΄Απαντα, συντελούμενα ανέκαθεν. Και συνεχιζόμενα στον αιώνα τον άπαντα. Η εποχή μας δεν εξαιρείται. Η νεκρανάσταση, ας πούμε, του θρησκευτικού σκοταδισμού και της βαρβαρότητας είναι πάλι παρούσα. Μεσούντος σε λίγα χρόνια του 21ου αιώνα.
Πρόσφατο παράδειγμα ο βανδαλισμός των έργων τέχνης στην πινακοθήκη με δράστη τον αφιονισμένο εκείνο, κατά τα άλλα …δημοκρατικά εκλεγμένο από τους φαν της χριστιανικής αλλοφροσύνης, «πατέρα του ΄Εθνους».
Από την άλλη, έχουμε τη συνέχιση της παράδοσης και μάλιστα ως χόμπι ,της κατακρεούργησης της Ιστορίας. Τούτη τη φορά από τους εκπροσώπους της τέχνης. Θύματα και θύτες εν ταυτώ , οι καλλιτέχνες. Δεν είναι έγκλημα καινούργιο. Απλώς, περίμενε κανείς πως ο χρόνος, που πλην των άλλων είναι και γιατρός , θα είχε εξαφανίσει τις πληγές από τα σώματα τέχνης και ιστορίας . Δεν έγινε ποτέ. Οι κακοποιήσεις ίδιες και κάποτε χειρότερες σήμερα.
Το άδικο και απογοητευτικό (όχι πάντως και ακατανόητο) είναι πως η Ιστορία δεν έβλαψε ποτέ την τέχνη. Αντίθετα, τη σεβάστηκε, την προστάτευσε σε δύσκολους καιρούς και παρέδωσε τα δημιουργήματά της στις γενιές. Η τέχνη δεν έπραξε το ίδιο για την ιστορία. Πολλοί εκπρόσωποί της κακοποίησαν την επιστήμη του Θουκυδίδη. Με όλα τα εργαλεία που διέθεταν. Το χρωστήρα, τη σμίλη, το φτερό, τη σκηνή, το φακό.
Δεν έχει σημασία αν το έγκλημα διαπράχτηκε από το “δικαίωμα της αθωότητας» στη φαντασία (στην πραγματικότητα δεν είναι ποτέ αγνό) ή από συμφέροντα, φιλοδοξίες, κι άλλους λόγους. Το αποτέλεσμα μετράει. Και το κόστος του. Η ζυγαριά πού γέρνει και ποιον τελικά ωφελεί το κλεμμένο βάρος που δείχνει.
Ο μέγας ποιητής ΄Ομηρος για παράδειγμα, είναι ένας από τους πλέον… διαπρεπείς, ως παγκοσμίως γνωστός και εξ αρχαιοτάτων χρόνων, κακοποιητής της Ιστορίας. Δεν έχουν καμιά σχέση οι προθέσεις του με το αποτέλεσμα. Η αναμφισβήτητα πλούσια φαντασία του ποιητή στην πραγματικότητα ήταν κακοποιητική της ιστορίας, αφού κάλυψε τις αλήθειες της με την αχλή του μύθου.
Σε καμιά περίπτωση η Ιστορία, ούτε προτιμά ούτε δέχεται έναν….εξωραϊσμένο Τρωικό πόλεμο και ασφαλώς απενοχοποιημένο, εξιλεωμένο λόγω των …υψηλών αισθημάτων του ερωτικού πάθους («ο δ΄ έχων μέμηνεν», κατά το άλλον ποιητή) .Η ιστορία δεν ωραιοποιεί, ούτε δίνει εύκολα συγχωροχάρτια. Τον Αγαμέμνονα , τον Οδυσσέα, τους άλλους βασιλείς και ακολούθους, ακόμα και με τα μέτρα της εποχής τους ειδωμένοι και κρινόμενοι, η ιστορία τους χαρακτηρίζει κατακτητές, βάναυσους και αιμοσταγείς.
Ούτε μπορεί κανείς να επικαλεστεί την αξία, την αναμφισβήτητη προσφορά της τέχνης, που θα της παρείχε άλλοθι στην επισκίαση, τις περισσότερες φορές μέχρι σκοταδισμού, του ιστορικού γίγνεσθαι , εξαιτίας της ανάγκης της τέχνης να τρέφεται και να ζει από τη μυθοπλασία . ΄Ετερον εκάτερον.
