1. Θεσσαλονίκη: Συγκινημένος δάκρυσε ο εύζωνας της Προεδρικής Φρουράς
2. Μαρία Ευθυμίου: Στην Ελλάδα είμαστε σε εμφύλιο από το 1915, είναι βλακώδες.
Η ιστορικός Μαρία Ευθυμίου ερμηνεύοντας την πολιτική κατάσταση στη χώρα μας, είπε ότι η Ελλάδα είναι σε εμφύλιο πόλεμο από το 1915.
Με αφορμή ερώτηση που δέχθηκε σε συνέντευξή της στο MEGA για την εθνική ιστορία η κυρία Ευθυμίου είπε αρχικά: «Το να υπάρχει μια εθνική ιστορία, συμβαίνει σε όλους. Το πόσο περιποιημένη είναι, δεν είναι ίδια σε όλους, είναι φυσικό να στρογγυλεύονται τα πράγματα. Η Ελλάδα, όμως, τον 20ο αιώνα έχει λαμπρές περιπτώσεις ιστορικών. Ο Κωνσταντίνος Παπαρρηγόπουλος που είναι ο εθνικός μας ιστορικός, γράφει σελίδες που δεν τις πιστεύεις. Έχουμε την τιμή να έχουμε εθνικούς ιστορικούς που έγραψαν όσο πιο απρόσωπα και μίλησαν ως τρίτο μέρος για κάτι που τόσο πολύ μας αφορά».
….Έχουμε εθιστεί στη σύγκρουση, δεν μπορούμε να φανταστούμε τον εαυτό μας χωρίς σύγκρουση…. Από το 1940 μέχρι σήμερα είμαστε δεξιοί και αριστεροί. Σε τέτοια ένταση και πόλωση μόνο εδώ συμβαίνει αυτό….Από το 1943 έως το 1949 κάναμε εμφύλιο, μέσα σε συνθήκες κατοχής και με τόσο σημαντική εθνική αντίσταση, είχαμε εμφύλιο πόλεμο».
Κατά την ίδια «οι ίδιοι εμείς (σ.σ. οι Έλληνες) έχουμε τα δύο πρόσωπα του Ιανού, είμαστε ταυτοχρόνως αγενείς, τοξικοί ηττοπαθείς και ταυτόχρονα ζεστοί, γλυκοί και ευγενείς. Εάν την όμορφη πλευρά την καλλιεργήσουμε έχουμε δυνάμεις, δεν είμαστε για πέταμα».
iefimerida.gr
****
΄Ενας ιστορικός που σέβεται την ιδιότητά του, πρώτα δεν είναι στρατευμένος. Εθνικιστής, ας πούμε .Και ως τέτοιος, μισαλλόδοξος και γραφικός. Ακόμα χειρότερα, αυτού του είδους οι θερμοκέφαλοι εν γένει, δεν αγαπούν τη χώρα τους, όπως έξοχα ο Αλμπέρ Καμύ, διαφοροποίησε τον εθνικισμό από τον πατριωτισμό με τη σοφή φράση «αγαπώ υπερβολικά τη χώρα μου για να είμαι εθνικιστής».
΄Υστερα, αν εισαι ΄Ελληνας, ιστορικός, δεν τολμάς ούτε κατά διάνοια να ψελλίσεις τέτοια ανίερη φράση, που ξεδιάντροπα ξεστόμισε η Ευθυμίου. «Ο Κωνσταντίνος Παπαρρηγόπουλος, που είναι ο εθνικός μας ιστορικός», μας λέει, «γράφει σελίδες που δεν τις πιστεύεις»! Και συνεχίζει : « Έχουμε την τιμή να έχουμε εθνικούς ιστορικούς που έγραψαν όσο πιο απρόσωπα και μίλησαν ως τρίτο μέρος για κάτι που τόσο πολύ μας αφορά» (Θεοί του Ολύμπου!) (*)
Αλλά, είναι και κάτι άλλο, που δεν αφορά μόνο τους Ιστορικούς και τους Γκεμπελίσκους που υποδύονται πολλές φορές τους ιστορικούς ,αλλά και όποιον άλλο έχει πρόσβαση στη βιομηχανία παραπληροφόρησης. Ουδείς έχει δικαίωμα να μεταδίδει με τέτοια Μέσα τη βλακεία του. Βλάκας, ο ίδιος ,ας είναι. Και ως τέτοιος, ασφαλώς, ας επαίρεται πως είναι ανίκητος.
