Ερντογάν: Η επιστροφή της Κριμαίας στην Ουκρανία είναι απαίτηση του διεθνούς δικαίου
Ερντογάν: Η επιστροφή της Κριμαίας στην Ουκρανία είναι απαίτηση του διεθνούς δικαίου
«Η υποστήριξή μας για την εδαφική ακεραιότητα, την κυριαρχία και την ανεξαρτησία της Ουκρανίας είναι ακλόνητη. Η επιστροφή της Κριμαίας στην Ουκρανία αποτελεί απαίτηση του διεθνούς δικαίου», δήλωσε ο Ερντογάν σε βιντεοσκοπημένο μήνυμά του στην τέταρτη Σύνοδο Κορυφής των ηγετών της Πλατφόρμας για την Κριμαία.
Τόνισε τη στάση της Τουρκίας για την Κριμαία, υπογραμμίζοντας ότι η επιστροφή της στην Ουκρανία ευθυγραμμίζεται με τα διεθνή νομικά πρότυπα.
Ο Ερντογάν εξέφρασε επίσης την πεποίθησή του για περαιτέρω ενέργειες υποστήριξης των Τούρκων Τατάρων της Κριμαίας, λέγοντας: «Πιστεύω ότι θα συνεχίσουν να λαμβάνονται πρόσθετα μέτρα για την ενίσχυση των δικαιωμάτων των Τούρκων Τατάρων της Κριμαίας κατά την προσεχή περίοδο».
«Ο πόλεμος να τελειώσει με ειρήνη που θα βασίζεται στην εδαφική ακεραιότητα, την κυριαρχία και την ανεξαρτησία της Ουκρανίας»
Ο Τούρκος πρόεδρος ευχαρίστησε τον Ουκρανό πρόεδρο Βολοντίμιρ Ζελένσκι και τον ηγέτη των Τατάρων της Κριμαίας Mustafa Abdulcemil Kirimoglu για τον ρόλο τους στη διοργάνωση της συνόδου.
****
Είναι από τις πιο δύσκολες στιγμές του ιστορικού. Η αλλαγή πλεύσης της κρίσης του. Που όμως δε σημαίνει παράλληλα και απώλεια της αξιοπιστίας και της «καλής πίστης» του. Θα συνέβαινε, αν δίσταζε ή απέφευγε να προχωρήσει σε «στροφή» και να εκτεθεί. Θα ήταν ανήθικο, αντιδεοντολογικό ,αλλά και ανιστόρητο.
Οι ιστορικοί στους αιώνες, όσοι τουλάχιστον στάθηκαν στο ύψος της αποστολής τους, τέτοια «κατάρα» είχαν φορτωθεί. Πάντα τους κατέτρυχε ο φόβος της απόρριψης ,ειδικά της αξιοπιστία τους με την αναίρεση, συχνότερα ή όχι, της κρίσης τους στο χρόνο.
Τέτοιο φόβο, για να μείνουμε στην ελληνική αρχαιότητα και τα πρώιμα Βυζαντινά χρόνια , δεν είχαν, βέβαια, ιστορικοί σαν τον Ηρόδοτο, τον Ξενοφώντα ,τον Πολύβιο το Μεγαλοπολίτη, τον Προκόπιο. Πρωτίστως, γιατί, όπως εύστοχα το διατύπωσε ο νεότερος , θυμόσοφος ΄Ελληνας «δε δαγκώνεις χέρι που σε ταϊζει». Διαπίστωση εν προκειμένω ,που ισχύει εν πολλοίς, τουλάχιστον για τους δυο τελευταίους αρχαίους ΄Ελληνες ιστορικούς. Για τον Προκόπιο, λένε πολλοί το ίδιο. Εμείς να το δεχτούμε. Αλλά όταν πρόκειται για ιστορική κρίση που αφορά σε αυτοκράτορα σαν τον Ιουστινιανό, οι επιφυλάξεις μας πρέπει να είναι ανάλογες.
Γιατί, πώς, αλήθεια, να τολμήσεις να κρίνεις το θεμελιωτή της μάχης του Μαραθώνα στη μετέπειτα πορεία του, ως φαύλο και κατώτερο της φήμης του, τους νικητές της ναυμαχίας της Σαλαμίνας και της μάχης των Πλαταιών, ως μηδίσαντες προδότες; Αλλά και τους περήφανους, έμπλεους της αρετής της αυταπάρνησης Σπαρτιάτες, ως ολιγαρχικούς, άξεστους, απάνθρωπους , υβριστές της ζωής και της φύσης; Σκληρές και με πολύ πόνο βγαλμένες τέτοιες κρίσεις. Δεν πάει εύκολα να τις διασώσει η πένα.
