Επιλεκτικές παρεμβάσεις του θεού ή ηχηρή απουσία του από τα ανθρώπινα δρώμενα;

Οι απορρίπτοντες την ύπαρξη του  θεού  των θρησκειών επικαλούνται ως καταλυτικό  επιχείρημα της απιστίας τους το πασίγνωστο και με διαφορετικές διατυπώσεις  προβληματισμό τους

–  ποιος θεός, πού είναι  θεός, όταν αφήνει  αθώα παιδάκια στον κόσμο  να πεθαίνουν;

-Τί έκαναν τούτα για να τιμωρηθούν;

Μάλιστα, προχωρούν πιο μακριά και  άφοβα ως… γενναία μυαλά  και  εμβριθή, αλλά οργισμένα από το δίκιο που τους πνίγει, απειλούν πως αν υπάρχει αυτός ο θεός πρέπει τα ίδια τα θύματά του να τον δικάσουν για όσα επιτρέπει να γίνονται στον κόσμο. Πού είναι η δικαιοσύνη , η αγάπη  και η καλοσύνη του;

Από την άλλη οι θρησκευόμενοι, ως ο Τραμπ παραπάνω, είτε  υποκρίνονται είτε το εννοούν, θέλουν τον ίδιο θεό να μην έχει άλλη δουλειά να κάνει, αλλά να ασχολείται όλη την ώρα με τις ζωούλες τους, να τους κρατάει από το χέρι να μη σκοντάψουν.΄ Ή να βγάζει ,όταν  χρειάζεται τη “λουρίδα” και να τους «κάνει μαύρο τον πισινό», για συμμόρφωση και “παιδεία”, μια και ,κατά τας γραφάς, «το ξύλο βγήκε από τον παράδεισο(   «Η ράβδος σου και η βακτηρία σου, αυταί με παρεκάλεσαν» ( Ψαλμ. 23,4).

Και στη μια και στην άλλη περίπτωση, η αδυναμία αμφοτέρων   είναι ορατή.  Χρειάζονται εδώ και τώρα ΠΑΤΡΕΟΥΛΗ. ΚΑΙ ΜΕ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΕΣ ΙΔΙΟΤΗΤΕΣ ΚΑΙ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΕΣ!  Στο πατριαρχικό σύστημα  (θύτες ή θύματα και οι ίδιοι) ο πατέρας, ως  σερνικό και αναμφισβήτητος  αρχηγός της οικογένειας (σημ. ο θεός σχεδόν σε όλες τις γλώσσες  συνοδεύεται από αρσενικό γραμματικό σύμβολο) , κουβαλάει το ψωμί των παιδιών του, φροντίζει για τις ανάγκες τους, την ίδια ώρα που έχει δικαίωμα και καθήκον  να αστράφτει και κανα  γερό  χαστούκι στο ανυπότακτο παιδί προς γνώση και συμμόρφωση.

Η τιμωρία είναι σπουδαίο  κομμάτι στον   ανθρώπινο πολιτισμό από καταβολής κόσμου. Συνυφασμένη με την ίδια την ύπαρξη του ανθρώπου εν ζωή και μετά θάνατο.    Γι΄αυτό και ένας αδιάφορος, μακρινός,  εξαφανισμένος   από  τα παιδιά του πατέρας, είναι απορριπτέος. Και όχι μόνο οφείλει  να κριθεί,  αλλά και να τιμωρηθεί για τη  σκληρότητα της απουσίας του, την αδιαφορία που επέδειξε στα «σπλάχνα» του.

 Η  αδυναμία του  ανθρώπινου  μυαλού να αυτονομηθεί από τα μοντέλα, τα πρότυπα σκέψης και συμπεριφοράς,  παγιωμένα  στους αιώνες,  με γρανιτένιες ιδιότητες, είναι εμφανής.  Είναι μάλιστα απόλυτα αποδεκτή και ριζωμένη  η αντίληψη  της απόδοσης  στην ίδια τη Φύση του προγραμματισμού και της προέλευσης αυτής της καθοριστικής  ιδιότητας του μυαλού.  Της έλλειψης, δηλαδή,   ικανότητάς του να συγχρονισθεί  και σε άλλες συχνότητες,  εκτός εκείνων που η κατασκευή,   η χημική σύσταση του  ανθρώπινου εγκέφαλου , επιτρέπουν.

Είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. Και μάλιστα  είτε κίβδηλου είτε με χαμένη πια την  αξία του,  λόγω… απόσυρσης από την κυκλοφορία. Κι αν έχει πια  μια οποιαδήποτε άλλη αναγνώριση ένα τέτοιο νόμισμα,  θα είναι η… μουσειακή του, αλλά μετά την παρέλευση μεγάλου χρόνου.

 

 

 

Η φιλοσοφία είναι η επιστήμη του «ΟΝΤΩΣ ΟΝΤΟΣ». Η ενασχόληση  του ΝΟΥ   με την ΑΛΗΘΕΙΑ  ΚΑΙ ΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ.  Η απάντηση  περί της ουσίας των πραγμάτων  σε ερωτήματα θεμελιώδη και βασικά, όπως περί του σκοπού της ζωής,  της ύπαρξης ή όχι μιας ΑΣΥΛΛΗΠΤΗΣ σε όλες της τις διαστάσεις από το ανθρώπινο μυαλό, ΟΝΤΟΤΗΤΑΣ  και ποιος ο χαρακτήρας και οι ιδιότητές της.  Φιλοσοφία είναι  η έρευνα του ΑΓΝΩΣΤΟΥ. Και  είναι αυτόματα μια προσπάθεια Σίσυφου, αφού δεν υπάρχουν δογματικές αλήθειες. Και άρα η φιλοσοφία είναι διαρκής αγωνία και αγώνας για την κατάκτηση του ανέφικτου.

