Η ΚΑΤΑΛΗΣΤΕΜΕΝΗ ΑΡΧΑΙΑ ΑΜΦΙΠΟΛΗ, ΔΙΚΑΙΩΝΕΙ ΤΟΝ ΕΛΓΙΝ!

Η ζωή του μοιάζει με μυθιστόρημα. Ο 82χρονος σήμερα, Κ.Ε. ανακαλεί μνήμες από την εποχή που ως νέος, περιπλανιόταν στους αρχαιολογικούς χώρους της Αμφίπολης και εξομολογείται ότι- όπως πολλοί άλλοι- άρχισε να επιδίδεται κι εκείνος στην παράνομη «συλλογή» πολύτιμων αντικειμένων από τάφους, τα οποία στην συνέχεια «πουλούσε στον έμπορο και έπαιρνε το μερτικό του». «Εδώ έσκαβαν όλοι….Οι αρχαιοκάπηλοι, όπως τους λένε, πάνε πρώτοι, οι αρχαιολόγοι φτάνουν μετά» αναφέρει ο 82χρονος που αποκαλύπτει ότι μετά το 1980, όλοι στην Αμφίπολη, προμηθεύτηκαν ανιχνευτές μετάλλων.

26.04.1956, Αμφίπολη: “Άρχισαν συστηματικές ανασκαφές στην Αμφίπολη σ’ ένα μεγάλο νεκροταφείο για να προστατευτεί η περιοχή από την αρχαιοκαπηλία. Πήρα την απόφαση να αρχίσω, παρά τις αδυναμίες, για να διασωθεί το καταπληκτικό πλήθος των κτερισμάτων. Ο τόπος ήταν γεμάτος σκάμματα και τομείς αρχαιοκαπήλων”.

Έτσι περιγράφει, στο ημερολόγιό του, ο αρχαιολόγος Δημήτρης Λαζαρίδης την αναγκαιότητα της έναρξης ανασκαφών στην Αμφίπολη και την προστασία της περιοχής από την Αρχαιολογική Εταιρεία, προκειμένου να χαρακτηριστεί άμεσα τότε, αρχαιολογικός χώρος, έτσι ώστε να βάλει “φρένο” στους αρχαιοκάπηλους, που πρόλαβαν πριν από αυτόν να ξεκινήσουν τις “εκσκαφές” και να συλήσουν ό,τι έβρισκαν μπροστά τους.

“…Στην Αμφίπολη ήρθαμε με την οικογένειά μου, όταν ήμουν επτά ετών” θα θυμηθεί ο 82χρονος, σήμερα, Κ.Ε. που εξιστορεί στο πρακτορείο ΑΠΕ-ΜΠΕ πώς μπήκε ο ίδιος στο “βασίλειο” της (παράνομης) συλλογής αρχαίων αντικειμένων, που αφθονούσαν, όχι μόνο στους αρχαιολογικούς χώρους της Αμφίπολης, αλλά και ολόκληρης της Ελλάδας.

Η ζωή του Κ.Ε θα μπορούσε κάλλιστα να αποτελέσει ένα συναρπαστικό μυθιστόρημα. Ακόμα και σήμερα, σε αυτή την ηλικία, η καρδιά του “χορεύει” κάτω από το στήθος, όταν μιλάει για το παρελθόν και τις (παράνομες) ανασκαφικές δραστηριότητές του.

Έφτασε για να σκάψει, από τις Σέρρες μέχρι και στις Μυκήνες, ενώ -όπως λέει, γελώντας- στη Βεργίνα έσκαψε πριν από τον Μανόλη Ανδρόνικο…

“Οι αρχαιοκάπηλοι, όπως τους λένε, πάνε πρώτοι, οι αρχαιολόγοι φτάνουν μετά” μας λέει και ξετυλίγει κάποιες πτυχές μιας διαδρομής, που παρόμοια διήνυσαν και διανύουν νύχτες, σε κάμπους και βουνά, χιλιάδες άλλοι “συνάδελφοί” του, κατακυριευμένοι, όπως κι αυτός, από το πάθος του σκαψίματος ή -αν θέλετε- τον “πυρετό του χρυσού”.

Παιδί πάμφτωχης προσφυγικής οικογένειας, άφησε μαζί με τους δικούς του, το 1927, τη Δράμα, με τα πολλά κουνούπια και την ελονοσία και κατέφυγαν νοτιότερα, στην Αμφίπολη.

