Αρχή μας, να μην απαντάμε σε ύβρεις. ΄Οσα γράψαμε χτες για το ΠΑΣΟΚ, ενόχλησαν παλιούς πρασινοφρουρούς και κάποιοι εξεμάνησαν τόσο, που βρίζουν αισχρά και αδίστακτα στις επιστολές τους, ίδια με κάτι τραμπούκους της «γαλάζιας ακρίδας» και τους ΝεοΝαζί. Δε μας αφορούν, ούτε μας αγγίζουν όσα ξερνούν.
Απαντάμε μόνο στο «Σύντροφο από τα παλιά στη Νομαρχιακή Λονδίνου », όπως υπογράφει και μου «υπενθυμίζει» πως « θητεύσαμε κι εμείς στο παλιό ΠΑΣΟΚ… και μπορεί να μην είναι» , γράφει, «αντιιδεολγικό, αλλά είναι, ίσως, αντιδεοντολογικό να πετροβολάμε το δέντρο που ποτίσαμε κι εμείς… Ας μην ευδοκίμησε και το έσπασαν οι αέρηδες με τα χρόνια και τους καιρούς…».
Αδερφέ,
δεν ξέρω εσύ (δε γράφεις όνομα, αλλιώς θα ήξερα), αλλά ελόγου μου, πρασινοφρουρός δεν υπήρξα ποτέ. Αντίθετα, πολεμήθηκα σκληρά και ανήθικα για χρόνια από δαύτους . Η δική μου, όπως λες, θητεία και η παρουσία σε αυτό το χώρο , ήταν ένα ολιγόχρονο πέρασμα. Και για να είμαστε σε όλα καθαροί και ξάστεροι, οφείλουμε να καταθέσουμε κι αυτή στο …βιογραφικό μας. Κι ας μη το χρειαζόμαστε για καμιά πρόσληψη. Απαραίτητο, όμως, να αποδεικνύουμε πως δεν ισχύει και για μας η σοφή ρήση «άλλων ιατρός, αυτός έλκεσι βρύων». Εκείνη η συνύπαρξη ,λοιπόν, ξεκίνησε έτσι:
Το παλιό ΠΑΣΟΚ που γεννήθηκε από το ΠΑΚ, μου το γνώρισε ο «Ιταλός». ΄Ετσι ,τότε, αποκαλούσαν το Μιχάλη Χαραλαμπίδη. Και ομολογώ, ήταν ένας από τους πιο αγνούς αγωνιστές, όχι μόνο του ΠΑΚ, αλλά και από άλλους στους ιδεολογικούς χώρους που περιηγήθηκα, περιπλανήθηκα ή θήτευσα. Και η πορεία μου μετά σε αυτό το χώρο, ήταν τούτη , με λίγα λόγια.
1978 . Μόλις «την είχα κάνει” από το ΚΚΕ (κάτι φεγγάρια έμεινα) και τριγύριζα για καιρό …άστεγος κομματικά (πολιτικά, όχι). Δούλευα τότε στο ΑΘΗΝΑΪΚΟΝ ΦΡΟΝΤΙΣΤΗΡΙΟ στην Κάνιγγος (οδός Τζόρτζ). Στις αίθουσές του, μετά το πέρας των μαθημάτων, πολλές νύχτες έβρισκαν «στέγη» για μαζώξεις και πολιτική κουβέντα, «παιδιά» σύντροφοι , φευγάτοι ,κυρίως από το ΚΝΕ εκείνη την περίοδο, αλλά και αριστεροί του «Ρήγα» , σοσιαλιστές του ΠΑΚ και συνδικαλιστές του Ανδρεϊκού ΠΑΣΟΚ.
΄Ενα βράδυ, γύρω στις 10 που σχολάγανε τα τμήματα, μου λέει η γραμματέας πως κάποιο νεαρός με περιμένει στο γραφείο. Μπαίνω, βλέπω έναν άντρα, κοντά στην ηλικία μου, γλυκό πρόσωπο, μάτια διαπεραστικά, δυναμικά, αποφασιστικά χαρακτηριστικά, να μου δίνει το χέρι:
-Δεν είσαι ο Αδαμόπουλος;
-Είμαι. Εσύ;
-Μιχάλης Χαραλαμπίδης. Την έκανες έμαθα από το ΚΚΕ, από πού μη ρωτάς, είναι από τα …συνωμοτικά αυτά. Πάμε για κρασάκι στου Μπαρμπαγιάννη που θέλω να τα πούμε λίγο;
Να μην τα πολυλογώ, ανηφορίζουμε, μπαίνουμε στο ταβερνάκι της Εμμ. Μπενάκη , φίσκα στους αριστερούς, δεν προλάβαινε να δίνει χειραψίες. Πιάνουμε μια γωνιά, παραγγέλνουμε τα κρασάκια μας και πάνω από 3 ώρες σε λόγο κομψό, πολιτικό, καθόλου ξύλινο ,όπως το συνήθιζαν οι αριστεροί στην εποχή , μου εξιστορούσε τον ένοπλο αγώνα του ΠΑΚ, που τώρα έγινε ΠΑΣΟΚ, με νέο όραμα να κάνουν την Ελλάδα και τον κόσμο καλύτερο.
