“Στο 3ο Γυμνάσιο Πολίχνης στη Θεσσαλονίκη θα γίνουν από τον πρωθυπουργό Κυριάκο Μητσοτάκη και τον υπουργό Παιδείας Κυριάκο Πιερρακάκη τα αποκαλυπτήρια της νέας πλατφόρμας, stop-bullying.gov.gr, για τις καταγγελίες περιστατικών σχολικής βίας”.

***

Εν τάξει. Επικοινωνιακή  πλατφόρμα  και για τους δυο Κυριάκους (πρωθυπουργό και υπουργό Παιδείας)  είναι  το “stop–bullying.gov.gr”  Μόνο που με τέτοια μέτρα (99% θεαθήναι και 1% ουσία), δε λύνεται το μέγα αυτό πρόβλημα στα σχολειά, αλλά και έξω απ΄ αυτά.

 Ούτε είναι καινούργιο. Είναι τόσο παλιό, όσο και η στιγμή   που ο άνθρωπος ,ως “κοινωνικόν ον  και συζήν πεφυκώς”, συνειδητοποίησε την ανάγκη της επικοινωνίας και της συμβίωσης, αφού ,όποιος ζει μόνος,  είναι « ή θεριό ανήμερο  ή θεός».  Και ο άνθρωπος δεν είναι ούτε το ένα, ούτε το άλλο.  Γι΄ αυτό  έφτιαξε  κοινωνίες-κοινότητες,    μαζώξεις κάθε είδους  και ενσωματώθηκε σε αυτά.

 Και μπορεί να εκπολιτίστηκε με τα χρόνια, αλλά τα άγρια ένστικτά του, τα κουβαλάει  όπως παλιά. Η διαφορά είναι πως στα χρόνια του (εκ)πολιτισμού του έμαθε να τα κουμαντάρει, να ελέγχει  το βίαιο κομμάτι του εαυτού του ( μέσω ego) επειδή, μόνο έτσι μπορεί να συνυπάρξει με τους άλλους, αν όχι αρμονικά, τουλάχιστον με ανοχή.

Το παιδί και ο έφηβος, δε διαθέτουν τέτοια ανακλαστικά  ενήλικα.  Είναι πιο πρωτόγονη η συμπεριφορά τους. Και η βία, ή η  φανταστική  της χρήση,  ως λύση στις δυσκολίες και προπαντός στην ταπείνωσή  του , λόγω σωματικής  και διανοητικής αδυναμίας,  είναι αναπόσπαστο κομμάτι ,ως την ενηλικίωσή του.Αν δεν την εκδηλώνουν πάντα και σε όλη την έκταση, είναι εξαιτίας του φόβου του ισχυρότερου. Της ήττας ή της τιμωρίας τους.

 Ιδιαίτερα σε αυτές τις ηλικίες,  ο περίφημος “Γύγης” του Πλάτωνα, ζει μέσα στον ανήλικο, σε όλη του την αγριότητα. Και επειδή στην πράξη δεν έχει την άνεση να την εκδηλώσει, η βιαιότητά του (id) εκτονώνεται στο όνειρο και τις φαντασιώσεις του.

Γι αυτούς τους λόγους  το μεγάλο  πρόβλημα στις κοινότητες των ανηλίκων, έξω και μέσα από το σχολείο, δε θα λυθεί.  Πολλώ μάλλον, με την πενταήμερη αποβολή και την πλατφόρμα, η οποία, ας είμαστε ειλικρινείς, αν θα «προσφέρει» κάτι, είναι να εξασκήσει  τους χρήστες της στη…ρουφιανιά.

Παράλληλα, θα λειτουργεί και ως βαλβίδα  εκτόνωσης της οργής του γονιού του θύματος bullying , ο οποίος ,ασφαλώς ,θα εκφράσει την ευγνωμοσύνη του, έστω κι αν δεν είδε λύση στο πρόβλημα στην… καλή κυβέρνηση, που έστησε  κι αυτή την επικοινωνιακή της πλατφόρμα  και έλυσε  το ζήτημα (όπως και τα άλλα  προβλήματα του τόπου στα πέντε σχεδόν χρόνια διακυβέρνησης). Και  ως περήφανος γονιός  θα δώσει την ψήφο του στον…καλυτερότερο   κυβερνήτη της Ελλάδας, από την εποχή  του ομολόγου του Καποδίστρια.  (Κι αυτός   από την ίδια του Μακιαβέλλι πάστα ήταν  φτιαγμένος,  όπως  και  ο δικός μας ηγεμών εδώ)

Για το μέγα αυτό ζήτημα και λίαν επικίνδυνο, κυρίως για τη διαμόρφωση προσωπικότητας  και χαρακτήρα στη μετέπειτα πορεία της ζωή του θύματος του  bullying ,  γράψαμε πολλές φορές. ΄Ένα χαρακτηριστικό κείμενο είναι το ακόλουθο:  

ΜΠΟΥΛΙΝΓΚ. “ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΠΡΟΣΒΑΛΟΥΝ ΕΥΚΟΛΟΤΕΡΑ ΟΠΟΙΟΝ ΔΕΝ ΦΟΒΟΥΝΤΑΙ!