Αλλιώς, είναι επικίνδυνος. Μεταδίδει τον ιό της δικής του αφροσύνης και της τύφλας σε αφελείς και αθώους. ΄Ετσι, κάπως, καταντάει ζόμπι ο εθνικιστής.
Κάποια «Ευθυμίου» θα άκουσε να τσαμπουνάει τις γνωστές, ανιστόρητες παρλαπίπες, έμπλεη εθνικού οίστρου και ο.. καψερός ο Εύζωνας στη Θεσσαλονίκη που δάκρυσε χθες στην παρέλαση από έξαρση εθνική! Κανείς δεν τον προφύλαξε, δεν του είπε την αυτονόητη και συνετή αλήθεια «μη σε γελάνε αγόρι μου! Αυτό το δάκρυ σου, είναι η χαρά των πατριδοκάπηλων και των εμπόρων όπλων. Αυτοί που ευφραίνονται στην οσμή του αίματός σου , ως ύαινες. Να σε δουν «κιμά» στα πεδία μαχών και συγκρούσεων ονειρεύονται.
΄Ισως, ποτέ δεν ειπώθηκαν από άλλο ιστορικό μαζεμένες τέτοιες ιστορικές ανακρίβειες ή δεν κατάφερε να βγάλει σε τέτοια ύψη, κορώνες εθνικιστικής …μελωδίας από την Ευθυμίου. Χρόνια τώρα κατέχει τα πρωτεία. ( Ακολουθεί από μικρή απόσταση, η επίσης εθνικόφρων και Δεξιάς πλέον προσάραξης η π. πρύτανης Σορβόννης Ελένη Γλύκατζη- Αρβελέρ).
Να μείνουμε στα άλλα «κουφά» της αδερφής του παλιού σκληρού πρασινοφρουρού Πέτρου Ευθυμίου. Η σύγκρουση Δεξιάς και Αριστεράς στην Ελλάδα, μετά την Κατοχή , ήταν εμφύλιος, μας λέει και ελόγου της . ΄Ιδια, όπως το λένε ο Κουτσούμπας, ο Μιχαλολιάκος , άπαντες οι εντός ή εκτός «συνταγματικού τόξου» παραληρούντες. Δεν πρόκειται για κοινωνική επανάσταση, που απέτυχε. «΄Εσφαζε αδερφός τον αδερφό, φίλος το φίλο». ‘ Οπως, όμως, δεν έκαναν οι «κολασμένοι της της γης» ,ως «αβράκωτοι» τούτοι στη Γαλλική και ως Μπολσεβίκοι αργότερα στη Ρωσική επανάσταση.
Λέει και άλλα φαιδρά. Ως ανάδελφος και όμαιμος λαός διακρινόμαστε και για τη συλλογική εθνική μας ψυχοπάθεια, αφού «οι ίδιοι εμείς (σ.σ. οι Έλληνες) έχουμε τα δύο πρόσωπα του Ιανού, είμαστε ταυτοχρόνως αγενείς, τοξικοί ηττοπαθείς και ταυτόχρονα ζεστοί, γλυκοί και ευγενείς. Εάν την όμορφη πλευρά την καλλιεργήσουμε έχουμε δυνάμεις, δεν είμαστε για πέταμα».
Το είπε έξοχα ο ΄Αγγλος ευφυής και συνετός διανοούμενος. «Στον πατρωτισμό καταφεύγουν οι απατεώνες». Αλλά και οι άρρωστοι για δημοσιότητα και αναγνωρισιμότητα. Με κάθε τίμημα. “Κι “ας πάει και το παλιάμπελο”!
