***
΄Όταν τολμήσει ένας καλλιτέχνης με το έργο του να «προσβάλει», ό,τι η Χριστιανοσύνη και το Ισλάμ θεωρούν ιερό, τα πλήθη των πιστών και οι ποιμένες τους οργίζονται και εξανίστανται. Και, δεν είναι λίγες οι φορές, που δε διστάζουν να προσφύγουν στη βία κατά του «ασεβή» ή να προτείνουν (κυρίως στο Ισλάμ) ακόμα και την εξόντωσή του από τους πιστούς, ως ιερό χρέος της θρησκείας τους. Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση του συγγραφέα του μυθιστορήματος «Σατανικοί Στίχοι» και η εντολή στους Μουσουλμάνους από τον Αγιατολάχ Χομεϊνί να εκτελεστεί ο Σαλμάν Ρούσντι, ο οποίος πρόσβαλε με το έργο του τον «Προφήτη»
Αντίθετα, οι θρησκείες δεν έχουν μόνο το δικαίωμα να διαδίδουν (διάβαζε προπαγανδίζουν) την πίστη τους αλλά και να την επιβάλουν στην ουσία με τρόπους ύπουλους και σκοτεινούς. Η εκπαίδευση (σχολείο), οι τεράστιες κυκλοφορίες βιβλίων και περιοδικών , ειδικά η Βίβλος και το Κοράνι, οι πολυδάπανες θρησκευτικές εκδόσεις εντύπων κάθε είδους, το ραδιόφωνο, η τηλεόραση, το διαδίκτυο, όλα τα παραδοσιακά και σύγχρονα Μέσα προπαγάνδας και παραπληροφόρησης, επιστρατεύονται από τα ιερατεία στο ιερό έργο της διάδοσης της πίστης και των διδαγμάτων (πολλά άκρως επικίνδυνα) της κάθε θρησκείας. Η καθολική εκκλησία ειδικά, αλλά και ο Προτεσταντισμός με τους ευαγγελικούς ιεροκήρυκες και τα τεράστια κονδύλια από επιχειρήσεις ,χορηγίες και δωρεές, χρόνια τώρα έχουν αναλάβει το κύριο βάρος αυτής της προπαγάνδας, του προσηλυτισμού και της εξαπάτησης των μαζών.
Η τέχνη δεν αποτελεί εξαίρεση. ΄Ηδη από την αρχαιότητα , υπήρξε καθαρά θρησκευτική. Σε όλες της τις μορφές. Η αρχαία ελληνική, μάλιστα, κατ΄ εξοχήν. Ας μην ξεχνάμε πως ο τότε αθηναϊκός όχλος ( με εργαλείο τη…δημοκρατική απόδοση δικαιοσύνης στο δικαστήριο της Ηλιαίας) με τις εντολές του ιερατείου των Ελευσίνιων και των Δελφικών Μυστηρίων, εκτέλεσαν (νόμιμα!) ακόμα και το φιλήσυχο και μάλιστα νομοταγή (μέχρι …αναισθησίας) , φιλόσοφο Σωκράτη. Το κατηγορητήριο αποκαλυπτικό των θρησκευτικών αντιλήψεων της αθηναϊκής κοινωνίας της, κατά τα άλλα , «άμεσης δημοκρατίας» : Δίδασκε νέους θεούς, που πρόσβαλαν τους παλιούς. Ποινή …εις θάνατον!
Στη Ρώμη αργότερα, τα Βυζαντινά χρόνια στην Ανατολή και στο Μεσαίωνα, αλλά και κατά την περίοδο της άνθησης της Τέχνης με την Αναγέννηση στη Δύση, η θρησκεία, είχε στην κυριολεξία υπό την κατοχή της όλες της μορφές της. Και απαιτούσε από τους καλλιτέχνες απόλυτη εξάρτηση και υπακοή, πέρα από σεβασμό και πίστη στο περιεχόμενό της .
Μεγάλοι, κατά τα άλλα δημιουργοί, σε ταλέντο, όχι όμως και σε ήθος και αξιοπρέπεια, εξυπηρετούσαν δουλικά τις εντολές των ιερατείων, ειδικά της Καθολικής εκκλησίας , του Πάπα και των αυτοκρατόρων με την απόλυτη υποταγή τους, αλλά και τη φιλοτέχνηση έργων προπαγάνδας, προσηλυτισμού και παραπλάνησης των μαζών.