“Τα πολλά κουνούπια της λίμνης και η ελονοσία ανάγκασαν τότε τους πρόσφυγες να φύγουν από εκεί. Άφησαν τότε τα ζώα τους ελεύθερα να τους οδηγήσουν- όπου εκείνα θα ησύχαζαν, εκεί θα εγκατασταίνονταν. Έτσι διάλεξαν και εγκαταστάθηκαν στον σημερινό οικισμό της Αμφίπολης που τότε τού δώσανε το όνομα Νεοχώρι (Γενίκιοη)” εξιστορεί ο 82χρονος.

“Η οικογένειά μου ήρθε από τη Δράμα το 1944. Ήμασταν κτηνοτρόφοι. Θυμάμαι που πήγαιναν τα γίδια να βοσκήσουν ψηλά εκεί, στον λόφο Καστά, είχε πολύ αέρα και μου άρεζε να ανεβαίνω στην κορυφή… Το 1953, πήγα φαντάρος. Στο χωριό είχε πολύ φτώχεια… Όταν γύρισα, μαζί με τον αδερφό μου ξεκινήσαμε να βγάζουμε τις οβίδες από τον λόφο. Είχαν μείνει πολλές από τον Βαλκανικό πόλεμο. Βγάζαμε μολύβια και ‘τούντσια’ και τα πουλούσαμε στη Θεσσαλονίκη, δώδεκα δραχμές το κιλό. Τις βρίσκαμε εύκολα, γιατί, όταν χτυπούσε η οβίδα, άφηνε ίχνη καπνού στα βράχια, ήταν ζεστή και άφηνε καπνούς. Υπήρχαν, όμως, τρύπες που δεν είχαν καπνούς. Σκάψαμε… ήταν τάφοι. Έτσι άρχισαν όλα” λέει ο Κ.Ε., “ξεδιπλώνοντας” τις μνήμες του στις πρώτες εκσκαφές των τυμβωρύχων και τις θεαματικές ανακαλύψεις τους.

“Εδώ έσκαβαν όλοι…Ο τόπος είναι ημίβραχος, έσκαβες δέκα πόντους και φαινόταν, αν ήταν σκαμμένος ο τάφος. Σκάβαμε κυρίως στην Ακρόπολη, απέναντι από το σημερινό Αρχαιολογικό Μουσείο, στα ‘καλά μνήματα’, έμειναν οι πλούσιοι εκεί. Άνοιξα πολλούς τάφους: αν ήταν γυναικείος ο τάφος, βρίσκαμε χρυσά σκουλαρίκια, περιδέραια και καρφίτσες, αν ήταν αντρικός κάποια αντικείμενα και δακτυλίδια. Πηγαίναμε βράδυ, ήμασταν το πολύ δυο-τρεις. Τα πουλούσαμε στον έμπορο και ο καθένας έπαιρνε το μερτικό τους. Η συναλλαγή γινόταν στη Θεσσαλονίκη. Αν έβρισκες κάτι, έπαιρνες τον έμπορο και του το έλεγες. Έβρισκαν και αγαλματίδια και τα πουλούσαν στους μεγάλους αρχαιοκάπηλους ή σε αυτούς που έκαναν συλλογές” θυμάται ο 82χρονος και συνεχίζει:

”(Το 1955) ήρθε ο αρχαιολόγος από την Καβάλα, ο Δημήτρης Λαζαρίδης και ξεκίνησε τις αρχαιολογικές εργασίες. Είχα βρει τότε τριάντα αγαλματίδια, δούλευα στον δρόμο και άνοιγα τη διακλάδωση προς το χωριό μέσα, φαρδαίναμε τον δρόμο, τριάντα κούκλες, περιστέρια “αλεπές” και γυναικεία πρόσωπα, τα παρέδωσα στο Λαζαρίδη. Δεν μου έδωσαν καμία αμοιβή… Μια μέρα, καθώς άνοιγε τον δρόμο η μπουλντόζα, πετάχτηκε ένα κεφάλι μαρμάρινο. Το παρέδωσα και αυτό, αλλά λεφτά δεν πήρα ακόμη“.