Δεν της απαγορεύει, ασφαλώς, την έκφραση. Και μάλιστα σε ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΜΟΡΦΕΣ. Αλλά αυτό δεν αφαιρεί από την Ιστορία το δικαίωμα της επισήμανσης μιας αλήθειας αποσιωπημένης. Η είσοδος της τέχνης στα “χωράφια” της Ιστορίας και η διεκδίκηση κατοχής των κτημάτων της δια της «χρησικτησίας» , είναι πολλές φορές εισβολή, κατακτητική και βάναυση. Πέρα από άδικη και μη συνάδουσα με τις ΦΥΣΙΚΕΣ, ανθρωποκεντρικές αξίες της ζωής.
Να επισημάνουμε ένα άλλο παράδειγμα. Αν αφήσουμε στην άκρη την αναμφισβήτητη καλλιτεχνική αξία των θρησκευτικών δημιουργημάτων του Μιχαήλ ΄Αγγελου, του Μπαχ και ακόμα πιο κοντά στην εποχή μας του Τζεφφιρέλλι, του δικού μας εδώ Καζαντζάκη (ενδεικτικές οι αναφορές), η ζημιά που προξένησε το έργο τους στην αποτίμηση της ιστορικής αλήθειας για το πρόσωπο , του ιστορικά ανύπαρκτου Ιησού Χριστού, η επιστήμη του Θουκυδίδη κρίνει και χαρακτηρίζει αυτό το κόστος, απείρως βαρύτερο για την ίδια , παρά για τη τέχνη, αν έλειπαν τα «Πιετά», η «Μεγάλη Λειτουργία», «ο Ιησούς από τη Ναζαρέτ» και «Ο τελευταίος πειρασμός».
Μετά λόγου ιστορικής γνώσης, αλλά και δίκαιης οργή, υποστηρίζουμε αυτή, την κατά τα άλλα…ανίερη για τους ιεροφάντες της τέχνης, άποψης. ΄Όχι, όμως και για τον ιστορικό που δεν έχει δικαίωμα να κάνει κανενός είδους έκπτωση.
Να σταθούμε και σε δύο τελευταία…αρκούντως» ανιστόρητα και επιζήμια παραδείγματα- κατορθώματα (διάβαζε βιασμοί της Ιστορίας) από ‘ Ελληνες σκηνοθέτες. ΄Εχουμε μιλήσει κι άλλες φορές εδώ για τις μη αναστρέψιμες πια ζημιές που προκάλεσαν στον «οίκο της Ιστορίας» οι δύο φιλόδοξοι σκηνοθέτες, ως επίδοξοι ιστορίζοντες (ίνα μη τι χείρον είπωμεν) και κακοποιητές της ελληνικής Ιστορίας. Ο Παντελής Βούλγαρης και ο Γιάννης Σμαραγδής.
Παρακάτω, αναδημοσιεύουμε ένα από τα πολλά κείμενά μας εδώ για του λόγου το αληθές:
ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΒΟΥΛΓΑΡΗΣ, ΓΙΑΝΝΗΣ ΣΜΑΡΑΓΔΗΣ ΚΑΙ ΛΟΙΠΟΙ ΜΕΓΑΛΕΜΠΟΡΟΙ ΤΟΥ ΘΕΑΜΑΤΟΣ ΣΕ ΑΡΠΑΧΤΕΣ ΚΑΙ ΜΕ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ!
Το υπουργείο Πολιτισμού της Ρωσίας συμμετέχει στην ταινία «Καποδίστριας» του Γιάννη Σμαραγδή
“Το ρωσικό υπουργείο Πολιτισμού, στη Μόσχα, επισφραγίστηκε η συμμετοχή της Ρωσίας στη διεθνή συμπαραγωγή «Καποδίστριας», τη νέα ταινία του Γιάννη Σμαραγδή.
