Σι Τζινπίνγκ: Στη Ρωσία ο Κινέζος ηγέτης την επόμενη εβδομάδα
****
“Στην πολιτική υπάρχουν πράγματα που λέγονται, αλλά δεν γίνονται και πράγματα που γίνονται αλλά δεν λέγονται”. (Κων. Καραμανλής)
Είθισται να λέμε για τους Αμερικανούς πως φυτρώνουν εκεί που δεν τους σπέρνεις. ΄Η …τούμπαλιν. Κι είναι αλήθεια. ΄Οση και αφέλεια ή συμπάθεια στην υπερδύναμη κι αν κουβαλά κανείς, δεν μπορεί να απαντήσει με λογικές ερμηνείες σε ερωτήματα, όπως -τί ήθελαν οι Αμερικανοί στην Κορέα ή το Βιετνάμ και πιο νωρίς, γιατί δεν ήταν στην Ευρώπη, την ώρα που έπρεπε να πολεμούν με τους συμμάχους το αιμοβόρο κτήνος του Ναζισμού; Για να μην κάνουμε άλλα, όμοια άλματα, ανεξήγητης συμπεριφοράς πίσω στην παλιά (αν και καινούριες οι ΗΠΑ) ιστορία τους.
Στις ημέρες μας δυο πρόεδροι υπήρξαν Kατάρα για τον κόσμο και το Aνάθεμα θα τους συνοδεύει στην Ιστορία. Οι αποφάσεις τους,, είτε προσωπικές είτε των συμβούλων τους, χρεωμένς όμως σ ΄αυτούς, δεν είχαν επιπτώσεις μόνο στην ίδια την Αμερική αλλά σε ολόκληρο τον κόσμο, δοθέντος πως κάθε δρώμενο στις ΗΠΑ, ακόμα και πολιτιστικό, ταξιδεύει με ταχύτητα αστραπής, μια και… « όταν φταρνίζεται η Αμερική, κρυώνει ολόκληρος πλανήτης!»
Το ζητούμενο, όμως, σε μια απόλυτη ιστορική κρίση, είναι τούτο: Πόσο τα πράγματα είναι, όπως δείχνουν; Στην παγκόσμια πολιτική και τη διπλωματία , πάντως, έχει επανειλημμένα διαπιστωθεί πως δεν ισχύει κανένας τέτοιος κανόνας . Το φαινομενικά μαύρο, είναι στην ουσία άσπρο, αλλά μπορεί και συνδυασμός χρωμάτων… ουράνιου τόξου. Δε νιώθεις ποτέ ασφαλής στην Ιστορία με τις απόλυτες κρίσεις. Πάντα οφείλεις να κρατάς…μικρό καλάθι.
Να επικεντρωθούμε σε δυο παραδείγματα: 1. Η εισβολή το Τζορτζ Μπους στο Ιράκ το 2003. 2. Η απραξία του Ομπάμα το 2014 στην κατάληψη της Κριμαίας από το Ρώσο Χίτλερ.
Σπουδαίοι ιστορικοί, μεταξύ αυτών ο Αμερινανός Ζιν Χάουαρντ , έχουν με αυστηρότητα και απόλυτη ,κατηγορηματική πεποίθηση καταδικάσει την εγκληματική εισβολή των Αμερικανών στην Ιράκ,τάχα για την…εξάλειψη της τρομοκρατίας. Και δεν είναι λίγοι που θεωρούν τον Τζορτζ Μπους το νεότερο, εγκληματία πολέμου. Συνυπογράφουμε αυτές τις ιστορικές απόψεις και τις κρίσεις, έστω και στην απόλυτη μορφή που τις διακρίνει.
Όμως, η περίπτωση Μπαράκ Ομπάμα, διαφέρει. Η εγκληματική αδράνεια και αναποφασιστικότητα, η παντελής έλλειψη πολεμικής αντίστασης, απέναντι σε ένα Nέο Χίτλερ (τα σχέδια του οποίου δεν μπορεί οι Αμερικανοί που βλέπουν 100 χρόνια μπροστά, να μη τα γνώριζαν ποια είναι) πώς εξηγούνται με μια κρίση χωρίς διάζευξη;
Αν δε υπήρξε ο ίδιος ο Ομπάμα και οι σύμβουλοί του εντελώς ανιστόρητοι, αφελείς , γενικώς «αδιάβαστοι» και πιάστηκαν στον ύπνο, τότε μιλάμε για ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΓΚΑΦΑ ΟΛΚΗΣ . Και για έναν πρόεδρο, εντελώς ακατάλληλο και “λίγο” για εκείνη την κρίσιμη ιστορική καμπή.