(*)1. ΜΥΘΟΙ ΚΑΙ ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΓΙΑ ΤΟ ΒΥΖΑΝΤΙΟ ,ΤΗΝ ΟΘΩΜΑΝΙΚΗ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΝΕΟΣΥΣΤΑΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΚΡΑΤΟΣ.
-
Το Βυζάντιο δεν είναι Ελλάδα. Η στρατευμένη, ελληνική, εθνικιστική ιστορία του λεγόμενου ελληνοχριστιανικού πολιτισμού, που τον επινόησε και ως όρο και ως ιστορικό μύθο, κυρίως ο θρησκόληπτος ιστορικός Κωνσταντίνος Παπαρρηγόπουλος, υπηρετεί θρησκευτικές σκοπιμότητες, όταν και όπου αναφέρεται σε ελληνικό, βυζαντινό κράτος. Το Βυζαντινό κράτος είναι το διασπασμένο, Ανατολικό κομμάτι της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. Οι πρώτοι αυτοκράτορες είχαν ρωμαϊκή συνείδηση και η Λατινική ήταν η επίσημη γλώσσα του κράτους. για πολλούς αιώνες. Αλλά και οι εκλατινισμένοι κάτοικοι της αυτοκρατορίας, τη λατινική γλώσσα μιλούσαν, με εξαίρεση στο «θέμα» της Ελλάδας, τα παλιά ελληνικά κέντρα- πόλεις (Κόρινθος, Αθήνα, Θήβα). Πολύ αργότερα, για λόγους πολιτικούς, έχουμε την εγκατάλειψη της Λατινικής και τη στροφή του βυζαντινού κράτους στην ελληνική γλώσσα. Μετά τον 9ο αιώνα, οι κάτοικοι της αυτοκρατορίας μιλούσαν πλέον Ελληνικά (πλην των Βλάχων (Αρ(ο)μάνοι) στη Θεσσαλία και την Ήπειρο κυρίως. Με τους Παλαιολόγους, λίγο πριν την πτώση της Κωνσταντινούπολης, ξεκινά η ανάπτυξη ελληνικής συνείδησης στην εξουσία, η οποία δεν πρόφτασε να ολοκληρωθεί, λόγω της ΄Αλωσης (1453) της Πόλης, ελληνικό κέντρο της συρρικνωμένης πια Βυζαντινής αυτοκρατορίας.
-
Η πτώση της Κωνσταντινούπολης οφείλεται κατά κύριο λόγο στην προδοσία της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Οι Παλαιολόγοι είχαν διαβλέψει τον κίνδυνο των Οθωμανών και έσπευσαν να ζητήσουν τη βοήθεια της Καθολικής Δύσης. Ο Πάπας, όχι μόνο δεν την αρνήθηκε, αλλά και τα δύο δόγματα, χαιρέτησαν την προσέγγιση των δύο Εκκλησιών με κοινή λειτουργία. Οι λεγόμενοι ανθενωτικοί όμως, ξεσήκωσαν τον Ορθόδοξο όχλο , με το περίφημο σύνθημα “καλύτερα τούρκικο φεσάκι, παρά τιάρα παπική» και η βοήθεια που είχε έτοιμη ο Πάπας, για να φτάσει στην πολιορκημένη Κωνσταντινούπολη, δεν ήρθε ποτέ. Ο Γεννάδιος Σχολάριος υπήρξε ο πιο φλογερός ανθενωτικός και μετά την ΄Αλωση ο Μωάμεθ, με τον οποίο πρέπει να είχε έρθει σε συνεννόηση πριν την πτώση, έγινε ο πρώτος πατριάρχης στην κατακτημένη πια Κωνσταντινούπολη.