1964-1965: “Μετά την έρευνα του νεκροταφείου, προχώρησα στην έρευνα της πόλης. Επιχείρησα ένα πλήθος δοκιμαστικών τομών στην ομαλή έκταση της Αμφίπολης, όπου υπήρχαν οι παλαιοχριστιανικές βασιλικές. Οι έρευνες αυτές ήταν άκαρπες. Εντούτοις πίστευα ότι εδώ θα έπρεπε να βρισκόταν ο σημαντικότερος χώρος της πόλης και ίσως η Αγορά. Την πεποίθησή μου ενίσχυε το γεγονός ότι οι παλαιότεροι κάτοικοι του χωριού ονόμαζαν αυτό το χώρο Μπεζεστένι και ότι εδώ αποκαλύπτονταν, όταν όργωναν, αξιόλογα τυχαία ευρήματα, όπως επιγραφές και αγάλματα. Η πόλη αυτή, που έγινε αποικία των Αθηναίων στα χρόνια του Περικλή, δηλαδή την εποχή της μεγάλης ακμής της Αθήνας, είμαι βέβαιος πως ήταν ένα μεγάλο κοσμοπολίτικο κέντρο. Από τα πιο μακρινά μέρη υπήρχαν παροικίες στην Αμφίπολη. Και, φυσικά, υπήρχαν ντόπια εργαστήρια κοσμημάτων, γλυπτών, αγγειοπλαστικής” γράφει στο ημερολόγιό του ο Δημήτρης Λαζαρίδης.

“Εμείς δείξαμε τον Λαζαρίδη που ήταν η Νεκρόπολη” λέει ο 82χρονος Κ.Ε.

“Αλλά, όμως, το πλέον αξιόλογο κτίριο ήτο ναός παλαιοχριστιανικών χρόνων αποκαλυφθείς εις τη θέσιν Μπεζεστένι και εντός αγρού του Ιωσήφ Ευθυμιάδη, ανατολικώς της αποκαλυφθείσης εν έτει 1961 κιονοστοιχίας… Εντός της Κοινότητας Αμφιπόλεως, όπισθεν της οικίας του Γεωργίου Παπαδόπουλου, κατά τη διάνοιξη των θεμελίων δια την οικοδομήν της εκκλησίας του χωριού, είχε διαπιστωθεί η ύπαρξις ορθογώνιου σκάμματος επί του μαλακού βράχου… Διαπιστώθη ούτως ότι πρόκειται περί λαξευτού τάφου εκ των λεγόμενων μακεδονικών Ταφή, δεν διαπιστώθει ούδ΄ανευρέθησαν οστά” αναφέρει ο Δημήτρης Λαζαρίδης στα Πρακτικά της εν Αθήναις Αρχαιολογικής Εταιρείας έτους 1964, διαπιστώνοντας ότι αρχαιολογικοί τάφοι υπήρχαν, αλλά ήταν άδειοι.

“Ο Λαζαρίδης έβγαινε με μια τσάντα στο χωριό και μάζευε ό,τι μπορούσε, ζητούσε ό,τι είχε βρει ο καθένας να του το παραδώσει και τότε τα παρέδωσα και εγώ” σημειώνει ο Κ.Ε., η δράση του οποίου θα “φτάσει” μακριά και πέρα πλέον από την Αμφίπολη.

“Εγώ άρχισα από τους πρώτους” θα ομολογήσει στο ΑΠΕ-ΜΠΕ και θα συμπληρώσει: “πήγα παντού -μέχρι τις Μυκήνες- πηγαίναμε δύο- τρία άτομα, ξέραμε πού ήταν, ψάχνοντας τα έβρισκες. Πήγα στη Βεργίνα πριν από τον Ανδρόνικο. Ήμασταν τέσσερα άτομα και πήγαμε τρία μέτρα βάθος, βρήκαμε ένα φτυάρι σπασμένο, πήγαν άλλοι πριν από εμάς” θα πει απογοητευμένος και θα τονίσει: “πρώτα πάνε οι αρχαιοκάπηλοι σε έναν αρχαιολογικό χώρο και μετά οι αρχαιολόγοι… αυτοί διαβάζουν μόνο στα βιβλία…”.

