“Η μικροένταση Μητσοτάκη με Ζωή: «Θα με αναγκάσετε να σας απαντήσω με καρδούλα…»

Χειροκροτήματα ακούστηκαν στην αίθουσα της Ολομέλειας, ενώ ο πρωθυπουργός από το βήμα είπε στη Ζωή Κωνσταντοπούλου: «Θα με αναγκάσετε να σας απαντήσω με καρδούλα και εγώ στο τέλος».

Ακολούθησαν γέλια και ο κ. Μητσοτάκης συνέχισε την ομιλία του”

iefimerida.gr”

***

Κι αν δεν κουβαλάει η περίφημη (ως αστεία) Ζωή (και όχι μόνο τώρα)  μπόλικο νερό , για να γυρίζει άνετα  η βαριά μυλόπετρα  του Κυριάκου.  Η… καλύτερή του   Δαναϊς!   Ομού, ασφαλώς,  μετά των   συντρόφων  Κουτσούμπα, Βαρουφάκη ,Λαφαζάνη  και λοιπών κουφιοκεφαλάκηδων  νεροκουβαλητών, επίσης,    του Μητσοτακικού καθεστώτος.

Το πολίτευμα της Δημοκρατίας, διαφέρει από τα άλλα,  σε τούτο.  Η παρουσία των δευτεραγωνιστών και  των κομπάρσων     στην «οικονομία» του ΘΕΑΤΡΟΥ   του κοινοβουλευτισμού    είναι απολύτως  αναγκαία, αλλά  μόνο για την ανάδειξη του έργου,  των πρωταγωνιστών και  των ρόλων τους.    

Εν προκειμένω, ο Κυριάκος  Μητσοτάκης  δε θα  μπορούσε   ποτέ, αν μη τί άλλο,  ως γιος του αλήστου  μνήμης “Μητσοτάκη κάθαρμα”, να  αναδειχθεί  σε πρωταγωνιστή  ,χωρίς  αντιπολίτευση!    ΄Οταν (ψευτο)μαλώνουν   στην πραγματικότητα,  χαριεντίζονται ή τηρούν απλώς τα προσχήματα.  Γιατί,ως γνωστό,  “όποιος έχει το μαχαίρι τρώει πεπόνι”.

Και η “εκλεγμένη”με το 20% του εκλογικού σώματος κυβέρνηση, τα έχει και τα δύο. Οι υπόλοιποι ,απλώς κοιτάζουν , μουρμουρίζουν και σκάνε από τη ζήλεια.   Αλλά…όλα κι όλα!  Είναι απολύτως τυπικοί και συνεπείς  στα  αντιπολιτευτικά τους καθήκοντα! ΄Εστω κι αν  πετάνε  στρακαστρούκες, που έχουν αυτήν, ακριβώς,  τη δυναμη και την αξία με εκείνες.

Αυτό, όμως,  είναι το σημαντικό.  Σημαίνει   πως   παράσταση του πολιτεύματος της Δημοκρατίας είναι σε εξέλιξη  επί σκηνής.  Και  αλλοίμονο, αν έλειπαν οι κομπάρσοι.  Δεν θα μπορούσε αλλιώς το έργο  να προχωρήσει . Οι δικτατορίες αυτή μόνο την πολυτέλεια δεν έχουν.

   

 

 

Γράφαμε   πριν τις   περυσινές εκλογές:

ΒΑΡΟΥΦΑΚΗΣ, ΛΑΦΑΖΑΝΗΣ, ΘΥΓΑΤΕΡΑ ΖΩΗ. ΟΙ ΠΕΜΠΤΟΦΑΛΑΓΓΙΤΕΣ ΤΩΝ FUNDS

11 Απριλίου 2023

 

 

(Τα μέλη της ομάδας της Αποστασίας,  με επάξια θητεία- μαθητεία παρά τους πόδας του  πατρός “Μητσοτάκη Κάθαρμα” και  νεροκουβαλητές του  Υιού).

Η άλλη…τεράστια  πολιτική μορφή  (διάβαζε ογκόλιθος) Δημήτρης  ή Μήτσος Κουτσούμπας με τα βαθυστόχαστα τσιτάτα του ,όπως

“Μόνο ο λαός σώζει το λαό στο δρόμο της ανατροπής με δυνατό ΚΚΕ ” και  τα συναφή,  δυνατά  ευφυολογήματά του.

