Είμαστε προγραμματισμένοι (διάβαζε, καταδικασμένοι) σε αυτό τον κόσμο , να σκεφτόμαστε…γήινα. Να σπάσει το «κουκούλι του μεταξοσκώληκα» και να γεννηθεί ένα νέο μυαλό με «αντίστροφους» μηχανισμούς σκέψης από εκείνους του παλιού, πέρα από δύσκολο , είναι κι επικίνδυνο.
Στη γη, “κόβεις το κεφάλι” σου πως αν αφήσεις από ψηλά ένα αντικείμενο με βάρος, εκείνο θα πέσει. Πάνω σε αυτή και όμοιες βεβαιότητες δε δομείται αυστηρά και με συγκεκριμένα υλικά, μόνο ο τρόπος σκέψης μας, αλλά επηρεάζεται καθοριστικά η κάθε είδους συμπεριφορά του ανθρώπου. Μέχρι και ο τρόπος έκφρασή του, η γλώσσα του, είναι προσδεμένα στο ίδιο άρμα. Και αυτός ο κανόνας ακολουθεί όλη τη ζωή του γήινου κατοίκου στις πιο βασικές εκδηλώσεις της , ως τις πιο ασήμαντες και αμελητέες.
Δε συμβαίνει το ίδιο ασφαλώς σε ένα άλλο πλανήτη χωρίς βαρύτητα ας πούμε, που τα πράγματα δεν πέφτουν. Εκεί αλλάζει και ο τρόπος σκέψης και συμπεριφοράς όποιων όντων τον κατοικούν. Και είναι, ασφαλώς, οι μηχανισμοί σκέψης τους, εντελώς διαφορετικοί και, ίσως “αντιστρόφως ανάλογοι” από εκείνους στο δικό μας πλανήτη.
Ξεκινήσαμε έτσι, για να δείξουμε παραστατικότερα πόσο δύσκολο είναι να αντιληφθεί κανείς τί συμβαίνει στην κομματική ζωή της χώρας με τις νομοτελειακές (ούτως ή άλλως θα συνέβαιναν) εξελίξεις στο ΣΥΡΙΖΑ αυτή την ώρα. Και δεν αναφερόμαστε μόνο στους άμεσα εμπλεκόμενους στο κόμμα. Αρχηγούς, όργανα, στελέχη, βουλευτές, οπαδούς του. Αλλά και στον υπόλοιπο ελληνικό ,κομματικό κόσμο, αφού οι επιπτώσεις από τα κυοφορούμενα στο ΣΥΡΙΖΑ θα είναι άμεσες και καθοριστικές σε όλο το συνταγματικό, λεγόμενο κομματικό τόξο.
Ζούμε σήμερα στην Ελλάδα μια ,χωρίς υπερβολή, πολιτική «κοσμογονία» . Οι ανατροπές που θα συμβούν θα είναι σε βάθος. Πολλές και καθοριστικές της πολιτικής ζωής της χώρας με πιθανότητα, οι θετικές τουλάχιστον, πλευρές της, να έχουν τον ίδιο ή παρεμφερή αντίκτυπο και σε άλλες ευρωπαϊκές, κυρίως, χώρες.
Οι κανόνες του παλαιοκομματισμού στην Ελλάδα και ο τρόπος που ο ΄Ελληνας αντιλαμβάνεται το κόμμα, την πολιτική , τη διακυβέρνηση, μπορεί να φαίνονται ίδιοι, αλλά δεν είναι στην πραγματικότητα με εκείνους των περισσότερων χωρών με δυτικό, πολιτικό προσανατολισμό. Στην Ελλάδα, βρισκόμαστε σε άλλ “πλανήτη” . Δεν ισχύουν οι …γήινοι κανόνες. Και είναι αυτοί που ως παγιωμένοι και πολύχρονοι, έχουν πια καθιερωθεί, ριζώσει. Και είναι απολύτως αποδεκτοί από τους ΄Ελληνες και τις γενιές τους.
Λέγαμε πρόσφατα για τους αρχηγούς κομμάτων και τους πρωθυπουργούς. Αν δεν είσαι «γόνος δυναστείας» ή «παιδί κομματικού σωλήνα», δε γίνεσαι αρχηγός κόμματος με βλέψεις εξουσίας. Για τις ανάγκες δευτεραγωνιστών και κομπάρσων ,βέβαια, στο θίασο του κοινοβουλευτισμού , μπορεί να μην ισχύει, τουλάχιστον με τέτοια αυστηρότητα, ο ίδιος κανόνας. Για αρχηγός κόμματος και πρωθυπουργός, όμως, δεν υπάρχει περίπτωση να αλλάξει.