“Δύο φορές υπέστη το ίδιο bullying το 8χρονο κορίτσι από την Θεσσαλονίκη, όταν συμμαθητές της την υποχρέωσαν να γλείψει την τουαλέτα του σχολείου.

Ένας από τους δύο επιβλέποντες εκπαιδευτικούς είπε στο παιδί με οργίλο ύφος “επειδή εσύ έγλειψες σκ@τά, εγώ θα χάσω τη θέση μου”;».Το πιο φρικιαστικό είναι ότι μετά την τέλεση αυτού του πράγματος, της απαγόρευσαν να πλύνει το στόμα της». Κάτι που τελικά δεν έγινε, καθώς η ίδια με πρόσχημα ότι διψούσε, πήρε άδεια να πιει νερό”.

Τώρα, να λέμε τα ίδια, απογοητεύουμε  τους φίλους και τους κουράζουμε. Αλλά θα επιμείνουμε. Είναι τόσο  τρομακτικό  το έγκλημα  του μπούλινγκ.

Πριν, όμως, να ξεκινήσουμε..επιθετικά. Μην αφήνετε σε χλωρό  κλαρί οι γονείς τέτοιους δασκάλους σαν τον ανόητο πιο πάνω. Είπαμε,υπάρχουν χιλιάδες άλλες δουλειές να κάνουν.  Δάσκαλοι δεν είναι. Δεν μπορεί ένας εκπαιδευτικός  να μιλάει έτσι σε ένα παιδί 8 χρόνων. Ούτε να το αντιμετωπίζει ως  ….συναλλακτική αξία (η παρουσία σου εδώ μου εξασφαλίζει  τον επιούσιο). Ντροπή!

Πάμε τώρα στο  τεράστιο   θέμα του μπούλινγκ στα σχολεία, αλλά και έξω στο πάρκο, στην αλάνα. Είναι ό,τι χειρότερο για την ψυχική υγεία ενός παιδιού και τη μελλοντική του πορεία.  Θάνατος! Δυο πράγματα σκοτώνουν το παιδί. Η ειρωνεία και η αδικία. Στο μπούλινγκ έχουμε…συναυτουργία.

Το  ερώτημα είναι πώς λύνει ο γονιός και το σχολείο αυτό το μέγα  ζήτημα. Και λύνεται;  Πέρα από το μπλα-μπλα  των δασκάλων, που λένε χωρίς να… λένε τίποτα, δηλαδή χωρίς να προτείνουν λύσεις. Αλλά και χωρίς τσαμπουκάδες από τον  θιγμένο γονιό,  το παιδί του οποίου είναι θύμα αυτού του εγκλήματος. Τί κάνουμε;

Ως διευθυντής σχολικών  μονάδων αντιμετώπισα πολλές φορές  αυτό το πρόβλημα. Και έβλεπα πως, όσο κι αν εμείς οι μεγάλοι (δάσκαλοι  και γονείς)  κάναμε παρέμβαση, συμβουλεύαμε   θύτη και  θύμα, ή μοιράζαμε τιμωρίες στους δράστες,  σχεδόν ποτέ δεν  τελείωνε εκεί το μαρτύριο.  Μπορεί να σταματούσε για κάμποσο, αλλά κουφόβραζε. Και  δοθείσης ευκαιρίας, ο “δυνατός”  τα έβαζε πάλι με τον “αδύναμο”.

Με είχε απασχολήσει έντονα αυτό το φαινόμενο, ως εκπαιδευτικό, αλλά στην αρχή δεν μπορούσα να το αντιμετωπίσω. Με τα χρόνια και την εμπειρία, κατάλαβα, έφτασε   μια στιγμή που μου έδειξε τη λύση η ίδια η ζωή. Μια λύση σίγουρη, ανώδυνη και νομίζω μοναδική.

΄Ημουν διευθυντής στο Πολυκλαδικό Αμαρουσίου. ΄Ενα πρωί ο πατέρας μιας μαθήτριας, ήρθε στο γραφείο συντετριμμένος,  πελιδνός και μου λέει “το και το”.  “Η κόρη  μου , μαθήτρια της Α’ Λυκείου, δέχεται    ισχυρό μπούλινγκ  από συμμαθητές της , μεταξύ των οποίων  και η …κόρη σας “(φοιτούσε κι εκείνη  στην ίδια τάξη στο ίδιο τμήμα). ΄Επαθα!