 

 

 

(*) Πολιτεία Πλάτωνα:

Καὶ ὁ Θρασύμαχος πολλάκις μὲν καὶ διαλεγομένων ἡμῶν μεταξὺ ὥρμα ἀντιλαμβάνεσθαι τοῦ λόγου, ἔπειτα ὑπὸ τῶν παρακαθημένων διεκωλύετο βουλομένων διακοῦσαι τὸν λόγον· ὡς δὲ διεπαυσάμεθα καὶ ἐγὼ ταῦτ᾽ εἶπον, οὐκέτι ἡσυχίαν ἦγεν, ἀλλὰ συστρέψας ἑαυτὸν ὥσπερ θηρίον ἧκεν ἐφ᾽ ἡμᾶς ὡς διαρπασόμενος.
Καὶ ἐγώ τε καὶ ὁ Πολέμαρχος δείσαντες διεπτοήθημεν· ὁ δ᾽ εἰς τὸ μέσον φθεγξάμενος, Τίς, ἔφη, ὑμᾶς πάλαι φλυαρία [336c] ἔχει, ὦ Σώκρατες; καὶ τί εὐηθίζεσθε πρὸς ἀλλήλους ὑποκατακλινόμενοι ὑμῖν αὐτοῖς; ἀλλ᾽ εἴπερ ὡς ἀληθῶς βούλει εἰδέναι τὸ δίκαιον ὅτι ἔστι, μὴ μόνον ἐρώτα μηδὲ φιλοτιμοῦ ἐλέγχων ἐπειδάν τίς τι ἀποκρίνηται, ἐγνωκὼς τοῦτο, ὅτι ῥᾷον ἐρωτᾶν ἢ ἀποκρίνεσθαι, ἀλλὰ καὶ αὐτὸς ἀπόκριναι καὶ εἰπὲ τί φῂς εἶναι τὸ δίκαιον. καὶ ὅπως μοι μὴ ἐρεῖς ὅτι τὸ [336d] δέον ἐστὶν μηδ᾽ ὅτι τὸ ὠφέλιμον μηδ᾽ ὅτι τὸ λυσιτελοῦν μηδ᾽ ὅτι τὸ κερδαλέον μηδ᾽ ὅτι τὸ συμφέρον, ἀλλὰ σαφῶς μοι καὶ ἀκριβῶς λέγε ὅτι ἂν λέγῃς· ὡς ἐγὼ οὐκ ἀποδέξομαι ἐὰν ὕθλους τοιούτους λέγῃς.
Καὶ ἐγὼ ἀκούσας ἐξεπλάγην καὶ προσβλέπων αὐτὸν ἐφοβούμην, καί μοι δοκῶ, εἰ μὴ πρότερος ἑωράκη αὐτὸν ἢ ἐκεῖνος ἐμέ, ἄφωνος ἂν γενέσθαι. νῦν δὲ ἡνίκα ὑπὸ τοῦ λόγου ἤρχετο ἐξαγριαίνεσθαι, προσέβλεψα αὐτὸν πρότερος, [336e] ὥστε αὐτῷ οἷός τ᾽ ἐγενόμην ἀποκρίνασθαι, καὶ εἶπον ὑποτρέμων· Ὦ Θρασύμαχε, μὴ χαλεπὸς ἡμῖν ἴσθι· εἰ γάρ τι ἐξαμαρτάνομεν ἐν τῇ τῶν λόγων σκέψει ἐγώ τε καὶ ὅδε, εὖ ἴσθι ὅτι ἄκοντες ἁμαρτάνομεν. μὴ γὰρ δὴ οἴου, εἰ μὲν χρυσίον ἐζητοῦμεν, οὐκ ἄν ποτε ἡμᾶς ἑκόντας εἶναι ὑποκατακλίνεσθαι ἀλλήλοις ἐν τῇ ζητήσει καὶ διαφθείρειν τὴν εὕρεσιν αὐτοῦ, δικαιοσύνην δὲ ζητοῦντας, πρᾶγμα πολλῶν χρυσίων τιμιώτερον, ἔπειθ᾽ οὕτως ἀνοήτως ὑπείκειν ἀλλήλοις καὶ οὐ σπουδάζειν ὅτι μάλιστα φανῆναι αὐτό. οἴου γε σύ, ὦ φίλε. ἀλλ᾽ οἶμαι οὐ δυνάμεθα· ἐλεεῖσθαι οὖν ἡμᾶς πολὺ [337a] μᾶλλον εἰκός ἐστίν που ὑπὸ ὑμῶν τῶν δεινῶν ἢ χαλεπαίνεσθαι.
Καὶ ὃς ἀκούσας ἀνεκάγχασέ τε μάλα σαρδάνιον καὶ εἶπεν· Ὦ Ἡράκλεις, ἔφη, αὕτη ᾽κείνη ἡ εἰωθυῖα εἰρωνεία Σωκράτους, καὶ ταῦτ᾽ ἐγὼ ᾔδη τε καὶ τούτοις προύλεγον, ὅτι σὺ ἀποκρίνασθαι μὲν οὐκ ἐθελήσοις, εἰρωνεύσοιο δὲ καὶ πάντα μᾶλλον ποιήσοις ἢ ἀποκρινοῖο, εἴ τίς τί σε ἐρωτᾷ.

