Η Γενιά Z ανακαλύπτει τη θρησκεία: Τρεις θεωρίες για την επιστροφή των σημερινών 20χρονων στον Θεό και την πίστη
“….Ταυτόχρονα, η διακριτική ενσωμάτωση θρησκευτικών χαρακτηριστικών στις διδασκαλίες και τα κηρύγματα ορισμένων δημιουργών περιεχομένου της ακροδεξιάς, που έχουν ιδιαίτερη απήχηση κυρίως στους νέους άνδρες, ενδέχεται να ενισχύει αυτή την τάση. Το αποτέλεσμα είναι μια γενιά ανδρών που βρίσκουν την αίσθηση του ανήκειν στη θρησκεία, η οποία ενισχύει τις υπάρχουσες πολιτικές τους προτιμήσεις και προκαλεί μια περαιτέρω στροφή προς τα δεξιά (όπως παρατηρήθηκε στις αμερικανικές εκλογές του 2024).
…Μια μελέτη του Αμερικανικού Κέντρου Ερευνών, για παράδειγμα, διαπίστωσε ότι περίπου το 66% των νέων γυναικών πιστεύουν ότι «οι περισσότερες εκκλησίες και θρησκευτικές κοινότητες» δεν αντιμετωπίζουν ισότιμα τους άνδρες και τις γυναίκες, ενώ το Ινστιτούτο Έρευνας για τη Δημόσια Θρησκεία των ΗΠΑ έχει διαπιστώσει επανειλημμένα ότι η «αρνητική μεταχείριση των ομοφυλόφιλων και των λεσβιών» αποτελεί βασικό παράγοντα που απομακρύνει τις νέες γυναίκες από τις οργανωμένες θρησκείες. Αυτό ενδέχεται να ενισχύεται από το γεγονός ότι υψηλά ποσοστά γυναικών της Γενιάς Ζ, περίπου τρεις στις δέκα, αυτοπροσδιορίζονται πλέον ως ΛΟΑΤΚΙ”
iefimerida.gr (Η Γενιά Ζ είναι η μόνη γενιά που δεν χάνει τη θρησκευτική της ταυτότητα / SHUTTERSTOCK, 29/04/2025)
******
Με αφορμή τη σημερινή μας αναδημοσίευση των παραπάνω αποσπασμάτων από το άρθρο με τίτλο “Η Γενιά Ζ είναι η μόνη γενιά που δεν χάνει τη θρησκευτική της ταυτότητα” / SHUTTERSTOCK, να επισημάνουμε τρία πήλινα πόδια πάνω στα οποία κάθεται. Και είναι αυτά που η παρουσία τους, ανατρέπει, μεν, το σύνολο των αντικειμνικών αναφορών και των στοιχείων του άρθρου, από την άλλη, όμως εκτρέπει τη σημασία τους σε άλλα σημαντικότερα ζητήματα . Ο συντάκτης του, βέβαια , ούτε τα μνημονεύει ούτε να περάσει θέλει από το “κέντρο” . Μια σύντομη περατζάδα από την “περιφέρεια” κάνει και ξεμπερδεύει.
To πρώτo σακάτικο πόδι:
Μυρίζει «πουστιά» από παπαδαριό το άρθρο. «Παλιά μου τέχνη κόσκινο» στις θρησκευτικές κοινότητες και τις εκκλησίες. Ειδικά της αμερικάνικες με Πεντηκοστιανούς, Βαπτιστές Ευαγγελικούς, Μεθοδιστές και λοιπούς Προτεστάντες, που έχουν χρόνια τώρα αποδυθεί σε ένα ντελίριο προσηλυτισμού.
Στην εργαλειοθήκη τους ένα από τα δυνατά εργαλεία είναι αυτές οι πληρωμένες (κάτω από το τραπέζι) δημοσιεύσεις στη βιομηχανία παραπληροφόρησης. Νοικιάζουν «κοντυλοφόρους να γράφουν ή να παρουσιάζουν πιασιάρικα θέματα σαν το παραπάνω. Τάχα πως οι εκκλησίες γεμίζουν τελευταία από… 20αρηδες. Αγόρια ,ασφαλώς. Γιατί, όπως πάντα, η Εύα και ο πλούσιος δύσκολα εισέρχονται στον παράδεισο.