Πρόκειται για μια μεγάλη συμπαραγωγή Ελλάδας, Ελβετίας, Ρωσίας. Καθοριστική για τη συνεργασία υπήρξε, από τη ρωσική πλευρά, η συμβολή του ειδικού συμβούλου του προέδρου Βλαντίμιρ Πούτιν, Μιχαήλ Σβιτκόι, ο οποίος πρόσφατα βραβεύτηκε ως εξέχων φιλέλληνας στην ελληνική πρεσβεία στη Μόσχα, καθώς και η ρωσική πρεσβεία στην Αθήνα.
Από την πλευρά της Ελλάδας τη συνεργασία στήριξε η υπουργός Πολιτισμού, Λίνα Μενδώνη, όπως επίσης, μεταξύ άλλων, και ο πρέσβης επί τιμή Ηλίας Κλης, υπεύθυνος για τις εκδηλώσεις «Ελλάδα-Ρωσία: Ιστορία 2021». Επίσης, το Κοινωφελές Ίδρυμα Κοινωνικού και Πολιτιστικού Έργου (ΚΙΚΠΕ) θα εκχωρήσει αφιλοκερδώς το ωριαίο ντοκιμαντέρ «Αναφορά στον Ιωάννη Καποδίστρια», που σκηνοθέτησε ο Γιάννης Σμαραγδής, ως προπομπό της διεθνούς ταινίας «Καποδίστριας», η οποία βρίσκεται «στα σκαριά». Ο σκηνοθέτης ανέλαβε να υποτιτλίσει το ντοκιμαντέρ στα ρωσικά, με δικά του έξοδα.
Πρόθεση του «διάσημου σκηνοθέτη» (όπως αναφέρουν στη Ρωσία τον Γιάννη Σμαραγδή) είναι στη νέα του ταινία, «Καποδίστριας», να αναδείξει «τη μεγάλη και άγνωστη, στην πραγματικότητα, προσωπικότητα του Ιωάννη Καποδίστρια, αλλά κυρίως να αναδείξει και να βάλει σε κίνηση τον χρωματισμό της ψυχής αυτού του μεγάλου Έλληνα πολιτικού».
Πηγή: iefimerida.gr
***
΄Εχουν και το πεπόνι και το μαχαίρι”. Λεφτά, γκλαμπουριά, αναγνωρισιμότητα, κονέ σε υψηλά επίπεδα. Το κράτος και τη βιομηχανία θέματος στα πόδια τους. Μα πάνω απ΄όλα , περισσό θράσος και απερίγραπτη ξετσιπωσιά για κέρδη και δόξα, που αφειδώς τους τα προσφέρουν οι “ιθαγενείς” σε αντάλλαγμα για τα χαϊμαλιά και τα καθρεφτάκια που τους κουβαλάνε. Με τέτοια …προσόντα, δε διστάζουν, βέβαια, να κακοποιήσουν, να βιάσουν και την Ιστορία κατά τρόπο αισχρό και ξεδιάντροπο.
Είχαμε πολλούς τέτοιους στο χώρο του ελληνικού κινηματογράφου. Οι παλιές ταινίες με τους γνωστούς, εμπορικούς κινηματογραφικούς αστέρες, όσες φορές καταπιάστηκαν με την Ιστορία την κατακρεούργησαν . Στο νεότερο ελληνικό κινηματογράφο, τα ίδια και χειρότερα.
Αποκορύφωμα το αισχρό και ανιστόρητο έργο του Παντελή Βούλγαρη “Ψυχή Βιαθιά” που, ούτε λίγο ούτε πολύ, πέρασε το μήνυμα, πως ο ταγματασφαλίτης, ο δωσίλογος, ο κουκουλοφόρος που έγινε μετά Χίτης Μαγγανάς ,δεν ήταν, δα, χειρότερος από το Ελασίτη , που βγήκε ύστερα κι αντάρτης στο βουνό .Και “όλοι στην τελική τα ίδια κάναν στον εμφύλιο”. Παλουκώματα οι Χίτες, αποκεφαλισμούς οι Αντάρτες. Κι αν δεν τα είπε ακριβώς έτσι, με τον τρόπο που ξετύλιξε το ανιστόρητο στόρι, από τη μεριά που στεκόταν ο θεατής, εισέπραττε εκείνο που ήθελε. Και μόνο την ιστορική αλήθεια δεν έλεγε εκείνη η ταινία.