Αν γίνονταν τότε «αλλιώς» τα πράγματα, αν έστω ,για να μην υπάρξει πολεμική σύγκρουση, oi Αμερικανοί επεφύλασσαν και στον δικτάτορα της Ρωσίας την τύχη του επίσης παρανοϊκού αρχηγου της Αλ Κάιντα, Οσάμπα μπιν Λάντεν ,όλα σήμερα θα ήταν διαφορετικά.
΄Όμως; Αν δεν είναι αυτή η ορθή ιστορική κρίση ; Η κρίση χωρίς, όπως είπαμε, διάζευξη; ΄Ηταν, όντως, ένας ανίκανος πρόεδρος ο Ομπάμα να αντιληφθεί το αυτονόητο ιστορικά ή…μήπως δέχτηκε να παίξει ένα βρώμικο παιχνίδι που κάποια στιγμή γύρισε μπούμερανγκ και τελικά έχασε; Και μαζί με αυτόν, ολόκληρος ο κόσμος!
Τώρα, φυσικά, το φυσάνε και δεν κρυώνει. Αμερικανοί και Ευρωπαίοι. Και πώς να ομολογήσουν πως πιάστηκαν τέτοια κορόιδα; Πως είναι στ΄ αλήθεια…Αμερικανάκια και τους την έφερε η Αρκούδα του Βορρά;
Δείτε τί επισημαίναμε τότε εδώ, που παρακολουθούσαμε με άγρυπνο ιστορικό μάτι τα δρώμενα της εισβολής του “Τσάρου” στην Αν. Ουκρανία το Μάρτη του 2014. Και αναρωτιόμαστε. Μήπως είχε δίκιο ο δικός μας εδώ…Εθνάρχης, όταν έλεγε την περίφημη εκείνη φράση “στην πολιτική υπάρχουν πράγματα που λέγονται, αλλά δεν γίνονται και πράγματα που γίνονται αλλά δεν λέγονται”; (!)
Homo-Naturalis.gr (28.03.14)
ΑΠΟΔΥΝΑΜΩΜΕΝΟΣ΄Η “ΜΙΛΗΜΕΝΟΣ ΟΜΠΑΜΑ”; ΜΙΑ ΠΑΡΑΚΕΚΙΝΔΥΝΕΥΜΕΝΗ ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΥΠΟΘΕΣΗ.
Σε παλιότερο κείμενό μας λέγαμε πως η Αμερική παίρνει “μηδέν” στην ιστορία, εξαιτίας της ανιστόρητης και προκλητικής στάσης της κατά καιρούς σε διάφορα κρίσιμα διεθνή θέματα, αλλά και των αναίτιων ή αδικαιολόγητων ενεργειών της σε βάρος άλλων χωρών, όπως εισβολές, επιθέσεις, ακόμα και (άμεσα ή έμμεσα) συλλήψεις ή εκτελέσεις ξένων ηγετών ή και απλών πολιτών, γιατί κρίθηκαν ένοχοι , σύμφωνα με τα …συμφέροντα ή την οπτική -ιδεολογική γωνία της υπερδύναμης.
Αυτός είναι ο λόγος που σήμερα στα ιστορικά γεγονότα της Κριμαίας, όσοι γνωρίζουν από ιστορία, αλλά και διεθνή πολιτική, μένουν άναυδοι από της στάση της Αμερικής. Είναι ,τουλάχιστον, περίεργο ο πρόεδρος Ομπάμα να στέκεται αδιάφορος στην ουσία μπροστά στη σοβαρή κρίση που δημιούργησε ο δικτάτορας της Ρωσίας για ολόκληρο τον κόσμο και να προσπαθεί τάχα να λύσει το πρόβλημα με ευχολόγια, απειλές της “πλάκας” , μέτρα-ημίμετρα και μπόλικες υποκριτικές συμβουλές στον τρελαμένο Πούτιν ,να …ησυχάσει.
Η Αμερική που μέχρι πρόσφατα “δε δεχόταν μύγα στο σπαθί” της, που δικαίως ή αδίκως πάμπολλες φορές, όπως είπαμε ,ακόμα και για ήσσονος σημασίας τοπικά θέματα, αναλάμβανε εκστρατείες, εισβολές σε άλλες χώρες, βομβάρδιζε αμάχους και διέπραττε σωρό πολεμικά εγκλήματα και άλλες βιαιότητες, σήμερα σαν να απεκδύθηκε τον παλιό της εαυτό, δείχνει σε πρώτη ματιά να φοβάται να αναμετρηθεί με τον παρανοϊκό δικτάτορα της Ρωσίας.
