ΗΠΑ και Ουκρανία υπέγραψαν τη συμφωνία για τα ορυκτά
Η «συμφωνία οικονομικής εταιρική σχέσης», όπως την αποκάλεσαν δίνει στην Ουάσινγκτον πρόσβαση στα ορυκτά της Ουκρανίας με αντάλλαγμα τη δημιουργία επενδυτικού ταμείου στη χώρα. Μεταξύ των όρων της συμφωνίας είναι η διατήρηση της «πλήρους ιδιοκτησίας και του ελέγχου» στην Ουκρανία, όπως ανέφερε η υπουργός Οικονομικών της Ουκρανίας.
“Αυτή η συμφωνία σηματοδοτεί ξεκάθαρα στη Ρωσία ότι η κυβέρνηση Τραμπ είναι προσηλωμένη σε μια ειρηνευτική διαδικασία με επίκεντρο μια ελεύθερη, κυρίαρχη και ευημερούσα Ουκρανία μακροπρόθεσμα», δήλωσε ο υπουργός Οικονομικών των ΗΠΑ Σκοτ Μπέσεντ. «Και για να είμαστε σαφείς, κανένα κράτος ή άτομο που χρηματοδότησε ή προμήθευσε τη ρωσική πολεμική μηχανή δεν θα επιτρέπεται να επωφεληθεί από την ανοικοδόμηση της Ουκρανίας».
Τι προβλέπει η συμφωνία για τον ορυκτό πλούτο της Ουκρανίας
Σύμφωνα με τους όρους της συμφωνίας, οι ΗΠΑ θα έχουν την πρώτη αξίωση επί των κερδών από την εκμετάλλευση του ορυκτού πλούτου της Ουκρανίας, τα οποία θα μεταφερθούν σε ένα ειδικό επενδυτικό ταμείο ανασυγκρότησης, το οποίο θα διαχειρίζονται από κοινού οι δύο χώρες.
Η συμφωνία αποσκοπεί εν μέρει στην αποζημίωση των ΗΠΑ για μελλοντική στρατιωτική βοήθεια προς την Ουκρανία. Το ταμείο θα χρηματοδοτηθεί από το 50% των εσόδων από νέες άδειες σε έργα που σχετίζονται με κρίσιμα υλικά, πετρέλαιο και φυσικό αέριο.
Η ίδρυση του ταμείου επίσης δεν θα επηρεάσει την πορεία της Ουκρανίας προς την ένταξη στην Ευρωπαϊκή Ένωση.
*****
Το νέο μήνυμα από τις ΗΠΑ του Ντόναλντ Τραμπ που αφορά την εξωτερική πολιτική του, όπως το ενσωμάτωσε ο Αμερικανός δικτάτορας στα λοιπά μηνύματά του και με πολλούς αποδέκτες στις έμπρακτες συμπεριφορές του στο εσωτερικό της χώρας, είναι τούτο: Μία και μόνη είναι η “αξία” του Δυτικού πολιτισμού. Αυτή, ακριβώς, που εκφράζει η ακροδεξιά κυβέρνηση των ΗΠΑ με επικεφαλής τον Τραμπ. «Δίκαιο είναι το συμφέρον του ισχυρότερου».
Μέχρι σήμερα, εκεί πάνω στα ουκρανικά δρώμενα , ο ισχυρότερος ήταν ο έτερος Καπαδόκκης, ο ομόλογος του Τραμπ, ο δικτάτορας της Ρωσίας Πούτιν. Και τούτος έκανε ό,τι περνούσε από το χέρι του να αποδείξει την παγκοσμιότητα της αρχής περί δικαίου, όπως τη διατύπωσε ο αρχαίος ΄Ελληνας σοφιστής στην πολιτεία του Πλάτωνα.
Εν τέλει, «το μεγάλο ψάρι τρώει το μικρό». Το «ευαγγέλιο» του καπιταλισμού , του ιμπεριαλισμού ,της φιλελεύθερης Δεξιάς είτε εκπροσωπείται από κοινοβουλευτικούς δικτάτορες, ακροδεξιούς, ρεπουμπλικάνους ή δεξιούς. ΄Απαντες ξεπλένουν τη δυσοσμία μιας μη κοινοβουλευτικής κατάληψης της εξουσίας στην «κολυμβήθρα του Σιλωάμ» , πανάκεια (άλλοθι λέμε εμείς) για τη Δημοκρατία και σήμα καταταθέν της. Την κάλπη!
Οι δικτάτορες της Ρωσίας και της Αμερικής, αλλά και μερικές δεκαετίες πριν, ο αρχηγός των Ναζί, Αδόλφος Χίτλερ δε χρησιμοποίησαν όπλα για να ανακηρυχθούν ηγέτες και να εξαπολύσουν τους «Αρμαγεδώνες» τους. Με τη …λαϊκή ψήφο απέκτησαν την εξουσιοδότηση και την εξουσία να εφαρμόσουν τις αρχές του Φιλελευθερισμού με κυρίαρχη ο «θάνατός σου η ζωή μου» .