Μάλιστα και ο Βούλγαρης για εμφύλιο μιλάει .΄Οπως και στα “Πέτρινα Χρόνια”. Σε καμιά περίπτωση δεν αναδεικνύει εκείνο το κίνημα μέσα από την ταινία σε επανάσταση και μοναδικό ξεσηκωμό, όπως ακριβώς και ήταν. ΄Ολα συγκρατιούνται με συναισθηματικούς κρίκους σε μια υπερσυγκινησιακή ατμόσφαιρα φόρτισης. Δεν εδράζονται τα δρώμενα στον ασφαλή ,το στέρεο πυλώνα της Ιστορίας και στα διδάγματά της.
Μήνυμα περί… εμφυλίου πέρασε στα “Πέτρινα Χρόνια”! Το ίδιο θα περάσει αργότερα και με τη “Βαθιά Ψυχή” του που ήταν σαν απολογία περισσότερο και αίτημα εξιλέωσης από Δεξιά για το αριστερό στασίδι που διάλεξε χρόνια στο χώρο της τέχνης. Θα διδάξει και τώρα τις νέες γενιές με εξωφρενική, ιστορική άγνοια, αλλά και σκοπιμότητες που ο ίδιος γνωρίζει καλύτερα πως “αδερφός σκότωνε τον αδερφό τότε”. Προφανώς, για τα …παλιάμπελα που δεν τους είχε μοιράσει καλά ο μακαρίτης ο πατέρας τους! ΄Η, άντε, στην καλύτερη περίπτωση από φανατισμό και τύφλα, αμφότεροι οι αδερφοί. Τέτοια τσαμπούναγε στην ταινία του “Βαθιά Ψυχή” ο σκηνοθέτης του συμβιβασμού και του “όλοι τα ίδια εγκλήματα κάνανε”, Παντελής Βούλγαρης .
Αρπαχτές κάνουν οι άνθρωποι της “τέχνης” και με την Ιστορία, αλλά και με την ιδεολογία. Γι αυτό και άνετα, αν χρειαστεί, όπως για παράδειγμα ο Βούλγαρης και ο Βέγγος, περνάνε και στην άλλη πλευρά. Γίνονται και Αριστεροί και κομμουνιστές και ό,τι θέλεις. Αρκεί να περπατήσει η πραμάτια τους.
΄Ιδιος και ο Μίκης Θεοδωράκης. Γι΄αυτό και κατάντησε, όπως κατάντησε. Ποτέ δεν υπήρξε ο Μίκης συνεπής, ιδεολόγος κομμουνιστής. Ευκαιριακά ήταν τα περάσματά του. Κι ας ταλαιπωρήθηκε. Το ΚΚΕ τον χρειαζόταν για να τον αναδείξει. Και ο Μίκης δεν είπε όχι.
Στο τέλος, ο ένας έφτυσε τον άλλο. Επειδή, ακριβώς, κανείς από τους δύο δεν είχε στέρεη ιδεολογική βάση. Οπότε, άνετα ο ένας ξέπεσε σε ακροδεξιό, συνοδοιπόρο της Χρυσής Αυγής και το ιστορικό ΚΚΕ με τόσες αγωνιστικές περγαμηνές σε ξοφλημένο σταλινικό κόμμα-απολίθωμα.
Ο Γιάννης Σμαραγδής ,άλλος τούτος πάλι. Αρπαχτές κι αυτός με την Ιστορία και μάλιστα με έτοιμο πελατολόγιο που φρόντισε να του καταρτίσει η Αγγελοπούλου, η …πρωθιέρεια της φλόγας για τα 200 χρόνια της ελληνικής επανάστασης του΄ 21. Είναι “φτιαγμένοι” με γερή ντόπα ήδη οι πελάτες. Και περιμένουν πώς και πώς . Κυρίως οι Δεξιοί από την καταιγιστική διαφήμιση των τελευταίων μηνών, που κατέληξε σε εθνικιστική υστερία. Ο καλός έμπορος Σμαραγδής ξέρει να κάνει έξυπνες κινήσεις. ΄Επιασε την ευκαιρία από τα μαλλιά. Επένδυσε στα βαριά χαρτιά του κινηματογραφικού χρηματιστηρίου. ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑΣ ! Ο …πρόγονος του “Εθνάρχη” ΤΗΣ ΕΡΕ (“σιγά μη φοβηθώ” να τους καταλογίσω τα ίδια κρίματα ,τηρουμένων πάντα των ιστορικών αναλογών ).
