
Σύμφωνα με έγκυρες πληροφορίες του ΚΥΠΕ, οι κυπριακές Αρχές είναι ενήμερες για τις εξελίξεις ενώ τα αρμόδια Υπουργεία λειτουργούν επικουρικά, παρέχοντας αρωγή και βοήθεια.
Καλά στην υγεία της είναι η 4χρονη Μαριέ-Ελένη.Ο δικηγόρος της μητέρας της 4χρονης, Λάρης Βραχίμης, μιλώντας στο ΚΥΠΕ επιβεβαίωσε ότι η μητέρα της Μαριέ-Ελένης πληροφορήθηκε ότι έχει συλληφθεί ο πατέρας και το κοριτσάκι έχει παραληφθεί από τις Αρχές της Νορβηγίας.
Αυτή τη στιγμή, πρόσθεσε ο κ. Βραχίμης, η μητέρα είναι καθ’ οδόν προς τη Νορβηγία ώστε να παραλάβει το παιδί της. Πρόσθεσε ότι οι πληροφορίες από τη Νορβηγία αναφέρουν ότι το κοριτσάκι είναι καλά στην υγεία του.
Τα νέα έφτασαν νωρίς το απόγευμα και μόλις η μητέρα πληροφορήθηκε την είδηση έσπευσε στο αεροδρόμιο για να μεταβεί στη Νορβηγία, συμπλήρωσε ο δικηγόρος.
Σύμφωνα με τον κ. Βραχίμη, υπάρχουν ενδείξεις ότι ο πατέρας και το παιδί βρίσκονταν σε τοποθεσία στην ευρύτερη περιοχή της Κύπρου, ενώ μετέβησαν πρόσφατα στη Νορβηγία.
Στη φούρια μου το πρωί, διάβασα μόνο τον τίτλο της είδησης στη φυλλάδα παραπάνω. Δεν προχώρησα περισσότερο στο ρεπορτάζ και αμέσως υπέθεσα πως επρόκειτο για καμιά ιστορία απαγωγής παιδιού σαν εκείνη της μικρής Μαντλίν που χάθηκε πριν χρόνια σε θέρετρο στην Πορτογαλία. -΄Αντε πάλι, είπα μέσα μου. -Κανένας ανώμαλος το πήρε το παιδί. Ευτυχώς τούτο βρέθηκε.
Προσπαθούσα να φανταστώ την αγωνία ,αλλά και τη χαρά τώρα των γονιών, που βρήκαν πια το παιδί τους και συνέχισα να διαβάζω τις ειδήσεις για άλλα θέματα. Πλούσια η επικαιρότητα σήμερα, άλλωστε.
Μόλις αργότερα έπιασα να επιλέγω τις ειδήσεις που θα σχολίαζα σήμερα εδώ και ξαναγύρισα πίσω σε δυο-τρία θέματα που είχα υπογραμμίσει, πέρασα επι τροχάδην κι από την είδηση της “απαγωγής” της Μαριέ Ελένης και ήμουνα έτοιμος να την προσπεράσω, αφού δεν την είχα εντάξει στις επιλογές σχολιασμού, όταν σε μια γρήγορη επανάληψη, το μάτι έπεσε στον “απαγωγέα” ,που δεν ήταν άλλος από τον …πατέρα της!
΄Επαθα. Πώς μπορεί να χαρακτηρίζουν ενα πατέρα απαγωγέα παιδιού; Θα ήταν ψυχοπαθής, υπέθασα, ή θα το έκανε για να πάρει τίποτα λεφτά από κοινή περιουσία με την πρώην του, αφού το μυαλό μου, δεν μπορούσε να χωρέσει πώς και γιατί ένας φυσιολογικός πατέρας, μπορεί να θεωρείται απαγωγέας του παιδιού του.
Αλλά, όχι. ΄Ηταν κανονικός γονιός. Ούτε ψυχοπαθής, ούτε εγκληματίας ή απατεώνας, που για λόγους αδιάφορους στις φυλλάδες, δε φιλοξενούσαν τους λόγους για τους οποίους πήρε το παιδί από τη μάνα του και όχι από την…οικογένειά του, όπως έλεγε συνέχεια το ρεπορτάζ και ο δικηγόρος της “οικογένειας” . Δηλαδή, του …θείου, της θείας και άλλων συγγενών της μαμάς. Αυτούς τελικά είχε η μικρή “οικογένεια” και όχι και τον πατέρα της.
Είναι σίγουρο πως κάποιο δικαστήριο με απόφαση ενός δικαστή, πήρε με το έτσι θέλω το παιδί από τον πατέρα και για λόγους εγκληματικής παράδοσης, έδωσε την επιμέλεια στη μάνα. Και έτσι ,όπως έλεγε και ο σοφιστής Αντιφών, οι νόμοι, γραπτοί και άγραφοι, τα αισχρά ανθρώπινα κατασκευάσματα, υποκατέστησαν τους νόμους της Φύσης*.
Πρόσφατα είδα στην ΕΡΤ2 και ένα σχετικό, πραγματικό περιστατικό σε μια υπέροχη ταινία-ντοκιμαντέρ που γυρίστηκε στα δικαστήρια της Ευελπίδων το 2008 . Είχε μπει το συνεργείο στις δικαστικές αίθουσες και κινηματογράφησε χωρίς σχολιασμούς τη διεξαγωγή καθημερινών δικών για διάφορες υποθέσεις.