“Στην Ορμύλια της Χαλκιδικής με συνέλαβαν. Αλλά δεν ήμουν εκεί, το κάνανε συνωμοσία ο διοικητής Ασφαλείας, ο Οικ., με άλλα ‘κοπρόσκυλα’ της δουλειάς, τρώγανε μαζί φαίνεται, πλήρωσα 1.700.000 δραχμές, για να μην μείνω φυλακή, για μένα και τον αδερφό μου, είπαν πως οδηγούσα μπουλντόζα: εγώ δίπλωμα δεν είχα… Θυμάμαι, ένα βράδυ του 1977 ήμασταν στο Μελισσουργό της Ν. Απολωνίας, κάτω στον δρόμο -Παζαρούδα λέγεται το χωριό- εκεί ψάχναμε, κάποιος μας πρόδωσε και ήρθε η αστυνομία, μας έπιασε και μας πήγε στα Λαγκαδίκια. Εγώ ήμουν τολμηρός, θαρραλέος. Εγώ θα την κοπανήσω, είπα στον αδερφό μου, βγαίνω από την πόρτα και τρέχω, δύο τη νύχτα, πάω στον ταξιτζή στον γιο του προέδρου. Ήταν μια γριά Πόντια, δικιά μας. ‘πάντον, όπου θέλει, μπορεί να έχει άρρωστο’ λέει του γιου της. Τού λέω Θεσσαλονίκη πρέπει να πάω, έχω άρρωστο στο νοσοκομείο- ψέματα τού είπα. Το πρωί παίρνει ο διοικητής και μου λέει: την κοπάνησες, έτσι;. Τι να κάνω, τού είπα… Έτσι, ένα βράδυ έφυγα και από τη Ζίχνη. Δικαστήκαμε, έφαγα πενήντα μέρες φυλακή, πληρώσαμε… Τώρα είναι κακούργημα, τότε ήταν πλημμέλημα. Δεν πλήρωναν οι αρχαιολογικές υπηρεσίες, δεν υπήρχε ούτε φύλακας, ούτε τίποτα, ούτε ήταν χαρακτηρισμένα αρχαιολογικά. Πολλή φτώχεια. Με αυτά ίσα ίσα που συντηρούνταν ο κόσμος… άλλοι έπαιρναν τα λεφτά” μας λέει ο Κ.Ε., χωρίς, ωστόσο, να μας αποκαλύπτει ποιοι τα έπαιρναν.

“Μετά το 1980, όλοι στην Αμφίπολη πήραν μηχανήματα ανιχνευτές. Τριάντα άτομα κάνανε όλη τη δουλειά- ήταν και Διοικητές μέσα και αυτοί μπερδεύονταν με τα αρχαία. Το 1994 παρέδωσα κάποια αντικείμενα στην αρχαιολογική υπηρεσία, τα εκτίμησαν με ένα ποσό, αλλά ακόμη δεν μου τα πλήρωσαν. Το 2006 τους παρέδωσα πέντε χάλκινα και δύο ασημένια νομίσματα ρωμαϊκών χρόνων, ένα χάλκινο νόμισμα βυζαντινών χρόνων, ένα στάθμιο και μία χάλκινη αιχμή βέλους. Τα κοστολόγησαν περίπου 900 ευρώ, αλλά δεν μου τα πληρώσανε ακόμη” συμπληρώνει και μας δείχνει και αποδεικτικά στοιχεία των όσων υποστηρίζει.

“Τώρα τα παράτησα, γέρασα… Στις τελευταίες ανασκαφές στον Τύμβο Καστά, εγώ έδειξα στον αρχιφύλακα της Περιστέρη την είσοδο του Τύμβου. Τού έδωσα και σχεδιάγραμμα, το έχουν” θα μας πει, με έκδηλη την υπερηφάνεια στο βλέμμα και τη φωνή, προτού μας αποχαιρετήσει.

“Οργιάζουν”, στη Μεσολακιά, οι φήμες και οι συζητήσεις για την αρχαιοκαπηλία

Την ίδια ώρα, λίγα χιλιόμετρα μακριά από την Αμφίπολη, στη γνωστή πλέον Μεσολακιά, οι φήμες για την αρχαιοκαπηλία δίνουν και παίρνουν. “Υπήρχαν άνθρωποι στην Αμφίπολη που δεν δούλεψαν ποτέ, μάζευαν μπίλιες και έβρισκαν και τα νομίσματα. Τα νομίσματα τα έβρισκες περπατώντας. Εμείς ήμασταν αγρότες, αυτοί όλη μέρα έψαχναν και όλη τη νύχτα έσκαβαν” θα μας πουν και θα συνεχίσουν: “Όταν ξεκίνησαν να ανοίγουν τους τάφους, ερχόταν κόσμος από όλες τις περιοχές, είχαν διασυνδέσεις παντού. Τους συνελάμβαναν, πήγαιναν στα δικαστήρια. Τους έβαζαν από τη μια πόρτα και από την άλλη τους έβγαζαν. Είχαν… μπάρμπα στην Κορώνη. Έτρωγαν πολλοί από αυτή τη δουλειά… Αν πούμε πολλά, θα γίνουμε κακοί” θα μας πουν κάτοικοι της Μεσολακιάς, διατηρώντας την ανωνυμία τους, αλλά χωρίς να μας αποκρύψουν πως και αυτοί έβρισκαν διάφορα νομίσματα στα χωράφια τους.