Για να βγαίνει έτσι (που είναι και το ζητούμενο) ο πάστορας με το αποστολικό του θράσος και την άνεση του θεϊκού εντολοδόχου στον άμβωνα , να μιλήσει για το «πάπλωμα»: « Τί ευλογία, αλληλούια! Αλλά, τα δέκατα, αδερφοί μου, που προσφέρετε από το υστέρημά σας, δεν αρκούν να φτιάξουμε κι άλλους οίκους λατρείας που θα κηρύττουν το μήνυμα της σωτηρίας. Ας είμαστε γενναιόδωροι. ΄Ο,τι δίνετε στον αγρό του θεού , θα σας το ευλογήσει με πολλαπλάσια. Αμήν και δόξα στον Κύριο » . Ως γνωστό, όλα σε αυτές τις θρησκευτικές κοινότητες είναι πάρε-δώσε. Εμπόριο. Και η «αγορά» έχει σε υψηλή εκτίμηση την προσφορά της διαφήμισης και την προπαγάνδας , για να κινείται το χρήμα και να αυξάνει το κέρδος .
Το δεύτερο πλαστικό πόδι:
Οι στατιστικές. Είναι σαν την… τέχνη του παπατζή. «Εδώ παπάς εκεί παπάς που είναι ο παπάς». Πάω ας πούμε, στα Βόρεια Προάστια της Αθήνας και διεξάγω δημοσκόπηση με ερώτημα «ποιος είναι ο καλύτερος πρωθυπουργός της χώρας» από συστάσεως ελληνικού κράτους;». Ο Κυριάκος, θα σου πει το 80% των συμμετεχόντων στην πέτσινη δημοσκόπηση. Πάω και στο Κερατσίνι, την Κοκκινιά και τη Νίκαια και στην ίδια ερώτηση αντιστρέφονται εντελώς οι όροι, μαζί και οι απαντήσεις. Εδώ ο «γιος του Αποστάτη», αν εισπράττει κάτι , είναι κατάρες και οργή.
΄Ομοια, αν πάω μια Παρασκευή βράδυ σε μπιτσόμπαρο στα Νότια προάστια και ρωτήσω “πόσοι έχετε δοκιμάσει μπάφο, ρε παιδιά”, αποκλείεται να πάρω καταληπτή απάντηση από το σύνολο των μαστουρωμένων πιτσιρικάδων. Αλλά, ένα πρωινό , αν πεταχτώ στο καφενείο της γειτονιάς μου στον Παλιό Ταξιάρχη και κάνω την ίδια ερώτηση στους συνταξιούχους, που περιμένουν χαρμάνια το βαρύ γλυκό τους, μπορεί και να φάω και καμιά πατσαβούρα στη μούρη για τη προσβολή και το θράσος.
Το τρίτο πόδι και το πιο παράλυτο:
Εδώ κι αν δίνει τα ρέστα της η χριστιανική προπαγάνδα σε αγαστή σύμπλευση με την αγορασμένη δημοσκόπηση. Τα 20χρονα αγόρια, ως…άντρες, είναι πιο σοβαρά και υπεύθυνα, όπως ανέκαθεν ήταν το αντρικό φύλο , αρχής γενομένης από τον Αδάμ. Τούτη το πήρε στο λαιμό της το σερνικό. Η άμυαλη η Εύα με τον καρπό που …κατάπιε αμάσητο. Από τότε ξέρουμε πόσο πονηρές, «αλαφριές» ,άστατες, επιρρεπείς στην ανηθικότητα είναι οι γυναίκες. Εξ ο υ και η επιστημονικοφανής (πάλι) στατιστική τεκμηρίωση (!), που αποκαλύπτει πως στα 10 κοριτσόπουλα τα 3 είναι…λεσβίες! Και ως τέτοιες τις συναντάς σε πλήθος στα ΛΟΑΤΚΙ+ πανηγυράκια της υπερηφάνειας. Σιγά που θα πήγαιναν στις εκκλησιές για προσευχή και αγνότητα οι 20άρες.
Δεν το βάζουν κάτω οι θρησκείες. Μπορεί να πνέουν τα λοίσθια, αλλά εκεί. Μπορεί να βγαίνει η ψυχή τους ,αλλά βρυχώνται. Τα δίνουν όλα, μήπως και ψαρέψουν κανέναν αφελή, θερμοκέφαλο και χαζούλη και τους δώσουν το φιλί της ζωής .
Δεν υπάρχουν θαυματουργά “ΚΑΡΠΑ”. Τελείωσε τοι καντήλι τους. Ο κόσμος πάει μπροστά, δε γυρίζει στο Μεσαίωνα.
Η Διοτίμα, πρωτοπόρα στις απόψεις της που μπορεί να δει πιο καθαρά κι από μας ,πλην των άλλων και γιατί δεν παίζει με συμφέροντα και προπαγάνδες, δε χωρατεύει. Μα έστειλε και τα δικά της σχόλια για το σημερινό μας κείμενο.