Ανάμεσα σ΄αυτές, το ντοκιμαντέρ κατέγραψε και μια εκδικαζόμενη υπόθεση για κακοποίηση ανηλίκων. Ο διαζευγμένος πατέρας, μήνυσε τη μάνα για κακοποίηση ανηλίκων, που είχε πάρει την επιμέλεια των παιδιών, γιατί ,όπως από έκθεση της αστυνομίας βεβαιωνόταν, η μάνα και οι παππούδες χτυπούσαν τα παιδιά, τα κλείδωναν σε σκοτεινό δωμάτιο, τα τμωρούσαν σκληρά, μέχρι που το ένα έπεσε και κάηκε κοντά στο μάτι στη λάμπα ενός πορτατίφ!
Στην έδρα του δικαστηρίου καθόταν μια κυρία, που όπως υπέθεσα από μια “ακτινογράφηση” της γενικότερης παρουσίας της, αλλά και από τον τρόπο που χειρίστηκε τη συγκεκριμένη υπόθεση, ήταν μια κλασική μάνα Ελληνίδα. Το πρώτο ποίημα που θα έμαθε στο παιδί της θα ήταν οι γνωστοί εκείνοι ρατσιστικοί στίχοι του …. ταλαντούχου Γεράσιμου Μαρκορά των σχολικών αναγνωστικών μας “Μάνα δε βρίσκεται λέξη καμία να έχει στον ήχο της τόση αρμονία”.
Στο τέλος,φυσικά, η κυρία δικαστής, ,που πήγε ή μπορεί και όχι σε σχολή δικαστών, χωρίς ,όμως, καμιά ειδική ομάδα ψυχολόγων ,κοινωνιολόγων και συναφών επιστημών να την περάσουν από ιντερβιού, να δουν αν στέκει καλά στα μυαλά της και ποιες είναι οι απόψεις της για τη ζωή στις σύγχρονες κοινωνίες, έβγαλε απόφαση πως …χέστηκε για την έκθεση της αστυνομίας που έλεγε πως οι παππούδες κακοποιούσαν τα παιδιά και πως υπήρχε ιατροδικαστική γνωμάτευση για το έγκαυμα.
΄Ετσι με απόλυτα ήσυχη τη συνείδησή της, όχι τόσο τη δικαστική, αλλά αυτή της “θεούσας” πιθανότατα, παράδωσε πάλι τα 3 παιδιά στη μάνα, γιατί, έστω και κακιά , ψυχανώμαλη ή στρίγκλα, σ΄ αυτήν ανήκαν, ήταν κτήμα της! Αυτό διδάχτηκαν οι ΄Ελληνες εξ απαλών ονύχων. Αυτό πέρασαν σε όλες τις γενιές και ισχύει ακόμα και στις μέρες μας.
Και όταν τα τρία αυτά κακοποιημένα παιδιά μεγαλώσουν και συμβεί να βρουν και να ρωτήσουν μια μέρα αυτή τη δικαστίνα, γιατί έκανε τέτοιο έγκλημα, εκείνη, έμπλεη σύγχυσης…ηθικών φρενών, δικαστικής οίησης και πιθανότατα φορέας και άλλων χριστιανικών αρετών, θα τους απαντήσει θρασύτατα, γιατί η ιδιότητα της μητέρας είναι καθηγιασμένη από την ίδια την…Παναγία! Και θα τα στείλει…αδιάβαστα.
Εκεί σταματάει, βέβαια, η λογική. Και τότε , σε άλλες, παλιότερες κοινωνίες αυτοδικίας, θα ήταν σίγουρο πως θα έπεφτε… γερό ματσούκι στην ασυνείδητη δικαστίνα. Αλλά, ευτυχώς ,περάσαμε σε εποχές που το δίκαιο απονέμεται πια από επαγγελματίες.
Τα δικαστήρια χρόνια τώρα, στην Ελλάδα ειδικά, διαπράττουν σωρό τέτοια εγκλήματα.Οι δικαστές έχουν εξοντώσει ΑΤΙΜΩΡΗΤΙ, χιλιάδες μικρές ψυχούλες ,που αργότερα δεν αποκλείται να έγιναν προβληματικοί ενήλικες, δικάζοντας όπως επιτάσσει ανεύθυνα η γνωστή ελληνική αντίληψη, η παρωχημένη και επικίνδυνη παράδοση, πως τα παιδιά είναι περιουσία της οικογένειας , και ειδικά της μάνας . Κι ακόμα πως και ο καλύτερος πατέρας, είναι ανίκανος να μεγαλώσει ένα παιδί, ακόμα και από μια ψυχπαθή μητέρα. Γνωστά αυτά, αφού είναι άπειρα τα βιωμένα παραδείγματα σε παιδιά και πατεράδες στη χώρα μας.
Κύροι, δικαστές οι εποχές άλλαξαν. Δε βρισκόμαστε στις μέρες που ο αφέντης άντρας όφειλε να φέρνει φαγητό στο σπίτι και αδιαφορούσε ή είχε αναθέσει ολοκληρωτικά την ανατροφή ,καλή ή κακή, των παιδών του στη μητέρα τους.