“Παλιά ψάχνανε με τσάπες, άρπαζαν ό,τι μπορούσαν και έφευγαν, γι’ αυτό και βρήκαμε πολλά νομίσματα και αγαλματίδια στους τάφους. Σήμερα, είναι αλλιώς. Όσο για το ‘κύκλωμα’, αυτό μπορεί να είναι κλειστό, αλλά τα νέα μαθαίνονται γρήγορα -από τον έναν στον άλλο. Αν γίνει η αρχή, σε βρίσκουν εύκολα” θα δηλώσει στο ΑΠΕ-ΜΠΕ Σερραίος, ο οποίος φέρεται να έχει εμπλακεί στο παρελθόν σε υπόθεση αρχαιοκαπηλίας, για να προσθέσει:

“Πριν από δυο χρόνια, μετά από εξάμηνες παρακολουθήσεις, προσήγαγαν περισσότερα από 120 άτομα στη Β. Ελλάδα με την κατηγορία της αρχαιοκαπηλίας, έπιασαν και τον ‘εγκέφαλο’ και αρκετοί είναι στη φυλακ… Με παρακολουθούσαν και μένα, κάνανε έρευνα και στο σπίτι. Δεν είχα τίποτα, παρά μόνο ένα ‘βρώμικο’ τηλέφωνο μέσα σε έξι μήνες, που ήθελε κάποιος να μου πουλήσει νομίσματα. Σε ένα κύκλωμα αρχαιοκαπηλίας δεν υπάρχει τρόπος για να μπεις ή να βγεις. Ερασιτέχνες δεν υπάρχουν. Όταν βγάζεις κέρδος από αυτή τη δουλειά, τότε είσαι επαγγελματίας”.

Ο ίδιος υποστηρίζει πως οι πρώτοι αρχαιοκάπηλοι ήταν οι αρχαίοι Έλληνες: “Το πρωί τους έθαβαν και το βράδυ τους έκλεβαν. Όπου είχε χρυσό, άνοιγαν μια τρύπα και τα έπαιρναν. Κάποιοι λένε ότι οι Ρωμαίοι εκπαίδευαν και μαϊμούδες… μαϊμού την έκανε τη δουλειά, τα μάζευε και τα πήγαινε στην τρύπα. Ο τρύπες δεν γίνονταν τυχαία… Οι εννιά στους δέκα στην Αμφίπολη έκαναν αυτή τη δουλειά και πολλοί πέθαναν από τις αναθυμιάσεις”.

Από την πλευρά του, ο επί 12 χρόνια συνεργάτης του Δημήτρη Λαζαρίδη, Κώστας Βαρύτας, θυμάται: “Όταν ανοίγαμε έναν τάφο με τον Δημήτρη τον Λαζαρίδη, ο αρχαιολόγος μας απομάκρυνε για να πάρει, όπως έλεγε, ο τάφος αέρα. Όταν βρέθηκε ο μεγάλος τάφος, κάτω από το μουσείο, ο Λαζαρίδης μας είπε να φύγουμε όλοι μακριά για να μην πάθει κάποιος κανένα κακό. Ήταν πολλοί αυτοί οι αρχαιοκάπηλοι που πέθαναν τότε από τις αναθυμιάσεις”.

Την ίδια ώρα, στο μικρό καφενεδάκι της Μεσολακιάς, η συζήτηση γυρίζει από ένα “κοινό μυστικό”, όπως το αποκαλούν οι περισσότεροι θαμώνες: όσοι είναι οι κάτοικοι της Αμφίπολης, σε διπλάσιο αριθμό θα έβρισκες στα σπίτια τους ανιχνευτές μετάλλων…”

 1. Είναι γνωστό πως για πολλούς αιώνες, μιλιούνια “επιδρομέων” ξεγύμνωσαν  τη γη της Ελλάδας από τα   “σεβάσματά” της , τα  ευκλεή έργα τέχνης και τον “κόσμο” της , ό,τι, δηλαδή, πιο πολύτιμο, μαζί με τα υπόλοιπα  “γράμματα” και τις επιστήμες,  παράδωσαν σε μας τους Νεο-΄Ελληνες οι Αρχαίοι “πρόγονοι” . Ρωμαίοι, χριστιανικό Βυζάντιο, Οθωμανοί, Ευρωπαίοι και τέλος οι ίδιοι οι ΄Ελληνες, κυρίως οι Νεο-΄Ελληνες, καταλήστεψαν ή κατέστρεψαν τον αρχαιολογικό πλούτο της χώρας με πρωτοφανή μανία.