Τα παραθέτουμε, όπως τα πήραμε:
Και η γενιά των 20άρηδων (Ζ) στον Παυλικιανό αστερισμό: «Η δε γυνή ίνα φοβήται τον άνδρα»
Με αφορμή την αναδημοσίευση αποσπασμάτων από το άρθρο «Η Γενιά Ζ είναι η μόνη γενιά που δεν χάνει τη θρησκευτική της ταυτότητα» (SHUTTERSTOCK / iefimerida.gr, 29/04/2025), αξίζει να σταθούμε όχι τόσο στις διαπιστώσεις, όσο στα σαθρά θεμέλια πάνω στα οποία στηρίζεται το αφήγημά του. Τρία πήλινα πόδια, που ενώ υποτίθεται πως στηρίζουν το άρθρο, στην πραγματικότητα το παρασέρνουν προς άλλες –και πολύ πιο σοβαρές– ατραπούς. Ο συντάκτης, βέβαια, ούτε τα θίγει ούτε θέλει να περάσει από το κέντρο· κάνει μια σύντομη περατζάδα απ’ την περιφέρεια και ξεμπερδεύει.
Πρώτο πόδι: Η θεολογική “διαφήμιση” με το αζημίωτο
Το άρθρο αποπνέει έντονη τη μυρωδιά οργανωμένης προπαγάνδας από θρησκευτικούς κύκλους – κυρίως προτεσταντικούς των ΗΠΑ, που επί δεκαετίες έχουν ειδικευτεί στον προσηλυτισμό μέσω media, marketing και “sponsored” στατιστικών. Οι εκκλησίες, απεγνωσμένες για ανανέωση ποιμνίου, νοικιάζουν κονδυλοφόρους για να πείσουν πως οι ναοί γεμίζουν ξανά – αυτή τη φορά από 20άρηδες. Φυσικά, άνδρες κυρίως, αφού η Εύα και οι… παραλλαγές της δεν χαίρουν ιδιαίτερης εύνοιας.
Και τότε εμφανίζεται ο πάστορας στον άμβωνα – με την άνεση του θεόσταλτου εντολοδόχου – να μιλήσει για το “πάπλωμα”:
«Τί ευλογία, αδερφοί μου! Όμως τα δέκατα δεν επαρκούν για να κτίσουμε νέους οίκους λατρείας… Ό,τι δίνετε στον αγρό του Κυρίου θα σας επιστραφεί στο πολλαπλάσιο. Αμήν!»
Όλα λειτουργούν με τους νόμους της αγοράς: το μήνυμα πρέπει να πουλήσει, κι αν χρειαστεί να βαφτιστεί ως “τάση της νεολαίας”, ακόμα καλύτερα.
Δεύτερο πόδι: Οι δημοσκοπήσεις-καρμπόν
Οι στατιστικές που παρουσιάζονται είναι της ίδιας ποιότητας με εκείνες που εμφανίζουν τον Κυριάκο Μητσοτάκη ως «καλύτερο πρωθυπουργό όλων των εποχών» όταν ρωτάς στα Βόρεια Προάστια, και τον ίδιο να εισπράττει κατάρες όταν ρωτάς στο Κερατσίνι. Που σημαίνει: πες μου πού ρώτησες, να σου πω τι σου είπαν.
Όταν επιλέγεις δείγμα, ερώτημα και συμφραζόμενα κατά παραγγελία, το αποτέλεσμα είναι δεδομένο. Όπως και το πολιτικό ή θρησκευτικό μήνυμα που θα εξαχθεί.
Τρίτο πόδι: Η “επιστημονική” αναβίωση του Αδάμ και της Εύας
Η αφήγηση φτάνει στο πιο παραλυμένο της σημείο: τα αγόρια εμφανίζονται ως οι “σοβαροί” που αναζητούν πίστη, ενώ τα κορίτσια απομακρύνονται, επειδή είναι – κατά τα φαινόμενα – επιρρεπή στην ηθική χαλάρωση. Αναπαράγεται έτσι, με επιστημονικοφανή ρητορική, η παλιά “καλή” ιστορία της αμαρτωλής Εύας, ενισχυμένη τώρα με στοιχεία για τα ποσοστά ΛΟΑΤΚΙ+ αυτοπροσδιορισμού. Σαν να λέμε: «να γιατί δεν πάνε εκκλησία τα κορίτσια».
Όλα αυτά φυσικά για να εμπεδωθεί το παραδοσιακό αφήγημα της ανδρικής “ευθύνης” και της γυναικείας “ασταθούς φύσης”.