Αυτός ο άντρας, ο φαλλοκράτης, ο “πατριάρχης”-αφέντης πέθανε. Αρκετά καταδυνάστεψε και τη γυναίκα, και όχι μόνο ως μάνα, και τα παιδιά. Σήμερα, εκείνες οι αντιλήψεις τείνουν να εξαφανιστούν. Ο πατέρας συμμετέχει εξίσου, τόσο στη συντήρηση της οικογένειας ,όσο και στην ανατροφή των παιδών. Και πέρα από λογικό και έντιμο, είναι απαίτηση και της μητέρας-συντρόφου σήμερα να συμμετέχει ενεργά σε όλα ο άντρας. Ακόμα και στο μαγείρεμα και στο …πλύσιμο ρούχων (γιατί όχι;).
Δεν μπορείτε, επομένως,επειδή εσείς έχετα ακόμα μείνει στη “γραβάτα” κι ακόμα χειρότερα να δικάζετε με το εικόνισμα του Χριστού πάνω από τα κεφάλια σας, να διαπράττετε τέτοια δικαικικά εγκλήματα ανάθεσης της επιμέλειας των παιδιών στο μητέρα, μόνο και μόνο γιατί, αν κάποιοι από σας διαβάσανε ποτέ ποίηση, ήταν αυτή του Μαρκορά στα σχολικά μας βιβλία.
Στο Μέλλον στις κοινωνίες του φυσικού ανθρώπου τα παιδιά δε θα είναι κτήμα κανενός. Θα μεγαλώνουν στην “κοινότητα”. Στις ελεύθερες συλλογικότητες. Κι εκεί, ο ειδικός, ο παιδαγωγός, ο αρμόδιος της αντατροφής τους, θα τους δείχνει το ντοκιμαντέρ από τα ελληνικά πρωτοδικεία το 2008 και θα φρίττουν τα παιδάκια. Δε θα πιστεύουν στα μάτια τους, να βλέπουν και να ακούν μια “θεούσα” δικαστίνα να αποφασίζει ασυνείδητα, αισχρά, εγκληματικά πως τα κακοποιημένα από τη μάνα τους παιδά, παραδίδονται με τη δικανική της απόφαση στην ίδια μάνα ,για να συνεχίσουν να ζουν στην κόλαση. Τί ντροπή!
Είχαμε και παλιότερα ασχοληθεί με το ίδιο θέμα της επιμέλειας,αλλά με αφορμή τις αλλοδαπές μητέρες τότε. Το ξαναβάζουμε:
Απαγωγές παιδιών από τις μανάδες τους (7/11/2012)
«Πικρή, πικρότατη είναι αυτή η «ιστορία» στην Ελλάδα με τις δικαστικές αποφάσεις,που αναθέτουν σε ένα διαζύγιο την επιμέλεια του παιδιού κατά κανόνα στη μητέρα. Δικαστίνες κυρίως , καλούνται να αποφασίσουν μέσα σε λίγα λεπτά για μια τόσο σοβαρή υπόθεση,όπως είναι η ανάθεση της επιμέλειας του παιδιού σε ένα γονέα . Με ελαφρά τη καρδία και επειδή αντιλαμβάνονται το όλον θέμα περισσότερο, ως μια παράμετρο (κι αυτό) της υποβόσκουσας αρχέγονης αντιπαλότητας των δύο φύλων , κρίνουν πως, ως…γυναίκες, πρέπει να υπερασπιστούν το φύλο τους και να δείξουν αλληλεγγύη, οπότε αναθέτουν την επιμέλεια του παιδιού στη μαμά-γυναίκα. Υποσυνείδητα, δηλαδή,αυτές οι δικαστίνες μεταφέρουν «εαυτές» στη θέση της μητέρας και λειτουργούν όπως θα ήθελαν κι αυτές να έκανε ο δικαστής για το δικό τους παιδί.
Στις 100 τέτοιες αποφάσεις στην Ελλάδα, μας διαβεβαιώνει δικηγόρος που ασχολήθηκε με εκατοντάδες τέτοιες υποθέσεις, τουλάχιστον οι μισές είναι άδικες, παράλογες-αντιφατικές και σε πολλές περιπτώσεις εγκληματικές για το ίδιο το παιδί. Aν και οι δυο γονείς διαθέτουν τα εχέγγυα εκείνα που απαιτούνται για την ανατροφή ενός παιδιού, γατί το δικαστήριο στερεί την επιμέλεια από τον έναν και συνήθως αυτός είναι ο πατέρας, επειδή η παρωχημένη κοινωνική αντίληψη ήθελε,τουλάχιστον μέχρι πρόσφατα, τον πατέρα θεατή στα δρώμενα της ανατροφής του παιδιού; Μόνο σε περιπτώσεις φανερής ανικανότητας ενός εκ των γονέων να επωμιστεί το βάρος της επιμέλειας του παιδιού ,πρέπει η δικαστική απόφαση να την αναθέτει στον ικανό. Αλλιώς,όπως συνέβαινε και μέχρι την έκδοση του διαζυγίου, η άσκηση της επιμέλειας να ανήκει εξ ολοκλήρου και στους δύο,όπως γίνεται σε όλο τον πολιτισμένο κόσμο.