Από αυτό τον ορισμό και  μόνο,  η Φιλοσοφία απορρίπτει τόσο  το θράσος, την πρόκληση των  θρησκειών να μονοπωλούν την αλήθεια σε πακέτα δογμάτων, ειδκά περί θεού και των ιδιοτήτων του, όσο και την αλαζονεία του πιστού της  άλλης μορφής θρησκείας της… παντογνωσίας.  Και για τον τελευταίο, μάλιστα,  η λαϊκή θυμοσοφία   επιφυλάσσει και γραφικότητα,  αφού   «έκανε η  μύγα   κwλο και έχεσε τον κόσμο όλο».

Ο  (πώς τον έλεγε ο ξάδερφό του  ο Χατζηνικολάου;) Νικόλαος Μεσογαίας και Λαυρεωτικής (Δεσπότης), που  λένε πως έχει σπουδάσει αστροφυσική, αλλά και ο συνάδελφός του,  ο  διεθνούς  φήμης (ακαδημαϊκός πια σε μας) Δημήτρης Νανόπουλος,  είναι μια από τα ίδια. Ο πρώτος έχει κάνει δόγμα την πίστη του στο  Γιαχβέ των Εβραίων και μετά των Χριστιανών . Ο δεύτερος,  ομοίως, δογματίζει, όπως δεν επιτρέπεται στον επιστήμονα, όταν  αφελώς  διακηρύττει  πως “εκεί πάνω στα αστέρια  δε συναντήθηκα  ποτέ με το θεό” (κάπως έτσι το είπε).

Και οι δύο, πάντως, μόνο  ως φιλόσοφοι δε θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν. Αρνούνται την έρευνα του ΟΝΤΩΣ ΟΝΤΟΣ, της αλήθειας των πραμάτων, που δεν είναι μια, αλλά πιθανότατα ένα σύνολο μικρότερων αληθειών, που μπορεί να καταλήγουν σε μια μεγάλη ερμηνεία  περί των…ανερμήνευτων.  ΄Η, και όχι!

Φιλοσοφία και Ιστορία συμφωνούν σε βασικές διαπιστώσεις με κορυφαία εκείνη πως  ΜΙΑ ΚΑΙ  ΜΟΝΗ  ΑΛΗΘΕΙΑ  δεν υπάρχει. Κι ακόμα   πως η έρευνα για την κατάκτηση των επί μέρους αληθειών  δε σημαίνει απαραίτητα  και  την προσέγγιση της  ΑΠΟΛΥΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ .΄Η γιατί  είναι ανύπαρκτη ή ,επειδή είναι ασύλληπτη από τις δικές μας  (δια)νοητικές ικανότητες.

 

 

 

Εν πάση περιπτώσει, είτε μας αρέσει είτε όχι, μια από τις πολλές αλήθειες είναι τούτη.  Η ζωή πορεύεται χωρίς απαντήσεις σε ερωτήματα  που είναι εκ φύσεως αναπάντητα.   Θα ήταν  αφέλεια και ανοησία   να  «κοιμάσαι τον ύπνο του δικαίου», αφού κατασκεύασες στο προσκέφαλό   σου  ένα «φύλακα άγγελο» να σε φυλάει . ΄Η, αλαζονεία  με έντονη παρουσία γραφικότητας, να διαγράφεις με μια μονοκοντυλιά  ό,τι ποτέ δεν κατάκτησες ως γνώση,  με δεδομένο πως η γνώση που κατέχουμε για τα περισσότερα των πραγμάτων δεν είναι απλώς ελλιπής, αλλά…ανύπαρκτη! Κι αυτό  εξηγείται  από  το  ανυπόλόγιστο  μέγεθος  εκείνων  που δε θα κατακτήσουμε  ως μάθηση και γνώση, ποτέ!

 

 

 

Και για να κλείσουμε παραστατικά  και με λογικές ,μη αυθαίρετες  νόρμες,  οι  πιθανότητες να ΜΗΝ ,έστω και κατά προσέγγιση, ΚΑΤΑΚΤΗΣΕΙΣ   ΕΡΜΗΝΕΙΑ , ΑΛΗΘΕΙΑ ΚΑΙ ΑΠΑΝΤΗΣΗ ως αστροφυσικός (και όχι μόνο)  στο ερώτημα  πώς και γιατί  υπάρχουν  100 δισεκατομμύρια γαλαξίες και  κάθε γαλαξίας έχει 100 δισεκατομμύρια αστέρια, είναι από μηδενικές μέχρι…ανύπαρκτες.  Ούτε καν αυτά τα νούμερα και τα ποσά  δε γνωρίζεις αν είναι  πραγματικά ή…αστρονομικά!

Και εδώ,  ακριβώς, έρχονται ως παραμυθία,  η φιλοσοφία , η Ιστορία και η τέχνη να  σου δίνουν τις δικές τους απαντήσεις.  Κάποτε και ως αλήθειες μοναδικές !

Φωτισμένα μυαλά,  έχουν πια το λόγο και την αρμοδιότητα. ΄Οπως ο  Γκαίτε ,όταν  βάζει το   Φάουστ  να  βρίσκει   λύση στη φιλοσοφική του  απόγνωση  της  αναζήτησης , της κατάκτησης της γνώσης και  της απάντησης  στα μυστήρια  αυτού του κόσμου, που δε θα πάρει  ΠΟΤΕ ΚΑΝΕΙΣ: