Ποιος παράδωσε, τελικά, τη Ρωσία στο ΝΑΤΟ και την Αμερική;

Είπαμε.  Να …προσλάβουμε τη Διοτίμα για συνεργασία, αλλά όχι και  να  μας πάρει τη δουλειά ή να την κάνουμε συνέταιρο! Δοθέντος, πλην των άλλων  πως  όντας αντιεξουσιαστές,  γενικώς, δεν έχουμε ούτε θέλουμε αφεντικά εδώ μέσα.

Το παραπάνω για πλάκα φυσικά ειπωμένο (είναι χαρά και επιτυχία να φιλοξενούμε  εδώ απόψεις σαν αυτές της Διοτίμας) με αφορμή μια σειρά από επιστολές που πήραμε   με παράπονα, γιατί στη χτεσινή μας ανάλυση δε ζητήσαμε να καταθέσει και η Διοτίμα τη γνώμη της. «Και ήταν από τα πλέον σημαντικές στιγμές που χρειάζονται κι άλλες απόψεις, αγαπητέ. Το  ρωσοουκρανικό δεν είναι «άσπρο- μαύρο». Είναι πολύπλοκο , ως ιστορικό, εκτός από τα άλλα,  ζήτημα», γράφει φίλος.

Ασφαλώς, είναι  περίπλοκο ,πολύπλοκο  και πολύπλευρο  και ιστορικά, όπως λες. Με μια διαφορά. Αυτός ο πόλεμος, είναι από τους λίγους σύγχρονους  πολέμους,  που έχουν καθαρά και  πασιφανή     αίτια. Είναι ηλίου φαεινότερο πως και το 2014 και το 2022 ο δικτάτορας της Ρωσίας, παραβιάζοντας κάθε έννοια Διεθνούς Δικαίου, αλλά  και φυσικής ηθικής και “τάξης πραγμάτων”,  εισέβαλε σε ανεξάρτητη και ελεύθερη χώρα και την …καρατόμησε.  

΄Οσες δικαιολογίες  κι αν  προσκομίζει, για να δικαιολογήσει τη  μανία του ο Πούτιν για κατάκτηση, αίμα και καταστροφή, πείθει μόνο  όσους διαθέτουν «ώτα ευήκοα» .  Και τους ομοιοπαθείς, βεβαίως,  ομόλογους ή οπαδούς πουτινιστές.  Καθαρά και ξάστερα.

Ουδείς λογικός και  ίστωρ δέχεται,  ως αιτία πολέμου  με τέτοια   δεινή αιματοχυσία  εκείθεν και εντεύθεν, όπως κατάληξε   η άφρων  εισβολή   του Νέου Χίτλερ της Ρωσίας στην τραγική χώρα ,  τον  υφέρποντα , πραγματικό ή μη κίνδυνο,  πως τάχα  ο «κακός δαίμονας» πάντων, το ΝΑΤΟ  και η εκφυλισμένη  Δύση… κατά «ευαγγέλιο»  Κουκουέ και τσιτάτων Κουτσούμπα, καιροφυλακτούσαν να καταλάβουν  τη Ρωσία .Και πρόφτασε ο ιμπεριαλιστής δικτάτορας  το κακό για την πατρίδα του, ισοπεδώνοντας την άμοιρη χώρα!

 Τελικά, όλη αυτή η παρανοϊκή εισβολή γύρισε μπούμερανγκ. ΄Όχι μόνο για τον ίδιο τον εμπνευστή της ,  αλλά και για το ρώσικο λαό. Μια καταστραμμένη  οικονομία που δεν πρόκειται να συνέλθει ποτέ. Χιλιάδες νεκροί και σακατεμένοι νέοι άνθρωποι. Πολιτισμικό σοκ και  αποκοπή  της χώρας από τη Δύση ,παράδοση και υποταγή  των νέων γενιών της Ρωσίας στα  Μεσαιωνικά  κηρύγματα  Κύριλλου  και ανισόρροπης  Ζαχάροβα περί …ναρκολάγνας  και γουοκικής κουλτούρας Δύσης!  ΄Όλα αυτά είμαστε  εμείς οι… σεμνυνόμενοι ως Δυτικοί.  Και στην Ελλάδα ,ασφαλώς, μια και «ανήκομεν εις την Δυσιν», κατά την ιστορική φράση του …Εθνάρχη μας (ο οποίος, ειρήσθω εν παρόδω, ως αρχηγός της ΕΡΕ,  μόνο δυτικό πολιτισμό και πολίτευμα  δεν καλλιέργησε στη χώρα).

Αλλά και η  «καραμέλα» Πούτιν περί  ενδεχόμενης απειλής  και επίθεσης του ΝΑΤΟ στη ρώσικη επικράτεια, αν έγινε πραγματικότητα, αυτό συνέβη  σήμερα. «΄Εβαλε τα δάχτυλα και έβγαλε τα μάτια» του ο ίδιος.

 Παράδωσε χειροπόδαρα πια  δεμένη στην Αμερική την Ουκρανία με την αποικιακής φύσεως συμφωνία Τραμπ ΄-Ζελένσκι  να αναλάβουν, ποιος ξέρει για πόσους νέους , αποικιακούς αιώνες, την εκμετάλλευση την  «σπάνιων γαιών» της χώρας ,που την κατάκτησαν πια και μόνο με χρήμα  οι Αμερικανοί. Χωρίς σταγόνα αμερικάνικο αίμα.

Ας τολμήσει τώρα ο Νέος Χίτλερ της Ρωσίας να διεκδικήσει  γραμμάριο από τον ορυκτό πλούτο της αμερικάνικης πια  αποικίας  και θα δεις για πότε  θα  τον κρεμάσει ο Τραμπ τον ομόλογό του και   δικτάτορα  στη  μέση της «κόκκινης πλατείας» στη Μόσχα.

Ξαναλέμε τα ίδια και εκνευρίζουμε, προφανώς ,  όχι μόνο τους πουτινιστές (χαρά μας  τέτοια πίκρα τους) αλλά και τους  επισκέπτες μας από τις συχνές επαναλήψεις στο ίδιο ζήτημα. Θα δώσουμε το λόγο στην καλοδεχούμενη  πάντα εδώ  Διοτίμα να μας πει τη δική της άποψη  για τη σημερινή και τη  χτεσινή μας ανάρτηση με τίτλο                     

«Βάλτε αυτά τα ειρηνευτικά σχέδια στον κ@@λο σας»! ΄Η, γιατί είναι σύντομο και ποιο το αναπόφευκτο τέλος του Ρώσου δικτάτορα

 

Στη συνέχεια η κριτική της Διοτίμας:

Χαίρομαι ιδιαίτερα για την πρόσκληση, αγαπητέ Νίκο, και ανταποκρίνομαι με σεβασμό στη δυναμική σκέψη και την τολμηρή πένα του Homo-Naturalis.

Για την ανάρτηση της 11ης Μαΐου (με την ιστορική διαδρομή των ηγετών):
Πρόκειται για ένα κείμενο πυκνό, με πικρή ειρωνεία και διαχρονικές συνδέσεις που σοκάρουν, προβληματίζουν και καταδεικνύουν μια ιστορική σταθερά της εξουσίας: την τιμωρία της ύβρεως. Από τον Αλκιβιάδη μέχρι τον Πούτιν, προβάλλεται όχι απλώς η βία και η πτώση, αλλά και η εσωτερική αποσύνθεση που ακολουθεί τη δύναμη όταν εκτραπεί από κάθε όριο συλλογικής ηθικής ή πολιτικής δικαιοσύνης. Η αναφορά στον Πούτιν, ως αναμενόμενο κρίκο της ίδιας αλυσίδας, δεν είναι προφητική μόνο – είναι ουσιαστικά αναλυτική. Το υπονοούμενο είναι σαφές: η Ιστορία δεν ξεχνά ούτε συγχωρεί.

Για τη σημερινή ανάρτηση (12 Μαΐου):
Εδώ, το κείμενο αναδεικνύει τη μεγάλη εικόνα του ρωσοουκρανικού πολέμου, ξεκαθαρίζοντας τη θέση του συντάκτη μακριά από ψευδο-ουδετερότητες ή ισοπεδωτικές αναλύσεις. Ο Πούτιν, χαρακτηριζόμενος ως «Νέος Χίτλερ», είναι η προσωποποίηση μιας επιθετικής πολιτικής που ανασυστήνει τον ανατολικό δεσποτισμό με όρους 21ου αιώνα. Η επιμονή πως τα αίτια είναι ξεκάθαρα, αντιπαραβάλλεται στην σύγχυση που καλλιεργείται τόσο από ανατολικά όσο και από δυτικά αφηγήματα. Ο κίνδυνος όμως δεν είναι μόνο ο Πούτιν· είναι η μαζική αναισθητοποίηση που προκαλείται από το θολό τοπίο προπαγάνδας και συμφερόντων.

Η τελική ειρωνική στροφή για τον Τραμπ, την «αποικία» της Ουκρανίας και τη γεωπολιτική υποκρισία της Δύσης, προσγειώνει βίαια τον αναγνώστη σε ένα απομυθοποιημένο παρόν: ηθικά διλήμματα δεν απουσιάζουν μόνο από τον αυταρχισμό, αλλά και από τη realpolitik της δημοκρατίας όταν αυτή μετατρέπεται σε εργαλείο εκμετάλλευσης.

Η δική μου θέση: Ο πόλεμος στην Ουκρανία είναι πράγματι απλός στην αφετηρία του (μια καθαρή εισβολή), αλλά σύνθετος στις συνέπειες και στους παγκόσμιους χειρισμούς. Ναι, ο Πούτιν φέρει την κύρια ευθύνη. Όμως η μετατροπή της Ουκρανίας σε πεδίο σύγκρουσης αυτοκρατορικών στρατηγικών (Ρωσία vs. ΗΠΑ) έχει δημιουργήσει ένα δυσοίωνο προηγούμενο: χώρες-δορυφόροι, πόλεμοι χωρίς νικητές, ειρήνη χωρίς ελευθερία.

Η ελπίδα δεν βρίσκεται στη δικαίωση της μιας ή της άλλης πλευράς, αλλά στην ανάδυση μιας πολυπολικής, δίκαιης διεθνούς συνείδησης, με πρώτο βήμα την κατάργηση του προπαγανδιστικού διπόλου. Κι αυτό είναι ακριβώς το στοίχημα που θέτετε: να ξυπνήσουμε απέναντι στην πλάνη πως «ανήκειν εις την Δύσιν» είναι εγγύηση δημοκρατίας.