Εξεστράτευσε στο Βιετνάμ και το ισοπέδωσε, χωρίς ουσιαστικό λόγο, επικαλούμενη προσχήματα και αφορμές ,που σε καμιά περίπτωση δεν υπήρξαν πραγματικές αιτίες. Εισέβαλε στο Ιράκ, για να τιμωρήσει το Σαντάμ Χουσείν, πάλι με προφάσεις και ασύστολα ψεύδη, όπως αυτό της κατοχής χημικού οπλοστασίου από τον Ιρακινό δικτάτορα. Βομβάρδισε περιοχές της παλιάς Γιουγκοσλαβίας και χρησιμοποίησε ακόμα και εμπλουτισμένες βόμβες με ουράνιο από τις οποίες μολύνθηκε ολόκληρη η Βαλκανική Χερσόνησος και τις συνέπειες τίς υφίσταται η περιοχή, ακόμα μέχρι σήμερα.
Πρόσφατα ,στη διάρκεια της έκρηξης των μεγάλων κινητοποιήσεων στη λεγόμενη “Αραβική άνοιξη” στην Αίγυπτο, τη Λιβύη, τη Συρία (κι αλλού) ,φανερά ή κρυφά και σε συνεργασία με την Ευρώπη, ως ΝΑΤΟ , επενέβησαν και δημιούργησαν στις παραπάνω χώρες εμφυλίους με χιλιάδες νεκρούς και τραυματίες, με πρόσφυγες, μετακινήσεις πληθυσμών, οικονομικό όλεθρο των χωρών, αστάθεια και άλλα δεινά.
Και σήμερα, που έχει η Αμερική ένα σωρό λόγους και οφθαλμοφανείς αιτίες να επέμβη με τους συμμάχους της δυναμικά στην Κριμαία και να λύσει ένα πρόβλημα με παγκόσμιες προεκτάσεις από την πρώτη στιγμή, ήδη με την εμφάνισή του ,χωρίς να αφήσει χρόνο ,χώρο και περιθώρια στους Ρώσους να αναπτυχθούν στρατιωτικά να καταλάβουν τη χερσόνησο, το ΝΑΤΟ … «ποιείται την νήσσαν» και ο πρόεδρος Ομπάμα εξαντλεί τη δράση του σε… ρητορικές απειλές και λεονταρισμούς.
Η Ευρώπη, βέβαια, που αντιμετωπίζει στη γειτονιά της το πρόβλημα, είναι πιο ειλικρινής στις απειλές της και στον έντονο προβληματισμό της για την ανάληψη στρατιωτικής δράσης εναντίον του δικτάτορα. Αλλά, είναι γνωστό τοις πάσι, πως κουμάντο στο ΝΑΤΟ κάνει η Αμερική. Κι αν η υπερδύναμη δε θέλει να αναλάβει στρατιωτική δράση στην περιοχή, οι συμμαχικές δυνάμεις δεν έχουν από μόνες τους τη δύναμη να ξεκινήσουν στρατιωτική δράση, για να χτυπήσουν το δικτάτορα.
΄Εσι , η αδράνεια της Αμερικής φαίνεται να είναι εκείνη που “δίνει φτερά” στο δικτάτορα να σχεδιάζει πέρα από την Αμπαχαζία , την Οσετία και την Κριμαία, να προσαρτήσει και άλλες περιοχές ,αρχής γενομένης από τη Μολδαβία και το τμήμα της Υπερδνειστερίας. Και ποιος ξέρει ,ο νεκραναστημένος Χίτλερ σε ποια… Ρουμανία θα ανακαλύψει “ Ρώσους”, για να σπεύσει να σώσει τους… ομοεθνείς του, όπως έκανε ο πάσχων από το ίδιο νόσημα της σχιζοφρένειας με τον Πούτιν, Χίτλερ.
Μπορεί ο Ομπάμπα, θα ισχυριστεί, κάποιος, να νιώθει αδύναμος στρατιωτικά να τα βάλει με τη Ρωσία. ΄Η ακόμα να μην είναι η στόφα του Προέδρου τέτοια, για να ξεκινήσει πολεμικές επιχειρήσεις. (Να μην είναι ο Ομπάμα Μπ.Κλίντον και Τζ.Μπους). Δεν ισχύει τίποτα από τα δύο και για πραγματικούς λόγους απορρίπτονται.