«Βογγούν» πατεράδες που με μια δίκη στο «πόδι» και επειδή έτσι αποφάσισε μια δικαστίνα, του αποσπούν το παιδί από την αγκαλιά και κάνουν τη ζωή του ,αλλά και τη ζωή του παιδιού πολλές φορές, συντρίμμια και κόλαση. Το ψυχολογικό κόστος (ένταση,αγωνία, πόνος σε καθημερινή βάση) είναι απερίγραπτα σ΄αυτές τις περιπτώσεις. Αλλά και το οικονομικό βάρος αποβαίνει δυσβάστακτο, όταν ξαφνικά κάποιος θα πρέπει να επωμιστεί και ένα επιπλέον μηνιαίο έξοδο,όπως είναι (πάλι από το δικαστήριο καθορισμένο) το ύψος μιας διατροφής.Πολλοί στερούνται ακόμα και τα βασικά, για να μπορέσουν να ανταποκριθούν σ΄αυτό το επιπρόσθετο οικονομικό βάρος, αλλιώς κινδυνεύουν να μη βλέπουν το παιδί τους ούτε και κάθε δεύτερο Σαββατοκύριακο όπως ορίζουν συνήθως στις αποφάσεις τους τα δικαστήρια του… Ελλαδιστάν.
Ιδιαίτερο σοβαρό είναι το πρόβλημα σε αποφάσεις ανάθεσης επιμέλειας σε αλλοδαπές μητέρες (κυρίως από τις πρώην «ανατολικές» χώρες), οι οποίες και χωρίς δικαστικές αποφάσεις απαγάγουν στην κυριολεξία τα παιδιά τους (παρατηρείται «βιομηχανία» τέτοιων απαγωγών παιδιών από μητέρες τα τελευταία χρόνια στη χώρα μας), εγκαθίστανται στην πατρίδα τους ,αναγκάζοντας το παιδί να ζει ακόμα και σε άθλιες συνθήκες περιβάλλοντος και το πετάνε σε ένα σχολειό της «γειτονιάς» να τα βγάλει πέρα μόνο του ,όταν το άμοιρο ούτε τη γλώσσα δε γνωρίζει καλά-καλά.
Στη συνέχεια, κερδίζουν εύκολα στα δικαστήρια των χωρών τους αποφάσεις ανάθεσης της επιμέλειας σε εκείνες , βγάζουν και μια γερή διατροφή από τον «Ελληνα» και άσε τον «αγαθιάρη» να προσπαθεί να ξυπνήσει από τον εφιάλτη,να μαζέψει τα συντρίμμια του και να καταλάβει πώς ήρθαν τα πάνω κάτω σε μια στιγμή. Οπότε πλέον αντιλαμβάνεται πως ,αν θέλει να βλέπει το παιδί του, έστω και μια φορά το εξάμηνο, θα πρέπει πρώτα απ΄όλα να καταβάλει την διατροφή για τα επόμενα δέκα-δεκαπέντε χρόνια στην «απαγωγέα», η οποία δε χρειάζεται πλέον να εργάζεται στη χώρα της, αφού κάθε μήνα φτάνει εκεί το έμβασμα από την Ελλάδα ανελλιπώς και παχυλό.
Μιλάμε για ένα δράμα, δηλαδή, που βιώνουν καθημερινά χιλιάδες γονείς-πατέρες στην Ελλάδα,αλλά και τα παιδιά τους που βρίσκονται πεταμένα μακριά, σχεδόν φυλακισμένα από τέτοιες αισχρές δικαστικές αποφάσεις. Οι ελληνικές αρχές και οι πρεσβείες-προξενεία μας στις χώρες αυτές, αδιαφορούν παντελώς για τέτοια ζητήματα και στέλνουν κατ’ευθείαν στο καλάθι των αχρήστων αιτήσεις,αναφορές και υπομνήματα των ανθρώπων που ζητούν απεγνωσμένα συμπαράσταση στην τραγωδία στην τραγωδία τους.(Παλιότερα είχαμε δημοσιεύσει εδώ τέτοιες καταγγελίες-φωνές απόγνωσης).
Δυστυχώς, είναι πολύ πιθανό στο μέλλον να δούμε και τα «χειρότερα» να συμβαίνουν , αφού, όσοι αντιμετωπίζουν τέτοιες παρανοϊκές καταστάσεις, νιώθουν να πνίγονται, ζουν έναν πραγματικό εφιάλτη και κανείς δεν μπορεί να προβλέψει τις αντιδράσεις τους.»
2. Θέμα ωρών η σύλληψη των εκτελεστών του Μιχάλη Ζαφειρόπουλου
Θέμα ωρών είναι η σύλληψη των εκτελεστών του δικηγόρου Μιχάλη Ζαφειρόπουλου, σύμφωνα με πληροφορίες
Ασφαλείς πληροφορίες αναφέρουν ότι οι αρχές είναι πολύ κοντά στη σύλληψη των δύο εκτελεστών, που δολοφόνησαν τον γνωστό ποινικολόγο στο γραφείο του στα Εξάρχεια το απόγευμα της Πέμπτης.
Από την πρώτη στιγμή, η ΕΛ.ΑΣ. άρχισε να ξετυλίγει το «μίτο» της υπόθεσης -που σόκαρε τόσο τον πολιτικό όσο και τον δικηγορικό κόσμο- και διερεύνησε εξονυχιστικά όλα τα πιθανά σενάρια για τη δολοφονία του Μιχάλη
Μπα; ξαφνικά, από τους πληρωμένους δολοφόνους, τα συμβόλαια θανάτου, που μας έπρηξαν οι φυλλάδες και η λοιπή βιομηχανία παραπληροφόρησης, καταλήξαμε σε δολοφονία “συνηθσιμένη”, πιθανότατα “εν βρασμώ ψυχής” (τί όρος κι αυτός για να δικαιολογήσει ή έστω να εξηγήσει μια δολοφονία!).