‘Ετσι ξεκίνησε η σχέση μου με το… ένοπλο, τότε, ΠΑΣΟΚ και όχι με τους «άκαπνους», τους καιροσκόπους και τους γραφειοκράτες. Από τότε άρχισε η συνεργασία με εκείνο το χώρο σε συνδικαλιστικό επίπεδο (όπως, ίδρυση «Συλλόγου Καθηγητών Εργαζομένων στα Φροντιστήρια», σπάσιμο της γιγαντωμένης ΕΛΜΕ Δ. Αττικής, που είχε καπελώσει το ΚΚΕ, θητεία σε προεδρεία ΕΛΜΕ και άλλα τέτοια). Όλα αυτά , μέχρι τα γεγονότα του Λονδίνου και τον πόλεμο με το «βασιλιά» και τους εφοπλιστές.
Λίγο καιρό μετά , όταν ο Ανδρέας και το πρωτοπαλίκαρό του ο Μώραλης, μας κρέμασαν την παρέα του Λονδίνου και μας παράδωσαν για “κιμά” στους εφοπλιστές, δεν έλεγα πια ούτε καλημέρα μαζί τους. Αραιή και η παρουσία μας στη Νομαρχιακή Λονδίνου, αν θυμάσαι. Περισσότερο τα βρίσκαμε εκεί με τη Στέλλα Κοβλακά και τα παιδιά της ΚΝΕ, που μας στήριζαν τότε. Με αυτούς είχαμε ,κυρίως παρέες και επαφές.
Η οριστική ρήξη, ήρθε σε μια συνάντηση μετά τα γεγονότα του Λονδίνου, όταν ο Πέτρος Μώραλης, κόντεψε να με χαστουκίσει, γιατί σε μια μάζωξη του πέταξα κατάμουτρα ,οργισμένος και μπροστά σε κόσμο πως είναι πανάθλιοι και ανήθικοι, γιατί τα βρήκανε στην κυβέρνηση με τους εφοπλιστές και τους βασιλιάδες .
Από τότε, κράτησα επαφή μόνο με κάποιους παλιούς «συντρόφους» της παρέας Χαραλαμπίδη και μερικούς άλλους, που είχαμε από εκείνα τα χρόνια γνωριστεί και αναπτύξει πια προσωπικές σχέσεις . ΄Ηταν αυτοί ,κυρίως, που μας είχαν στηρίξει σε κλαδικές και Νομαρχιακές στον «πόλεμο του Λονδίνου».
Τέτοια, λοιπόν, υπήρξε, περιεκτικά και στην ουσία της , η δική μου πορεία με το παλιό ΠΑΚ περισσότερο και ελάχιστα, ως καθόλου με τους γνωστούς καρεκλάτους και κομματικούς καριερίστες της Χαρ. Τρικούπη. Και ασφαλώς ούτε μετάνιωσα ποτέ γι΄ αυτή την ολιγόχρονη συνοδοιπορία, ούτε πρόδωσα ποτέ και κανέναν από τους παλιούς, καλούς και ιδεαλιστές σοσιαλιστές του ΠΑΚ και του μετέπειτα Ανδρεϊκού ΠΑΣΟΚ.
Αυτά και καλή επιτυχία , στο Χάρη Δούκα του νέου, “άκαπνου” ΠΑΣΟΚ, που μαζί με τον Αλέξη Τσίπρα, φαίνεται να είναι οι εκλεκτοί της κεντροαριστερής επιλογής που έχει κάνει το Σύστημα, για να αναλάβει τη διακυβέρνηση της χώρας στις σκληρές ημέρες που έρχονται. Εδώ θα είμαστε.
Και θα είναι σύντομα, όχι χρόνια μετά, όταν ο Κυριάκος μετά την επίσημη δημοσιοποίηση της οικονομικής κατάρρευσης της χώρας, θα… καταδιώκεται , αν δε τον σώσει κι αυτόν ο Τσίπρας , «από χωρίου εις χωρίον». Είπαμε, όλα μπροστά μας θα τα βρούμε . Το μόνο ευτύχημα είναι πως θα έχουμε την “τύχη”, να βλέπουμε από τα βράχια που θα συντριβεί το σαπιοκάραβο, τον καπετάνιο , το πλήρωμα και τους άφρονες επιβάτες του να πνίγονται στα μανιασμένα κύματα.
Η Νέμεσις ζει και βασιλεύει εξ αρχαιοτάτων, μέχρι των σύγχρονων και των κατοπινών χρόνων. Η προσωποποίηση της “θείας Δίκης” είναι σίγουρο πως θα κατεβάσει, την ώρα που πρέπει, τον πέλεκυ στις κεφαλές των αφρόνων!