-
Η Οθωμανικ
ή εξουσία (Σουλτάνος) δεν υπήρξε τόσο σκληρή με τους κατακτημένους υπηκόους της ,όσο τουλάχιστον άλλες αυτοκρατορίες (Ισπανία, Πορτογαλία, Αγγλία, Γαλλία),που κατάκτησαν άλλους λαούς. Οι λόγοι δεν είχαν σχέση μόνο με τη γενικότερη κοσμοθεωρία της Ανατολής. Οι Σουλτάνοι “κοιμούνταν και ξυπνούσαν” πάντα με το φόβο πως η Καθολική Δύση ,θα βοηθούσε μια μέρα στρατιωτικά την Ορθόδοξη Ανατολή. Για το λόγο αυτό ο Μωάμεθ και όλοι οι μετά απ΄αυτόν Σουλτάνοι, προσπάθησαν με κάθε τρόπο να υποδαυλίζουν τις δογματικές διαφορές μεταξύ των δυο Εκκλησιών, έδωσαν απίστευτα θρησκευτικά προνόμια στους Ορθόδοξους, τους οποίους πλέον διοικούσε το «Φανάρι» ,απέφυγαν με κάθε τρόπο το βίαιο εξισλαμισμό και ακολούθησαν την ήπια, επιεική συμπεριφορά των οθωμανικών αρχών απέναντι στους Ραγιάδες. -
Η Τσαρική Ρωσία υπήρξε ο «κακός δαίμονας» της Ελλάδας, επειδή ανέκαθεν αντιμετώπιζε το πρόβλημα της διεξόδου στο Αιγαίο και τη Μεσόγειο και επιδίωκε τον έλεγχο των χωρών της Βαλκανικής (“Ανατολικό Ζήτημα”). Οι υποσχέσεις στους Ραγιάδες για την απελευθέρωσή τους και την ίδρυση ανεξάρτητου ελληνικού κράτους, αποδείχτηκαν όχι απλά φρούδες, αλλά και εγκληματικές, αφού καμιά βοήθεια δεν προσέφεραν και όσες φορές το έπραξαν («Ορλωφικά»), εγκατέλειψαν τους Έλληνες στο μαχαίρι των Οθωμανών.
-
Η Φιλική Εταιρία υπήρξε δημιούργημα των Ρώσων στην Οδησσό, σε συνεργασία κυρίως με ΄Ελληνες εμπόρους και άλλους αχυρανθρώπους τους. Όταν φάνηκε πια πως ο «Μεγάλος ασθενής», η Οθωμανική αυτοκρατορία, βρισκόταν στη δύση της, δόθηκε από τους Ρώσους το έναυσμα για την έναρξη της επανάστασης από τη Βλαχία.(*). Επι κεφαλής τέθηκε ο Ρώσος αξιωματικός Αλ. Υψηλάντης. Τα πρώτα χρόνια της επανάστασης οι Ρώσοι όχι μόνο δε βοήθησαν με στρατιωτικές δυνάμεις τον αγώνα, αλλά πάλι εγκατέλειψαν τους εξεγερμένους με αποτέλεσμα ο Ιμπραήμ να κατακάψει εκ νέου το Μωριά και η επανάσταση να λήξη με εκείνη τη φοβερή καταστροφή. Η στροφή των ΄Αγγλων υπέρ της Ελλάδας και η παρουσία του Κάνιγκ στη θέση του υπουργού εξωτερικών, αναπτέρωσε τις ελπίδες των Ραγιάδων. Η απελευθέρωση της Ελλάδας ήρθε ως απότοκο της συνθήκης του Λονδίνου ( 6 Ιούλη) 1827) που προέβλεπε ίδρυση ανεξάρτητου ελληνικού κράτους και της ναυμαχίας του Ναβαρίνου (8 Οκτώβρη 1827), που έκρινε νικηφόρα τον αγώνα υπέρ των Ελλήνων
-