Τεράστια η έκταση  της αρχαιοκαπηλίας και της ζημιάς  από τη μια ως την άλλη ακρη της Ελλάδας και απίστευτατα  τα κέρδη από τις αγοραπωλησίες αυτού του πλούτου, που αποκόμισαν-αποκομίζουν οι αρχαιοκάπηλοι έμποροι ,οι λογής άρπαγες  και οι ασεβείς. Πλούτο που  τον παράδωσαν “βορά”, για να   στολίσουν οι ανίεροι ξένες ,”ξιπασμένες” πόλεις και μεγάλα ευρωπαϊκά μουσεία, ιδιωτικές κατοικίες και συλλογές. Ακόμα και για να χρησιμοποιήσουν τις πέτρες και τους κίονες των ναών, ως οικοδομικό υλικό για το κτίσμο χριστιανικών ναών, αλλά και μαντριών και σταύλων για τα ζώα  τους, δε δίστασαν οι άθλιοι συν-Έλληνες.

Μιλάμε για απέραντη λεηλασία για ένα διηνεκές έγκλημα, που συνεχίζεται να συντελείται,  σχεδόν ατιμώρητο,  μέχρι σήμερα. Οι συλλήψεις που διατυμπανίζει η αστυνομία (για ευνόητους λόγους) είναι ένας στην πργματικότητα ελάχιστος, εντελώς ασήμαντος  αριθμός.

Εκατοντάδες χιλιάδες συν-Ελληνες  από την Ορεστιάδα ως την Ιεράπτερα και από την Κέρκυρα ως τη Χίο , φορτωμένοι ανιχνευτές μετάλλων και άλλων θαμμένων αντικειμένων, περιδιαβάζουν ανενόχλητοι τη χώρα, συνήθως “μεταμφιεσμένοι” σε τουρίστες κια κατασκηνωτές . Με υπερμεγέθεις εκσκαφείς και τρυπάνια (άλλοι πιο θρασείς κουβαλάνε ολόκληρες  μπουλντόζες) σκάβουν προκλητικά και άφοβα, όπου γουστάρουν, ξεθάβουν  αντικείμενα πάσης φύσεως, καταστρέφουν άλλα και κρατούν εκείνα που νομίζουν πως είναι εμπορεύσιμα. Κι αυτό το “βιολί”, συνεχίζεται πολλά χρόνια τώρα, χωρίς στην ουσία ούτε φύλαξη των “ιερών τόπων” να υπάρχει, αλλά,όπως είπαμε, και ελαχιστος αριθμός αρχαιοκαπήλων να συλλαμβάνεται.

΄Ολη η υφήλιος πια γνωρίζει πως οι  περισσότεροι ΄Ελληνες, λάτρεις της καθιστικής ζωής, της ξάπλας, της ευμάρειας  και  της αρπαχτής , ονειρεύονται να “πιάσουν την καλή” με μια έξυπνη ληστεία, με μια καλοστημένη κομπίνα, με μια αεριτζίδικη “δουλειά”-μπίζνα και φυσικά με  ένα τυχερό ξέθαμα “θησαυρού” (λίρες,  χρυσάφι, αρχαία αγάλματα και νομίσματα).

Η αρχαιοκαπηλία στην Ελλάδα ήταν και είναι επάγγελμα και χόμπυ. Σε χωριά και πόλεις, “από εποχής” στρατηγού Μακρυγιάννη, σκάβουν  σε βουνά και κάμπους, γκρεμίζουν  σπίτια ερειπωμένα , ξελακώνουν  χωράφια, αναζητούν, όπου  φανταστεί ανθρώπου νους, τον…χαμένο θησαυρό του “Αλήπασα”, των Τούρκων, που φοβισμένοι  στις παραμονές της ελληνικής επανάστασης από τις φήμες για τον ξεσηκωμό των Ραγιάδων, έθαβαν εδώ και κει τα χρυσά και τα “ανάχρια” τους, μέχρι να λήξει το κακό και  ξαναγυρίσουν και έφευγαν πανικόβλητοι στα  κεντρικά Κάστρα.