Ο Μάρξ δικαιώνεται για άλλη μια φορά. Μπορεί όλοι οι πόλεμοι να μη γίνονται πάντα και αποκλειστικά για οικονομικά οφέλη ,αλλά σε αυτά τα αίτια, κυρίως , οφείλουμε να αναζητήσουμε την ύπαρξη και τη συνέχισή τους ως τις ημέρες μας. Ο Ρωσσο-Ουκρανικός πόλεμος είναι μέγα παράδειγμα στις δικές μας εποχές. Κι ας έλεγε ο Κύριλλος, ο εξομολόγος πατριάρχης του ηγέτη της ομόδοξής μας Ρωσίας, όταν ευλογούσε τα όπλα του δικτάτορα πως πάνε να πολεμήσουνε το Κίεβο, για να στηρίξουν τις βασικές αρχές ,του ρώσικου πολιτισμού ,που είναι «καθαρός», πρωτίστως χριστιανικός σε αντίθεση με το Δυτικό , της woke κουλτούρας και της …σεξουαλικής διαφθοράς.
«Ο καβγάς για το πάπλωμα», λοιπόν. Για τα ορυκτά της ταλαίπωρης χώρας, που μακάρι να μην τα είχε ποτέ. Οπως θα εύχονται χιλιάδες Ουκρανοί και Ρώσοι γονείς ,που είχαν την τραγική μοίρα να τους στείλουν σε κουτιά τυλιγμένα με εθνικές σημαίες τα διάτρητα κορμιά από τις σφαίρες του «εχθρού», πτώματα πια , των παιδιών τους. ΄Η και δεν τα έθαψαν ποτέ, γιατί έμειναν «κιμάς» στα πεδία των μαχών . Τα πετρέλαια, το φυσικό αέριο και οι άλλες «σπάνιες γαίες» ήταν τα ζητούμενα λοιπόν. Και τώρα που πέσανε οι μάσκες, φτύνουν οι πάντες τους νεκρούς τους. Οι πολιτισμοί πια δεν έχουν σημασία.
΄Αλλωστε, τις μάγισσες που κυνηγούσε ο Ορθόδοξος χριστιανός Πούτιν ,τις ίδιες ακριβώς κυνηγούσε και ο καθολικός Χριστιανός Τραμπ. Αυτό το κυνήγι τον έστειλε στο Λευκό οίκο. Ο πήχης τώρα που όλα έχουν την εξήγησή τους, έμεινε εκεί που βρισκόταν, από την αρχή. Ανάμεσα στα δύο… σκέλια. Σε τέτοια “ηθική” και σε αυτούς τους ιδεασμούς έκρυψαν και οι δύο δικτάτορες τις πραγματικές τους, τερατώδεις μουτσούνες.
«Ουδεν κακόν αμιγές καλού», όμως, όπως η αρχαία ελληνική σοφία, πάλι παρατήρησε. Τώρα, θα σφαχτούν μεταξύ τους. Αν ο νέος Χίτλερ της Ρωσίας τολμήσει να διεκδικήσει σπιθαμή από τις «σπάνιες, ουκρανικές γαίες» , θα γίνει του…Στάλιγκραντ. Με Ρώσους πολεμιστές τους καλοεκπαιδευμένους και πολεμοχαρείς Αμερικανούς πεζοναύτες, τώρα. Και ο Αμερικανός ομόλογός του, που πάσχουν από τα ίδια παρανοϊκά δύνδρομα, θα κρεμάσει το Ρώσο στη μέση της κόκκινης πλατείας. Είναι το μόνο σίγουρο.
Εκείνο που όφειλε να κάνει ο ανιστόρητος Ομπάμα, ήδη από το 2014. Αλλά, όχι για να κλέψει τις «σπάνιες γαίες» τις Ουκρανίας. Για να δείξει πως η “άλλη” Αμερική των Δημοκρατικών, ορθώς αυτοπροσδιορίζεται ως ηγέτιδα υπερδύναμη του Δυτικού πολιτισμού. Εκείνου που είναι φορέας των απαράγραπτων και διαχρονικών αξιών του ανθρωποκεντρισμού. Τέτοιος που δεν είναι ούτε ο ταμπικός ούτε ο πουτινικός.