Οι Ρώσοι και πάλι θα πρωτοστατήσουν στα πράγματα του νέου κράτους και θα στείλουν πρώτο κυβερνήτη του τον Υπουργό Εξωτερικών τους Ιωάννη Καποδίστρια. Ο κυβερνήτης, αντί να φροντίσει για την κατάπαυση των διενέξεων μεταξύ των οπλαρχηγών, διεύρυνε το χάσμα, ευνοώντας τους Ρωσόφιλους οπλαρχηγούς και πολεμώντας με λύσσα τους οπαδούς του αγγλικού και γαλλικού κόμματος.(Ο Καρλ Μαρξ τον χαρακτηρίζει πολιτικά ανυπόληπτο). Η αγγλόφωνη οικογένεια των Μαυρομιχαλαίων από τη Μάνη, ήταν η πρώτη που πλήρωσε αυτή την πολιτική. Ο Καποδίστριας αιχμαλώτισε τον Πετρόμπεη στο Ναύπλιο και αργότερα τον αδερφό του Κωνσταντίνο και το γιο του Γεώργιο. Οι δύο Μαυρομιαχαλαίοι, σε συνεργασία με τους ΄Αγγλους και τους Γάλλους , δολοφόνησαν τον Καποδίστρια (27 Σεπτέμβρη 1831) ,αλλά το σχέδιο δεν εξελίχθηκε κατά τις επιθυμίες τους, αφού ο Κωνσταντίνος εκτελέστηκε επί τόπου από το χωροφύλακα –φρουρό του Καποδίστρια και ο διασωθείς Γεώργιος δεν έτυχε της βοήθειας που είχε συμφωνηθεί από τους Γάλλους και τους ΄Αγγλους. (Σημείωση: Κοντεύουν σε λίγο να συμπληρωθούν 200 χρόνια από τη δολοφονία εκείνη και ακόμα οι Εγγλέζοι κρατούν το φάκελο κλειστό. Μοναδικό φαινόμενο στη νεότερη ιστορία της Ευρώπης!).
2. 15/Αυγουστιανά…ΜΕΘΕΟΡΤΙΑ.
Γράφει ένας από τους «κακούς», καθεστωτικούς ιστορικούς (κράτησε για πάνω από 30 χρόνια την έδρα της βυζαντινής ιστορίας στο πανεπιστήμο Αθηνών) ο Διον. Ζακυθηνός για τον πολεμικό, πολιτικό και θρησκευτικό βίο του Βυζαντινού αυτοκράτορα Βασιλείου Β΄ (του επονομαζόμενου και Βουλγαροκτόνου). Να ξεκινήσουμε με ένα πολεμικό γεονός, τη μάχη και τη νίκη των Βυζαντινών στο «Κλειδίον» το 1014.
Γράφει ο Ζακυθηνός (Bυζαντινή Ιστορία 324-1071,σελ 434): «…Και ούτω τα Βουλγαρικά στρατεύματα κυκλωθέντα και πληγέντα από του νώτου, υπέστησαν δεινήν ήτταν την 29 Ιουλίου 1014. Πολλοί έπεσον εν τη μάχη και έτι πλείονες συνελήφθησαν αιχμάλωτοι. Κατά τας μαρτυρίας πηγών ο αυτοκράτωρ απετύφλωσε δέκα πέντε ή δέκα τέσσαρας χιλιάδας Βουλγάρων…» (!) . Είναι η γνωστή, απίστευτα άγρια και παρανοϊκή (στην παγκόσμια Ιστορία) συμπεριφορά του (Χριστιανού Ορθόδοξου) Βυζαντινού αυτοκράτορα Βασιλείου Β΄ προς αιχμαλώτους ,η τύχη των οποίων, ως γνωστόν, σε όλες τις εποχές ,όπως λέει και ο ίδιος ο Ζακυθηνός, διέπεται από τις αρχές και τους κανόνες του Διεθνούς Δικαίου που αφορούν το σεβασμό της ζωής τους και της σωματικής τους ακεραιότητας.
Ο ανεκδιήγητος πανεπιστημιακός καθηγητής, φτάνει ως το σημείο να δικαιολογήσει τη βασανιστική και ατιμωτική αυτή πράξη της «πήρωσης» των Βουλγάρων αιχμαλώτων μετά την ήττα τους από τους Βυζαντινούς, διότι κατά την…ιστορική του άποψη ( Β.Ι σελ 441), ο αυτοκράτορας «..εκίνησε το εσωτερικόν δίκαιον…Κατά τούτο οι ένοχοι στάσεως ετιμωρούντο δια τυφλώσεως. Αι πηγαί θεωρούν την πήρωσιν, επιβαλλόμενην αντί της εσχάτης των ποινών επί στασιαζόντων,ως πράξιν φιλανθρωπίας».