Καλώ το  παιδί στο γραφείο, τί να  δω.΄Ενα ήσυχο κορίτσι, συνεσταλμένο, σοβαρό, όμορφο, χάρμα! “Με κοροϊδεύουν, κύριε, μου κάνουν τη ζωή δύσκολη με χίλιους τρόπους”, μου εκμυστηρεύτηκε το καημένο.  “Το πρωί που σηκώνομαι, παθαίνω πανικό, δε θέλω πια να έρχομαι  σχολείο”. Δεν κρατήθηκε ,  έβαλε τα κλάματα, έκλαιγε με λυγμούς.  Συγκλονίστηκα. Λέω μέσα μου -τελείωσε, δεν μπορεί να μην υπάρχει λύση, τί στο διάολο ,αυτό το παιδί πρέπει να νικήσει. ΕΔΩ και ΤΩΡΑ!. Και εκεί επάνω  στο πάλεμα του μυαλού, κατέβηκε η ιδέα.

Καλώ τον πατέρα την άλλη μέρα, -άκου, του λέω. Θα πας  να γράψεις το παιδί σε πολεμικές τέχνες. Ας διαλέξει το ίδιο ποια. Δε θα πει τίποτα στην τάξη. Ούτε θα αντιδρά, όταν  την πειράζουν. Μετά από ένα μήνα, που θα φοιτήσει και θα μάθει τα βασικά, θα πάω  στο τμήμα της και θα ρωτήσω. -Επειδή πρόκειται να  ανοίξουμε τμήμα πολεμικών  τεχνών στο Πολυκλαδικό (είχαμε τη δυνατότητα στα Πολυκλαδικά να  κάνουμε πολλά  τέτοια σχολικά προγράμματα)  ,υπάρχει κανείς που να ξέρει πολεμικές τέχνες ,για να μας κάνει μια επίδειξη; Καράτε , τζούντο ,  τέτοια.  Και η κόρη σου θα σηκώσει το χέρι.

Αυτό ήταν. ΄Ενα μήνα μετά, έγινε, όπως τα σχεδιάσαμε .Μπαίνω στο τμήμα της ένα πρωί, τους λέω για το πρόγραμμα πολεμικών τεχνών, που θα ξεκινήσει  και ρωτώ, αν ξέρει κανείς από τέτοια. Καμιά απάντηση. Λίγο μετά βλέπω την  ΄Ερικα    να  σηκώνει το χέρι.  Στη αρχή, παγωμάρα στην αίθουσα.  ΄Eνα λεπτό μετά  γίνεται χαμός, γέλια, ειρωνείες, σφυρίγματα από τους άλλους. -Τί έγινε παίδες, δεν κατάλαβα, τους κάνω. Πού είναι το περίεργο που μια συμμαθήτριά σας, μπορεί στο λεπτό να συγυρίσει στο δρόμο  έναν ανώμαλο, ένα καθίκι, όποιον δεν τη σέβεται;

Και την ίδια στιγμή  καλώ την κοπελιά επάνω, σηκώνω και την κόρη μου και  λέω στην ΄Ερικα. – Δείξε , σε παρακαλώ, στην κυρία από  δω …τί πάει να πει βερίκοκο. Δίστασε εκείνη. -Κάν΄το, της λέω αυστηρά. Τώρα.  Πέταξέ την κάτω , αν μπορείς και δε μας δουλεύεις. Τσίμπησε με το τελευταίο. Της ορμάει, της κάνει ένα  κεφαλοκλείδωμα γερό, μια τρικλοποδιά, σε δυο δευτερόλεπτα μέσα την είχε ξαπλώσει   στο πάτωμα.  Μείνανε οι άλλοι,  κιχ  στην αίθουσα, “τρίβανε τα μάτια” τους.

Από τότε ποτέ δεν την πείραξε κανείς. Και ούτε χρειάστηκε ποτέ ,τρία ολόκληρα χρόνια που έμεινε στο σχολείο, να δείξει σε  άλλον…πόσα απίδια πιάνει ο σάκος.

Και όσες φορές  έδωσα αυτή τη συμβουλή στους γονείς, πάντα πετύχαινε Το να πάνε   οι μεν, του θύματος στους  δε, του θύτη  να παραπονεθούν, να βρίζουν, να απειλούν  ή  και να δείρουν το δράστη , είναι μια σκέτη αποτυχία.  Μόνο του το παιδί πρέπει να τα βγάλει πέρα.

Και σε αυτή την ηλικία , την υπολογίζουν τη δύναμη. ΄Οπως εμείς παιδιά  στις αλάνες. ΄Οταν δεχόμαστε επίθεση, απαντούσαμε. Ακόμα κι αν ήταν πιο δυνατός ή μεγαλύτερος ο άλλος. Ποτέ δεν πηγαίναμε στον..πατέρα μας να  τον κανονίσει  Και επιβιώναμε. Αποκτούσαμε έτσι  το “σεβασμό” από τα άλλα αλάνια.

Στη ζωή χρειάζεται καμιά  φορά και σε ακραίες περιπτώσεις  να λαμβάνουμε υπόψη μας  τη γνωστή μακιαβελική ρήση: “Οι άνθρωποι συνήθως προσβάλουν ευκολότερα όποιον δεν  φοβούνται”. Και να τους κάνουμε να μας φοβούνται.  Είναι αλήθεια με την υπογραφή της  ζωής.