Και να μην ξεχνάμε πως το γραφείο του άτυχου δικηγόρου, τα παπαγαλάκια της εμπορικής δημοσιογραφίας, έλεγαν και έγραφαν πως βρισκόταν στα…Εξάρχεια. Μεγαλοδικηγόρος ο Ζαφειρόπουλος θα άνοιγε γραφείο στην πλατεία! Στην πάνω πλατεία την “αστεία”, στο Κολωνάκι, μπορεί. Στα Εξάρχεια όχι. Και το γραφείο του ήταν στην Ασκληπιού. Για όσους ξέρουν από Αθήνα, καμιά σχέση με τα Εξάρχεια. Ακόμα και η Χ. Τρικούπη, που είναι τα γραφεία του ΠΑΣΟΚ και πιο κοντά στην πλατεία, ποτέ δεν είπε κανείς πως ανήκει στα Εξάρχεια.
Η παραπληροφόρηση πάλι στο κόκινο . Να πετούν λάσπη, να δημιουργούν εντυπώσεις, να “ρίχνουν νερό στο μύλο” του Μητσοτάκη, που χρειάζεται τις ψήφους των νοικοκυραίων και των Νεο-Ναζί, για να γίνει πρωθυπουργός.
Αισχρό το συνάφι των δημοσιογράφων. Ανήθικο.
3.α. Βαρουφάκης στη Liberation: «Αισθάνομαι λύπη όταν κοιτάζω την κυβέρνηση Τσίπρα»
β.ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΤΗ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΣΤΗ LIBERATION
«Ξέσπασμα» Μοσκοβισί: Οχι και μαθήματα από τον κ. Βαρουφάκη
Την ενόχληση τουΠιερ Μοσκοβισί προκάλεσε η συνέντευξη του Γιάνη Βαρουφάκη στην Liberation, με τον Ευρωπαίο Επίτροπο Οικονομικών Υποθέσεων να γράφει ένα αιχμηρό tweet, απευθυνόμενος στον πρώην υπουργό Οικονομικών.
«Οχι και μαθήματα από τον κ. Βαρουφάκη, ο οποίος ξαναγράφει την ιστορία. Η ευθύνη του είναι τεράστια. Στοίχισε πολύ στη χώρα του» έγραψε ο κ. Μοσκοβισί.
Απύθμενο το θράσος του …Μπαρουφάκη. Πέρα από το γεγονός πως ως παρανοϊκός και ψωνισμένος δεν έχει συναίσθηση κινδύνου, αυτό τον κάνει και θρασύ, προκλητικό, απρόβλεπτο.
“Σανίδα βρεγμένη” που χρειάζεται ο….Yiannis. Εκτός από τα “σίδερα” της φυλακής.
4. Β. Λεβέντης Δεν παραιτούμαι τελικά…- Οι ομοφυλόφιλοι να κάνουν μετάνοιες
Τί κανει η ψηφοθηρία! Σου λέει ο..λεβέντης. Ψήφους μόνο από Ορθοδοξάρες και “νοικοκυραίους” ΄Ελληνες παίρνω. Είναι αυτοί ακριβώς που θεωρούν την ομοφυλοφιλία…ανωμαλία, κουσούρι! Και όχι μια μορφή σεξισμού, όπως είναι το πιθανότερο.
Οπότε, “ανέκρουσε πρύμναν” .Σου λέει, θα τσιμπήσω καμιά ψήφο κι απ΄ αυτό το συρφετό των ήθικολόγων ψηφοφόρων ,που στέλνουν μεν στο “πυρ το εξώτερο” τον ομοφυλόφιλο, ως ανώμαλο, αλλά οι ίδιοι, θα μπορούσαν να παρατήσουν, ας πούμε, τα ανήλικα παιδιά τους, γιατί τους εξίταραν τα.. λιλιπούτεια μπούτια της Ρωσίδας. Αλλά, αυτό δεν είναι ανωμαλία, είναι…έρωτας, καψούρα!
Μια τρέλα στα μυαλά των αθρώπων. Και όχι μόνο σήμερα.