Ακόμα χειρότερα ,πολλοί, παρείχαν τις καλλιτεχνικές τους υπηρεσίες έναντι υψηλότατων οικονομικών αμοιβών , παζάρια τίτλων και άλλων ανταλλαγμάτων από τους ίδιους τους θρησκευτικούς και κοσμικούς ηγέτες και φεουδάρχες. Μεγάλα και σπουδαία ονόματα, ως καλλιτέχνες, αλλά κάποιοι «μικροί» ως άνθρωποι με υποταγμένο πνεύμα ,αλλά και χρησιμοθηρική συμπεριφορά, κάποτε και με ακρότητες , υπηρέτησαν χωρίς αιδώ με το χρωστήρα, τη σμίλη, τις νότες, την πένα, όχι μόνο τα καπρίτσια των αφεντικών τους ,αλλά και την εγκληματικό και απάνθρωπο βίο και την πολιτείας τους . Μιχαήλ Άγγελος, Λεονάρντο Νταβίντσι,Τιτσιάνο, Ντονατέλο Δομήνικος Θεοτοκόπουλος(Ελ Γκρέκο), Μπαχ , Μότσαρτ από τις χαρακτηριστικότερες περιπτώσεις.
Στις ημέρες μας, η παράδοση να υπηρετεί η Τέχνη τη θρησκεία, συνεχίζεται, ιδιαίτερα εκκωφαντικά στην έβδομη Τέχνη και κάποτε με κορυφαίους σκηνοθέτες και σεναριογράφους. Δεκάδες οι ταινίες με τη Βίβλο, τη ζωή του Ιησού και τα «΄Αγια Πάθη. Ξεχωριστή θέση στην ιστορία του κινηματογράφου κατέχουν ο «Ιησούς από τη Ναζαρέτ» του Τζεφιρέλι και το «κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο» του Παζολίνι.
Ο Τζεφιρέλι, σχεδόν αδίστακτα δε συνεργάστηκε απλώς με την «Αγία ΄Εδρα» και προσωπικά με τον Πάπα, αλλά παρουσίασε ένα Ιησού, όπως ακριβώς τον ήθελε η χριστιανική προπαγάνδα. ΥΙΟ ΘΕΟΥ. Το αποτέλεσμα γνωστό. Γενιές ολόκληρες μεγάλωσαν, όχι με ένα «κινηματογραφικό» Ιησού, σε σενάριο και σκηνοθεσία Τζεφιρέλι, αλλά και ως μια ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑ ,χωρίς ούτε μια φορά να επιτρέπει στην ταινία του να ακουστεί και η άποψη της Ιστορίας, αν υπήρξε η όχι ως πρόσωπο ιστορικό ,ο ιδρυτής της Χριστιανοσύνης.
Ο Παζολίνι, αν και αριστερός, δεν ξέφυγε από τον κανόνα. Παρουσίασε, μεν ένα λαϊκό Χριστό, με ανθρώπινο πρόσωπο και όχι ως Υιό θεού, αλλά , αν πέτυχε κάτι και τούτος ήταν να ρίξει με την τέχνη του μπόλικο νερό στο μύλο της χριστιανικής διδασκαλίας περί ιστορικής παρουσίας του Ιησού. Και το κατά «Ματθαίον ευαγγέλιο» του Παζολίνι είναι “μια από τα ίδια”. Ο Ιησούς δεν υπήρξε ένας από τους πολλούς «Χριστούς» του τότε «Ισραήλ». ΄Ηταν ο «Κύριος Ημών Ιησούς Χριστός».
΄Όπως, ακριβώς , τον παραδίδει και ο «ιστορικός του ελληνικού έθνους», ο Κων/νος Παπαρηγγόπουλος , ο οποίος ,πέρα από το … πλήρες όνομα, παραθέτει και όλα τα λοιπά στοιχεία ταυτότητας . Χρόνο, τόπο γέννησης, ιδιότητα. Όπως κάθε θνητός σε αυτό τον κόσμο. Με τη διαφορά από όλους εμάς τους άλλους πως ο Ιησούς ,ως Υιός Θεού, γεννήθηκε από θεία, παρθενική κα άμωμη σύλληψη!
΄Οταν η τέχνη γίνεται … πορνεία, κατά Σαρλ Μπωντλαίρ!