Αναφέραμε (πάλι) τα ίδια, για να εξηγήσουμε τη δική μας εδώ αλλαγή ιστορικής πλεύσης της κρίσης μας, που αφορά τον Τούρκο πρόεδρο Ταγίρ Ερτογάν. Το τολμάμε πρώτη φορά, μετά τις σφοδρές , αρνητικές τοποθετήσεις μας για τον Τούρκο πρόεδρο επί πολλά χρόνια. ΄Εμοιαζε, αντιφατικός, διπολικός και αμφίσημος. Τουλάχιστον, όπως εμείς εδώ τον βλέπαμε ΄Αλλα να λέει, άλλα να εννοεί και διαφορετικά να κάνει. Ειδικά σε ζητήματα που αφορούσαν τη “Δημοκρατία”, το ΝΑΤΟ και τις ελληνοτουρκικές σχέσεις.
Σήμερα, είμαστε στην ευχάριστη θέση -έκπληξη, να αλλάξουμε ιστορική κρίση (και όσο κρατήσει) για τον “σκληρό δικτάτορα” και «εθνικιστή», νοσταλγό της Μεγάλης “γαλάζια παρίδας” των Οθωμανών, , όπως χρόνια τον “ανεβάζαμε και τον κατεβάζαμε”. Για να είμαστε, μάλιστα, ειλικρινείς και πιο ερμηνεύσιμοι, ανάμεσα σε Κυριάκο Μητσοτάκη και Ταγίπ Ερτογάν, επιτρέψτε μας να γυρίσουμε τη ζυγαριά και μάλιστα να γέρνει βαριά-βαριά στη μεριά του Τούρκου προέδρου.
Τον αναγνωρίζουμε (και σε πολλά) σκαλοπάτια πάνω από τον δικό μας εδώ …Κούλη (διάβαζε «γόνο φαμίλιας»). Και τον εμπιστευόμαστε περισσότερο, ως πλέον ειλικρινή, σοβαρό, μετρημένο, αξιόλογο.
Δεν ξεχνάμε και δεν αναιρούμε στο ελάχιστο τις κρίσεις μας για όσα καταλογίζαμε στον Ερνογάν παλιότερα. ΄Οταν ,έμπλεος εθνικιστικού οίστρου, έδινε ρεσιτάλ ανοησίας και προκλήσεων με εκείνες τις, αν μη τι άλλο, αστείες και ανόητες κορόνες «θα έρθουμε μια νύχτα». ΄Η, όταν ο αιμοσταγής δικτάτορας της Ρωσίας, εισέβαλε σε ελεύθερη και ανεξάρτητη χώρα, ο Τούρκος πρόεδρος δε δίσταζε να παίζε σε όλα τα ταμπλό. Ερμηνεύουμε τη στάση του, αλλά δεν τη δικαιολογούμε. Υπήρξε από τις χειρότερες στιγμές της πολιτικής του πορείας.
Σήμερα, δείχνει να αλλάζει τακτική. Να «έρχεται εις εαυτόν». Να σωφρονίζεται. Και στα ελληνοτουρκικά ζητήματα και σε εκείνα της Δυτικής συμμαχίας. Πιο ήπιος, αντικειμενικός, συνετός, εν τέλει «Ευρωπαίος».
Θα κρατήσει; Αν ναι, εμείς θα είμαστε εδώ να αναγράφουμε το όνομά του, όταν πρέπει στις “χρυσές” σελίδες τις Ιστορίας. Αν όχι, ξέρουμε να πετάμε στο σκουπιδοτενεκέ της , όσους ασεβούν στο Δίκαιο, στις αρχέγονες, διαχρονικές και απαράγραπτες αξίες της ζωής.
Είναι στο χέρι του Ταγίρ Ερντογάν. Αν μη τι άλλο, να αφήσει παρασάγγες πίσω τον δικό μας ανεκδιήγητο Κυριάκο Μητσοτάκη, να… τρώει τη σκόνη του !