Μια κύρια, πάντως, γραμμή της ελληνικής πολιτικής ζωής που διασταυρώνεται με άλλες στα περισσότερα πολιτεύματα των χωρών του κόσμου, μια κοινή βάση και αντίληψη, να την πούμε έτσι για τους «άρχοντες» για εκείνους που ασκούν κυβερνητική εξουσία, είναι αυτή που θέλει τους ΣΥΝΕΙΔΗΤΟΠΟΙΗΜΕΝΟΥΣ ΠΟΛΙΤΕΣ κάθε χώρας σε όλο τον κόσμο (σε αντίθεση με το πλήθος και τους οπαδούς) να τους συνδέει μια κοινή αντίληψη. Ενστικτώδης και αυτόνομη θα τη χαρακτηρίζαμε . Γι αυτό και καθολικής ισχύος στα μέλη μιας τέτοιας παγκόσμιας κοινότητας.
Δεν προσδοκά ο συνειδητοποιημένος πολίτης του κόσμου εξαιρετικές αρετές από τους όποιους φορείς της άσκησης της εξουσίας. Είναι, όμως, υποχρεωμένος να (απο)δεχτεί την ανάγκη της ύπαρξής τους. Αν μη τι άλλο, ως εγγύηση, τουλάχιστον, εξασφάλισης μιας στοιχειώδους ασφάλειας και αρμονίας στη συνύπαρξη των μελών των κοινωνιών. Ιδιαίτερα σαν τις δικές μας που δεν έχουν ακόμα κατακτήσει τον ιδεατό κόσμο των κοινοτήτων του μέλλοντος ,όταν δε θα χρειάζονται εξουσίες και νόμοι, για να συμβιώνουν αρμονικά τα μέλη τους.
Ειδικά στην Ελλάδα του παλαιοκομματισμού που έχει ταυτιστεί με τη διαφθορά, τη δημαγωγία και την πελατειακή σχέση κομμάτων και οπαδών, ο συνειδητοποιημένος πολίτης δεν περιμένει κανενός είδους ΣΩΤΗΡΑ . Τον ιδανικό και εξαίρετο πολιτικό που θα κυβερνήσει τη χώρα, για να την καταστήσει παράδεισο. Η δική του πολιτική προσμονή εξαντλείται ή περιορίζεται στον «μη χείρονα» πολιτικό. ΄Οποιος δε θα είναι στην άσκηση της εξουσίας , χειρότερος από τον προηγούμενο.
Τον Ανδρέα Παπανδρέου, για παράδειγμα, αντί του Κων. Καραμανλή και του Κων. Μητσοτάκη . Τον Αλέξη Τσίπρα αντί του Σαμαρά και του Κυριάκου Μητσοτάκη. Και είναι εξ ανάγκης αρκετό αυτό για το «μονάζοντα» και χειμαζόμενο πολιτικά ΄Ελληνα. (Και όχι μόνο στην εποχή μας). Όπως, ακριβώς, το διατύπωσε η λαϊκή αγχίνοια: «Στην αναβροχιά καλό και το χαλάζι». Χαλάζι, πάντως! Αυτό δεν αλλάζει.
΄Οποιος κι αν κυβερνήσει και με όποιες καλές προθέσεις κι αν έχει. Το Σύστημα (διάβαζε τα κονκλάβια ,οι πάτρωνες των κομμάτων εξουσίας) δεν επιτρέπει…υπερβολές. Οι εκάστοτε κυβερνώντες «απλώνουν τα πόδια τους, όσο φτάνει το στρώμα» τους. Αλλιώς, αν προεξέχουν… τους τα κόβουν!
Ο Στέφανος Κασσελάκης, όλως περιέργως, έσπασε το «κουκούλι του μεταξοσκώληκα», ανέτρεψε η παρουσία του στην κομματική κονίστρα την πάγια, καθιερωμένη αντίληψη περί αρχηγών και πρωθυπουργών και ένας καθόλου ευκαταφρόνητος αριθμός οπαδών από τη βάση του ΣΥΡΙΖΑ, αυτονομήθηκε, βγήκε από την “πεπατημένη” και έδωσε την αρχηγία κόμματος εξουσίας σε έναν «έπηλυ» που ουδεμία συγγένεια είχε ,ούτε με τις “δυναστείες”, ούτε με τα “κομματικά εργαστήρια” παραγωγής ηγεσιών, οργάνων, στελεχών και μηχανισμών.
Σήμερα, ΟΛΟΚΛΗΡΟ το ελληνικό, κομματικό κατεστημένο είναι ανάστατο. Αντελήφθη το μέγα του λάθος. Του ξέφυγε. ΄Αφησε το τιμόνι από τα χέρια του να περάσει σε καπετάνιο που δεν “προσλήφθηκε” σύμφωνα με τους υπαλληλικούς όρους και παράλληλα απρόβλετο και αμφίβολης υπακοής και συμμόρφωσης στους κανόνες της πλοιοκτήτριας εταιρίας .Πλην των άλλων , ο ίδιος χωρίς να διαθέτει τα “διπλώματα” και τα “εχέγγυα” που απαιτεί η παραδοσιακή, συντηρητική σχολής της ελληνικής κοινωνία της φαλλοκρατίας και της ομοφοβίας.