Να λάβουμε, μάλιστα , επιπλέον, υπόψη μας τα ακόλουθα: Πέρα από τη σίγουρη επιτυχία λόγω εξασφαλισμένης πελατείας και περιρρέουσας ατμόσφαιρας εθνικιστικής ντόπας , όπως είπαμε , μετράει και το ανέξοδο της ταινίας. Το κόστος θα καταβληθεί σε…ρούβλια! Δωρεά του φιλέλληνος Τσάρου Πούτιν!
Οι Ρώσοι σκίζονται στις δύσκολες αυτές εποχές που τους έχουν όλοι οι λογικοί στην μπούκα, να αποκτήσουν φιλοευρωπαϊκά ερείσματα. Η Ελλάδα είναι το καλύτερο αποκούμπι, ανέκαθεν. Ούτε ,λίγο, ούτε πολύ, χρόνια τώρα κυκλοφορεί στα σχολικά εγχειρίδια και στις στρατευμένες μυθιστορίες, η ανιστόρητη ,πέρα από στρεβλή, ψευδής άποψη πως χωρίς τάχα τους Ρώσους δεν θα υπήρχε ελληνική επανάσταση.
Τολμάει και το ισχυρίζεται και στα μέσα παραπληροφόρησης και ο μπαγαπόντης Σμαραγδής. Το είπε έτσι ξεκάθαρα και ξεδιάντροπα χτες στο “΄Εθνος”. Σιγά που θα καθίσει να διαβάσει την πραγματική αλήθεια για την επανάσταση του 1821. Αυτό χρειάζεται κόπο και χρόνο. Και η “αγορά” δεν περιμένει. Δεν υπάρχουν τέτοιες πολυτέλειες σε αυτού του είδους τις αρπαχτές. Πέρα από το γεγονός πως δε συμφέρει να ακούγονται τέτοια.
Τις ιστορικές αλήθειες για τους Ρώσους και τον πρώτο κυβερνήτη της Ελλάδας Ιωάννη Καποδίστρια , τις έχουμε καταθέσει εδώ προ πολλού. Συνοπτικά πάλι τις θυμίζουμε:
-
Η τσαρική Ρωσία , λόγω κυρίως του “Ανατολικού ζητήματος” (επιρροή σε Βαλκάνια και διέξοδος σε Αιγαίο και Μεσόγειο) υπήρξε ο κακός δαίμονας της Ελλάδας.
-
Εκμεταλλεύτηκε στο έπακρο την επιθυμία των Ραγιάδων για ίδρυση ανεξάρτητου κράτους και με κάθε ευκαιρία τους εξωθούσαν σε επαναστατικές κινήσεις. Το 1770 μάλιστα στα λεγόμενα Ορλωφικά, ξεσήκωσαν το Μωριά, για να τον εγκαταλείψουν μετά τις πρώτες αποτυχίες και να τον παραδώσουν στο γιαταγάνι του Σουλτάνου. Ο τελευταίος κατέσφαξε όλο τον ανδρικό πληθυσμό χωρίς έλεος ( γενοκτονία). Λίγο μετά, η ίδια η Πύλη για να εξασφαλίσει το αναγκαίο “σπέρμα” και εργατικά χέρια, κατέβασε από τα Βόρεια στην Πελοπόννησο πολυπληθή ανδρικό πληθυσμό που κατέκλυσε το νησί του Πέλοπα.
-
Η ίδρυση της Φιλικής Εταιρίας σε Ρωσικό έδαφος από ΄Ελληνες, κυρίως εμπόρους, βρισκόταν υπό τις ευλογίες και την άμεση ,υλική συμπαράσταση του Τσάρου, που περίμενε ένα ελεύθερο ελληνικό κρατίδιο να το ελέγξει ασφυκτικά στην προώθηση των δικών του σχεδίων.
-
Με την αποτυχία του κινήματος στις Παραδουνάβιες περιοχές ,οι Ρώσοι εγκατέλειψαν τους Ραγιάδες, που συνέχισαν πια μόνοι τους τον αγώνα, αντιλαμβανόμενοι τους σκοπούς του Τσάρου και το μάταιο της ελπίδας.