&&&&&

“Κι εγώ κι ο Πολέμαρχος ζαρώσαμε από το φόβο μας. Εκείνος έκραξε στη μέση: Τί είναι αυτή η φλυαρία που  σας κρατεί τόση ώρα, Σωκράτη; και τί μας παίζετε τους κουτούς, που προσποιείσθε πότε ο ένας πότε ο άλλος πως πέφτει στο πάλεμα; Μ᾽ αν θέλεις αληθινά να γνωρίσεις τί είναι το δίκαιο, να μην περιορίζεσαι να ερωτάς μόνο και να ικανοποιείς τη ματαιοδοξία σου με το να ελέγχεις τις αποκρίσεις των άλλων, αλλά ν᾽ αποκριθείς και συ ο ίδιος και να μας πεις τί λέγεις πως είναι το δίκαιο· πρόσεχε όμως να μη μου απαντήσεις πως είναι εκείνο [336d] που ταιριάζει, εκείνο που ωφελεί, ή εκείνο που φέρνει κέρδος, ή εκείνο που συμφέρει, αλλά να μου λες καθαρά και ξάστερα ό,τι έχεις να πεις· γιατί εγώ δεν είμαι από κείνους να τα χάφτω, αν μας λες τέτοια αερολογήματα.
Κι εγώ στο άκουσμ᾽ αυτό ξαφνίστηκα, τα ᾽χασα, τον έβλεπα με τρομάρα και νομίζω πως και τη φωνή μου θα έχανα, αν δεν κοίταζα εγώ πριν να με κοιτάξει εκείνος· γιατί ευτυχώς πρόλαβα και τον κοίταξα πρώτος, μόλις άρχισε να εξαγριώνεται, [336e] κι έτσι μπόρεσα να του απαντήσω και του είπα, όχι δίχως μια κάποια τρεμούλα: Μην είσαι, Θρασύμαχε, τόσο σκληρός μαζί μας· αν υποπέσαμε σε κανένα σφάλμα όσο προχωρούσε η συζήτησή μας, να είσαι βέβαιος πως δεν το κάμαμε θεληματικά μας. Αν ήταν έξαφνα να ψάχναμε για ν᾽ ανακαλύψομε χρυσάφι, δε θα πίστευες βέβαια ποτέ πως θα μπορούσαμε να κάναμε αυτές τις αμοιβαίες υποχωρήσεις ο ένας στον άλλο, ενόσω θα ψάχναμε και θα χάναμε έτσι άδικα τους κόπους μας, για να μην το βρούμε στο τέλος· πολύ περισσότερο, αφού ήταν το ζήτημα για τη δικαιοσύνη, που είναι πιο πολύτιμο πράγμα απ᾽ όλο το χρυσάφι του κόσμου, δεν μπορούσε βέβαια να υποχωρούμε τόσο ανόητα ο ένας στον άλλο και να μη βάζομε όλα μας τα δυνατά, για να το ανακαλύψομε μια ώρα αρχύτερα. Να είσαι πεπεισμένος γι᾽ αυτό, φίλε μου. Αλλά φαίνεται δεν έφταναν ως εκεί οι δυνάμεις μας· και είναι πιο φυσικόν εσείς οι σπουδαίοι να οικτίρετε μάλλον [337a] την αδυναμία μας παρά να αγανακτείτε μαζί μας.

Μα τον Ηρακλή, είπε τότε ο Θρασύμαχος μ᾽ ένα προσποιημένο καγχασμό, να την η συνηθισμένη εκείνη ειρωνεία του Σωκράτη· αλλά τα ήξερα εγώ και τα προέλεγα σ᾽ αυτούς πως θα απόφευγες εσύ ν᾽ απαντήσεις και θα το γύριζες στις ειρωνείες και πως κάθε άλλο θα ᾽κανες παρά ν᾽ αποκριθείς αν ήθελε σ᾽ ερωτήσει κανείς”.