Μάλιστα! Θαυμάστε την ιστορική κρίση ενός εθνικιστή, καθεστωτικού καθηγητή της Ιστορίας, που επί συναπτά έτη «ασέλγησε» κι αυτός, στην επιστήμη και την ιδιότητά του (Να σημειώσουμε εδώ με την ευκαιρία πως ο επίσης εθνικιστής και φανατικός, Ορθόδοξος ιστορικός Κων. Παπαρρηγόπουλος , για να εξιλεώσει και τούτος τον Βασίλειο το Β” και να δικαιολογήσει την ειδεχθή-πρωτοφανή και αποτρόπαιη πράξη της τύφλωσης τόσων χιλιάδων αιχμαλώτων πολέμου, επικαλείται πράξεις παρόμοιας σκληρότητας στην αρχαιότητα και τη Δυτική Ευρώπη! Καμιά σχέση φυσικά δεν έχουν αυτές οι πράξεις που μνημονεύει με το βάρβαρο, παγκοσμίως, έγκλημα του Βασιλείου του Βουλγαροκτόνου). Αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μας.΄Αλλο θέλουμε να επισημάνουμε.
Αυτός ο σκληρός και απάνθρωπος, λοιπόν, αυτοκράτορας, ο Βασίλειος ο Β΄, μετά την παραπάνω ανήκουστη πράξη φρόντισε, όπως λέει πάλι ο Ζακυθηνός ( Β.Ι σελ.437) να εκτελέσει και τα…υψηλά θρησκευτικά του καθήκοντα και «..εκείθεν δια των Σερβίων,των Σταγών της Θεσσαλίας και των Θερμοπυλών εγένετο εν Αθήναις και τα της νίκης ευχαριστήρια τη Θεοτόκω δους και αναθήμασι πολλοίς λαμπροίς και πολυτελέσι κοσμήσας τον ναόν, υπέστρεψεν εις Κωνσταντινούπολιν…»! (Δε μας είπαν οι βιογράφοι του, βέβαια, αν ανάμεσα στα αναθήματα και τα δώρα στη Θεοτόκο ήταν και καμιά μακάβρια συλλογή από τις… κόρες των εξορυχθέντων οφθαλμών των δυστυχισμένων Βουλγάρων αιχμαλώτων! Εμείς καθόλου δεν το αποκλείουμε).
Θα ήταν άχρηστο να σχολιάσει κανείς αρνητικά την παραπάνω παράγραφο από το βιβλίο του Ζακυθηνού, γιατί: 1. Οι τετυφλωμένοι εθνικιστές και θρησκευάμενοι δεν πείθονται για το αισχρό ,ασεβές και παράλογο αυτής της ενέργειας-΄Υβρεως του Βυζαντινού αυτοκράτορα. Θα επινοήσουν χίλιες δικαιολογίες («ου με πείσεις καν με πείσης¨).΄Αρα δεν έχει νόημα να «λακτίζουμε προς κέντρα». 2. Οι σώφρονες και λογικοί δεν έχουν ανάγκη ευρύτερης ανάλυσης -σχολιασμού και κρίσεων του εν λόγω αποσπάσματος. Αντιλαμβάνονται, κάλλιον παντός άλλου, την αντίφαση, την ΄Υβριν και τον παραλογισμό, να υποστηρίζει κανείς πως …ασμένως η Θεοτόκος στην Ακρόπολη των Αθηνών δέχτηκε τα δώρα και τις προσφορές του αισχρού , «εγκληματία πολέμου» αυτοκράτορα Βασιλείου του Β΄΄ και μάλιστα η «Παναγία των Αθηνών»,όπως και άλλοι εθνικιστές «ιστορικοί» υποστηρίζουν, «…ευλόγησε τα όπλα του Αυτοκράτορος και εστερέωσε την ένδοξον αυτού βασιλείαν»!
΄