-
Οι Ρώσοι επανεμφανίστηκαν στη Ναυμαχία του Ναυαρίνου (1827) για να σφραγίσουν το εισιτήριο εισόδου στη διεκδίκηση δικαιωμάτων στο ελεύθερο μικρό, ελληνικό κράτος.
-
΄Οπως το είχαν σχεδιάσει, με την ανακήρυξή του σε κράτος, φρόντισαν πρώτος κυβερνήτης να ανακηρυχθεί ο π. υπουργός εξωτερικών τους (!),ο Κερκυραϊκής καταγωγής, Ιωάννης Καποδίστριας.
-
Ο κυβερνήτης, ανάλαβε να συγκροτήσει ένα κράτος στα πρότυπα της απολυταρχίας με αυταρχική διακυβέρνηση. Σύντομα, όμως, συνάντησε αντίδραση γι΄αυτό και εξαπέλυσε άγριο κυνηγητό, κυρίως εναντίον όσων είχαν τα εχέγγυα να ακούγεται η φωνή τους ,λόγω του πρωταγωνιστικού τους ρόλου στον Αγώνα.
-
Δε δίστασε, μάλιστα , να φυλακίσει ακόμα και την ιστορική οικογένεια των Μανιατών Μαυρομιχαλαίων, αλλά και να δείξει περιφρόνηση τόσο για συνταγματικά δικαιώματα, όσο και για την ικανοποίηση των στοιχειωδών αναγκών επιβίωσης των αγωνιστών και των οικογενειών τους.
-
΄Ηταν επόμενο με τέτοια συμπεριφορά του κυβερνήτη να ξεσπάσει ένα μεγάλο, αντικαποδιστριακό κίνημα αμέσως μετά , το οποίο εκμεταλλεύτηκαν ΄Αγγλοι και Γάλλοι για τα δικά τους συμφέροντα.
-
Με εντολή των δύο κυβερνήσεων, οι διπλωμάτες τους στο κρατίδιο, ανέλαβαν να οργανώσουν τη δολοφονία του Καποδίστρια. Η συνωμοσία είχε κέντρο το προξενείο της Αγγλίας στο Επιτάλιο της Ηλείας (Αγουλινίτσα). Εκεί όπως φαίνεται από τα έγγραφα της εποχής ,κτυπούσε η καρδιά της αντίστασης ενάντια στον Καποδίστρια.
-
΄Οταν η οργάνωση του κινήματος υπέπεσε στην αντίληψη του κυβερνήτη, οι αντιστασιακοί αποφάσισαν να επισπεύσουν την εκτέλεσή του. Ο Κωνσταντίνος και ο Γεωργάκης Μαυρομιχάλης που βρίσκονταν υπό κράτηση στο Ναύπλιο ,ανάλαβαν να εκτελέσουν τον Κυβερνήτη. Ούτε μια στιγμή δεν πίστευαν, όμως, πως διέπρατταν έγκλημα κατά της χώρας. Αντίθετα, θεώρησαν τη δολοφονία πατριωτική πράξη, αφού εξόντωσαν έναν τύραννο, που ανέλαβε στην ελεύθερη μικρή χώρα να αντικαταστήσει το… Σουλτάνο!
Γιάννη Σμαραγδή,
Αυτές είναι οι ιστορικές αλήθειες για τον “Μόσκοβο” και τον Ιωάννη Καποδίστρια. Αλήθειες που ούτε να ακούσεις θες ο ίδιος, ούτε να ακουστούν . Αλλιώς, αν τολμούσες, έστω και νύξη να κάνεις για τους Ρώσους και το βρώμικο ρόλο τους τα χρόνια εκείνα, δε θα έπεφταν φυσικά τα “αργύρια”- ρούβλια, για να χρηματοδοτήσει την ταινία ο δικτάτορας Πούτιν.
Θα μας βρεις μπροστά σου. ΄Οπως και όλοι οι βιαστές της Ιστορίας σαν κι εσένα. Δεν μπορείτε μια ζωή η Νομενκλατούρα της εμπορικής “τέχνης” να παίζετε εν ου παικτοίς