*ΑΝΤΙΦΩΝ Ο ΣΟΦΙΣΤΗΣ
87. – Απόσπασμα 44A, στήλ. 1-6 Diels-Kranz
Νόμος και φύση
Από τα έργα του σοφιστή Αντιφώντα -η ταύτισή του με τον ρήτορα, αν και πιθανή, παραμένει αμφιλεγόμενο ζήτημα- δεν σώζονται παρά μερικά αποσπάσματα. Ένα τέτοιο, σχετικά εκτενές απόσπασμα προέρχεται από το έργο που έφερε τον τίτλο Ἀλήθεια (η συγγραφή του πρέπει να τοποθετηθεί πριν από το 423 π.Χ.). Το έργο απαρτιζόταν από δύο βιβλία: το πρώτο πραγματευόταν ζητήματα γνωσιοθεωρητικά (μεταξύ άλλων προτεινόταν λύση για το μαθηματικό πρόβλημα του τετραγωνισμού του κύκλου), ενώ στο δεύτερο θίγονταν ζητήματα κοσμολογικά και ανθρωπολογικά. Θεμελιώδους σημασίας ήταν για τη συζήτηση των ανθρωπολογικών ζητημάτων η χαρακτηριστική για τη σοφιστική σκέψη αντίθεση νόμου-φύσης, η οποία σχετιζόταν με το ερώτημα αν οι κανόνες της κοινωνικής ζωής έχουν θεσπιστεί συμβατικά ή υπάρχουν εκ φύσεως, όπως επίσης αν έχουν απόλυτο ή σχετικό χαρακτήρα. Στον Αντιφώντα η αντίθεση παίρνει οξεία μορφή, αφού δηλώνεται ρητά ότι «τα περισσότερα θεσπίσματα του δικαίου αντιστρατεύονται τη φύση». Σύμφωνα με τις απόψεις του οι πράξεις των ανθρώπων κατευθύνονται από το «ωφέλιμο» (ξυμφέρον) για την ανθρώπινη φύση, το οποίο όμως εμποδίζεται από τους περιορισμούς του νόμου (= γραπτοί και άγραφοι νόμοι). Η συνηγορία του Αντιφώντα υπέρ της φύσης τον οδηγεί στη ριζοσπαστική θέση ότι όλοι οι άνθρωποι είναι ίσοι, και συνεπώς δεν είναι ορθή η διάκριση σε ανθρώπους κοινωνικά ανώτερους και κατώτερους, Έλληνες και βαρβάρους.
Στο παρατιθέμενο απόσπασμα ο Αντιφών εκθέτει στην αρχή την κρατούσα αντίληψη για τη «δικαιοσύνη». Το συμπέρασμα ότι ο νόμος αντιστρατεύεται τη φύση του επιτρέπει στη συνέχεια να αναπτύξει τα πλεονεκτήματα της φύσης και να διατυπώσει το κριτήριο του «ωφέλιμου» για τον άνθρωπο. Στο τέλος επιτίθεται εναντίον του νόμου, επειδή αυτός, με τον τρόπο που αποδίδεται η δικαιοσύνη, αδυνατεί να προστατεύσει όσους τον τηρούν.
| [1] …› δικαιοσύνη ‹οὖν› τὰ τῆς πό‹λεω›ς νόμιμα, ‹ἐν› ᾗ ἂν πολιτεύηταί τις, μὴ ‹παρ›αβαίνειν. χρῷτ᾽ ἂν οὖν ἄνθρωπος μάλιστα ἑαυτῷ ξυμφερόντως δικαιοσύνῃ, εἰ μετὰ μὲν μαρτύρων τοὺς νόμους μεγά‹λο›υς ἄγοι, μονούμενος δὲ μαρτύρων τὰ τῆς φύσεως· τὰ μὲν γὰρ τῶν νόμων ‹ἐπίθ›ετα, τὰ δὲ ‹τῆς› φύσεως ἀ‹ναγ›καῖα· καὶ τὰ ‹μὲν› τῶν νό‹μων› ὁμολογηθ‹έντ›α οὐ φύν‹τ᾽ ἐστί›ν, τὰ δὲ τῆς φύσεως φύν‹τα οὐχ› [2] ὁμολογηθέντα. τὰ οὖν νόμιμα παραβαίνων εἰὰν λάθῃ τοὺς ὁμολογήσαντας καὶ αἰσχύνης καὶ ζημίας ἀπήλλακται· μὴ λαθὼν δ᾽ οὔ· τῶν δὲ τῇ φύσει ξυμφύτων ἐάν τι παρὰ τὸ δυνατὸν βιάζηται, ἐάν τε πάντας ἀνθρώπους λάθῃ, οὐδὲν ἔλαττον τὸ κακόν, ἐάν τε πάντες ἴδωσιν, οὐδὲν μεῖζον· οὐ γὰρ διὰ δόξαν βλάπτεται, ἀλλὰ δι᾽ ἀλήθειαν. ἔστι δὲ πάν‹των› ἕνεκα τούτων ἡ σκέψις, ὅτι τὰ πολλὰ τῶν κατὰ νόμον δικαίων πολεμίως τῇ φύσει κεῖται· νενο‹μο›θ‹έ›τηται γὰρ ἐπί τε τοῖς ὀφθαλμοῖς, ἃ δεῖ [3] αὐτοὺς ὁρᾶν καὶ ἃ οὐ δεῖ· καὶ ἐπὶ τοῖς ὠσίν, ἃ δεῖ αὐτὰ ἀκούειν καὶ ἃ οὐ δεῖ· καὶ ἐπὶ τῇ γλώττῃ ἅ τε δεῖ αὐτὴν λέγειν καὶ ἃ οὐ δεῖ· καὶ ἐπὶ ταῖς