Τέτοιους “οθωμανικούς” θησαυρούς, βέβαια,δε βρίσκουν οι  τυχοδιώκτες, τουλάχιστον σήμερα, ούτε τενεκέδες με λίρες  από την εποχή  της Κατοχής και του Αντάρτικου. Αλλά, αρχαία αντικείμενα, κυρίως αγαλματίδια και νομίσματα, ξεθάβουν στο σωρό και ή τα καταστρέφουν ή τα σκοτώνουν στη “μαύρη” για “ένα κομμάτι ψωμί”.

Τέτοιος άθλιους  συμπατριώτες ,που αξιώνουν να τους αποκαλούμε και  ΄Ελληνες, διαθέτει ο τόπος. Όταν, όμως, πουλάς και την ίδια σου τη “μάνα”, τί αυτο-εκτίμηση να έχεις και τί σεβασμό να έχουν οι άλλοι  για πάρτη σου;

2.  ΤΟ “ΣΥΓΚΡΟΤΗΜΑ ΛΑΜΠΡΑΚΗ” ΚΑΙ Ο… ΠΟΝΟΣ ΤΟΥ ΓΙΑ ΤΑ ΑΡΧΑΙΑ ΜΑΣ!

Διαβάζοντας το απόσπασμα  από την εφημερίδα ΤΟ ΒΗΜΑ, θυμήθηκα με πίκρα  εκείνες τις ύβρεις του “συγκροτήματος” και συγκεκριμένα της δημοσιογράφου Μαίρης Αδαμοπούλου, που ως “Φοίβη” στα ΝΕΑ  , μας είχε περιλάβει το 2009 και…”πού μας πονεί και πού μας σφάζει”, γιατί τολμήσαμε τότε οι… απάτριδες προδότες να πούμε το αυτονόητο πως, δηλαδή, ευτυχώς που πήρε ο ΄Ελγιν τα μάρμαρα. Τουλάχιστον, τα διαφύλαξαν οι Εγγλέζοι μέχρι σήμερα από το αρχαιοκαπηλικό πυρετό των συμπατριωτών μας και των ξένων περιηγητών, παλιά και σήμερα.

Να βάλουμε κάποια αποσπάσματα από εκείνον τον “πόλεμο λάσπης”  που μας ξεκίνησε  με τα δημοσιεύματά της η δημοσιογράφος  του ΔΟΛ Μαίρη Αδαμοπούλου (για χρόνια   και τούτη ξεζούμιζε την “κόττα με τα χρυσά αυγά” (διάβαζε ΕΡΤ!)

       Homo-Naturalis.gr (“ΠΑΡΑΔΟΣΕΙΣ ΜΑΘΗΜΑΤΩΝ”)

Η κυρία Μαίρη Αδαμοπούλου εκθέτει  στο “Βιβλιοδρόμιο” (4-5/7/09,σελ.14) τις απόψεις της για τη “βέβηλη κλοπή” των γλυπτών του Παρθενώνα από τον ΄Ελγιν…

——————————————————-

2.Τα “μάρμαρα” τα μετέφερε ο  Ελγιν στη Βρετανία, όχι για να τα πουλήσει,όπως ισχυρίζεται η δημοσιογράφος (και ιστορικός;) κυρία Αδαμοπούλου, αλλά για να στολίσει με κάποια από αυτά το αρχοντικό του  και για να τα διαφυλάξει, τόσο από την Οθωμανική αδιαφορία, όσο και από την καταστροφική μανία των Ορθοδόξων νεοελλήνων.Οι Ελλαδικοί κατά τη βυζαντινή περίοδο,αλλά και αργότερα  κατέστρεφαν με πρωτοφανή μανία τα μνημεία της αρχαιότητας, για να χτίσουν πάνω σε αυτά εκκλησιές (“ες έδαφος φέρειν”), να τα χρησιμοποιήσουν ως οικοδομικά υλικά στις στάνες για τα ζωντανά τους ή στα κονάκια τους  και μέχρι την επανάσταση του ΄21, για να πουλούν πάσης φύσεως “μάρμαρα” στους “περιηγητές” και τους “λόρδους”, που λυμαίνονταν εκείνη την περίοδο  τον ελλαδικό χώρο. Ο Μακρυγιάννης,μάλιστα, είναι εξοργισμένος στα απομνημονεύματα του για αυτή τη συμπεριφορά των Ελλήνων απέναντι στα μνημεία.-Να τα σεβόσαστε,να μην τα καταστρέφετε,να μην τα πουλάτε,τους συμβουλεύει.Εμείς γι αυτά πολεμήσαμε…