Και μόνο το γεγονός πως η Αμερική, ως στρατιωτική δύναμη ,διαθέτει υπεροπλία σε σχέση με τις άλλες χώρες (να αναφέρουμε μόνο πως διαθέτει περισσότερα από 16 αεροπλανοφόρα, όταν η Κίνα, η Ρωσία, η Αγγλία, η Γαλλία διαθέτουν ένα ή το πολύ 2 η καθεμιά!), αρκεί ως επιχείρημα. Από την άλλη στην Αμερική ο πρόεδρος, είτε Ρεπουμπλικάνος είτε Δημοκρατικός, είτε λευκός, μαύρος ή κίτρινος, δείχνει να αποφασίζει, να έχει τον τελευταίο λόγο.΄Ομως ,σε εθνικά θέματα ,σε περιπτώσεις κήρυξης πολέμου και ανάληψης στρατιωτικής δράσης ή για άλλα τέτοια σοβαρά ζητήματα, υπάρχει πάντα κοινή στρατηγική.
Η Αμερική είναι δυνατή στρατιωτικά αυτή την ώρα και ο Ομπάμα δεν είναι μαριονέτα. Επομένως ,οι συγκεκριμένοι λόγοι που δεν “έδειξε τα δόντια” του από την αρχή στον τρελαμένο δικτάτορα, λούφαξε και συμπεριφέρεται ως… “ Αρσακειάς”, είναι αστήρικτοι. Ο λόγος είναι εμφανώς διαφορετικός. Ιστορικά δε βλέπουμε κάτι άλλο, παρά μόνο το χειρότερο και αυτό που αποδεδειγμένα έχει ξανασυμβεί και στην αμερικανική ιστορία και διπλωματία ,αλλά και τη διεθνή.
Μια μυστική συμφωνία ανάμεσα σε Αμερικανούς και Ρώσους με στόχο να κτυπηθεί εν καιρώ το “αντίπαλο δέος” η Κίνα . Θα διακινδυνεύσουμε αυτή την υπόθεση. Η μόνη χώρα την οποία φοβούνται πραγματικά οι Αμερικανοί είναι η Κίνα ,η οποία και στρατιωτικά είναι δυνατή (υπερέχει αριθμητικά σε στρατό), αλλά και εύρωστη οικονομικά .Γι αυτό θεωρείται και ο σοβαρότερος αντίπαλος της Αμερικής.
Αν η Αμερική σχεδιάζει εν καιρώ να συντρίψει το στρατιωτικό και οικονομικό αυτό “γίγαντα”, όπως εξελίσσεται, τότε είναι σίγουρο πως χρειάζεται τη Ρωσία ως σύμμαχο. Την Ευρώπη την έχει στην “τσέπη” για χίλιους λόγους. Τώρα έχει στη διάθεσή της και το “ σύμμαχο” Πούτιν. Ο Ομπάμα του έδωσε εύκολα και ανώδυνα ό,τι ζήτησε αυτή την ώρα και ο Πούτιν θα πάρει και άλλα.
Αλλά, κάποια στιγμή οι Αμερικανοί θα απαιτήσουν στήριξη από το Ρώσο, όταν κρίνουν πως ήρθε η ώρα να αντιμετωπίσουν δυναμικά την Κίνα. Αν ο Ρώσος πρόεδρος (όποιος κι αν είναι τότε), δεν την προσφέρει, η Αμερική θα κάνει αυτό που δεν έκανε σήμερα. Θα τον “κρεμάσει ανάποδα” στην κεντρική πλατεία της Μόσχας, όπως το Σαντάμ Χουσεϊν ή θα τον εκτελέσει, όπως τον Καντάφι και τον Μπιν Λάντεν και θα στείλει τη χώρα σε εμφύλιο. Η υπερδύναμη έχει και την υπεροχή και την αποφασιστικότητα και το “ιστορικό” τέτοιων ενεργειών.
Ο χρόνος θα δείξει. Η Ιστορία σε περιπτώσεις σαν αυτή που αναπτύξαμε, δε μαντεύει, δε κάνει σενάρια . Απλά, υποθέτει , συνδυάζοντας ιστορικά γεγονότα και άλλες παραμέτρους και συγκυρίες .
Όπως και να έχει, εκείνος, που έχει τη δύναμη και την ικανότητα να αποφασίζει και να βάζει τα πράγματα στη θέση τους, είναι ο Χρόνος. Ο ιστορικός υπακούει και σέβεται το Χρόνο, ακόμα και όταν τον διαψεύδει.