χερσίν, ἅ τε δεῖ αὐτὰς δρᾶν καὶ ἃ οὐ δεῖ· καὶ ἐπὶ τοῖς ποσίν, ἐφ᾽ ἅ τε δεῖ αὐτοὺς ἰέναι καὶ ἐφ᾽ ἃ οὐ δεῖ· καὶ ἐπὶ τῷ νῷ, ὧν τε δεῖ αὐτὸν ἐπιθυμεῖν καὶ ὧν μή. ‹οὐ μὲ›ν οὖν οὐδὲν τῇ φύσει φιλιώτερα οὐδ᾽ οἰκειότερα, ἀφ᾽ ὧν οἱ νόμοι ἀποτρέπουσι τοὺς ἀν‹θ›ρώπ‹ους›, ἢ ἐφ᾽ ἃ ‹προ›τρέπουσιν‹·› τ‹ὸ δ᾽ αὖ› ζῆν ἐστι τῆς φύσεως καὶ τὸ ἀποθανεῖν, καὶ τὸ μὲν ζῆν αὐτ‹οῖς› ἐστιν ἀπὸ τῶν ξυμφερόντων, τὸ δὲ ἀποθανεῖν ἀπὸ τῶν μὴ [4] ξυμφερόντων. τὰ δὲ ξυμφέροντα τὰ μὲν ὑπὸ τῶν νόμων κείμενα δεσμὰ τῆς φύσεώς ἐστι, τὰ δ᾽ ὑπὸ τῆς φύσεως ἐλεύθερα. οὔκουν τὰ ἀλγύνοντα ὀρθῷ γε λόγῳ ὀνίνησιν τὴν φύσιν μᾶλλον ἢ τὰ εὐφραίνοντα· οὔκουν ἂν οὐδὲ ξυμφέροντ᾽ εἴη τὰ λυποῦντα μᾶλλον ἢ τὰ ἥδοντ‹α·› τὰ γὰρ τῷ ἀληθεῖ ξυμφέροντα οὐ βλάπτειν δεῖ, ἀλλ᾽ ὠφελεῖν. τὰ τοίνυν τῇ φύσει ξυμφέροντα τούτ‹ων› […]· κα‹ὶ οἵτινε›ς ἂν [5] παθόντες ἀμύνωνται καὶ μὴ αὐτοὶ ‹ἄρχ›ωσι τοῦ δρᾶν· καὶ οἵτινες ἂν τοὺς γειναμένους καὶ κακοὺς ὄντας εἰς αὐτοὺς εὖ ποιῶσιν· καὶ οἱ κατόμνυσθαι διδόντες ἑτέροις, αὐτοὶ δὲ μὴ κατομνύμε‹νοι.› καὶ τούτων τῶν εἰρημένων πόλλ᾽ ἄν τις εὕροι πολέμια τῇ φύσει· ἔνι τ᾽ ἐν αὐτοῖς ἀλγύνεσθαί τε μᾶλλον, ἐξὸν ἥττω, καὶ ἐλάττω ἥδεσθαι, ἐξὸν πλείω, καὶ κακῶς πάσχειν, ἐξὸν μὴ πάσχειν. εἰ μὲν οὖν τις τοῖς τοιαῦτα προς‹ϊ›εμένοις ἐπικούρησις ἐγίγνετο παρὰ τῶν νόμων, τοῖς δὲ μὴ προσϊεμένοις, ἀλλ᾽ ἐναντιουμένοις ἐλάττωσις, οὐκ ἀν›όνητον ἂν› ἦν τ‹ὸ τοῖς νό›μοις πεῖ‹σμα· [6] νῦν› δὲ φαίνε‹ται τοῖς› προσϊεμ‹ένοις› τὰ τοιαῦτα τὸ ἐ‹κ› νόμου δίκαιον οὐχ ἱκανὸν ἐπικουρεῖν· ὅ γε πρῶτον μὲν ἐπιτρέπει τῷ πάσχοντι παθεῖν καὶ τῷ δρῶντι δρᾶσαι· καὶ οὔτε ἐνταῦθα διεκώλυε τὸν δρῶντα δρᾶσαι. εἴς τε τὴν τιμωρίαν ἀναφερόμενον οὐδὲν ἰδιώτερον ἐπὶ τῷ πεπονθότι ἢ τῷ δεδρακό‹τι·› πεῖ‹σ›αι γὰρ δ‹εῖ› αὐτὸ‹ν το›ὺς τ‹ιμω›ρ‹ήσοντ›ας, ὡς ἔπαθεν, ‹καὶ› δύνασθαι ἀπ‹αιτ›εῖ δίκην ‹ἑλεῖ›ν. |
|
Δικαιοσύνη είναι να μην παραβαίνεις τους νόμους και τα έθιμα του κράτους, του οποίου είσαι πολίτης. Ο άνθρωπος θα αποκόμιζε από τη δικαιοσύνη την πιο μεγάλη ωφέλεια για το άτομό του, αν μπροστά σε άλλους ανθρώπους τηρούσε τους νόμους ως κάτι σημαντικό, ενώ αντίθετα, άμα είναι μόνος του χωρίς άλλους μπροστά του,[7] ακολουθούσε τις επιταγές της φύσης. Γιατί οι επιταγές του νόμου είναι αυθαίρετες, ενώ της φύσης είναι αναγκαίες· κι οι επιταγές των νόμων είναι συμβατικές και όχι από τη φύση, ενώ οι επιταγές της φύσης είναι ακριβώς το αντίθετο. Όποιος παραβαίνει τους νόμους και τα έθιμα, αν δεν υποπέσει στην αντίληψη αυτών που τα έχουν αποδεχτεί, αποφεύγει και τη ντροπή και την τιμωρία· ενώ αν δεν μείνει απαρατήρητος, δεν τα αποφεύγει. Απεναντίας, άμα παραβιάζει τις εγγενείς απαιτήσεις της φύσης πέρα από ένα όριο, το κακό γι᾽ αυτόν δεν μετριάζεται διόλου, αν μείνει απαρατήρητος απ᾽ όλους τους ανθρώπους ούτε γίνεται μεγαλύτερο, αν υποπέσει στην αντίληψη όλων των ανθρώπων. Γιατί η ζημιά που υφίσταται δεν είναι φαινομενική αλλά πραγματική. Αυτοί είναι οι λόγοι για τους οποίους εξετάζουμε όλα αυτά τα ζητήματα, επειδή τα περισσότερα θεσπίσματα του δικαίου