3.Ο ΄Ελγιν δεν ήταν φυσικά και ο αγνότερος των Εγγλέζων.Ούτε καμιά διάθεση έχουμε να τον “αγιοποιήσουμε” ούτε να τον αναγορεύσουμε σε φιλέλληνα (φιλότεχνος,ναι,ήταν). Οπωσδήποτε, είχε τους δικούς του ιδιοτελείς λόγους για να “μετακομίσει” τα μάρμαρα στην Αγγλία. Αλλά, και αν ο πρώτος λόγος δεν ήταν αυτός που μνημονεύσαμε (η σωτηρία των γλυπτών) και ήταν η αλαζονεία και ο κομπασμός του Λόρδου να στολίσει το νεόδμητο “παλάτι” του και πάλι δε μειώνει την αξία της μεταφοράς, αφού, εξαιτίας αυτής και χάριν αυτής, τα μάρμαρα είναι σήμερα ακέραια  και μάλιστα φυλαγμένα σε ένα από τα μεγαλύτερα και καλύτερα εξοπλισμένα μουσεία του κόσμου.Αν είχαν αφεθεί στην Ακρόπολη και δεν είχαν μεταφερθεί τότε, το πιθανότερο είναι σήμερα να είχαν καταστραφεί  ή εξαφανιστεί.

4.Είναι εντελώς ανυπόστατα αυτά, που αναφέρει η αρθρογράφος για βούρτσες,χλωρίνες και πατσαβούρια, που χρησιμοποίησαν οι ΄Αγγλοι για να ασπρίσουν τα μάραμαρα! Ε,ολίγη σεμνότης δε θα έβλαπτε. Στη χώρα μας, μέχρι χτες, η συντήρηση έργων τέχνης ούτε σαν έννοια ήταν γνωστή (εμείς, για παράδειγμα, στο αρχαιολογικό τμήμα δε  διδαχτήκαμε τίποτα σχετικό), ενώ στην Αγγλία ήδη από τον 1890, υπάρχει ειδικότητα συντήρησης έργων τέχνης. Να λέμε πως οι αχαιολόγοι του Βρετανικού μουσείου έπλυναν με χλωρίνες τα γλυπτά, πέρα από το ότι είναι “χωροφυλακίστικο” και σαν αστείο , εκθέτει και όσους αγνοούν πως η συντήρηση έργων τέχνης, ως επιστήμη, θεμελιώθηκε και αναπτύχθηκε στην Αγγλία. Λίγη αιδώς και λιγότερος εθνικισμός, αν μη τι άλλο επιβάλλονται, όταν μιλάμε για έναν άλλο λαό και μάλιστα πολύ πιο προχωρημένο και στην έννοια της δημοκρατίας και στις επιστήμες απ΄όσο εμείς οι Νεοέλληνες.

Αλλά,το ζητούμενο από αυτή την απάντησή μας δεν είναι, ούτε κατά διάνοια, να ψέξουμε την αρθρογράφο, αλλά για να επισημάνουμε, κάποιες ιστορικές αλήθειες που είναι απαραίτητο να λέγονται στη χώρα μας-και μάλιστα από Έλληνες-την οποία πολλοί ξένοι τη χαρακτηρίζουν ως χώρα που περισσεύει ο εθνκισμός και ο ρατσισμός. Δεν αξίζει η Ελλάδα τέτοιων χρακτηρισμών. Συγκεκριμένα,λοιπόν:

3.Το Βρετανικό μουσείο εκμεταλλεύτηκε οκονομικά τα γλυπτά,αλλά και τα διέσωσε και τα διατήρησε σε άριστη κατάσταση,όπως ιδίοις όμμασι, διαπιστώσαμε πολλές φορές. Κανείς δε γνωρίζει αν θα υπήρχαν σήμερα τα συγκεκριμένα μνημεία, αν ο ΄Ελγιν,έστω και για ιδιοτελείς λόγους, όπως είπαμε, δεν τα διέσωζε από την αδιαφορία των Οθομανών και την καταστροφική μανία των Ορθοδόξων Νεοελλήνων.