΄Εχω ένα γιο έφηβο και βρίσκεται κοντά στην ηλικία του μικρού Αλέξη που τον δολοφόνησες σαν σήμερα πριν 12 χρόνια στα Εξάρχεια. Aν θυμάμαι καλά, απ΄όσα γράφανε τότε οι κοντυλοφόροι, έχεις και συ παιδιά, που θα είναι πια μεγάλα.
Σήμερα μεσημέρι, πήραμε…άδεια από το Μητσοτακικό… “1984” (13033 τώρα, αλλά , εν δυνάμει οργουελικό) και πήγαμε αντάμα με το γιο να αφήσουμε ένα λουλούδι στο σημείο που πυροβόλησες τον Αλέξη. Πηγαίναμε κι άλλες χρονιές ,ίδια μέρα, αλλά, ήταν πιο μικρός. ΄Ισως και να μην καταλάβαινε και πολλά από όσα του έλεγα για το λόγο που σκότωσες ένα 15χονο έφηβο.
Φέτος, ο δικός μου εφηβάκος, αφού χωθήκαμε κρυφά κάτω από τη μύτη των πάνοπλων “κρανιοφόρων”, την ώρα που άφηνε το κόκκινο γαρύφαλλο δίπλα στο μικρό μνημείο του Αλέξη, γύρισε, με κοίταξε, είδα τα μάτια του βουρκωμένα και με τη μπάσα πια φωνή, όπως δεν ήταν τέτοια πέρυσι την ίδια ημέρα, μου λέει. “Ρε, πατέρα, αν ήμουνα εγώ σε τούτο το κιβούρι, θα μού΄ ριχνες κι εσύ λουλούδια;” ΄Εμεινα!
Είμαι ακτιβιστής σε ιδεολογική συμπόρευση με όσους καταδικάζουν και καταγγέλλουν κάθε μορφής βίας . Απ΄όπου κι αν προέρχεται. Από τις “σιδηρόφρακτες λεγεώνες” του Χρυσοχοϊδη, μέχρι τις μολότωφ και τις βαριοπούλες των μπαχαλάκηδων. Και διδάσκω και στο γιο μου την ίδια αρχή. Συναινούμε μόνο στη βία της άμυνας, όταν πια μπαίνει το μοιραίο δίλημμα “ή εγώ στο χώμα ή εκείνος”.
Βεβαίως, εδώ μιλάμε για τη δολοφονία παιδιού. Και με την συναισθηματική περιφρούρηση και την “επιπολαιότητα” λόγου, που μας παρέχουν η ασφάλεια της πραγματικότητας πως αλλουνού είναι το σκοτωμένο παιδί και όχι το δικό μου, “εν τοιαύτη αδεία”, μπορούμε να λέμε και να δηλώνουμε ό,τι θέλουμε. Εκ του ασφαλούς πάντα.
Αλλά, να το επαναλάβουμε. Στην πράξη, σίγουρα τα πράγματα θα είναι διαφορετικά. Αν έχεις κι εσύ ένα παιδί στο χώμα και ο φονιάς ελεύθερος να αγκαλιάζει τα δικά του, θολώνει ο νους τ΄ανθρώπου. Τί να λέμε. “Να μη σου τύχει”, που αποφαίνεται ο κοσμάκης θυμόσοφα και δοκιμασμένα.
Δεν επιδιώκω με όσα γράφω καμιά συναισθηματική έξαρση. Δε στοχεύουμε σε ανάξεση πληγών.΄Αλλωστε, κι εδώ και αλλού , χρόνια τώρα, έχουμε μιλήσει και με την καρδιά μας, με πολλή φόρτιση . Κυρίως οργής για εκείνη την απαίσια δολοφονία ενός 15χρονου παιδιού στις 6 Δεκέμβρη 2008 από το δικό σου χέρι.
Σήμερα, είμαστε πιο ψύχραιμοι ,αλλά καθόλου αποστασιοποιημένοι από τη σημειολογία εκείνου του φόνου, μια και όσοι φρονούμε, όπως φρονούμε και να θέλουμε, είναι αδύνατο να αποσύρουμε τις μνήμες μας από νεκρούς σαν τον Αλέξη Γρηγορόπουλο ή τον Παύλο Φύσσα και να τους προδώσουμε. Η παράδοση του αδικοχαμένου στη λήθη, είναι η χειρότερη προδοσία. Και ο τάφος των αγώνων.
Νηφάλια, λοιπόν και ήρεμα, στέλνουμε με τούτες τις γραμμές, μέρα, που είναι, μήνυμα στους ανεγκέφαλους του Χρυσοχοϊδη , που το παίζουν πάλι “Ράμπο” και τσαμπουκάδες στα όποια “Σεπόλια” και “Εξάρχεια”. Κι αυτό, επειδή, ακριβώς, βλέπουνε με περισσή χαρά ατιμώρητο το Ναζιστάκο Κορκονέα να πεζοπορεί στις πλαγιές του Ταϋγέτου, συντροφιά με τους γιους του και τον Αλέξη Γρηγορόπουλο, απόντα από γονιούς και φίλους.
Μην “παίζετε εν ου παικτοίς”. Η ηλικιακή σας ανωριμότητα σε συνδυασμό με την ιδεοληπτική σας θρασύτητα δεν είναι λόγος ανοχής για τέτοιες συμπεριφορές. Αντίθετα.
Κι ακόμα. “Το κράτος είμαι εγώ (“L’ etat c’est moi”), είναι “σλόγκαν” για την Ιστορία τώρα πια . Εδώ και χρόνια έχει πεθάνει. Κι αν κάποιοι “Λουδοβίκοι και Αντουανέττες”, τύπου Μαρέβα-Κυριάκου, ομού με αυλικούς, τύπου Χρυσοχοϊδη, πάνε σήμερα πάλι να το αναστήσουν, θα μας βρουν μπροστά τους σίγουρα.
Καθήστε καλά. Μέχρι εδώ. Ο πολιτικός και δικαιικός πολιτισμός της χώρας έχει υποστεί τα πάνδεινα εξαιτίας σας. Δεν αντέχει άλλους Κορκονείς.
Κι ας είναι τούτο το μήνυμα στους θερμο-αν-εγκέφαλους παντός είδους, μνημόσυνο στο αδικοχαμένο 15χρο έφηβο Αλέξη Γρηγορόπουλου , που εκτελέστηκε σαν σήμερα, θύμα κι αυτός της Φασιστικής-Ναζιστικής θηριωδίας. ΄Ομοια από τα χρόνια της “Κατοχής” μέχρι σήμερα.