αντιστρατεύονται τη φύση. Έχουν έτσι θεσπιστεί νόμοι για τα μάτια, τι πρέπει να βλέπουν και τι δεν πρέπει· το ίδιο και για τα αυτιά, τι πρέπει να ακούνε και τι δεν πρέπει· και για τη γλώσσα, τι πρέπει να λέει και τι δεν πρέπει· και για τα χέρια, τι πρέπει να κάνουν και τι δεν πρέπει· και για τα πόδια, πού πρέπει να πηγαίνουν και πού δεν πρέπει· και για το νου, τι πρέπει να επιθυμεί και τι δεν πρέπει. Ωστόσο εκείνα τα πράγματα που οι νόμοι τα απαγορεύουν στους ανθρώπους δεν είναι ούτε πιο συμφιλιωμένα με τη φύση ούτε πιο συγγενικά με αυτήν απ᾽ ότι εκείνα προς τα οποία οι νόμοι τους προτρέπουν να στραφούν. Επίσης, το να ζει κανείς είναι κάτι φυσικό, το ίδιο και το να πεθαίνει, και για τον άνθρωπο η ζωή συγκαταλέγεται σε όσα τον συμφέρουν, ενώ ο θάνατος σε όσα δεν τον συμφέρουν. Όσα πλεονεκτήματα ανάγονται σε ισχύοντες νόμους αποτελούν για τη φύση δεσμά, ενώ όσα ανάγονται στη φύση είναι απαλλαγμένα από περιορισμούς. Δεν αληθεύει, αν το εξετάσουμε σωστά, ότι όσα πράγματα προξενούν πόνο προάγουν την ανθρώπινη φύση περισσότερο απ᾽ όσο εκείνα τα οποία προκαλούν ευχαρίστηση· ούτε ότι όσα πράγματα προξενούν λύπη προάγουν την ανθρώπινη φύση περισσότερο[8] απ᾽ όσο εκείνα τα οποία προκαλούν ηδονή. Γιατί όσα πράγματα προάγουν στ᾽ αλήθεια την ανθρώπινη φύση δεν πρέπει να βλάπτουν αλλά να ωφελούν. Έτσι, όσα από αυτά είναι χρήσιμα από τη φύση […] …κι όσοι αμύνονται, όταν υποστούν επίθεση, ενώ οι ίδιοι δεν επιχειρούν να επιτεθούν πρώτοι· κι όσοι φέρονται με καλοσύνη στους γονείς τους, έστω και αν οι γονείς είναι κακοί απέναντι τους· κι όσοι δίνουν στους άλλους τη δυνατότητα να βεβαιώσουν κάτι μ᾽ έναν όρκο, ενώ στους ίδιους δεν δίνεται αυτή η δυνατότητα. Στις παραπάνω πράξεις θα μπορούσε κανείς να βρει πολλά τα οποία αντιστρατεύονται τη φύση: Συμβαίνει αυτές οι πράξεις να οδηγούν σε περισσότερο πόνο, ενώ λιγότερος πόνος θα ήταν κάτι εφικτό, και σε λιγότερη ευχαρίστηση, ενώ περισσότερη ευχαρίστηση θα ήταν δυνατή, και στο να υφίσταται κανείς κάτι κακό, ενώ θα μπορούσε να μη το υποστεί. Αν λοιπόν όσοι ασπάζονται τέτοιες αρχές λάμβαναν μια βοήθεια από την πλευρά των νόμων και, παράλληλα, όσοι δεν τις ασπάζονται δοκίμαζαν κάποια μείωση, η υπακοή στους νόμους δεν θα ήταν χωρίς πλεονεκτήματα. Είναι όμως φανερό ότι η δικαιοσύνη του νόμου δεν επαρκεί να προσφέρει ικανοποιητική προστασία σε όσους τα τηρούν αυτά. Καταρχήν επιτρέπει σε όποιον παθαίνει[9] κάτι να το πάθει και σε όποιον διαπράττει κάτι να το διαπράξει· ούτε στη μια περίπτωση εμπόδισε αυτόν που έπαθε κάτι να το πάθει ούτε στην άλλη περίπτωση αυτόν που διέπραξε κάτι να το διαπράξει. Κι όταν πρόκειται για την τιμωρία, η δικαιοσύνη του νόμου δεν είναι διόλου περισσότερο με το μέρος αυτού ο οποίος έχει υποστεί κάτι παρά με το μέρος εκείνου ο οποίος έχει διαπράξει κάτι. Διότι το θύμα θα χρειαστεί να πείσει τους κριτές ότι έχει υποστεί μια αδικία προκειμένου να αξιώσει να κερδίσει μια δίκη. (μετάφραση Νίκος Σκουτερόπουλος)
|