Το σύστημα του παλαιοκομματισμού, για να διορθώσει το λάθος του επιστράτευσε…θεούς και δαίμονες. Ακόμα και εκείνον που θεωρούσε, όχι ως εχθρό του συστήματος, αλλά υπερβολικά φωνασκούντα (χαλούσε το γενικότερο κομματικό ίματζ) και με πλεονάζον αντιπολιτευτικό (από το σύνηθες) μένος. Τον … «πολύ» ,που «δε σηκώνει μύγα στο σπαθί» του, Παύλο Πολάκη!
Του έδωσε μάλιστα πρωταγωνιστικό ρόλο στην ανατροπή του παρείσακτου, του εισβολέα στην παραδοσιακή, ελληνική, κομματική συντεχνία των επαγγελματιών πολιτικών . Το κύριο και μοναδικό… πολιτικό επιχείρημα του Μητσοτακικοφάγου Σφακιανού, υπήρξε το περίφημο «Στέφανε δεν κάνεις για αρχηγός»! (Και από μέσα του , για να μην ακουστεί τούτη τη φορά, όπως τις άλλες, «γιατί όχι μόνο δε είσαι από το δικό μας σόι, αλλά δεν έχεις κι αντρίκιες αρετές” . Δυο όροι απαράβατοι για να είσαι αρχηγός κα πρωθυπουργός στην Ελλάδα ).
Χαρακτηρίσαμε «πολιτική κοσμογονία», ό,τι συμβαίνει αυτή την ώρα στο ΣΥΡΙΖΑ. Το διακύβευμα είναι μέγα και καθοριστικό για την πολιτική και κομματική ζωή της χώρας. Δεν πρόκειται για προσωπική υπόθεση του Στέφανου Κασσελάκη. Αν θα συνεχίσει να είναι αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ ή θα τον ρίξουν. Δικό του το πρόβλημα. «Όπως”, άλλωστε, “έστρωσε, κοιμάται».
Είναι ζήτημα ζωής και θανάτου για την αυριανή πολιτική ζωή του τόπου. Αν θα παραμείνει το παλαιοκομματικό καθεστώς με όλες τις γνωστές παθογένειες και τις παρενέργειές του ή θα αλλάξει “ροιζηδόν”. Με όλα τα γνωρίσματα της ανατροπής, της επανάστασης χωρίς βία και αίμα.
Με τον Αλέξη Τσίπρα (μπορεί να το λένε και Φάμελο ή Πολάκη) ξανά στο τιμόνι ενός ΣΥΡΙΖΑ με σύναψη νέων «ομερτά» και επανάληψη «μια από τα ίδια», συνεργασιών , ο παλαιοκομματισμός θα θριαμβεύσει για άλλη μια φορά. Και θα ηττηθεί κατά κράτος η νέα αντίληψη της πολιτικής ανάστασης αυτής της χώρας και της διακυβέρνησής της από ένα σύστημα δημοκρατίας , που, αν μη τί άλλο, θα το διακρίνουν τα στοιχειώδη χαρακτηριστικά ενός δυτικού, σύγχρονου «κράτους δικαίου”. ΄Οπως δεν υπήρξε ποτέ τέτοιο στον τόπο. Πολύ περισσότερο σήμερα.
Η μόνη εγγύηση να μη συμβεί το απευκταίο, η συνέχιση της μουμιοποίησης κάθε φορά και με άλλο τρόπο από τους τεχνίτες ταριχευτές, του όζοντος πτώματος του παλαιοκομματισμού , είναι η παραμονή στη θέση του αρχηγού του ΣΥΡΙΖΑ του Στέφανου Κασσελάκη. Και αν τον ρίξουν σήμερα (δεν το αποκλείουμε) οι καριερίστες των οργάνων του κόμματος , ας την εξασφαλίσει πανηγυρικά στο Συνέδριο από την πλειοψηφία της βάσης.
Μένει να συλλειτουργήσουν δύο συνιστάμενες:
α. Η ανατροπή της πάγιας και στερεότυπης αντίληψης από τη βάση της πυραμίδας για τα χαρακτηριστικά και της ιδιότητες («αρετές»), που πρέπει να διαθέτει ο αρχηγός ενός κόμματος εξουσίας. ΄Οπως έγινε στην πρώτη εκλογή του Στέφανου Κασσελάκη.
β. Ο Στέφανος Κασσελάκης, αν παραμείνει ή εκλεγεί ξανά αρχηγός, να «ρίξει τον κύβο και να διαβεί το Ρουβίκωνα». Ας θάψει οριστικά και αμετάκλητα το σάπιο πτώμα του παλαιοκομματισμού. Είτε τον εκπροσωπεί ο Κυριάκος Μητσοτάκης, είτε ο Αλέξης Τσίπρας Αμφότεροι… «καλά παιδιά». Ως εκλεκτοί και μη εξαιρετέοι του Συστήματος.