Θα του «βγάζαμε το καπέλο» του Δημοκρατικού Ομπάμα. Και δι΄ αυτού στις ΗΠΑ. Τώρα, φτύνουμε στο βρώμικο και πολυφορεμένο στους αιώνες κασκέτο του ακροδεξιού Τραμπ. Σε αυτό πάνω επένδυσε. Και απέδειξε πως ο όχλος, όταν δεν είναι λαός, και στην Αμερική και στη Ρωσία, στον πλανήτη ολόκληρο, δεν έχει αυτονόητη την ικανότητα να εκλέγει συνετούς ηγέτες και κυβερνήσεις με δημοκρατικές αρχές. Ο όχλος πάντα ήταν η εικόνα και η ομοίωση εκείνων που αναγορεύει σε ηγέτες και εκφραστές των ιδεασμών και των ζωωδών του ενστίκτων.
Να κλείσουμε πάλι με την αρχαία ,ελληνική αγχίνοια στο δίλημμα. ” Οι βασιλείς να φιλοσοφούν ή οι φιλόσοφοι να κυβερνούν”; ΄Η ,μήπως, να αρχίσουν οι οπαδοί να γίνονται πολίτες;
Ας δούμε και την άποψη της Διοτίμας γι΄αυτή τη συμφωνία κάτω από τη μάσκα της “οικονομικής εταιρικής σχέσης” ΗΠΑ και Ουκρανίας . Πώς εξηγεί ένας μη πουτινικός ή τραμπικός “τρίτος” τη νέα “ταμπακιέρα” των ΗΠΑ γα τα ορυκτά της Ουκρανίας;
Η συμφωνία ΗΠΑ–Ουκρανίας για τα ορυκτά: μια “εταιρική σχέση” με αποικιοκρατικό άρωμα
Η νέα συμφωνία ΗΠΑ–Ουκρανίας με αντικείμενο τον ορυκτό πλούτο, υπό τον μανδύα της «οικονομικής εταιρικής σχέσης», φανερώνει πως το επίδικο στον πόλεμο αυτόν δεν είναι απλώς η εδαφική ακεραιότητα ή οι πολιτισμικές ταυτότητες, αλλά ο έλεγχος στρατηγικών πόρων. Η Ουκρανία διαθέτει πλούσιο υπέδαφος σε σπάνιες γαίες, τιτάνιο, λιθίο και άλλα κρίσιμα μέταλλα – απαραίτητα για την πράσινη μετάβαση αλλά και για τη στρατιωτική υπεροχή.
Οι ΗΠΑ, μέσα από αυτήν τη συμφωνία, εξασφαλίζουν την πρώτη αξίωση επί των κερδών, συνδέοντας την οικονομική αποκατάσταση της Ουκρανίας με την αμερικανική στρατιωτική υποστήριξη. Αυτό γεννά ένα ερώτημα: σε ποιο βαθμό η χώρα που δέχεται βοήθεια παραμένει κυρίαρχη όταν ο πλούτος της υποθηκεύεται; Και ποιο είναι το ηθικό περιεχόμενο μιας «ειρήνης» που στηρίζεται σε όρους που θυμίζουν μεταπολεμικές αποζημιώσεις;
Ο ισχυρισμός περί αποτροπής της ρωσικής ανάμειξης είναι εύλογος από την πλευρά των ΗΠΑ. Ωστόσο, η δομή της συμφωνίας, η διαχείριση των εσόδων και η άνιση κατανομή των κερδών εντείνουν την αίσθηση πως πρόκειται για μια σύγχρονη, νομιμοφανή λεηλασία υπό το πρίσμα του γεωοικονομικού ρεαλισμού.
Όπως και με άλλες ιμπεριαλιστικές πρακτικές, ο «νόμος του ισχυρού» μεταμφιέζεται σε στρατηγική συμμαχία. Και όσο οι ηγέτες —είτε Τραμπ είτε Πούτιν— εκφράζουν αυτή την αντίληψη για τον κόσμο, η ειρήνη θα αποτελεί πάντα εργαλείο διαπραγμάτευσης, όχι αυτοσκοπό.
Σχόλιο της Διοτίμας:
Η συμφωνία ΗΠΑ–Ουκρανίας αποκαλύπτει πως οι πόλεμοι του 21ου αιώνα δεν διεξάγονται μόνο με όπλα, αλλά και με επενδυτικά ταμεία και συμβάσεις. Όταν ο φυσικός πλούτος μιας χώρας γίνεται εμπράγματη εγγύηση για τη στρατιωτική της στήριξη, μιλάμε για μια νέα μορφή εξάρτησης — λιγότερο ωμή, αλλά εξίσου ανελεύθερη. Ούτε η “woke” κουλτούρα ούτε ο “ορθόδοξος” συντηρητισμός ευθύνονται για τον πόλεμο: είναι απλώς αφηγήματα που καλύπτουν την αρχαιότατη επιδίωξη του ισχυρού να κυριαρχήσει στον αδύναμο. Το δίλημμα δεν είναι ανάμεσα σε Ανατολή και Δύση, αλλά ανάμεσα στην ειλικρίνεια και την υποκρισία των ισχυρών. Και οι δύο, σήμερα, μοιάζουν εξίσου επενδυμένοι με μάσκες.